⭕ტერენტი გრანელი ⭕გულიდან სისხლის წვეთები მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი. მე ახლა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები და სინანულის ჟრუანტელი მივლის. თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი. წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ. მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი სინათლისაკენ, რომ მეხილა მზე. ალბათ მიზიდავდა შორეული და უხილავი. მოვედი ადრე. და ახლა ისევ ვუახლოვდები სიბნელეს, როგორც ზღვას, სადაც სამუდამოდ ჩაიძირება ჩემი სხეული. ყოველ ღამეს მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე და სიშორეზე. და მეშინია... ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი. მაინც მჯერა ჩემი უკვდავება. მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე, სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული. ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან. პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული, რომელიც უდრის გაფრენას. მე არ მინდოდა სიცოცხლე. არც სიკვდილი. მე რაღაც სხვა მსურდა. ახლა ვფიქრობ და მწამს მესამე გზის არსებობა, როგორც იდუმალების. მე ისევ ვდგავარ მარადისობის გარინდებულ საზღვართან ვით მგლოვიარე სერაფიმი და ველი ქრისტეს ლანდს, რომელიც დამიხსნის მე განსაცდელისაგან. და მჯერა სიცოცხლე სხეულის გარეშე. მე მივმართავ მთელ მსოფლიოს შემდეგი სიტყვებით: მე მინდა გაფრენა. მე მინდა ყველგან ვიყო, როგორც ღმერთი. ჩარჩენილი ვარ ბავშვივით ამ ცოდვილ ქვეყანაზე და არ ვიცი როგორ ამოვიდე ამ ტალახიდან, რომელსაც ეწოდება მიწა. არა სიცოცხლე. არა სიკვდილი. არამედ რაღაც სხვა. ვამბობ: არ არიან სიტყვები გრძნობისათვის. გარეთ ისევ ქარიშხალია, წვიმის წვეთები ისევ ეცემიან მინას და ისევ სიშორეზე ტირის როიალი.

ტერენტი გრანელი გულიდან სისხლის წვეთები მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი. მე ახლა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები და სინანულის ჟრუანტელი მივლის. თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი. წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ. მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი სინათლისაკენ, რომ მეხილა მზე. ალბათ მიზიდავდა შორეული და უხილავი. მოვედი ადრე. და ახლა ისევ ვუახლოვდები სიბნელეს, როგორც ზღვას, სადაც სამუდამოდ ჩაიძირება ჩემი სხეული. ყოველ ღამეს მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე და სიშორეზე. და მეშინია... ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი. მაინც მჯერა ჩემი უკვდავება. მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე, სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული. ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან. პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული, რომელიც უდრის გაფრენას. მე არ მინდოდა სიცოცხლე. არც სიკვდილი. მე რაღაც სხვა მსურდა. ახლა ვფიქრობ და მწამს მესამე გზის არსებობა, როგორც იდუმალების. მე ისევ ვდგავარ მარადისობის გარინდებულ საზღვართან ვით მგლოვიარე სერაფიმი და ველი ქრისტეს ლანდს, რომელიც დამიხსნის მე განსაცდელისაგან. და მჯერა სიცოცხლე სხეულის გარეშე. მე მივმართავ მთელ მსოფლიოს შემდეგი სიტყვებით: მე მინდა გაფრენა. მე მინდა ყველგან ვიყო, როგორც ღმერთი. ჩარჩენილი ვარ ბავშვივით ამ ცოდვილ ქვეყანაზე და არ ვიცი როგორ ამოვიდე ამ ტალახიდან, რომელსაც ეწოდება მიწა. არა სიცოცხლე. არა სიკვდილი. არამედ რაღაც სხვა. ვამბობ: არ არიან სიტყვები გრძნობისათვის. გარეთ ისევ ქარიშხალია, წვიმის წვეთები ისევ ეცემიან მინას და ისევ სიშორეზე ტირის როიალი.

#religion მეოცე საუკუნის დასაწყისში, ერთი შოტლანდიელი გლეხი სახლში ბრუნდებოდა, როცა მოესმა ბავშვის შემზარავი ყვირილი, ბავშვი შველას ითხოვდა . გლეხი გაიქცა იმ მიმართულებით სადაც ყვირილი ისმოდა და დაინახა ბავშვი, რომელიც ჭაობში იხრჩობოდა. გამწარებული ბავშვი ცდილობდა ამოსულიყო , მაგრამ ყოველი მოძრაობისას პირიქით, სულ უფრო და უფრო ჭაობის ლაფში იძირებოდა. გლეხმა სასწრაფოდ მოტეხა გრძელი ტოტი და გაუწოდა მას. ბავშვი მოეჭიდა ტოტს და ამგვარად მოახერხა თავი დაეღწია ჭაობიდან. გლეხმა გამოიყვანა ბავშვი უსაფრთხო ადგილას, რომელიც კარგა დიდხანს ვეღარ იკავებდა ცრემლებს. გლეხმა შესთავაზა ბავშვს-”წამოდი ჩემთან, მოისვენე, გაშრი და გათბი”, მაგრამ ბავშვისაგან უარი მიიღო- ” არა მამა მელოდება, ალბათ ძალიან ნერვიულობს” , უთხრა ბავშვმა, მადლიერებით შეხედა თვალებში ფერმერს და გაიქცა… მეორე დღეს ფერმერმა დაინახა, რომ მის სახლს მიადგა მდიდრული ეტლი, რომელზედაც ჯიშიანი ცხენები იყვნენ გამობმული. ეტლიდან გადმოვიდა მდიდრულად ჩაცმული ჯელტმენი და იკითხა: -თქვენ გადაარჩინეთ გუშინ ჩემი შვილი? -დიახ-უპასუხა გლეხმა. -რამდენი გადაგიხადოთ? -არაფერი, მე მოვიქეცი ისე, როგორც უნდა მოქცეულიყო ნებისმიერი ნორმალური ადამიანი. -არა მე არ შემიძლია ეს ასე უბრალოდ დავტოვო, ჩემი შვილი ჩემთვის ძალიან ძვირფასია, მითხარით რამდენიც გნებავთ – არ ეშვებოდა მდიდარი ჯელტმენი. -მე აღარ მინდა ამ თემაზე მეტი საუბარი, კარგად ბრძანდებოდეთ – უპასუხა გლეხმა და გაბრუნდა, რომ წასულიყო, მაგრამ ამ დროს სახლიდან გამოიქცა პატარა ბიჭი. - ეს თქვენი შვილია? – იკითხა მდიდარმა სტუმარმა. -დიახ-ამაყად უპასუხა გლეხმა და ბავშვს თავზე ხელი გადაუსვა. -მოდით, მაშინ გავაკეთოთ ასე, მე წავიყვან თქვენს შვილს ლონდონში, დავაფინანსებ მის განათლებას. თუ ის ისევე მადლიერია როგორც მისი მამა, მაშინ არც მე და არც თქვენ არ ვინანებთ ამ გადაწყვეტილების შესახებ. გავიდა რამდენიმე წელი, ფერმერის შვილმა დაამთავრა სკოლა, მედიცინის უნივერსიტეტი და მალე მისი სახელი გაიცნო მთელმა მსოფლიომ, როგორც ადამიანი, რომელმაც გამოიგონა პენიცილინი. მას ერქვა ალექსანდრე ფლემინგი. ომის დაწყების წინ, ერთერთ მდიდრულ კლინიკაში მოათავსეს სწორედ იმ მდიდარი ჯელტმენის შვილი, ფილტვების ანთების მწვავე დიაგნოზით და როგორ ფიქრობთ რამ გადაარჩინა მისი სიცოცხლე ამჯერად? დიახ პენიცილინმა, რომელიც შექმნა ალექსანდრე ფლემინგმა. ხოლო მდიდარი ჯელტმენი, რომელმაც დააფინანსა მისი განათლება, იყო პანდოლფ ჩერჩილი. ხოლო მის შვილს ერქვა უინსტონ ჩერჩილი, რომელიც შემდგომ გახდა ინგლისის პრემიერ-მინისტრი. სწორედ ამის გამო, ერთხელ უინსტონ ჩერჩილმა თქვა: “შენი გაკეთებული, შენვე დაგიბრუნდება

ბოლო პერიოდში, ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკასთან არსებული დაძაბულობის ფონზე, ინდოეთის თავდაცვის სამინისტრო რუსეთის ფედერაციისგან $2,4 მლრდ-ის ღირებულების კონტრაქტის ფარგლებში 33 ერთეული ახალი თვითმფრინავის შეძენას და კიდევ 59 ერთეული უკვე არსებულის მოდერნიზებას გეგმავს. საუბარია 21 ერთეული MiG-29-ის და 12 ერთეული SU-30 MKI-ის შესყიდვაზე და დამატებით, 59 ერთეული MiG-29-ის მოდერნიზებაზე, რომელიც ინდოეთის საჰაერო ძალების საბრძოლო პოტენციალს მნიშვნელოვნად გაზრდის. ინდოეთის თავდაცვის სამინისტრო, შეიარაღებული ძალების სამივე მიმართულებით (სახმელეთო, საზღვაო, საჰაერო) ადგილობრივი წარმოების სარაკეტო სისტემების განვითარებას გეგმავს. რუსეთი - ინდოეთისთვის იარაღის უდიდესი მიმწოდებელი ცივი ომის პერიოდში, ოფიციალური დელი რუსეთის მოკავშირე იყო და კრემლი ამ სახელმწიფოს დიდი ოდენობით შეიარაღებას აწვდიდა. აშშ-ის მხრიდან სანქციების დაწესების საფრთხის მიუხედავად, 2018 წელს, ორ ქვეყანას შორის ჰაერსაწინააღმდეგო თავდაცვის სისტემა S-400-ების გადაცემის თაობაზე ხელშეკრულება გაფორმდა, რომლის საერთო ღირებულებამ $5,4 მლრდ. შეადგინა. დამატებით, ინდოეთი ფრანგული წარმოების ე.წ. Rafale-ის ტიპის 36 ერთეული გამანადგურებლის ჩასვლას ელოდება, რომელიც პარიზთან 2016 წელს გაფორმებული $8,78 მლრდ-ის ოდენობის კონტრაქტის ფარგლებში შეისყიდა. ბოლო პერიოდში დაწყებული სამხედრო ძალების მოდერნიზების პროცესში სამხრეთ აზიური სახელმწიფო იარაღის უდიდესი იმპორტიორად იქცა. მას შემდეგ რაც პაკისტანმა ამერიკული F-16 Block 52-ებით, ხოლო ჩინეთმა საკუთარი წარმოების J-20-ებით შეავსო საჰაერო ძალების რიგები, ინდოეთის ავიაცია რთულ მდგომარეობაში აღმოჩნდა. გარდა ამისა, ოფიციალური მოსკოვი მის სტრატეგიულ პარტნიორ ჩინეთს რუსული წარმოების SU-35-ებსაც აწვდის. ინდოეთს უკანასკნელ პერიოდში მნიშვნელოვნად დაეძაბა ურთიერთობები ჩინეთთან, ამ ორ ქვეყანას შორის 15 ივნისს მომხდარი დაპირისპირების შემდეგ, რასაც 20 ინდოელი ჯარისკაცის სიცოცხლე ემსხვერპლა. ოფიციალურ დელის, ქაშმირის რეგიონის გამო ასევე კონფლიქტი აქვს მეორე მეზობელ პაკისტანთანაც. ზემოხსენებული სამივე სახელმწიფო - ინდოეთი, ჩინეთი და პაკისტანი ბირთვულ შეიარაღებას ფლობენ. მომზადებულია რატი ერისთავის მიერ. #India #China #air #force #Russia #jets #military #interworld #ახალიამბები #პოლიტიკა

ბეტონის ჯუნგლები. 4,5 მილიარდი წლის წინ დედამიწაზე აპოკალიფტური სიტუაცია იყო. 100 მილიარდი წლის შემდეგ, ის გამწვანდა, თუმცა მეტეორიტების წვიმამ, ლავამ და გამყინვარებებმა სიცოცხლე მასობრივად გადააშენა. თუ მსოფლიოს პანდემიის გამოჩენით გამოწვეულ დიდ მინუსს გვერდზე გადავდებთ, ვდგავართ საკმაოდ დიდი გამოწვევის წინაშე, რომლის მიზეზი არ სახელდება მსოფლიოში მიმდინარე მოვლენები. გარემოს დაბინძურება ტექნოლოგიური პროგრესის შედეგია და საფრთხეს უქმის მთლიანად დედამიწის სიჯანსაღეს, ანგრევს მის ეკოსისტემას და ხელს უწყობს კლიმატურ ცვლილებებს. პასუხისმგებლობა თავიდან ბოლომდე ეკისრებათ 200 000 წლის წინ გაჩენილ არსებებს - ადამიანებს. ჩვენივე ხელით ვამცირებთ სიცოცხლის ხანგრძლივობას, რადგან მსოფლიოს ჯანდაცვის ორგანიზაციის მონაცემებით, ჰაერის დაბინძურება წელიწადში სამი მილიონი ნაადრევი სიკვდილის გამომწვევი მიზეზია. ატმოსფერული ჰაერის დაბინძურების მთავარ წყაროდ მიიჩნევა: უმთავრესად ტოქსიკური ნივთიერებები და ტრანსპორტის გამონაბოლქვი. ჩვენი უძველესი და ულამაზესი დედაქალაქი გადაიქცა „ბეტონის ჯუნგლებად.“ როგორ არ გავიგუდოთ „ბეტონის ჯუნგლებში“?! გააქტიურებული მანქანების სიმრავლიდან გამომდინარე, ჟანგბადი საგრძნობლად შემცირდა. იმისთვის რომ დანიშნულების ადგილამდე მიაღწიო, ჩვეულებრივ ცხოვრებაში თუ დაგვჭირდებოდა 10-15 წუთი, ჩვენ ვხარჯავთ 2 საათს, რაც გვართმევს ბოლო ძალებს. ჯერ კიდევ გვაქვს ილუზია, რომ ჩვენ ვაკონტროლებთ სიტუაციას. არადა სინამდვილეში, სიტუაციას „ბეტონის ჯუნგლები“ აკონტროლებს. უსულო არსება, რომელიც აიძულებს ადამიანებს თავისი წესების შესრულებას. თბილისი პატარა, თუმცა დიდი ენერგიის მატარებელი ქალაქია. ერთი შეხედვით, ისეთი თბილია, აქ ჩამოსული სტუმარი, გულგრილი ვერასდროს რჩება. იგრძნობა სასწაული ისტორია, ამას ემატება დედაქალაქის ირგვლივ შემორჩენილი გამწვანებული გარემო, შეიგრძნობ აურას, აღიქვამ ფერებს. თუმცა ტურისტის სტატუსიდან გამოსვლას ვერ ასწრებ და ეგრვე გრძნობ სიმკაცრეს. ხეების ადგილას მყარ ცათამბრჯენებსა და ჩამწკრივებულ მაღალსართულიან სახლებს, პოლიეთილენისა და ქაღალდის პარკების სიმრავლეს, დაუმთავრებელ მანქანების რიგსა და პლასტმასის ბოთლებით აკრაჭუნებულ ასფალტს. იგრძნობა უდიდესი ქედმაღლობა და უფრო მეტი ადამიანური ამბიციები. იმისთვის რომ სიცოცხლე გაიხანგრძივო, საჭიროა დაუპირისპირდე არა მხოლოდ შენს სისუსტეებს, არამედ გამუდმებით ებრძოლო“ ბეტონის ჯუნგლებს“. ეს პატარა ქალაქი უმოწყალოა. დასავლური ტექნოლოგიების კონცეფცია ასწავლის როგორ გახდე ყველაზე ძლიერი მონადირე, როგორ დაიპყრო სიმაღლეები. ის ხომ აბიციურია და არ შეუძლია ერთ ადგილას გაჩერება. ცუდი ეკოლოგიის პირობებში, კონკურენტების ფონზე, თბილისის მოსახლეობა მაინც მიიწევს წინ მიზნისკენ. ისინი საცხოვრებლად ეკოლოგიურად სუფთა უბნებს არჩევენ. ერთიანი ძალისხმევა სასურველ ეფექტს მოიტანს. დედამიწაზე სტუმრად მოსულებმა უნდა ავიმაღლოთ შეგნება და არ დავაბინძუროთ გარემო სხვადასხვა სახის ნაგვით, რომელსაც ბუნება დიდი ხნის მაძილზე ვერ ამუშავებს. მნიშვნელოვანია გამონაბოლქვის შემცირება, ჩანაცვლება ჰიბრიდული და ელექტრო მანქანებით. ფაბრიკა-ქარხნების მიერ გამფილტრავი მექანიზმების დაყენება. თითოეული ახალი ტექნოლოგიები უნდა იყოს ერთიან მოთხოვნათა სისტემაში. ამ სისტემის უმთავრესი ამოცანა კი, ეკოლოგიური უსაფრთხოება გახდეს. ყველაზე მთავარი და საინტერესო გამოწვევა „ბეტონის ჯუნგლებისგან“ არის ერთობა, იმის მოხერხება, თუ როგორ დააბალანსო ერთად სიმწვანე და განვითარება. გახდე ეკო-მეგობრული. მასზე გამარჯვება გაძლევს თავისუფლებას. შენ მოახერხებ ქალაქზე მაღლა აფრენას, ჩაისუნთქავ ჟანგბადს, რაც აქ გაკლია, დაინახავ ნამდვილ მზეს და რაც მთავარია ძალებსაც დაზოგავ. ვისწავლოთ ერთად გარემოზე ზრუნვა, რომ მივაღწიოთ ჩვენს მიზნებს. #feedc #feedcgrant #ჯანსაღიცხოვრება #მეცნიერება #ტექნოლოგიები #ახალიამბები

„ჩემთვის დიდი პატივია და საამაყოა, მქონდეს შესაძლებლობა, კიდევ ერთხელ მივულოცო პოლიციის დღე თითოეულ თქვენგანს - ოფიცერს, რიგითს, შინაგან საქმეთა სამინისტროს სრულ შემადგენლობას, მესაზღვრეს, მაშველს, მეხანძრეს, ყველას, ბატონო ვახტანგ, თქვენ გილოცავთ პირველ რიგში, როგორც ამ მნიშვნელოვანი უწყების ღირსეულ ხელმძღვანელს“, - ამ სიტყვებით მიულოცა საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა გიორგი გახარიამ პოლიციის დღე შინაგან საქმეთა სამინისტროს სრულ შემადგენლობას. მთავრობის მეთაურმა ხაზი გაუსვა პოლიციის როლს საზოგადოებრივი ცხოვრების ყველა სფეროში და განსაკუთრებით პანდემიის პირობებში. „ექიმები და შემდგომ პოლიციელები, ყველა ერთად, 24 საათის განმავლობაში მუშაობდნენ. 10 000 კაცია შინაგან საქმეთა სამინისტროდან ამ პროცესში ჩართული. როდესაც ადამიანს ესმის იმ საქმის მნიშვნელობა, რასაც აკეთებს, მეტი ღირსებით აკეთებს ამას, მეტ პასუხისმგებლობას გრძნობს, მეტი პასუხისმგებლობა აქვს თითოეული მოქალაქის და საერთოდ სამართლიანი ნაბიჯების, სამართლიანი ქმედებების კონტექსტში. ამას უდიდესი მნიშვნელობა აქვს. ვერ განვითარდება ქვეყანა, ვერ გახდება წარმატებული, ძლიერი სახელმწიფო თუ თქვენ ღირსეულად და სამართლიანად თქვენს საქმეს არ გააკეთებთ. ეპიდემიასთან ბრძოლაში პოლიციის როლი, ფუნქცია, გამოყოფილია, ცალკეა. საერთო საქმეში ამ როლის და ფუნქციის მნიშვნელობა უდიდესია. ამიტომ, მიუხედავად იმისა, რომ ვაკონტროლებთ ვირუსის გავრცელებას და შეგვიძლია ადამიანებს მივცეთ საშუალება, რომ ეკონომიკურად გააქტიურდნენ და უბრალოდ ელემენტარული შემოსავალი ოჯახში მიიტანონ, ამას პარალელური რისკი, რა თქმა უნდა, მოჰყვება. ეს ელემენტარული წესრიგის დაცვაა - დისტანცია, პირბადე და კიდევ ბევრი რამ. ამის შესრულებაც ახლა თქვენზეა. დღეს 26 ახალი ინფიცირების შემთხვევა გვაქვს. კი, ვაკონტროლებთ, ვიცით საიდან არის, წყარო ვინ იყო, მაგრამ ერთი ინფიცირებული უკონტროლოდ რომ გაიპაროს, მეტრო იქნება, საზოგადოებრივი ტრანსპორტი იქნება, საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილი იქნება, შეიძლება სერიოზული აფეთქება მოხდეს. ეს ყოველდღე უნდა გვახსოვდეს. არ არის ეს რაღაც ფუჭი მოთხოვნა. საერთოდ შინაგან საქმეთა სამინისტრო ჩართულია ქვეყნის ცხოვრების ყველა სფეროში. ყველას უნდა გვესმოდეს, რომ ღირსება და სამართლიანობა არის უდიდესი ფასეულობა, იმიტომ რომ ყველგან ხართ. ადამიანი, რომელიც ქუჩაში გამოდის, ის სახელმწიფოს პირველ რიგში აღიქვამს თქვენი საშუალებით. აი, ფორმიან ადამიანს ხედავს და მისი ქცევის მოდელი არის სახელმწიფოს მოდელი“, - აღნიშნა პრემიერმა. მთავრობის მეთაურის შეფასებით, ეს არის უდიდესი პასუხისმგებლობა და არ არსებობს უფრო დიდი ღირსება, ვიდრე ემსახურო შენს ქვეყანას. „რა თქმა უნდა, ყველა ის პოლიციელი და შსს-ს ყველა თანამშრომელი, რომელმაც თავი გაწირა, როგორც კრიმინალთან ბრძოლაში, ასევე ქვეყნის ინტერესების, ერთიანობის, დაცვის კონტექსტში, ყველა უნდა გვახსოვდეს, ყველას პატივი უნდა მივაგოთ, ყველას ოჯახებზე უნდა ვიზრუნოთ, ყველას შვილებს უნდა მივხედოთ, მარტივი ჭეშმარიტებებია ეს ყველაფერი. ის რაც ჩვენს ღირსებას, პოლიციელის მუნდირის ღირსებას აძლიერებს, ეს არის ის ყოველდღიურად რითიც უნდა ვიცხოვროთ, ვისუნთქოთ და ვიმუშაოთ. ეს არის და ეს. კიდევ ერთხელ გილოცავთ და იცოდეთ, რომ იმაზე უფრო დიდი ღირსება, ემსახურო შენს ქვეყანას და მოქალაქეს, დაიცვა მისი ჯანმრთელობა, სიცოცხლე, მშვიდი ყოველდღიური ცხოვრება, ამაზე უფრო დიდი ღირსება არ არსებობს“, - აღნიშნა გიორგი გახარიამ. საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა და შინაგან საქმეთა მინისტრმა პოლიციის დღისადმი მიძღვნილ ღონისძიებაზე შინაგან საქმეთა სამინისტროს სხვადასხვა დეპარტამენტის 10 თანამშრომელი მედლით - „განსაკუთრებული დამსახურებისათვის“ დააჯილდოვეს. საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა, გიორგი გახარიამ I ხარისხის მედალი - „განსაკუთრებული დამსახურებისათვის“ ქვემო ქართლის პოლიციის დეპარტამენტის დირექტორს, პოლიციის პოლკოვნიკ ლაშა გოგნიაშვილს პირადად გადასცა. II ხარისხის მედალი - „განსაკუთრებული დამსახურებისათვის“ კი გადაეცათ სამინისტროს სხვადასხვა სტრუქტურული დანაყოფის თანამშრომლებს: საინფორმაციო-ანალიტიკური დეპარტამენტი - ოთარ ჭელიძე, საზოგადოებრივი უსაფრთხოების მართვის ცენტრი "112" - ავთანდილ ჩიტაძე, საგანგებო სიტუაციების მართვის სამსახური - მანუჩარ მარგიანი, საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტი - ალექსანდრე ბირთველიშვილი, განსაკუთრებულ დავალებათა დეპარტამენტი - რამაზ თარაშვილი, ცენტრალური კრიმინალური პოლიციის დეპარტამენტი - ბაკურ კურტანიძე, თბილისის პოლიციის დეპარტამენტი - ტარიელ ალავიძე, საექსპერტო-კრიმინალისტიკური დეპარტამენტი - ალექსანდრე დადიანიძე, დაცვის პოლიციის დეპარტამენტი - კარლო ურუშაძე. პოლიციელის პროფესიულ დღესთან დაკავშირებით, შინაგან საქმეთა მინისტრის სახელით, სამინისტროს 5000-მდე თანამშრომელს სხვადასხვა სახის ჯილდო გადაეცა. გიორგი გახარიამ და ვახტანგ გომელაურმა, პოლიციის დღესთან დაკავშირებით, გვირგვინით შეამკეს სამსახურებრივი მოვალეობის დროს დაღუპული პოლიციელების მემორიალი და პატივი მიაგეს მათ ხსოვნას.

ნამიანი დილა თენდებოდა ხოლმე, დედას შემოძახილით, გაიღვიძეთ და ჩვენი დაუფიქრებელი წამოხტომა, დაუზარებლად, ალბათ ისე, როგორც არასდროს, წითელი კვერცხების ჭახუნი - ქრისტე აღსდგა- ჭეშმარიტად აღსდგას- შემოძახილით 🙏 დედას მომზადებული სააღდგომო გემრიელობების დაგემოვნება, დიდუბიანი მოსაცმელები, ბევრი წითელი კვერცხისთვის, მეზობლის გოგო-ბიჭებთან კვერცხების ჭახა-ჭუხი, სასაფლაოზე კვერცხის გადაგორების ტრადიციის შესრულება - მიუხედავად, იმისა, რომ ვიცოდით ბრწყინვალე შვიდეულის ორშაბათს უნდა გავსულიყავით მიცვალებულების მოსახსენიებლად - რატომღაც მაინც აღდგომის დღეს გავდიოდით - ეს არის ჯერ კიდევ შორეული ბავშვობის მოგონებები, თანაფა დღეზე, მაშინ, როცა წითელი კვერცხები ბავშური ბედნიერების წყარო იყო და მისი მნიშვნელობა საფუძვლიანად არც ვიცოდი, ხოლო როდესაც უკვე წამოვიზარდე და აღდგომა ჩემთვის უდიდესი საუფლო დღესასწაული გახდა, აღდგომის დილა სხვა ბედნიერების გრძნობა იყო, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ღამენათევ-ნაზიარები დილა თენდებოდა. წლებმა მოიტანა ყველა ცვლილება და დღევანდელი უჩვეულო აღდგომაც 🙌 თუმცა აღდგომის მადლით, ესეც ჩაივლის - ეს ხომ სიკვდილზე სიცოცხლის გამარჯვების მუწყებელია 🙏 ქრისტე აღსდგა - ჭეშმარიტად აღსდგა ! 🙏 ასევე მინდა გაგიზიაროთ, მრავალი ტრადიცია და მათი ისტორია, რომლის გარეშე აღდგომის დღესასწაული წარმოუდგენელია 👇 წითელი კვერცხი 🥚 აღდგომის დღესასწაულზე კვერცხის წითლად შეღებვის ტრადიციის ბევრი ვერსია არსებობს, მათ შორის გთავაზობთ ერთ-ერთ ყველაზე გავრცელებულ ისტორიას, რომელიც მარია მაგდალინელს უკავშირდება, მარიამმა იმპერატორს ძღვნად კვერცხი მიართვა და ახარა: – ქრისტე აღდგა! “ამის დაჯერება ისევე ძნელია, როგორც ამ კვერცხის გაწითლება” – ჩაიღიმა იმპერატორმა და სიტყვა არც ჰქონდა დასრულებული, რომ კვერცხი ჯერ გავარდისფრდა, ბოლოს კი გაწითლდა. გაოცებულ ტიბერიუსს მარიამმა მოუთხრო იესო ქრისტეს ცხოვრებაზე, ჯვარცმასა და მკვდრეთით აღდგომაზე. კვერცხი ზოგადად სიცოცხლის სიმბოლოა, წითლად შეღებვა კი იმისა, რომ ჯვარცმული მაცხოვრის სისხლით გამოსყიდულ კაცობრიობას მარადიული სიცოცხლე მიენიჭა. ეს მოვლენა გახდა დასაბამი იმისა, რომ ქრისტიანებს უფლის აღდგომა სიმბოლურად ერთმანეთისთვის წითელი კვერცხით მიელოცათ. კვერცხის შეღებვის ტრადიცია წითელ პარასკევს, ანუ ქრისტეს ჯვარცმის დღეს უკავშირდება და ყოველი წლის წითელ პარასკევს, მზის ჩასვლამდე ხდება შეღებვა 🥚🙏 პასკა - ხატისპური („მე ვარ პური ზეცით გადმოსული") ამ ბოლო ხანს საკმაოდ აქტუალური გახდა, რეალურად რა ეწოდება სააღდგომო ტკბილ პურს?!🤔 პასკა სარიტუალო პურია, რომელიც, ებრაული პასექის დღესასწაულს უკავშირდება, რადგან ამ დროს ხმიადებს, უსაფუარო პურებს აცხობდნენ. ხმიადები იესო ქრისტესა და 12 მოციქულის საიდუმლო სერობაზეც იყო. მაგრამ ხატის პური არ არის. არადა, ხატის პური-სახატო ქადაა, იგივე ტკბილი პური, რომელსაც მთაში აცხობდნენ. პურის სახეობებს სხვადასხვა ფუნქცია ჰქონდა დაკისრებული: სააღდგომო, საშობაო. მაგალითად: რაჭაში განატეხ პურს აცხობდნენ, ეს ის პურია, რომელიც ბოსელში შეჰქონდათ აღდგომის, შობის ღამეს, რაც და­კავშირებული იყო გამრავლებასთან. აღდგომაც ხომ გაზაფხულზე, ბუნიობის პერიოდშია, რაშიც ახალი სიცოცხლის დაწყება იგულისხმება. თუმცა მე პირადად, როგორც ერთ-ერთი რიგითი ქრისტიანი მოხარული ვიქნები თუ ხატის პურით ჩავანაცვლებთ პასკას და უფრო გამოყენებადი სიტყვა გახდება ქართულ ენაში 🙏🍞🍩 ჯეჯილი - ბზობის კვირას ძველი ქრისტიანული ჩვეულების, მიხედვით, ხორბალს თესენ. ამისთვის ლანგარზე წყალში დასველებულ ბამბას დებენ და მასზე მუჭით მცირეოდენ ხორბალს მიმოფანტავენ. ხორბალი ღვივდება და ჯეჯილად იზრდება. ჯეჯილი ახალი ცხოვრების დაწყების სიმბოლოა, რომელიც ქრისტემ კაცობრიობას თავისი აღდგომით მიანიჭა. მწვანე ჯეჯილზე გაგორებული წითელი კვერცხები სიკვდილის ძლევის სიმბოლოა. ძველი ქრისტიანული წესის თანახმად, მორწმუნეები აღდგომის დღესასწაულს ერთმანეთს პასკითა და ჯეჯილში ჩადებული წითელი კვერცხებით ულოცავენ 🌱☘🍀🌿 კიდე ერთხელ გილოცავთ აღდგომიდ ბრწყინვალე დღესასწაულს - იხარეთ აღდგომის მადლით 🤗 შეგიძლიათ კომენტარებში გაგვიზიაროთ თქვენი სააღდგომო სუფრა 🙏🤗❤#აღდგომა #თანაფა

წყევლა ესაა ბოროტი ზრახვებით გაჯერებული სიტყვების კრებული რომელიც სიტყვის ფაქტად ქცევის მექანიზმს. სიტყვას უზარმაზარი ენერგეტიკული და ეზოთერიკული ძალა გააჩნია. ის რასაც ჩვენ ბედისწერას ვუწოდებთ სწორედ ჩვენი სიტყვების და ფიქრების შედეგად ყალიბდება. წყევლა მხოლოდ ცალსახად ბოროტების, ავის მოქმედების განმსაზღვრელია. მისი საპირისპიროა ლოცვა. წყევლის დროს ადამიანი დემონს და ეშმაკს მიმართავს, მისი სული კი სამუდამოდ იწყევლება. ახლა კი ავღწერ წყევლის სახეებს. სასოწარკვეთილი წყევლა: ესაა წყევლის ყველაზე ძლიერი ფორმა როცა მომაკვდავი ადამიანი რომელსაც სხვა აღარაფერი დარჩენია მთელ ძალას და თავის ენერგიას წყევლაში დებს. ამ დროს ძალიან დიდია იმის შანსი რომ ეს წყევლა ახდეს. ეს დამოკიდებულია მაწყევრის სურვილზე რამდენად ძლიერად სურს დამაწყევრის განადგურება ან რაიმე ბოროტის ავის ჩადენა. არსებობს მსუბუქი წყევლებიც რაც არ ხდება მას ყოველდღიურობაშიც იყენებენ მაგრამ მხოლოდ მაწყევრის აურას აბინძურებს. ახლა კი მოკლედ ავღწერ ისტორიულ მაგალითებს იმ წყევლებიდან რომელიც ახდა ბოლო საუკუნეების მანძილზე. ჟაკ დემოლის წყევლა. 1305 წელს პაპმა კლემენტი V წერილი გაუგზავნა ტამპლიერ მაგისტრ ჟაკ დემოლს და სთხოვა პარიზში ჩასვლა. ორი წლის შემდეგ იგი პარიზში ჩავიდა. ამ დროისთვის მწვავედ იდგა ევროპაში ტამპლიერების ორდენის საკითხი. მათმა ძალაუფლებამ არნახულ მასშტაბებს მიაღწია ეს იყო უზარმაზარი ფინანსების და ადამიანური რესურსების მქონე ორგანიზაცია იმდროისთვის რომელიც არცერთ სახელმწიფოს არ ემორჩილებოდა. მათი სიმდიდრე კი დიდი ხანი იყო მოხვედრილი პაპის, საფრანგეთის და იტალიის მეფეების და მთავრების ყურადღების ქვეშ. 1307 წელს ჟაკ დემოლი დააპატიმრეს, მაგრამ მალევე გაანთავისუფლეს რადგან ამას ტამპლიერთა მყისიერი რეაქცია მოჰყვა. ამის შემდეგ მეფე ფილიპე ლამაზმა დაიწყო არაოფიციალური ტერორი და მთელი ქვეყნის მასშტაბით დაავალა თავის ერთგულ გვარდიას დაეჭირა და ფიზიკურად გაენადგირებინათ ყველა ტამპლიერი მათი ქონება კი ჩამოერთმიათ. თითქმის 7 წლიანი სისხლიანი არაოფიციალური ომი დასრულდა საბოლოოდ 1314 წელს 18 მარტს ჟაკ დემოლი მეორედ დააპატიმრეს. ამ დროისთვის ტამპლიერების ძალაუფლება პრაქტიკულად ნული იყო. 18 მარტს ჟაკ დემოლი მწვალებლობაში დაადანაშაულეს და პარიზის ცენტრში ბოძზე გაკრული ორ სხვა მაღალი რანგის მაგისტრთან ერთად ცოცხლად დაწვეს. ამ დროს აგონიაში მყოფმა ჟაკ დემოლმა წარმოთქვა წყევლა რომლითაც მან პაპი, საფრანგეთი, ფილიპე ლამაზი და მისი 13 თაობა დაწყევლა. ტამპლიერებს და თავად ჟაკ დემოლს ყველა ქონება ჩამოართვეს და მისით გაღატაკებული სამეფო ხაზინა შეავსეს, მაგრამ ფილიპეს ეს სიხარული დიდხანს არ დასცალდა, იმავე წელს 1314 წლის 29 ნოემბერს გარდაიცვალა. სამი წლის შემდეგ პაპი კლემენტე მეხუთეც მის გზას გაჰყვა... ამ ამბებმა სათავე დაუდო საფრანგეთში გაუთავებელ შიდა ომებს, ინტრიგებს შიმშილს და რევოლუციებს. ტეკუმსეს წყევლა. ტეკუმსე იყო შაუნების ტომის ბელადი რომელიც გამოირჩეოდა შეურიგებელი ბრძოლით ამერიკის ახლადშექმნილი მთავრობის წინააღმდეგ. 1809 წელს უილიამ ჰენრი ჰარისონმა რომელიც იყო ინდიანას შტატის გუბერნატორი დაარღვია ინდიელებთან დადებული შეთანხმება და ომი განაახლა რასაც 1811 წელს ამერიკელების მიერ ინდიელთა გაერთიანებული ჯარის განადგურება მოჰყვა. თავად ტეკუმსე ტყვედ ჩაიგდეს მის ძმასთან შამან ტენსკვატავასთან ერთად და კარავში მიჰგვარეს ჰარისონს. ბელადი მუხლებზე დააჩოქეს და მის თვალწინ მოკლეს მისი ძმა, რა დროსაც გამწარებულმა ბელადმა ასეთი სიტყვები წარმოთქვა "შენ გგონია მოგვკლავ მე და ჩემს ძმას ტენსკავატავას და ამით ყველაფერი მორჩება? მე ვხედავ შენ დიდი ბელადობა გინდა (პრეზიდენტობა) მიაღწევ ამას მაგრამ მალევე მოკვდები და მოკვდება ყველა ამერიკის დიდი ბელადი ყოველ 20 წელიწადში! წყეულ იყოს ეს ქვეყანა თავის დიდი ბელადებით! ამ სიტყვებზე ის სიცოცხლეს გამოასალმეს. მართლაც ჰარისონი 1840 წელს გახდა პრეზიდენტი მაგრამ ინაუგურაციაზე გაცივდა და ერთ თვეში პლევმონიით გარდაიცვალა. 1860 წელს პრეზიდენტი გახდა აბრაამ ლინკოლნი, რომელიც 1845 წელს თეატრში მსახიობმა ჯონ უილკს ბუტმა მოკლა. 1880 წელს პრეზიდენტად აირჩიეს ჯეიმს აბრაამ გარფილდი, რომელსაც 1881 წელს რკინიგზის სადგურზე ჩარლზ გიტომ ესროლა. პრეზიდენტი რამდენიმე დღეში გარდაიცვალა. 1900 წელს მეორე ვადით არჩეული უილიამ მაკინლი 1901 წელს ანარქისტმა ლეონ ჩოლგოშმა ესროლა. პრეზიდენტს მიღებული ჭრილობისგან განგრენა განუვითარდა, სისხლი მოეწამლა და მოკვდა. 1920 წელს უილიამ ჰარდინგი აირჩიეს, რომელიც სამ წელიწადში 1903 წელს უეცრად გულის შეტევით გარდაიცვალა. 1940 წელს მეორე ვადით აირჩიეს ფრანკლინ რუზველტი რომელმაც ასევე ვერ დაასრულა თავისი საპრეზიდენტო ვადა იგი 1944 წელს გარდაიცვალა. ამის შემდეგ კიდევ გაიხსენეს ინდიელთა ბელადის წყევლა როცა ჯონ ფიცჯერალდ კენედი 1960 წელს აირჩიეს და სამი წლის შემდეგ 1963 წელს 22 ნოემბერს დალასში ლი ჰარვი ოსვალდის მიერ იქნა მოკლული. პირველი ვინც ამ წყევლას გადაურჩა იყო რონალდ რეიგანი. ის 1980 წელს აირჩიეს და მას ფსიქიკურად ავადმყოფმა ჯონ ჰიკლმა ესროლა. რეიგანი სიკვდილს სამედიცინო ტექნოლოგიების წყალობით გადაურჩა, რაც იმ ხანად როცა წყევლა მოქმედებდა უცილობელ სიკვდილს გამოიწვევდა. 2000 წელს აირჩიეს ჯორჯ ბუში რომელსაც ორჯერ დაესხნენ თავს მაგრამ ორჯერვე გადარჩა, ერთხელ 2001 წელს თეთრ სახლში რობერტ პიკეტმა სცადა ბუშის მოკვლა, მეორედ 2005 წელს თბილისში ვოვა არუთინოვმა. თუმცა თავდამსხმელებმა მიზანს ვერ მიაღწიეს. დღემდე გაურკვეველია რატომ მოკვდა ამდენი პრეზიდენტი დროის ამ მონაკვეთში ან რატომ აღარ გაგრძელდა ეს მკვლელობები კენედის შემდგომ, არის ვერსია რომ წყევლამ ძალა დაკარგა რაც სავსებით რეალურია რადგან სიტყვას და მის მაგიას განსაზღვრული დრო და ძალა გააჩნია, მუდმივი არაფერია. ტუტანხამონის წყევლა. 1923 წელს ბრიტანელმა არქეოლოგმა ჰოვარდ კარტერმა და ლორდმა კარნავონმა გახსნეს ეგვიპტეში მეფეთა ველზე ყველაზე ახალგაზრდა ფარაონის დახურული მიწისქვეშა სამარხი. სარკოფაგს ჰქონდა წარწერა "სიკვდილი სწრაფ მოელის მას ვინც ფარაონს შეაწუხებს" ორი თვის შემდეგ ლორდი კარნავონი გარდაიცვალა. მას სისხლი მოეწამლა ინფექციისგან რომელიც ლოყაზე კოღოს ნაკბენისგან მიიღო (თავად განსაზღრეთ ამ შემთხვევითობის ალბათობა) გათხრების ორგანიზატორი ალანი რამდენიმე თვეში მოიწამლა შემთხვევით, როდესაც ჩაის დასალევად შევიდა ერთ ერთ ეგვიპტურ სასაუზმე დაწესებულებაში. მისი გაკვეთისას აღმოაჩინეს იშვითი შხამი რომელიც ორგანიზმში შეუძლებელია შემთხვევით აღმოჩენილიყო. ამ ამბავმა კიდევ უფრო გაზარდა მითქმა მოთქმა ფარაონის წყევლის შესახებ. გაურკვეველ ვითარებაში დაიღუპნენ ალანის თანაშემწე და მისი მძღოლი. 1923-29 წლებში სხვადასხვა მიზეზით დაიღუპა ექსპედიციაში მონაწილე და სამარხის გამხსნელი 22 ადამიანი. მათ შორის 13 მათგანი უშუალოდ ტუტანხამონის სამარხის გახსნის მოწმე, ასევე მათი უახლოესი ნათესავები და თანამშრომლები. თავად კარტერი 1939 წელს გაურკვეველი დაავადებით გარდაიცვალა. თემურ ლენგის წყევლა. როგორც ცნობილია ქართველებისთვის ავად სახსენებელი შუააზიელი დამპყრობელი თემურ ლენგი სამარყანდში უზბეკეთში არის დასაფლავებული. დღეს მის საფლავში მავზოლეუმია გაკეთებული. 1941 წლის 21 მარტს მოსკოვში სტალინის მაგიდაზე დაიდო წერილი სადაც საბჭოთა კავშირის კულტურის საქმეთა წარმომადგენლები ითხოვდნენ ნებართვას გაეხსნათ თემურ ლენგის სარკოფაგი. სტალინი დეტალურად გაეცნო მასალებს და გასცა სამარხის გახსნის განკარგულება. სამარხს ეწერა დიდი ასოებით გაფრთხილება (წყევლა) "რაჟამს გაიხსნას ჩემი განსასვენებელი მსოფლიო მოიცვას სისხლიანმა ომმა". მართლაც 1941 წლის 21 ივნისს საბჭოთა არქეოლოგებმა და მეცნიერებმა გერასიმოვის მეთაურობით დაიწყეს სარგოფაგის გახსნა რათა დეტალურად შეესწავლათ თემურ ლენგის გარეგნობა და აგებულება. მაგრამ მეორე დღეს 22 ივნისს ნაცისტური გერმანია დაესხა თავს საბჭოთა კავშირს და მსოფლიო ისტორიაში ერთ ერთი უდიდესი და სისხლიან ომს დაუდო სათავე. ომში დაიღუპა 70 მილიონზე მეტი ადამიანი. ამ რეალური და ისტორიული ფაქტების შემდეგ თავად გასაზღვრეთ არის თუ არა წყევლა რეალური და აქვს თუ არა სიტყვას ძალა.

პირდაპირ უნდა ვთქვათ – უდიდესი ბედნიერებაა, რომ XXI საუკუნეში, გურამ დოჩანაშვილის სახით, იმ ტიპის კლასიკოსი გვყავს, რომელიც ძალიან თანამედროვე, მოდერნული, პოსტ-მოდერნული მწერალიც კია, ამავდროულად ძალიან ახლოს არის ღმერთთან და ადამიანთან, ინტერნეტისა და პოლიტიკური ცხოვრებისგან კი – ძალიან შორს. სრულიად უჩვეულო ბედის ეს ჩვენი კაცი „მარტისაა“, 1939 წელს დაიბადა, თბილისში. ზემელზე, რუსთაველზე, სოლოლაკსა და ვერაზე იზრდებოდა. საინტერესოა, რომ გურამის ბაბუა – სილოვან ემხვარი აკაკი წერეთლის დის შვილიშვილი იყო, ასე, რომ ამ ჩვენს კაცს ქართულ კლასიკურ მწერლობასთან სისხლით ნათესაობაც აკავშირებს. 1957 წელს გურამმა მუსიკალური სასწავლებელი, ვიოლინოს კლასი, დაამთავრა და ალბათ სწორედ აქედან მოდის მისი ფანატიკური სიყვარული მუსიკისადმი – იშვიათია მწერალი, ვისზეც მუსიკას ამოდენა გავლენა ჰქონდეს. 1962 წელს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიის ფაკულტეტი დაასრულა, რის შემდეგაც აქტიურად მონაწილეობდა არქეოლოგიურ ექსპედიციებში და სერიოზულ სპეციალისტადაც ჩამოყალიბდა. შემდგომში, ჟურნალ „მნათობში“ პროზის განყოფილებას, მწერალთა კავშირში პროზის სექციას ხელმძღვანელობდა, კინოსტუდია „ქართულ ფილმში“ კი მთავარი რედაქტორი იყო. მისი პირველი მოთხრობები 1961 წელს, „ცისკარში“ დაიბეჭდა, პირველი წიგნი – „მთის გადაღმა“ კი 1966 წელს გამოსცეს. ყველაფერთან ერთად, გურამ დოჩანაშვილი ბრწყინვალე სცენარებს წერდა. პირადად მე გამორჩეულად „გამსვლელი პაიკი“ მომწონს, საოცრად საინტერესო ამბავი პატარა ადამიანზე, რომელსაც მთელი ეზო უთმობს და ჭადრაკის პარტიებს აგებინებს, რათა ცხოვრებაში პატარა სიხარული მაინც იგრძნოს. ამ დათმობით გაყოყოჩებულს, მეგალომანია შეიპყრობს და მისი მიწაზე დაბრუნება, ხელახლა გაადამიანება, ისევ მეზობლების საზრუნავი გახდება. აღმოჩნდება, რომ ის პატარა კაცი გაცილებით უკეთესი იყო, ვიდრე ადამიანი, რომლადაც თავი წარმოიდგინა. ამ სცენარში, ჩვენზე, ქართველებზე, ბევრი სიმართლეა მოთხრობილი. გურამის ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანეს როლს ასრულებს მისი მეუღლე, ნათელა სეფიაშვილი, რომელთანაც მწერალმა 1962 წელს იქორწინა და ისინი დღემდე უბრწყინვალესი წყვილია. ასევე, მწერლის ცხოვრებაში განსაკუთრებული მნიშვნელობის იყო 1966 წელი, როდესაც დაიბადა მისი ქალიშვილი – ქეთო და გამოიცა პირველი წიგნი – „მთის გადაღმა“. 1968 წელს გურამს და ნათელას ვაჟი – ირაკლი შეეძინათ, რომელიც, 1990 წელს, უბედური შემთხვევის გამო, ტრაგიკულად დაიღუპა. ამ მოვლენამ ყველაზე მძიმე დარტყმა მიაყენა ჩვენს მწერალს, სრულად შეიცვალა როგორც მისი ცხოვრება, ასევე მწერლობაც. უმძიმესი დღეების გადატანაში სასულიერო პირები და ახლო მეგობრები დაეხმარნენ, რამაც ეკლესიასთან, ღმერთთან დაახლოვა. გადარჩენასა და უფლისადმი მიქცევას გურამი დიდად უმადლის საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქს. ამ ტრაგედიის შემდეგ, უფალმა ჩვენს მწერალს დიდი საჩუქარი გამოუგზავნა, ვინც გააცოცხლა კიდეც. ალბათ ბევრმა იცის ის ოქროს სიტყვები, რომელიც მწერლის პატარა შვილიშვილმა, თინათინ ჭკუასელმა თქვა – „ბაბუა გიჟია, იმიტომ, რომ ჩემზე გიჟდება“. ბაბუა ნამდვილად „გიჟია“, ამ სიტყვის ყველაზე უფრო მაღალი გაგებით, ბაბუა ყველაზე დიდი ონავარია ქართულ ლიტერატურაში. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემთან საუბარში, მაგალითად, ბეთჰოვენი გაუკრიტიკებია – „ხულიგანიაო“, უნდა ვაღიაროთ – ყველა დროსა და სივრცეში, ქართული ლიტერატურის მთავარი ხულიგანი გურამ დოჩანაშვილია; პირველი მოთხრობებიდან დაწყებული, მას ვიცნობთ, როგორც აბსოლუტურად გამორჩეულ, შეუდარებელ ავტორს და რომ არა ის, ვერასდროს, ვერცერთი ავტორის მიერ ვერ დაიწერებოდა, მაგალითად ისეთი ნაწარმოები, როგორიცაა – „იგი სიყვარულისთვის იყო გაჩენილი ანუ გრიშა და მთავარი“. საერთოდაც, გურამმა მოახერხა და ერთ მშვენიერ დღეს, ყველანაირი ლიტერატურა, რომელიც კი დაწერილა, პატარა მოთხრობაში მოათავსა და მადლობა ღმერთს – „კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარდა“ დღეს სკოლაში ისწავლება. პირველ პირში დაწერილი ამ შესანიშნავ ნაწარმოებს მოგვითხრობს კაცი, რომლის მომავალ ნაშრომშიც „უნდა აისახოს ქალაქის ტიპის დასახლებაში მცხოვრებ მუშა-მოსამსახურეთა ყოველდღიური საქციელის ასპექტების ასახვა და გამომჟღავნდეს კანონზომიერებანი, რომლებიც განსაზღვრავენ მის დამოკიდებულებას ცხოვრების პირობებისადმი. საზოგადოების ფუნქციონირებისა და განვითარების იმ მხარეებში, რომელსაც ამჟამად გაცილებით მეტი ყურადღება ექცევა, ვიდრე აქამდე, პატარა ადგილს როდი იჭერს ყოფა-ცხოვრება, წარმოების გარეთა სფერო ადამიანის საქციელსა და მოქმედებაში“ და ა.შ. მოკლედ, იმაზე უნდა იყოს საუბარი, თუ როგორ იყენებენ ადამიანები თავისუფალ დროს. და, აი, დააკვირდით საბჭოთა ენას – იმ დროს, როდესაც საბჭოთა კავშირი ჯერ კიდევ მყარად „იდგა ფეხზე“, გურამ დოჩანაშვილმა მოახერხა და საბჭოთა კავშირი ისე ამხილა, რომ დისიდენტად არ ქცეულა. მას არ სჭირდებოდა პირდაპირი თუ ირიბი ბრძოლა, მან ენობრივი ქსოვილით გვიჩვენა საბჭოთა, უკუღმართული მაგია. ყველაფერთან ერთად, ამ საოცარ მოთხრობაში გვხვდება ორი სამყარო: ერთი მხრივ, სულიერებისგან დაცლილი საბჭოთა კავშირი და ზემოთ მოცემული სულელური ტექსტების მგენერირებელი საზოგადოება, მეორე მხრივ კი ადამიანი, რომელიც ამ ქვეყანაში ცხოვრობს, მაგრამ ამ ქვეყნისა არ არის – მთლიანად ლიტერატურით არის მოცული. „ჩვენ, პოეტები, მზიდან ვეშვებით – და ვსვამთ ცეცხლიან აზარფეშებით მზის სადღეგრძელოს“. აი, მზის სადღეგრძელოს ავტორი გურამ დოჩანაშვილია, სიყვარულის მწერალი.Tbilisi#გურამდოჩანაშვილი #კაცირომელსაცლიტერატურაძლიერუყვარდა #ქართველიმწერლები #მწერლობა #ხელოვნება

ისე მარტივად გეკითხებიან, როგორ ხარო - თითქოს არც იყო... ახლა ისე ვარ, როგორც ნაპირზე დავარდნილი კენჭი, მზისგან გავარვარებულს რამდენიმე მეტრი რომ აშორებს წყალს, მაგრამ თვითონ არ შეუძლია შიგნით შესვლა, გდია მიწაზე და იმის იმედი აქვს, რომ ვინმე გამოივლის და ასე შეუმჩნეველს, მაინცდამიანც მას მიკრავს ფეხს, ან ხელში აიღებს და სიღრმისკენ ისვრის, იცის, ეს ვერ გადაარჩენს, მაგრამ ცოტა ხნით მაინც ხომ გაგრილდება, სულს მოითქვამს. მთელი დღეა კარზე შიგნიდან ვაკაკუნებ, მაგრამ არავინ გამიღო, თითქოს სულიდანაც ასე ვცდილობ ტკივილების გარეთ გამოტანას. ჩემი სიცოცხლის უმანიშნელებელი, პულსზე მეტად, ყოველთვის ნაბიჯები იყო. ზოგჯერ, იმ სათქმელივით გავდივარ სახლიდან, რომელსაც თვითონ ვერ ვამბობ ხოლმე და იმ ოცნებასავით მივყვები ქუჩას, რომელსაც არცერთ ცხოვრებაში არ უწერია ახდენა. რამდენჯერ უნდა ავიარ-ჩავიარო ეს გაჩერებული გზა, რომ ტვინში ჩაქცეულ, ან მაჯიდან ღია ცისკენ გაჟონილ სისხლს დავემსგავსო. სულერთია, შენს ცხოვრებაში საკუთარი თავის მკვდრეთით აღდგომის მცდელობა უფრო მეტია, თუ თვითმკვლელობის, რადგან შეუძლებელია რომელიმე გამოგივიდეს, როცა არც ცხოვრება გაქვს, არც სიცოცხლე და არც სიკვდილი. ვდგავარ და იმ დღეებს მივყვები, რომლებიც არასდროს მომენატრება. თუ მკითხავ რატომ ვიქცევი ასე, გიპასუხებ, რომ არ ვიცი. როცა ირგვლივ სიმშვიდეა, სიცოცხლეა, სიხარულია... როცა მთელი გულით ცდილობ გახდე მისი ნაწილი, მაგრამ არ გამოგდის. მე არ ვიცი, ამ ცხოვრებაში ჩვენზე რა არის დამოკიდებული, ან არის თუ არა საერთოდ რამე. ვიღაც ამბობდა, რომ - გადარჩენა პროტესტია. ამ სამყაროში, მუდამ განწირული იქნება ის, ვისთვისაც სიმართლეა შთაგონების წყარო. უფალო, შენც კი ვერ მიგიღეთ ისეთი, როგორიც ხარ. უფალო, შენი ადამიანებისადმი მოწყალებასავით უსასრულოა, შენდამი ადამიანების სისასტიკე. გაელვება უფრო დიდ ხანს გრძელდება ცაში, ვიდრე ჩვენი სიცოცხლე ამ ცხოვრებაში და ნაცვლად იმისა, რომ ჩვენი სულები უფლის კეთილი საქმეების ყულაბებს ჰგავდეს, ათასი ამაოებით ვავსებთ, თუმცა როგორც ელვაა წვიმის, ჩვენი სიცოცხლეც ხომ უნდა იყოს რაიმეს ნიშანი. ნუთუ შესაძლებელია, საკუთარი თავი ცალხმრივად გიყვარდეს? ნუთუ შესაძლებელია, შენივე შექმნილი ურჩხულების გეშინოდეს? (ურჩხულებზე საშიში, ურჩხულებისადმი შიშია.) ადამიანისთვის ღმერთი ადამიანიდან იწყება, ადამიანობა ღმერთიდან, მაგრამ ღმერთო, ჩვენ ხომ ჩვენი უღმერთობის შესანიღბად უფრო გვჭირდები, ვიდრე შემწედ, ვიდრე მფარველად. ჩვენ შორის არიან წმინდანები, მაგრამ მათ შორის ჩვენ არ ვართ. საშინელებაა, როცა ისეთი არ ხარ, როგორიც გინდა, რომ იყო. ნუთუ ამის გასაკეთებლადაც გარისკვაა საჭირო? არათუ სიცოცხლე, ჩვენი მოკვდავობაც დროებითია. მჯერა, რომ საკუთარი თავისთვის არ შექმნილა ადამიანი, სხვაგვარად სიყვარული სამყაროს მეორე მხარეს აღმოჩნდებოდა. უცნაურები ვართ ადამიანები, მთელი ცხოვრება იმას ვცდილობთ, ყველასგან განვსხვავდებოდეთ, არავის ვგვავდეთ... არავინ გვგავდეს... საბოლოოდ კი, არაფერს არ შეუძლია იმხელა სიხარულის მონიჭება, როგორც ჩვენნაირის პოვნას ამ სამყაროში. ალბათ, სიყვარული მარადიული ლტოლვაა მიუწვდომლისაკენ, იმისკენ რასაც ისე შეუძლია მიგიზოდოს, რომ სული ამოგტაცოს სხეულიდან. ადამიანის საყრდენი კედელი ხერხემალი კი არა, - გულია და მე არ მესმის, ღმერთო, გული რატომ ტყდება ასე ადვილად, რატომ არ სჭირდება უროს ჩარტყმა, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ უროს გაუძლოს კიდეც, იქნებ სიყვარული ბევრად მძიმე და სასტიკია. სამყაროში რამდენი აუღმოუჩენელი საოცრებაცაა, იმდენითვე გაიშვიათებულია ის, ოდესღაც სისხლის ხილვაც გააოცებდა ადამიანს და მისი ფერი უფრო შთამბეჭდავი იქნბოდა, ვიდრე ცის, ვიდრე ტყეების, ყვავილების, ან მზის და მთვარის, მე მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ, პირველად საკუთარი ნახა თუ სხვისი. მინდა, რომ ჩემი ესმოდეთ, მაგრამ ეს იმაზე რთულია, ვიდრე ვუყვარდე. მე რა გითხრა ჩემს ნაწერებზე, მთავარია, ისინი რას გეტყვიან ჩემზე. რას ხედავ, როცა მიყურებ? შენ არა, საკუთარ თავს ვეკითხები, ის არასდროს მიპასუხებს იმას, რისი მოსმენაც მინდა. ზოგჯერ, ფიქრს მდინარესავით მივუშვებ და მის ნაპირზე ჩამოვჯდები ხოლმე, ვუსმენ მის ხმაურს, რომელიც იმას მეუბნება, რომ ჩემში არ არის მისი სათავე და ვერც იმ ზღვაში ჩაიღვრება სიმარტოვე რომ დაარქვეს. განა ჩემი სიხარული სიხარული არ არის, შესაძლოა, სამყაროზე უკიდეგანო და უსასრულოც კია, მაგრამ ის ვერასდროს იქნება სრულყოფილი. რადმდენჯერაც თვალში ბედნიერების ნამცეცი ჩამივარდა, იმდენჯერ ცრემლმა გამორიყა, გამოიტანა, ვერ მოასწრო სულის ფსკერამდე ჩასვლა, მერე თუნდაც სევდის ნალექს გადაეფარა და დავიწყებას მისცემოდა. მერე რა, თუ გაელვებაზე ცოტა ხანს გრძელდება ჩვენი სიცოცხლე ამ ცხოვრებაში, მჯერა, რომ ღმერთმა სამყაროსთან ერთად შემქმნა, დასაბამიდან. საკუთარი წარსული ფილმივით რომ ჩამირთო დიდ ეკრანზე და თვალმოუხუჭავად ათასჯერაც რომ მაყურებინო, მაინც არ შემეძლება მისი შინაარსის მოყოლა. სისულელეა, რასაც ვფიქრობ ის დაგაჯერო. საბოლოოდ, მიხვდები, რომ შეუძლებელია, ცხოვრების თავიდან დაწყება, რომ იმას რაც უკან მოიტოვე, რაც გასვარე, ვეღარაფერს მოუხერხებ, ვეღარც წაშლი, ვეღარც გაწყვეტ, ვერც დაივიწყებ, რომ ის სასწორის ერთი მხარეა, უფსკრულისაკენ გადახრილი, რომელიც თითქოს ფსკერისაკენ დაბადებიდან გექაჩება და მიუხედავად იმისა, რომ წარმოდგენაც კი ვერ გექნება, წინ რამდენი გაქვს დარჩენილი, გიჩნდება შანსი, ის მაინც დაფარო სუფთად და აქციო სასწორის მეორე მხარედ,რადგან იმედი მხოლოდ მომავალშია და ის ვერასდროს გახდება წარსული.ღმერთო, როგორი ადვილია შენკენ მომავალი გზის პოვნა და რა ძნელია მასზე შედგომა❤️