რამდენიმე კვირით ადრე სანამ ვირუსი საქართველომდეც მოაღწევდა, აფხაზეთში ვიმოგზაურე. ეს ის ადგილია, რომლის აღწერაც ცოტა რთულია ხოლმე ვინმეს დადანაშაულების გარეშე. არასოდეს ვყოფილვარ მანამდე ტერიტორიაზე, რომლის სტატუსიც “დე-ფაქტოა”, ამიტომ ჩემი თვალით მინდოდა მენახა. ამ მოგზაურობის დროს დავრწმუნდი, რომ აფხაზეთის ლეგენდარული სილამაზე სინამდვილე ყოფილა. მიუხედავად ამისა, იქ ყოფნამ რაღაცნაირი ტკბილ-მწარე შეგრძნებები დამიტოვა, თითქოს იქაურობა ერთდროულად იტევს ზღაპრულ სილამაზესაც და მარტოობის, ჩაკეტილობის განცდასაც. მაშინვე დავფიქრდი რა გავლენას ახდენს ადამიანის ცხოვრებაზე იზოლაცია, თუმცა პასუხი ამ შეკითხვაზე დღესაც არ მაქვს. 2019 წლის ბოლოს საცხოვრებლად თბილისში გადმოვედი. სიტყვა “აფხაზეთი” ბევრს არაფერს მეუბნებოდა. მასზე ჩემი წარმოდგენა გაჯერებული იყო ქართველების ძალიან შთამბეჭდავი მოგონებებით აფხაზეთზე. სწორედ ამან ამაღებინა მატარებლის ბილეთი ზუგდიდამდე, ბოლო სარკინიგზო სადგურამდე საქართველოს მიერ კონტროლირებად ტერიტორიაზე. იანვარი იყო. ერთი ღამე დამჭირდა ჩასასვლელად, მატარებელში საშინლად ცხელოდა, მაგრამ როგორც გავჩერდით, გარედან შემოსულმა სიცივემ მაშინვე გამომაფხიზლა. ტაქსის მძღოლების უმეტესობა ცდილობდა პირდაპირ მესტიაში წავეყვანე, ცნობილ სათხილამურო კურორტზე სვანეთში. მაგრამ ჩემი ბოლო გაჩერება პოლიციის ბლოკ-პოსტი იყო, ენგურის ხიდთან ახლოს. ტაქსიდან რომ გადმოვედი, დილის 8 საათი იყო. ორი საათის შემდეგ, უსაფრთხოების ზომები გავიარეთ და მე და მალაიზიელ ტურისტს ენგურის ხიდის გადაკვეთის ნებართვა მოგვცეს. ხიდზე გადასვლისას შევამჩნიე, რომ საქართველოსა და ევროპის დროშები გზადაგზა მწვანე, წითელი და თეთრი ფერის აფხაზეთის დროშით ნაცვლდებოდა. სანამ აფხაზეთში შევიდოდი, ჯერ რუსული და შემდეგ აფხაზეთის ბლოკ-პოსტი უნდა გამევლო. შეიძლება სხვა გზაც არის, არ ვიცი. არა რუსულენოვანი ტურისტისთვის ძნელი იყო გამერჩია ვინ ვინ იყო. ბევრი შეკითხვა არ დაუსვამთ სხვათაშორის, ალბათ იმიტომ, რომ საერთო ენაზე არ ვლაპარაკობდით. რუსულის არ ცოდნა, მოკლედ, დამეხმარა. ამის შემდეგ დაიწყო ნამდვილი მოლოდინი თურმე. სასაზღვრო პოლიციის ორივე პოსტიდან ნებართვას ველოდებოდი, ველოდებოდი მგზავრებით როდის შეივსებოდა პირველი “მარშუტკა”რომ გალში მოვხვედრილიყავი, ველოდებოდი მეორე “მარშუტკას” რომელიც გალიდან გადამიყვანდა და საბოლოოდ სოხუმში ჩამიყვანდა. ქალაქისკენ მიმავალი გზა ნამდვილი საოცრება იყო. წარმოიდგინეთ დიდი სწორი მიწა დათოვლილი კავკასიონის მთების ფონზე და რამდენიმე ძალიან ლამაზი სახლი (უმეტესად, ცარიელი) გზაზე. 24 საათის შემდეგ, სოხუმში ჩასვლა დიდი შვება იყო ბოლოს. ზღვის სანაპირო მზის ჩასვლის ფონზე მომაჯადოებელი იყო; მშვიდი და წყნარი. ცოტა ნიავიც უბერავდა. შეიძლება უცნაურია, მაგრამ რამდენიმე დღის შემდეგაც არ მომშორებია მარტოობის ძლიერი განცდა. რასაც ვუყურებდი და ვისმენდი, ამ გამოცდილებას მხოლოდ მრავალფეროვანს ხდიდა. არ ვიცი, შეიძლება ეს სეზონის ბრალი იყო. იანვარში ვიყავი სოხუმში, ეს დრო კი ნამდვილად არ არის იდეალური ზაფხულის კურორტზე სამოგზაუროდ. საოჯახო სასტუმროშიც კი ვერ გავჩერდი, დახურული დამხვდა არასეზონურობის გამო. სხვა გზა არ მქონდა, სოხუმის ცენტრში, შედარებით ძვირადღირებული სასტუმრო ავიღე. პირველი, რაც შესვლისთანავე შევამჩნიე, კედელზე ჩამოკიდებული საათები იყო. როგორც წესი, სასტუმროში საათები დასავლეთის დიდი ქალაქების დროს გვიჩვენებენ ხოლმე (ლონდონი, მადრიდი, პარიზი ა.შ.), მაგრამ აქ მხოლოდ მოსკოვის, მანაგუასა და კარაკასის დროებს ვხედავდი. თურმე, ეს იმ ქვეყნების დედაქალაქებია, რომლებიც აფხაზეთის დამოუკიდებლობას აღიარებენ. მეორე დღეს სოხუმის უფრო სრულფასოვნად დათვალიერება გადავწყვიტე. პირველად ქალაქის სანაპირო ზოლში გავისეირნე. მოვლილი მომეჩვენა იქაურობა, შენობები ახალი გარემონტებულია, თანამედროვე სტილის ახალი რესტორნებიც შევამჩნიე, ქუჩები სუფთაა, ხეებითა და ნარგავებით სავსეა სანაპირო, მოკლედ, საუკეთესო საზაფხულო კურორტის შთაბეჭდილებას მიტოვებს. ერთ-ერთი კაფის ვერანდაზე ყავას ვსვამ მარტო და ვხედავ, ხიმინჯებთან კაცები იკრიბებიან სათევზაოდ. მზე ანათებს და თავს შესაშინავად ვგრძნობ, თითქოს ეს-ეს არის დაიწყო გაზაფხული. მეთევზეებისგან მოშორებით, ცარიელ ნავმისადგომს ვხედავ, რომლის გარშემოც ამაყად ჰკიდია ეროვნული დროშები. მოგვიანებით, აფხაზეთის სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორი მეუბნება, რომ ეს ნავსადგომი არც არასოდეს გამოუყენებიათ თავისი დანიშნულებით. საბჭოთა კავშირის ბოლო პერიოდში აშენდა, 1992-1993 წლების ომმა კი ეს პროექტი შეაჩერა. ცარიელი, გამოუყენებელი შენობები თითქოს მუდმივი შეხსენებაა იმის, რომ აფხაზეთი დანარჩენი სამყაროსგან გამოყოფილია. იგივე გრძნობა მქონდა როცა ქალაქის ქუჩებს ვათვალიერებდი, დაცარიელებული სახლები და მიტოვებული აგარაკები ლამაზ და შთამბეჭდავ შენობებს შორის დგას. ეს ურბანული გარემო ერთდროულად მომხიბვლელიც არის და სევდის მომგვრელიც. ბუნების ეს ხედი, მოშიშვლებულ სივრცეებს თითქოს ნელ-ნელა ახლადწარმოქმნილი ტყით ანაცვლებს. ერთი შეხედვით ეს ყველაფერი მართლაც მომხიბვლელია, მაგრამ ჩემი შთაბეჭდილებები ისევ საშინელი სიცარიელის შეგრძნებებს ერევა და პერიოდულად თავბრუსხვევასაც კი ვგრძნობ. ძალადობრივი გარემოს ექო, არც თუ ისე შორეული წარსულიდან, ამ ნანგრევებს ფონად მოჰყვება. ცოტახანში რამდენიმე უცხოელს შევხვდი არასამთავრობო სექტორიდან, ისინი იმ ადამიანებს ეძებენ, რომლებიც 1992-1993 წლების ომში გაუჩინარდნენ. ადგილობრივებსაც ეხმარებიან ფსიქოლოგიურ ტრამვებს გაუმკლავდნენ. ომის ნარჩენები ყველგანაა, ამიტომ შეგრძნება მქონდა, რომ ეს ტრამვაც არსად წასულა, ისევ ზედაპირზეა. ომიც სულ გახსენებს თავს: მთლიანად შავებში შემოსილი, მგლოვიარე ქალი, რომელიც ომში დაკარგულ ბიჭებს მისტირის. აქ სხვა ადამიანებიც სულ ომზე მიგანიშნებენ. ცხადია, თბილისშიც არსებობს ომის მეხსიერება. თუმცა, შეგრძნებები თითქოს უფრო სუსტია. მაგალითად, ქართველები სულ ნოსტალგიით, სევდით ლაპარაკობენ აფხაზეთზე, ძველი მშობლიური სახლები ახსენდებათ სანაპიროზე, ეს განცდები უფრო სინანულს ჰგავს ძველი დიდების დაკარგვის გამო. აფხაზებს კი, ომი უფრო მძაფრად ახსოვთ. მათთვის ეს თითქოს ერთდროულად არის ეროვნული სიამაყის მიზეზიც და ტანჯვისაც მათ შორის. ომის შემდეგ შექმნილი რეალობა მათ ცხოვრებაზე ყოველდღიურად აისახება. აფხაზები აფხაზეთის მოსახლეობის დაახლოებით ნახევარს შეადგენენ. აქ დღეს სხვა ეროვნების ხალხიც ცხოვრობს: მათ შორის რუსები, სომხები და ბერძნები. ეს მრავალფეროვნება სოხუმის ცენტრალურ ბაზარში ყველაზე კარგად იგრძნობა. ქალაქში ეს ჩემი საყვარელი ადგილია. ქალების ჯგუფი მახსოვს, ზოგი ყიდდა, ზოგი ჭამდა, ზოგიც ყიდულობდა. ერთმანეთს ძალიან ხმამაღლა ელაპარაკებოდნენ. ძირითადად რუსული ენა მესმოდა. პროდუქტების უმრავლესობა ან ადგილობრივი წარმოებისაა ან თურქული. ბაზარი ხალხით იყო სავსე და ქალაქის ქუჩებიდან გამოყოლილი სიმარტოვის შემდეგ, ნაცნობი გრძნობები განმიახლდა. ალბათ ამიტომაც, სოხუმში ყოფნის ყოველ დილას ბაზარში მივდიოდი და ამ ხალხმრავლობას ვაკვირდებოდი. ჩემი იქ ყოფნაც არ დარჩენილა შეუმჩნეველი. ტურისტული სეზონიც აღარ იყო, ამიტომ უცხო სახემ მაშინვე მიიქცია ქალაქში ყურადღება. მეგობრულები იყვნენ და ცდილობდნენ ინგლისურად რამდენიმე სიტყვა მაინც ეთქვათ, ლექსიკონში ამოწმებდნენ. აინტერესებდათ, საიდან ვიყავი. საფრანგეთი რომ გაიგეს, პარიზი ახსენეს მაშინვე. J’aime Paris! მკითხეს საიდან და რატომ ჩავედი აფხაზეთში, ზუგდიდის გავლით? წარმოშობით ქართველი ხომ არ ვიყავი ან ქმარი ხომ არ მყავდა ქართველი? ვინმეს ხომ არ ვყავდი სპეციალურად გაგზავნილი თუ ჩემი ინიციატივით ავირჩიე აფხაზეთი. ცოტა უჭირდათ იმის წარმოდგენა, რატომ უნდა ჩასულიყავი სოხუმში საკუთარი ნებით. ამ ეჭვების მიუხედავად, მაინც თბილად მხვდებოდნენ, აშკარად უხაროდათ უცხოელის დანახვა, ეტყობა არც ისე ხშირად ხვდებიან ადამიანებს, რომლებიც რუსულად ვერ ლაპარაკობენ. ერთ დღესაც სასეირნოდ ქალაქიდან მოშორებით წავედი და ცოტა უცნაური საცხოვრებელი კომპლექსი დავინახე. შესასვლელში საბჭოთა პერიოდის მოზაიკა იყო, სხვათაშორის კარგად შენარჩუნებული. შეიძლება ეს სიმბოლო იმ ნოსტალგიას გამოხატავდა, რაც აფხაზებს საბჭოთა კავშირის საუკეთესო წლებთან აკავშირებთ. შენობის გარშემო რუსულმა ბილბორდებმა მიმანიშნა რომ აქ ძველად, სამხედრო სანატორიუმი ყოფილა. მოგვიანებით გავიგე, რომ ეს შენობა დღესაც რუსულ სამხედროებს ეკუთვნით, თუმცა შენობა მთლიანად ცარიელია. ფეხით სიარული გავაგრძელე და ხეივანს ბოლომდე ჩავუყევი, ორივე მხრიდან ხის აივნებიანი სახლებით იყო გარშემორტყმული. სულ ბოლოს დიდი ჭიშკარია, რომელსაც დაცარიელებულ სანაპიროზე გაყავხარ. ორი ბავშვი სილაში თამაშობდა, ყველაფერი ძალიან მშვიდი და ლამაზი ჩანდა აქედან. ეს განსაკუთრებული და ამაღლებული განწყობა, ალბათ, წელიწადის მხოლოდ ამ დროს, ზამთარშია, როცა ტურისტები უკვე წასულები არიან. იგივე შეგრძნებები გაგრამდე გამყვა, ისევ “მარშუტკით” ვიმგზავრე. როგორც ჩანს, ეს გადაადგილების ძირითადი საშუალებაა აფხაზეთში. ზამთარში გაგრა მოჩვნებების ქალაქს ჰგავდა, სრულიად განსხვავებული იყო იმისგან, რაც მასზე ჩამოსვლამდე მომიყვნენ. მხოლოდ სანაპირო კი არ დამხვდა ცარიელი, ულამაზესი ვილებიც მთის ფერდობზე და ძველი სანატორიუმებიც. რესტორნები და კაფეები, რომლებიც სეზონზე რუსი ტურისტებით გადავსებულია თურმე, დაკეტილია. ამ გარემოში ისევ თავბრუსხვევა დამეწყო. მალევე “მარშუტკაში” ჩავჯექი და ახალი ათონისკენ გავემგზავრე. აღმოჩნდა, რომ მარტო ვზივარ მძოლთან ერთად. გზაში რადიოა ჩართული და რუსული მუსიკა მესმის, თან ზღვას გავყურებ. შავი ზღვა ძალიან ლამაზია, ცოტა უკეთ ვგრძნობ თავს. ვხვდები, რომ ამ მოგზაურობაში ემოციები ერთმანეთს სწრაფად ენაცვლება: გაოცებასა და აღფრთოვანებას აუცილებლად რაღაცნაური შფოთი და შიში მოჰყვება ხოლმე. აფხაზეთში ყოფნის ბოლო დღე ოჩამჩირეში გავატარე. შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ აქ სრულიად განსხვავებული აფხაზეთი აღმოვაჩინე. 1992-1993 წლების ომამდე, მოსახლეობის უმრავლესობას ქართველები შეადგენდნენ. დღეს ალბათ, ერთ-ერთი ყველაზე მიტოვებული და სევდიანი ქალაქია აფხაზეთის სანაპიროზე. ღამე ჩემი მეგობრის ოჯახში დავრჩი. დიანას დედა ქართველია. მას აფხაზური პასპორტი აქვს. დიანა 26 წლის არის და მსოფლიოს გარშემო მოგზაურობაზე ოცნებობს. ყველა იმ ენაზე უნდა ელაპარაკოს ხალხს, რომლებსაც ინტერნეტით სწავლობს. ინგლისურის გარდა, მას კომუნიკაცია თურქულ, იტალიურ და ფრანგულ ენებზე შეუძლია. “ყველაზე მეტად მინდა პასპორტი ავიღო და სხვადასხვა ქვეყანაში მოგზაურობა დავიწყო,” მეუბნება დიანა. თუმცა, მემგონი ეს ჯერ კიდევ შორეული პერსპექტივაა მისთვის. დიანა აფხაზების იმ 30%-შია, რომლებმაც რუსული პასპორტების აღება ვერ მოასწრეს. აფხაზური პასპორტით მოგზაურობა კი თითქმის შეუძლებელია, რადგან მის დამოუკიდებლობას მხოლოდ ოთხი ქვეყანა აღიარებს. უცხო ენების პრაქტიკას სამსახურში უცხოელებთან გადის. დიანა ტურისტულ გიდად მუშაობს სოხუმში. გამოწვევების მიუხედავად, მას სჯერა, რომ ერთ დღესაც აფხაზეთი ნამდვილად იქნება ძლიერი და მოგზაურობასაც შეძლებს. “ჩვენ პატარა და ლამაზი ქვეყანა ვართ, ძალიან ვცდილობთ ჩვენი უნიკალური კულტურა, ენა და ისტორია შევინარჩუნოთ. მინდა მსოფლიომ ჩვენი დამოუკიდებლობა აღიაროს. ხალხმაც მეტი გაიგოს ჩვენზე და უკეთ გაგვიცნოს.” ამ გოგომ ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. განსაკუთრებით შთამბეჭდავი იყო მისი სიამაყის განცდა როცა აფხაზეთის მემკვიდრეობაზე მელაპარაკებოდა. კიდევ ერთხელ ცხადად დავინახე, რა გავლენა აქვს იძულებით იზოლაციას ადამიანის ცხოვრებაზე. მეორე დღეს, სანამ გრძელი გზით ისევ თბილისში დავბრუნდებოდი, ვიგრძენი, რომ ჩემი მოგზაურობა აფხაზეთში დასრულებული არ იყო. იანვარში იქ ჩასვლამ იზოლაცია მთელი სიმძაფრით მაგრძნობინა. ეს ალბათ, ჩემს ფოტოებშიც აისახა. როცა მათ ახლოდან ვუყურებ, ვხედავ, რომ ისინი უფრო ცარიელი და ნაცრისფერია, ვიდრე ჩემი სხვა ნამუშევრები. მე მაინც ხალხით გადატვირთულ ადგილებში ცხოვრებას ვარ მიჩვეული და ეს სიცარიელის შეგრძნება ძალიან ახალი იყო ჩემთვის. ფოტოების გადაღებაც ერთგვარი ფორმაა აფხაზეთის გასაცნობად. მაგრამ ჯერ კიდევ ბევრი რამ მაქვს აღმოსაჩენი. აფხაზეთის კულტურის, რიტუალებისა და ტრადიციების შესწავლას დრო დასჭირდება. იქ ყოფნის შემდეგ, თითქოს უკეთ გავიგე რას ნიშნავს იზოლაცია და მარტოობა. რამდენიმე კვირაში, ვირუსის პრევენციის მიზნით, მთელი რეგიონი ჩაიკეტა. ორ თვეზე მეტი აფხაზები და ქართველები თვითიზოლაციაში იყვნენ ისევე როგორც, მთელი დანარჩენი მსოფლიო. გულწრფელად რომ ვთქვა, მარტოობას და იზოლაციას სულაც არ განვიცდი, ვიცი, რომ დროებითია და ადრე თუ გვიან ისევ დავუბრუნდები დატვირთულ და ხმაურიან დღის რეჟიმს. ალბათ, სულ სხვანაირი განცდაა, როცა არ იცი როდის სრულდება იზოლაცია. დღევანდელი სიტუაცია ემპათიისკენ გვიბიძგებს. განსაკუთრებით იმ ადამიანებზე გვაფიქრებს, ვისთვისაც იზოლაცია ყოველდღიურობაა. წყარო: CHAI KHANA ავტორი: მარი ოდინეტი#აფხაზეთი #სოხუმი #გაგრა #ოკუპაცია #sokhumidaily

2015 წლის 23 აპრილს ცნობილმა სოხუმელმა მხატვარმა ზურაბ კოკაიამ, რომელიც ამჟამად თბილისში ცხოვრობს, ინტერვიუ მისცა ტელეკომპანია იმედს იმ საინტერესო ფენომენის შესახებ, რისი მომსწრეც თავად გახდა. მან განაცხადა: "რთულია ამ თემაზე დღესაც საუბარი იმიტომ, რომ ძალიან ბევრს არ სჯერა და ვინც ნახავს თვალებს არ უჯერებს. ამიტომ მე თავს ვიკავებდი, სანამ ჩემს ცხოვრებაში არ გამოჩნდა ბატონი გიგლა გობეჩია (ჟურნალ "ფენომენის" დამფუძნებელი და რედაქტორი)". სანამ ზურა ნახავდა ამოუცნობ მფრინავ ობიექტს, იქამდე საოცარი სიზმარი ნახა 1984 წელს. მას დაკარგული ჰქონდა ფუნჯი, რომელიც მისთვის დიდი ღირსებულების იყო, ვინაიდან სახსოვრად ჰქონდა თავისი მასწავლებლისგან, როცა ის სწავლობდა თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაში. ამ სიზმარს ის ასე აღწერს: "ღამე ვხედავ, რომ შავი სივრციდან მესტუმრა გაურკვეველი წარმომავლობის არსება და გადმომცა ინფორმაცია, სადაც ეს დაკარგული ფუნჯი უნდა ყოფილიყო. დილით ავდექი, რა თქმა უნდა სიზმარს ყურადღება არ მივაქციე და რომ მივედი ონკანთან, სადაც ვიდექი, ჩემ უკნიდან გარკვევით მომესმა სერიოზული ხმა, რომელმაც მკითხა - "რატომ არ უყურებ იმ ადგილს?" მივედი მშობლებთან და ვიკითხე ვინმე ხომ არ იყო აბაზანაში, მაგრამ მათ ასეთი რამ უარყვეს." ამის შემდეგ დიდი ეჭვი გაუჩნდა, რომ რაც ნახა უბრალო სიზმარი არ იყო და გადაწყვიტა შეემოწმებინა ნაჩვენები ადგილი. აყარა პლინტუსი და თავისი დაკარგული ფუნჯი ზუსტად იმ ადგილას აღმოჩნდა ჩამარხული. სხვათაშორის, ამ სოხუმელმა მხატვარმა 1988 წელს მეორე სიზმარიც ნახა, რის მერეც მან მშობლებს უთხრა, რომ აფხაზეთში რაღაც საშინელება დატრიალდებოდა და სამწუხაროდ, რამდენიმე წელიწადში ეს სიზმარიც ახდა. 1992 წლის ზაფხულში, ივნისის თვეში ზურაბ კოკაიას მანქანა გაუფუჭდა და თავის ძმას, მიხეილ კოკაიას (რომელიც ჟიული შარტავას თანაშემწე იყო და ახლა დაკარგულია აფხაზეთის ომის შემდეგ) სთხოვა მანქანა და თავის საქმეზე ამ მანქანით წავიდა საღამო ხანს. შუა გზაში ჩაესმა სწორედ ის ხმა, რომელიც პირველი შემთხვევის დროს გაიგონა (ამ შემთხვევაში ეს იყო ხმადაბალი, მაგრამ ბრძანებითი ტონი) და ჩაესმა შემდეგი სიტყვები: "მაღლა აიხედე!" ზურაბმა გზა მაინც გააგრძელა, ხმამ ისევ გაიმეორა იგივე მოწოდება და მანქანის ძრავაც ჩაქრა. ზურაბი იგონებს, რომ გადმოვიდა გაჩერებული მანქანიდან, რომ გაერკვია რა ხდებოდა, აიხედა ზევით და დაინახა საოცარი რამ - ეს იყო ობიექტი, რომელიც სიგრძეში დაახლოებით იქნებოდა 3 კილომეტრი. ეს იყო უზარმაზარი ხომალდი. ხომალდს ჰქონდა მრავალი ნათება, რომბისებრი ფორმა და მისი ნათება გადადიოდა ულამაზეს პასტელურ ტონებში. ამავე დროს ჩაესმა ისეთი მუსიკა, რომელსაც ის უწოდებს არაამქვეყნიურს, რომლის მსგავსიც არასოდეს არაფერი მოუსმენია. ეს მოვლენა ცაზე რამდენიმე წუთით გაგრძელდა, სანამ მიეფარებოდა ჰორიზონტს, მთებს მიღმა და მთლიანად გადაკვეთდა ცას. როცა გონს მოვიდა და გარშემო მიმოიხედა, აღმოჩნდა, რომ მისი მანქანის უკან გაჩერებული იდგა ზუსტად 17 მანქანა, საიდანაც მასავით გადმოსული იყო ხალხი, იდგა შუა ტრასაზე, იყურებოდნენ ცისკენ და ერთმანეთს ეკითხებოდნენ: "თქვენც დაინახეთ ეს? ეს რა იყო?". გადაფრენიდან რამდენიმე ხანში მანქანების ძრავები ჩაირთო, ყველამ გააგრძელა გზა, მაგრამ წინ კიდევ საინტერესო რამ ელოდათ. გარკვეული მანძილის გავლის შემდეგ წინ დახვდათ ხალხი, რომლებმაც ინტერესის გამო გააჩერეს ეს მანქანები და ჰკითხეს: თქვენც ნახეთ ის, რაც ახლა მოხდაო? როგორც ბატონი ზურაბი იგონებს: "ჩვენი პასუხის მოსმენის მერე, როცა მოვუყევით რა და როგორ დავინახეთ, მათ კიდევ უფრო საოცარი რამ გვითხრეს - "ჩვენ კი დავინახეთ თუ როგორ ამოვიდა ეს უზარმაზარი საფრენი ობიექტი ზღვიდანო". ამიტომ იყვნენ ისინი ბევრად უფრო აჟიტირებულები, მათ საერთოდ საოცრება უნახავთ.#საინტერესო #უცხოპლანეტელები #მსოფლიოსუცნაურობანი წყარო -intermedia

მე–19 საუკუნის მეორე ნახევრიდან დაიწყო ხელოვნების მიმდინარეობების ‘’აცდენა’’. თუ ადრე არსებობდა, მაგალითად, ბაროკო, ხოლო მას მოჰყვებოდა– როკოკო, ამჯერად ასე მკაცრად აღარ განისაზღვრა ერთი მიმდინარეობის უპირატესობა. მოდერნიზმი ჩაისახა ჯერ კიდევ მაშინ, როცა რეალიზმი არ იყო დამთავრებული. ამას გარდა, აღსანიშნავია ისიც, რომ ერთმანეთს აცდა მიმდინარეობის გავრცელება ხელოვნების სხვადასხვა დარგში. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, მოდერნიზმი ერთდროულად არ გამოვლენილა ლიტერატურაში, მუსიკაში, მხატვრობასა და ქანდაკებაში. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, ეს ‘’ახალი ფილოსოფიური მიმდინარეობა, რომელმაც დიდი ტრანსფორმაციები გამოიწვია დასავლურ საზოგადოებაში’’ ჩემთვის ძალიან საინტერესოა. მან ახალი თვალით შეხედა სამყაროს. ‘’იმ ფაქტორებს შორის, რომლებმაც გამოკვეთეს ახალი მიმდინარეობა, ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო თანამედროვე ინდუსტრიული საზოგადოების განვითარება და ქალაქთა რიცხვის სწრაფი ზრდა, ამ ყველაფერს კი თან ახლდა პირველი მსოფლიო ომის შიში.’’ მოდერნისტებმა განსხვავებულად დაიწყეს აზროვნება და მრავალმა მათგანმა რელიგიური რწმენებიც კი უარყო.image1 როდესაც მოდერნიზმზე ვსაუბრობთ, შეუძლებელია არ ვახსენოთ ფრანგი პოეტის– შარლ ბოდლერის ‘’ბოროტების ყვავილები’’ ( ‘’Les Fleurs du mal ‘’) . მან თავის პოემებში წამოჭრა ისეთი სკანდალური თემები, როგორებიცაა: წმინდა და ბიწიერი სიყვარული, სიკვდილი, დაკარგული უმანკოება, ქალაქის დამხობა და სხვა. პოემებმა არ ჰპოვა დიდი აღტაცება. აღსანიშნავია გუსტავ ფლობერი, რომელმაც ცოტა ხნით ადრე მსგავსი თემები წამოსწია (‘’მადამ ბოვარი’’). მან შეაქო პოეტი მსგავსი სიტყვებით : ‘’ თქვენ ნახეთ გზა, რომანტიზმის გაახალგაზრდავებისა,… ისეთი დაუმორჩილებელი ხართ, როგორც მარმარილო, და ისეთივე შორსმჭვრეტელი, როგორც ინგლისის ნისლი’’ (“You have found a way to rejuvenate Romanticism… You are as unyielding as marble, and as penetrating as an English mist”). ამ ყველაფრის მიუხედავად, წიგნი საზოგადო მორალის შეურაცმყოფელად მიიჩნიეს და როგორც მისი დამწერი, ისე მბეჭდავი და გამომქვეყნებელი გაასამართლეს. სხვა მიმდინარეობების მსგავსად, მოდერნიზმი დაუპირისპირდა თავის წინამორბედს–რეალიზმს. მისთვის აღარაა საინტერესო ‘’ადამიანი–როგორც სოციალური ცხოველი’’, მან ყურადღება მიაქცია ჰამლეტისნაირ ადამიანს, საზოგადოებისგან გარიყულს. ამის ერთ–ერთი საუკეთესო მაგალითია– დოსტოევსკის ‘’იდიოტი’’ , რომელიც ავტორის ყველაზე ‘’ავტობიოგრაფიულ’’ ნამუშევრად მონათლეს. საინტერესოა ისიც, რომ ფრიდრიხ ნიცშემ იესო ქრისტე დაინახა მწერლის ამ პერსონაჟში. ისიც აღსანიშნავია, რომ სიტყვა იდიოტი ადრე განსხვავებული დატვირთვით გამოიყენებოდა. იგი ნიშნავდა ‘’კერძო პირს’’ (საზოგადოებისგან გარიყულს), ამიტომ არ არის გასაკვირი გერმანელი ფილოსოფოსის ამგვარი მოსაზრება. მოდერნიზმის კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი თვისებაა ის, რომ იგი დაინტერესდა ინტელექტუალებით. ამის საუკეთესო მაგალითია ნორვეგიელი მწერლის კნუტ ჰამსუნის–‘’შიმშილი’’, რომელშიც ძალიან კარგად ჩანს გადასვლა რეალიზმიდან მოდერნიზმზე. მისი მთავარ პერსონაჟის თვისებები მოგვაგონებს რასკოლნიკოვს (დოსტოევსკის გმირს ‘’დანაშაული და სასჯელი’’). თვითონ კნუტ ჰამსუნიც რუსი გენიოსის დიდ გავლენას განიცდიდა. ‘’შიმშილი’’ მოიცავს ნორვეგიელი მწერლის ორ ძირითად: ლიტერატურულ და იდეოლოგიურ მოტივს. მოდერნიზმის მთავარი მიზანია, რომ ჩვენ ვერ დავინახოთ საზღვარი რეალობასა და ოცნებას შორის. მისი მიმდევრები ფიქრობენ, რომ ‘’სამყარო პირდაპირ არაფერს გვეუბნება’’. რეალიზმისგან განსხვავებით, მათ ყველაფერში დაიწყეს სიმბოლოების ძიება და თვლიდნენ რომ ისინი ‘’ანარეკლია მიღმიერისა’’. სწორედ, მათი დახმარებითაა შესაძლებელი ‘’ზეციური იდეის გაშიფვრა’’. მოდერნიზმს არ აინტერესებს ჩვეულებრივი ადამიანები, პირიქით ის ეძებს გადახრას(ყველანაირი გაგებით). ეს განსაკუთრებით კარგად ჩანს ლიტერატურაში. მწერლებს აინტერესებთ პერსონაჟები, რომლებიც ‘’ამოვარდნილნი არიან კონტექსტიდან’’. ამ პერიოდის ნამუშევრებში ჩვენ ორი სახის გმირებს გადავაწყდებით: პირველი– ესაა ‘’უძლური ქრისტე’’–‘’ჰამლეტი’’, რომელიც ძალიან კარგი და კეთილია, თუმცა მას აქვს სოციალური დაბრკოლებები, რომლებსაც ვერ ძლევს და ირიყება ხალხისგან. როგორც წესი ამას მოსდევს ნაადრევი სიკვდილი. ქართულ ლიტერატურაში ამის საუკეთესო მაგალითია– თეიმურაზ ხევისთავი (‘’ჯაყოს ხიზნები’’). მეორე ტიპი– ესაა ‘’ზარათუშტრა’’–ძლიერი ადამიანი, რომელიც ძალიან ბევრ დაბრკოლებას დაძლევს, თუმცა მისი ბედი აუცილებლად ტრაგიკულია. როგორც ზევით აღვნიშნე, ხელოვნების მიმდინარეობები სხვადასხვა დარგში ერთმანეთს აცდა. ძალიან რთულია იმის განსაზღვრა, თუ სად და როდის დაიწყო იმპრესიონიზმი. ‘’ერთნი მას მოიხსენიებენ, როგორც კლასიკურ მოდერნიზმს, მეორენი კი მას ცალკეულ მიმდინარეობად თვლიან. ისე, კი მას არც ერთ დარგში ისე არ დაუმკვიდრებია სახელი, როგორც მხატვრობაში.’’ ვიზუალურ ხელოვნებაში მოპოვებული წარმატების შემდეგ, მან გამოხმაურება სხვა დარგებშიც ჰპოვა, რომლებიც შემდგომში ისტორიას დაამახსოვრდა როგორც– იმპრესიონისტული მუსიკა და ლიტერატურა. აუცილებლად უნდა აღინიშნოს ის, რომ იმპრესიონისტების ნახატებმა ძალიან დიდი კრიტიკა დაიმსახურა თავდაპირველად. საზოგადოებას, რომელსაც აქამდე ამგვარი არაფერი უნახავს, ძალიან გაუჭირდა ჩანაფიქრის აღქმა. სახელწოდებაც – იმპრესიონიზმი, კლოდ მონეს ნახატიდან იღებს სათავეს, (Impression, Sunrise), რომელმაც პროვოცირება მოახდინა კრიტიკოსზე, რომელმაც იხილა ნამუშევრები და მათ შესახებ სატირული მიმოხილვა გამოაქვეყნა იმდროინდელ ჟურნალში.#მოდერნიზმი #იმპრესიონიზმი Tbilisi

საოცარი შეგრძნებებია, როცა თოვლში მიდიხარ, მიდიხარ და ნაკვალევს ტოვებ, შენს არსებობას ახსენებ ყველას, ვინც ამავე გზით გამოივლის და გრძნობ, რომ სამყაროს სჭირდები, თორემ არც ნაკვალევი დარჩებოდა შენი… ასე ფიქრობ მხოლოდ წუთები, რადგანაც ხედავ თოვლი ფარავს შენს ნაკვალევს და ის ქრება, თითქოს არც ყოფილა, თითქოს არც კი გაგივლია აქ და უკან მობრუნებულს იგივე გზაზე სხვისი ნაკვალევი გხვდება და თუ გინდა ისევ სამყაროს ნაწილად იქცე და იგრძნო რომ ვიღაცას სჭირდები თავიდან უნდა გაიარო იგივე გზა და ნაკვალევიც თავიდან დატოვო. ადამიანებთან ურთიერთობაშიც ხომ ასე ხდება… არსებობ ვიღაცის გვერდით, არსებობ მასში და შეგიძლია შენი არსებობით შეცვალო ის, მანამ მასში არის რაღაც ნაწილი შენი, შენი ნაკვალევი, მერე კი ქრები, ქრები მისი გულიდან, ქრები როგორც პატარა ფიფქები ქრებიან შენს წამწამებზე, ხელისგულებზე და გიკვირს და გტკივა, რომ ასე მარტივად დაგივიწყა, თითქოს არც იყავი, გიკვირს რომ არაფერი ახსენებს შენს თავს, არც მუსიკა ერთად რომ უსმენდით, არც ქუჩები ერთად რომ სეირნობდით, არც გვირილები ასე რომ გიყვარს და არც უსაზღვროდ დიდი ცა… არაფერი დარჩა შენგან, არადა, რა უხვად გაეცი მისთვის შენი არსებობის ყველა წუთი და წამი, ნაწილები შენი სულისა და ახლა ხვდები, რომ უკან აღარაფერს დაგიბრუნებენ, ხვდები რომ სიცარიელედღა დარჩი და მაინც არ ნანობ… მხოლოდ ტკივილი, კიდევ კარგი ეს მაინც დაგრჩა. მიდიხარ თოვლში და ფიქრობ, რომ სამყარომ შეწყვიტა არსებობა, დროც კი გაჩერდა, მხოლოდ საკუთარი გულის ცემა გესმის და მხოლოდ შენს ფიქრებს ხედავ ნატვრად გადაქცეულს, ნეტა მომწეროს, ტელეფონი კი დუმს… მაინც ჯიუტად ელი და რატომღაც გჯერა, რომ ის აუცილებლად მოვა შენამდე, მოვა და დაგიკოცნის ხალებს ლოყაზე სამ წერტილად გაბნეულს და ელი. გგონია გავიდა თვეები, წლები, საუკუნეები, გგონია გაიარე უკვე დიდი გზა მასთან შესახვედრად, მაგრამ გრძნობ რომ ყველა გზა უკან გაბრუნებს, გაბრუნებს საკუთარ თავთან, საკუთარ ტკივილთან და ცრემლებიც კი აღარ გყოფნის, აღარც ძალა რომ წახვიდე… დაიღალე… აკვირდები საკუთარ ნაკვალევს თოვლზე და ხედავ რომ ვიღაც სხვაც მოდის იგივე გზაზე, მოდის, მაგრამ არა შენს ნაკვალევზე, უბრალოდ შენს გვერდით და ხვდები, რომ არავის შეუძლია შენი არსებობა გადაფაროს, წაშალოს ის რაც ხარ, რაც შენგან რჩება, იმიტომ რომ შენ შენ ხარ, სხვა კი სხვაა და არასოდეს დაემთხვევით ერთმანეთს როგორც ეს ფიფქები, ათასები და ათიათასები, მილიონები და უფრო მეტიც, თითქოს ერთნაირები და მაინც ყველა სხვადასხვა, თითოეული თავისთავად ღირებული, სხვებისგან დამოუკიდებლად, არა როგორც თოვლი, არამედ ერთი პატარა ფიფქი, რომელიც გაქრება წამში, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ის არ იყო, არ არსებობდა. ამას ხვდები და გრძობ საკუთარ სულს, საკუთარ სხეულს, გარკვეულ დროში და გარკვეულ სივრცეში, მარადისობის ერთ მცირე წამში, აწმყოში, წარსულში და მომავალში, გრძნობ საკუთარი არსებობის საჭიროებას და რწმუნდები აღარ ხარ მარტო, აღარც დაღლას გრძნობ, რადგან იცი უნდა იარო, რომ არ დაიკარგო, იარო წინ, ან უკან, მაგრამ უნდა იარო და შეხვდები იმას ვინც შენსკენ მოდის, დგეხარ თოვლში, ფიფქებით დამძიმებული წამწამებით და სასაცილოდ აფახულებ თვალებს, როგორც თოჯინა შენი ბავშვობის მეგობარი და გახსენდება ოქროს თევზები, დროებით რომ მიივიწყე სადღაც ცნობიერების ურთულეს გზაზე და ახლა ისევ გჯერა მათი არსებობის, ისევ გჯერა რომ სადღაც ისინი შენს ზღაპარს წერენ და უნდა წახვიდე იქ, შენს ზღაპარში და შენს სამყაროში და ისევ იწყებ ძიებას… იცი ისევ ბევრჯელ მობრუნდები უკან, ბევრჯელ იგემებ ტკივილს და იმედგაცრუებას, ბევრჯელ დაეცემი დაქანცული და მაინც გრძნობ , რომ უნდა წახვიდე… რადგან შენი ზღაპარი ამად ღირს… იქ უნდა მოხვდე… მომენატრე და შენთვის გავთოვდი, შორი გზებიდან მოვედი შენთან და შევისვენე შენს წამწამებზე… გთხოვ მაპატიოს ეს სისუტე ვინც შენ გეკუთვნის, ვისაც შენად თვლი, მე ხომ ფიფქი ვარ მალე გავქრები, მხოლოდ წამი მაქვს შენთან ყოფნისთვის და ეს წამია მარადისობა და უფრო მეტიც…… #news #funny #design #business #sport #religion #gaming #photo #art #opinion #goodplaces #politics #events #crypto #food

ნუ დაიწყებთ ვარჯიშზე ფიქრს იქამდე, სანამ ამისთვის დროს არ გამოათავისუფლებთ თუ ვარჯიში გულზე არ გეხატებათ და ამავე დროს, დილით გაღვიძება გიჭირთ, პირდაპირ გეტყვით, რომ დილის ვარჯიშთან დაკავშირებული თქვენი ყველა გეგმა კრახით დასრულდება. თუ ერთადერთი დრო, როცა ვარჯიში შეგიძლიათ, დილაა, მაშინ იმით დაიწყეთ, რომ ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დილას გაიღვიძოთ და ადგეთ. აუცილებელი არაა, რომ ივარჯიშოთ, სახლი მიალაგეთ ან საუზმე მოამზადეთ, მთავარია, რომ ვარჯიში იქამდე არ დააძალოთ თქვენს სხეულს, სანამ საერთოდ დილით ადგომას არ შეეჩვევით. არ იდარდოთ ვარჯიშის ხანგრძლივობაზე ყველაზე ხანმოკლე ვარჯიშიც კი სჯობს არანაირ ვარჯიშს, ასე რომ, არ მოუსმინოთ ადამიანებს, რომლებიც გეუბნებიან, რომ დღეში საათ-ნახევარი "უბრალოდ მინიმუმია", არც საკუთარ თავს მოუსმინოთ, რომელიც გეუბნებათ, რომ "ყოველდღე ორ საათს ნამდვილად ვერ ვივარჯიშებ". გამოძებნეთ 10 წუთი და დაიწყეთ 10 წუთით.• ვარჯიშის დროს უსმინეთ შესაფერისს მუსიკას. მუსიკა 20%ით აუმჯობესებს ვარჯიშის შედეგს. თუმცა სწორად უნდა შეარჩიოთ. იოგას წყნარი და მოსადუნებელი მუსიკა უხდება, ფიტნესს კი ენერგიული ინსტაგრამზე დააფოლოვეთ ადამიანები, რომლებიც აღგაფრთოვანებენ ხანდახან პატარა ბიძგიც საკმარისია იმის გასახსენებლად, რამდენი რამის გაკეთება შეუძლია ადამიანის სხეულს მონდომებისა და ვარჯიშის შემთხვევაში. იქონიეთ პატარა, მარტივი მიზნები ყოველდღე 20-წუთიანი ფეხით სიარული რთული მიზანი არაა და შეგიძლიათ, ამით დაიწყოთ. უბრალოდ კალენდარში მოინიშნეთ ყველა დღე, როცა 20 წუთის განმავლობაში სიარულს მოახერხებთ. როგორც კი დაკვირვებას დაიწყებთ, ასეთი დღეების რაოდენობაც მოიმატებს. თუმცა ერთი ისეთი მიზანიც გჭირდებათ, რომელიც ახლა ძალიან გაშინებთ იქნება ეს 30-წუთიანი სირბილი, კონკრეტული წონის აზიდვა, რამდენიმე კილომეტრის განმავლობაში ცურვა თუ ხელებზე დგომა - რაღაც დიდი მიზანი აუცილებლად გჭირდებათ. ამ მიზნის მიღწევა კი დაგარწმუნებთ, რომ არაფერია შეუძლებელი.

1932 წელს მოსკოვში, იოსებ სტალინის დაუძინებელი მტრის - ლევ ტროცკის ბინაში "მოულოდნელად" ხანძარი გაჩნდა და ყველაფერი განადგურდა. იმხანად ლევ ტროცკი უკვე საზღვარგარეთ იყო გაქცეული, მაგრამ სტალინის წინააღმდეგ იქიდანაც ინტრიგებს ხლართავდა. დიდი დიქტატორი, ჩვეულებისამებრ, ძალზე შეუბრალებლად ექცეოდა მტრებს და ბუნებრივია, არც ტროცკის მიმართ გამოიჩენდა ლმობიერებას - მით უმეტეს, რომ მასთან პირადი საქმეების გამოც გართულებული ურთიერთობა ჰქონდა და დანდობაზე ლაპარაკიც კი ზედმეტი იყო. საბჭოთა ოფიციოზმა მთელი მსოფლიოს გასაგონად განაცხადა, რომ ტროცკის საცხოვრებელ სახლს ცეცხლი სრულიად შემთხვევით გაუჩნდა - დარაჯს, რომელსაც გათბობის რეგულირებაც ევალებოდა, საქვაბეში შესვლა გადაავიწყდა, ჩაეძინა და გახურებული საქვაბის აფეთქებამ ცეცხლი გააჩინა. სინამდვილეში ეს ყველაფერი საბჭოთა კავშირის შინსახკომის მიერ იყო მოწყობილი, მაგრამ ამას ვერავინ იტყოდა - დარაჯი ხანძარს ემსხვერპლა, სხვა მოწმე კი არ არსებობდა. ლევ ტროცკიმ, რომელიც მაშინ თურქეთში იმყოფებოდა, კარგად იცოდა, რომ იოსებ სტალინს, რომ იტყვიან, "გრძელი ხელები ჰქონდა" და სტამბოლში სულაც არ გაუჭირდებოდა მტრის გაქრობა. ამიტომაც, როგორც კი მოსკოვური სახლის დაწვის შესახებ შეიტყო, თავშესაფარი ოფიციალურად საფრანგეთს სთხოვა - იგი სასტუმრო "ორიანტიდანაც" (დღევანდელი სასტუმრო "თაქსიმი" სტამბოლში), მალე საცხოვრებლად საფრანგეთის საელჩოში გადავიდა. საფრანგეთის ელჩს თურქეთში ლევ ტროცკისთვის საცხოვრებლის გამოყოფაზე უარი არ უთქვამს; პარიზმა კი სტალინის დაუძინებელი მტერი კარგა ხანს ალოდინა - ლევ ტროცკის თავშესაფარი მაშინღა აღირსეს, როდესაც 1936 წელს ესპანეთში სამოქალაქო ომი დაიწყო და საბჭოთა კავშირმა აშკარად დაუჭირა მხარი ესპანეთის კომუნისტურ პარტიას. ესპანეთში მის გარდა არსებობდა ასევე "მარქსისტული ერთიანობის მუშურ-გლეხური პარტია" ანუ "პოუმ", რომელიც ტროცკის იდეებს იზიარებდა. პარიზში დაფუძნებული ტროცკი, ვისაც საფრანგეთის მთავრობა პოლიტიკურ აქტიურობას არც კი უკრძალავდა, ესპანეთის ამბებში თხემით ტერფამდე ჩაეფლო - ის "პოუმ"-სა და ანარქისტებს დაუკავშირდა და ესპანელი კომუნისტების წინააღმდეგ ბრძოლას შეუდგა. პარალელურად, რაღა თქმა უნდა, მონარქისტებსაც უპირისპირდებოდა. აქვე უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ ლევ ტროცკის 1932 წელსვე ჩამოართვეს საბჭოთა კავშირის მოქალაქეობა და დაუსწრებლად მიუსაჯეს დახვრეტა. კრემლის მესვეურები არ ახმაურებდნენ იმ ფაქტს, რომ სტალინის მეუღლე - ნადეჟდა ალილუევა ტროცკის დავალებით იყო მოწამლული. ამას ემატებოდა ისიც, რომ ფრანგულ პრესაში (მაშინ ფრანგული პრესის პრესტიჟი წარმოუდგენლად მაღალი იყო) ხშირად ქვეყნდებოდა წერილები სტალინის პიროვნების შესახებ და დიდი დიქტატორი მათი წაკითხვის შემდეგ გიჟს ჰგავდა - დეტალები, რომლებზეც იქ ეწერა, მართლაც, სინამდვილეს შეესაბამებოდა; არადა, მათ შესახებ მხოლოდ სტალინის ოჯახის ახლობლებს უნდა სცოდნოდათ. 1937 წელს, ესპანეთში სამოქალაქო ომი რესპუბლიკელთა სასტიკი დამარცხებით დასრულდა. ამას წინ უძღოდა ერთი მეტად შთამბეჭდავი ტერაქტი, რომელიც იმავე წლის დასაწყისში, ბარსელონაში (ეს ქალაქი რესპუბლიკელების ძირითად საყრდენ ბაზას წარმოადგენდა) ესპანეთის კომუნისტური პარტიის ტერორისტებმა მოკლეს ტროცკის მომხრე "პოუმ"-ის ლიდერი ანდრეუ რინი. ამან კი დიდი არეულობა შეიტანა რესპუბლიკელთა რიგებში - კომუნისტურ პარტიას "პოუმ"-ისა და ანარქისტული პარტიის წევრები დაუპირისპირდნენ. ფრანსისკო ფრანკო ბაამონდემ კი, რომელიც იმ დროს ანტირესპუბლიკურ ფრონტს ხელმძღვანელობდა, დრო იხელთა და უეცარი შეტევებით მოსპო რესპუბლიკელთა არმია; მერე ბარსელონაც აიღო და ყველაფერი მოაგვარა. ესპანელ რესპუბლიკელთა დამარცხება სტალინმა და ტროცკიმ საერთაშორისო ასპარეზზე ერთმანეთს გადააბრალეს - დიდი დიქტატორი კრახმა იმ დონეზე კი გააცოფა, რომ ტროცკის პოლემიკაში აჰყვა; არადა, მანამდე ეს არასოდეს უქნია. მან "პრავდაში" სტატიების მთელი სერია გამოაქვეყნა საერთო სათაურით - "მსოფლიო პროლეტარიატის ნომერი პირველი მტერი"; ტროცკიმ კი, ტრადიციულად, ფრანგული პრესის ფურცლებიდან გასცა არანაკლებ მწვავე პასუხი, თანაც საჯაროდ განაცხადა, რომ იწყებდა მუშაობას დიდტანიან ბიოგრაფიულ ნაშრომზე - "სტალინი". რამდენადაც სტალინ-ტროცკის დაპირისპირებამ უკვე საერთაშორისო ასპარეზზე გადაინაცვლა, პარიზმა ტროცკის თავშესაფრის ქონის უფლება შეუწყვიტა და მალე ქვეყნის დატოვებაც მოსთხოვა. რა თქმა უნდა, საფრანგეთის მესვეურები სტალინის გაღიზიანებას ერიდებოდნენ - მით უმეტეს, რომ უკვე 1937 წელი იდგა და დიდი დიქტატორი მტრების მუსვრით იყო დაკავებული. სწორედ მაშინ თქვა ტროცკიმ: "მე მტრების არ მეშინია, მაგრამ უნდა გავერიდო მათ, რადგან გრძელი ხელები აქვთ". 1937 წელსვე, IV ინტერნაციონალის (რომელიც მაშინ აშშ-ში იყო ბაზირებული) არაოფიციალური მიწვევით, ლევ ტროცკი მექსიკაში ჩავიდა. იმხანად მექსიკას საბჭოთა კავშირთან დიპლომატიური ურთიერთობა არ ჰქონდა და საბჭოთა დაზვერვასაც იქ ხელი არ მიუწვდებოდა - ყოველ შემთხვევაში, ასე ეგონათ თავად ლევ ტროცკისა და მის თანამოაზრეებს, IV ინტერნაციონალიდან. მექსიკის ხელისუფლებაზე სტალინი მართლა ვერ მოახდენდა გავლენას, თუმცა ლევ ტროცკის ფინანსური მდგომარეობა ნამდვილად აღარ იყო ისეთი, რომ ოკეანის გაღმიდან სტალინისთვის რაიმე დაეკლო - ჯერ კიდევ 1936 წელს, პარიზში ყოფნისას, ტროცკი იძულებული გახდა, თავისი არქივის ნაწილი ამსტერდამის თანამედროვე ისტორიის ინსტიტუტის ადგილობრივი ფილიალისათვის მიეყიდა; აღებული ფულით კი ვალები გადაიხადა. ასე რომ, მექსიკაში ჩამოსვლისას, ლევ ტროცკის ჯიბეში გროშიც არ უჭყაოდა და იძულებული გახდა, პოლიტიკური მოღვაწეობა დროებით შეეწყვიტა - მან მეხიკოს გარეუბან კოიოაკანში კურდღლების ფერმა აიღო გირაოდ და ფერმერობას შეუდგა. მიუხედავად იმისა, რომ მექსიკაში მყოფი ტროცკი აღარ აქტიურობდა, კრემლში სტალინი მაინც შეშფოთებული იყო და თავისი დაუძინებელი მტრის ლიკვიდაციაზე უფრო ხშირად ფიქრობდა. დიდმა დიქტატორმა იცოდა, რომ ტროცკი არ გაჩერდებოდა; არადა, სტალინს ევროპის "გაწითლება" ეწადა და თუ მტერს თავიდან არ მოიშორებდა, ჩანაფიქრს ვერ აასრულებდა - ევროპელ მემარცხენეთა შორის ხომ ტროცკის ძალიან ბევრი მომხრე ჰყავდა და მათ ხალხის დარაზმვა შეეძლოთ. 1940 წლის თებერვალში, იოსებ სტალინმა საბოლოოდ გადაწყვიტა, ტროცკისთვის ბოლო მოეღო. მაშინ საბჭოთა კავშირი ფინეთთან ომს აწარმოებდა და ერთი შეხედვით, ამის დრო არ იყო, მაგრამ დიდი დიქტატორი მაინც მიიჩნევდა, რომ ომის მიუხედავად, ტროცკის ლიკვიდაცია აუცილებელი იყო. აქვე იმასაც დავძენთ, რომ დასავლეთელი ისტორიკოსები ლევ ტროცკის მკვლელობაზე საუბრისას, ყოველთვის მიუთითებენ, რომ სტალინი მაშინ II მსოფლიო ომის წამოწყებას გეგმავდა და კატეგორიულად არ სურდა, რომ იმ მომენტისთვის ტროცკი ცოცხალი ყოფილიყო. ეს თვალსაზრისი მართლაც შეეფერება სიმართლეს, რადგანაც სწორედ ტროცკის მკვლელობიდან ერთი თვის შემდეგ დაიწყო II მსოფლიო ომი - გერმანია და საბჭოთა კავშირი ერთდროულად შეიჭრნენ პოლონეთში. თებერვლის ერთ თოვლიან დღეს, სტალინმა თავის კაბინეტში ლავრენტი ბერია იხმო. პენსნეიანი კაცი დროულად გამოცხადდა მასთან. დიდმა დიქტატორმა, რომელიც კარისაკენ ზურგით, ფანჯარასთან იდგა, კარის ჭრიალზე მოიხედა და ჩაეღიმა: "აჰაა, მოხვედი, ლავრენტი?... რაღაც მინდა დაგავალო", - ჩაილაპარაკა მერე და სტუმარს იქვე, სავარძელზე უხმოდ მიუთითა. ლავრენტი ბერია დინჯად დაჯდა, პენსნე მოიხსნა, გაწმინდა და მერე ქართულად იკითხა: "რა ამბავია, ვისარიონიჩ?" იმავე საღამოს, თავის კაბინეტში მჯდარმა ლავრენტი ბერიამ შიკრიკს ტროცკის საქმე და კიდევ რამდენიმე სხვა საქაღალდე მოატანინა, მდივან ქალს კი ერთი ჭიქა ჩაის ადუღება სთხოვა. თხოვნა რომ შეუსრულეს, თვალები მოჭუტა, ქალს მადლობა გადაუხადა და მოულოდნელად ჰკითხა: "ფროსია, ვინ გვყავს ჩვენ ისეთი, ესპანური რომ იცოდეს?" მდივანი ქალი წამით დაიბნა, მერე კი უპასუხა: "რაღა თქმა უნდა, ნაუმ ეიტინგონი, ლავრენტი პავლოვიჩ!" საბჭოთა უშიშროების ოფიცერი, ნაუმ ეიტინგონი, რომელსაც ესპანეთის ომის დროს საბჭოთა კავშირიდან რესპუბლიკელთა კონტროლირებად ტერიტორიებზე მოხალისეთა შენაერთების გადაყვანა ევალებოდა, მართლაც შესანიშნავად ფლობდა ესპანურ ენას. სხვათა შორის, ის თბილისში გაზრდილი რუსი ებრაელი იყო და ბერია კარგად იცნობდა. ამიტომ, პენსნეიან კაცს აღარც უყოყმანია - ეიტინგონი თავისთან იხმო და ვითარება გააცნო. ნაუმ ეიტინგონი, რომელსაც "ტროცკის საქმეში" მეტსახელად "ფილიპე" უწოდეს, თავდაპირველად დაეჭვდა, შეძლებდა თუ არა საბჭოთა აგენტურა მექსიკაში ისე შეღწევას, რომ არავინ ჩავარდნილიყო: "ჩვენი ბიჭები არწივები არიან, მაგრამ მექსიკა ჩვენთვის მაინც სპეციფიკურია... ცდად კი ღირს!" - უთხრა მან ბერიას. პენსნეიანმა კაცმა ავად ჩაიღიმა და წყნარად თქვა: "სრულ თავისუფლებას გაძლევთ, იმუშავეთ და საქმე გააკეთეთ... იცოდეთ, ყველაფერი აგვისტოში უნდა მორჩეს... ჰო, მართლა - მე ნუ მიპატაკებთ, რადგან ეგ საქმე ამხანაგ პაველ სუდოპლატოვს დააწერეს!" ეიტინგონისთვის ყველაფერი ცხადი გახდა, ამიტომ დაზუსტება არ მოუთხოვია, ისე დაემშვიდობა ბერიას და კაბინეტიდან გავიდა. მან იმავე დღეს ინახულა პაველ სუდოპლატოვიც - გამოცდილი საბჭოთა "ჩეკისტი", რომელმაც სახელი უკრაინელი ნაციონალისტების ლიდერის, ევგენი კონოვალეცის ორიგინალური ლიკვიდაციის მერე გაითქვა: კონოვალეცს ძალიან უყვარდა შოკოლადი; სუდოპლატოვმა, რომელიც მას "ჩეკას" დავალებით ამსტერდამში შეხვდა, უკრაინელ ლიდერს მოწამლული "ბონბონიერი" მიართვა. მიუხედავად ამგვარი გამოცდილებისა, მექსიკაში სუდოპლატოვი ვეღარაფერს იზამდა, რადგან ესპანური არ იცოდა და გარდა ამისა, სლავური გარეგნობა ჰქონდა. ამიტომ ის ზედმეტი ფორმალობის გარეშე ენდო ეიტინგონს, რომელმაც აღუთქვა, რომ პრობლემას მალევე მოაგვარებდა. 1940 წლის მარტში ნაუმ ეიტინგონი და მისი საყვარელი - ესპანელი კომუნისტი ქალი კარიდად მერკადერი მოსკოვიდან ჯერ პარიზში, შემდეგ კი მეხიკოში ჩაფრინდნენ. ეიტინგონს ჯიბეში ფრანგული პასპორტი ედო, ვინმე ფილიპე ებრალიძის სახელზე. მეხიკოში წყვილს კარიდადის შვილი - 23 წლის რამონი ელოდა. საბჭოთა მზვერავების მასპინძელი მექსიკის დედაქალაქში ცნობილი მხატვარი და კომუნისტი - დავიდ ალფარო სიკეიროსი იყო, რომელმაც ყველაფერი ადრევე იცოდა და მზადაც გახლდათ დავალების შესასრულებლად. მას ჰყავდა მებრძოლთა ათკაციანი რაზმი, რომელიც საკმაოდ კარგად იყო გაწვრთნილი და გამოცდილებაც დიდი ჰქონდა. სიკეიროსი საბჭოთა უშიშროებისგან სოლიდურ ანაზღაურებას ელოდა და მზად იყო, რისკზე წასულიყო - ლევ ტროცკის სახლს დღე-ღამის განმავლობაში იცავდნენ IV ინტერნაციონალის მიერ დაქირავებული დაცვის წევრები - ძირითადად, ამერიკელები, რომლებიც საკმაოდ კარგად იყვნენ შეიარაღებული. ნაუმ ეიტინგონი და რამონ მერკადერი მარტიდან აგვისტომდე ლევ ტროცკის გარემოცვის შესწავლას მოუნდნენ. პარალელურად კი, მერკადერი - სიკეიროსის და მისი ნაცნობების მეშვეობით - ერთ-ერთ ადგილობრივ მემარცხენე გაზეთში ჟურნალისტად გაფორმდა. ერთი სიტყვით, მზვერავებმა ყველაფერი გააკეთეს, რათა ლევ ტროცკის გარემოცვაში ბუნებრივად - ზედმეტი ეჭვის გარეშე შეეღწიათ. ასე დადგა 1940 წლის 20 აგვისტო. იმ დღეს მეხიკოში უჩვეულოდ მოღრუბლული ამინდი დაემთხვა, რაც მზვერავებს ხელს აძლევდათ - ქუჩაში ბევრი ხალხი არ იქნებოდა და ისინი უხმაუროდ მიმალვას შეძლებდნენ. სხვათა შორის, ლევ ტროცკის ეჭვი ჰქონდა, რომ უთვალთვალებდნენ. ამიტომაც სახლიდან თითქმის არ გადიოდა და ჟურნალისტებსაც იშვიათად ეკონტაქტებოდა. იმ დღეს, რატომღაც, სხვაგვარად მოიქცა - ინტერვიუზე მისულ ჟურნალისტს, რომელიც ხუან დე კასტროდ გაეცნო, უარი არ უთხრა და სახლში მიიწვია. შესვლისას, ხუან დე კასტრო, რომელსაც ხელში მსხვილბუნიკიანი, ძველმოდური ტროსტი ეჭირა, დაცვამ საფუძვლიანად გაჩხრიკა, მაგრამ ვერაფერი უპოვა. რა თქმა უნდა, დე კასტრო მერკადერი იყო და მკვლელობის იარაღად ტროსტი უნდა გამოეყენებინა. GzaPressადგილობრივი დროით 17:30 საათზე მერკადერმა ინტერვიუს ჩაწერა დაიწყო. ტროცკის მან რამდენიმე კითხვა დაუსვა და შესაბამისად, პასუხებიც მიიღო. ლევ ტროცკის ბევრი ლაპარაკი უყვარდა და ვინაიდან დიაბეტიც ჰქონდა, შიგადაშიგ შაქრიან წყალს სვამდა. ერთ-ერთი ასეთი შესვენების დროს, ის ადგა, კომოდთან მივიდა, რომელზეც წყლიანი ჭიქა იდგა. მერკადერი სწორედ ამას უცდიდა - მან მთელი ძალით მოიქნია ტროსტი და კეფაში სთხლიშა მსხვერპლს. ტროცკი იქვე უგონოდ ჩაიკეცა, თუმცაღა არ მომკვდარა. მერკადერმა კიდევ ერთხელ ჩაარტყა ტროსტი მას, მერე კი კარისკენ გაიქცა. ამ დროს, გარედან ტროცკის სახლს სიკეიროსის ხალხმა ალყა შემოარტყა და ცეცხლიც გახსნა. დაიღუპა დაცვის რამდენიმე წევრი, რამონ მერკადერმა კი სახლიდან უვნებლად გამოღწევა ვერ შეძლო - ის დაცვამ დაჭრა და დააკავა. ამ ყველაფერს ნაუმ ეიტინგონი და კარიდად მერკადერი ქუჩაში გაჩერებული მანქანიდან ადევნებდნენ თვალყურს. ეიტინგონმა და კარიდად მერკადერმა იმავე დღეს დატოვეს მექსიკა და კუბის გავლით ჯერ პარიზში, მერე კი მოსკოვში ჩაფრინდნენ. იქ ორივენი ოქროს მედლით დააჯილდოეს; სტალინმა მათ პირადად გადასცა ჯილდოები და მერე ქართული აქცენტით უთხრა: "ახლა კი ჩვენი ქვეყანა ნამდვილად ყველაზე ძლიერია მთელ მსოფლიოში, ეს კი თქვენი დამსახურებაა!" წყარომიხეილ ლაბაძე "გზა", 2012 წელი

სოფელს არ ეშინია სიმარტოვის სოფელი ითვლის სხეულზე დარჩენილ უკანასკნელ ნაიარევს ადამიანისას . ეკალ-ბარდები ხის ტოტებს შემოხვევია და მხოლოდ ჩიტების გალობა ისმის. ცარიელია გუბე, სადაც ადრე ბაყაყები ქვირითობდნენ. ეტყობა გვალვის ბრალიაო სოფლის შარაზე შეკრებილებმა. არც ამდენ მშიერ ძაღლს ნახავ სადმე,ნეკნებსაც დაუთვლი და კანჭებზე ჯოხის სროლა დაეზარება სოფლის ჭორიკანა ქალს. რა უნდა თქვას უხუცესმა,ასეთი სიმარტოვე არც მისი ბაბუის ბაბუის დროს ყოფილა . მოსათხრობ ამბებში ათასი ფურცელი გადუშლია ,მაგრამ არ იცის ვის მოუყვეს ,შვილს თუ შვილიშვილს ,ისინი ხომ აქ არ არიან . ვის რა გადასცეს ,როგორ ხდის არაყს ,როგორ წურავს ღვინოს საწნახელში,როგორ უვლის გვალვაში ვენახს და მარგლავს ალიონზე ყანას. თოხიც იქვე მიუყუდებია ოლაფარეში . ათასში ერთხელ თუ შეავლებს თავს,ძალას ერჩის ბაბუ ,ყანაში მუშაობა უკვე აღარ შეუძლია. მხოლოდ მისი დედაბერი ბოსტნისთვის თუ აიღებს თოხს ,ერთ-ორს მოიქნევს და ისევ მიაყუდებს კედელზე. სათიბიცაა, ეზოს ბალახები და ხავსი მოსდებია. ეზოს რატომ მხოლოდ ,სოფელსაც მოედო ხავსი . სიმარტოვის... დიახ ,სიმარტოვის. მაგრამ სოფელს არ ეშინია ადამიანივით. ადამიანს ეშინია სიმარტოვის და ამიტომ გარბის დიდ ქალაქებში. სოფელმა იცის ფერისცვალება ყველაფერს უხდება , სადღაც ტყის სიღრმეში მიტოვებულ ქოხსაც უხდება . ხავსმოდებულ წყაროსაც უხდება, ეჰ ,არავინ ყავს ხელი,რომ წაავლოს და კრამიტის სადგამი გამოუცვალოს . მზესაც უხდება სოფელი და ასკინკილა ფეხტიტველა ბალღს. თუ კი სადმე აქა-იქ კვამლი ამოვიდა ბუხრიდან ,მზე ღრუბლებად აგროვებს და ნისლად მოაქვს . ცაზე რამდენჯერ დაუხატავს ღრუბლებით ბაბუასთვის შვილიშვილები. აი,ბუთქუნა ღრუბელი წინ ,რომ მიიწევს,მისი უფროსი შვილიშვილია მეორე უკან,რომ მიყვება ის ნაბოლარა. მესამე დარიას შვილიშვილია , ცირა. მეოთხე პაატას და ნადიას... ახლა ისეთი მარტოა ,ღრუბლებს ეთამაშება დამალობანას ბაბუ. მერე კონად შეკრულ ღრუბელს ქალაქში ამგზავრებს მზე. სოფელს თავისი წილი სიცოცხლე მიაქვს. უხვად გასაჩუქრებს ,მაგრამ თვალის მოხუჭვა არ უყვარს. არც არაფერი აქვს და ამავე დროს ყველაფერი. სიმშვიდე აქვს სოფელს, ჩიტების ჟღურტული და გუგულის ,,ხაჩქით -ბარით" აქვს სოფელს. თხილიც აქვს სოფელს ,ეგება მან უშველოს. ეგება დააკავოს ნაბოლარა jმა ,რომელსაც სხვებივით კიდევ ქალაქისკენ გაქცევია თვალი. გული წყდება ,მაგრამ ითმენს. სხვა გზა არა აქვს სოფელს. თხილივით სავსე გულს ფიანდაზად დაგიფენს და მდინარისკენ მიმავალ ბილიკს ღიმილით მიუყვება. ზაფხულში ადამიანები იქ არიან მარტო. ზამთარში კი აქა -იქ ამჩნევია თოვლს მათი ნაკვალევი. არადა ვინ თქვა სოფელს მარტოობა აშინებსო ,ეს ადამიანებს ეშინიათ მარტოობის და ამიტომ გარბიან დიდ ქალაქებში. თეა ხარჩილავა

👽არ გჯერა უცხოპლანეტელების? – ესეიგი არ გჯერა შენი არსებობის! 🛸 🛸 წარმოუდგენელია ის ფაქტი, რომ სამყაროში მხოლოდ ჩვენ (ადამიანები) ვიყოთ. სადღაც არსებობენ ისეთი არსებები, რომელთაც ჩვენ უცხოპლანეტელებს ვუწოდებთ. სინამდვილეში უცხოპლანეტელები, მათთვის ჩვენ ვართ. არაა გამორიცხული ისიც, რომ როდესაც ჩვენ ვიკვლევთ მარსს, ამ დროს ისინი გვიკვლევენ ჩვენ. 👽 👽 უცხო პლანეტელების შესახებ ბევრი ლეგენდა დადის, უმრავ ადამიანს ისინი ნანახიც ჰყავს. დღეს შემოგთავაზებთ რამოდენიმე ისტორიას ამის შესახებ. 🛸 🛸🤯 ეს ისტორია ვნახე, ერთ ძველ რუსულ გაზეთში. ეს ფაქტი რუსეთის ერთ-ერთ ქალაქში მოხდა. ვლადიმერი სამსახურიდან სახლში ბრუნდებოდა, სამსახურში გვიანობამდე დაყოვნდა და სახლში წამოსვლა ღამის 11:00 საათზე მოუწია. იხსენებს როგორ გამოვიდა შენობიდან, როგორ ჩაჯდა მანქანაში და გავიდა გზაზე. “სექტემბრის თვე იყო, ვერ ვიტყვი, რომ შემოდგომის ქარი მაწუხებდა, იმ წელს არ ყოფილა სიცივეები. მაგრამ გზაზე, რომ გავედი საიდანღაც ცივმა ქარმა დაუბერა და ძალიან შემცივდა, მაშინვე ავწიე ფანჯრები. გზაჯვარედინზე, რომ გადავედი ნისლი ჩამოწვა და ხედვა გამიჭირდა, ფარები ჩავრთე მაგრამ უშედეგოდ, მაინც ვერ ვხედავდი გზას. გავაჩერე მანქანა, ვიფიქრე დაველოდები როდის გამოიდარებსმეთქი. 20 წუთი ველოდე, მერე ავიხედე ცაში და ვნახე, რომ რაღაც უცნაური რგოლი ანათებდა. ჯერ ვიფიქრე, რომ ლამპიონი ანათებდა, მაგრამ ეს რგოლი აქეთ-იქით ტრიალდება. იმ პერიოდში არ მჯეროდა, მფრინავი თეფშების და მსგავსი ჰომალდების და დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია. ვიფიქრე, სანამ ამინდი გამოსწორდება ცოტას წავუძინებმეთქი და ჩავთვლიმე, რომ გამომეღვიძა პირველი იყო დაწყებული, თვალები მოვიფშვნიტე და წინ, რომ გავიხედე, დავინახე რაღაც დიდი რკინის მრგვალი თეფშისმაგვარი ჰომალდი. შიშისაგან შევხტი, ამ დროს უცნაური ხმა გავიგე, სირენების ხმას მივამსგავსე, ეს ხმა, რომ გაისმა მაშინვე აიწია ჰაერში ეს ნივთი და ზემოთ ავიდა. მე გაშტერებული შევსცქეროდი, მერე სადღაც გაუჩინარდა. ეს ამბავი ჩემს მეუღლეს მოვუყევი, მაგრამ ნადიამ არ დამიჯერა, მე უკვე მწამს, რომ არსებობენ უცხოპლანეტელები და ისინი კონტაქტს ამყარებნ ჩვენთან”. – სტატიაში განაცხადა ვლადიმერმა. 🤯👽 მინდა კიდევ ერთი ისტორია მოგითხროთ, ელიზაბეტზე. ის აცხადებს, რომ დაინახა უცხოპლანეტელები. 🧐🛸 “ეს ისტორია დიდი ხნის წინათ მოხდა, მაშინ 14 თუ 15-ის ვიქნებოდი. მე ბიძაჩემი და მისი მეგობრები, ტბაზე ვიყავით სათევზაოდ, მე ბავშვობიდან მომწონდა თევზაობა და სიამოვნებით დავდიოდი მათთან ერთად. იმ დღეს სახლიდან გასვლა გვიან მოგვიწია გასვლა და შესაბამისად გვიან მოგვიწია დაბრუნება. კარგად ვითევზავეთ, გავერთეთ და მანქანისკენ გავეშურეთ, ბიძაჩემმა მანქანა, რომ დაქოქა თქვა რაღაც პრობლემებიაო და თავის მეგობარს სთხოვა დახმარება. მე მანქანიდან ვუყურებდი, როგორ აკეთებდნენ რაღაცეებს, მერე ბიძიას მეგობარი მოვიდა და მითხრა, გადმოდი მანქანიდან მოსახლეობაში გავიდეთ და დახმარება ვითხოვოთო. მე და ბიძაჩემის მეგობარი, ტბიდან გავედით და მივედით პატარა მაღაზიასთან, ის შიგნით შევიდა, რაღაც ნივთები გამოიტანა და უკან დავბრუნდით. ტბას, რომ ავუარეთ დავინახე 2 არსება, არსებას იმიტომ ვუწოდებ, რომ შემდეგ დავრწმუნდი ამაში, პირველად, რომ დავინახე ისინი მეგონა, რომ ადამიანები იყვნენ, ბიძაჩემის მეგობარს ვუთხარი, ისინი დაგვეხმარებიანმეთქი. მან გადასძახა მათ მაგრამ ისინი არც კი შემობრუნებულან. ჩვენ გზა გავაგრძელეთ. სანამ ბიძაჩემი და მისი მეგობარი მანქანას აკეთებდნენ, მე ქვემოთ ჩავდი და დავაკვირდი, იმ უცნაურ ადამიამნებს. ისინი არ ინძრეოდნენ, მხოლოდ ერთმანეთს შეჰყურებდნენ. ცოტა ხანში რაღაც ხმა გავიგე, თითქოს რაღაც წუისო. ისინი ტბაში ჩავიდნენ და დიდი ხანი არ ამოსულან, მე გაკვირვებული ვიყურებოდი ტბისკენ, შემდეგ ისინიც ამოვიდნენ, მაგრამ ტანზე ტანსაცმელი არ ეცვათ. რაღაცნაირი ფერის კანი ჰქონდათ, ნაცრისფერი ან ჭაობისფერი. ერთმანეთს ეხებოდნენ და ხელის ფორმებს იცვლიდნენ, ჯერ გრიხავდნენ, შემდეგ ასწორებნენ, ისევ გრიხავდნენ და ამრგვალებდნენ. შემეშინდა და ზემოთ გავიქეცი, როგორც ჩანს მათ დამინახეს და ისევ ტბაში შევიდნენ. ეს ამბავი ბიძაჩემს და მის მეგობარს ვუამბე. მათ არ დამიჯერეს. ამ დღის შემდეგ კიდევ ბევრჯერ მივედი ტბასთან და კიდევ ბევრჯერ ვნახე რაღაც უცნაური მოვლენები, ყოველთვის მინდოდა წყალში ჩაყვინთვა მაგრამ მეშინოდა. თან ვატყობდი, რომ ის არსებებსაც ეშინოდათ ჩემი. მე მჯერა, რომ ამ ტბაში უცხოპლანეტელები ცხოვრობენ. თურმე ადრე ამ ტბაში მოზრდილი მეტეორი ჩამოვარდნილა, შესაძლოა იმ მეტეორს ჩამოჰყოლოდნენ და დღეს ისინი ტბის ფსკერზე ცხოვრობენ”. 🧐👽 🛸👽🧐🤯 ამ ისტორიების გარდა, არის კიდევ უამრავი მასალა, რომელიც ამტკიცებს, რომ უცხოპლანეტელები არსებობენ. თქვენი საქმეა დაიჯერებთ, თუ არა მაგრამ მე კიდევ ერთხელ გეტყვით, ისინი არსებობენ! 🤯🧐👽🛸 #უცხოპლანეტელები #news #opinion #photo Tbilisi

Jgali :)) ქვემოთ მოცემული სტატია წინა წლის ამ დროს დავწერე და Wordpress-ზე მქონდა გამოქვეყნებული. მაშინ გული ძალიან მტკიოდა, რადგან მიტოვებულ სახლებთან ერთად ბევრი უფუნქციო შენობა მხვდებოდა თვალში, მაგრამ დღეს მიხარია, რადგან ერთი წლის განმავლობაში ბევრი რამ შეიცვალა. ის ამბულატორია, რომელიც ვახსენე - უკვე გარემონტებული, მოწყობილი და საიმედო დასაყრდენია სოფლში მცხოვრებლთათვის. მოედანი, რომელიც "რუსთაველის" ქუჩაზე იყო - განახლებულია. როგორც აქაურები უწოდებენ,- "კანტორა"-ს ბაღიც კეთილმოწყობილია... და ყველაზე მთავარი ისაა, რომ Covid19-მა ბევრი ჩაკეტილი, ბოქლომდადებული სახლი გააღო! გილოცავთ და ვულოცავ ჩემ თავსაც, რადგან ძალიან მახარებს ეს ფაქტი! 1 year ago... _____________________________________ დასავლეთისკენ მიმავალი წალენჯიხასთან, მარცხნივ, ლაკადის მთებისკენ თუ გაიხედავთ, ულამაზეს სოფელს დაინახავთ. ეს ჩემი სოფელია - ჯგალი. მისი სახელის ხსენებაზე გული სიხარულით მევსება, რადგან ჩემთვის ბავშობასთან, ბედნიერებასთან, წარმატებასთან, სითბოსა და სიყვარულთან ასოცირდება,მაგრამ როცა ვუფიქრდები, ნაწილობრივ გულიც მწყდება, რადგან რაც დრო გადის, თანდათან უფრო მოწყენილი მეჩვენება აქაურობა. ჩაშავებული, მხრებჩამოყრილი, მიტოვებული სახლები, სევდიანი ორღობეები, ჩახრამული გზები. მოივლი მთელ სოფელს და ადრინდელ ჟრიამულს ვერ იგრძნობ. უამრავი მიგდებული, უყურადღებოდ დატოვებული შენობა და თვალცრემლიანი ადამიანები, რომლებიც სამსახურს ვერ პოულობენ, ღვთის ანაბარად არიან დარჩენილნი. ადრე ჩემი სოფელი უფრო ხალხმრავალი იყო. მერე ნელ-ნელა დაცარიელდა. ადრე რამდენიმე კოლმეურნეობის შენობა, სანატორიუმი და ამბულატორიაც იყო, მაგრამ ახლა, არც ერთია და არც მეორე. ყველაფერი დაიწვა, მიწასთანაა გასწორებული. როგორც მამაჩემი მიყვებოდა, ძველად ყველა ოჯახი იყო დასაქმებული. ირგვლივ კაცს ვერ ნახავდი შემოსავალი რომ არ ჰქონდა ისეთს. ჩაის კრეფდნენ, შრომობდნენ და თავს უპრობლემოდ ირჩენდნენო. მაგრამ ახლა, არც ის ჩაის პლანტაციებია, უწინ ყველა ოჯახისთვის შემოსავლის წყაროს რომ წარმოადგენდა. ჯგალში, ისევე როგორც მთელ საქართველოში, მთავარი პრობლემა უმუშევრობაა. იმის გამო, რომ მუდმივი სამუშაო ვერ ნახეს, სოფლის არაერთმა მცხოვრებმა საკუთარი სახლი დატოვა და უცხოეთში წავიდა. სამუშაოდ ძირითადად იტალიაში, თურქეთში, აზერბაიჯანსა და რუსეთში მიდიან. სოფელში ახალგაზრდებიც თითქმის აღარ არიან, ბევრი მათგანი სასწავლებლად დედაქალაქში გადავიდა, ბევრინ კი სამუშაოდ ხან სად დადის, ხან სად. ამ უკანასკნელს კი იმ შედეგამდე მივყავართ, რასაც სოფელი თანდათან დაცლა ჰქვია. ჯგალი ყველაზე აქტიურ, ენერგიულ და მრავალფეროვან ფაზაში მხოლოდ და მხოლოდ ზაფხულშია. მაშინ, როდესაც მდინარის სეზონი იწყება და ზაფხულის სუსხი არემარეს სიურპრიზებით ავსებს. წელიწადის ამ დროს, ყველა ეზო სავსეა ახალგაზრდებით. შეუძლებელია გზად მიმავალს გუნდად შეკრებილი ბავაშვების ბრბო არ შეგეჩეხოს. ზოგი მოედანზე მიდის ბურთის სათამაშოდ, ზოგი მდინარეზე, ზოგი კი სეირნობს და ბუნების გრანდიოზულობით ტკბება. ეს სამი თვე ყველაზე მეტად უხდება ჯგალს. თითქოს ამ პერიოდში ხელახლა იბადება, ახალ სიცოცხლეს იძენს. ყოველი დილა მერცხლების ჭიკჭიკით იწყება და გვიანობამდე ცენტრში შეკრებილი ბავშვების ჟრიამულის ხმით მთავრდება, მაგრამ ეს აქტიური ცხოვრება ზაფხულის დამთავრებასთან ერთად მთავრდება. ჩამოსულები უკან ბრუნდებიან, ხოლო ადგილობრივები ჩვეული რიტმით განაგრხობენ ცხოვრებას. დარაბებს მიღმა გაზაფხულია?! რამდენად შეესაბამება ეს ფრაზა სინამდვილეს ნისლით არის მოცული, თუმცა რეალობის სხივს ვერანაირი ნისლი გაუძლებს და ბოლოს, დარაბებს მიღმა სოფელია და სოფლის პრობლემები, რომელიც აღმოფხვრას საჭიროებს.#ჯანსაღიცხოვრება #ბიზნესი #სპორტი #მოგზაურობა #ხელოვნება #ახალიამბები