ვედრება არ ვარ პოეტი! ვეფერები რითმას მადლიანს! არც მხატვარი ვარ- შემოქმედო, შენდობას ველი! თუ თეთრ სივრცეში ფრენა ჩემი ვნების ბრალია, მაშ მომიტევე, მე, უფალო, შველას გთხოვ, მოდი! ადვილი?! არა!!! ტვირთი არის, ასე მგონია, ნიჭი ღვთიური, მადლიანი- წყალობა შენი, ყველას არ ძალუძს მისი თრევა, ეს ხომ რთულ

ნუ ტირი ბებო, გაიხსენე ღვთისმშობელსაც მოუკვდა შვილი... ჰო ზოგჯერ მეც მგონია, რომ ხელისგულზე დასმული ჭიანჭველა ვარ და არ ვიცი საით წავიდე. ამ ზამთარშიც შიშველი ხელებით გადაწმენდ თოვლს ლაშას საფლავზე, სანთელს დაანთებ და მიწას ღვენთით გაათბობ, შენი სული მიიკრავს გაყინულ მარმარილოებს, ზღვაში ამოსული

დღესაც ისევე დამათენდა ღამე აშარი, გარეთ კი წვიმის წვეთებს ჰქონდათ თურმე ღრეობა. ძნელი ყოფილა ვალსის ცეკვა მარტო წვიმაში, გულს ვნება სურდა-გამოტოვა წვიმის დღეობა. წარსულს მიგანდე სანატრელი თბილი და ტკბილი, იქ დაიტოვე ჩემი სულის თრთოლვა და ლტოლვა, დრო ჩავუცალე უნდობლობას უღვთო ხელებში, სულ არ

...და რააა მერე?! თუ ჩამოშლის დღეებს დაღიანს, აურ-დაურევს და გაფანტავს წამებს მოცლილი?! წუთისოფელი, ეს ხომ უნდო, ფუჭი რამეა, შენ თუ არ მოსავ გაშიშვლდება წამი ყოველი! ... და რააა მერე?! ჩაგვემარცვლა წლები ძამია?! თან გაიყოლა გათანგული ვნება ცხოველი?! მე კი მგონია, შენც გგონია- ვიცი, ასეა, კაცად დარჩე

მე ვარ ის ქარი, რომელიც შენ გელამუნება სახეზე, ის მზე, რომელიც გათბობს, წვიმის წვეთები, მაცოცხლებელი და მასაზრდოებელი, თბილი და შხაპუნა... ყველა ის ადამიანი, რომელიც შენი ცხოვრების გზაზე გხვდება! მე ვარ შენი მშვიდი ძილი და შენი უშფოთველი სუნთქვა! მე ვარ შენი გამომაფხიზლებელი ტკივილიც და შენი გიჟური

*** და მე ამაყი, დიადი ქალი გავდექი განზე–დრო ჩაგიცალე მაგ დიდი ტორებში, უფალს მივანდე განაჩენი– ქვიშის საათზე ამოვკაწრე სახელი შენი... არდავიწყების სიბრმავეში მდგარი, დაშრეტილი, მიტოვებული, ვიდექი ჩრდილში შენი "დიდების" ვაკვირდებოდი ჩამოფანტულს, დანაცრებულს "დიდებას" შენსას! მე დარდიანმა, დაბნეულმა

ვერიკო ხორცო, დაბერდი სრულიად, სულო, აკივლდი, მსპობ! არ ეპუები ღვარძლიანს, სიბერეს უკმეხს, გონჯს! არ შეგაშინოს მტარვალმა, ის ლპობადია,–გთხოვ! ყოველთვის ხორცი გაგცემს და სულის გატეხას გთხოვს! გულო,შენ დამდე პატივი, მე, უღირსსა და მგმობს, შენ შემარიგე ხორცი და სულს მოუფრთხილდი,გთხოვ! ხორცი ბერდება, ილ

უნდა მაპატიო, გამიგე! ჰოო, მე მაპატიო უნდა და როცა სისულელეს ჩავიდენ, არ გთხოვ, გამიგეო, მაგრამ და შენი გული მუდამ გამიგებს! ვიცი, იმედების დამსხვრევა ჩემი ჰობი გახდა, გამიგე! უნდა მაპატიო კაცურად, სიტყვა ბანზე როცა აგიგდე! გული გატკინე და მალულად ჩემი გულის ფეთქვა დავჩრდილე, შენი ნაოცნები გავკიცხე

დილის რიჟრაჟზე აგიკინძავ სიცოცხლეს, ჩემო, შევაკოწიწებ რუდუნებით ფერად მძივებად, დავწნი, დავქარგავ თლილ თითებით ფერად გაზაფხულს, სავსე მთვარისას მოგიგროებ ვარსკვლავთა წვიმას! ბროლივით ყელზე შემოვიხვევ მაგ შენს სიცოცხლეს და შენ მოგიხმობ თითო მძივის გადასათვლელად, ნარჩენ მარგალიტს ჩავაბუდებ შენს დიდ ტო

ბროწეულები ტილო, ზეთი მხატვარი ხათუნა ფერაძე#ხელოვნება