დღე და ღამე, სიცოცხლე და სიკვდილი, სიხარული და მწუხარება- ერთი მთლიანის სხვადასხვა სახეა: ყოფიერება დუალურია.
თუმცა როცა დიდი ტკივილის პირისპირ რჩები რთულია მის მიღმა სიხარული დაინახო, შესაძლებლობის დონეზეც კი.
ან როგორ შეიძლება სიხარული იყოს დაკარგვის ტკივილში?
სადღაც ქვეცნობიერში შენს თავს ეკითხები:
რამაც ბედნიერება განგაცდევინა-წუხილსაც გაგემებს...და მაინც რატომ არ შეიძლება სიხარულს სიხარული მოჰყვებოდეს?
დღეს-დღე
სიცოცხლეს-უკვდავება