როდესაც ვსაუბრობთ თვითმკვლელობის პრობლემაზე, ახალი დროის პირმშოს პირველი სწორედ ალბერ კამიუ ახსენდება. მეოცე საუკუნის ექსისტენციალიზმის სახე, გარდა იმისა, რომ ბრწყინვალე სტილით გამოირჩევა, საოცრად სწვდება თანამედროვე ადამიანური ბუნების წიაღისეულ პრობლემებს. მისი ტრიპტიხი, „უცხო“, „სიზიფის მითი“ და „კალიგულა“ ამის სრულიად ნათელი მაგალითებია. თავისთავად საოცარია კავშირი „უცხოსა“ და „სიზიფის მითს“ შორის, რისი დანახვაც ერთი შეხედვით რთულია, თუმცა აღმოჩენისთანავე ნათელი ხდება და გვაფიქრებს, თუ რაოდენ რეალური ხორცი შეიძლება შეისხას ფილოსოფიურმა ტრაქტატმა. ამ თემაზე საუბრისას ყველაზე ხშირად გამოყენებული ციტატა „სიზიფის მითის“ პირველივე სიტყვებს გადმოსცემს: „მხოლოდ ერთი მნიშვნელოვანი ფილოსოფიური პრობლემა არსებობს: თვითმკვლელობა. გადაწყვიტო, ეს ცხოვრება ღირს თუ არა იმად, რომ ბოლომდე გალიო, იგივეა, რაც ძირითად ფილოსოფიურ კითხვას გასცეს პასუხი“. დანარჩენი მხოლოდ თამაშიაო, დასძენს შემდგომში. რა თქმა უნდა, საინტერესოა კამიუს ამგვარი დამოკიდებულება სუიციდის მიმართ. თავისთავად ნათელია, რომ კამიუსთვის საინტერესოა მხოლოდ ის, რაც უკავშირდება სიკვდილსა და სიცოცხლეს, დანარჩენი უმნიშვნელოა, სულ ერთია: „მნიშვნელოვან საკითხებში მე იმას ვგულისხმობ, რასაც შეიძლება სიკვდილი მოჰყვეს, ან სიცოცხლის წყურვილის გაათკეცება“. ძნელია არ დაეთანხმო გამოცდილებათა სემანტიკის ამგვარ კლასიფიკაციას - ყველაფერი უმნიშვნელოა, გარდა სიცოცხლისა. თუმცა საინტერესო ნიუანსი სწორედ ამ დებულების წინააღმდეგობით შემოდის, როდესაც ადამიანს უქრება მნიშვნელოვნობის განცდა სიცოცხლის მიმართ. ეს ტენდენცია თანამედროვე სამყაროში უფრო მეტადაა შესამჩნევი. ძველად, ამბობს კამიუ, თუნდაც გალილეოს მაგალითი რომ ავიღოთ, სიცოცხლე უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე იდეა. არანაირ ვიტალურ განსხვავებას არ იძლევა ის, სამყარო გეოცენტრულია და ჰელიოცენტრული, არც ონტოლოგიური არგუმენტისთვის მოუკლავს ვინმეს თავი. დედამიწაზე თუ არის რაიმე ღირებული, ესაა იდეა და თუ იდეაც კი არაა საკმარისი სუიციდისთვის, მაშ რა უბიძგებს ამდენ ადამიანს გადადგას ეს ნაბიჯი? იდეისთვის თავგანწირვა მხოლოდ ფანატიზმში გადასულ რელიგიურ აღმსარებლებს ძალუძთ, რომელთაც სურთ საკუთარ იდეალებს გაუყვნენ. ეს ფანატიზმი დადებითია და უარყოფითი - გაურკვეველია, მათ არ გააჩნიათ ჭეშმარიტება-მცდარობის კატეგორია. აბო თბილელის თავდადება ქრისტიანობისთვის იმდენადაა დადებითი, რამდენადაც იგი აღქმულია ქრისტიანის მიერ. ამდენად ეს დაშვებაც არაა საკმარისი სუიციდის აქტისკენ ნაბიჯის გადადგმის ასახსნელად. ჩვენ გვჭირდება ობიექტური საბაბი, რომელიც ვლინდება ყველაში, ობიექტური ტრანსცენდენტალიზმის მსგავსი სისტემით. ამას ეძიებს კამიუ და სწორედ აქ შემოჰყავს აბსურდის ცნებაც: „ისეც ხდება, რომ არსებული დეკორაციები ინგრევა. გაღვიძება, ტრამვაი, ოთხი საათი სამსახურში ან ქარხანაში, ჭამა, ტრამვაი, ოთხი სამუშაო საათი, ჭამა, ძილი და ორშაბათს, სამშაბათს, ოთხშაბათს, ხუთშაბათს, პარასკევს და შაბათს ეს უცვლელი რიტმი მეორდება დროის უმეტეს ნაწილში. მხოლოდ ერთ დღეს გაისმის კითხვა რატომ? და ყველაფერი ამ გაკვირვებით შეფერადებული დაღლილობით იწყება. დაწყება მნიშვნელოვანია“. კამიუს ეს სიტყვები აჯამებს თანამედროვე ადამიანის ცხოვრებას. მონოტონური დღეები და ცხოვრებისგან მინიმუმის მიღებით დაკმაყოფილება ადამიანს აქცევს აბსურდულ არსებად. თვითონ აბსურდის ცნებასაც კამიუ განმარტავს, როგორც ურთიერთდაპირისპირების ერთ პრედიკატს. იგი ცალკე ერთ ცნებასთან მიმართებით არ არსებობს. ჩვენ ვერ მივაწერთ აბსურდულობას დანით შეიარაღებულ ადამიანს, სანამ მას არ დაემატება თავდასხმა თოფით შეიარაღებულ ადამიანზე. აბსურდის გრძნობა კი, როგორც სიცოცხლისეული ანუ უფრო მასშტაბური ფენომენი, შეინიშნება ადამიანსა და სამყაროს შორის კავშირში. ადამიანი სრულიად არარაობაა სამყაროს წინაშე. შემმეცნებელი არსება? არა, სამყარო თვითონ შეიმეცნებს მას, ადამიანი კი არაა ინფორმაციის მატარებელი არსება, არამედ პირიქით, ინფორმაცია ატარებს ადამიანს. ცოდნა უსასრულოა, ადამიანი კი სასრულზე უფრო სასრული არსება. კამიუ ძალიან მძაფრად აპელირებს ცოდნისა და ადამიანის კორელაციაზე და ამბობს, რომ ახალი ადამიანი ინფორმაციას ატარებს და არა ცოდნას. ცოდნა უფრო ინტიმური, თვითშემეცნებისა და თვითაღმოჩენის პროდუქტია, ხოლო ინფორმაცია საყოველთაოა, ყველასთვის ხელმისაწვდომია, თუმცა უსრული. ყველაზე განათლებულ ადამიანსაც კი რომ უთხრათ, რომ მას არა აქვს ძირეული ცოდნა, ყველანაირი თვალთმაქცობის გარეშე გიპასუხებთ, რომ მართალი ხართ. კამიუსთან აბსურდის გრძნობა იბადება მაშინ, როდესაც ადამიანი სამყაროს მიმართ აბსოლუტურად უსუსურად ცხადდება. ეს შედეგია ადამიანის უკვდავების იდეის მოსპობისა. როდესაც ადამიანი ხვდება, რომ მხოლოდ ის არსებობს, რაც რეალურადაა და არაფერი ტრანსცენდენტური აღარ გვეგულება, მას შიში იპყრობს - მართლაც, როდის შემიძლია ვთქვა დარწმუნებით, რომ მე ეს ვიცი - ვკითხულობთ „სიზიფეს მითში“ - მაგალითად, მე ვიცი, რომ ჩემი გული არსებობს, რადგან იგი შემიძლია შევიგრძნო; ასევეა სამყარო, რომელსაც ვეხები. ამის საფუძველზე შეიძლება ვამტკიცო, რომ არსებობს ორი რამ: - მე და გრძნობადი სამყარო. აქ ჩნდება ყველა ჩემი მეცნიერება, სხვა დანარჩენი გონების კონსტრუქციაა და მეტი არაფერი. იმ სამყაროში, რომელშიც ღმერთი მოკვდა, ძნელია დაეყრდნო გრძნობად სამყაროს, რომელიც არ გაძლევს არაფერს ისეთს, რომელიც ოდნავად მაინც შეედრება აღთქმულ მიწას, სამოთხეს ან რაიმე ამდაგვარს. კამიუ, ფაქტობრივად, საუბრობს ნიცშესა და დოსტოესვკის შემდგომი ყველა ადამიანის სახელით. მართლაც, რომელი ადამიანია კმაყოფილი საკუთარი ცხოვრებით. ცხოვრება, როგორც დეკორაცია, ოდესმე ჩამოიშლება და ადამიანი დარჩება საკუთარი აბსურდის წინაშე დაუცველი. აქ შემოდის აბსურდის ფილოსოფიაც, რომლის მანიფესტიცაა სიზიფის მითი, თვით სიზიფი, რომელიც ჩაბმულია ქვის გორვის მონოტონურ საქმეში. ქართულ ლიტერატურაში გავრცელებულია ფრაზეოლოგიზმი სიზიფეს ცოდვა, იგივე წყლის ნაყვა, რომელიც აღნიშნავს უშედეგო, უნაყოფო საქმეს, ქვას, რომელიც ყოველი აზიდვისას ისევ უკან გორდება. ასეთ საქმეს ადამიანი უნდა შეეშვას. მაგრამ რა ვქნათ, როცა ასეთი საქმეა მთელი ცხოვრება? როდესაც თვით სიცოცხლე გადაიქცევა სიზიფეს ცოდვად? უნდა დავასრულოთ თუ არა იგი? არაო, ამბობს კამიუ, მას უნდა შევეგუოთ. მართალია, ჩვენთან ერთად ჩვენივე აბსურდიც გაქრება, თუმცა ასეთი გაქრობა არ გვჭირდება. მეტიც, საერთოდ არ გვსურს მისი გაქრობა. ჩვენ გვსურს მასთან ადაპტირებული ცხოვრება. რაღაც გაგებით ეს სასარგებლოც კია: იგი არ გიშვებს მაღლა, იგი მიწაზე გაბამს და გახსენებს, რომ ყოველი შენი ქმედება აბსურდულია. ეს იგივე სოკრატეს ცოდვაა, რომელიც მთელი ცხოვრება აპელირებდა ცოდნის შეუძლებლობაზე. ის ფაქტი, რომ ერთადერთი ცოდნა არცოდნაა, სოკრატეს აქცევს აბსურდის ადამიანად და აყენებს მას სიზიფეს გვერდით აბსოლუტურად ლეგიტიმურ ილუსტრაციად. აბსურდის შეგუებას ორი შედეგი აქვს: გაძლიერებული ვნება და გულგრილობა. ეს უკანასკნელი კამიუს ბრწყინვალედ აქვს ილუსტრირებული თავის „უცხოში“, რომლის პირველივე სიტყვებიც კი შემზარავია და ამავდროულად უაღრესი აბსურდულობის, ინდიფერენტულობის გამოხატულება: „დღეს დედა გარდაიცვალა, ან იქნებ - გუშინ. რა ვიცი: მოხუცთა თავშესაფრიდან დეპეშა მივიღე: - „დედა გარდაიცვალა, დაკრძალვა ხვალ, ვიზიარებთ თქვენს მწუხარებას“. რას გაიგებ, იქნებ გუშინ მოკვდა“. ამას გარდა, მერსო, მთავარი პერსონაჟი, ხშირად გამოირჩევა გულგრილი რეპლიკებით: „სულ ერთია“ - პასუხობს იგი ყველას, მათ შორის რაიმონდს, რომელიც მეგობრობას სთავაზობს და მარის, რომელიც ცოლქმრობას სთავაზობს. ესაა უკიდურესი გამოხატულება გულგრილობისა, რადგან ორივე არის ადამიანური ცხოვრების განუყოფელი ასპექტი, როგორც არისტოტელემ განსაზღვრა, ადამიანი, ანუ zoon politikon, რომელიც არ მიილტვის ამგვარი ერთობისკენ, იგი ან ცხოველია ან ღმერთკაცი. მერსო ალბათ ეს უკანასკნელია. ბორხესის მიერ დადგენილ სიუჟეტურ მოტივთაგან ერთ-ერთი, როგორც ვიცით, სწორედ ღმერთის თვითმკვლელობაა. თვითმკვლელობის თემაც ზუსტად აქ ჩანს, კერძოდ, როდესაც მერსო სრულიად აბსურდულ სიტუაციაში ოთხჯერ გაისვრის და მოკლავს არაბს. ეს სუიციდის აქტია იმდენად, რამდენადაც მან იცოდა, რომ მკვლელობა სიკვდილით ისჯებოდა. ეს გადაწყვეტილება მან დამოუკიდებლად მიიღო. მთავარ შეკითხვას იგი მაინც პასუხგაუცემელს ტოვებს, როდესაც ციხის სიკვდილმისჯილთა საკანში საკუთარ თავთან საუბრისას თავისუფლებისადმი ნოსტალგია შემოაწვება და დაფიქრდება, როდესმე ხომ მაინც უნდა მომკვდარიყო, რა მნიშვნელობა აქვს, ახლა იქნებოდა ეს თუ ოცი წლის შემდეგ. თუმცა გაცდენილი ოცი წელი მაინც გულდასაწყვეტიაო, იტყვის ბოლოს.#feedcgrant @Feedc

"„ნატვრის ხე“ ეკრანზე 1976 წელს გამოვიდა. წინასაპრემიერო ჩვენებაზე ბატონმა რეზო ჩხეიძემ მეგობრის ,თენგიზ აბულაძის,თხოვნით, საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, უწმინდესი და უნეტარესი ილია მეორე მიიპატიჟა. ბატონი რეზო ფილმის ჩვენების დროს უწმინდესის გვერდით იჯდა. უცებ ოხროხინეს (მღვდელი, რამაზ ჩხიკვაძე) ეპიზოდი გაახსენდა და ოფლმა დაასხა. აღარ იცოდა, რა ექნა. სწორედ ამ დროს ეკრანზე ეს კადრი გამოჩნდა და რეზო ჩხეიძემ უწმინდესის წინაშე თავის მართლება სცადა: ნაწარმოებში ასეაო. „არა უშავს, არა უშავს, ასეთებიც არიან“, – უპასუხა პატრიარქმა."

წლები მიდის, ეპოქები იცვლება. თაობებიც ერთმანეთს ანაცვლებენ, მაგრამ თაობათა შორის ჩაუტეხელი ხიდის როლს დღემდე შეუცდომლად ასრულებს კულტურა. ხელოვნების უკვდავი ნიმუშები უცვლელ ემოციას აღძრავს ერთმანეთისაგან საუკუნეებით დაშორებულ ადამიანებში. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, ხელოვნების ისეთი დარგისთვის, როგორიცაა თეატრი, საკმაოდ რთული აღმოჩნდა ტექნოლოგიური მიღწევების პოქაში ძველი დიდება შეენარჩუნებინა. დიდებაში მოვიაზრებ აუდიტორიის სიმრავლეს, თორემ სპექტაკლის ფასეულობას ცხადია ეს უკანასკნელი არ და ვერ შელახავდა. რატომღაც ისე ხდება, რომ ჩვენი თაობა დროს ისე ვფლანგავთ, თეატრისთვის იშვიათად თუ მოვიცლით ხოლმე. სამწუხაროდ, სცენაზე გაცოცხლებული ისტორიების ხშირი ხილვით ვერც მე დავიკვეხნი, თუმცა იშვიათ შემთხვევაშიც მიღებული ემოციების მოზღვავებული რაოდენობა, წლების მანძილზე არ ქრება. ბოლო სპექტაკლზეც კონკრეტული პროექტის ფარგლებში აღმოვჩნდი. თეატრთან მისულს უფროსი თაობის წარმომადგენლები დამხვდნენ. იქვე შევნიშნე სკოლის მოსწავლეები, რომლებიც ხელმძღვანელობას წამოეყვანა წარმოდგენაზე დასასწრებად. იმ დღეს თეატრში რეჟისორმა გოჩა კაპანაძემ შეგვკრიბა. სპექტაკლი მოხუცთა თავშესაფარზე გვიამბობდა, სადაც ძველ მსახიობებს მოეყარათ ერთად თავი. „მოხუცთა ჯამბაზები“ აფრიკელი სცენარისტის რონალდ ჰარვურდის პიესის მიხედვითაა შექმნილი. იგი 1999 წელს დაიწერა. აქვე აღვნიშნავ, რომ პიესის ავტორს 2003 წელს ოსკარი აქვს მიღებული ფილმ „პიანისტის“ სცენარისთვის. რაც შეეხება სპექტაკლს, იგი საქართველოში პირველად 2008 წელს რუსთაველის თეატრში იხილა მაყურებელმა და მას შემდეგ მისი ყველა დადგმა ანშლაგით მიმდინარეობს. საინტერესო დეტალია ისიც, რომ პიესის მიხედვით მხოლოდ და მხოლოდ ოთხი გმირი თამაშობს, მაგრამ ქართველმა რეჟისორმა რამდენიმეს დამატება გადაწყვიტა. აქ თქვენ ნახავთ ყველასათვის საყვარელ მსახიობთა ერთობას. მარტო კახი კავსაძე რად ღირს, სხვა ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ. ყველასათვის საყვარელ არტისტს გვერდს უმშვენებენ: ჯემალ ღაღანიძე, მარინა ჯანაშია და მარინა კახიანი. გურამ საღარაძისა და მედეა ჩახავას გარდაცვალების შემდეგ კი მათი როლები თენგიზ გიორგაძემ და მანანა გამცემლიძემ შეითავსეს. ახლა კი ცოტა რამ სიუჟეტზეც რომ ვთქვათ. როგორც უკვე ვახსენე, მოქმედება მოხუცთა თავშესაფარში ვითარდება, სადაც ერთად მოიყარეს თავი ხელოვანებმა. ძირითადად კი ძველმა მსახიობებმა და ოპერის მომღერლებმა. მაყურებლისგან დავიწყებული მსახიობები ოჯახის წევრებმაც უარჰყვეს და ახლა ერთად უწევთ ცხოვრების სირთულეების დაძლევა. მუდმივი კამათი, ერთმანეთის მიმართ თითქოს და ზიზღით ნათქვამი სიტყვები საბოლოოდ იცვლება და საერთო მიზნისკენ მოხუცი ჯამბაზები ერთად მიდიან. თითოეულის ოცნება აქ მხოლოდ და მხოლოდ ძველი დიდების დაბრუნება და იმის განცდაა, რასაც სცენაზე დგომისას გრძნობდნენ ხოლმე. თუნდაც ერთხელ მაინც დაკრული ტაში მათთვის უდიდესი ბედნიერების მომტანი იქნება. სწორედ ამ მიზნით მოხუცთა თავშესაფარში მცხოვრები მსახიობები ბოლოს საერთო სურვილის ირგვლივ ერთიანდებიან და სპექტაკლს დგამენ. ბევრი დაბრკოლება, მუდმივი იმედგაცრუება, კამათი - რთული გზის გავლის შემდეგ მიღწეული მიზანი და მოხუცების უდიდესი სიხარული. განცდილი ემოციები, რომლებიც ასმაგად უფრო გამძაფრებული ფორმით აღწევს მაყურებლამდე და დაუვიწყარს ხდის მას. თითოეული მსახიობის ოსტატობა თავისას შვრება და გულში ჩამწვდომი ემოციით ამბობს სპექტაკლის მთავარ სათქმელს. პერსონაჟების გასაჭირი, ტკივილი და განცდა ბოლომდე აღწევს მაყურებლის გულში და მას მოქმედების თანამონაწილედ აქცევს. სცენაზე მოქმედებას დაუვიწყარს ხდის მონოლოგები, რომლებშიც პერსონაჟები ბოლომდე გადმოსცემებს საკუთარ განცდებს და მაყურებელს გულგრილს არ ტოვებენ. საკუთარ თავთან ნამთქვამი სიტყვები ყველა ჩვენგანს დააფიქრებს იმ რთულ ცხოვრებაზე, რომლითაც მსახიობები ცხოვრობენ. გარდა ამისა, მაყურებელში იგი აღძრავს უამრავ სხვა განცდას. დააფიქრებს იმაზე, თუ რა რთულია, როცა სულს კვლავ უნდა ძველი, საყვარელი საქმიანობის გაგრძლება, მაგრამ სხეულმა მეტამორფოზა განიცადა და ეს შეუძლებელია. სპექტაკლის ფასეულობაზე საუბარი დაუსრულებლადაა შესაძლებელი. დრამატურგიისა და კომედიის გემოვნებიანი ნაზავი ერთ წუთს გააცინებს მაყურებელს, მეორე წუთს კი თვალზე ცრემლს მოჰგვრის. საკმაოდ ძველი პიესის ქართულ სცენაზე გაცოცხლება ნამდვილად რომ დასაფასებელია. თანამედროვე შტრიხებთურთ სპექტაკლი კიდევ უდრო მიმზიდველი და საინტერესოა ყველა თაობის მაყურებლისათვის. მუსიკალური გაფორმება შეუდარებელია, თითქოს ამ სპექტაკლისთვის შექმნილა თითოეული ნოტი. ვერდის რიგოლეტოს ფონზე შესრულებული ოსტატობა კიდევ უფრო დაუვიწყარი სანახაობაა მაყურებლისთვის. განათებაც შესაბამისი. როგორც უკვე ვახსენე, ძალზე ემოციური მონოლოგების დროს მხოლოდ და მხოლოდ ერთი მსახიობი გვხვდება მკაფიოდ განათებული, რაც ემოციურ ფონს უფრო მეტად ზრდის. პერსონაჟების ხასიათს მორგებული განათება და ქორეოგრაფიული ჩართვები სპექტაკლს განსაკუთრებულ მუხტს სძენს. აგერ უკვე მეთერთმეტე წელია სპექტაკლის ყოველი დადგმა ანშლაგით მიმდინარეობს. და მაინც რა ხდის მას ასე გამორჩეულს? ძალზე ღრმა პიესა? მსახიობების პროფესიონალიზმი თუ რეჟისორის სწორი გადაწყვეტილებები. იქნებ ყველაფერი ეს ერთად. სწორედ ესაა პასუხი. ყველა დეტალი ერთად და ცალ-ცალკე ქმნის იმას, რაც ასე უყვარს მაყურებელს წლებია. ამის დასტურიც ხომ სწორედ სპექტაკლის ბოლოს დაუსრულებელი ტაშია, რომელსაც ასე ძლიერ ნატრობდა მოხუცი ჯამბაზი და ასე უხვად მიიღო მისმა როლის შემსრულებელმა. ფოტო: teatri.ge #feedcgrantFeedc

☣ პანდემია სანამ საქართველომდე მოაღწევდა, უცხოეთში მცხოვრები ჩვენი თანამემულეები იყვნენ პირველნი ვინც დადგნენ #COVID-19 საფრთხის წინაშე ადგილსამყოფელ ქვეყანებში... 🇬🇪 უცხოეთში მოქმედი ქართული დიასპორული ორგანიზაციების სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ ისინი იყვნენ პირველები ვინც დახმარება და თანადგომა აღმოუჩინეს განსაცდელში მყოფ ჩვენს თანამემამულეებს, ხოლო იქ, სადაც დიასპორული ორგანიზაციები არ იყვნენ, ემიგრანტებმა ჩამოაყალიბებს ჯგუფები და სოლიდარობის კარგი მაგალითი უჩვენს არამარტო ქართულ დიასპორას, არამედ მთელ საზოგადოებას... 🌐 ამიტომაც, საავტორო გადაცემას ვუძღვნი ქართველი ემიგრანტების სოლიდარობას და თანადგომას პანდემიის პირობებში, რათა საზოგადოებას გავაცნო ქართული დიასპორული ორგანიზაციები და ემიგრანტული ჯგუფები, ამ გაერთიანებების ხელმძღვანელები და თავდადებული ემიგრანტები, ჩვენი დროის გმირები... ⭕ საავტორო გადაცემის მხარდაჭერისთვის მადლობას ვუხდი ემიგრანტულ რადიოს "თვისტომი" და მის სარედაქციო ჯგუფის წევრებს: ნიკოლოზ ჩხეიძეს და გიორგი ოკრიბელაშვილს ... ⚠️ მაშ ასე, გადაცემა "გლობალური საქართველო"-ს პირველი სტუმარია საბერძნეთის დედაქალაქ ათენში ახლად დაფუძნებული ემიგრანტული გაერთიანების - Georgian Diaspora Community Center -GDCC /ქართული დიასპორის საზოგადოებრივი ცენტრის ხელმძღვანელი, საბერძნეთში მცხოვრები ჩვენი თანამემამულე ქალბატონი ნანა თევდორაძე 👇

🔝Tesla Model 3, თბილისში, „ქარშეარინგით“ შემოდის🔝 6 Sep 2019 ჯანსაღი მომავლის პროექტის ფარგლებში, „აიქარს“ ე.წ. მესამე ინდუსტრიული რევოლუციის პირობებში შექმნილი პროექტი შემოაქვს ქართულ ბაზარზე. ელონ მასკის „ტესლა“ Model 3 უკვე კომპანიის გაზიარების სერვისშია. სპეციალური შეკვეთის საფუძველზე, ნებისმიერ პირს, ვინც მართვის მოწმობას ფლობს, მინიმუმ 2 წელი, შეუძლია, ისარგებლოს ამ სერვისით. „საქართველოს გზებზე „ტესლა“ ჩვენთვის, როგორც ბიზნესისთვის მნიშვნელოვანი გამოწვევა იყო. როცა საუბრობ მომავლის პროექტებზე, გაქვს ამბიცია, შემოიტანო ქვეყანაში ახალი ტრენდები, აკეთო მწვანე ბიზნესი ჯანსაღი მომავლისთვის – „ტესლას“ ელექტრომობილი ამ ყველაფრის განუყოფელი ნაწილია. დიახ, ჩვენ გვინდა, რომ „ტესლას“ ელექტრომობილები დადიოდეს საქართველოს გზებზე, გარემო დავიცვათ და გავაჯანსაღოთ, დავნერგოთ თანამედროვე ტრენდები, გავზარდოთ ცნობადობა საზოგადოებაში იმ პრობლემატიკის მიმართ, რომელიც მსოფლიოში ნომერ პირველია დღეს – გარემოს დაცვა. ვმუშაობთ და ეტაპობრივად ვავითარებთ ბაზარს. წინ კიდევ ბევრი სიახლეა“ – ამბობს „აიქარის“ დირექტორი გიორგი ხუროძე. „ტესლა“ მოდელი 3 2018 წელს შეიქმნა და იგი სრულად ელექტრონულია. ეს არის S და X მოდელების გაუმჯობესებული ვერსია. აღსანიშნავია, რომ უსაფრთხოების თვალსაზრისითაც, Model 3, აქამდე შექმნილ ელექტრომობილებს შორის, ყველაზე უსაფრთხოა. უსაფრთხოებას მისი დიზაინი განაპირობებს, სადაც მეტალის სტრუქტურა ფოლადის და ალუმინის კომბინაციაა. Model 3 აღჭურვილია ორი ელექტრო ძრავით და ოთხი წამყვანი თვლით. ტრადიციული სისტემებისგან განსხვავებით, ეს ორი ძრავი ციფრულად მართავს წინა და უკანა თვლებს, რაც არსებითად აუმჯობესებს მართვას და კონტროლს. რაც შეეხება სიჩქარეს, ამ მოდელს შეუძლია ზუსტად 3, 2 წამში 0 – დან 97 -მდე კმ/სთ განავითაროს“. „აიქარის“ პორტფელი „ტესლას“ Model 3-ის 10 ერთეული ელექტრო მობილით შეივსო და ჯერჯერობით, მხოლოდ თბილისშია ხელმისაწვდომი. მის გარდა, ამჟამად, ავტოპარკში შემდეგი მარკის მანქანებია: „ნისან ლიფის“, „რენო ზოის“ და „ტესლა“ Model 3.