სულთმოფენობის წინა დღეა, შაბათი. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ მთელი საქართველო და განსაკუთრებით - ლეჩხუმი, „ხვამლობის“ დღესასწაულს აღნიშნავს. ხვამლის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესია ზღვის დონიდან 2002 მეტრზე მდებარეობს. „როცა ქვეყანა დაიმშეს, ხვამლმა არჩინოს“, “ოდეს ქვეყანას გაუჭირდეს, ხომლის მთამ გადაარჩინოს“ – „ქართლის ცხოვრებიდან“ მასზე საინტერესო ცნობები შემოგვრჩა. ამ მისტიკურ ადგილზე ბევრი მითი თუ ლეგენდა არსებობს. ბევრ იდუმალებას ინახავს და სწორედ ამაშია მისი ხიბლიც. მე და ჩემი მეგობრები 7 საათზე სურსათ-სანოვაგით დატვირთულები გზას დავადექით. მანქანაში მუსიკების ხმას ჩვენი სიცილის ხმა ფარავს. წინ 16 კილომეტრია. სპიდომეტრი 120 კმ/სთ-ს აჩვენებს. ხეთა ჯარს და ცხენისწყლის ხეობას უკან ვიტოვებთ. სულ მალე გამოჩნდა აბრა - „სოფელი ოყურეში“. გადასახვევთან პოლიცია დგას და ყველა შემსვლელ-გამომსვლელს აკონტროლებს. „ბევრი მანქანაა ზემოთ და ფრთხილად იარეთ“ - გვესმის მათი ხმა. მადლობის ნიშნად ვუღიმით და აღმართის ავლას ვიწყებთ. წელს გზა კეთილმოწყობილია. „საუკუნო პროექტის“ დასრულებამ სტუმრების ნაკადის ზრდაც გამოიწვია. რაც უფრო ზევით ავდივართ, ჰაერი მით უფრო გამჭირვალე ხდება და ყოვლისმომცველ სიჩუმეში, სიმწვანეში ჩაკარგული კირქვის კლდეები უფრო შთამბეჭდავი ჩანს. „ეს ხომ სწორედ ის ადგილია, სადაც ზევსის ბრძანებით მიაჯაჭვეს პრომეთე, რომელსაც ყორანი გულ-ღვიძლს უკორტნიდა მანამ, სანამ ჰერაკლემ არ დაიხსნა“ - გავიფიქრე და ამ მითებში ჩავიკარგე... გზაში საცობია და მოგვიწია, მანქანების გრძელ რიგში ჩავმდგარიყავით. ადგილზე კვლავ პოლიცია შევნიშნეთ. „ზემოთ მანქანის გასაჩერებელი ადგილი არ არის, სანამ არ ჩამოვლენ ვერ გაგიშვებთ“ - ასეთი იყო მათი ბრძანება. დავიგვიანეთ. როგორც წესი, „ხვამლობისთვის“ წინა ღამით ადიან და გათენებასაც იქ ელოდებიან. ნისლში გახვეული ხვამლის მთა მიმზიდველია. მზის ამოსვლასაც იქ თუ შეხვდი, გონებიდან ვერასდროს ამოიგდებ. მეგობრების უკმაყოფილო საახებს გავხედე. 2 საათი აქ მოცდას სჯობდა, ფეხით წავსულიყავით. „მე დაველოდები, თუ მალე გაგვიშვეს, გზაში დაგეწევით“ - საჭესთან მჯდომმა შეწუხებულმა ამოილაპარაკა. როგორც აღმოჩნდა, ხუთი კილომეტრი სამანქანო გზაზე უნდა გვევლო და ერთიც ტყეში. „სალოცავზე ფეხით ასვლას აქვს მადლი“ - გავიფიქრე გულში. მზე აცხუნებდა. აღმართი იმატებდა. ვგრძნობდი, როგორ მეწვოდა ზურგი და სახე. დროდადრო ვისვენებდით. ცხენებით მომავალ ბავშვებს ვუცქერდით, ღამენათევ ნაცნობებს ვესალმებოდით და დღესასწაულს ვულოცავდით. რამდენი საათი ვიარეთ, უცნობია. როგორც იქნა საკარვე ადგილს მივაღწიეთ. სწორედ აქ ბანაკდებიან მოლაშქრეები, როცა ხვამლზე ღამისთევით მიდიან. ცოტაც და სამანქანო გზა დასრულდა. თავი ტყეს შევაფარეთ. საცალფეხო ბილიკს უამრავი ადამიანი მიუყვება. ჩამომსვლელი და ამსვლელი ერთმანეთს გზას უთმობს. წირვის დამთავრებამდე ცოტა იყო დარჩენილი. პოლიცია მართალი აღმოჩნდა, სალოცავზე ათასზე მეტი მანქანა იქნებოდა. ერთი მთავარი აღმართი დარჩა და ხვამლის მისტიკური მთაც გამოჩნდა. ამოვისუნთქეთ. დაღლილობის მიუხედავად ტემპს ვუმატეთ და აი ისიც... ხვამლის მთა თავისი იდუმალი სილამაზით შემოგვეგება. ტაძრის ირგვლივ მოფუსფუსე ხალხი შორიდანვე შევნიშნეთ. გორაზე ავედით თუ არა ბალახზე წამოვწექით და ცას ავხედეთ. არ გაგვიმართლა, მოწმენდილია. ღრუბლები არ სჩანან. არადა ღრუბლიან ამინდში აქედან გახედვას არაფერი სჯობს. უყურებ შენს დაბლა მოძრავ ღრუბლებს და 2002 მეტრზე სამყაროც სხვაგვარი გეჩვენება. ცასთან ყველაზე ახლოს ვართ. ყველაფერი ხელისგულივითაა გადაშლილი. ერთმანეთში შერეული თოვლი და ნაადრევად გაშლილი ყვავილები საოცარი სანახავია. მიუხედავად ქვეყანაში არსებული სიტუაციისა, ხვამლის მთა მომლოცველებს ვერ იტევს. „სპეციალურად ამ დღისთვის ჩამოვედი და საოცრებაა“, „პირველად ვარ, ემოციების დამალვა მიჭირს“, „ამ ადგილს ყოველ წელს ვსტუმრობ“, „მისით მონუსხული ვარ“... გახარებული ადამიანების ხმები აქა-იქ ჩამესმის. წირვას ცაგერისა და ლენტეხის მიტროპოლიტი, მეუფე სტეფანე უძღვება. სტიქაროსნები და მამაოებიც გვერდით უდგანან. სვანეთის მგალობელთა გუნდი მთელი გულით საგალობელს ასრულებს. მათ ხმას ცხვრების ბღავილი ერწყმის. ბაწარშებმული, ტაძართან ძალით რომ ამოჰყავთ. ქარია. სანთელი ძლივს ავანთეთ. მეუფემაც დაასრულა პარაკლისის გადახდა და თავზე ხელის დადებით დაგვლოცა. ახალგაზრდებმა ფანდური აახმაურეს და ლეჩხუმური სიმღერები გააცოცხლეს. ირგვლივ ჰარმონია სუფევს. ყველა გრძნობს, რომ უფალი ახლოსაა. ფოტოების გადაღებას და ამ დღის კადრებში გაცოცხლებას მოვრჩით. მოგონებები ჩვენს სკივრში გამოვკეტეთ. ქართველებს ხომ ყოველი დღესასწაულის აღნიშვნა გვჩვევია, გამონაკლისი არც ეს დღეა. დაღმართზე დაშვებისას დამწვარი მუხრუჭების სუნმა შეგვაშინა. სიცხისგან მანქანებს ბოლო ასდით. მზე ხვამლის მთის წვერზე მოქცეულიყო და სხივებს არ იშურებდა. თავი მდინარე ჯონოულს შევაფარეთ. მისმა ცივმა და ანკარა წყალმა დაღლილობა გადაგვავიწყა. ლეჩხუმური სუფრა მალევე გავაწყვეთ. საღამომდე ენაცვლებოდა ერთამენთს სადღეგრძელოები, ლექსები, სიმღერები... არც ხვამლის მთის ლეგენდები დაგვვიწყებია. „ეს ხომ მეფეთა განძთსაცავია“, „არგონავტების მოგზაურობის არეალია“, „უძველესი ობსერვატორიის ადგილია“, „მითებისა და რეალობის გზაგასაყარია“ - ვიხსენებთ ამ ყველაფერს და ჯერაც უცნობ, იდუმალ ხვამლის მთას გავყურებთ... საათი 11:00-ს უჩვენებს. სახლში დაბრუნებამდე ჩემი ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავს. ხან დედა ეწერა და ხან - მამა. სასმელმა თავისი ქნა და ჩვენს კარგ გუნება-განწყობაზე იზრუნა. შინისაკენ დავიძარით. დღევანდელმა მოგზაურობამ საოცარი წუთები და წამები დაგვიტოვა. დაგვანახა, რომ “ხვამლობა“ წელს განსაკუთრებულია. თითქოს ექიმები, სახელმწიფოს წარმომადგენლები, ჟურნალისტები კი არა, ბუნება გვეუბნება, რომ ესეც გაივლის... თუ ხვამლის მთაზე ერთხელ მაინც ფეხს დადგამთ მიხვდებით, რომ ვირუსის ადგილი აქ არ არის. ეს ხომ სუფთა ჰაერის, ემოციებისა და უშიშარი, იმედით სავსე ადამიანების სამყოფელია. აქ, წამით მაინც, საერთო გასაჭირი დავიწყებას ეძლევა და საერთო რწმენა ბატონობს.##მოგზაურობა ##რეპორტაჟი ##კულტურა ##მისტიკა ##ნახელეჩხუმი

გარდაცვლილ გიორგი შაქარაშვილის ბიძა მირიან ნიკოლაძე განცხადებას ავრცელებს. მირიან ნიკოლაძე ელისო კილაძესა და ნიკა გვარამიას პასუხობს, რომლებმაც ტელევიზიაში მირიან ნიკოლაძის ხელწერილი წარადგინეს, სადაც საუბარი იყო, რომ გამოძიების დეტალებზე. ისინი აღნიშნავდნენ, თითქოს მირიან ნიკოლაძემ ჩაიბარა გიორგი შაქარაშვილის თეთრი ფერის ბოტასები გამოძიებისგან. როგორც მირიან ნიკოლაძე აღნიშნავს, „თქვე მართლა „თეთრ ბოტასიანებო“ თქვენ, ვიდრე სკანდალების კოცონზე დამწვავთ ვიდეო ფირებზე მაინც ნახეთ, ბავშვს რა ფერის ფეხსაცმელი აცვია“. „ნახალოვკელი „კაწრო“ და გამომძიებელი „ბაწრო“ რა მექნა მეტი ამ „სამოსან“ კაცს, გეხვეწე, გემუდარე ყველა გადაცემაში: „ნუ, იზამ, არ გემის ეგ საქმე, დაანებე თავი, ცოდვა ხარ თქო“, მაგრამ არ გამოვიდა. არ მინდოდა ასე დაგემთავრებინა, მაგრამ ვერ შევძელი. თქვენი ბოლო, რომ „თეთრი ბოტასები“ იყო, გული მიგძნობდა, მაგრამ მანამდე ჩემო გამოძიების „ბაწრო“, ერთი მძიმე და ნიშანდობლლივი დეტალია. როცა ოჯახის წევრი ბოლო იმედს შესციცინებს, რომ შვილი ცოცხალი იპოვოს, ის ემხრობა არა ბავშვის მოკვლის, არამედ მისი გადარჩენის ვერსიას. გიორგის აღმოჩენამდე არც ერთ წევრს ოჯახისას ბოლომდე არ სჯეროდა, რომ ვნადგურდებოდით. ამიტომ ვეძებდით მონასტრებში, მეტროსადგურებთან, მიმდებარე ფერდობებზე და კიდევ ბევრ ადგილას, ვიღებდით ვიდეო ფირების ჩანაწერებს, ვეკითხებოდით გამვლელებს, გვჯეროდა, რომ ჩანთა ბავშვმა დადო ხიდის ბურჯზე, ამიტომ ვებღაუჭებოდით ბოლო იმედს. სწორედ ამ დროს თქვა გიორგის ერთ-ერთმა ნათესავმა თქვენზე: „ლეშის სუნზე რომ გიენები დარბიან, ისე უნდათ ამათ, რომ ბავშვი მკვდარი აღმოჩნდესო“, რაზედაც ვუსაყვედურე და ახლა ვუხდი ბოდიშს. ვიდრე კომკავშირის ცეკას მდივანივით იჯდები სუფრის თავში, მუდმივად დაუწყებ შემთხვევის ადგილის ძებნას იქ, სადაც ბავშვი საერთოდ არ ყოფილა. მუდმივად დაიწყებ იმის მტკიცებას, რომ ბავშვი ხუთმეტრიანი ჯებირიდან გადავარდა წყალში და ამაზე მთელი ქვეყანა დაგცინებს. ვიდრე სისხლის სამართლის მასალები „თხა და გიგოსავით“ გეჭირება ხელში, მანამდე სუნთქვას შეაკვრევინებ ექვსი წუთით მთელ ქვეყანას და „მაღალი პროფესიონალიზმით“ დაუმტკიცებ, რომ ექვს წუთში „ყველაფერი დამთავრდა“. მერე დაგიწყებს დაზარალებული ხვეწნას-ნუ მირიცხავ მკვლელობის ვერსიას შენი უცოდინრობით და ხელს ნუ მიშლიო. ვიდრე სისხლის სამართლის საქმეებში განთავსებული გამომძიებლების სტანდარტული ათეულობით პატაკი გეგონება „მტკიცებულების განადგურების მცდელობა“, მანამდე პირველკურსელი იურისტების დაცინვის მსხვერპლი იქნები. ვიდრე წყალში ასფიქსიით გარდაცვლილ ბავშვზე (რომელიც ოჯახმა ჯერ კიდევ მესამე დღეს იცოდა), ექსპერტიზის მოსვლამდე მთელი სერიოზულობით ამტკიცებ, რომ მას „ოთხი დღე მანქანით“ დაატარებდნენ, მანამდე გააგრძელებ მუცლით მეზღაპრეობას და ბავშვები დაგცინებენ. მართლა მეზარება ახლა კიდევ ბევრი საცოდაობის წერა (დილით ადრე ვარ ასადგომი), მაგრამ გამოძიების სასწავლად ამ ეტაპზე ესეც გეყოფა. ახლა, რაც შეეხება შენს „საგამოძიებო ჯგუფს“. ელისო კილაძის იმედზე რომ იქნები, მერე ყველაფერი საკუთარ თავს უნდა დააბრალო. იმას რომ ვერ გაარკვევთ საქმეში რამდენი სამარშრუტო ტაქსი ფიგურირებს და რომელი რა მიმართულებით მოძრაობს, ბუნებრივია, „ხვალ მთელ ჭიათურას შემოივლით“ (თუ როგორც ბრძანა ქალბატონმა) თეთრპერანგიანი ადამიანების ძებნაში და ბოლოს მიხვდებით, შტერი თავი რატომ არ აძლევს ფეხებს მოსვენებას. მაგრამ ეგ არაფერი. გარდაცვლილი ბავშვის ბიძის თავისივე შვილის მკვლელთა დაფარვაში აღმოჩენილი „უტყუარი სამხილი“ -თეთრი ბოტასები, იყო ის, რაც რეალურად ხართ. კი ხართ ღირსები, საერთოდ რომ არ გითხრათ რა ხელწერილია და რის გამო შედგა, მაგრამ გეტყვით მერე ვიღაცა და შემდეგ გადაცემაში ისე „ჩაასწორებთ“, როგორც „ექვსი წუთის“ ამბავს, ვითომც აქ არაფერი მომხდარა. თქვე მართლა „თეთრ ბოტასიანებო“ თქვენ, ვიდრე სკანდალების კოცონზე დამწვავთ ვიდეო ფირებზე მაინც ნახეთ, ბავშვს რა ფერის ფეხსაცმელი აცვია. საკუთარმა დედამ, იმ დედამ, რომელსაც ყოველ ღამე თავიდან ჰკლავთ თქვენი მდარე მიდრეკილებების გამო, ჯერ კიდევ გიორგის ძებნის პროცესში გადმომცა, რომ კინოლოგიური სამსახურის მეშვეობით გვეძებნა ბავშვის კვალი, ხოლო საგამოძიებო მოქმედების შემდეგ დაგვიბრუნდა უკან, რასაც ადასტურებს „სკანდალური ხელწერილი“ (მაგის მთქმელს ნამუსი რომ არ აქვს ვიცი, მაგრამ დღეიდან სერიოზულადაც ნუ დაუჯერებთ რამეს, თქვენთვის ვიძახი). რას ვერჩი იმ ანგელოზივით მხატვრული ფილმის უწყინარ პერსონაჟს არ ვიცი, მაგრამ მთელი ქვეყანა, რომ დღეიდან ნახალოვკელ „კაწროზე“ და გამომძიებელ „ბაწროზე“ ისაუბრებს ეგ ვიცი“, – აღნიშნულია განცხადებაში.

2015 წლის 23 აპრილს ცნობილმა სოხუმელმა მხატვარმა ზურაბ კოკაიამ, რომელიც ამჟამად თბილისში ცხოვრობს, ინტერვიუ მისცა ტელეკომპანია იმედს იმ საინტერესო ფენომენის შესახებ, რისი მომსწრეც თავად გახდა. მან განაცხადა: "რთულია ამ თემაზე დღესაც საუბარი იმიტომ, რომ ძალიან ბევრს არ სჯერა და ვინც ნახავს თვალებს არ უჯერებს. ამიტომ მე თავს ვიკავებდი, სანამ ჩემს ცხოვრებაში არ გამოჩნდა ბატონი გიგლა გობეჩია (ჟურნალ "ფენომენის" დამფუძნებელი და რედაქტორი)". სანამ ზურა ნახავდა ამოუცნობ მფრინავ ობიექტს, იქამდე საოცარი სიზმარი ნახა 1984 წელს. მას დაკარგული ჰქონდა ფუნჯი, რომელიც მისთვის დიდი ღირსებულების იყო, ვინაიდან სახსოვრად ჰქონდა თავისი მასწავლებლისგან, როცა ის სწავლობდა თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაში. ამ სიზმარს ის ასე აღწერს: "ღამე ვხედავ, რომ შავი სივრციდან მესტუმრა გაურკვეველი წარმომავლობის არსება და გადმომცა ინფორმაცია, სადაც ეს დაკარგული ფუნჯი უნდა ყოფილიყო. დილით ავდექი, რა თქმა უნდა სიზმარს ყურადღება არ მივაქციე და რომ მივედი ონკანთან, სადაც ვიდექი, ჩემ უკნიდან გარკვევით მომესმა სერიოზული ხმა, რომელმაც მკითხა - "რატომ არ უყურებ იმ ადგილს?" მივედი მშობლებთან და ვიკითხე ვინმე ხომ არ იყო აბაზანაში, მაგრამ მათ ასეთი რამ უარყვეს." ამის შემდეგ დიდი ეჭვი გაუჩნდა, რომ რაც ნახა უბრალო სიზმარი არ იყო და გადაწყვიტა შეემოწმებინა ნაჩვენები ადგილი. აყარა პლინტუსი და თავისი დაკარგული ფუნჯი ზუსტად იმ ადგილას აღმოჩნდა ჩამარხული. სხვათაშორის, ამ სოხუმელმა მხატვარმა 1988 წელს მეორე სიზმარიც ნახა, რის მერეც მან მშობლებს უთხრა, რომ აფხაზეთში რაღაც საშინელება დატრიალდებოდა და სამწუხაროდ, რამდენიმე წელიწადში ეს სიზმარიც ახდა. 1992 წლის ზაფხულში, ივნისის თვეში ზურაბ კოკაიას მანქანა გაუფუჭდა და თავის ძმას, მიხეილ კოკაიას (რომელიც ჟიული შარტავას თანაშემწე იყო და ახლა დაკარგულია აფხაზეთის ომის შემდეგ) სთხოვა მანქანა და თავის საქმეზე ამ მანქანით წავიდა საღამო ხანს. შუა გზაში ჩაესმა სწორედ ის ხმა, რომელიც პირველი შემთხვევის დროს გაიგონა (ამ შემთხვევაში ეს იყო ხმადაბალი, მაგრამ ბრძანებითი ტონი) და ჩაესმა შემდეგი სიტყვები: "მაღლა აიხედე!" ზურაბმა გზა მაინც გააგრძელა, ხმამ ისევ გაიმეორა იგივე მოწოდება და მანქანის ძრავაც ჩაქრა. ზურაბი იგონებს, რომ გადმოვიდა გაჩერებული მანქანიდან, რომ გაერკვია რა ხდებოდა, აიხედა ზევით და დაინახა საოცარი რამ - ეს იყო ობიექტი, რომელიც სიგრძეში დაახლოებით იქნებოდა 3 კილომეტრი. ეს იყო უზარმაზარი ხომალდი. ხომალდს ჰქონდა მრავალი ნათება, რომბისებრი ფორმა და მისი ნათება გადადიოდა ულამაზეს პასტელურ ტონებში. ამავე დროს ჩაესმა ისეთი მუსიკა, რომელსაც ის უწოდებს არაამქვეყნიურს, რომლის მსგავსიც არასოდეს არაფერი მოუსმენია. ეს მოვლენა ცაზე რამდენიმე წუთით გაგრძელდა, სანამ მიეფარებოდა ჰორიზონტს, მთებს მიღმა და მთლიანად გადაკვეთდა ცას. როცა გონს მოვიდა და გარშემო მიმოიხედა, აღმოჩნდა, რომ მისი მანქანის უკან გაჩერებული იდგა ზუსტად 17 მანქანა, საიდანაც მასავით გადმოსული იყო ხალხი, იდგა შუა ტრასაზე, იყურებოდნენ ცისკენ და ერთმანეთს ეკითხებოდნენ: "თქვენც დაინახეთ ეს? ეს რა იყო?". გადაფრენიდან რამდენიმე ხანში მანქანების ძრავები ჩაირთო, ყველამ გააგრძელა გზა, მაგრამ წინ კიდევ საინტერესო რამ ელოდათ. გარკვეული მანძილის გავლის შემდეგ წინ დახვდათ ხალხი, რომლებმაც ინტერესის გამო გააჩერეს ეს მანქანები და ჰკითხეს: თქვენც ნახეთ ის, რაც ახლა მოხდაო? როგორც ბატონი ზურაბი იგონებს: "ჩვენი პასუხის მოსმენის მერე, როცა მოვუყევით რა და როგორ დავინახეთ, მათ კიდევ უფრო საოცარი რამ გვითხრეს - "ჩვენ კი დავინახეთ თუ როგორ ამოვიდა ეს უზარმაზარი საფრენი ობიექტი ზღვიდანო". ამიტომ იყვნენ ისინი ბევრად უფრო აჟიტირებულები, მათ საერთოდ საოცრება უნახავთ.#საინტერესო #უცხოპლანეტელები #მსოფლიოსუცნაურობანი წყარო -intermedia

"ორი ძალიან სტრესული და გაუგებარი დღე, როგორც იქნა, დასრულდა. დარწმუნებული ვარ, ყველამ ბევრჯერ ნახეთ “ მთავარი არხის” რეპორტაჟი, კერძოდ , ნიკა გვარამიას განცხადებები, სადაც გიორგი შაქარაშვილის მკვლელობის ახალ “სკანდალურ” დეტალებზე საუბრობს. ვიცი, რომ ძალიან ბევრი ადამიანისთვის ჩვენს ქვეყანაში, და მათ შორის ჩემთვისაც ( ამ კონკრეტულ შემთხვევამდე ) მთავარი არხი ინფორმაციის მიღების ერთ-ერთი მთავარი წყაროა. ბევრ ადამიანს დღემდე ღრმად სჯერა და სწამს იმის რასაც კონკრეტულ არხზე, კონკრეტულ გადაცემებში ამბობენ. სწორედ ამიტომ, ვწერ ახლა ამ პოსტს, რომ ჩემის მხრივ, ჩემს მეგობრებს მაინც გაგაგებინოთ სიმართლე. ის რასაც ნიკა გვარამია ამ სიუჟეტში საუბრობს არის წმინდა წყლის ცილისწამება. ეს მარშუტკა ეკუთვნის მამაჩემს. ვინც მე და ჩემს ოჯახს იცნობთ, ყველამ იცით, რომ მამაჩემი უკვე წლებია ქუთაისი-თბილისის რეისს ასრულებს (ტვირთი გადააქვს) თითქმის ყოველ ღამე და საშუალოდ ზუსტად იმ დროს ჩამოდის თბილისსში. მამაჩემი, რომელიც მთელი ცხოვრება დღეს და ღამეს ასწორებს პატიოსანი შრომით და არასდროს არავისთვის ცუდი არ გაუკეთებია ბატობმა გვარამიამ გამოიყვანა გარდაცვლილი ბავშვის “გვამის გადამზიდად”. მსგავსი ცილისწამება სცდება აფსოლუტურად ყველა ზღვარს. რაც შეეხება აღნიშნულ პიროვნებას, რომელიც მამაჩემის მანქანიდან გადმოდის არის ბიჭი, რომელსაც არანაირი შემხებლობა არ აქვს ამ საქმესთან. აღნიშნული ბიჭი მამამ ხაშურში ჩაისვა და დიდუბეში ჩამოსვა. ამ ბიჭის და ვინმე ამირხანაშვილის საუბარი კი ტელეფონზე დარეკვის თხოვნით შემოიფარგლება. ეს ბიჭი პირველი არ არის ვინც მამამ დაიმგზავრა, ყოველთვის თუ ადგილი აქვს და ვინმე წაყვანას სთხოვს უარს არ ეუბნება. ამ შემთხვევაში კი სიკეთის კეთება საშინელი ცილისწამებით შემოუბრუნდა. აფსოლუტურად ყველაფერი გამოიძიეს ამ კონკრეტულ საქმეზე, ყველა კამერა ამოიღო გამოძიებამ და ყველა მოწმე დაიკითხა, ამიტომ ეჭვები და კითხვები აღარ არსებობს. თუმცა ბატონი გვარამია აშკარაა ისევ ცილისწამებითაა დაკავებული.-"წერს კრისტინე ლომიძე Facebook-ზე

"ახალი საქართველოს" თავმჯდომარე გიორგი ვაშაძე აცხადებს,რომ ქვეყანაში საგანგებო ვითარების გაგრძელება მმართველი გუნდის დანაშაულებრივი სიჯიუტის და არაპროფესიონალური დამოკიდებულების ბრალია, რადგან მასობრივი ტესტირება ქვეყანაში კვლავ არ არის. "სამწუხაროდ ჩვენ ვართ დანაშაულებრივი სიჯიუტის მსხვერპლი. დიახ, დანაშაულებრივი სიჯიუტეა, რომ დღემდე ქვეყანაში არ გვაქვს მასობრივი ტესტირება. დიახ, დანაშაულებრივი სიჯიუტეა რომ ამ მასობივი ტესტირების არქონის გამო გვიწევს საგანგებო ვითარების გაგრძელება. დიახ, დანაშაულებრივი სიჯიუტის გამო ჩვენ გვიწევს უაზრო შეზღუდვების დაწესება ქვეყანაში მანქანების გადაადგილებასთან და ა.შ. სწორედ ამ დანაშაულებრივი სიჯიუტის გამო ჯანმრთელობის პრობლემასთან ერთად შიმშილის პრობლემის წინაშე დგას დღეს საზოგადოება. სწორედ ამ დანაშაულებრივი სიჯიუტის გამო ჩვენ არ გვაქვს არანაირი გეგმა-მთავრობა მიდის პარლამენტში, ითხოვს საგანგებო მდგომარეობის გაგრძელებას და ამბობს რომ მერე მოგიტანთ გეგმას თუ რისთვის ვითხოვთ საგანგებო ვითრების გაგრძელებას. ვეკითხები მთავრობის თითოეულ წევრს:რა შეიცვლება ორშაბათს, დღევანდელისგან განსხვავებით, როდესაც მოიხსნება მანქანებზე შეზღუდვა,ან რა შეიცვლება 22 მაისს. თქვენ რა გგონიათ რომ კორონა ვირუსი თვითონ დამარცხდება თუ ჯოგურ იმუნიტეტს გამოვიმუშავებთ ჩვენ ახლა ყველანი და ამით გადავლახავთ კორონა ვირუსს. სანამ მასობრივი ტესტირება არ დაიწყება ქვეყანაში გამორიცხულია რაიმე ნაბიჯი გადაიდგას. თვენახევრის წინ, როდესაც ჩვენ დავინახეთ ეს ფუნდამენტური შეცდომა, რომესაც თქვენ უშვებდით მასორივ ტესტირებასთან დაკავშირებით ავტეხეთ ამაზე განგაში, თქვენგან კი რა იყო პასუხი-მასობრივი ტესტირება პანაცია არ არისო. დიახ პანაციაა მასობრივი ტესტირება და ახლა საქართველოში 100 000 ტესტი მაინც უნდა იყოს ჩატარებული და იქნებოდა გახსნილი მაღაზიები, ბიზნესი და ა.შ. მაგრამ ამის სანაცვლოდ მივიღეთ თქვენსგან ჯიუტი მტკიცება იმისა, რომ არაფერში ეს არ არის საჭირო. ხელთ მაქვს გეგმა, რომელიც ერთი თვის წინ გამოგიგზავნეთ. ეს არის ერთადერთი დაწერილი გეგმა კორონა ვირუსის დამარცხების, რომელიც სწორედ მასობრივ ტესტირებაზე დგას. ამ გეგმით თქვენ რომ გეხელმძღვანელათ დღეს აღარანაირი შეზღუდვა აღარ იქნებოდა ქვეყანაში, მაგრამ თქვენ გაანულეთ საქართველოს ეკონომიკა, თქვენ გაანულეთ ქართული ბიზნესი. თქვენ უმუშევრად დატოვეთ ასობით ათასი ადამიანი. თქვენ შიმშილისთვის გასწირეთ საქართველოს მოსახლეობა. როდემდე უნდა გაგრძელდეს ეს არაპროფესიონალიზმი? როდემდე უნდა გაგრძელდეს პოლიტიკური ქულების ჩაწერა? ვერ ხედავთ რა ხდება მარნეულში. შეხედეთ და ნახეთ ხალხი რა მდგომარეობაშია. ხალხი მშიერია და თქვენ გვეუბნებით, რომ პარასკევს გეტყვით რას გაჭმევთ ხალხს. 1 აპრილს გახარია რომ გამოვიდა 2მილიარდ ლარს დავხარჯავთო- სად არის ეს 2მილიარდი ლარი. თქვენი დანაშაულებრივი სიჯიუტის გამო ტესტები არ გვავქს, კარანტინი გრძელდება, შეზღუდვები გრძელდება და ადამიანებს საკვებით არანაირი დახმარება არ გაუწიეთ, გინდა ვაუჩერი იყოს გინდათ თანხა ჩაურიცხეთ, მაგრამ თქვენ გგონიათ, რომ თქვენსავით უზრუნველყოფილია ყველა?გაძარცვეთ ეს ქვეყანა და გაისქელეთ ჯიბეები. შიმშილი არის ისეთი რამ რომელიც ხალხს გამოიყვანს ქუჩაში და თქვენ და ჩვენ ამ პროცესებს ვეღარ გავაჩერებთ. როდემდე უნდა ვუსნუბით თქვენს ამ ჯიუტ და არაპროფესიონალურ დამოკიდებულებას. კარგით ჩვენ არ გვეკითხებით პოლიტიკურ ოპონენტებს, სპეციალისტები მაინც მოიყვანეთ. მსოფლიო ბანკს და სავალუტო ბანკს მაინც მოუსმინეთ. სავალუტო ფონდმა ფინანსური დახმარება იმიტომ გამოაქვეყნა, რომ თქვენ წელავთ ამ პროცესებს და მათი მოქმედების ალგორითმშია, რომ თუ ფინანსურად არ დაეხმარებით მშიერად დარჩენილ ხალხს მათ ვერ გააჩერებთ და ამას გვიჩვენებს ჩვენ დღეს მარნეული. თქვენ საპირისპიროდ ზიხართ კაბინეტებში, ხალხს აჩვენებთ თითქოს რაღაცას აკეთებთ და რეალურად არაფრით არ ხართ დაკავებული" - გიორგი ვაშაძე.

გალაკტიონის თვალით დანახული ბათუმი 1911 წლის ზამთარი ბათუმში გალაკტიონ ტაბიძემ მის ლექსში, “არაჩვეულებრივი ზამთარი 1991 წელს” აღბეჭდა. ავტორი წერს: ბათუმში თოვლი ისეთი არის, რომ არ ხერხდება გაღება კარის. შემოსწოლია კარებს ნამქერი, ეს ოინია სუსხიან ქარის... ამინდი მკაცრი, სწრაფი, უცები, ამღვრეულია. თვით მოხუცები ამბობენ: ალბად, ისევ იქნება - აჯანყებები, რევოლუციები. აქ დამთავრება ამინდის ხატვის ჩვენ მიგვინდვია ისევე მათთვის. ხვალ ამფეთქებელს ვმართავთ საღამოს! ლოზუნგით: მზისთვის, მაისისათვის. ძლიერი თოვლი ბათუმში ახლა იშვიათად მოდის, თუმცა მეოცე საუკუნეში ჩვენს რეგიონში უფრო ციოდა, კლიმატის ცვლილებასთან ერთად გი თოვლიც და ცივი ამინდიც იშვიათი გახდა ჩვენთვის. რევოლუციებსა და აჯანყებებს რაც შეეხება, ეს ზუსტად ის პერიოდია, როდესაც მთელ რუსეთის იმპერიაში მუშათა დემონსტრაციები აქტიურად მიმდინარეობს და სულ მალე მთავრობაც შეიცვლება. ეს გალაკტიონის ერთადერთი ლექსი არ არის, რომელიც ბათუმს უკავშირდება. მან ამ ქალაქს კიდევ ერთი ნაწარმოები მიუძღვნა: “მიყვარს ბათუმი... მისი ბუნება, მის ოქრორეულ ლაჟვარდის ბლონდი, მისი ზღვის მძლავრი აგუგუნება, მისი ზენიტი და ჰორიზონტი…” შავ ზღვაზე კი ამბობდა - “ასეთი არის შავი ზღვის შფოთი: ზღვას და სიმშვიდეს სძულთ ერთმანეთი”. გალას მუზა, მერი შარვაშიძეც, ბათუმში იყო დაბადებული. მამამისი აფხაზეთის თავადი, შემდეგ კი დუმის დეპუტატი იყო. სამსახურეობრივი მოვალეობის გამო, ოჯახს ბათუმიდან პეტერბურგში გადასახლება მოუწია. იმის მერე ქუთაისში გადავიდნენ, თუმცა მერი ბოლოჯერ მაინც დაუბრუნდა ბათუმს. 1921 წელს, ბათუმიდან საქართველოს სოციალ-დემოკრატული მთავრობა გემით მიემგზავრებოდა საფრანგეთში, მათ მერიც შეუერთდათ. ბათუმის დატოვების შემდეგ, მერი სტამბოლში გაემგზავრა და იქ სილამაზის კონკურსი მოიგო. გადმოცემის თანახმად, როდესაც ქართველი დიდგვაროვანი საბოლოოდ პარიზში დაფუძნდა, გალაკტიონიც იქ შეხვდა. სწორედ ამის შემდეგ დაიწერა ყველასთვის ცნობილი "მერი".#ბათუმი #გალაკტიონი #ზღვა #თოვლი #batumidaily

ალბათ, ერთხელ მაინც გიფიქრიათ, ხვალ რა გავაკეთო საჭმელი-ო? მე ეგ ყოველდღე მაწუხებს. ხოდა, ამაღამ რომელიღაც მეზობლისგან ჯერ თევზის სუნი, ახლა კი ნამცხვრის სუნი ამოდის. ამით იმის თქმა მინდა, რომ ეს ნიშანია, მეგობრებო. გადაწყდა, ხვალ თევზი, ღომი და ახლადშეკმაზული ტყემალი გვექნება მენიუში🙏🏼 მადლობა მეზობელს!

ავტობუსით მხოლოდ იმ შემთხვევაში ვმგზავრობ, თუ დანიშნულების ადგილამდე მეტრო ვერ აღწევს. მიუხედავად იმისა, რომ ამ შემთხვევაში მეტრო მაწყობდა, მაინც ავტობუსით წამოვედი (უფრო იმიტომ, რომ თბილოდა). ხოდა, თავ-ბედს ვიწყევლი. 6 დაწყებულზე გამოვედი ოფისიდან და ზუსტად ახლა შემოვედი სახლში. ვიგემე იგი საცობი საკვირველი... რჩევა: თუ ავტობუსით აპირებთ მგზავრობას, თან იქონიეთ - საჭმელ-სასმელი და რამე დროის გამყვანი

საოცარი შეგრძნებებია, როცა თოვლში მიდიხარ, მიდიხარ და ნაკვალევს ტოვებ, შენს არსებობას ახსენებ ყველას, ვინც ამავე გზით გამოივლის და გრძნობ, რომ სამყაროს სჭირდები, თორემ არც ნაკვალევი დარჩებოდა შენი… ასე ფიქრობ მხოლოდ წუთები, რადგანაც ხედავ თოვლი ფარავს შენს ნაკვალევს და ის ქრება, თითქოს არც ყოფილა, თითქოს არც კი გაგივლია აქ და უკან მობრუნებულს იგივე გზაზე სხვისი ნაკვალევი გხვდება და თუ გინდა ისევ სამყაროს ნაწილად იქცე და იგრძნო რომ ვიღაცას სჭირდები თავიდან უნდა გაიარო იგივე გზა და ნაკვალევიც თავიდან დატოვო. ადამიანებთან ურთიერთობაშიც ხომ ასე ხდება… არსებობ ვიღაცის გვერდით, არსებობ მასში და შეგიძლია შენი არსებობით შეცვალო ის, მანამ მასში არის რაღაც ნაწილი შენი, შენი ნაკვალევი, მერე კი ქრები, ქრები მისი გულიდან, ქრები როგორც პატარა ფიფქები ქრებიან შენს წამწამებზე, ხელისგულებზე და გიკვირს და გტკივა, რომ ასე მარტივად დაგივიწყა, თითქოს არც იყავი, გიკვირს რომ არაფერი ახსენებს შენს თავს, არც მუსიკა ერთად რომ უსმენდით, არც ქუჩები ერთად რომ სეირნობდით, არც გვირილები ასე რომ გიყვარს და არც უსაზღვროდ დიდი ცა… არაფერი დარჩა შენგან, არადა, რა უხვად გაეცი მისთვის შენი არსებობის ყველა წუთი და წამი, ნაწილები შენი სულისა და ახლა ხვდები, რომ უკან აღარაფერს დაგიბრუნებენ, ხვდები რომ სიცარიელედღა დარჩი და მაინც არ ნანობ… მხოლოდ ტკივილი, კიდევ კარგი ეს მაინც დაგრჩა. მიდიხარ თოვლში და ფიქრობ, რომ სამყარომ შეწყვიტა არსებობა, დროც კი გაჩერდა, მხოლოდ საკუთარი გულის ცემა გესმის და მხოლოდ შენს ფიქრებს ხედავ ნატვრად გადაქცეულს, ნეტა მომწეროს, ტელეფონი კი დუმს… მაინც ჯიუტად ელი და რატომღაც გჯერა, რომ ის აუცილებლად მოვა შენამდე, მოვა და დაგიკოცნის ხალებს ლოყაზე სამ წერტილად გაბნეულს და ელი. გგონია გავიდა თვეები, წლები, საუკუნეები, გგონია გაიარე უკვე დიდი გზა მასთან შესახვედრად, მაგრამ გრძნობ რომ ყველა გზა უკან გაბრუნებს, გაბრუნებს საკუთარ თავთან, საკუთარ ტკივილთან და ცრემლებიც კი აღარ გყოფნის, აღარც ძალა რომ წახვიდე… დაიღალე… აკვირდები საკუთარ ნაკვალევს თოვლზე და ხედავ რომ ვიღაც სხვაც მოდის იგივე გზაზე, მოდის, მაგრამ არა შენს ნაკვალევზე, უბრალოდ შენს გვერდით და ხვდები, რომ არავის შეუძლია შენი არსებობა გადაფაროს, წაშალოს ის რაც ხარ, რაც შენგან რჩება, იმიტომ რომ შენ შენ ხარ, სხვა კი სხვაა და არასოდეს დაემთხვევით ერთმანეთს როგორც ეს ფიფქები, ათასები და ათიათასები, მილიონები და უფრო მეტიც, თითქოს ერთნაირები და მაინც ყველა სხვადასხვა, თითოეული თავისთავად ღირებული, სხვებისგან დამოუკიდებლად, არა როგორც თოვლი, არამედ ერთი პატარა ფიფქი, რომელიც გაქრება წამში, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ის არ იყო, არ არსებობდა. ამას ხვდები და გრძობ საკუთარ სულს, საკუთარ სხეულს, გარკვეულ დროში და გარკვეულ სივრცეში, მარადისობის ერთ მცირე წამში, აწმყოში, წარსულში და მომავალში, გრძნობ საკუთარი არსებობის საჭიროებას და რწმუნდები აღარ ხარ მარტო, აღარც დაღლას გრძნობ, რადგან იცი უნდა იარო, რომ არ დაიკარგო, იარო წინ, ან უკან, მაგრამ უნდა იარო და შეხვდები იმას ვინც შენსკენ მოდის, დგეხარ თოვლში, ფიფქებით დამძიმებული წამწამებით და სასაცილოდ აფახულებ თვალებს, როგორც თოჯინა შენი ბავშვობის მეგობარი და გახსენდება ოქროს თევზები, დროებით რომ მიივიწყე სადღაც ცნობიერების ურთულეს გზაზე და ახლა ისევ გჯერა მათი არსებობის, ისევ გჯერა რომ სადღაც ისინი შენს ზღაპარს წერენ და უნდა წახვიდე იქ, შენს ზღაპარში და შენს სამყაროში და ისევ იწყებ ძიებას… იცი ისევ ბევრჯელ მობრუნდები უკან, ბევრჯელ იგემებ ტკივილს და იმედგაცრუებას, ბევრჯელ დაეცემი დაქანცული და მაინც გრძნობ , რომ უნდა წახვიდე… რადგან შენი ზღაპარი ამად ღირს… იქ უნდა მოხვდე… მომენატრე და შენთვის გავთოვდი, შორი გზებიდან მოვედი შენთან და შევისვენე შენს წამწამებზე… გთხოვ მაპატიოს ეს სისუტე ვინც შენ გეკუთვნის, ვისაც შენად თვლი, მე ხომ ფიფქი ვარ მალე გავქრები, მხოლოდ წამი მაქვს შენთან ყოფნისთვის და ეს წამია მარადისობა და უფრო მეტიც…… #news #funny #design #business #sport #religion #gaming #photo #art #opinion #goodplaces #politics #events #crypto #food

დასავლეთ საქართველოში ამინდი გაუარესდა. დაბლობსა და ბარში თოვლჭყაპია მოსალოდნელი. ვარაუდობენ, რომ ჰაერის ტემპერატურა + 5 - 7 გრადუსამდე დაიწევს. წალენჯიხის მუნიციპალიტეტში დილიდან თოვს. თოვს ასევე ზუგდიდის მუნიციპალიტეტის სოფელ ჩხორიაში. გაუარესებული ამინდი მოსახლეობას ჯერჯერობით პრობლემებს არ უქმნის ხელს არ უშლის. ნალექიანი ამინდი დასავლეთ საქართველოში 19 მარტამდე გაგრძელებდა. 19 მარტიდან კი ტემპერატურის მომატებას ვარაუდობენ.#ამინდი #გაუარსებულიამინდი #დასავლეთსაქართველო #წალენჯიხა #ჩხორია #თოვლი # ზუგდიდი #zugdididaily