ჩემი თვალით დანახული თბილისი. The city full of love❤️

ესეც ჩემი თვალით დანახული ულამაზესი ფრანქფურტი. ყველაზე მეტად მომეწონა გერმანიის ქალაქებს შორის, რაც ჯერ-ჯერობით ნანახი მაქვს. Frankfurt

კურორტი სქური ჩემი ბავშვობის ტკბილი მოგონებებია, დღეს სქურში ავედით მინერალურ წყალზე, თან სუფთა ჰაერზე გავისეირნეთ. სქურის წყალზე თქმულება გამახსენდა და ჩემი თვალით ვნახე ის ვითარება რომელმაც დააფიქრა მწყემსები, რომ სქურის წყალი არ იყო ჩვეულებრივი წყალი. მწყემსებმა საქონელს შეამჩნიეს რომ სქურის წყალს ეწაფებოდნენ და ისე სვამდნენ, გზად რამდენი ნაკადულიც არ უნდა გამოევლოთ, ბოლოს მაინც აქ ჩერდებოდნენ, სწორედ ამან დააეჭვა მწყემსები რომ ის განსაკუთრებული წყალი იყო. დღესაც იგივე მეორდება საუკუნეების შემდეგ. ოცნებად მექცა სქურის გზა და ძველებურად მოჟრიამულე კურორტის ხილვა. იმედი მაქვს მალე მიხედავენ გზას, კურორტს და ინფრასტრუქტურას. ძროხები იპოვიან ნაკადულს და იქ დაეწაფებიან წყალს, აქ ხომ ყველა წყალი სუფთა და ანკარაა.

გალაკტიონის თვალით დანახული ბათუმი 1911 წლის ზამთარი ბათუმში გალაკტიონ ტაბიძემ მის ლექსში, “არაჩვეულებრივი ზამთარი 1991 წელს” აღბეჭდა. ავტორი წერს: ბათუმში თოვლი ისეთი არის, რომ არ ხერხდება გაღება კარის. შემოსწოლია კარებს ნამქერი, ეს ოინია სუსხიან ქარის... ამინდი მკაცრი, სწრაფი, უცები, ამღვრეულია. თვით მოხუცები ამბობენ: ალბად, ისევ იქნება - აჯანყებები, რევოლუციები. აქ დამთავრება ამინდის ხატვის ჩვენ მიგვინდვია ისევე მათთვის. ხვალ ამფეთქებელს ვმართავთ საღამოს! ლოზუნგით: მზისთვის, მაისისათვის. ძლიერი თოვლი ბათუმში ახლა იშვიათად მოდის, თუმცა მეოცე საუკუნეში ჩვენს რეგიონში უფრო ციოდა, კლიმატის ცვლილებასთან ერთად გი თოვლიც და ცივი ამინდიც იშვიათი გახდა ჩვენთვის. რევოლუციებსა და აჯანყებებს რაც შეეხება, ეს ზუსტად ის პერიოდია, როდესაც მთელ რუსეთის იმპერიაში მუშათა დემონსტრაციები აქტიურად მიმდინარეობს და სულ მალე მთავრობაც შეიცვლება. ეს გალაკტიონის ერთადერთი ლექსი არ არის, რომელიც ბათუმს უკავშირდება. მან ამ ქალაქს კიდევ ერთი ნაწარმოები მიუძღვნა: “მიყვარს ბათუმი... მისი ბუნება, მის ოქრორეულ ლაჟვარდის ბლონდი, მისი ზღვის მძლავრი აგუგუნება, მისი ზენიტი და ჰორიზონტი…” შავ ზღვაზე კი ამბობდა - “ასეთი არის შავი ზღვის შფოთი: ზღვას და სიმშვიდეს სძულთ ერთმანეთი”. გალას მუზა, მერი შარვაშიძეც, ბათუმში იყო დაბადებული. მამამისი აფხაზეთის თავადი, შემდეგ კი დუმის დეპუტატი იყო. სამსახურეობრივი მოვალეობის გამო, ოჯახს ბათუმიდან პეტერბურგში გადასახლება მოუწია. იმის მერე ქუთაისში გადავიდნენ, თუმცა მერი ბოლოჯერ მაინც დაუბრუნდა ბათუმს. 1921 წელს, ბათუმიდან საქართველოს სოციალ-დემოკრატული მთავრობა გემით მიემგზავრებოდა საფრანგეთში, მათ მერიც შეუერთდათ. ბათუმის დატოვების შემდეგ, მერი სტამბოლში გაემგზავრა და იქ სილამაზის კონკურსი მოიგო. გადმოცემის თანახმად, როდესაც ქართველი დიდგვაროვანი საბოლოოდ პარიზში დაფუძნდა, გალაკტიონიც იქ შეხვდა. სწორედ ამის შემდეგ დაიწერა ყველასთვის ცნობილი "მერი".#ბათუმი #გალაკტიონი #ზღვა #თოვლი #batumidaily

როდესაც დღე მიილევა და აზვირთებულ ტალღებს ოქროსფერი ლანდი მოედება ულამაზესი სანახავია მზე.რამდენჯერ გავსულვარ სანაპიროზე რადგან ამ საოცარი "მოვლენისთვის" მეყურებინა. ზღვის ქაფი ქვიშას ედება და განსაკუთრებული სურნელით ივსება იქაურობა.სიჩუმე დაისადგურებს...მხოლოდ ზღვა ხმაურობს და ნაპირიდან მოსჩანს თოლიები როგორ მარდად აპობენ ზღვის ტალღებს მზე კი ჩადის...წყალი ირეკლავს მის ბზინვარებას და ცისარტყელის ფერებით ხატავს ზედაპირს.რამდენჯერ მიფიქრია მხატვარი ვყოფილიყავი და დამეხატა ან მწერალი და ისე აღმეწერა, რომ მთლიანად ჩამედო ჩემი განცდა და შთაბეჭდილება. იქ, სადღაც შორს მოჩანდა ტალღებში გახვეული გემი.ხშირად მიფიქრია თუ რა ლამაზი სანახაობა იქნებოდა წყლის სიღრმიდან დანახული მზე. ასე, რომ ანათებს და ასე, რომ ათბობს ზღვებს, ოკეანეებს.ყოველი მზის ჩასვლისას ახალი განცდებითა შთაბეჭდილებებით ვივსები და ყოველთვის ვფიქრობ რა ყოვლისშემძლეა ღმერთი.მხოლოდ მას შეუძლია გარესამყარო ლამაზ ფერებში დაგვანახოს.

მაკო გომური, რომელმაც გასული წლის 20 ივნისს, რუსთაველის გამზირზე, დარბევის დროს თვალი დაკარგა, სოციალურ ქსელში ემოციურ პოსტს აქვეყნებს. როგორც გომური წერს, უკვე ერთი წელია, 20 ივნისზე ფიქრით იწყება დღე და მთავრდება. "20 ივნისი 20 ივნისი 20 ივნისი მთელი ერთი წელია, ამის გარდა არაფერი ტრიალებს გონებაში. ბევრ რამეს ვუშვებ, ბევრ რამეზე ვიწყებ ფიქრს, ბევრ რამეს ვაკეთებ, მაგრამ 20 ივნისზე ფიქრით იწყება დღე და მთავრდება. ვინ იყო მაკო 20 ივნისამდე? ბავშვობაში, მახსოვს, მამაჩემი ხეების ტოტებს დასდევდა, რაც გამოშვერილი იყო, ამტვრევდა-თვალი არ იტკინოო. უფრო ძალიან ადრე, სამსახურში მიდიოდა, მოტრიალდა, თვალებზე მაკოცა, წავიდა, გავეკიდე, თან ხელში ნაფოტი მეჭირა,წავიქეცი და ნაფოტზე თვალის ქვედა მხარე დავარტყი. შრამი ახლაც მაქვს იმ დიდ შრამებთან ერთად. მაშინ გადავრჩი. გავიზარდე, გავხდი ჩვეულებრივი გოგო, თავისი ცხოვრებით, უნივერსიტეტითა და სამსახურით და ზოგჯერ ცოტა გართობებით, თუ დრო დარჩებოდა. ცოტა არეული გოგო, მაგრამ წყნარი ცხოვრებით. ვინ გახდა მაკო 20 ივნისის შემდეგ? ,,ეს ის გოგოა, აი რუსთაველზე რომ თვალი ამოსთხარეს” გავლისას უკან გამოყოლებული ფრაზა. იცით, რა ცუდი მოსასმენია? არა არ იცით, მარტო იმათმა ვიცით, ვისაც რუსთაველზე თვალი ამოგვთხარეს. და რის გამო? ან ვის გამო? ან ვინ? ან რატომ? რას ვუშავებდი? რას ვაშავებდი? კითხვები, მხოლოდ კითხვები. პასუხების გარეშე. კითხვები, რომელიც გჭამს, ტვინს გიჭამს,ქაოსს ქმნის. ქაოსს, რომელსაც 1 წელია ვერ დავაღწიე თავი. გარეთ ასეთი ვარ-ლაღი, კარგი, მხიარული, ათასი და კიდევ ათიათასი სისულელე. სინამდვილეში, ყოველთვის დიდი ქაოსია თავში, გონებაში. რადგან უსამართლობაა ყოველ ფეხის ნაბიჯზე. რადგან ზოგჯერ შენი არ ესმით და გინდა გააგებინო. რადგან გინდა იყვირო, ისე იყვირო, როგორც ტყვიის მოხვედრისას დავიყვირე, როგორც 2 დღის უკან ფეიერვერკის გასროლისას დავიყვირე, შემეშინდა და ძალიან დავიყვირე. ხო, 20 ივნისის შემდეგ ბევრი შიში გაჩნდა. ზოგჯერ პარლამენტთან მექანიკურად სწრაფად ჩავივლი ხოლმე. გასროლის ან შეჯახების ხმის დროს ვიმალები. როდესაც ვინმე მაკვირდება, მასაც ვემალები ხოლმე. არ ვიცი, რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს. შენ ძლიერი ხარ. სადაც აქამდე მოხვედი, ცოტაც რა, დაიკიდე რას გეტყვიან. ხო, აქამდე მოვედი, ზუსტად ვიცი ბოლოშიც გავალ, ისიც ვიცი, ბოლო უჯრედიდან გამოვიღებ ძალას. ხალხი? მათიც მესმის, დაღლილია, დათრგუნულია, ვეღარ იგებენ ვინ მართალია, რომელია სწორი გზა და ა.შ. იმ ქალისაც მესმის, პარლამენტის წინ ბლოგის ჩაწერის დროს ,,ნაციონალისტი” რომ მეძახა. შეიძლება ჩვენი ბრალიცაა. საკმარისად ვერ ვაჩვენეთ, ვერ დავანახეთ ხალხს სიმართლე და სწორი გზა, არ ვიცი. უბრალოდ გული მწყდება, როდესაც უსამართლოდ ჩემსკენ გამოსროლილ სიტყვებს ვიგებ. რადგან ასე არაა. და ამის ყვირილიც მინდა ზოგჯერ, რომ არავისტი არ ვარ. მე ვარ 19 წლის ბავშვი, რომელსაც უსამართლოდ ესროლეს და ეძებს სამართალს. რადაც არ უნდა დამიჯდეს ვიპოვი. ისიც ვიცი, ხშირად მომაძახებენ რომ მე ვლაპარაკობ მაინც და იმათმა რა ქნან, ვინც ვეღარასდროს დაილაპარაკებს. რომ მე ვითხოვ მაინც და იმათმა რა ქნან, ხმა რომ არ ამოაღებინეს. რომ მე ვიბრძვი და მათ ბრძოლის უფლებაც წაართვეს. რომ მე მიმკურნალეს მაინც და ისინი ცოცხალ-მკვდრები მიატოვეს. და როდემდე? ასე უნდა შევეგუოთ მომავალშიც ძალადობას? მე არ ვაპირებ. თუნდაც ბრძოლის ბოლოს სულ მარტო დავრჩე, ბოლო წამამდე ვიზამ იმდენს, რომ საკუთარი სამართალი ვიპოვო. არ ვიცი, როგორი 1,5,10,20,50 წელი იქნება მომავალში. სად ვიქნები ან რას გავაკეთებ. ერთი ვიცი, ყოველთვის ვეცდები, ვიყო ბოლო ვისაც ამ ქვეყანაში თვალებს ამოთხრიან. ეს ფოტო იცით ალბათ, ბოლო ფოტოა სადაც ორივე საკუთარი თვალი მაქვს. ის ხელი ჩემი დისაა. რომ ჩამკიდა, აღარ გაუშვია ოცი ივნისის შემდეგ. გახარია რამდენიც არ უნდა იძახო, რომ არ გახსოვს რა მოხდა და გავიწყდება, რამდენიც არ უნდა აპრავო რომ ჩვენი თვალებით შტურმი აარიდე მაგ წყეულ შენობას, სიმართლეს ვერ მოკლავ ჩემში, ვერც ხალხში. არასდროს იგივეს არ ვუსურვებ შენს შვილებს. მიახლოვებულსაც კი. შენ კი იმას გისურვებ ორი თვალით დაინახო ის, რასაც მე ვხედავ ერთით. იქნებ შეძლო. ხვალ მივალ ისევ იქ, ვინც არ უნდა მოვიდეს,რომელმა პოლიტიკოსმაც არ უნდა ილაპარაკოს, მივალ და ჩემს წილ პროტესტს გამოვხატავ და ჩემს სათქმელს იქაც გეტყვით. მახსოვს და ერთი თვალითაც გხედავთ,უფრო კარგად, ვიდრე აქამდე. ირაკლი კობახიძე / Irakli Kobakhidze 200 ნაცის თავის დათვლა არ დაგავიწყდეს, თუ მეტის თვლა არ იცი, დაგეხმარები და ერთად ვითვალოთ."- წერს მაკო გომური.

"არაფერი არ გვეშველება, ვიდრე ერთხელ და სამუდამოდ არ მოვიშლით საოცარ, არაფრისმაქნის ყოყლოჩინობას, რომ თურმე ნუ იტყვით და, ყველაფერი, რაც დღემდე გაჩენილა დედამიწაზე, საქართველოში დაიწყო, რომ მსოფლიოში ყველა გამოჩენილ ადამიანს მამა ქართველი ჰყავდა, რომ თვითმფრინავი, მატარებელი, რადიო, ტელევიზორი, ტელეფონი საქართველოში გამოიგონეს: რომ საქართველოში უფრო მეტი დოცენტი, დოქტორი და პროფესორია, ვიდრე ბელგიაში, ჰოლანდიაში, საფრანგეთში, გერმანიასა და ინგლისში ერთად აღებული. ვის რად სჭირდება ეს? ან ვინ დაიჯერებს ამას? ერთხელ მარკ ტვენს ჰკითხეს, რატომ სიცოცხლეში ძეგლს არ გიგებენო. მან ასე უპასუხა, მირჩევნია, ეგ მკითხონ, ვიდრე ის, რატომ დაგიდგეს ძეგლიო. განა ის არ ჯობს, თვითონ სტუმრებმა და უცხოელებმა გვაქონ, ვიდრე ჩვენ თავად ვიყოყლოჩინოთ და ვიყელყელაოთ? მე ჩემი თვალით მინახავს საქართველოში ხანგრძლივი მოგზაურობის შემდეგ ჩვენი მინანქრის, ფრესკების, ოქროჭედურობის, ტაძრების, სიმღერებისა და ცეკვების დიდებულებით დარეტიანებული, სვეტიცხოველის ეზოში მუხლებზე დამხობილი და ცაში ხელებაპყრობილი უცხოელი როგორ ევედრებოდა გამჩენს - თუ შეგიძლია, ეს უნიკალური ქვეყანა შეუნახე კაცობრიობასო. და არ იყო იმ დღეს კაცი ქვეყანაზე ჩემზე ბედნიერი! დიდებულია წინაპართა აშენებულით ტკბობა, მაგრამ ბედნიერება არა აშენებულით ტკბობაში, არამედ შენებაშიაო - ასე თქვა, თუ გახსოვთ, "ალავერდობაში" გურამ რჩეულიშვილმა და ეს ნიჭიერი კაცის სწორი სიტყვებია." ნოდარ დუმბაძე წერილიდან "გვესმას მშობლისა"

გიჟი ხარ?- ცოტა გიჟი ვარ... ჭკვიანი?! - ცოტა ჭკვიანიც... ხან აღმა-აღმა მივფრინავ, ხან ძირს ვეშვები ბზრიალით... გიჟი ვარ... ისევ გიჟი ვარ. . წლებმაც კი ვეღარ შემცვალა. დაჭკვიანებას ვინ ჩივის, თანდათან უფრო შემშალა... ხან ვაფრენ...განა თვითმფრინავს... ან მოფარფატე თოლიას... ვაფრენ ცხოვრების დინებას, მე რომ ვერ ამიყოლია... გიჟი ვარ...და ეს სიგიჟე, იცოდეთ, ჩემი "ჰობია"... ხან ამ ცხოვრების ყურება, გიჟების თვალით ჯობია... /ნინო ახალაშვილი/

კოვიდის დროს, დამატებითი საფრთხე ბორდერიზაციის სახით არაჰუმანურია - ამის შესახებ საქართველოში ამერიკის შეერთებული შტატების საგანგებო და სრულუფლებიანმა ელჩმა, კელი დეგნანმა დუშეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ოძისში, საოკუპაციო ხაზთან განაცხადა, სადაც სახელმწიფო უსაფრთხოების სამსახურის უფროსის მოადგილე ალექსანდრე ხოჯევანიშვილთან ერთად იმყოფებოდა. "უკანასკნელ პერიოდში დაფიქსირებული ბორდერიზაციის საკითხები ძალიან შემაშფოთებელია და ეს არის ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც მე აქ მოვედი, რათა მენახა ჩემი თვალით, რა ხდება. განსაკუთრებით კოვიდის დროს, როდესაც ჩვენ ერთად უნდა ვიმუშაოთ, რათა გადავარჩინოთ სიცოცხლე, დამატებითი საფრთხე ბორდერიზაციის სახით არაჰუმანურია. როგორც ვიცი, გადასასვლელები დაიკეტა სექტემბერში, სულ მცირე 13 ადამიანი დაიღუპა და მათი გადარჩენა შესაძლებელი იქნებოდა, თბილისის მიერ კონტროლირებად ტერიტორიაზე გადმოსვლის და სამედიცინო დახმარების მიღების საშუალება რომ ჰქონოდათ. გულდასაწყვეტია ამგვარი სამხედრო-პოლიტიკურ ვითარების ნახვა“ – განაცხადა საქართველოში ამერიკის შეერთებული შტატების საგანგებო და სრულუფლებიანმა ელჩმა, კელი დეგნანმა.