დილა მშვიდობისა, ჩემო კარგებო!💥 დღეს იმ კაცის დაბადების დღეა, რომელიც კაცი იყო, ქუდიც ეხურა და ქედსაც არავის უხრიდა! 💖 პეტრე. ბაგრატიონ-გრუზინსკი💖 "გაზაფხულდება, უეჭველად გაზაფხულდება რა დააოკებს თავნება აპრილს? მოვა, მოიტანს, ცისფერ ყვავილებს და შენს ფეხებთან დაჰყრის და დაჰყრის. ვერ გაუძლებენ მოვარდნილ ვნებებს და დასკდებიან ატმის კვირტები და მეც ვითარცა ახლად გაცნობილს, ახალი თვალით დაგაკვირდები. შენშიაც ვიგრძნობ აპრილის სუნთქვას, მოვარდნილ მეწყერს და ძუ ავაზას! გეტყვი, მითხარ აპრილი გათბობს, თუ სხვა სურვილმა გაგალამაზა?.. გაზაფხულდება, უეჭველად გაზაფხულდება, მოვა დღეები წყურვილები და გაგიჟების, სადაც შეგხვდები, შემოგახევ მოცისფრო კაბას, თუ შენი ნებით, შენი ნებით არ გაშიშვლდები!.." #goodplaces

მეგობრებო გილოცავთ ვარდობისთვის შემობრძანებას! ლამაზი დღეები არ მოგკლებოდეთ ცხოვრებაში და სულ ვარდებით ყოფილიყოს თქვენი ცხოვრების გზა მოფენილი! 🌺🌺🌺 #goodplaces

ხარებას გილოცავთ! მოგმადლოთ უფალმა მისი მადლი!💖 ლელა ანჯაფარიძე💖 ძალიან დილა მშვიდობისა! დღეს ისეთი ფაქიზი დღეა, რომ „ფეხაკრეფით“ უნდა გაიღვიძო... ცხოვრობდა ამ დედამიწაზე ერთი წრფელი და ნათელი კაცი, რომელსაც ქონდა საოცარი ლოცვა და ღმერთს თხოვდა, მისთვის „პატარა ნაბიჯების ხელოვნება“ ესწავლებინა... რადგანაც, პატარა ნაბიჯების გავლაა რთული, იუველირული დახვეწილობა ჭირდება და სისათუთე, თორემ სირბილს რა უნდა... ~გზაში ყველაფერი რომ დაამტვრიო, ისიც გეპატიება... ეს კაცი გახლავთ ფრანგი არისტოკრატი, მწერალი, პოეტი და პროფესიონალი მფრინავი ანტუან დე სენტ-ექზიუპერი... ზუსტად ამ დღეს კი, 76 წლის წინ, 1943 წლის 7 აპრილს, შუა ომში, რომლის მონაწილეც თავად გახლდათ და შეეწირა კიდევაც, გამოვიდა მისი ზღაპარი „პატარა უფლისწული“. რა საინტერესო და სიმბოლურია, რომ სწორედ ომის დროს დაიბადა ამბავი დედამიწაზე უცხო პლანეტიდან ჩამოსულ პატარა ბიჭზე, რომელიც ებრძოდა ბაობაბებს, უვლიდა ვულკანებს, უყვარდა მის პლანეტაზე გაუგებრად ამოსული ვარდი და თვლიდა, რომ თუ ვარდმა ეს ვერ გაიგო, მხოლოდ მისი და არა ამ ვარდის ბრალია... პატარა უფლისწულმა, სანამ საჰარას უდაბნოში სენტ-ექზიუპერის შეხვდებოდა, მოიარა მეზობელი პლანეტები... და რა არ ნახა იქ... საქმიანი კაცი, რომელსაც არასდროს შეუხედავს არცერთი ვარსკვლავისთვის, არ უყნოსია არცერთი ყვავილისთვის, არაფერს არ აკეთებდა გარდა იმისა, რომ სერიოზული იყო... მეფე, რომელიც ოცნებობდა საკუთარ ამალაზე და უფლისწულს მინისტრობა შესთავაზა... ფარნების მომვლელი, რომელიც მთელი დღე დაკავებული იყო ფარნების ანთებით და ჩაქრობით, რადგანაც მისი პლანეტა ისე ჩქარა ბრუნავდა, რომ დღე-ღამე სწრაფად ენაცვლებოდა ერთმანეთს... ლოთი, რომელიც ლოთობდა იმიტომ, რომ დაევიწყებინა, რომ ცხვენოდა იმისი, რომ სვავს))) გეოგრაფი, რომელმაც თავის წიგნში უფლისწულის ვარდი არ შეიტანა, რადგანაც წიგნებში მხოლოდ ოკეანეები და კუნძულები შექონდა... და მაშინ უფლისწულმა იფიქრა, რომ ძალიან გაუგებარი ხალხია ეს უფროსები... დედამიწა გახდა მეშვიდე პლანეტა, რომელსაც ის ესტუმრა... ის იმდენად დიდი იყო, რომ იტევდა 111 მეფეს, 7 ათას გეოგრაფს, 900 ათას საქმიან კაცს, 7 მილიონ ლოთს და უამრავ ვარდს... მაგრამ პატარა უფლისწული დაუმეგობრდა მხოლოდ გველს, მელიას და მფრინავს,,, გველი დაპირდა, რომ უშველიდა, როდესაც მას თავისი პლანეტა გაუსაძლისად მოენატრებოდა... მელიამ მეგობრობა ასწავლა და აუხსნა, რომ მეგობრობა არის შეჩვევა. ძალიან ადვილია შემოიჩვიო ვინმე, მაგრამ ყოველთვის უნდა გახსოვდეს, რომ მასზე პასუხისმგებელი ხარ ბოლომდე... და კიდევ ის ასწავლა, რომ თვალით ვერასდროს ვერ დაინახავ იმას, რისი დანახვაც გულით შეგიძლია... და პატარა უფლისწულმა დედამიწაზე დაინახა ის, რაც მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო - მას ყველაზე ძალიან ყვარებია თავისი პლანეტა და თავისი ვარდი და იქ უნდა დაბრუნებულიყო... მეგობარმა გველმა დანაპირები შეასრულა... პრინცი ვარსკვლავებში აიყვანა ...მისი წასვლა ისეთი სწრაფი იყო, სიკვდილსაც არ გავდა),,,, მფრინავს კიდევ გული დაწყდა, რადგანაც ის მიხვდა, რომ შეჩვეული ყოფილა და გაუჭირდებოდა უფლისწულის გარეშე... .უფლისწულმა წასვლის წინ უთხრა „ყველა ადამიანს აქვს თავისი ვარსკვლავები... მე შენ ისეთი განსაკუთრებული, ეჟვენებისნაირი ვარსკვლავები უნდა დაგიტოვო, რომლებიც იცინიან და როდესაც მოგენატრები, შენ შეხედავ ამ ვარსკვლავებს. გამიხსენებ და გაიცინებ. ხალხი კი იფიქრებს, რომ გაგიჟდი..;. აი ასე გადაგიხდი სამაგიეროს“))) 1943 წლის 31 ივლისს, ანტუან დე სენტ-ექზიუპერიმ შეასრულა, როგორც აღმოჩნდა, თავისი ბოლო სადაზვერვო რეისი კორსიკაზე... ის აღარ დაბრუნებულა... ალბათ, თავის პატარა უფლისწულთან გაფრინდა...განსაკუთრებულ პლანეტაზე... ისევე, როგორც შესანიშნავი რუსი მხატვარი ნადეჟდა რუშევა, რომლის ილუსტრაციებიც დავაბრძანე კოლაჟში... გავბედე მხოლოდ იმიტომ, რომ დარწმუნებული ვარ, რომ სენტ-ექზიუპერის მოეწონებოდა... დღევანდელ დღეს მინდა გისურვებთ ყოველთვის გახსოვდეთ, ის, რაც დიდ მფრინავს პატარა უფლისწულმა ასწავლა: 5 ათას ვარდში შეიძლება მოინახოს ერთადერთი, რომელიც გულის წკიპამდე შენია... უდაბნო ზოგჯერ ოკეანეს ჯობია, თუ მასში ერთ პატარა ნაკადულს წააწყდები... პეპელას თან ურთიერთობა თუ გინდა, ერთ-ორ მუხლუხოს მაინც უნდა გაუძლო და, რაც მთავარია, ძვირფას ადამიანს არ უნდა აცდევინო, რადგანაც როდესაც ის გელოდება და შენ იგვიანებ, მისი, სიყვარულისთვის გამზადებული გული, ცვთება... არ ვიცი, მართლა მთელი ცხოვრება ვკითხულობ, მაგრა ამ წიგნზე უფრო ჩემიანი წიგნი ვერ ვიპოვე და არც მინდა... ეს არის ადამიანის საკუთარ თავთან შეხვედრა - პატარა რომ იყო და დიდი რომ გახდა... ბევრი დაწერილა ამ წიგნზე, მე კი მივხვდი, რომ ჩვენ ყველანი მართლა ბავშვობიდან მოვდივართ და ისეთივე კარგები ვრჩებით მხოლოდ მაშინ, როცა გზაში არ ვკარგავთ, იმ ოცნებებს, რაც გვქონდა, არ ვხურდავდებით და ფრთხილი პატარა ნაბიჯებით შორიდან ვუვლით შურს, ღალატს და სხვა მისნაირ ასავლელებს... და რომ ბაღში გაზრდილ 5 ათას ვარდში რაღაცის ამაოდ ძებნას, ჯობია იპოვო ის ერთადერთი . მაგრამ შენი ვარდი... გისურვებთ ბედნიერ, ლამაზ და ვარდიან დღეს!!! #goodplaces

ხათუნა ფერაძე💖💖💖💖💖💖💖 "თქვენ იცი რა არის ნამდვილი სიყვარული?! ოდესმე გყვარებიათ ისე, რომ ჯოჯოხეთის მარადიული სატანჯველისათვის გაგემეტებინათ თავი? მე მყვარებია! -თვალები სად არის? -ძალიან შორს იყავი და თვალებს ვერ ვხედავდი... შენს სულში რომ ჩავიხედავ, თვალებსაც მერე დავხატავ!" "სულში ჩაიხედე, სული ცინცხალია, მას არც ჭაღარა აქვს და არც ნაოჭები!... ძალიან, ძალიან როცა მომენატრება ხოლმე, ჩავრთავ და ვისმენ... ხმა-სულში რომ იჭრება და ყველაფერს აფორიაქებს, სწორედ ასეთია! მოსმენილი არც მქონდა, უკვე რომ ვიცოდი ეს ხმა! სადღაც, ადრე, წინა ცხოვრებაში მქონდა მოსმენილი და ჩემს მოგონებებში იყო დალექილი... "როგორ დაიჯერე, როგორ დაიჯერე ჩემი დაბერება?!"-ისმის ხმა... არა, არ დამიჯერებია! მეტიც-მე შენი უკვდავების მჯერა! უკვდავება მე მოგანიჭე! როგორ?! როგორ და ჩემი სიყვარულით! ვნებაო, თავისუფალი ურთიერთობებიო... კარგით რააა! რა ტყუილად წვალობთ ახსნაზე! სიყვარული არ არის "ხვევნა-კოცნა, მთლაშა-მტლუში"!, სიყვარული ეს თავგანწირვაა, ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ ადგილას და ნებისმიერ სიტუაციაში! ის გამორჩეული გრძნობაა და გამორჩეულ ადამიანებს იყენებს თავის ჭურჭლად! მგრძნობიარე, უღალატო, ერთგულ ადამიანებს! ხათუნა ფერაძე #goodplaces

"ხელოვანი ადამიანები ყოველთვის ეხმაურებოდნენ ასეთ ისტორიულ თარიღებს სიმღერებით! დღეს ახალი გამოწვევის წინაშე დგას ჩვენი ქვეყანა და ეს გამოწვევა covid-19-ია! ჩემი იდეით და ინიციატივით მომღერალთა 20 კაციანმა შემადგენლობამ გადავწყვიტეთ გამამხნევებელი მესიჯი გაგვეგზავნა საზოგადოებისთვის” რომელ ხარისხზეა საუბარი, ნაუცბათევად, როგორც შეგვეძლო და ცხოვრება როგორც გვიწყობდა ხელს, ისე გავაკეთეთ. მხოლოდ კეთილი და გასამხნევებელი მესიჯით გაკეთებული ვიდეორგოლია, რომლითაც სახლში დარჩენას მოვუწოდებთ. მე ხომ არ ვამბობ, რომ ეს იდეალური კლიპია, აქ მისი მესიჯია მთავარი და არა ხარისხი. ის მარტში, ცაიტნოტურ პირობებში ჩაიწერა და გაკეთდა. გვინდოდა, ხალხისთვის სიყვარული გაგვენაწილებინა. რაც შეეხება ეკლესიის და პატრიარქის კადრების გამოყენებას, ძალიან გულშიჩამწვდომია. ვისაც შეგნებული გემოვნება აქვს, ძალიან მოეწონათ და შეეხოთ ეს კადრები. ბოდიში, რომ ანტიქრისტეს მიმდევრებს და პოლიტიკურად ანგაჟირებულებს თავი ვერ მოვაწონე. რელიგია და პატრიარქი ჩემთვის უმთავრესია, მე ამას ყველგან ვიტყვი. ეს არ არის განსახილველი თემა. აღარ ვაპირებ კომენტარის გაკეთებას, უბრალოდ თქვენ შემატყობინეთ კოლეგის “საყვარელი” სტატუსის შესახებ. კოლეგებს აღარ გამოვეხმაურები. თავს ვალდებულად არ ვთვლი, რომ რამე ავუხსნა. ეს სიმღერა არც ცრხა აპრილისთვის მიგვიძღვნია, მისი ეთერში გაშვების თარიღი უბრალოდ დაემთხვა 9 აპრილს. რა შუაშია ცხრა აპრილი და ტიტები ამ სიმღერასთან? " - წერს სოფო ბედია

ლელა ანჯაფარიძის კედლიდან😥💖 lela anjaparidze ძალიან დილა მშვიდობის! თავიდანვე გთხოვთ, ამ პოსტის წაკითხვის დროს, გულში წაიმღეროთ იტალიური “Io vorrei... non vorrei... ma se vuoi „, ან „ La Cura“. ან „A Te“ ან «Felicità», რომელიც ყველამ ვიცით.... სწორედ ამ დღეს, 1944 წლის 12 თებერვალს, ქალაქ რომში დაიბადა ცნობილი მსახიობი, მომღერალი, კინოპროდუსერი და, რაც მთავარია, ანდრიანო ჩელენტანოს მეუღლე, თვალწარმტაცი და იტალიურად ვნებიანი, კლაუდია მორი... ვიცი, არ ეწყინება ჩემი სიტყვები „რაც მთავარია“, რადგანაც მართლა გადაყვა მთელი ცხოვრების განმავლობაში ბავშვივით მოსავლელ ანდრიანოს... თანაც, სავარაუდოდ, მთელ მსოფლიოში ერთადერთი ქალია, ვინც 55 წელია უძლებს ანდრიანოს და მაინც აღმერთებს... მათ იტალიის ყველაზე ლამაზ წყვილს უწოდებდნენ... კალუდიამ და ანდრიანომ ერთმანეთი გაიცნეს 1963 წელს, ფილმი „ერთი უცნაური ტიპის“ გადაღებებზე... დახვეწილ და პრეტენზიულ კლაუდიას ჩელენტანო თავიდანვე არ მოეწონა... მას ნანახი ჰქონდა მისი ფილმები, მოსმენილი ჰქონდა მისი სიმღერები, მაგრამ ზედმეტად ეპატაჟურ ადამიანად მიაჩნდა... ანდრიანომ გამოიყენა თავისი მომხიბვლელობის მთელი არსენალი, მაგრამ მუდმივად იღებდა ცივ უარს... ყველაფერი გადაწყვიტა შემთხვევამ... კლაუდიას გამო, გადამღებ პავილიონში მოხდა მოკლე ჩართვა. გატყდა ლუსტრის პლაფონი და მისმა ნატეხებმა სახე დაუსერეს ანდრიანოს... კლაუდია მივარდა, პირველი დახმარების საშუალებებით და ბოდიში მოუხადა... ცოტა ხანში ისინი ისხდნენ კაფეში... ერთ საათში კი ჩაიკეტენ საგრიმიოროში, სადაც ჩელენტანომ პირველად აკოცა... წამოიდგინეთ, და ამის შემდეგაც კლაუდია არ დანებდა ანდრიანოს, რადგანაც თვლიდა, რომ მისი ნდობა - სისულელეა... მაშინ ანდრიანომ ჩართო „მძიმე არტილერია“ და მოიწვია კლაუდია თავის კონცერტზე, დასვა პირველ რიგში, მიუძღვნა კონცერტის ბოლოს შესრულებული სასიყვარულო ბალადა და მთელი დარბაზის წინ, აუხსნა სიყვარული... ასე დაიწყო მათი ლამაზი რომანი, რომელიც 1964 წელს გადაიზარდა ქორწინებაში... და. რაც მთავარია, დღემდე გრძელდება... კლაუდიამ ჩელენტანოს გაუჩინა 3 შვილი და ამავე დროს, გახდა მის შემოქმედებაში შეუცვლელი ადმინისტრატორი, იმიჯმეიკერი და პიარ-მენეჯერი, დაუშრეტელი ფანტაზიით.. ძნელია იმის წარმოდგენა, რომ ემოციური ჩელენტანო არ ღალატობდა მეუღლეს, თანაც იტალიელი ქალების სხვანაირი ხიბლის გათვალისწინებით... კლაუდიას იტალიაში „ყველაზე ეჭვიან ქალს“ ეძახდნენ, მაგრამ მერე ანდრიანო ბრუნდებოდა და ისე უხდიდა მეუღლეს ბოდიშს, რომ ის პატიობდა... ერთხელაც, წყვილმა ეს თემა გაითამაშეს... გავარდა ხმა, რომ ბრიანცის სარკინიგზო სადგურზე, რელსებზე წევს ადამიანი, ვინც აპირებს თავის მოკვლას... აღმოჩნდა, რომ ეს ჩელენტანოა... სადგურზე ჟურნალისტების ტევა არ იყო... აი, უკვე ისმის ლოკომოტივის ხმა...შეკრებილებს ამბრმავებენ მატარებლის ფარები... კლაუდია ხმამაღლა მოთქვამს... მსახიობი რელსებიდან ადგა ბოლო მომენტში, როდესაც მატარებლის ბორბლები სულ რამდენიმე მეტრში იყო მისგან... კლაუდია მივარდა ... ერთმანეთს ჩაეხუტენ და შერიგდნენ... ანდრიანოს სან-რემოს ფესტივალში გამარჯვებაშიც მის მეუღლეს დიდი წვლილი მიუზღვის... ის სცენაზე გამოვიდა მასთან ერთად, ხელჩაკიდებული... შეყვარებული თვალებით უყურებდა ანდრიანოს და ხმას აყოლებდა... ამ გამარჯვების შემდეგ, ჟურნალისტების შეფასებით, მთელი ათწლეულის განმავლობაში, სან-რემოს სასიმღერო ფესტივალი გადაიქვა ერთი მსახიობის - ჩელენტანოს თეატრად. ჩელანტანოს ცხოვრებაში ჰქონდა ერთადერთი მართლა სერიოზული და სახიფათო რომანი, სიყვარულისთვის და რომანებისთვის გაჩენილ ორნელა მუტისთან, რომელიც დაიწყო ფილმი „ჭირვეულის მორჯულების“ შემდეგ. ორნელამ ანდრიანოს გამო, მიატოვა მეუღლე, მსახიობი, ალესიო ორანო და იგივეს ითხოვდა ჩელენტანოსგანაც... ჩელენტანო კი გადაწყვეტილების მიღებას წელავდა...კლაუდია ელოდა მის დაბრუნებას და ყველა ინტერვიუში იმეორებდა - „შემთხვევითი ღალატი - სულაც არ არის დაშორების მიზეზი. მისი პატიება შეიძლება, მამაკაცისთვის - შემთხვევითი კავშირები - ეს იგივეა, რაც მექანიკოსისთვის ახალი ავრმობილის ტექშემოწმება“... ანდრიანო, რა თქმა უნდა, დაბრუნდა ოჯახში და სახალხოდ მოიხადა ბოდიში მეუღლის და შვილების წინაშე... გარდა ამისა, რომანტიკულმა ჩელენტანომ დაბრუნებამდე მიწერა მეულეს 32 გვერდიანი წერილი... ორნელა მუტი კი დღემდე ამტკიცებს, თუმცა აღარავინ არ ეკითხება, რომ ის და ანდრიანო ვერ შეეწყვნენ ერთმანეთს, რადგანან ძალიან ძლიერები და ბრწყინვალეები იყვნენ... დღეს ჩელენტანოს ოჯაცი ცხოვობს მილანიდან 100 კმ-ში განთავსებულ მყუდრო ვილაში, რომლის შესასვლელშიც, ანდრიანოს ინიციატივით, დგას შადრევანი კლაუდია მორის ქანდაკებით... მათ ცხოვრებაში იყო გიჟური ვნებები, ეჭვიანობები, შვილები, დაბრუნებები, პატიებები... მოკლედ, კლასიკური იტალიური ქორწინება... ძალიან მიყვარს კლაუდიას სიტყვები - „არაფერი ანდრიანოზე უფრო საინტერესო ცხოვრებაში არ შემხვედრია“! გისურვებთ ბედნიერ, ლამაზ და საინტერესო დღეს!!! #goodplaces

„დედა, მალე მოხვალ? – ეს კითხვა დღემდე თან მდევს… გასტროლებზე სულ თან დამათრევდა ბოშასავით, მაგრამ გასტროლებზეც რა ხდება? ისევ რეპეტიციები, სპექტაკლები და აი, 6 წლის რომ ვიყავი, დედამ მოიცალა და ათი დღით გაგრაში წამიყვანა დასასვენებლად, ჩავედით და მეორე დღეს დეპეშა მივიღეთ, რომ დედას ძმა გარდაეცვალა, სასწრაფოდ უნდა დავბრუნებულიყავით უკან. იქ ისვენებდა დედასა და მამას მეგობარი სოლიკო ვირსალაძე და შესთავაზა, მასთან დავეტოვებინე. დედამ დამტოვა და თვითონ წამოვიდა. სოლიკო ამ დროს ერთ ძალიან ლამაზ გოგონას დასდევდა, უგზავნიდა ყვავილებს. და უცებ მე დავიწყე ეჭვიანობის სცენების მოწყობა – თქვენ თუ კიდევ ერთხელ მიართმევთ მას ყვავილებს და მე არ მომაქცევთ ყურადღებას, წავალ-მეთქი. ის იყო თხემით ტერფამდე არისტოკრატი, 6 წლის ღლაპს თქვენობით მელაპარაკებოდა, მომიბოდიშა და შემდეგ ყოველ დილით, რომ გავიღვიძებდი, ყვავილების თაიგული მხვდებოდა. ჩემი მხრიდან ეს იყო ძალიან სერიოზული გრძნობა. გადავიქეცი რაღაცნაირ მხეცუნად. მე კარგად ვცურავდი (5 წლის რომ ვიყავი, დედამ ნავიდან გადამაგდო წყალში და გავცურე, დღემდე შემიძლია გავცურო თურქეთამდე). სოლიკომ კი ცურვა არ იცოდა, მე შევდიოდი ზღვაში და მივცურავდი შორს, შორს. ის კი ნაპირიდან მომძახოდა: გემუდარებით, დაბრუნდით! გუშინ რა მოხდა, ის აღარ მახსოვს, მაგრამ არასოდეს დამავიწყდება, როგორ დგას ის ნაპირთან და როგორ მეძახის: დაბრუნდით, მინდა დაგხატოთ! შენახულიც მაქვს მისი ნახატი – მე ვდგავარ თეთრად დაწინწკლულ წითელ ტრუსიკში. ასეთი იყო ჩემი პირველი სიყვარული, რომელიც 6 წლის ასაკში განვიცადე“. სოფიკო ჭიაურელი #goodplaces

ხელოსანი მოვიდა, რა ვიცოდი ვინ მოვიდოდა, გამოვიძახე და მოვიდა. პატარა ყვითელი მოხუცი კაცი, ძალიან პატარა და სველი. ვერ ვიტან ხელოსნებს, ცალკე მოჯალათო კასტაა, მაგრამ ეს ხელოსანია? ჩიტი თუ გნომი... მივიდა, დაათვალიერა ონკანი, არაფერია ისეთი, ამას შენც კი გააკეთებდი, სულ იოლიაო, მოდი, უყურე და სხვა დროს თვითონ გააკეთებო. ვდგავარ. ვუყურებ. ონკანს არა, პატარა, დამჭკნარ გამჭვირვალე ხელებს... ძველი მწვანე ჯემპრის გაქექილი სახელოებიდან იყურებიან ხელები, როგორც ჩამქრალი თვალები... მაქვს ჯემპრი, მოერგება კი არა, დიდიც ექნება, ახალი, მაგრამ ისეთია ეს ხელები, ისე იყურებიან, ვერ აკადრებ, რომ აჩუქო. გააკეთა. ,,ხო უყურე რა იოლია, სხვა დროს თავითონ გააკეთებ და ფული არ დაგეხარჯება"... მინდა, რომ ჩაიზე დარჩეს, გათბეს, კატომაც გაიღვიძა, მოვიდა და ფეხებზე მიეფერა, გაედო. უი, ფისოო და გაიღიმა, როგორ გაიღიმა, ბავშვივით მიეფერა ვერ დავრჩები, მირჩევნია წავიდე, ჩემი ქალი მელოდება, ლოგინადაა ჩავარდნილი, მთელი დღეა ვმუშაობ, ცოდვაა მარტოო. მინდა ვკითხო, რამდენი წლისაა და მერიდება გაიგო, ფიქრი გაიგონა? გაისად 90 წლისები ვხდებით ორივენიო – ის ჩავარდა, ჩვენი ბიჭის მერე... – და აღარ აგრძელებს, ან რა საჭიროა. პატარა ჩანთა აქვს, იარაღები უწყვია, ყავისფერი, გაქექილი და... მთელი დღეა მუშაობს !!! და ახლა სახლში მიდის და ვინ იცის, იქ რა ხდება რა აქვთ როგორ არიან და ეს, პატარა ყვითელი ჩიტი, გნომი, უნდა წავიდეს ბნელ სველ ღამეში...... კიდევ გაიღიმა, როცა ფული მივეცი და კიდევ ბავშვს გავს. კარგად იყავი, ფისოო და კატომ უპასუხა:,,მიაუ'' ისე მომინდა ჩავხუტებოდი და მეკოცნა, ასეთი პატარასთვის, დალეულისთვის, ერთ წელიწადში 90 წლისასთვის, მთელი დღე რომ მუშაობს ამ დაწყევლილ, დაუნდობელ და დაქცეულ სამყაროში და მერე თავის თითქმის 90 წლის ქალთან მიდის. ვერ იცოცხლა იმ მათმა ბიჭმა და რა ექნა შეატოვა ესენი ღამეს, წვიმას, სიცოცხლეს, ქარს.... მაგრამ აბა რას იფიქრებს... გიჟიაო იფიქრებს... ან ეწყინება, შემიცოდაო. ან რა აქვს შესაცოდი, ისე კოხტად უკავია თავისი ჩანთა, ისე კოხტად მიდის პატარა, ერთი ბეწო და ძლიერი კარისკენ. ვუღებ კარს და ჯიბეში ჩაიყო ხელი, რაღაცას ეძებს. ამოიღო წითელ ქაღალდში კანფეტი, ეს ჩაის მიატანე, ერთი დამრჩა, მიყვარს ტკბილიო..... და წავიდა. და მე რა ვქნა ახლა? და ან ამ სიცოცხლემ რა ქნას? რამ მოაწყო ასე, თვითონაც რომ არ იცის?" ინგა მილორავა მხატვარი ხათუნა ფერაძე #goodplaces

ანბანთა მისტერია ანმა აკურთხა ანბანი, ბანმა - ბანი და ებანი, განმა გალობით იხარა, დონმა დათრგუნა ვნებანი. ენი ესვიდა უფალსა, ვინმა ვის უწყოს ქებანი, ზენმა ზეცანი იხილა, თანმა - თან აღმაფრენანი. ინმა იარა იდუმალ... კანმა - კვალდაკვალ ზვრებისა, ლასმა ლაშქარი მოიხმო, მანმა - მფლობელი ზღვებისა. ნარს ნარზე ნამი ეზმანა, ონს - ონავრები მთებისა, პარს - პარნასელი ასული, ჟანს - ჟამი ამაღლებისა. რაეს რაწამსაც შეება, სანი - სალი კლდის სამანი, ტარმა ტალანტი უბოძა, უნმა - უბადლო სალამი. ფარი ფარავანს მიადგა, ქანი - ქანებს და ქარაფსა, ღანმა ღადარი დაანთო, ყარი ყვებოდა არაკსა... შინმა შეამკო შიბებით, ჩინი ჩინართა დიდება, ცანით ცის მოკამარება, ძილმა - ძილის წინ ინება, წილმა წიფელებს მიაგნო, ჭარის ჭახჭახმა იმატა, ხანი ხახმატის მფარველი, ჯანთან ჯვრით წამოიმართა... და ისე ვითარც არასდროს, ჰაემ ჰაერში ინათა... ეკატერინე ბჟალავა. #goodplaces

ფიდსელებო,ლასტრა ა სინიაში გავიცანი ერთი ძალიან კარგი გოგონა-თბილი, ყურადღებიანი, აი, კახურად რომ იტყვიან, ჯიგრიანი- თამარ ღვიანიაშვილი და რამდენიმე დღის წინ აღმოვაჩინე, რომ უმაგრესად მღერის. ისე დამატკბო მისმა წკრიალა და ძლიერმა ხმამ, რომ საჭიროდ ჩავთვალე აქ გამეზიარებია. თუ მოგეწობებათ, მის სხვა სიმღერებსაც შემოგთავაზებთ💖 #goodplaces