მინდოდა
მომეყლა უკვდავებაზე , ამბავი , ამბავი არარსებული ,არმომხდარი, მინდოდა მეპოვნა ადამიანი , რომელმაც გაიმარჯვა სიკვდილ-სიცოცხლის ხელჩართულ ბრძოლაში
...
მინდოდა ვყოფილიყავი გმირი , რომელიც სიკვდილის
წინ აღუდგებოდა როგორც კლდე , როგორც კარიბჭე , როგორც მაშუს მთის მცველი მორეილ-კაცი
....
არანაირი
გაფრთხილება , არანაირი წინათგრძნობა , არანაირი დაკაკუნება კარზე...
შემოდის
მბრძანებლურად , თითქოს და სიცოცხლე ნისიად გქონდეს აღებული , ის კი მევალეა , ლოდინით
დაღლილი მევალე , რომელმაც ცოტა ხნით მიგივიწყა , უცბად კი მოდის გაუფრთხილებლად ,
არ გაცდის სახლის დალაგებას , გამომშვიდობებას მეგობრებთან , მშობლებთან , არ გაცდის
გამომშვიდობებას საკუთარ თავთანაც კი !
ის
არ გესაუბრება , წამიერად გკიდებს ხელს და ამას აკეთებს ისე ძლიერად , რომ თითქოს სატრფო
იყოს ნანატრი , მაგრამ არა ... ეს უხეში ერთობაა , მას მიყავხარ ისე , რომ არ გეკითხება
, როგორ ხარ , რამდენად მზად ხარ , რამდენად გინდა ... და თავში გიტრიალებს ერთადერთი
ფიქრი - ვერ მოასწარი გეკოცნა დედისთვის , ჩახუტებოდი და-ძმას , გეჭორავა მეგობრებთან
, ვერ მოასწარი გეპატიებინა ადამიანთათვის შეცდომები , ვერ მოასწარი გაგებედა , შეგშინებოდა
, გყვარებოდა...
მას
მიყვხარ ახალ სამყაროში , მაგრამ არ გეკითხება გჭირდება თუ არა ეს სამყარო , მსხვერპლად
კი შენ აშენებულ სამყაროს იღებს , ის ერთადერთი მევალეა , რომელიც პროცენტებსაც კი
არ გპატიობს თუ დაივიწყებ...
- ლენი
, რამდენჯერ გინატრია სიკვდილი ?
- ერთხელ - დამაბულინგეს , ორჯერ - როცა მეგობრები დავკარგე , სამჯერ - როცა დედას
ვეჩხუბე , ოთხჯერ - როცა გავსუქდი , ღმერთო რიცხვები არ წყდება ....
- ლენი , რამდენი ადამიანი დაგიკარგავს ?
- ერთი , ორი , სამი - უამრავი ანიეტ....
შენ ნატრობ სიკვდილს და ხარ ისევ აქ , მაგრამ მიდიან შენი ყველაზე ძვირფასი ადამიანები
!
ჰო , სიკვდილი ყველაზე ცუდი მევალეა , მაშინ როცა მზად ხარ მასთან შესახვედრად არ მოდის
, სამაგიეროდ კი მიყავს შენი ბოძები , ამით თითქოს გსჯის , ხო გსჯის სიცოცხლით , სიცოცხლით
რომლისთვისაც მზად არ ხარ !
ლენიკ,
რას თვლი შენს ყველაზე დიდ შეცდომად ?
ლენის
თვალები უცრემლიანდება , იღიმის და ამ ღიმილში მოკიაფე ერთი კბილი , იმ იმედს მაგონებს
, რომელიც მომაკვდავ კაცს ახალ სამყაროში გარდა- ცვალებაზე აფიქრებს ...
ანიეტ
, მე ვცდილობდი , ვცდილობდი მიმეღწია წარმატებისთვის , ვყოფილიყავი სამაგლითო , ვშრომობდი
, ვსწავლობდი , ვმუშაობდი არ მაკლდა პატივმოყვარეობა , არც საკუთარი თავის სიყვარული
... მაგრამ ახლა , ახლა , ახლა გულს მიწურავს , კაცთაგან გამონაგონი უპატიებლობისა
და თმენის წესები , ჰო მენანება თმენით მოპოვებული ყველა გამარჯვება ადმაინებზე , გამარჯვება
,რომლებმაც უპატიებლად გამაშვებინა ადმიანები , მენანება ყველა წუთი , რომელიც ჩხუბსა
და კამათსი გავატრე , ყველა წამი , რომელიც სიყვარულის ნაცვლად სიძულვილს მივუძღვენი.
ლილიე
უცქერდა მეორე სამყაროდან მის ობლად დარჩენილ გოგონებს და თითქოს ცდილობდა ჭექა-ქუხილისთვის
თავის ხმა გამოეყოებინა :
„ სიცოცხლე ვალია , რომელიც დიდი სიფრთხილით უნდა დახარჯო , ვალია , რომელსაც მოულოდნელად
მოგთხოვენ და ვალია ,რომელიც არასდროს უნდა დააბრუნო მევალის მოდგომამდე .თუ გინდა
გაიმარჯვო , თუ გინდა გაიმარჯვო , გაცოცხლდი იმდენჯერ , რამდენჯერაც მოკვდები საყვარელი
ადამიანების სიკვდილის შემდეგ „მოხვალთ ,მოხვალთ აქაც , ჩემო გოგონებო , მაგრამ ჯერ თქვენი ვალია..."