თბილისში ვცხოვრობ, ვმუშაობ 12 საათიან გრაფიკზე 350 ლარს მაძლევენ. მენეჯერი მამცირებს, მაგრამ მთავარი ხო ისაა რომ თბილისში ვცხოვრობ.მერე რა, რომ სოფელში უფრო მეტი გაკეთება შემიძლია.შრომაა და მეზარება.. მაგას მირჩევნია ერთ ოთახში თბილისში ვიცხოვრო, ვიდრე ვიცხოვრო სოფელში სადაც შემიძლია ყველაფერი მქონდეს თუ ჭკუა და ხელი ერთად გავანძრიე.აქედან იბადება თქვენი პრობლემა.ეს არის ფსიქოლოგიური მონობა როდესაც გჯერა და გწამს რაღაცის. თუმცა ამას არანაირი ლოგიკური გამართლება არ აქვს.მოვიკითხავ ყველა არასამთავრებოს რომელიც ადამიანის უფლებისთვის იბრძვის. სამწუხაროდ თქვენ კიდევ კარგა ხანს ვერ გაგიგებენ თუ რას აკეთებთ, როგორ უნდა აჩუქოთ უფლებები მონებს გინდ კაცს და გინდა ქალს, რომელთაც გამჯდარი აქვთ იდიოტური წესები, რომლის საწყისი ფორმა მგონი არც არავინ იცის.ქალები ყვირიან იმ უფლებებისთვის რომელიც არ უნდათ , ითხოვენ თანასწორობას თუმცა ისიც მოსწონთ როცა რეცესიულები არიან და მყარი ზურგი აქვთ. ამბობენ რომ ავიწროვებენ თუმცა ჩუმდებიან, მაგრამ როგორ თუ მოაზროვნეს ვინმე ავიწროვებდეს და გაჩუმდე არა და არა სრული სისულელეა და ზუსტად ამიტომ ამ ფსიქოლოგიური მონობის გამო ხდება ყველაფერი. ვეთანხმები რომ უნდა არსებობდეს უფლებები, თუმცა ადმაინი რომელიც ვერ შეიცნობს ამ უფლებების აზრს და ვერ იგებს თუ რა მიზანი აქვსამ უფლებებს. არ ნიშნავს ყელის ჩახლეჩვამდე სისტემის გინება შეცვლას. ამას მარტივი შესართავი აქვს ჩემთვის, ტრაკის თამაში, როცა ვერ ცვლი მაინც ვერაფერს და ყვირი იმის მიუხედავად რომ იმოქმედო, შენი ცხოვრეება წინ წაწიო და პროგრესირდე. შენ მაინც დგახარ და ყივირიხარ და რატომ?, რისთვის?, ვისთვის ?. აქ გადის ზღვარი ყველაფერს შორის და მანამ ვიქნებით სიბნელეში და აზრობრივ ვაკუუმში სანამ ეს ადამიანები სისტემური გამოქვაბულიდან არ გამოვლენ. თავად არ ექნებათ არჩევნის გზა, იყვნენ ისევ მონები თუ შეძლებენ საკუთარი გონებით საკუთარი ცხოვრების მართვას.კიდევ ერთი რამ, სისტემას ჩვენ ვქმნით და ვაძლევთ იმის უფლებას რა ზღვარზეც გადის ჩვენი მორალი.იმედი ბოლოს კვდებაო, ამბობდნენ თუმცა რამდენად დადგა ეს ბოლო ვარიანტი ჯერ არ ვიცით.ამიტომ მანამდე მოგვიწევს ვიფიქროთ და დავდგეთ არჩევნის წინაშე, რომლის არჩევაც შედარებით მარტივია თუ დავფიქრდებით.
Tbilisi
#opinion