კვირა დღე იყო, ოჯახი სტუმრებს ელოდა.
მამის თანამშრომლები უნდა მოსულიყვნენ.
უცებ ზარი გაისმა.
მე გავაღებ კარსო, - უთქვამს.
(7 წლის იყო მაშინ.)
შემდეგ, რამდენიმე წუთით,
დედას და მამას,
კართან მდგომი ადამიანების ხმები ესმოდა.
შემოსასვლელში მდგარი სტუმრები საუბრობდნენ ერთმანეთში,
კარის გასაღებად გასული ბავშვის ხმაც ისმოდა,
ესალმებოდა - ხან ერთს, ხან მეორეს.
ხმები არ წყდებოდა,
მაგრამ როგორც ჩანდა, შემოსვლას არავინ აპირებდა.
იძულებული გახდნენ,
მისაღებში გაეხედათ და
რას ხედავენ:
ბავშვი 5-6 ადამიანის ნაცვლად საუბრობს, მათი ხმებით, შეუცდომელი იმიტაციით.
ისე გაუსახიერებია, მშობლებს ბოლო წამამდე სჯეროდათ, რომ კართან მართლა სტუმრები იდგნენ.
მისი უსაზღვრო ნიჭი და იუმორი დააფასა ხალხმა,
გულით შეიყვარა.
ამიტომაც იყო გამუდმებული რიგები მის სპექტაკლებზე.
მიდიოდნენ საყურებლად მეორედ, მეხუთედ, მეასედ,
და ყოველ ჯერზე ისე იცინოდნენ,
როგორც პირველად.
იცინოდნენ ისტერიამდე,
ხალხი გულწასული გაჰყავდათ პარტერიდან,
სკამიდან ძირს ვარდებოდნენ,
იცინოდნენ სუნთქვის შეკვრამდე,
იცინოდნენ ცრემლებამდე.
სხვას არავის შეეძლო იმ ეპოქის,
იმ აბსურდული გარემოს ისე გაშარჟება,
რომ შარიც ვერ მოედოთ,
ყველამ იცოდა რასაც დასცინოდა,
რატომაც დასცინოდა,
მაგრამ ვერ ეწინააღმდეგებოდნენ,
მის წინაშე ყველა უძლური იყო, რადგან შეეძლო დაუძლეველი ძალა - სიცილი ემართა.
სიცილის მბრძანებელი და სულის მკურნალი
თენგიზ ჩანტლაძე - ისტორია ფერებით - Colorized History
#goodplaces