ისევ ეცემა ფანჯრის მინას წვიმის წვეთები, ისევ იწვიმა, იწვიმა და კვლავაც დარია, გულმაც იტირა, იტირა და წვიმის წვეთივით დაპატარავდა კიდევ უფრო მასზე ძალიან. ცასაც გული აქვს, ისიც ტირის, ისიც განიცდის და არ უხდება მარტოობა ღრუბელს ხალიანს, რომ შემეკითხონ: რას ინატრებდი ყველაზე მეტად? _მზეს ვინატრებდი, სიცოცხლეს და... შენს თავს ძალიან...