ზოგჯერ ვფიქრობ, როგორი იქნებოდა ეს სამყარო, ღიმილი ან ზოგადად, მომღიმარი ადამიანები რომ არ არსებობდნენ. კითხვაზე პასუხი მარტივია - უფერული... სტუდენტური ცხოვრების საწყისზე იმდენი კარგი, მოსიყვარულე, მომღიმარი და შრომისმოყვარე ადამიანი გავიცანი, მთელი ცხოვრება საამაყოდ რომ მეყოფა... ეს კი ჩვენი ლიკა ლექტორია. ჩემი და ანას უზომოდ დიდი სიყვარული. მინდა ყველა იცნობდეს, რადგან მას ღიმილის დედოფალი ვუწოდეთ... ღიმილის, რომელიც სწავლის გაორმაგებულ მოტივაციას გმატებს. love feels is good, but real love is so much, more than any felling... Real love is choice and we choose u ♥️ #ფოტოდღევანდელიამბებიდან #ლექტორსტუდენტურისიყვარული #funny #opinion #news Tbilisi Open University

ჩემი აზრით, მხოლოდ მოძრაობა თუ გადაგვარჩენს! #სტუდენტურიპარლამენტი #მომავლისთაობა #საგარეოურთიერთობათაკომიტეტი #news #politics Parliament of Georgia

food fest 2019 in Tbilisi open university. Of course the winner is Samegrelo's team სამეგრელო მოწოდების სიმაღლეზე. ელარჯი...🙏 #photo #news #goodplaces #food Tbilisi Open University

🔹 #photo #goodplaces Tiflis Meidani

#photo Kuzanov Clinic

#photo

მაიკლ კეინმა განაცხადა , რომ კრისტოფერ ნოლანის „დასაწყისში“ , ყველა სცენა , რომელიც თავად მონაწილეობს რეალურია. შესაბამისად გამოდის რომ , ფილმის დასასრულიც რეალობაა და არა სიზმარი. გარდა ამისა, პოპულარული განმარტების მიხედვით , ყველა სცენა სადაც დიკაბრიოს პერსონაჟი ქობი ბეჭედს ატარებს , სიზმარია. ხოლო სადაც უბეჭდოთაა ცხადია. მაგრამ , ყოველთვისაა მაგრამ. ფილმი ძალიან კომპლექსური და ჩახლარტუთულია და მის გაშლას დაკვირვება სჭირდება. დავიწყოთ ბზრიალათი. გავიხსენოთ ტოტემების მუშაობის პრინციპები. 1) ტოტემით მხოლოდ იმის დადგენაა შესაძლებელი, თუკი სხვის სიზმარში იმყოფები. შესაბამისად, ბზრიალა რომც დაცემულიყო ,ქობს (დიკაბრიო) კვალავაც შეეძლო მის სიზმარში ყოფნა. 2) იმისათვის რომ იმუშავოს,არავინ უნდა იცოდეს მისი მუშაობის პრინციპი. მიუხედავად ამისა, თავად ქობი(დიკაბრიო) ამ წესს არღვევს, როდესაც არიადნეს ( ელენ ფეიჯი) ეუბნება მის მახასიათებელს.3) წესით ერალურ სამყაროში, ტოტემი უჩვეულოდ უნდა იქცეოდეს.ქონდეს უჩვეულო ბალანსი, წონა, გამოსახულება. სხვების ტოტემებს დავაკვირდეთ. არტურს ( ჯოზეფ გორდონი) აქვს კამათელი , რომელიც დამძიმებულია. შესაბამისად, რეალურ სამყაროსი გაგორებისას მხოლოდ ერთ შედეგს გვიჩვენებს.ხოლო სიზმარსი ჩვეულებრივი კამათლის ფუნქცია აქვს. არიადნეს ტოტემი ჭადრაკის ფიგურაა, რომლის წონაც და წონასწორობის ცენტრი შეცვლილია. თუმცა სხვის სიზმარსი ჩვეულებრივი წონა ექნება. ეიმსის ( ჩენინგ ტატუმი) ტოტემი, კაზინოს ფიშკაა,რომელსაც არასწორად აწერია მომბასა, სიზამრში წარწერა უნდა სწორდებოდეს. აშკარაა,რომ ქობის ტოტემი ასე ვერ იმუშავებს.ბზრიალა რეალურ სამყაროსი უსასრულოდ უნდა ტრიალებდეს.ხოლო სიზმარში ეცემოდეს.ანუ ფილმის დასასრულს ტოტემი წაიქცევა ტუ არა ამას არანაირი მნსივნელობა არ აქვს. ეს მაყურებლის მოსატყუებლათ შემოტანილი ელემენტია, რომლსაც ცვენი ყურადღება უფრო მნიშვნელოვანი რაღაციდან გადააქვს.ქობის (დიკაბრიო) და ბავშვების შეხვედრიდან.ფილმის ლოგიკით სხვის სიზმარსი, სნი ქვეცნობიერის ელემენტი აღწევს,ქობის შემთხვევაში ეს არის მატარებელი.როცა ფიშერის სიზმრის პირველ დონემდე ჩავნიდნენ ქალაქში გაჩნდა მატარებელი, რომელმაც ქობი და მოლი ( მარლონ კოწიარდი) თავიდან ლიბოში მოკლა.მატარებლის ნომერი იყო 3502, სწორედ ამ ნომრის სასტუმროში იყვენ ქობი და მოლი, როცა მოლმა ( მარლონ კოწიარდი) თავი მოკლა.ანუ თუ მივყვებიტ იმ იდეას, რომ ლინბოში თვითმკვლელობის მერე ქობი და მოლი , რეალობაში დაბრუნდნენ ,ასეთი ქრონოლოგია გვექნება ჯერ ჩნდება მატარებელი 3502 ,შემდეგ აბრუნებს წყვილს რეალობაში ,შემდეგ ისისნი მიდიან თაფლობის თვისთვის მოგზაურობაში და სასტუმროში ხვდებიან იმ ნომერში, რომელიც უეცრად ემთხვევა,მატარებლის ნომერს. რაღაც აშკარად არ ლაგდება.თუმცა , თუ დავუშვებტ , რომ თვითმკველობა გარვიძება იყო, მასინ აღარაა უცნაური როცა ქობის ქვეცნობიერი სიზმრის სხვა დონეზე ამეორებდეს იმავე რიცხვს. ამასთანავე , როცა არიადნე და ფიშერი იხოცებიან , რინბოში ,ისისნი მაშინვე რეალობასი არ გადადიან. არამედ არმოჩნდებიან, მორიგ დონეზე, რის შემდეგად ნაბიჯ-ნაბიჯ ადიან სიზმრების ფენებზე.თუ ლინბოდან ამოსვლის წესები სტაბილურია,ლიანდაგზე თვიტმკვლელობის შემდეგ , მოლიც და ქობის არ აღმოჩენილან რეალობაში და მოლის ეჭვებიც გამართლებულია.ისინი იღვიძებენ თავიანტი ბინის იატაკზე და მაშინვე ვიჯერებთ,რომ რეალობაში არიან.მიუხედავად ქობის სიტყვებისა, რომ ცოლთან ერთად ლიმბოს მაშინ მიაღწია, როცა ატარებდა ექსპერიმენტებს სიზმრებზე,სიზმრების შიგნით.ანუ რეალობამდე კიდევ შორია. გავიხსენოთ ასევე,როგორ იწყება და სრულდება კინოფილმი, ქობის და საიტოს საუბრით სიზმრების სამყაროში.ორივე შემთხვევასი ქობი სტუმრობს, საიტოს მის სახლში ,რომელიც აშენებულია კლდეზე. და აი აქ დავუბრუნდეტ ბზრიალას,სცენას.მაგრამ ყურადღება მივაქციოთ,ტუ რას ამბიობენ ბავშვები როცა, ქობს ეხუტებიან. აბა რას ვაშენებდით ? რას აშენებდით? სახლს კლდეზე.წამოდი მამა ახლავე გაცვენებთ. დადამ ისისნი აშენებდნენ სახლს კლდეზე და სწორედ ამიტომ ჩნდება ეჭვი,რომ ლინბოდან გამოსვლის შემდეგ, საიტო და ქობი აღმოჩდნენ არა რეალობაში, არამედ ერთი დონით ზევით სიზმარში. სადაც საიტოს ქვეცნობიერის ელემენტი,გაცხადდა ბავშვების მიერ აშენებულ ქვიშის სახლის სახით.შეიძლება მოლი მართალი იყო და ქობი სიზმარშია ჩარჩენილი.ხოლო მთელი მისი ჯგუფი ქვეცნობიერის ნაყოფია.ეს ახსნიდა იმ ფაქტს, რომ მობას ქუჩა წააგავს ლაბირინთს.კედლები თითქოს უეცრად ვიწროვდება.საიტო არსაიდან,ზუსტ მომენტში ჩნდება მის დასახმარებლად.ხოლო მოლი თვითმკველობამდე სხვა სასტუმროს აივანზე ზის.თუ ეს რეალობაა , მასინ მას უნდა მიმოეყარა ყველაფერი ოთახში,გადასულიყო გვერდითა შენობაში,ექირავებინა ახალი ნომერი ,დამჯდარიყო აივანზე და დალოდებოდა ქობის გამოჩენას.რაც სიმართლე რომ გითხრათ,სულელურად ჟღერს. და საბოლოოდ,ედიტ პიაფის სიმღერა ( ) შენელებულად ჟღერს , მაშინ როცა პერსონაჟები იმყოფებიან ძილში არის ზუსტად, 2:28 წამი. და იცით რა არის თავად ფილმის სიგრძე ? 2 საათი და 28 წუთი.ასე რომ დასკვნები ბოლოს მაინც ჩვენ უნდა გამოვიტანოთ#დასაწყისი #inception #movies #movie #hollywood #news #opinion #photo #art #goodplaces

ძალიან დილა მშვიდობის!!! ბოლო დროს საკუთარ თავს ვატყობ, რომ ძალიან გავფეხბურთდი და თვალიც მეპარება ხოლმე ანდრიას ბურთისკენ... აბა, სხვა რა გზა მაქვს, როდესაც ვიგონებ ჩვენს საოცარ ფეხბურთელებს, იმდენ ლამაზ თვისებას ვპოულობ მათში, რომ მეც მინდა ცხოვრებაში ერთი ლამაზი თერტმეტმეტრიანი შევაგდო ან გავიტანო))) სწორედ დღეს კი, 1915 წლის 3 თებერვალს, ჩოხატაურის სოფელ ონჭიკეთში დაიბადა „ფეხბურთის კარუზო“, როგორც მას ეძახდნენ, საქართველოში ყველაზე ძლიერ ფეხბურთელად აღიარებული, ბორის პაიჭაძე... ბორისმა, ფეხბურთის თამაში დაიწყო 15 წლის ასაკში, როდესაც სწავლობდა ფოთის საზღვაო ტექნიკუმში... იმ დროს, ფოთის ნევსადგურში ჩერდებოდნენ გემები ინგლისიდან და მეზღვაურები, შესვენების დროს, თამაშობდნენ ფეხბურთს ფოთის ახალგაზრდებთან... ინგლისელები მიდიოდნენ, ფოთელი ბიჭები კი ფეხბურთს მაინც თამაშობდნენ, ნაჭრებისგან შეკოწიწებული ბურთებით...ბორისიც გაიტაცა ამ ახალმა თამშმა... კარგად გამოსდიოდა და ცოტა ხანში ფოთის გუნდის თავდამსხმელი გახდა... ამ დროისთვის მან დაამთავრა ტექნიკუმი, II კლასის მექანიკოსის დიპლომით და სამსახური დაიწყო გემზე „ტენდა“, შემდეგ კი, ტანკერ „მეტალისტზე“. ერთხელაც, ინგლისში მივლინების წინ, ბორისს მოუვიდა დეპეშა ფოთიდან, რომელიც იუწყებოდა, რომ მამა მძიმედ დაავადდა... ბორისიც ინგლისის ნაცვლად, გაემგზავრა ფოთში და დახვდა სრულიად ჯანმრთელი მამა. აღმოჩნდა, რომ დეპეშა გაუგზავნა მისი საფეხბურთო გუნდის წევრმა, რადგანაც იგეგმებოდა ფოთის ნაკრების შეხვედრა ბათუმის ნაკრებთან და ბორისის გარეშე, მისი გუნდი ვერ მოიგებდა... ფოთელებმა გაიმარჯვეს, ანგარიშით - 2:1... ორივე გოლი შეაგდო ბორის პაიჭაძემ... და მაშინ საბოლოოდ გადაწყვიტა, რომ ფეხბურთელი გამოვიდოდა... დიდი ხნის განმავლობაში არავინ არ იცოდა, ვინ იყო ამ დეპეშის ავტორი. ის გამოტყდა მოგვიანებით. თურმე ეს დეპეშა ბორიასთვის მის თანაგუნდელ კაკო (კალისტრატე ) იმნაძეს გაუგზავნია... სპორტში წარმატებებისთვის, ფოთის ნაკრები, ბორისის თამადობით, ჩარიცხეს ამიერკავკასიის ინდუსტრიულ ინსტიტუტში... 1935 წელს უკვე „გასტუდენტებული“ ფოთელი ფეხბურთელები ჩავიდნენ მოსკოვში და გახდნენ საბჭოთა კავშირის უმაღლესი სასწავლებლების საფეხბურთო ჩემპიონატში გამარჯვებულები. სხვათაშორის, მოუგეს იმ დროისთვის ყველაზე ძლიერ - მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის გუნდს. თურმე, ყოველი თაამშის დროს, მათ გასახდელში შემოდიოდა სერგო ორჯონიკიძე და გამარჯვების შემდეგ, ფოთელებს ველოსიპედები აჩუქა... ბატონი ბორისი იხსენებდა იმდროინდელ სასაცილო ეპიზოდს... ერთხელ ფოთის გუნდს მოუხდა თურქეთის დროშის ეგიდით თამაში, თანაც უკრაინის ნაკრების წინააღმდეგ... თურმე, იმ დროს თურქეთის ნამდვილი ნაკრები იმყოფებოდა საბჭოთა კავშირში და მოლაპარაკების მიხედვით, მოსკოვის თამაშის შემდეგ, უნდა ჩასულიყო ოდესაში, მაგრამ ვერ მოასწრო. ფოთელი ფეხბურთელები კი იქვე, სევასტოპოლში იყვნენ და მათ თხოევეს ეთამაშათ „თურქი ფეხბურთელების“ როლი... ისინი დათანმხდნენ, მაგრამ რას წარმოიდგენდნენ, რომ ოდესის სტადიონის ტრიბუნებზე იქნებოდნენ ფოთელი მეზღვაურები, რომლებიც მათ კარგად იცნობდნენ. თამაშის დაწყებიდან რამდენიმე წუთში, ტრიბუნებიდან გაისმა გაკვირვებული ფოთელების ხმები - „ეფრემ, ვის დაუტოვე ფოთში ცოლ-შვილი, თუ ისინიც გაათურქე“? „ლადო, ჩემი ვალი გაქვს - 20 რუბლი, ლირებში დამიბრუნებ,თურუბლებში?“ ოდესის გამჭრიახე მაყურებელი უცებ მიხვდა, რაში იყო საქმე... ჯერ გაბრაზდნენ, მერე სიცილი აუტყდათ და როცა „ფოთელმა თურქებმა“ წააგეა - 2:3, - აპატიეს. ფეხბურთში საბჭოთა კავშირის პირველი ჩემპიონატის ზღურბლზე, ბორის პაიჭაძე მიიღეს თბილისის „დინამოში“. 1936 წლიდან დაიწყო მისი ტრიუმფალური სვლა ფეხბურთის მწვანე მოედნებზე... თავისი კარიერის 15 წლის განმავლობაში, ბორის პაიჭაძემ ჩაატარა 181 თამში, გაიტანა 105 ბურთი... ის ცხოვრობდა ფეხბურთით... თანაც წყნარად და ნიჭიერად, ყოველგვარი პოზიორობის გარეშე, ასრულებდა თავის საყვარელ როლს... აღსანიშნავია, რომ მის ქებაში იყვნენ არა მხოლოდ მისი მწვრთნელები და ურიცხვი თაყვანისმცემლები, არამედ მოწინააღმდეგეებიც... საფეხბურთო ჟურნალისტიკის მეტრი, ლევ ფილატოვი იხსენებდა - „ ბორისს ენდობოდნენ, რადგანაც ის მართლა სანდო ოყო. ყველაფერი, რასაც ის მოედანზე აკეთებდა, იყო გააზრებული და მიზანდასახული. მისი „დრებლინგი“ ემსახურებოდა მხოლოდ შეტევას და არა პირად სიამოვნებას და ამით ის წინ უსწრებდა თავის დროს. მის სახელთან არის დაკავშირებული ახალი ამპლუა - „მოხეტიალე ფორვარდი“;. ანუ ის, ვინც თავისუფლად გადაადგილდებოდა მთელ მოედანზე... ბორის პაიჭაძე იყო მოხდენილი, სწრაფი და დაჯილდოვებული ძლიერი და ზუსტი დარტყმით. მაგრამ მთავარი იყო მისი კიდევ ერთი შესანიშნავი თვისება - ის არა მხოლოდ ბრწყინვალე ფეხბურთელი იყო - ის იყო ნამდვილი ჯენტლმენი, პატიოსანი, კორექტული, კეთილშობილი, თანაც იმდენად, რომ სირცხვილი იყო მის წინააღმდეგ გეთამაშა უხეშად ან უპატივისცემოდ... იშვიათად, მაგრამ როცა ასეთი რაღაც მაინც ხდებოდა, ბორისი არასდროს არ აძლევდა თავს უფლებას, უხეშობაზე უხეშობით ეპასუხა“. სწორედ ასეთმა უხეშობამ დაასრულა ბორის პაიჭაძის საფეხბურთო კარიერა. მოწინააღმდეგემ მას მიაყენა ფეხის ტრავმა და 35 წლის ასაკში ბორისმა დატოვა დიდი ფეხბურთი... მაგრამ ფეხბურთი ადამიანს არასდროს არ ტოვებს, როგორც სიყვარულის ვირუსი... ბატონი ბორისი ხელმძღვანელობდა საქართველოს სპორტკომიტეტს... შემდეგ კი თბილისის „დინამოს“ სტადიონის დირექტორი იყო, რომელსაც დღეს მისი ქანდაკება ამშვენებს და მისი სახელი... სხვათაშორის, როდესაც თბილისის „დინამოს“ მწვრთნელობა შესთავაზეს, თავიდან დათანხმდა, მაგრამ #goodplaces

თბილისი დღეს #photo Tbilisi