ქირურგი ძმები: ზურაბ და კონსტანტინე ჯიჯიხიები ზუგდიდში დაიბადნენ. მათი მშობლები: ნონა და მალხაზი, სიალალით და საქმისადმი დიდი პასუხისმგებლობით ცნობილი მოქალაქეები არიან. ჯერ ზუგდიდში, შემდეგ კი, კრასნოდარში, არაერთი ქართველი თანამემამულის ხელის გამმართავი და მხარდამჭერები იყვნენ და არიან დღესაც. შვილებიც ამ პრინციპით გაზარდეს,–ზურგი არ უნდა აქციონ ადამიანს, გასაცემი სიკეთე გასცენ, ფეხზე დაუდგნენ მტერს და მოყვარეს, საქმეში იყვნენ პროფესიონალები და მართლები. ბიჭები კარგად სწავლობდნენ სკოლაში, გატაცებებიც ჰქონდათ–ზურაბს სიმღერა, კონსტანტინეს–სპორტი. მაგრამ, სკოლის დამთავრების შემდეგ, ორივემ, პროფესიად ექიმობა აირჩია. შემდეგ, ორივემ, ქირურგობა გადაწყვიტა. ზურაბი ნეიროქირურგია და კრასნოდარში მოღვაწეობს. კონსტანტინე კარდიოქირურგი და მოსკოვში, ბაკულევის ცნობილ სამეცნიერო კლინიკაში მუშაობს. ისე მოხდა, რომ პროფესიული წარმატება, ორივეს, თითქმის ერთდროულად “ესტუმრა”, თუმცა, ჩვენი მასალის წაკითხვის შემდეგ, თქვენ ნახავთ, რომ მარტივად არა, მხოლოდ დიდი შრომით. “ზუგდიდელები”, პარალელურ რეჟიმში დაუკავშირდა ძმებს–კრასნოდარში ზურაბს და მოსკოვში-კონსტანტინეს. ზურაბ ჯიჯიხია: “–2005 წელს, წარჩინებით დავამთავრე კრასნოდარის 54-ე გიმნაზია და ჩავირიცხე კუბანის სამედიცინო უნივერსიტეტში, რომელიც დავამთავრე 2011 წელს. ამავე წელს, ჩავირიცხე ორდინატურაში ნეიროქირურგის სპეციალობით, რომელიც დავამთავრე 2013 წელს და დავიწყე მუშაობა კრასნოდარის სამხარეო კლინიკურ საავადმყოფოში, 1 ნეიროქირურგიულ განყოფილებაში, სადაც დღემდე ვმუშაობ. პარალელურად ვსწავლობ ასპირანტურაში, რომელსაც ვამთავრებ წელს. ვმუშაობ თემაზე:”თავის ტვინის სიმსივნის ეპიდემიოლოგია კრასნოდარის მხარეში”. -ზურაბ, გახსოვთ თქვენი პირველი ოპერაცია… -პირველი ოპერაცია რომ გავაკეთე, ჯერ კიდევ ორდინატორი ვიყავი. შემოვიდა პაციენტი, მძიმე ქალა–ტვინის ტრავმით. ოპერაცია საოცრად რთული იყო ორდინატორის დონისთვის, თუმცა ყველაფერმა მშვენივრად და მშვიდობიანად ჩაიარა,–პაციენტი გადარჩა. მახსოვს, როგორი ამაყი ვიყავი… გმირის, გამარჯვებულის გრძნობა მქონდა, რადგან ცხოვრებაში პირველად, მე როგორც ქირურგი, საკუთარი ხელით დავეხმარე ადამიანს სიცოცხლისკენ მობრუნებაში. მას შემდეგ, ყოველდღე ვზრდი ჩემს თავს, უკვე ნეიროქირურგი ვარ, ბუნებრივია, იზრდება ოპერაციების რაოდენობა, ოპერაციების სირთულე, მაგრამ… გმირობის შეგრძნება ქრება, იწყებ გაცნობიერებას, რომ ეს არის არა იმდენად გმირობა, რამდენადაც უბრალოდ, დიდი სურვილი, გააკეთო რამე სიკეთე ამ ცხოვრებაში. ძალიან ამაყი ხარ, როცა ხედავ, როგორ დგებიან პაციენტები ფეხზე, როგორ უბრუნდებათ მეხსიერება, სმენა, მოძრაობის უნარი, როგორ უბრუნდებიან სრულფასოვან ცხოვრებას, თავიანთ ოჯახებს, შვილებს, მშობლებს და მეგობრებს. ასეთი იყო ჩემი ბოლო ოპერაცია, როცა მძიმე და შეიძლება ითქვას, უკურნებელის სენით დაავადებული ახალგაზრდა ქალის ცხოვრება, ჩემი, როგორც ექიმის, დროული ჩარევით, ისევ საინტერესო და იმედიანი გახდა. ასეთი ოპერაციებით სიცოცხლეს უბრუნდებიან ჩვენი პაციენტები და აქვე ვიტყვი იმას, რომ ასეთი წარმატებული ოპერაციები გვაძლიერებენ ჩვენ, ქირურგებს. ეს არის ნამდვილად ექიმისა და პაციენტის ერთობლივი გამარჯვება. სხვათაშორის, ეს წარმატებული ოპერაცია უყურადღებოდ არ დარჩენიათ კრასნოდარელებს. -ექიმის ცხოვრება ადვილი არ არის. განტვირთვას როგორ ახერხებთ? -მიუხედავად იმისა, რომ ნებისმიერ ოპერაციას, ექიმისგან მიაქვს “გულის სისხლი”, სიცოცხლის გარკვეული წუთები, გღლის, მე მაინც ვრჩები სიცოცხლისმოყვარე ადამიანად. მიყვარს მეგობრებთან, ოჯახთან დასვენება. -თქვენზე მითხრეს, შესანიშნავად მღერისო… – აბა, რომელ ქართველს არ უყვარს სიმღერა? მუსიკით ბავშვობიდანვე ვარ გატაცებული, სამუსიკო სკოლაში ვსწავლობდი და წითელ დიპლომებზეც კი დავამთავრე, ვუკრავდი გიტარაზე, ვიოლინოზე, ფორტეპიანოზე, მაგრამ დღესდღეისობით, ჩემთვის ყველაზე “მოთხოვნადი” გიტარა დარჩა. ვიკრიბებით მეგობრები ერთად, ვუკრავთ, ვმღერით, ალბათ ამაშია ჩადებული ძალა, განწყობა და ენერგიის მუხტი. ჩვენს ოჯახს საკუთარი მუსიკალური ტრადიციებიც აქვს, მამა კარგად მღერის, უკრავს გიტარაზე. ოჯახში, ხშირად დიდ სუფრებს ვშლით და ერთად ვმღერით. -ალბათ, ქართველები იკრიბებით ერთად… -სუფრასთან არიან არა მხოლოდ ქართველები… კუბანი ძალიან მეგობრული და მრავალეროვანია. როგორც გითხარით, ჩვენ, ვიწრო ოჯახურ წრეშიც კი ვმღერით… სანამ ჩემი ძმა მოსკოვში გადავიდოდა, მთელი ოჯახი ვიკრიბებოდით ვახშამზე. თითქმის ყოველი საღამო სიმღერით სრულდებოდა, აი, ასე, უბრალოდ, მთელი ოჯახი ვმღეროდით და ამით ვახარებდით ერთმანეთს. ალბათ ასეთ მომენტებშია ჩადებული ბედიერება ცხოვრებაში. კონსტანტინე ჯიჯიხია: “–მთელი ჩემი ცხოვრება გავატარე რუსეთში. 2008 წელს დავამთავრე კრასნოდარის 54-ე გიმნაზია. სკოლის პერიოდში არ ვიყავი კარგი მოსწავლე, მშობლები მაიძულებდნენ, მესწავლა. საკუთარი თავი წარმოდგენილი მყავდა როგორც პროფესიონალი და ცნობილი სპორტსმენი. მინდოდა, სპორტული კარიერა გამეგრძელებინა, მშობლებს კი, სურდათ ზურაბივით, სამედიცინოზე ჩამებარებინა. ბოლოს და ბოლოს, მეც მივიღე გადაწყვეტილება ექიმი გავმხდარვიყავი. უნივერსიტეტში შეიცვალა მთელი ჩემი ცხოვრება. ვიგრძენი, რომ მედიცინა მიყვარს და ჩემი თავი ვიპოვე ამ საქმეში. სწავლისკენ მოვბრუნდი 180 გრადუსით. ყოველდღე ვსწავლობდი და ვვითარდებოდი. ერთი სიტყვით, ერთი დღეც არ გამიტარებია, რომ რამე არ მესწავლა და ცოდნა არ მიმეღო. 6 წლის განმავლობაში, დავწერე 18 სამეცნიერო ნაშრომი. მესამე კურსზე ვიყავი, მოსკოვში, სტუდენტთა საერთაშორისო კონფერენციაზე დავიკავე პირველი ადგილი. უნივერსიტეტი დავამთავრე 2014 წელს წითელ დიპლომზე. სიმართლე გითხრათ, ცხოვრებაში არასოდეს მიფიქრია, რომ ასეთი სწავლისმოყვარე ვიქნებოდი.” -რატომ პედიატრობა? -ჩემი ძმა, ზურაბი, სწავლობდა პედიატრიულზე, მეტი სხვა მიზეზი არ იყო. შემდეგ მივიღე გადაწყვეტილება, რომ ორდინატურა მოსკოვში უნდა გამევლო. მოგეხსენებათ, რომ რუსეთში არის ერთ–ერთი ყველზე ცნობილი და მაღალი დონის კარდიოქირურგიული ცენტრი “ა.ნ.ბაკულევის სახელობის გულ–სისხლძარღვთა სამეცნიერო ცენტრი”. სწორედ აქ გავიარე ორდინატურა, ასპირანტურა და აქ ვმუშაობ დღემდე. -ვიცით, ცნობილ ქართველ ექიმთან, ლეო ბოკერიასთან დაიცავით დისერტაცია… -ბატონი ლეო ხელმძღვანელობდა იმ სხდომას, რომელზეც დავიცავი დისერტაცია, მაგრამ ხელმძღვანელი გახლავთ კონსტანტინ შატალოვი. ადამიანი, ვინც უკვე 5 წელია ჩემს გვერდით ერთგულად დგას. დისერტაციის დაცვამ წარმატებით ჩაიარა. ერთი იყო მასზე მუშაობა, და მეორე, თუ როგორი შეფასება მისცეს მას ჩემმა უფროსმა კოლეგებმა. რაც შეეხება, სამეცნირო დარგს, დისერტაციის გარდა, დღეისთვის, მაქვს 29 სტატია, 6 გამოგონების პატენტი,–გულის პროტეზები, ოპერაციის ახალი ტექნოლოგიები. –რას გვეტყვი ქართველ ქირურგზე, თითქმის ლეგენდად ქცეულ ლეო ბოკერიაზე? -ჩვენ ვიცნობთ ერთმანეთს, მაგრამ ხშირი კონტაქტი არ გვაქვს. ეს ადამიანი გახლავთ დიდი პიროვნება, საქმის პროფესიონალი და კოლორიტი. 79 წლის გახლავთ და ყოველდღიურად აკეთებს მინიმუმ სამ ოპერაციას. -საავადმყოფოში, თქვენს გარდა, კიდევ არიან ქართველი ექიმები? -დიახ. ჩვენთან ბევრი ქართველი ექიმი მუშაობს სხვადასხვა სპეციალობაზე. არიან ქირურგები, კარდიოლოგები, დიაგნოსტები. ქართველები ყოველ წელს მოდიან ორდინატურაში. -თქვენი თავისუფალი დრო… -თავისუფალი დროს ვუთმობ თვითგანვითარებას. ვმუშაობ ახალ ნაშრომებზე, ვკითხულობ წიგნებს და ვსწავლობ უცხო ენას. -რა არის საიდუმლო, რის გამოც, დღეს, ძმები ჯიჯიხიები წარმატებულები არიან? -ეს მოხდა უპირველესად, ღვთის წყალობით, შემდეგ კი, დედაჩვენის ლოცვით და დისციპლინით. -საქართველოში ჩამოსვლას არ აპირებთ? -საქართველოში ყოველ წელს ჩამოვდივარ. ხშირად მინდა ჩამოვიდე, მაგრამ სამწუხაროდ დრო არ მაქვს. -სამომავლო გეგმები… -სადოქტორო დისერტაცია, დაოჯახება და უცხო ენის სწავლება. -წარმატებებს გისურვებთ. -მადლობა. ეკა ფარულავა

ხელოსანი მოვიდა, რა ვიცოდი ვინ მოვიდოდა, გამოვიძახე და მოვიდა. პატარა ყვითელი მოხუცი კაცი, ძალიან პატარა და სველი. ვერ ვიტან ხელოსნებს, ცალკე მოჯალათო კასტაა, მაგრამ ეს ხელოსანია? ჩიტი თუ გნომი... მივიდა, დაათვალიერა ონკანი, არაფერია ისეთი, ამას შენც კი გააკეთებდი, სულ იოლიაო, მოდი, უყურე და სხვა დროს თვითონ გააკეთებო. ვდგავარ. ვუყურებ. ონკანს არა, პატარა, დამჭკნარ გამჭვირვალე ხელებს... ძველი მწვანე ჯემპრის გაქექილი სახელოებიდან იყურებიან ხელები, როგორც ჩამქრალი თვალები... მაქვს ჯემპრი, მოერგება კი არა, დიდიც ექნება, ახალი, მაგრამ ისეთია ეს ხელები, ისე იყურებიან, ვერ აკადრებ, რომ აჩუქო. გააკეთა. ,,ხო უყურე რა იოლია, სხვა დროს თავითონ გააკეთებ და ფული არ დაგეხარჯება"... მინდა, რომ ჩაიზე დარჩეს, გათბეს, კატომაც გაიღვიძა, მოვიდა და ფეხებზე მიეფერა, გაედო. უი, ფისოო და გაიღიმა, როგორ გაიღიმა, ბავშვივით მიეფერა ვერ დავრჩები, მირჩევნია წავიდე, ჩემი ქალი მელოდება, ლოგინადაა ჩავარდნილი, მთელი დღეა ვმუშაობ, ცოდვაა მარტოო. მინდა ვკითხო, რამდენი წლისაა და მერიდება გაიგო, ფიქრი გაიგონა? გაისად 90 წლისები ვხდებით ორივენიო – ის ჩავარდა, ჩვენი ბიჭის მერე... – და აღარ აგრძელებს, ან რა საჭიროა. პატარა ჩანთა აქვს, იარაღები უწყვია, ყავისფერი, გაქექილი და... მთელი დღეა მუშაობს !!! და ახლა სახლში მიდის და ვინ იცის, იქ რა ხდება რა აქვთ როგორ არიან და ეს, პატარა ყვითელი ჩიტი, გნომი, უნდა წავიდეს ბნელ სველ ღამეში...... კიდევ გაიღიმა, როცა ფული მივეცი და კიდევ ბავშვს გავს. კარგად იყავი, ფისოო და კატომ უპასუხა:,,მიაუ'' ისე მომინდა ჩავხუტებოდი და მეკოცნა, ასეთი პატარასთვის, დალეულისთვის, ერთ წელიწადში 90 წლისასთვის, მთელი დღე რომ მუშაობს ამ დაწყევლილ, დაუნდობელ და დაქცეულ სამყაროში და მერე თავის თითქმის 90 წლის ქალთან მიდის. ვერ იცოცხლა იმ მათმა ბიჭმა და რა ექნა შეატოვა ესენი ღამეს, წვიმას, სიცოცხლეს, ქარს.... მაგრამ აბა რას იფიქრებს... გიჟიაო იფიქრებს... ან ეწყინება, შემიცოდაო. ან რა აქვს შესაცოდი, ისე კოხტად უკავია თავისი ჩანთა, ისე კოხტად მიდის პატარა, ერთი ბეწო და ძლიერი კარისკენ. ვუღებ კარს და ჯიბეში ჩაიყო ხელი, რაღაცას ეძებს. ამოიღო წითელ ქაღალდში კანფეტი, ეს ჩაის მიატანე, ერთი დამრჩა, მიყვარს ტკბილიო..... და წავიდა. და მე რა ვქნა ახლა? და ან ამ სიცოცხლემ რა ქნას? რამ მოაწყო ასე, თვითონაც რომ არ იცის?" ინგა მილორავა მხატვარი ხათუნა ფერაძე #goodplaces

რა ვქნა, მიყვარს ეს გურული იუმორი😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂 😃😍გურული მეგობარს ულოცავს დაბადების დღეს: -ცავ, გილოცავ, გისურვებ სილამაზეს, სიყვარულს, ფულს და ჭკუას.. აბა დანარჩენი ყოლიფერი კი გაქ..))) #goodplaces

2001 წელია. კვლავაც ჩემი სტუდენტობის პროლოგი. პირველი კურსი. ესეთი ხანია, რომ ჯერაც ოთხმოცდაათიანები გვკიდია ზურგზე, თუმცა უკვე ხელებს სადღაც გაურკვეველ მომავალში ვაფათურებთ ბრმად. ამ ფათურისას თითებს ბევრ რამეს წამოკრავდი და მათ შორის აუცილებლად იყო რაღაც უცხო თარიღები, კიდევ უფრო უცხო სახელებს რომ უკავშირდებოდა. ჯერაც ის დროა, რვა მარტი რომ მეტად არის შეყვარებულის და უკანასკნელი თეთრების შემაშინებლად ხანგრძლივი, საშინელი სუნის ,,დუხებში’’ დახარჯვის დღე. ის დროა, მაგრამ უკვე ვალენტინობაზეც მოგვესმა. გავიგეთ, რომ შეყვარებულების თარიღია ევროპაში. ის მთლად ზუსტად ვერ გავიგეთ, ვინ იყო ვალენტინი - უმეტესს ვალენტინა და ზოგს, საბჭოთა სახელმძღვანელობგამოვლილს, საერთოდ ვალენტინა ტერეშკოვას საქმე ეგონა, მაგრამ ეს ყველაზე ნაკლებად საინტერესო ნაწილად მოჩანდა. ჰოდა, მიუხედავად იმისა, რომ გზის და საჭმლის ფული უკვე გამოგზავნილი აქვთ, ვიღაც გოგო მომეწონა. ეს ორი ამბავი ერთმანეთს ერთ წინადადებაში იმიტომაც უკავშირდება, რომ ფული მჭირდება. და ფული იმიტომ მჭირდება, რომ ვალენტინობა მოდის. დავწერე წერილი, სადაც ახალ საგანზე, მკაცრ ლექტორზე და ამ ლექტორის დავალებულ უამრავ წიგნზე ეწერა დაწვრილებით და გულისშემძვრელად. ეწერა ისიც, რომ წიგნები ძალიან ძვირი ღირდა და არც მინდოდა, უბრალოდ ქსეროქსის ფული მჭირდებოდა - 20 ლარი. წერილი, რა თქმა უნდა, სახლში გავაგზავნე და სამ დღეში ვაგზალზე დავხვდი წითელ ,,მარშუტკას’’. ,,მარშუტკის’’ მძღოლმა საიდუმლო სახით და სწრაფი მოძრაობით გადმომცა ტილოში გახვეული საგანი, რომლიდანაც ოციოდ ნაბიჯის გამოვლის შემდეგ, საიდუმლო მოძრაობითვე დავაძრე მჭადი, და მჭადის ზურგთან ჩაჩურთული კონვერტი. 20 ლარით და წერილით. აღელვებით ჩავირბინე კიბეები და იმ გრძელ დახლებს მივუახლოვდი, მეტროდან ვიდრე დინამომდე რომ გაშლილიყო. კაი ,,დუხს’’ ვეძებდი. მოკლედ, ვიარე და ვარჩიე, ვარჩიე და ვიარე. ბოლოს, ერთს დავადგი თვალი. ორ ლარს დაგიკლებო, იმან. ორი ლარი დიდი ამბავი იყო. წავიღე ჯიბისკენ ხელი და ჰა! არაფერი. წამის მეასედში ყველა ჯიბე და თეორიულად მოჯიბო ადგილი მოვსინჯე, ლამის ჭადის გავტეხე და ის კიბეებიც გულბრყვილო დაჟინებით ავირბინ-ჩამოვირბინე. არაფერიც! გაქრა 20 ლარი. განადგურებული ვიდექი. არ მახსოვს. შეიძლება ხუთი, შეიძლება 10 წუთიც კი. მერე ჯიბიდან ის წერილი ამოვიღე და წავიკითხე. წერილში დედაჩემი წერდა: ,,ჯოჯოხეთში ვცხოვრობთ, პლეტაზე ვათბობთ დასაბან წყალს და საჭმელის გათბობის დროზე შეიძლება დენი წევიდეს. მე ვერ გადამიყლაპია ზონდი და ნაწლავები ვერ გამომიკვლევია. არ არსებობს ჩემი გადარჩენა, არგადარჩენიზა ვარ გაწირული, მარა. იფრიალე შენ ტაქსებით მაქანე, სამძიმარზე არ მიდი ნანულის დედასთან, ფული არ მქონდა ვარკეთილში გასვლისო და ტაქსებით ფრიალობ. ყოველდილა მოსატანია წყალი ჭიდან, რომელსაც შენი ოჯახის გარდა აღარვინ ათრევს, ვიფიქრეთ მატორს ვიყიდით, ჭაში ჩავდობთ და კიდო ფულს გვთხოვ. ყველა შენი კლასელი რაფერ გამოდგა, იმ დღეს რეზიკო ვნახე, ეკლესიაში იდგა, იმფერი გაკეთებულია, მოსუქებულია, ჩამოსული იყო ბებიამისის სანახავად. თავი მომჭერი. რაის მწერალი გამუა აწი შენგან, არადა ბაბუშენი იძახოდა პროფესორი გამუაო. საავადმყოფოსთან, იმ გენოიეს ქარხანაში ცხობა პური და საწყალი მამაშენი იქამდე კილომეტრებს დათრაქუნობს, რომ პირში ლუკმა ჩევიდვათ. მეორე კურსზე ხარ უკვე. მაგი იმიზა ხდება, რომ ღვთის მცნებებით მცხოვრებლებს დასცინი. ვიხჩობი ხველით ამას რო გწერ, აგი ბოლოა იცოდე. ლელას ქმარს გამუატანე და მადლობა უთხარი რო ჩამუა. თბილად ჩეიცვი, მერე გზობა, მაგ კაცს ჟილეტს გამუვატან შიგნით ჩასაცმელს და წინდებს. ფულიზა აღარ დარეკო’’ #გიორგიკეკელიძე #giorgikekelidze#სხვაგურულიდღიურები გამოვა მალე

კითხვები უამრავია, ათასი ელფერი და შინაარსი აქვს, მაგრამ მე მაინც მგონია, რომ არსით ერთია. არსით ერთია იმიტომ, რომ ერთი და იგივე ტიპი სვამს ამ კითხვას: მისტერ ეგო. „მისტერ“ იმიტომ, რომ მე ასე წარმომიდგენია ის: მასკულინური ენერგიით სავსე, აგრესიული და ფიცხი, ხმამაღალი, უფრო ხმაურიანი. რა მიზანი აქვს? რატომ ხმაურობს? რატომ სვამს გაუთავებლად კითხვებს? გკიცხავს, გადარებს - რა უნდა? მისტერ ეგოს მარტოსული მგლის იმიჯი აქვს. მხოლოდ საკუთარი თავის იმედი რომ უნდა გქონდეს, არ გავიწყებს. მიზნისკენ დაუღალავად მიიწევს: განცალკევება - ესაა მისი მისია - „შენი მიღწევები შენია! არ გაუზიარო არავის! სხვები შეგჭამენ! ეს მგლების სამყაროა და შენ მარტო ხარ! დროა განცალკევდე!“ ეს ყველაფერი კი დიადი თავისუფლების ჰიმნის ქვეშ: რომ მოგეწონოს იდეა. მიგიზიდოს გარიყულის და მარტოსულის ქარიზმამ. შენც არ აყოვნებ და მიყვები ამ „ხმას“. დღეს ვფიქრობდი და დავასკვენი, რომ მარტო მისტერ ეგო, იგივე მისტერ მგელი, ვერაფერს გახდებოდა. ვიღაც კვებავს მას ან რაღაც, აბა ჭამა ხომ უნდა? სასწრაფოდ კონფლიქტი, დაპირისპირება, დრაკონია მოსაძებნი და თუ დრაკონებს ეძებ, მოძებნი კიდეც ცხრავე თავით: ერთს რომ წააცლი მის ადგილას ორი რომ იზრდება. მისტერ მგელიც ამისთვისაა: გაპოვნინოს დრაკონი, კითხვა-კითხვით მიგიყვანოს ნაკვალევამდე; ნაკვალევი უკვე საკმარისია - შენ ზუსტად იცი რომ ის დრაკონისაა; დრაკონს უნდა რომ გაგანადგუროს და შენ დაასწრებ მას - მანამდე იპოვი, სანამ ის გიპოვის და თვალებში ჩახედავ (აქ ცოტა გაგიჭირდება მინიმუმ 9X2 თვალში უნდა ჩახედო). ჩემი ადრენალინი - დრაკონობანაშია. განწყობა თავგადასავლს ითხოვს! მისტერ მგელიც მშიერია, მკარნახობს, რომ განცალკევებისთვის მჭირდება ერთი-ორი გაბრძოლება; სხვანაირად არ გამოვა; სიმშვიდით გამარჯვებამდე ვერ მივალთ! არასდროს მიკითხავს მისტერ მგლისთვის, რას ეძახის გამარჯვებას? ...და როცა დღის ბოლოს „გამარჯვებული“ ვბრუნდები ჩემს თავთან, დაღლილი და მაძღარი მგელი მიყურებს კმაყოფილი თვალებით და მამხნევებს: -ხვალ მოიკრებ ძალებს და ისევ თავიდან დავიწყოთ ყველაფერი! თავიდან დავიწყო? დილა, მე რომ მიყვარს, ის დროა ; უფრო სწორად, დრო სულაც არაა - ჩემი განწყობაა: მზე მიყურებს, მე თვალს არ ვაშორებ, ბოლომდე ვუძლებ, სანამ თავისით არ მეხუჭება და მეცინება, თავიდანვე ვიცი, რომ მზე გაიმარჯვებს და ამიტომ მეცინება... -და არცერთ კითხვას რომ არ ვუპასუხო? მგელმა ყურები ცქვიტა: - ხომ ხედავ კითხვის გარეშე ვერ ძლებ - მიღმუვლა - ასე აპირებ რამეს? ვინ ხარ? როგორ შეძლებ? გავხედე და მეტად ვიგრძენი როგორ მათბობს მზე : - მე ამ მზის ნაწილი ვარ. - ჰაჰა, მართლა? ბოდვები დაგეწყო უკვე? - მე მიყვარს, როცა ასე ვზივარ - არაფრის მოლოდინში; -ანუ უსაქმურობას ამართლებ? მე არ ვბრაზობ მგელზე. მას ვერ ათბობს მზე და არ იცის... აღარც ვპასუხობ; მისტერ მგელი უძლურია თუ მასთან დიალოგში არ შეხვალ - გავიფიქრე ... აღარ წავალ ბებიასთან ტყის გავლით.

დღევანდელ დღეს, 1932 წლის 27 აპრილს, დაიბადა ფრანგი მსახიობი ანუკ ემე!💖 როდესაც ამ ინფორმაციის დასაწერად ვემზადებოდი, ფბ მემორიმ ამომიგდო ლელა ანჯაფარიძის პოსტი და ის იმდენად სრულფასოვან ინფორმაციას შეიცავდა ამ დიდებული მსახიობის შესახებ, რომ გადავწყვიტე თქვენთვის გამეზიარებია😊 ძალიან დილა მშვიდობისა! დღეს მიყვარს ყველა და ყველაფერი… დავბორიალობ „შხამსა და ხანჯალს გადარჩენილი“ ჯულიეტასავით აივანზე და გულში ვღიღინებ ფრენსის ლეის განუმეორებელ მელოდიას, დარწმუნებული ვარ, ყველასთვის საყვარელი ფილმიდან “ქალი და მამაკაცი“, რომელშიც მთავარ როლს ასრულებს ზუსტად ამ დღეს, 1932 წლის 27 აპრილს დაბადებული მშვენიერი და ფრანგულად ელეგანტური ანუკ ემე… მიაქციეთ ერთ რამეს ყურადღება - ფრანგულში, შესაბამისად ინგლისურში და რუსულში - ფილმს ქვია „კაცი და ქალი“ და ქართულად კი მისი სახელწოდებაა - „ქალი და მამაკაცი“... ანუ, ქალი პირველ ადგილზეა... მესიამოვნა... ანუკ ემე ყველაზე ცნობილი ფრანგი მსახიობი ქალების 30 საუკეთესოთა შორის იკავებს მე-3 ადგილს კატრინ დენევისა და მიშელ მერსიეს შემდეგ და უკან იტოვებს ბრიჯიტ ბარდოს, მარინა ვლადის, სიმონა სინიორეს, იზაბელ აჯანის და სხვა არანაკლებ დასაფასებელ კონკურენტებს… სხვათა შორის, თავად ანუკ ემე ამბობს — „მე საკუთარი თავი არასდროს მიმაჩნდა თანამედროვე ქალად, არასდროს არ ვყოფილვარ მოდური“… არ ვიცი, რამდენად გულწრფელია ანუკ ემე, მაგრამ ერთი კი კარგად მახსოვს – „ქალი და მამაკაცის“ პრემიერის შემდეგ, თბილისში ძალიან დიდხანს იყო მოდაში ისეთი „დუბლიონკა“, როგორიც ანუკ ემეს გმირს ეცვა… ანუკ ემე (ნამდვილი სახელი - ფრანსუაზა იუდით სორია დრეიფუსი) დაიბადა პარიზში, ინტელიგენტურ ებრაულ ოჯახში... მისის მშობლები მსახიობები იყვნენ და თავისი პირველი როლი მან შეასრულა 14 წლის ასაკში, ფილმში „სახლი ზღვაზე“ , მაგრამ ის ცნობილი გახდა მხოლოდ 12 წლის შემდეგ, როდესაც საოცარ ჟერარ ფილიპთან დუეტში ითამაშა მოდილიანის საყვარელი ქალის ჟანა ებიუტერნის როლი ფილმში „მონპარნას 19“. ყვებიან, რომ სწორედ მაშინ შეამჩნია ის დიდმა ფელინიმ და მიიწვია თავის ორ ყველაზე ცნობილ ფილმში „ტკბილი ცხოვრება“ და „რვანახევარი“, სადაც მას პარტნიორობას უწევდა შესანიშნავი მარჩელო მასტროიანი. ფილმების ტრიუმფის შემდეგ ფელინიმ განაცხადა, რომ ანუკ ემე იყო მსოფლიოში ყველა დროის ყველაზე გენიალური მსახიობი ქალი… მერე კი ღიმილით დაამატა — „რა თქმა უნდა, ჯულიეტა მაზინას შემდეგ“. ესოდენ დიდი წარმატებისა და მაღალი შეფასების მიუხედავად, ანუკ ემეს ყველაზე ცნობილი როლი გახდა ანა გოტიე, კლოდ ლელუშის ფილმში „ქალი და მამაკაცი“, სადაც მისი პარტნიორია ჟან-ლუი ტრენტინიანი… აღსანიშნავია, რომ 28 წლის რეჟისორი, ლელუში იმდენად უცნობი და თანაც მორიდებული იყო, რომ თავად ვერ შესთავაზა როლი ანუკ ემეს და მის ნაცვლად მოსალაპარაკებლად ტრენტინიანი გაუშვა. ანუკ ემე დათანხმდა, მაგრამ გადაღებების პირველივე დღიდან დაიწყო დაუსრულებელი კონფლიქტები მასსა და რეჟისორს შორის. ფილმის გადასაღებად განსაზღვრული ისედაც მცირე ბიუჯეტის ნახევარი დაიხარჯა ანუკ ემეს უმაღლესი კლასის პარიკიმახერზე, ვიზაჟისტსა და ტუალეტებზე. ამბობენ, რომ სწორედ ამის გამო, გადაწყდა ფერადი ვერსიის ნაცვლად, ნახევრად შავ-თეთრი ფილმის გადაღება (უბრალოდ, ფული არ ეყოთ)… მომავალში ამ სტილს - „ლელუშის სტილს“ უწოდებენ და ნოვატორულად ჩათვლიან... მსახიობი კი, სულ ახალ და ახალ პრეტენზიებს აყენებდა. ერთხელ მან და კლოდ ლელუშმა სერიოზულად იჩხუბეს, როდესაც ანუკ ემემ განაცხადა, რომ კატარღის ეშინია და არ ავა მასზე ერთ-ერთი სცენის გადასაღებად… თანაც ფელინის ყურადღებით განებივრებულმა მსახიობმა რეჟისორს მიაძახა — „ცალკე მე გადამიღეთ, ცალკე კატარღა და მერე დაამონტაჟეთ, ფელინი ასე აკეთებდაო“ და სასტუმროში დაბრუნდა. არა და, თუ გახსოვთ ფილმი, კატარღის სცენა ერთ-ერთი უძლიერესია და ძალიან დიდი ემოციური დატვირთვა აქვს… ლელუში სერიოზულად გაბრაზდა. ღამით მან ჩამოურეკა ყველა მეგობარ მსახიობ ქალს და ფილმში მონაწილეობაზე დაითანხმა ანი ჟირარდო… ოღონდ მას უთქვამს, 2 საათში გადმოგირეკავ და ზუსტ პასუხს გეტყვიო… ანი ჟირარდოს ლელუშისთვის აღარ დაურეკავს, სამაგიეროდ დაურეკა ანუკ ემემ და უთხრა — „მოდი, ნუღარ ვიჩხუბებთ, მზად ვარ შენ კატარღაზე ასასვლელადო“… ამის შემდეგ ისინი დამეგობრდნენ… არაპუნქტუალური ანი ჟირარდო კი შემდგომში, სავარაუდოდ, ნანობდა… სამაგიეროდ ანუკ ემე კლოდ ლელუშს შეუყვარდა, მაგრამ როდესაც სიყვარული აუხსნა, აღმოჩნდა, რომ ანუკ ემეს უკვე გაცხარებული რომანი ჰქონდა მისი გმირის კასკადიორი ქმრის როლის შემსრულებელ პიერ ბარუხთან, რომელსაც ცოლად გაჰყვა კიდეც გადაღებების დასრულების შემდეგ. ანუკ ემე ოთხჯერ იყო გათხოვილი, მაგრამ ბოლოს მაინც მარტო ყოფნა არჩია. იქნებ, დაუჯერა კლოდ ლელუშის სიტყვებს, რომელიც მან უკვე საკმაოდ სოლიდურ ასაკში უთხრა - „ყველაზე მშვენიერია ის სასიყვარულო ისტორიები, რომლის გასავლელადაც ადამიანს ცხოვრება აღარ ყოფნის“… მე მგონი... მგონი კი არა, დარწმუნებული ვარ, რომ კლოდ ლელუში დღემდე შეყვარებულია... მიუხედავად იმისა, რომ ყავს 7 შვილი და 5 შვილიშვილი... სხვანაირად როგორ ავხსნათ ის ფაქტი, რომ 1986 წელს, ფილმი „ქალი და მამაკაცის“ გაგრძელება გადაიღო - და 2010 წელს კიდევ გაგრძელების გაგრძელება... ანუ, 52 წლის, მთელი ნახევარი საუკუნის შემდეგაც, მან ისევ გადაიღო ფილმი იმ ქალის მონაწილეობით, რომელიც მისთვის, სავარაუდოდ, არ იცვლება და არ ბერდება... გისურვებთ ბედნიერ, ლამაზ და დაუბერებელი სიყვარულით სავსე დღეს!!! #goodplaces

ნიკა გუჯეჯიანის შეყვარებული, ანანო ბაკურაძე სოციალურ ქსელში ემოციურ ტექსტს აქვეყნებს. "არ ვიცი ამის ძალას ეხლა სად ვპოულობ მაგრამ ფაქტია რომ გწერთ ყველა გოგოს რომელსაც გეშინიათ და ყველა ბიჭს რომელიც კაცი უნდა იყოთ და მაინც უფრო გოგოებს, ჩემო საყვარლებო. მეც და ნიკაც უკეთესი საქართველოსთვის ვიბრძოდით, ყოველ წუთას და ყველანაირი გადამეტების გარეშე. ერთად ყველაფერი შეგვეძლო. 27 წლის გავხდებოდით ორივე მალე და იმდენი რამდენიც ამ პატარა ასაკში ჩვენ ორმა მოვასწარით ძალიან ცოტა ვიცი ან არც ვიცი. ნიკამ კიდევ უფრო ბევრი ვიდრე მე. მე და ნიკუშამ ერთმანეთი საქმეზე გავიცანით და ძალიან ბევრი თვე ვემუშავებოდით ერთმანეთს და დავმეგობრდით. მერე ჩემს ცხოვრებაში ისე მოხდა რომ ათუკას რომელიც ჩემი ბავშვობის მეგობარი იყო და არის, და თან 4 წელი ჩემი მეუღლე იყო, გავშორდით. გავშორდით არა იმიტომ რომ მიღალატა, არა იმიტომ რომ ვუღალატე, არა იმიტომ რომ მცემდა არა არა და არა. გავშორდით იმიტომ რომ ერთად ცხოვრება აღარ გამოგვდიოდა. დამშეული საზოგადოება მიზეზებს მთხოვდა. რატომ რა მოხდა? ასეთი ბიჭი და ასეთი გოგო? რა მოგივიდათ კიმაგრამ ყველაფერი გქონდათ. შერიგდით. შეურიგდი. შერიგებას არც არავინ მთხოვდა. ათუკამაც იცოდა სადღაც რომ ესე იყო სწორი. ამ საზოგადოებას ბიჭი ეცოდებოდა. მე არ მჭირდება არც ეხლა არავის შეცოდება. მე ეგ არ ვარ. მაგრამ მე მწირავდნენ, იმას იბრალებდნენ. არადა ვინ იცის სინამდვილე? “არადა ვის აქვს ნება იცქიროს უცხო ფარდების იქით?” არ დამავიწყდება ადამიანი რომელიც ჩემი ძალიან ახლობელი ჩემი გულშემატკივარი მეგონა მოვიდა და პირველი მკითხა ჰა ეხლა ვინ გყავს? თქვიო. ძალიან ბოროტულად. მოკლედ სულ რამდენიმემ შეინარჩუნა თავი. და მადლობა ცხოვრებას ახალი გაკვეთილისთვის. საზოგადოებას მიზეზები ჭირდება. მერე შეგიცოდებენ, მერე მოგეფებიან. ეჭვებში თუ დატოვე პირდაპირი მნიშვნელობით-დაგენძრა. მოკლედ საშინელი ტკივილები, გულისტკენები, იმედგაცრუებები გამოვიარე. როცა ათუკამ დამირეკა ხელი გავაწეროთო წავედით და გავაწერეთ, უსიტყვოდ. ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის. თუმცა მგონია რომ შევინარჩუნეთ კულტურული ურთიერთობა და რაც დრო გადის უფრო ლოიალურები ვხდებით ერთმანეთისთვის. ხელის გაწერის დღეს დამირეკა ნიკუშამ. მთხოვა სადღაც წამყევიო, არც ის ვიცოდი საიდან იცოდა რომ ხელი გავაწერეთ და საბოლოო წერტილი დავსვით. წავედით ვიარეთ ვიარეთ და ლისზე ძალიან შორს ტრიალ მინდორზე მანქანა გააჩერა. შენ მანქანაში იჯექიო მითხრა. მე ხმას არ ვიღებ. დიდი ყუთი გადაათრია და ცოტა ხანში ვხედავ მორბის გიჟივით მანქანისკენ. რამდენიმე წამში ფეიერვერკი გავარდა ამ ყუთიდან. ასე ამიხსნა რომ უშანსობიდან შანსი მიეცა და სიტყვებით ვერ გამოხატა როგორ გაეხარდა რომ თავისუფალი ვიყავი. ყოველდღე მიგზავნიდა ყვავილებს ბარათებით. ყოველდღე. ხან რას აწერდა ხან რას. ნიკუშა ვარსკვლავია. ვეუბნებოდი რო არ მჯერა რომ არსებობს. მე არ მინახავს კაცი რომელიც ქალს ესე ექცევა. კაცი რომელიც ცოტა ფემინისტიცაა გინახავთ? მზრუნველი, დაუზარელი, ნათელი, ყველაზე გონიერი და ჭკვიანი ვინც კი ვინმე მინახავს, თავისი გუნდის ლიდერი და არა უფროსი, მასწავლებელი, ღიმილიანი. არ ვიცი კიდე რა აღარ, ეს ყველაფერი ყველანაირი ობიექტურობის დაცვით. სადმე რომ მივდიოდი და მანქანას ვაჩერებდი, რომ გამოვდიოდი მხვდებიდა ბარათები ხან გულებით ხან წარწერებით. სიყვარული იყო. ეს ბიჭი იყო სიყვარული. ხოდა ის მინდა გითხრათ რომ მიფრთხილდებოდა, შეძლებისდაგვარად მალავდა ამ ურთიერთობას იმიტომ რომ მე არ მტკებოდა გული და სადღაც კაფეში ვიღაც ქათმებს არ ეჭორავათ ჩემზე “უიიი მაგიტო გაშორდა, ამ ბიჭთან დადიოდაო”, “ვაიმე გაიგეეე რა ყოფილა თურმე მიზეზი?” უფრო სწორად არაფერსაც არ ვმალავდით უბრალოდ არაფერსაც არ ვამბობდით. მე არავის ვუსურვებ ამ ტკივილს არც იმას რაც გაშორებისას გამოვიარე და იმას მითუმეტეს რასაც ეხლა ვგრძნობ. ნიკამ მასწავლა ახლიდან ცხოვრება. ნიკამ მასწავლა რომ უნდა იცხოვრო ამ წამს იმიტომ რომ რაც გვაქვს მხოლოდ ესააა, ამ წუთას. თავიდან მეძახდა განუსაზღვრელი მომავალი ხარო. მერე მეც ვისწავლე now ცხოვრება, მასთან ერთად. საპირფარეშოში რომ შევდიოდი კართან მელოდებოდა. სადმე რომ წავიდოდი ვერ ძლებდა და მეორე დღეს მოფრინავდა. არ ვიცი ვინ იმსახურებს და ვინ არ იმსახურებს ამ ისტორიიის გაზიარებას მაგრამ მინდა გოგოებს ვუთხრა: ჩვენ ვცხობრობთ პატრიარქალურ ქვეყანაში, უსაზიზღრეს საზოგადოებაში, კლიშეებით და ჭორებით გამოკვებილ ადამიანებს შორის. ნუ შეგეშინდებათ იყოთ ის ვინც ხართ, გიყვარდეთ ის ვინც შეგიყვარდებათ და სადაც კომფორტულად არ ხართ ადგეთ და წამოხვიდეთ. ცხოვრება ყოფილა ერთი წამი, ზუსტად ერთი წამი. გთხოვთ ყველას ვისაც გეშინიათ და ცუდად ხართ ნუ გეშინიათ. იცხოვრეთ. ბოროტი ადამიანის როგორ შეიძლება კეთილ ადამიანს ეშინიდეს? ნიკუშამ მითხრა თვითმფრინავში რომ ვჯდებიდით ეხლა ეს ფოტო რომ დავდო სხვა რეალობაში დავბრუნდებითო. ჩემი ოცნებაა რომ ყველამ იცოდეს როგორ მიყვარხარო. არ დადო ისევ ჩემ გამო. და მადლობა ნი ყველაფრისთვის, შენ მასწავლე სიყვარული. შენ არსად არ წასულხარ ჩემთან ხარ. მალე გნახავ, მადლობა რომ გამიადვილე სიკვდილი რომლისაც ასე მეშინოდა. და ბოლოს ნი what we talk about when we talk about love?"- წერს ანანო ბაკურაძე#love Tbilisi

ხარებას გილოცავთ! მოგმადლოთ უფალმა მისი მადლი!💖 ლელა ანჯაფარიძე💖 ძალიან დილა მშვიდობისა! დღეს ისეთი ფაქიზი დღეა, რომ „ფეხაკრეფით“ უნდა გაიღვიძო... ცხოვრობდა ამ დედამიწაზე ერთი წრფელი და ნათელი კაცი, რომელსაც ქონდა საოცარი ლოცვა და ღმერთს თხოვდა, მისთვის „პატარა ნაბიჯების ხელოვნება“ ესწავლებინა... რადგანაც, პატარა ნაბიჯების გავლაა რთული, იუველირული დახვეწილობა ჭირდება და სისათუთე, თორემ სირბილს რა უნდა... ~გზაში ყველაფერი რომ დაამტვრიო, ისიც გეპატიება... ეს კაცი გახლავთ ფრანგი არისტოკრატი, მწერალი, პოეტი და პროფესიონალი მფრინავი ანტუან დე სენტ-ექზიუპერი... ზუსტად ამ დღეს კი, 76 წლის წინ, 1943 წლის 7 აპრილს, შუა ომში, რომლის მონაწილეც თავად გახლდათ და შეეწირა კიდევაც, გამოვიდა მისი ზღაპარი „პატარა უფლისწული“. რა საინტერესო და სიმბოლურია, რომ სწორედ ომის დროს დაიბადა ამბავი დედამიწაზე უცხო პლანეტიდან ჩამოსულ პატარა ბიჭზე, რომელიც ებრძოდა ბაობაბებს, უვლიდა ვულკანებს, უყვარდა მის პლანეტაზე გაუგებრად ამოსული ვარდი და თვლიდა, რომ თუ ვარდმა ეს ვერ გაიგო, მხოლოდ მისი და არა ამ ვარდის ბრალია... პატარა უფლისწულმა, სანამ საჰარას უდაბნოში სენტ-ექზიუპერის შეხვდებოდა, მოიარა მეზობელი პლანეტები... და რა არ ნახა იქ... საქმიანი კაცი, რომელსაც არასდროს შეუხედავს არცერთი ვარსკვლავისთვის, არ უყნოსია არცერთი ყვავილისთვის, არაფერს არ აკეთებდა გარდა იმისა, რომ სერიოზული იყო... მეფე, რომელიც ოცნებობდა საკუთარ ამალაზე და უფლისწულს მინისტრობა შესთავაზა... ფარნების მომვლელი, რომელიც მთელი დღე დაკავებული იყო ფარნების ანთებით და ჩაქრობით, რადგანაც მისი პლანეტა ისე ჩქარა ბრუნავდა, რომ დღე-ღამე სწრაფად ენაცვლებოდა ერთმანეთს... ლოთი, რომელიც ლოთობდა იმიტომ, რომ დაევიწყებინა, რომ ცხვენოდა იმისი, რომ სვავს))) გეოგრაფი, რომელმაც თავის წიგნში უფლისწულის ვარდი არ შეიტანა, რადგანაც წიგნებში მხოლოდ ოკეანეები და კუნძულები შექონდა... და მაშინ უფლისწულმა იფიქრა, რომ ძალიან გაუგებარი ხალხია ეს უფროსები... დედამიწა გახდა მეშვიდე პლანეტა, რომელსაც ის ესტუმრა... ის იმდენად დიდი იყო, რომ იტევდა 111 მეფეს, 7 ათას გეოგრაფს, 900 ათას საქმიან კაცს, 7 მილიონ ლოთს და უამრავ ვარდს... მაგრამ პატარა უფლისწული დაუმეგობრდა მხოლოდ გველს, მელიას და მფრინავს,,, გველი დაპირდა, რომ უშველიდა, როდესაც მას თავისი პლანეტა გაუსაძლისად მოენატრებოდა... მელიამ მეგობრობა ასწავლა და აუხსნა, რომ მეგობრობა არის შეჩვევა. ძალიან ადვილია შემოიჩვიო ვინმე, მაგრამ ყოველთვის უნდა გახსოვდეს, რომ მასზე პასუხისმგებელი ხარ ბოლომდე... და კიდევ ის ასწავლა, რომ თვალით ვერასდროს ვერ დაინახავ იმას, რისი დანახვაც გულით შეგიძლია... და პატარა უფლისწულმა დედამიწაზე დაინახა ის, რაც მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო - მას ყველაზე ძალიან ყვარებია თავისი პლანეტა და თავისი ვარდი და იქ უნდა დაბრუნებულიყო... მეგობარმა გველმა დანაპირები შეასრულა... პრინცი ვარსკვლავებში აიყვანა ...მისი წასვლა ისეთი სწრაფი იყო, სიკვდილსაც არ გავდა),,,, მფრინავს კიდევ გული დაწყდა, რადგანაც ის მიხვდა, რომ შეჩვეული ყოფილა და გაუჭირდებოდა უფლისწულის გარეშე... .უფლისწულმა წასვლის წინ უთხრა „ყველა ადამიანს აქვს თავისი ვარსკვლავები... მე შენ ისეთი განსაკუთრებული, ეჟვენებისნაირი ვარსკვლავები უნდა დაგიტოვო, რომლებიც იცინიან და როდესაც მოგენატრები, შენ შეხედავ ამ ვარსკვლავებს. გამიხსენებ და გაიცინებ. ხალხი კი იფიქრებს, რომ გაგიჟდი..;. აი ასე გადაგიხდი სამაგიეროს“))) 1943 წლის 31 ივლისს, ანტუან დე სენტ-ექზიუპერიმ შეასრულა, როგორც აღმოჩნდა, თავისი ბოლო სადაზვერვო რეისი კორსიკაზე... ის აღარ დაბრუნებულა... ალბათ, თავის პატარა უფლისწულთან გაფრინდა...განსაკუთრებულ პლანეტაზე... ისევე, როგორც შესანიშნავი რუსი მხატვარი ნადეჟდა რუშევა, რომლის ილუსტრაციებიც დავაბრძანე კოლაჟში... გავბედე მხოლოდ იმიტომ, რომ დარწმუნებული ვარ, რომ სენტ-ექზიუპერის მოეწონებოდა... დღევანდელ დღეს მინდა გისურვებთ ყოველთვის გახსოვდეთ, ის, რაც დიდ მფრინავს პატარა უფლისწულმა ასწავლა: 5 ათას ვარდში შეიძლება მოინახოს ერთადერთი, რომელიც გულის წკიპამდე შენია... უდაბნო ზოგჯერ ოკეანეს ჯობია, თუ მასში ერთ პატარა ნაკადულს წააწყდები... პეპელას თან ურთიერთობა თუ გინდა, ერთ-ორ მუხლუხოს მაინც უნდა გაუძლო და, რაც მთავარია, ძვირფას ადამიანს არ უნდა აცდევინო, რადგანაც როდესაც ის გელოდება და შენ იგვიანებ, მისი, სიყვარულისთვის გამზადებული გული, ცვთება... არ ვიცი, მართლა მთელი ცხოვრება ვკითხულობ, მაგრა ამ წიგნზე უფრო ჩემიანი წიგნი ვერ ვიპოვე და არც მინდა... ეს არის ადამიანის საკუთარ თავთან შეხვედრა - პატარა რომ იყო და დიდი რომ გახდა... ბევრი დაწერილა ამ წიგნზე, მე კი მივხვდი, რომ ჩვენ ყველანი მართლა ბავშვობიდან მოვდივართ და ისეთივე კარგები ვრჩებით მხოლოდ მაშინ, როცა გზაში არ ვკარგავთ, იმ ოცნებებს, რაც გვქონდა, არ ვხურდავდებით და ფრთხილი პატარა ნაბიჯებით შორიდან ვუვლით შურს, ღალატს და სხვა მისნაირ ასავლელებს... და რომ ბაღში გაზრდილ 5 ათას ვარდში რაღაცის ამაოდ ძებნას, ჯობია იპოვო ის ერთადერთი . მაგრამ შენი ვარდი... გისურვებთ ბედნიერ, ლამაზ და ვარდიან დღეს!!! #goodplaces

ბედნიერება!💖💖💖💖 დიახ, სანატრელი ხარ შენ, სასურველი, საოცნებო, მხურვალე, ქაოსური, მშფოთვარე, ნათელი, კაშკაშა, მღელვარე და მიუწვდომელიც... პირობითიც ხარ და ინდივიდუალურიც, რატომ?! იმიტომ, რომ ყველა ადამიანში სხვადასხვანაირი ხარ და ყოველ მათგანში ერთნაირიც! ზოგისთვის რა ხარ და ვისთვის ყველაფერი... მაგრამ ერთი ჭეშმარიტება მარადიულია-შენ ყველას სჭირდები, ყველა მოილტვის შენსკენ, როგორც ფარვანა სანთლის შუქისაკენ და ყველა ოცნებობს შენზე- აუხდნელ უსასრულობაზე! რამდენი სახესხვაობა გაქვს შენ?! ბავშვში-ვარდისფერი, კამკამა, მიამიტი და გულუბრყვილო ხარ,მალე მიღწევადი და უფრო დავიწყებადი... ახალგაზრდაში-სულსწრაფი, თავქარიანი, მოუთმენელი, დაუდევარი და გაურკვეველი... ზრდასრულ ადამიანში-მუდამ მიუღწეველ-შეუღწეველი, მუდამ საჭირბოროტო და "მუდამ" ასაწონ-გასაზომი... მოხუცში-უკვე ნაცნობი უცნობი, უკვე წარსული და "მაინც" მომავალი, მუდამ მოლოდინი, სულ პაწაწინაზე საკმარისი და დაღვინებულ-დაბრძენებული, სრულყოფილი მომაბეზრებამდე! ჩემში?! ჩემში მუდამ სასურველი, მუდამ მრავალფეროვანი, განახლებადი, შეუცვლელი,რძეზე მომდგარი ნაღებივით გემრიელი, მაჭარივით ტკბილ-მათრობელა, მთის ჰაერივით გამჭვირვალე და კისკასი, მზის სხივივთ მწველი და მომხიბვლელი, მაისის წვიმასავით თბილი და სასიამოვნო, ზამთრის სუსხივით მტკივნეული, ბუხარივით მყუდრო და თბილი! ბედნიერებავ! მე დაგეძებ შენ ყველა ადამიანში,ვინც ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი გახდა. მე ვხატავ მათ თვალებს და ვცდილობ,დავინახო მათში შენი მდუმარე სილუეტი! თუ ეს ვერ შევძელი, ვცდილობ გამოვიგონო, ჩავასახლო და დავაბუდო გრძნეულ ჯადოქარივით. ბედნიერებავ-სიყვარულის დობილო, მინდა, მოგაგროვო ნაფლეთ-ნაფლეთ, ფოთოლ-ფოთოლ, ნაგლეჯ-ნაგლეჯ აგკინძო და მივიფარო ათასჯერ დაჯიჯგნილ გულზე! ბევრს ვითხოვ?! მაგრამ ხომ მითხრეს-ითხოვე და მოგეცემაო! მე ვითხოვ ჩემსას-არა სხვისას! მე ვეძებ ჩემს დაკარგულს-არა სხვისას, დაპნეულს და გაბნეულს! მე ვიბრძვი შენთვის, ვიბრძვი ყოველი ადამიანის ხმითა და ოცნებით, უიარაღოდ, მაგრამ აღჭურვილი ყველაზე ძლიერი იარაღით, რასაც სიყვარული ქვია! მაშ, დამიხვდი ბედნიერებავ! მე მაქვს ნება ზეციერისაგან, ვერ დამისხლტები, ვერ გამიფრინდები! ჩემი "გრძნეული" ფუნჯით მაინც დაგხატავ ადამიანთა თვალებში და დაგაბრუნებ ჩემს მყუდრო ბუდეში!!! ხათუნა ფერაძე 2018წ. #goodplaces