ძალიან რომ იღლები. ძალიან რომ გტკივა. ძალიან რომ ცარიელდები. და რომ გგონია, მეტი აღარ შეგიძლია. გარედან არაფერი გეტყობა, მაგრამ სული კივის.. ეს დაზეპირებული ტკივილები. ეს განუკურნებელი მარტოობა. ეს შებრუნებული ზურგები. ეს რუტინული მიტოვებები. ეს ვერნათქვამი სიტყვები. ეს ვერგაღიმებული სახეები. ეს მარადიული სევდის შეგრძნებები. ყოველ ღამით, დაძინებამდე რომ ფიქრობ, არსად მიხვალ, სადაც არ გელოდებიან. არავის ნახავ, ვისაც არ ენატრები. არავის აპატიებ, ვინც მეორედაც იმავეს გააკეთებს. და ყველაფერს იგროვებ შიგნით. და ცხრაასჯერ ეუბნები საკუთარ თავს, რომ დაიღალე. და გეზარება სიცოცხლე. გეზარება საკუთარი თავი. მაგრამ არასდროს გეზარება წასული ადამიანების მობრუნება.მაგრამ არასდროს გეზარება მოღალატე ადამიანების მეცხრედ ნდობა. მაგრამ არასდროს გეზარება მათი მონატრება. და ყოველ დილით იწყებ ახალ ცხოვრებას, დგები ზურგით და აღარავის პატიობ. და აღარავის ელოდები. და აღარავინ გენატრება. მაგრამ როგორც კი ღამდება, როგორც კი რჩები საკუთარ თავთან მარტო, მძაფრდებიან ეს დღისით შემსუბუქებული, თითქმის დავიწყებული ტკივილები. და ხდები ზუსტად იგივე, ვინც ხარ. ზუსტად ისეთი, სულ რომ ტოვებენ. სულ რომ ენატრება. სულ რომ ელოდება. და იღლები. ძალიან იღლები. და ცარიელდები. ძალიან ცარიელდები. და ყველას ეუბნები, რომ ხარ კარგად. რომ არაფერი გიჭირს. და ინგრევიან, იშლებიან, ილეწებიან ეს იმედის სახლებიც. (იმედებიც ხომ ზუსტად იმიტომ არსებობენ, რომ გაცრუვდნენ) და აშენებ ხელმეორედ, ხელმეათედ, ხელმეასედ. ვერ ბედნიერდებიან ჩემნაირები.