ჩემი მეგობრის, ბესიკ ლაგვილავას კედლიდან.... დრო... დროოო... დროოოო... 12 წლის წინათ, ჩოგბურთში 2008 წლის ავსტრალიის ღია ჩემპიონატზე ერთი ლამაზი გოგონა გამოჩნდა... დღესაც მახსოვს. თეთრი კაბა და ცისფერი მაისური ეცვა... გულისამაჩუყებლად ლამაზი დებიუტანტი იყო და ისე კარგად ითამაშა, რომ მეოთხედფინალშიც გავიდა! ეპოქა იყო, როცა ჩოგბურთის მოედანზე გამოსული გოგონები სილამაზით "მის მსოფლიოს" კონკურსზე გამოსულ "თოჯინებს" ბევრად სჯობდნენ! კორტზე გამოდიოდნენ შარაპოვა, ივანოვიჩი, ჰანტუჰოვა, ჩაკვეტაძე. კირილენკო, ვონდრაჩკოვა... და უცებ ამ ფონზე, გამოჩნდა ეს გოგონა და ყურადღება თამაშის გარდა - სილამაზითაც მიიპყრო... ჩოგბურთის კორტები ლამაზი გოგონებით და მოდელიორთა მიერ შექმნილი ულამაზესი სპორტული კაბების ბრწყინვალებით და საჩოგბურთო "დეფილეებით" , მილანურ და პარიზულ პოდიუმს დაემსგავსა და ამ "ვარსკლავებით მოჭედილ პოდიუმზე", ამ გოგონამ, თამაშის ჭკვიანურ სტილთან ერთად საჩოგბურთო კაბების თავისებური სტილიც შემოიტანა - აი, ისეთი - ბავარიელ ლუდის ჩამომსხმელ დიდბიუსტიან ან რუბენსის ქალებს რომ აცვიათ და თავიც დამამახსოვრა! მაშინ მსოფლიო ჩოგბურთში "ტონის მიმცემნი" სერენა და ვენუს უილიამსი, ჟასტინ ენენ ჰარდენე, ელენა იანკოვიჩი, დინარა საფინა იყვნენ, რომელთაც ნაკლებად ვგულშემატკივრობდი... ჩემი ფავორიტები შარაპოვა, ივანოვიჩი, იყვნენ... ულამაზესი ჰანტუჰოვა ადრევე ეთიშებოდა ტურნირს... მე კი ახალი საგულშემატკივრო გამოჩნდა.. შარაპოვას, ივანოვიჩის, ჰანტუჰოვას წაგების შემდეგ ხშირად ტურნირზე რჩებოდა, მაშინ აღმავლობით მოთამაშე ვოზნიაკი, რომელიც 2010-ში რეიტინგში #1 -ც გახდა! ჰო, დამავიწყდა მეთქვა, (უფრო სწორად სპეციალურად არ ვთქვი!) ის გოგონა რომელმაც 2008 წლის ავსტრალიის ღია ჩემპიონატზე ყურადღება მიიპყრო, სწორედ კაროლინ ვოზნიაკი იყო! რამდენიმე დღის წინ მან იგივე ავსტრალიის ღია ჩემპიონატზე, საიდანაც მისი აღმასვლა დაიწყო, კორტებიდან წასვლის შესახებ განცხადება გააკეთა და დღეს "გეიმ შეთ მათსში" განაცხადა, რომ ახლა ნამდვილად განთავისუფლდა... რომ ქმართან - NBA-ს კალათბურთელ დევიდ ლისთან ერთად სამოგზაუროდ მიდის.. რამდენი დრო გასულა! რამდენი დრო და რა უცებ! რა უცეეებ! გული დამწყდა! თითქოს გუშინ - 2008 წელს ეს გოგონა 18 წლის იყო - ახლა 30-ის! ეტყობა, არა მარტო მე დამწყდა გული! ეტყობა, მათს ვილანდერსაც, რომლის თამაშიც ჩემი სიყრმის წლებიდან კარგად მახსოვს, ძლიერ დაწყდა გული - ტირილამდეც ცოტა აკლდა და თქვა, რომ ბევრი ჩოგბურთელი დაბრუნებია კორტებს და მაგალითად ჟასტინ ენენი, კიმ კლისტერსი, ბიორნ ბორგიც კი მოიყვანა... "ვაუ! რა დიდი მოგზაურობა მქონდა! დიდი ოცნების მქონე პატარა გოგონადან დღევანდელ მომენტამდე, როცა ამ ჩოგბურთის კორტზე ვდგევარ და უკანასკნელად წარმოვადგენ მსოფლიოს წინაშე ჩემს საჩოგბურთო ოცნებას. ეს იყო ყველაფერი რისი იმედიც მქონდა! გამომშვიდობება, რომელიც დღეს მქონდა აბსოლუტურად არაჩვეულებრივი იყო!" - დაწერა კაროლინმა თავის თავის გვერდზე და მას "ვარსკვლავებიც" გამოემშვიდობნენ! "კარო, არ ვიცი როგორ გითხრა - ნახვამდის!" - დაწერა ფედერერმა... ჰოო, სხვათა შორის, დღეს ჩემმა ბებერმა ფავორიტმა ფედერერმა უშანსოდ წააგო ჯოკოვიჩთან, რომელიც თავადაც აღარ არის პატარა... იყო დრო სუპერმენი როჯერი - ყველას ანგრევდა! იყო დრო! დრო! დროო! წავიდა დროოო! მე კი გული დამწყდა ულამაზეს კაროლინზეც და დროზეც! იმ დროზე, რომელიც უკან აღარასდროს დაბრუნდება! ან იქნებ... ან იქნებ კარო სხვებივით კიდევ ერთხელ დაბრუნდეს?! ... და იქნებ დროც... იქნებ დროც! #goodplaces

ლელა ანჯაფარიძის მოგონებებიდან!💖 ძალიან დილა მშვიდობის 😛 დღეს შეუდარებელი დღეა ... ალბათ... რადგანაც , ზუსტად ამ დღეს, 1879 წლის 14 მარტს, გერმანიის ქალაქ ულმაში დაიბადა უდიდესი მეცნიერი, ნობელის პრემიის ლაურეატი, მსოფლიოს 20-ზე მეტი უნივერსიტეტის საპატიო დოქტორი, ათეულზე მეტი მეცნიერების აკადემიის წევრი და რაც მთავარია . სრულიად გუგებარი ფარდობითობის თეორიის შემქმნელი, ალბერტ ეინშტეინი...))) საოცარი ადამიანი იყო, სხვანაირად ნიჭიერი, გამორჩეულად ხალისიანი, მისტიკური... მისტიკური რომ იყო, დღეს ღამე ჩემს თავზე გამოვცადე...კოლაჟის გაკეთება პირველად არ გამჭირვებია... ფოტოები თავად ირჩეოდა, ზომებს იცვლიდა და ეწყობოდა ისე, როგორც თვითონ უნდოდა, არაფერი დამიმატებია და შემისწორებია,,, თანაც, სერიოზული სახის დაყენება მინდოდა, (ეინშტეინზე ვკითხულობდი მასალებს, სხვა თუ არაფერი !!!) და სულ მეღიმებოდა... ისეთ კარგ ხასიათზე დამაყენა, როგორც მარტო კეთილ ელფს შეუძლია ზღაპრებიდან... ვგიჟდები ადამიანებზე, ვისაც არ ეშინია სასაცილოდ გამოიყურებოდნენ, იმიტომ, რომ სასაცილოა ის, ვისაც ამისი ეშინია... ეინშტეინი ხან ბალერინის პაჩკას ამოიცვავდა, ხან ინდიელის ფორმას... ერთერთ სერიოზულ კონფერენციაზე კი, ფოტოგრაფმა რომ შეაწუხა, უბრალოდ ენა გამოუყო... კაცი გენიოსი იყო და გულწრფელად იძახდა, დარწმუნებული ვარ, ჩემი მოსაზრებების 99% მცდარი აღმოჩნდება... ისრაელის პრეზიდენტობაზე უარი განაცხადა: „მე მაგას როგორ შევწვდებიო, იმდენი ჭკუა სადა მაქვსო “... საინტერესოა, რომ ეინშტეინი ბავშვობაში არაფრით არ გამოირჩეოდა, ცუდად სწავლობდა, მხოლოდ მეორე ცდით ჩააბარა ციურიხის პოლიტექნიკურ სასწავლებელში და მერე დაიწყო მუშაობა გამოგონებათა საპატენტო ბიუროში, სადაც მას პირველად მიაქციეს ყურადღება. იმ დროს, როდესაც სერიოზული ექსპერტები თითო გამოგონებას თვეობით აანალიზებდნენ, ალბერტი ზუსტად 10 წუთში აკეთებდა აბსოლუტურად სწორ დასკვნას, დანარჩენ დროს კი იჯდა და ფიქრობდა საკუთარ იდეებზე... ერთხელ მას შეეკითხნენ: გამოგონება როგორ მოდგითო თავში და ასე უპასუხა: „ადვილიაო... ვიღებ ესთეტიკურად ყველაზე არაგრაციოზულ იდეას და მიმყავს სრულ ჰარმონიამდე და უბრალოდ ვაკეთებ პროგნოზს, როგორ მოიქცევიან ამ შემთხვევაში ფიზიკური საგნები.,“ . ხომ ფანტასტიური ახსნაა!!! ეინშტეინზე უამრავი რამის მოყოლა შეიძლება. მაგალითად, ცოცხალი თავით არ ამხედლდა, რომ მშვენივრად ფლობდა ინგლისურ ენას... ვერ იტანდა ფანტასტიკას და სპორტს, ცურვის გარდა (რადგანაც, კარგად ცურავდა და ენერგიის ხარჯცა არ ჭირდებოდა), არ უყვარდა წინდები (რადგანაც მუდამ იხვრიტებოდა ფეხის დიდი თითით))), ძალიან უყვარდა ვიოლინოზე დაკვრა და ჩიბუხის მოწევა...როდესაც შეუყვარდა მომავალი პირველი მეუღლე, გადაუდგა მთელ ოჯახს და მაინც მოიყვანა ცოლად სერბიელი კათოლიკი... შემდეგ კი დაუყენა მას უმკაცრესი, შეიძლება ითქვას მონური პირობები, რომელზეც, ის მორჩილად დათანხმდა...(უღირდა, ეტყობა)... სიცოცხლის ბოლოს. ეინშტეინი მუშაობდა ველის ერთიან თეორიაზე, მაგრამ ბოლო ნაშრომი დაწვა... მე ვფიქრობ იმიტომ, რომ ჯერ ნაადრები იყო და შევეცოდეთ))) დღევანდელი ჩემი ღამისთევის საოცრება და მისტიკა კიდევ იმაშია, რომ წლების განმავლობაში ვეძებდი, თუ როგორ ჩამომეყალიბებინა განათლების ცნება... მისი განსხვავება ნაკითხობისგან და გუშინ ეინშტტეინმა მიკარნახა: „განათლება არის ის, რაც რჩება, როდესაც ივიწყებ ყველაფერს, რაც ისწავლე“... ამან საბოლოოდ განმგმირა... გილოცავთ ამ ადამიანის მოვლენას ჩვენს სამყაროში და გისურებთ, მართლა ყველაფერი რომ დაგავიწყდებათ, რაც ისწავლეთ... იმაზე მეტი დაგრჩენოდეთ, ვიდრე დაგავიწყდათ!!! 14 მარტი 2018 #goodplaces

უკანასკნელი დღეები კომაში გაატარა. საინტერესო ხელოვანს ასაკი მოერია. თუმცა სამი წლის წინ მხატვრული ფილმის გადაღება შეძლო, შვილთან ტანდემით. მინდია ესაძე მამის უკანასკნელი ფილმის – „ერთი დღე, როგორც ერთი თვე” ოპერატორია. მეორე ვაჟიც ვერ აცდა მამის ბედისწერას და ისიც კინოთი მოიწამლა. მამუკა კინომხატვარია. ხატვის ნიჭიც მამისგან აქვს. რეზო ესაძეს ერთი თვის წინ გამოფენაც ჰქონდა. რეჟისორს, მსახიობს, სცენარის ავტორსა და მხატვარს, დღევანდელი პანდემიური ვითარების გამო, უკანასკნელ გზაზე ერი ვერ გააცილებს. ტრაგედიაა ისიც, მამის დაკრძალვას ვერც მამუკა დაესწრება. ის ოთხი დღის წინ ბაქოდან ჩამოვიდა და კახეთში კარანტინს გადის. ამ ექსკლუზიურ ინფორმაციას „პრაიმტაიმს” რეზოს ვაჟის, მინდიას მეგობარი, მსახიობი და პროდიუსერი ედმონდ აბაშიძე-მინაშვილი აწვდის. ედმონდ აბაშიძე-მინაშვილი: – ჩაწოლილი იყო, ასაკის გამო გამოფიტული. ორი დღის წინ კლინიკაში გადაიყვანეს. კომაში ჩავარდა, უფრო დამძიმდა და გარდაიცვალა. ძალიან თავმდაბალი ადამიანი იყო. ყველას უყვარდა. შეიძლება დიდი შემოქმედი იყო, მაგრამ ხალხის დიდი სიყვარული ვერ დაიმსახურო, აი, რეზოს გულნატკენი ადამიანი არ ჰყავს. დიდსაც უყვარს და პატარასაც. თავის საქმეზე უზომოდ იყო შეყვარებული. 83 წლის საკში გადაიღო ფილმი, რომელიც თბილისის კინოფესტივალის გამარჯვებული გახდა. ფილმი ასევე იყო სხვადასხვა კინოფესტივალებზე. მას ყველასაგნ განსხვავებული ხელწერა აქვს, მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი. მან თავისი ესთეტიკა და სტილი შექმნა. იყო საინტერესო მხატვარი, იმდენადაც კი, რომ ვერ იტყვი, მხატვარი უფრო დიდი იყო, თუ – რეჟისორი. ბატონმა რეზომ დატოვა არაჩვეულებრივი შვილები – პროფესიონალი კინოოპერატორი მინდია და უნიჭიერესი კინომხატვარი მამუკა. მამუკა გადაღებებზე იყო ბაქოში და სამწუხაროდ, ოთხი დღეა კარანტინშია, კახეთში. ახლა ველაპარაკე და ძალიან განიცდის, ტირის, ემოციებშია იმის გამო, რომ მამის დაკრძალვას ვერ დაესწრება. ბატონი რეზო მხოლოდ მის ოჯახს არ ეკუთვნის. ის მთელი ერის საგანძურია. მან უდიდესი მემკვიდრეობა დაგვიტოვა როგორც ქართულ კინოში, ასევე მხატვრობაში. რა სამწუხაროა, რომ ეს უდიდესი ქართველი და სახალხო არტისტი ხალხის გარეშე უნდა წავიდეს უკანასკნელ გზაზე. ერი დაუსწრებლად გლოვით გააცილებს. ამაზე ძალიან სწუხს რეჟისორის მეგობარი და კოლეგა მერაბ კოკოჩაშვილი. მერაბ კოკოჩაშვილი: – რეზო ჩემთვის ერთ-ერთი უძვირფასესი ადამიანი იყო. ერთ-ერთი უახლოესი მეგობარი, კოლეგა და შესანიშნავი რეჟისორი. ის თავისი ინდივიდუალური თვისებების მატარებელი იყო. არავის გავდა. ამავდროულად იყო უბრწყინვალესი მსახიობი. როდესაც მისი ვარსკვლავი იხსნებოდა (შარშან, ტებერვალში, თავის დაბადების დღეზე), მე მის გვერდით ვიყავი. ერთადერთი ხელოვანია, რომელიც სამუდამოდ დარჩება საქართველოში. ჩემთვის უმძიმესი დანაკლისია რეზო ისიც, ამ პერიოდში. აღარც ვიცი, როგორ უნდა მოვიქცეთ და როგორ უნდა ვიყოთ მის გვერდით. გადაღებულია ათობით ფილმში, საკუთარი სცენარით გადაღებული აქვს ფილმები… რეზო ესაძე თავის სამუდამო განსასვენებელს, სამშაბათს, 21 აპრილს მახათას პანთეონში დაიდებს.

წლები მიდის, ეპოქები იცვლება. თაობებიც ერთმანეთს ანაცვლებენ, მაგრამ თაობათა შორის ჩაუტეხელი ხიდის როლს დღემდე შეუცდომლად ასრულებს კულტურა. ხელოვნების უკვდავი ნიმუშები უცვლელ ემოციას აღძრავს ერთმანეთისაგან საუკუნეებით დაშორებულ ადამიანებში. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, ხელოვნების ისეთი დარგისთვის, როგორიცაა თეატრი, საკმაოდ რთული აღმოჩნდა ტექნოლოგიური მიღწევების პოქაში ძველი დიდება შეენარჩუნებინა. დიდებაში მოვიაზრებ აუდიტორიის სიმრავლეს, თორემ სპექტაკლის ფასეულობას ცხადია ეს უკანასკნელი არ და ვერ შელახავდა. რატომღაც ისე ხდება, რომ ჩვენი თაობა დროს ისე ვფლანგავთ, თეატრისთვის იშვიათად თუ მოვიცლით ხოლმე. სამწუხაროდ, სცენაზე გაცოცხლებული ისტორიების ხშირი ხილვით ვერც მე დავიკვეხნი, თუმცა იშვიათ შემთხვევაშიც მიღებული ემოციების მოზღვავებული რაოდენობა, წლების მანძილზე არ ქრება. ბოლო სპექტაკლზეც კონკრეტული პროექტის ფარგლებში აღმოვჩნდი. თეატრთან მისულს უფროსი თაობის წარმომადგენლები დამხვდნენ. იქვე შევნიშნე სკოლის მოსწავლეები, რომლებიც ხელმძღვანელობას წამოეყვანა წარმოდგენაზე დასასწრებად. იმ დღეს თეატრში რეჟისორმა გოჩა კაპანაძემ შეგვკრიბა. სპექტაკლი მოხუცთა თავშესაფარზე გვიამბობდა, სადაც ძველ მსახიობებს მოეყარათ ერთად თავი. „მოხუცთა ჯამბაზები“ აფრიკელი სცენარისტის რონალდ ჰარვურდის პიესის მიხედვითაა შექმნილი. იგი 1999 წელს დაიწერა. აქვე აღვნიშნავ, რომ პიესის ავტორს 2003 წელს ოსკარი აქვს მიღებული ფილმ „პიანისტის“ სცენარისთვის. რაც შეეხება სპექტაკლს, იგი საქართველოში პირველად 2008 წელს რუსთაველის თეატრში იხილა მაყურებელმა და მას შემდეგ მისი ყველა დადგმა ანშლაგით მიმდინარეობს. საინტერესო დეტალია ისიც, რომ პიესის მიხედვით მხოლოდ და მხოლოდ ოთხი გმირი თამაშობს, მაგრამ ქართველმა რეჟისორმა რამდენიმეს დამატება გადაწყვიტა. აქ თქვენ ნახავთ ყველასათვის საყვარელ მსახიობთა ერთობას. მარტო კახი კავსაძე რად ღირს, სხვა ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ. ყველასათვის საყვარელ არტისტს გვერდს უმშვენებენ: ჯემალ ღაღანიძე, მარინა ჯანაშია და მარინა კახიანი. გურამ საღარაძისა და მედეა ჩახავას გარდაცვალების შემდეგ კი მათი როლები თენგიზ გიორგაძემ და მანანა გამცემლიძემ შეითავსეს. ახლა კი ცოტა რამ სიუჟეტზეც რომ ვთქვათ. როგორც უკვე ვახსენე, მოქმედება მოხუცთა თავშესაფარში ვითარდება, სადაც ერთად მოიყარეს თავი ხელოვანებმა. ძირითადად კი ძველმა მსახიობებმა და ოპერის მომღერლებმა. მაყურებლისგან დავიწყებული მსახიობები ოჯახის წევრებმაც უარჰყვეს და ახლა ერთად უწევთ ცხოვრების სირთულეების დაძლევა. მუდმივი კამათი, ერთმანეთის მიმართ თითქოს და ზიზღით ნათქვამი სიტყვები საბოლოოდ იცვლება და საერთო მიზნისკენ მოხუცი ჯამბაზები ერთად მიდიან. თითოეულის ოცნება აქ მხოლოდ და მხოლოდ ძველი დიდების დაბრუნება და იმის განცდაა, რასაც სცენაზე დგომისას გრძნობდნენ ხოლმე. თუნდაც ერთხელ მაინც დაკრული ტაში მათთვის უდიდესი ბედნიერების მომტანი იქნება. სწორედ ამ მიზნით მოხუცთა თავშესაფარში მცხოვრები მსახიობები ბოლოს საერთო სურვილის ირგვლივ ერთიანდებიან და სპექტაკლს დგამენ. ბევრი დაბრკოლება, მუდმივი იმედგაცრუება, კამათი - რთული გზის გავლის შემდეგ მიღწეული მიზანი და მოხუცების უდიდესი სიხარული. განცდილი ემოციები, რომლებიც ასმაგად უფრო გამძაფრებული ფორმით აღწევს მაყურებლამდე და დაუვიწყარს ხდის მას. თითოეული მსახიობის ოსტატობა თავისას შვრება და გულში ჩამწვდომი ემოციით ამბობს სპექტაკლის მთავარ სათქმელს. პერსონაჟების გასაჭირი, ტკივილი და განცდა ბოლომდე აღწევს მაყურებლის გულში და მას მოქმედების თანამონაწილედ აქცევს. სცენაზე მოქმედებას დაუვიწყარს ხდის მონოლოგები, რომლებშიც პერსონაჟები ბოლომდე გადმოსცემებს საკუთარ განცდებს და მაყურებელს გულგრილს არ ტოვებენ. საკუთარ თავთან ნამთქვამი სიტყვები ყველა ჩვენგანს დააფიქრებს იმ რთულ ცხოვრებაზე, რომლითაც მსახიობები ცხოვრობენ. გარდა ამისა, მაყურებელში იგი აღძრავს უამრავ სხვა განცდას. დააფიქრებს იმაზე, თუ რა რთულია, როცა სულს კვლავ უნდა ძველი, საყვარელი საქმიანობის გაგრძლება, მაგრამ სხეულმა მეტამორფოზა განიცადა და ეს შეუძლებელია. სპექტაკლის ფასეულობაზე საუბარი დაუსრულებლადაა შესაძლებელი. დრამატურგიისა და კომედიის გემოვნებიანი ნაზავი ერთ წუთს გააცინებს მაყურებელს, მეორე წუთს კი თვალზე ცრემლს მოჰგვრის. საკმაოდ ძველი პიესის ქართულ სცენაზე გაცოცხლება ნამდვილად რომ დასაფასებელია. თანამედროვე შტრიხებთურთ სპექტაკლი კიდევ უდრო მიმზიდველი და საინტერესოა ყველა თაობის მაყურებლისათვის. მუსიკალური გაფორმება შეუდარებელია, თითქოს ამ სპექტაკლისთვის შექმნილა თითოეული ნოტი. ვერდის რიგოლეტოს ფონზე შესრულებული ოსტატობა კიდევ უფრო დაუვიწყარი სანახაობაა მაყურებლისთვის. განათებაც შესაბამისი. როგორც უკვე ვახსენე, ძალზე ემოციური მონოლოგების დროს მხოლოდ და მხოლოდ ერთი მსახიობი გვხვდება მკაფიოდ განათებული, რაც ემოციურ ფონს უფრო მეტად ზრდის. პერსონაჟების ხასიათს მორგებული განათება და ქორეოგრაფიული ჩართვები სპექტაკლს განსაკუთრებულ მუხტს სძენს. აგერ უკვე მეთერთმეტე წელია სპექტაკლის ყოველი დადგმა ანშლაგით მიმდინარეობს. და მაინც რა ხდის მას ასე გამორჩეულს? ძალზე ღრმა პიესა? მსახიობების პროფესიონალიზმი თუ რეჟისორის სწორი გადაწყვეტილებები. იქნებ ყველაფერი ეს ერთად. სწორედ ესაა პასუხი. ყველა დეტალი ერთად და ცალ-ცალკე ქმნის იმას, რაც ასე უყვარს მაყურებელს წლებია. ამის დასტურიც ხომ სწორედ სპექტაკლის ბოლოს დაუსრულებელი ტაშია, რომელსაც ასე ძლიერ ნატრობდა მოხუცი ჯამბაზი და ასე უხვად მიიღო მისმა როლის შემსრულებელმა. ფოტო: teatri.ge #feedcgrantFeedc

რამდენიმე წლის წინ სოციალურ ქსელ "ფეისბუქზე" მწერალმა აკა მორჩილაძემ ვრცელი ბლოგი დაწერა, სადაც ის ქუთაისის ისტორიაზე ყვება და ამ ქალაქის ღირებულებებს იხსენებს. გთავაზობთ ბლოგს: ქუთაისზე როგორ უნდა დავწერო, ქუთაისს ისეთი მწერლები ჰყავს. ქუთაისი ისე მიყვარს, რომ იქ არც მიცხოვრია. ერთ ღამეზე მეტი, გადაბმულად არც არასდროს გამითევია. დღემდე ვერ ავუღე ალღო ქალაქის გეოგრაფიას. ანუ, მარტო რომ შევიდე, ეგებ გასასვლელს ვეღარც ვუწიო. შესასვლელი ვიცი, მარცხნივ კვახჭირი დარჩება. ძველი შესასვლელიც ვიცი, ურიცკის ქუჩით. არსებობს ახლა ძველი შესასვლელი? ეგ სამწუხაროდ აღარ ვიცი. ანდა რა მნიშვნელობა აქვს? ქუთაისში არ მიდიხარ ხოლმე გეოგრაფიის დასამახსოვრებლად. არასდროს. ქუთაისში მიდიხარ და მორჩა. მართლა არ ვიცი, როგორ დავწერო ქუთაისზე. თავში სულ ფერადები დამირბის. ეს არ არის ბოლო ოცი წლის ფერადები. იყო ფერადები ბოლო ოც წელიწადს? ალბათ იყო, მაგრამ მე როგორღაც არ მომხვდა. 1918 წლის ზამთარში, სულ რამდენიმე დღეში, ქუთაისი დაიცალა. ყველამ, ვინც ქუთაისის სახეს ქმნიდა, რატომღაც გადაწყვიტა, რომ თბილისში წამოსულიყო. პოეტებმა, მხატვრებმა, მსახიობებმა, მასწავლებლებმა, ინჟინრებმა ასე გადაწყვიტეს. მგონი იმიტომ, რომ საქართველო დამოუკიდებელი იყო და ერთგვარ ცენტრად თბილისი აღიქმებოდა. ეს შეუმჩნეველი ამბავია ჩვენს ისტორიაში. თან უცნაური ამბავი. არადა მომხდარი ამბავია. დიდი შეცდომაც, რომელიც ალბათ ვეღარასდროს გამოსწორდება. ქუთაისის ლეგენდარული ქართული გიმნაზიის მასწავლებლები შეიქნენ თბილისის უნივერსიტეტის პროფესორები. განთქმული ქუთაისელი ექიმები მოეწყვნენ თბილისის საავადმყოფოებში. ქუთაისელი პოეტები ჩამოსხდნენ თბილისის კაფე "ქიმერიონში", რომელიც ეგებ სხვა არც არაფერი იყო, უქიმერიონის გარდა. უქიმერიონის აღმართი... გეხსომებათ. ამის შედეგი ის იყო, რომ ერთი ქალაქი დაიმცრო, მეორე კი კიდევ უფრო იზარდა. არა მხოლოდ ესენი: ლეგენდარული ახალციხური გვარებიც კი, რომლებიც ქუთაისში აგე, როდის მოვიდნენ, თბილისისკენ გამოეშურენ. რა არის ეს თბილისი ამისთანა. რატომ იყო საჭირო. რისთვის იყო საჭირო ეს დაძვრა. ასეთი უცაბედი. არც მახსოვს, სად ამოვიკითხე ეს ამბავი. ერთადერთი წინადადება ეწერა, - ასე მოხდაო. მგონი, არც იყო ქართული ტექსტი. ინგლისური იყო. ნამდვილად ინგლისური. ჩვენს წიგნებში არ წერია ხოლმე ასეთი რამეები. ეს ალბათ ძლიერ ინფარქტს ნიშნავდა. სულაც არ მინდოდა ამ დრამატული ამბის გახსენება. ბოლოს და ბოლოს ქუთაისს თავადაც ერგებოდა საუნივერსიტეტო ქალაქად ყოფნა. მოხუცებული დიმიტრი ყიფიანი, რომელიც ყველა თანამდებობას ჩამოშორებული იყო, ბოლოს იმერეთის თავადაზნაურობის მარშლად აირჩიეს. გადარეული ყოფილა, - რა მიქნეს ამ ქუთაისელებმა, როგორ დამხვდნენო. ეტლში ჩამსვეს და მთელი ქალაქი ზარზეიმით მომატარესო. დიმიტრი, ქართლელი ყიფიანი იყო, სუმბათაანთ აზნაური. ცხოვრება ისე გალია, რომ ზედმეტად არავის გაუღიმია მისთვის. ქუთაისური გიტარა. სად წავიდა ქუთაისური გიტარა? მგონი, დღევანდელ თბილისურ ტრიოებში გადმოინაცვლა. ოღონდ, სიმართლე რომ ვთქვა, არც ამის გახსენება მინდოდა. სულ სხვა რამის დაწერა მინდა. სამსონ ფირცხალავას უწერია, - ქუთაისიდან თბილისში რომ გადმოვედი, წავხდი კაცი, ვერ შევეგუე ასეთ სიჭრელეს, ასეთ განსხვავებულობასო. პურსაც კი ვერ ვჭამდი, იმდენად განსხვავდებოდა ქუთაისურისგან, ჩემი დამემართა, სანამ მივეჩვიეო. ბავშვობისა რა მახსოვს და, ადრიან დილით ქუთაისში, რუსთაველის ქუჩაზე, პაწაწინა სახლში მამიდაჩემი ცხელ ხაჭაპურს ჭრის და ჩაის ძველებურ ჭიქაში ბლომად ალუბლის მურაბას მიყრის. ვფიქრობდი, რანაირია ნეტა ეს ქუთაისი-თქო. არ ვიცოდი, ვიცოდი მხოლოდ ეს სახლი. ჩვენები ომამდე ქუთაისში ცხოვრობდნენ, კაი დიდი სახლი ჰქონდათ გორაზე. მერე ომმა არია ცხოვრება. ბაბუაჩემი დაიძრა. ეს გრძელი ისტორიაა და უცხოს არ დააინტერესებს. სინამდვილეში სულ სხვა რამე მინდოდა მეთქვა. აი, ვუტრიალებ და ვერ ვახერხებ. რაღაც ნაკუწებს ვკრეფ და მგონი, საბოლოოდ რამე გამომივა. მე რა უნდა დავწერო ქუთაისზე. ბავშვობიდან ვყოფილვარ იქ. ქუთაისის სადგურში დიდთოვლობას გაჩხერილ მატარებელშიც ვმჯდარვარ, სათაფლიას დუქანშიც ვყოფილვარ, გელათის ამბავსაც მივხვედრილვარ, მგონი, და ბაგრატის ტაძრის თაღში რომ ლეღვის ხე იყო შეზრდილი, ისიც დამამახსოვრდა. შიგ ჩიტები ფრთხიალებდნენ. ლეღვი იყო, მგონი. ვერ ვცნობდი მაშინ, პატარა ვიყავი. საოცარი რამ კი იყო. ახლა აღარ არისო, - მითხრეს. ბაგრატი უნდა აშენდესო, მგონი, ამასაც ამბობდნენ. ის თაღში ამოზრდილი ტოტები და შიგ შეფრთხიალებული ჩიტი, მგონი, ყველაზე ლამაზი რამ არი, რაც ცხოვრებაში მინახავს.კიბეც გადასარევია. გახსოვთ, "საბუდარელ ჭაბუკში" ჩხუბი როა ამ კიბეზე? ცუდი უშანგი და კარგი გოგიტა რო ჩხუბობენ? ქუთაისი სურათებია. სურათებს სიცოცხლე უნდა. სად არის სიცოცხლე? რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ნაგლეჯები: რესტორანი ქვაშავაზე. ძველი გოგისვანიძეები. დავით აღმაშენებელი. მოწამეთა. მამაო გაგი თავისი სამკურნალო ბალახებით. ყველა მაინც გაგის ეძახდა. ბიკენტიას წყვილი ქაბაბი. ნიკო ნიკოლაძის დები. აკაკი აივანზე. ბოჩკები. ქუთეისელი ქურდები. ქუთეისელი ბუფეტჩიკები. ტუა. ბუნჩულა. რა ვიცი. სულ სურათებია, რომლებსაც ბავშვობიდან ვხედავდი გაკვრით ან არ ვხედავდი, ყურს მოვკრავდი და წარმოვიდგენდი. რა ინდუსტრიის მშენებელი ეგ იყო. გალაკტიონი. ქუთაისის გიმნაზია. ცისფერი ყანწის ბიჭები. დახვრეტილი ბარონ ბიბინეიშვილის მოგონებები ქუთაისის შესახებ. საოცარი მოგონებები, სხვათა შორის. ქუთაისის ციხე. აწ გამქრალი. სტალინის კამერა. გიჟუას ნახტომი. თხაწვერა გოგია. პოეზია. ქუთაისის თეატრი. ის, ძველი, ჭიჭიკია და ბიჭიკია. იმათი ძაღლი. ბისკვიტია. პიანი ბაზარი. მწვანე ბაზარი. კვაჭი კვაჭანტირაძე, კაცი დაბადებული სამტრედიასა და ხონს შუა, ქუთაისში გაგიმნაზისტებული. სულ მომწონდა ქუთაისის უბნების სახელები. თბილისისა როგორღაც უფრო დამჯდარი და პირქუში იყო. მწვანეყვავილა. სასაფლაოს უკეთესი სახელი მე არ გამიგონია. ასე რომ ჟღერდეს. სამსონ თოფურია. სამსონ თოფურიას ლეგენდარული ბიუსტი. სად არის იგი? გინახავთ სამსონ თოფურიას ფოტო? ექიმი, ადესაში მტვირთავად ნამუშევარი. სხვა იერის კაცი. აკაკის გადამრჩენი, არაერთხელ. ექიმი ასევე, ივანე გომართელი. სოციალისტი, მგონი. წერდა გაუთავებლად. გარეგნობა-საუკეთესო სასიძო. რიონის წვერა. რიონის ქვები. კომუნისტებმა გაისროლეს რიონი ქუთაისიდან. დააწყალმარჩხეს. დარჩა ქვები. თეთრი. ქუთაისის ხიდები... შეიძლება, რომ ყველაფერი ასე სახელიანი იყოს? ასე გამოკვეთილი? ჯაჭვის ხიდი. სანამ ვნახავდი, ბავშვობაში უშველებელი წარმომედგინა. მერე გადავიარეთ. პატარა ხიდია. მაინც განუმეორებელი. არაფერი და ყველაფერი. როგორ მირბის ზედ, რევოლვერმომარჯვებული კონსტანტინე დადეშქელიანი, რომელმაც ეს წუთია მოჰკლა გუბერნატორი. ამპრეტუზო მედუზო. პიკასოს ბიჭი. ლადო მესხიშვილი, ხმა ჩახლეჩილი, ფრანც მოორის როლში, კინაღამ მართლა რომ ჩამოიხრჩო თავი. პიპინია მიქელაძე ახტა სცენაზე, ხმლით გადასჭრა თოკი. დარჩა ხმა გაბზარული. ქუთაისის ხმა. სერგია ერისთავი. გიცანი, სერგია გიცანიიი? რიონს რო მივქონდე და მეძახდე, გიცნობო, ასეა საქართველოს ამბავიო. სერგია ერისთავი. ქუთაისური ხუმრობა. დღეს, მგონი, ოდნავ ნაძალადევი, სერგიაზე და სხვათა კლასიკაზე აწყობილი. ოთარ მამფორიაზე, რასაკვირველია.[pagebreak] მინახავს მოხუცებული ბუღალტრები, შავი ჰალსტუხებით, ტილოს პიჯაკებში, გარეთა ჯიბეში სამი-სამი ავტორუჩკით, შლაპებით. ბაღში. მოვესწარი ამის შემჩნევას. ბაღისკიდეც მახსოვს. ცოტა ლუპენული ხუმრობებისკენ მიდრეკილად წერდნენ მის შესახებ. ბულვარი, გულვარდი. ასე უნდა სწორედ სიტყვის მორგება და გადაკეთება. დანიელა ურია. ქუთაისის ებრაელობა. ქუთაისის რუსობა და ქუთაისის პოლონელობა. მოკრივე ბოჭოლია. ნამდვილი ვარსკვლავის კი არა, შოუ და რაღაცა. ძველი ქუთაისელი ძელეცები. ერთხელ, ბავშვობაში, ქუჩაზე დამახსოვრებული კაცი. ეს ვინაა, იცი? იობიძეა, ათასკაციანი ქორწილი რო გადოუხადა შვილს და რო დეიჭირეს. დაჭერები. პიერ, პიერ. მე მილიციაში ვმუშაობ და ქორწილებში თუ ვუბაგუნე დოლს... ქუთეისია, უნდა უბაგუნო. ჩემი მეგობარი ნოდარი. ტიტე ვაჩაძე. ტორპედო. ქუთაისის ტორპედო. თავისი მთელი ამბებით. იუზა ლოსაბერიძის გოლი კიევის კარში, სისინა ქარის თანხლებით. ომი ქუთაისის სტადიონზე, სიკვდილი. სახალხო მღელვარება. დაღუპული ბიჭი. ბადრი ფარულავა, დურმიშხან ქვირია, ლეგენდა - ჯემალ ხერხაძე. კარგია, როცა ყველაფერი შენი გაქვს. მე მომწონს, სხვისი არ ვიცი. მე რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე, რაც არ უთქვამთ და რაც თავიანთ გულში არ გაუტარებიათ? მართლა მაისში იყო მაგარი. ქარები იცის, ოხრული ქარები. მიდი, მოდი, თეთრო ხიდო, ოღასკურა, საფიჩხია... შალიკო ხვინგიაძე. სინამდვილეში გიგიაძე. შეხვედრები ჰიტლერთან. დათეშიძის გორა. აგული ერისთავი, სასაფლაოთა მიქელანჯელო. პერსონაჟები და რეალური ადამიანები სრულიად ერთად, ყოველგვარი გამოცალკევების გარეშე. ქუთაისური გვარები. მიქელაძე-მიქელთაძე. რომელ ქალაქში დაარქმევენ შვილს შედანს ჩვენს დროში? შედან ჭილაძე, მეჩვიდმეტე საუკუნის დიდი მსმელი. ჰოდა, არქმევენ. კოლია ქვარიანი. კოლია ქვარიანი! გოლიათი, ამერიკულ ფილმებში. გადახვეწილი. დიდი და მელოტი კოლია ქვარიანი. ზანგ ხულიგნებთან ჩხუბში დაღუპული სამოცდაჩვიდმეტი წლის დევი. დღემდე კლასიკა, ჭიდაობის სურათი, ჩახედეთ იუთუბს, ჯინ სტენლი-კოლია ქვარიანი. სიმონ ქვარიანი,ისტორიული რომანი... მამაჩემის მოგონება: ჩამოვედი მატარებლიდან, გავიარე სადგური, დილაა, ვიტრინიდან ხელს მიქნევენ ბოჭოლია და გენდრიმოვიჩი, წინ უდგათ არყის ბოთლები და ლუდის კათხები. უნდა დაგვეწიო, თითო ბოთლი დაცლილი გვაქ უკვეო. რავარი დასაწევია. პერაშკი ჩააყოლე, პერაშკი. რიონის წვერა. გინახავთ, ჩხირებზე აგებული? ეს ორი ვარია შოუშვი ისრიმ მაყვალში... მწვანილი, ქუთაისის მწვანილობის ეპოქა... მგონი, რაღაც ვთქვი და რაღაცას მოვყევი, იქ არმცხოვრები კაცის პირობაზე, თორემ მე რას უნდა მოვყვე ქუთაისზე. მე ვინ ვარ ამ საქმეშიი? ვთქვი, რისი თქმაც მინდოდა. ცოტათი მაინც. მთავარი კი არ მითქვამს. დიდი ქუთაისური ლიტერატურა. დიდზე დიდი. პირადად ჩემთვის სრულიად გადამწყვეტი და განუმეორებელი დღევანდელი ჩვენი მწერლობისთვის. ეგ რომ არ ყოფილიყო... არ ვიცი, აზრებს ძნელად გამოვთქვამ ხოლმე ფილოლოგიურად. ასე დაცლილმა, ასე გადასხვაფერებულმა, გულგამოღებულმა, მაინც მოახერხა და ამდენი გააკეთა. ამდენი კი არა, მე რო მკითხო... ჩემს გონებაში ქუთაისი, როგორც სისტემა დაიწყო რეზო ჭეიშვილის მოთხრობით, სადაც წყალტუბოს არქივში მომუშავე მწერლის ცხოვრება იყო აღწერილი და სადაც მოთხრობილ იყო მოკრივე ბაჭიას სიკვდილზე ავტოკატასტროფაში. ალბათ ბაჭია მაშინვე დავუკავშირე, ადრევე გაგონილ ბოჭოლიას და ალბათ იმასაც მივხვდი, რომ ეს ერთი და იგივე კაცია. მე რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ეგებ სულაც არასწორად ვამბობ ოდესღაც გაგონილ სახელებს. მაგრამ მახსოვს წვიმა იმ მოთხრობაში და ძველი ქუთაისელი ძელეცები რესტორანში. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ მოთხრობამ ჩემზე სრულიად განუმეორებელი შთაბეჭდილება მოახდინა. სრულიად გარკვევით ვხედავდი იმ ადამიანებს, რომლებიც იქ მიმოდიოდნენ. შეიძლება იმიტომ, რომ რაღაცები და ვიღაცები უკვე მენახა ქუთაისში. არ ვიცი. მაგრამ ასე კი იყო და ახლაც ასეა. მერე წავიკითხე მისივე "მუსიკა ქარში". ჩემი ჭკუით, ეს არის უმნიშვნელოვანესი ქართული წიგნი ბოლო ას წელიწადში. ჩემთვის, ისევ და ისევ, თორემ სხვისთვის რა ვიცი. ამ წიგნის ტონი სრულიად უცხოა ჩვენებური წიგნებისთვის. ომის და ომისშემდგომი ქუთაისი. სიმინდი, ბაბუა, ლეკის ბიჭი, პორფილი, დაუმთავრებელი სახლი. ბიჭი, რომელიც ყველაფერს იმახსოვრებს. ასეთი ქუთაისი კარგა ხანს მმართავდა. სულ არ გავდა იმას, რასაც თვალს მოვკრავდი ხოლმე. იქ რომ მოვხვდებოდი, აუცილებლად გადავხტებოდი ხოლმე ამ წიგნში და ვადარებდი. ეგეთი ქვეყანაა საქართველო. გააკეთებ ასეთ რაღაცას და არის ეს რაღაცა ჩუმად, ვითომ ასეთი წესია. მოხდება ხოლმე ასე. მგონი, არ უნდა შევყოლოდი ამ ლაპარაკს. ვეღარ დავამთავრებ. ანდა დაუნდობლად უნდა მოვკვეცო. ჩემი ქუთაისური წიგნები კი რასაკვირველია ჩემთან დარჩება. ერთხელ კოტე ჯანდიერმა რეზო გაბრიაძესთან წამიყვანა. ვისხედით და ვლაპარაკობდით. მე რა უნდა მელაპარაკა, მკითხავდა რამეს და ვუპასუხებდი. იჯდა და ხმადაბლა გვიამბობდა რაღაცებს, ლიმონათს აძალებდა ჩემს ქალიშვილს და მალიმალ ეუბნებოდა, - ყოჩაღ, თუ სამიანებს იღებ ხოლმეო. მისი მობილური ყიოდა მამალივით, ის თავად ეწეოდა ძალიან წვრილ სიგარეტებს, ჩასცქეროდა საფერფლეს და ხმადაბლა გვიყვებოდა, როგორ ჩამოვიდა ქუთაისიდან თბილისში, დაბალი და გამხდარი; როგორ დადიოდა საჯაროში, სად რომელი ბირჟა იდგა რუსთაველზე და ამას ყვებოდა არა წარსულისადმი მისი თაობის თბილისელთათვის ჩვეული რომანტიკით და ლაღიძის წყლებზე აქცენტით, არამედ როგორც განვლილი ტკივილის შესახებ.ეს არ იყო ტკივილი წასული რომანტიზმის შესახებ. ეს სულ სხვა ტკივილი იყო. მე მინდოდა, ქუთაისზე მოეყოლა. ხომ არ დავუწყებდი გამოკითხვას. იმ ნაამბობში, ქუთაისი ერთადერთხელ ახსენა და ისე, რომ არ უხსენებია. ასე თქვა: ჩამოვედი აქ, ბავშვი. სიყვარულის მეტი არაფერი მენახა და არაფერი ვიცოდი. ჰოდა, რაიმეს კითხვა ქუთაისის შესახებ რაღა საჭირო იყო. კაცმა თქვა, - სიყვარულიდან ჩამოვედიო. ისე რაღაცნაირად დამამახსოვრდა.. . ახლა ხომ არ მოვყვები, რა არის რეზო გაბრიაძის ქუთაისი და რა მნიშვნელობა ჰქონდა ჩვენთვის მის ქუთაისს ბოლო ორმოც წელიწადს. მგონი, რაღაც კუთხით, მისმა ქუთაისმა გადაგვარჩინა კიდეც. ოღონდ ადამიანებს არ უყვართ ასეთ რამეებზე ფიქრი. ვაი და, სადამდე მიხვიდე. მე კიდევ, რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ეს იყო ხმელთაშუა ზღვის ქალაქი, რატომღაც მოხვედრილი ხმელთაშუა ზღვისგან შორს. ალბათ ეს არის ამ ქალაქის დრამა. მოვიგეთ, ფეოლა... გაგიჭირდებოდათ. მიტროფანე ლაღიძემაც იქიდან დაძრა თავისი წყლები თბილისისკენ." #ქუთაისი #აკამორჩილაძე #KUTAISIDAILY

აუცილებლად წასაკითხი სინამდვილე ....🙏🙏🙏❤️❤️❤️ დიახ, იაპონიაში არ არის მასწავლებლის დღე!.... ერთხელ იაპონიაში ყოფნისას, იაპონელ მეგობარს ვკითხე: - როგორ აღნიშნავენ მასწავლებლის დღეს იაპონიაში ? გაკვირვებულმა ჩემს შეკითხვაზე მიპასუხა: -ჩვენ საერთოდ არ გვაქვს მასწავლებლის დღე. ამ პასუხის გაგონებით, არ ვიცოდი დამეჯერებინა მისთვის თუ არა,რადგან ერთი აზრი არ მასვენებდა: ქვეყანა, სადაც ეკონომიკა, მეცნიერება და ტექნოლოგია განვითარდა, ასეთი უპასუხისმგებლო კავშირშია მასწავლებლის საქმიანობასთან?! მუშაობის შემდეგ, ერთმა მასწავლებელმა სახლში მიმიწვია.რადგან შორს ცხოვრობდა მეტროთი სარგებლობა მომიწია,პიკის საათი იყო,ვაგონები გადაჭედილი იყო უამრავი ხალხით,რის გამოც ფეხზე დგომა მომიწია... მოულოდნელად ბაბუა, რომელიც იჯდა, ადგილი დამითმო . მოხუცის პატივისცემიდან გამომდინარე მე არ შემეძლო მისი ადგილის დაკავება,მაგრამ ისე დაჟინებით ითხოვდა,რომ უარის თქმა ვერ შევძელი.... მეტროდან ჩასვლის შემდეგ მეგობარს ვთხოვე აეხსნა,რატომ ითხოვდა მოხუცი ასე დაჟინებით,რომ მე ვმჯდარვიყავი მის ადგილზე. მას გაეცინა და მასწავლებლის სამკერდე ნიშანზე მიმითითა. - ამ მოხუცმა დაინახა მასწავლებლის თქვენი სამკერდე ნიშანი და სტატუსის პატივისცემის ნიშნად, თავისი ადგილი დაგითმოთ. რადგან პირველად მივდიოდი სტუმრად მასწავლებლის სახლში, გადავწყვიტე საჩუქრის ყიდვა.მეგობარმა ხელით მანიშნა,რომ ჩემს წინ მასწავლებლის მაღაზია იყო , სადაც შემეძლო საქონელი ხელმისაწვდომ ფასად შემეძინა.. ემოციებს ვერ ვმალავდი... - მხოლოდ პედაგოგებს აქვთ შეღავათები? - ვკითხე მას. -დიახ სწორედ ასეა.. - იაპონიაში, მასწავლებელი ყველაზე პატივსაცემი პროფესიაა და ყველაზე პატივცემულ ადამიანად ითვლება. იაპონელ მეწარმეებს,თუ მაღაზიის გამყიდველებს ძალიან უხარიათ, როდესაც მასწავლებლები თავიანთ მაღაზიებში მიდიან რაიმეს საყიდლად და ამას დიდ პატივად ითვლიან. ამის შემდეგ ყველაფერს ვაკვირდებოდი რაც ჩემს პროფესიას უკავშირდებოდა და არაერთი ჟესტი მინახავს, ​​თუ რამდენად პატივს სცემენ მასწავლებლებს.... 1.მეტროში მათთვის ცალკეული ადგილებია... 2.მათთვის ცალკეული მაღაზიებია შექმნილი.... 3.მასწავლებლები არ დგანან რიგებში... რად სჭირდებათ მათ მასწავლებლის დღის დღესასწაულად დაწესება?!..,როცა ყოველი დღე მასწავლებლის პატივისცემას ეკუთვნის. ამ ისტორიის მოთხრობა, მთელი გულით მსურს... მინდა ვიოცნებო,რომ ჩვენი საზოგადოებაც გაიზარდოს ისეთ დონეზე, რაც მასწავლებლის პატივისცემას ეხება... ისინი ნამდვილად იმსახურებენ ასეთ მაღალ ტიტულს.! -გაუგზავნეთ ჩემი მესიჯი თქვენს ყველა კოლეგას, ჩვენ ყველა მასწავლებლის წინაშე ქედს ვიხრით! -ასეთი პასუხით გამომაცილა იაპონელმა მეგობარმა შინ, ჩემს სამშობლოში,რომელსაც საქართველო ქვია... #goodplaces

ლელა ანჯაფარიძის კედლიდან😥💖 lela anjaparidze ძალიან დილა მშვიდობის! თავიდანვე გთხოვთ, ამ პოსტის წაკითხვის დროს, გულში წაიმღეროთ იტალიური “Io vorrei... non vorrei... ma se vuoi „, ან „ La Cura“. ან „A Te“ ან «Felicità», რომელიც ყველამ ვიცით.... სწორედ ამ დღეს, 1944 წლის 12 თებერვალს, ქალაქ რომში დაიბადა ცნობილი მსახიობი, მომღერალი, კინოპროდუსერი და, რაც მთავარია, ანდრიანო ჩელენტანოს მეუღლე, თვალწარმტაცი და იტალიურად ვნებიანი, კლაუდია მორი... ვიცი, არ ეწყინება ჩემი სიტყვები „რაც მთავარია“, რადგანაც მართლა გადაყვა მთელი ცხოვრების განმავლობაში ბავშვივით მოსავლელ ანდრიანოს... თანაც, სავარაუდოდ, მთელ მსოფლიოში ერთადერთი ქალია, ვინც 55 წელია უძლებს ანდრიანოს და მაინც აღმერთებს... მათ იტალიის ყველაზე ლამაზ წყვილს უწოდებდნენ... კალუდიამ და ანდრიანომ ერთმანეთი გაიცნეს 1963 წელს, ფილმი „ერთი უცნაური ტიპის“ გადაღებებზე... დახვეწილ და პრეტენზიულ კლაუდიას ჩელენტანო თავიდანვე არ მოეწონა... მას ნანახი ჰქონდა მისი ფილმები, მოსმენილი ჰქონდა მისი სიმღერები, მაგრამ ზედმეტად ეპატაჟურ ადამიანად მიაჩნდა... ანდრიანომ გამოიყენა თავისი მომხიბვლელობის მთელი არსენალი, მაგრამ მუდმივად იღებდა ცივ უარს... ყველაფერი გადაწყვიტა შემთხვევამ... კლაუდიას გამო, გადამღებ პავილიონში მოხდა მოკლე ჩართვა. გატყდა ლუსტრის პლაფონი და მისმა ნატეხებმა სახე დაუსერეს ანდრიანოს... კლაუდია მივარდა, პირველი დახმარების საშუალებებით და ბოდიში მოუხადა... ცოტა ხანში ისინი ისხდნენ კაფეში... ერთ საათში კი ჩაიკეტენ საგრიმიოროში, სადაც ჩელენტანომ პირველად აკოცა... წამოიდგინეთ, და ამის შემდეგაც კლაუდია არ დანებდა ანდრიანოს, რადგანაც თვლიდა, რომ მისი ნდობა - სისულელეა... მაშინ ანდრიანომ ჩართო „მძიმე არტილერია“ და მოიწვია კლაუდია თავის კონცერტზე, დასვა პირველ რიგში, მიუძღვნა კონცერტის ბოლოს შესრულებული სასიყვარულო ბალადა და მთელი დარბაზის წინ, აუხსნა სიყვარული... ასე დაიწყო მათი ლამაზი რომანი, რომელიც 1964 წელს გადაიზარდა ქორწინებაში... და. რაც მთავარია, დღემდე გრძელდება... კლაუდიამ ჩელენტანოს გაუჩინა 3 შვილი და ამავე დროს, გახდა მის შემოქმედებაში შეუცვლელი ადმინისტრატორი, იმიჯმეიკერი და პიარ-მენეჯერი, დაუშრეტელი ფანტაზიით.. ძნელია იმის წარმოდგენა, რომ ემოციური ჩელენტანო არ ღალატობდა მეუღლეს, თანაც იტალიელი ქალების სხვანაირი ხიბლის გათვალისწინებით... კლაუდიას იტალიაში „ყველაზე ეჭვიან ქალს“ ეძახდნენ, მაგრამ მერე ანდრიანო ბრუნდებოდა და ისე უხდიდა მეუღლეს ბოდიშს, რომ ის პატიობდა... ერთხელაც, წყვილმა ეს თემა გაითამაშეს... გავარდა ხმა, რომ ბრიანცის სარკინიგზო სადგურზე, რელსებზე წევს ადამიანი, ვინც აპირებს თავის მოკვლას... აღმოჩნდა, რომ ეს ჩელენტანოა... სადგურზე ჟურნალისტების ტევა არ იყო... აი, უკვე ისმის ლოკომოტივის ხმა...შეკრებილებს ამბრმავებენ მატარებლის ფარები... კლაუდია ხმამაღლა მოთქვამს... მსახიობი რელსებიდან ადგა ბოლო მომენტში, როდესაც მატარებლის ბორბლები სულ რამდენიმე მეტრში იყო მისგან... კლაუდია მივარდა ... ერთმანეთს ჩაეხუტენ და შერიგდნენ... ანდრიანოს სან-რემოს ფესტივალში გამარჯვებაშიც მის მეუღლეს დიდი წვლილი მიუზღვის... ის სცენაზე გამოვიდა მასთან ერთად, ხელჩაკიდებული... შეყვარებული თვალებით უყურებდა ანდრიანოს და ხმას აყოლებდა... ამ გამარჯვების შემდეგ, ჟურნალისტების შეფასებით, მთელი ათწლეულის განმავლობაში, სან-რემოს სასიმღერო ფესტივალი გადაიქვა ერთი მსახიობის - ჩელენტანოს თეატრად. ჩელანტანოს ცხოვრებაში ჰქონდა ერთადერთი მართლა სერიოზული და სახიფათო რომანი, სიყვარულისთვის და რომანებისთვის გაჩენილ ორნელა მუტისთან, რომელიც დაიწყო ფილმი „ჭირვეულის მორჯულების“ შემდეგ. ორნელამ ანდრიანოს გამო, მიატოვა მეუღლე, მსახიობი, ალესიო ორანო და იგივეს ითხოვდა ჩელენტანოსგანაც... ჩელენტანო კი გადაწყვეტილების მიღებას წელავდა...კლაუდია ელოდა მის დაბრუნებას და ყველა ინტერვიუში იმეორებდა - „შემთხვევითი ღალატი - სულაც არ არის დაშორების მიზეზი. მისი პატიება შეიძლება, მამაკაცისთვის - შემთხვევითი კავშირები - ეს იგივეა, რაც მექანიკოსისთვის ახალი ავრმობილის ტექშემოწმება“... ანდრიანო, რა თქმა უნდა, დაბრუნდა ოჯახში და სახალხოდ მოიხადა ბოდიში მეუღლის და შვილების წინაშე... გარდა ამისა, რომანტიკულმა ჩელენტანომ დაბრუნებამდე მიწერა მეულეს 32 გვერდიანი წერილი... ორნელა მუტი კი დღემდე ამტკიცებს, თუმცა აღარავინ არ ეკითხება, რომ ის და ანდრიანო ვერ შეეწყვნენ ერთმანეთს, რადგანან ძალიან ძლიერები და ბრწყინვალეები იყვნენ... დღეს ჩელენტანოს ოჯაცი ცხოვობს მილანიდან 100 კმ-ში განთავსებულ მყუდრო ვილაში, რომლის შესასვლელშიც, ანდრიანოს ინიციატივით, დგას შადრევანი კლაუდია მორის ქანდაკებით... მათ ცხოვრებაში იყო გიჟური ვნებები, ეჭვიანობები, შვილები, დაბრუნებები, პატიებები... მოკლედ, კლასიკური იტალიური ქორწინება... ძალიან მიყვარს კლაუდიას სიტყვები - „არაფერი ანდრიანოზე უფრო საინტერესო ცხოვრებაში არ შემხვედრია“! გისურვებთ ბედნიერ, ლამაზ და საინტერესო დღეს!!! #goodplaces

რატომ ქუთაისი? ხომ ვერ მეტყვით ყველაზე ძველი ქალაქი რომელია საქართველოში? ქუთაისი 3 500 წლის არის და ამით ევროპის ხუთ უძველეს ქალაქთა რიგში იკავებს დამსახურებულ ადგილს. არგონავტების მითი სათავეს სწორედაც რომ კოლხეთის მეფე აიეტისგან იღებს. კოლხეთის დედაქალაქი აია იყო (ქუთაისის პირველი სახელწოდება), მედეა კი აიეტის შვილი. ხომ ვერ მეტყვით გაერთიანებული საქართველოს პირველი დედაქალაქი რომელია? ცხადია ქუთაისი. ქართველი მეფეების ბაგრატოვანთა დინასტიის სიმბოლო ბაგრატის ტაძარი სად არის? ნუ ვიცით რომ ქუთაისშია. საქართველოს ნომერ პირველი მეფე დავით აღმაშენებელი ქუთაისში გამეფდა. საქართველოს ნომერ პირველი მგოსანი აკაკი წერეთელი ქუთაისის გიმნაზიაში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი ეკონომისტი და მოაზროვნე ნიკო ნიკოლაძე ქუთაისში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი ერისკაცი ექვთიმე თაყაიშვილი ქუთაისში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი მსახიობი ქალი ვერიკო ანჯაფარიძე ქუთაისში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი მსახიობი კაცი უშანგი ჩხეიძე ქუთაისში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი პოეტური ორდენი „ცისფერყანწელები“ (ტიციან ტაბიძე, პაოლო იაშვილი და სხვები) ქუთაისში დაარსდა. საქართველოს ნომერ პირველი ენათმეცნიერი აკაკი შანიძე ქუთაისში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი ფსიქოლოგი, "განწყობის თეორიის" შემქნელი დიმიტრი უზნაძე ქუთაისში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი ფილოსოფოსი, ქართული ფილოსოფიის სკოლის ფუძემდებელი შალვა ნუცუბიძე ქუთაისში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი პოეტი ქალი ანა კალანდაძე ქუთაისში სწავლობდა, საქართველოს ნომერ პირველი ფემინისტი კატო მიქელაძე ქუთაისში დაიბადა. საქართველოს ნომერ პირველი მოქანდაკე, როდენის მოსწავლე იაკობ ნიკოლაძე ქუთაისში დაიბადა. საქართველოს ნომერ პირველი კომიკოსი იპოლიტე ხვიჩია ქუთაისის თეატრის მსახიობი იყო. აქედან წავიდა კინოში. საქართველოს ნომერ პირველი თეატრი „თბილისის კოტე მარჯანიშვილის სახელობის სახელწიფო აკადემიური თეატრი“ ქუთაისში დაარსდა. საქართველოს ნომერ პირველი თეატრის მხატვარი პეტრე ოცხელი ქუთაისელია. საქართველოს ნომერ პირველი კინო „აკაკის მოგზაურობა რაჭა-ლეჩხუმში“ ქუთაისელმა კინემატოგრაფმა ვასილ ამაშუკელმა გადაიღო (იგი ახლაც ქუთაისის პანთეონში განისვენებს). საქართველოს ნომერ პირველი კინო-თეატრია „რადიუმი“, სადაც 1911 წელს პირველი ქართული ფილმი უჩვენეს. საქართველოს ნომერ პირველი ლიმონათი- „ლაღიძის წყლები“ ქუთაისში გამოიგონეს (#8 აფთიაქში) საქართველოს ნომერ პირველი კომპოზიტორი ზაქარია ფალიაშვილი ქუთაისში დაიბადა. საქართველოს ნომერ პირველი ოლიმპიური ჩემპიონი ქალი (მაშინდელი საბჭოთა კავშირის მასშტაბით) ქეთევან ლოსაბერიძე ქუთაისში დაიბადა. საქართველოს ნომერ პირველი (და მსოფლიო მასშტაბის) მოჭადრაკე მაია ჩიბურდანიძე ქუთაისში დაიბადა. საქართველოში ნომერ პირველი ფეხბურთელი რამაზ შენგელია ქუთაისელია. საქართველოს ნომერ პირველი ველოსპორტსმენი, მსოფლიო რეკორდსმენი ომარ ფხაკაძე ქუთაისში დაიბადა. საქართველოში ნომერ პირველი კალათბურთელები ქორქია, საკანდელიძე, დერიუგინი, დარსაძე ქუთაისელები არიან. საქართველოში ნომერ პირველი რაგბის გუნდი „ქუთაისის აია“. საქართველოში ნომერ პირველი მოჭიდავეები აკაკი კიბორძალიძე, თემურ აფხაზავა, დავით ხახალეიშვილი ქუთაისში დაიბადნენ. ბრიტანეთის ნომერ პირველი მომღერლის ქეთი მელუას მშობლიური ქალაქი ქუთაისია. დიდი ებრაელი მწერალი, "ვეფხისტყაოსნის" ივრითულად მთარგმნელი ბორის გაპონოვი ქუთაისში დაიბადა. ამერიკაში "ბეჭდაუდებელ ფალავნად" ცნობილი კოლია ქვარიანი ქუთაისში დაიბადა. კავკასიაში პირველი აფთიაქი კოკოჩაშვილებმა ქუთაისში გახსნეს, სადაც მოგვიანებით პროვიზორმა მიტროფანე ლაღიძემ მისი სახელობის წყლები გამოიგონა. მსოფლიო ბანმა პაატა ბურჭულაძემ პირველად ქუთაისის ოპერის თეატრში იმღერა. მსოფლიო ტენორი ზურაბ ანჯაფარიძე ქუთაისში დაიბადა. ამერიკული ბალეტის დამაარსებელი ჯორჯ ბალანჩინი ქუთაისიდან გახლდათ. უდიდესი მსახიობი ჟორა შავგულიძე ქუთაისში დაიბადა. დამოუკიდებელი საქართველოს პირველ პარლამენტში (1918 წელს) ხუთი ქალი აირჩიეს, აქედან სამი ქუთაისის მესამე სკოლაში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი პოეტი გალაკტიონ ტაბიძე. ქუთაისი იყო მისი ბავშვობის და ახალგაზრდობის ქალაქი. საქართველოს ნომერ პირველი ანსამბლი „დები იშხნელები“ ქუთაისელები იყვნენ. დიდი რუსი პოეტი ვლადიმერ მაიაკოვსკი ქუთაისის პირველ სკოლაში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი მწერალი კონსტანტინე გამსახურდია ქუთაისის მეორე სკოლაში სწავლობდა. საქართველოს ნომერ პირველი კინო რეჟისორი რეზო ჩხეიძე ქუთაისის მესამე სკოლაში სწავლობდა. უმაგრესი პოეტი ლადო ასათიანი ქუთაისის უნივერსიტეტში სწავლობდა. დიდი ფრანგი მხატვარი ფელიქს ვარლა ქუთაისში დაიბადა. პოლონეთის პირველი პრეზიდენტი ვლადისლავ რაჩკევიჩი ქუთაისში დაიბადა. საქართველოს ნომერ პირველი დრამატურგი დავით კლდიაშვილი ქუთაისში ცხოვრობდა. საქართველოს მარიონეტების თეატრის დამაარსებელი რეზო გაბრიაძე ქუთაისელია. ქუთაისელმა მეცენატებმა დათეშიძეებმა, რომლებიც ბანკს და კონიაკის ქარხანას ფლობდნენ ქუთაისში გალაკტიონის პირველი კრებულის დაბეჭდვა დააფინანსეს. დათეშიძეებმა დააფინანსეს ასევე პირველი ქართული მხატვრული ფილმის „ქრისტინეს“ ეკრანიზაცია. საქართველოს პირველი რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების ეთნიკურად სომეხი დეპუტატი რუბენ აუშტროვი ქუთაისში დაიბადა. იგი საქართველოშიც და ემიგრაციაში ყოფნის დროსაც მუდმივად საქართველოს პატრიოტად რჩებოდა. მან საფრანგეთში ემიგრაციის დროს ბიზნესი გამართა და მთლიანად ეხმარებოდა საქართველოს ეროვნულ მთავრობას. საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის უკანასკნელი თავდაცვის მინისტრი ნიკოლოზ (პარმენ) ჭიჭინაძე დაბადებულია ქუთაისში. იოსებ ელიგულაშვილი - ქართველი შინდლერი, დაბადებულია ქუთაისში. მან ევროპის მასშტაბით 20 ათასამდე ებრაელი იხსნა განადგურებისგან. ქუთაისში ცხოვრობდა აღიარებული მხატვარი დავით კაკაბაძე, რომლის ერთ ერთი ნაშრომი „იმერეთი-დედაჩემი“ დატანილია ქართული ფულის ათლარიან ნომინალზე. მერაბ კოსტავას ოჯახი ქუთაისიდან იყო. მერაბის ბებია კატო ნუცუბიძე და ბიძა, ცნობილი მსახიობი გრიშა კოსტავა ქუთაისში ცხოვრობდნენ. ქუთაისელი იყო პოეტი ლილი ნუცუბიძე, რომლის თითქმის ყველა ლექსი ქართულ ესტრადაზე იყო აჟღერებული („საყვარელო მამულო“, „შავი ზღვა თეთრად მოგეჩვენება“ და სხვა) ასევე ქუთაისელი იყო პოეტი ზურაბ კუხიანიძე. („მინდვრად დაგიჭერ პეპელას, თუ გამოდგება მარაოდ“ და სხვა) კლასიკოსი მწერალი, „ცისფერი მთებისა“ და „ჩემი მეგობარი ნოდარის“ ავტორი რეზო ჭეიშვილი ქუთაისელი იყო. პოეტი ოთარ მამფორია ქუთაისში დაიბადა („დილით შენს ბაღში ვღიღინებ, ღამით ყაყაჩოს ვდარაჯობ“ და სხვა) „სულიკოს“ და „ციცინათელას“ ავტორი ვარინკა წერეთელი ქუთაისში სწავლობდა. კომპოზიტორი მელიტონ ბალანჩივაძე ქუთაისელი იყო. პეტრე ჭაბუკიანი დიდი ქუთაისელი, რომელმაც კაცობრიობისთვის „დინოზავრის ნაკვალევი“ აღმოაჩინა. ქუთაისელმა ექიმმა გრიგოლ მხეიძემ სასუნთქი აპარატი გამოიგონა, რითაც მეორე მსოფლიო ომის დროს უამრავი ჯარისკაცი გადაარჩინეს. ბარბარე ყიფიანი პირველი ქართველი ფიზიოლოგი ქალი, ევროპაში ცნობილი მეცნიერი, საფრანგეთის სამედიცინო აკადემიის წევრი ქუთაისელი იყო. ქუთაისის ოპერის პრიმადონა გაიანე დოლიძე. სწორედ ის ასრულებს სიმღერებს ქართულ ფილმში "აბეზარა" ( 'შემოდგომის ნისლია') კონსტანტინე კანდელაკი, დაბადებული ქუთაისში ,ცნობილი მათემატიკოსი, პირველი ქართულენოვანი სასკოლო, ტექნიკური დისციპლინების (მათემატიკა, ფიზიკა, ასტრონომია) შემქმნელი. საქართველოს ნომერ პირველი რკინის ხიდი (კავკასიაში პირველი რკინის კონსტრუქცია) „ჯაჭვის ხიდი“. პირველი ქართული ავტომობილი ქუთაისში გამოუშვეს. პირველი დამოუკიდებელი ტელევიზია ქუთაისში დაარსდა. ქართული როკის, ელექტრონული მუსიკის და ჰიპ-ჰოპის სამშობლოც ხომ ქუთაისია. ყველაზე მაღალი ხე საქართველოში ქუთაისის ბოტანიკურ ბაღშია- ამერიკული სექვოია. ყველაზე ასაკოვანი ხე ქუთაისის „ოქროს ჩარდახშია“- 800 წლის აღმოსავლური ჭადარი. ყველაზე მულტი კულტურული და რელიგიური ქუჩა ქუთაისშია, სადაც ფრანგი კათოლიკეების ტაძარი, მართლმადიდებლური ეკლესია და ებრაული სინაგოგა ერთმანეთთან ასი მეტრის დაშორებით უკვე ორ საუკუნეზე მეტია მშვიდად თანაცხოვრობენ. ყველაზე ძველი ბულვარიც ხომ ქუთაისშია, რომელიც 175 წლის წინ ფრანგმა დეკორატორებმა იაკობ და ნიკო მარებმა გააშენეს. და ბოლოს მდინარე რიონი ჩაუდის ქალაქს, რომელიც სუფთა ქართული მდინარეა, საქართველოში იბადება და საქართველოშივე წყვეტს არსებობას. და კიდევ ბოლოს! ალექსანდრე დიუმაც ხომ ქუთაისზე წერდა- „ეს არის ევროპული ქალაქი ვიწრო ქუჩებით, სადაც პარიზული მოდა მხოლოდ ორი კვირის დაგვიანებით ჩამოდისო“ #goodplaces #politics #opinion #news #events #photo #art #sport #funny #crypto #business #design #design #food #religion #gaming

ქართველი კინორეჟისორი, სცენარისტი, მსახიობი, მხატვარი და პოეტი რეზო ესაძე 86 წლის ასაკში გარდაიცვალა. რეზო ესაძე 1934 წლის 18 თებერვალს დაიბადა. იყო ღირსების ორდენის კავალერი, შოთა რუსთაველის სახელობის პრემიის ლაურეატი, რესპუბლიკური, საკავშირო და საერთაშორისო ფესტივალების პრიზის, კემბრიჯისა და ვაშინგტონის საერთაშორისო კატალოგების საპატიო ორდენის მფლობელია, ასევე საქართველოსა და რუსეთის მხატვართა და კინემატოგრაფისტთა კავშირების წევრი. რევაზ ესაძეს 122 ფილმში აქვს მონაწილეობა მიღებული. გადაღებული აქვს 11 ფილმი. სხვადასხვა წლებში იგი იყო იუმორისტული გაზეთ „ჭინჭრაქას" რედაქტორი, საქართველოს ტელეფილმების სტუდიის რეჟისორი, გაერთიანება „დებიუტის" მხატვრული ხელმძღვანელი. 1989 წლიდან ხელმძღვანელობდა სტუდია "+1"-ს. ასევე, იყო თბილისის სახელმწიფო თეატრალური ინსტიტუტის სრული პროფესორი. ესაძის პერსონალურ გამოფენებს სხვადასხვა დროს მასპინძლობდა თბილისი, მიუნხენი, ჟენევა, თელ–ავივი. მისი ნამუშევრები ინახება პირად და სამუზეუმო კოლექციებში. გასული წლის თებერვალში, როდესაც 85 წელი შეუსრულდა, კინოთეატრ „რუსთაველის“ წინ რეზო ესაძის ვარსკვლავი გაიხსნა.#მსახიობი #სცენარისტი #მხატვარი #გარდაცვალება #რეზოესაძე

ხელოვნება თვითგამოხატვის საუკეთესო საშუალებაა,უხსოვარი დროიდან,ადამიანები ცდილობდნენ დაეხატათ ყველაფერი რასაც გრძნობდნენ და განიცდიდნენ,თუმცა არასდროს ქონდა მნიშვნელობა დროს და გარემოებას,რადგან ადამიანები ყოველთვის ახერხებდნენ თუნდაც ქვაზე დაეხატათ,სწორედ აქ ჩაეყარა საფუძველი ხელოვნებას და განვითარდა,თუ ოდესღაც ადამიანისთვის ხატვა რთული წინაღობა იყო,დღესდღეობით ყველას შეუძლია თავისი ნიჭი ძალიან მარტივად გამოავლინოს. ხელოვნების ნიმუშები ყოველთვის ზემოქმედებს ჩვენზე და გადმოგვცემს ემოციას,რომელიც ნახატშია ჩამალული,მხატვრობა უსაზღვროა და ხშირ შემთხვევაში დიდი საიდუმლოსა და ფარული ინფორმაციის მატარებელიც,ხელოვნებას განუსაზღვრელი შესაძლებლობები აქვს,ხელოვნება არ არის უბრალო ფანტაზია,ეს არის მხატვრის სხვა სამყარო, მხატვარი იმით არის გამორჩეული,რომ ქვეცნობიერში ისეთ რამეს იაზრებს,რისი სიტყვებით აღწერაც არ შეუძლიათ. 18-19 საუკუნის ესპანელი მხატვარი ფრანცისკო გოია ერთ-ერთია იმ მხატვრებს შორის რომლებმაც საკუთარი შემოქმედებით დროს გაუსწრეს,ამ მხრივ ერთ ერთი პირველი არის შემოქმედის ნახატი „დახვრეტა“ რის შემდეგაც უფრო გახშირდა მსოფლიოში დახვრეტის თემატიკა,ამ და სხვა მსგავსი შემთხვევების გამო მიიჩნევა ხელოვნება ერთგვარ წინასწარმეტყველებად. ასევე მაგალითად შეიძლება მოვიყვანოთ ვან გოგის შემოქმედება,იგი ღამის პეიზაჟების ხატვისას ვარსკვლავებს გარშემო ყოველთვის ნათებას უხატავდა,რის შემდეგაც 100 წლის შემდეგ თანამედროვე ტექნოლოგიების დახმარებით მეცნიერებმა დაადგინეს რომ ვარსკვლავებს მართლაც აქვს გარშემო ის ნათება,რომელსაც ვან გოგი ხატავდა. კიდევ ერთი შემთხვევა რომელიც ხელოვნების წინასწარმეტყველებას ამტკიცებს, მეოცე საუკუნის იტალიელი მხატვრის ჯორჯო დეკირიკოს ნამუშევარი,როდესაც მან მისი ფრანგი პოეტი მეგობარი გიიომ აპოლინერი ძალიან უცნაურად გამოხატა და მისი პროფილის სილუეტი დახატა,საფეთქელთან წრით,როდესაც მას ეკითხებოდნენ თუ რა იყო წრის დახატვის მიზეზი,იგი პასუხობდა,რომ პასუხს წლების შემდეგ იპოვიდნენ. რამდენიმე წლის შემდეგ პირველ მსოფლიო ომში მოხვედრილ აპოლინერს საფეთქელში,ზუსტად იმ ადგილას სადაც დეკირიკომ წრე დახატა ტყვია ხვდება... ლეონარდო და ვინჩი... მას მიიჩნევენ არა მარტო მხატვრად,არამედ გამომგონებლადაც რადგანაც შეგვიძლია მის ჩანახატებში ვნახოთ ტანკი,წყალქვეშა ნავი,ვერტმფრენი რომელიც გამოგონებამდე რამდენიმე საუკუნით ადრე აქვს დახაზული... არსებობს კიდევ უამრავი მტკიცებულება იმისა,რომ ხელოვანები გაუცნობიერებლად იწინასწარმეტყველებენ ხოლმე იმას,რაც მომავალში რეალურად ხდება... #art #photo #sport #funny #crypto #business #events #opinion #news #politics #goodplaces #design #food #religion #gaming