ტაბუდადებული თემა რასაც ჰომოსექსუალიზმი ქვია საქართველოში აქტუალური 2004 წლის შემდეგ გახდა. დღეს ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდა იყენებს ისეთ დესტრუქციულ ხერხებს როგორიცაა დეზინფორმაცია, მანიპულირება ცრუ სტატისტიკებით, გარკვეული მითების შექმნა და ა.შ. მაგ. 2011 წლის მაისში ჩატარებული გამოკითხვით დადგინდა რომ ამერიკული საზოგადოების ცნობიერება იმ დონეზეა დეზინფორმირებული რომ საზოგადოებას ჰგონია ამერიკელების 25% (ყოველი მეოთხე!) არატრადიციული ორიენტაციის. მაშინ როცა ყველაზე ოპტიმისტური ანგარიშითაც კი მათი რიცხვი მთლიანი მოსახლეობის 3% არ აჭარბებს. ამ სათვალავში იგულისხმებიან ისინიც ვისაც ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ჰქონია ჰომოსექსუალური (ლესბოსური) ურთიერთობა, მაგრამ ამის შემდეგ აღარ ყოფილან მსგავს ურთიერთობაში. ყოველივე ამის გათვალისწინებით თუ რეალურ ციფრებს და რაოდენობას გამოვიკვლევთ ვნახავთ რომ მათი რიცხვი აშშ-ში 1% ს არ აღემატება, ხოლო შედარებით მეტია კალიფორნიის შტატში სადაც გაცილებით ლიბერალური მიდგომაა ამ საკითხთან დაკავშირებით. ხოლო ნაკლებია სხვა შტატებში. როგორც ფონური მაჩვენებელი სხვა ქვეყნებისთვისაცაა მსგავსი რაოდენობა დამახასიათებელი, სადაც მოსახლეობის უმრავლესობის მიერ ცოდვად და ამორალობადაა მიჩნეული და მის მიმართ საზოგადოების უარყოფითი დამოკიდებულება აშკარადაა გამოხატული ეს ციფრები გაცილებით ნაკლებია და უმნიშვნელო. მაგრამ... არსებობს მოთხოვნები და უფლებები რომლებსაც ეს უმცირესობა ითხოვს, ესენია: 1) უფლება რომ დაუფარავად აწარმოონ ჰომოსექსუალიზმის და ტრანსგენდერიზმის პროპაგანდა სკოლებში, ბაღებში და უნივერსიტეტებში ე.წ. "ცნობიერების ამაღლების" მოტივით. (მსგავსი პრაქტიკა აშშ-ს ზოგ შტატში და ევროპის რიგ ქვეყნებში უკვე გვაქვს (კალიფორნია-აშშ, ნიუ ჯერსი- აშშ, შვედეთი, ნორვეგია, დანია, ნიდერლანდები, კანადა, ახალი ზელანდია) ბრაზილია, ესპანეთი, არგენტინა, პორტუგალია, ფინეთი, ბრიტანეთი, რათა მომავალი თაობა გაზარდონ არა მხოლოდ ტოლერანტულები არამედ უფრო მეტად ლმობიერი. 2) უფლება იმისა რომ აკრძალონ ყველანაირი კრიტიკა ჰომოსექსუალიზმის და ჰომოსექსუალთა ქმედებებისა (თუნდაც დასაბუთებული და სრულიად მართებული) 3) უფლება იმისა რომ იდევნებოდნენ და მარგინალიზირებული იყვნენ ადამიანები მათი შეხედულებების გამო თუ ისინი ჰომოსექსუალიზმს ცოდვად და არანორმალურ ქმედებად აღიქვამენ. 4) უფლება იმისა რომ ჰომოსექსუალები გამოყოფილი იყვნენ მოსახლეობის ძირითადი წევრებისგან როგორც განსაკუთრებული სოციალური ჯგუფი და აღჭირვილი იყვნენ როგორც გარკვეული პრივილეგიებით ასევე სამართლებრივი სტატუსით. ცხადია რომ არ უნდა მოხდეს ჰომოსექსუალთა ამ ზემოთჩამოთვლილი მოთხოვნათა რეალიზება საკანონმდებლო დონეზე, რადგან ისინი იურიდიულად დაუსაბუთებელნი არიან, მრავალი მათგანი აბსურდული და მიუღებელია დემოკრატიულ და სამართლებრივ სახელმწიფოში სახეზეა მცდელობა დემოკრატიასა და სამართლიანობაზე აპელირებით თავდაყირა დააყენონ სწორედ ეს დემოკრატია და სამართალი ამიტომაცაა რომ სულ უფრო ხშირად საუბრობენ დემოკრატიაზე როგორც უმრავლეობაზე უმცირესობის მიერ დიქტატის განხორციელების მექანიზმზე. ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდისტები ფაქტობრივად უარყოფენ ადამიანთა უფლებებისა და თავისუფლების შესახებ კონვენციას, დადგენილებას (10-11) მუხლები რომელთა თანახმადაც ადამიანთა გარკვეულ ჯგუფს შეიძლება უფლებები და თავისუფლებები შეეზღუდოს საზოგადოებაში ეროვნული უსაფრთხოების, ინტერესების, საზოგადოებრივი წესრიგის, უწესრიგობების, და დანაშაულის აღკვეთის ჯანმრთელობის და ზნეობის დაცვის ან სხვა პირთა უფლებების და თავისუფლებების დაცვის უზრუნველყოფის მიზნით. საერთაშორისო სამართლის საყოველთაოდ აღიარებული პრინციპების და ნორმების ასევე ადამიანის უფლებების შესახებ საერთაშორისო აქტებზე დაყრდნობით სახელმწიფოს არ აქვს უფლება ჰომოსექსუალების და მათი სხვა გაერთიანებებისთვის დაადგინოს რაიმე განსაკუთრებული პრივილეგირებული სამართლებრივი რეჟიმები, არ აქვს უფლება შეზღუდოს აზრისა და სიტყვის თავისუფლება ჰომოსექსუალიზმის მიმართ კრიტიკის ფორმირებისა და საჯაროდ გამოხატვის ნაწილში არ აქვს უფლება მოახდინოს ასეთი კრიტიკის კრიმინალიზება და აკრძალოს იგი. არ აქვს უფლება ჰომოსექსუალებს და ჰომოსექსუალიზმის მომხრე პროპაგანდისტების კრიტიკოსებს მიაწებოს "ჰომოფობის" იარლიყი, რადგან სახელმწიფო ვალდებულია დაიცვას საზოგადოებრივი ზნეობა ოჯახური ცხოვრების ზნეობრივი საფუძვლები რადგან ოჯახის ინსტიტუტი არის საზოგადოების საფუძველი ზნეობრიობა არის კონსტიტუციურად დაცული უფლება მოქალაქეებისა განმტკიცებული სახელმწიფოსა და ეკლესიას შორის დადებული კონკორდატით. სახელმწიფო გვერდს ვერ აუვლის კონსტიტუციური უფლებების დაცვას, ასევე გვერდს ვერ აუვლის კონკორდატს რომლის მიხედვითაც საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობის უფლების რწმენის ზნეობის და ტრადიციული ფასეულობათა დაცვის გარანტად ეკლესია გამოდის. (ეს კანონიერი არგუმენტები ჰომოსექსუალიზმის წინააღმდეგ) ახლა კი წარმოგიდგენთ მცირე სტატიტიკას. ციფრები იმაზე მეტს ამბობენ ვიდრე სიტყვები: 1) ჰომოსექსუალთა შორის ჩატარებული გამოკითხვის შედეგად დადგინდა რომ მათ 43% ს 200 ზე მეტი(!) სექსპარტნიორი ჰყავდა. ჰომოსექსუალები წელიწადში საშუალოდ 20 მდე პარტნიორს იცვლიან. 2) ჰომოსექსუალთა 78% დაავადებულია ისეთი დაავადებებით რაც სქესობრივი გზით გადადის, ანალურ-ლორწოვანი ნაწლავური ინფექცია, ნაწლავური ჩხირები, გონორეა, ჰერპესი, B ჰეპატიტი, ხოლო ჰომოსექსუალთა 50% ზე მოდის აივ ინფექცია შიდსი. 3)ჰომოსექსუალთა 25-30% ნარკომანი და ალკოჰოლიკია. 4) ჰომოსექსუალების 50% სიცოცხლეს თვითმკვლელობით ასრულებს. (განსაკუთრებით ხანშიშესულები, რადგან ბებერი გეი არავის სჭირდება) 5) სიკვდილმისჯილ ქალთა 50% ლესბოსელი იყო 6) სექსუმცირესობის 33% ს დასაშვები მიაჩნია სექსი არასრულწლოვნებთან. 7) არსებობს ჰომოსექსუალთა ჯგუფი რომელშიც ათასობით წევრია გაერთიანებული და მისი სახელია NAMBLA ცნობილი როგორც სიყვარულის ამერიკული ასოციაცია "მამაკაცი და ბიჭი" მათი ლოზუნგია: "სექსი 8 მდე სანამ გვიანი არაა". ეს ჯგუფი აშშ-ში არსებულ ჰომოსექსუალთა ყველა თავყრილობის ხშირი სტუმარია და აქვთ საკუთარი ვებ-გვერდი. 8)იმის გამო რომ ჰომოსექსუალები ბუნებრივი გზით ვერ მრავლდებიან ცდილობენ ბავშვები აიყვანონ და გაზარდონ ისევე როგორებიც თავად არიან ხოლო ლესბოსელი ფემინისტების წევრები სახელად "შურისმაძიებელი ლესბოსელები" ამაყობენ რომ თავიანთ რიგებში უამრავ გოგონას იბირებენ. ბევრი გეი ცდილობს ისეთ ადგილებში შეღწევას სადაც ექნებათ ბავშვებთან და მოზარდებთან ურთიერთობა (სკოლები, ბოისკაუტების ბანაკები, სასულიერო აკადემიები და ა.შ.) 9) აშშ-ში რეგისტრირებული ბავშვების გარყვნის შემთხვევათა 33% გეებზე მოდის. იმის გათვალისწინებით რომ აშშ-ს მოსახლეობის მხოლოდ 2% მოდის სექსუმცირესობის რაოდენობაზე გამოდის რომ ყოველი 20 დან ერთი ჰომოსექსუალი ბავშვის გამრყვნელია, მაშინ როცა ჰეტეროსექსუალებიდან ასეთ დანაშაულში 490 დან ერთია შემჩნეული. 10) ჰომოსექსუალებში საშუალო სიცოცხლის ხანგრძლივობა 42 წელია მხოლოდ 9 % ცხოვრობს 65 წლამდე) დაქორწინებული ჰეტეროსექსუალი მამაკაცების საშუალო სიცოცხლის ხანგრძლივობა კი 70 წელია. ლესბოსელების საშუალო წლოვანება 45 წელია დაქორწინებული ჰეტეროსექსუალი ქალების სიცოცხლის ხანგრძლივობა 79 წელი. 11) ჰომოსექსუალებს რეალურად იმაზე მეტი კომფორტი და ძალაუფლება გააჩნიათ ვიდრე ჩვეულებრივ ადამიანებს, მაგ. ჰომოსექსუალების საშუალო წლიური შემოსავალი აშშ და ევროპის ქვეყნებში 55.000 დოლარია, ჰომოსექსუალთა 49% ხელმძღვანელ თანამდებობებზეა რიგ ევროპის ქვეყნებში მოსახლეობის დანარჩენი ნაწილის მხოლოდ 15% აქვს მაღალი თანამდებობა. ამის მიუხედავად ლგბტ უფლებადამცველები აპელირებას მხოლოდ მათი უფლებების დარღვევაზე და ჩაგვრაზე აკეთებენ. 12) ფსიქიატრთა უმრავლესობა ამტკიცებს რომ ჰომოსექსუალთა შორის გაცილებით ნაკლებია ბედნიერი ვიდრე ჰეტეროსექსუალთა შორის, რადგან მათ ესმით და ქვეცნობიერად იციან რომ მათი ცხოვრების წესი არაბუნებრივია მაგრამ ცდილობენ საზოგადოებას თავი ბედნიერად მოაჩვენონ. 13) "სექსუალური ორიენტაცია" ეს ტერმინი ჰომოსექსუალების მოგონილია რომ თავი კარგ ასპექტში წარმოადგინონ, მათი მიზანია საზოგადოების ყურადღების გადატანა იმისგან რასაც სჩადიან, სურთ თავი წარმოაჩინონ ჩაგრულებად ვისაც ცუდად ექცევიან, თითქოს ღვთისგან აკრძალული საქმით არ არიან დაკავებული, ისინი აპელირებენ იმაზე რომ ჰომოსექსუალიზმი ცხოველებშიც გვხვდება, მაგრამ ცხოველებში ინცესტი და კანიბალიზმიც გვხვდება მაგრამ კანიბალიზმი ხომ არ შეიძლება ნორმალური და ბუნებრივი იყოს? აღარაფერს ვამბობთ ინცესტზე. ამ ლოგიკით ჯანმრთელ და უბიწო ქმედებად შეიძლება ჩაითვალოს ზოოფილია, ნეკროფილია, ფეტიშიზმი და ვუაიერიზმი. თუ ამ არატრადიციული სექსუალური ორიენტაციების მიმართ დისკრიმინაციას გამიოჩენთ ესეიგი ფარისეველი ხართ. ზემოთჩამოთვლილი "სექსუალური ორიენტაციები" ცნობილი როგორც "პარაფილიები" ფსიქიკურ აშლილობად, პიროვნულ გაორებად და სექსუალურ გაუკუღმართებად, სექსუალურ გადახრად ითვლებოდა, ისევე როგორც ადრე ითვლებოდა ჰომოსექსუალიზმი, გასული საუკუნის 70 იან წლებში გეი აქტივისტებმა უპრეცედენტო ზეწოლის და შანტაჟის, მოსყიდვის და დაშინების გზებით გეი აქტივისტის ფრენკ კამენის თაოსნობით აიძულეს ამერიკის ფსიქიატრიული ასოციაცია (APA) ფსიქიკური დაავადებების სიიდან ამოეღოთ ჰომოსექსუალიზმი როგორც დაავადება. მოგვიანებით სიიდან ამოიღეს პედოფილიაც. მიუხედავად ამისა ცნობილმა ფსიქიატრებმა ირვინ ბიბერმა და ჩარლზ სოკარადისმა 1978 წელს გამოაქვეყნეს თავიანთი ნაშრომი რასაც ფსიქიატრთა დიდი ნაწილი იზიარებდა და აწერდა ხელს ამ ნაშრომის შედეგად შესწავლილი იქნა 200 მდე გეი ადამიანი და მათ დაადასტურეს რომ ჰომოსექსუალიზმი არ შეიძლება ჩაითვალოს როგორც ნორმა რადგან ესაა ფსიქიკური აშლილობა, (ტრანსგენდერების შემთხვევაში პიროვნულ გაორება) და სექსუალური გაუკუღმართებად, სექსუალურ გადახრად ითვლებოდა არა მარტო ჰომოსექსუალიზმი და ლესბოსელობა არქმედ ტრანსგენდერიზმი, ბისექსუალიზმი, ზოოფილია, პედოფილია, სადიზმი და მაზოხიზმი. მიუხედავად უამრავი ავტორიტეტული ფსიქიატირის ნაშრომის და კვლევისა, ამერიკის ფსიქოატრთა ასოციაციამ მაინც ამოიღო ჰომოსექსუალიზმი ფსიქიკური დაავადებების ნუსხიდა, ხოლო 78 წლის 17 მაისს უკვე მსოფლიოს ფსიქიატრთა ასოციაციამაც ამოიღო ეს დაავადებები საკუთარი ნუსხიდან რაზეც გადამწყვეტი როლი საერთაშორისო გეი ლობმა ითამაშა. 14) ამჟამად მონაცემებით ჰომოსექსუალისტების საერთო რაოდენობა მსოფლიო მოსახლეობის 2% ის ფარგლებში მერყეობს. 15)სექსუალური უმცირესობების წარმომადგენელთა მთავარი მიზანია საზოგადოების ყურადღების შემცირება ჰომოსექსუალისტების მიმართ. "მთავარია რომ ჩვენ მიმართ გულგრილი დამოკიდებულება ჰქონდეთ და არ გვკიცხავდნენ." ოცნებობენ გეი აქტივისტები. იდეალურ შემთხვევაში ნორმალური სექსორიენტაციის ადამიანებმა სექსუალური მისწრაფებები ისე უნდა შეადარონ ერთმანეთს როგორც მაგალითად სხვადასხვა სახეობის ნაყინს ადარებენ. ან სპორტის სახეობებს. სექსუმცირესობის პროგრამის ნაწილი საზოგადოების მიერ მათი ცხოვრების წესის აღიარებაა. ჰომოსექსუალების ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ამოცანაა ადამიანებს ზიზღი გაუღვივონ ტრადიციული ფასეულობათა და ქრისტიანობის მიმართ. გეი აღლუმებზე კარგად ჩანს ჰომოსექსუალების ნამდვილი სახე და მათი დამოკიდებულება რელიგიის ქრისტიანობის მიმართ. ისინი დიდ მნიშველობას ანიჭებენ სიმბოლიზმს და მისტიციზმს, ამიტომ ხშირად ნახავთ ე.წ. პრაიდებზე მათ მიერ განსახიერებულ ანგელოზებს, სასულიერო პირებს და ხატებსაც კი... ისინი უარყოფენ მორალს და ოჯახის ზნეობრივ საფუძვლებს. ბიწიერება და გარყვნილება გააკერპეს ცოდვის გამართლებას კი ესთეტიკით ცდილობენ. ყველაზე საშინელი რაც კი ევროპის ქრისტიანულ ცივილიზაციას დაემართა არის ცნებების შეცვლა და აღრევა. ახლა მამათმავალი შეიძლება მღვდელმსახური გახდეს. ეს პროპაგანდა ასე მუშაობს, ესაა კულტურის დაპყრობის ხუთ ეტაპიანი პროცესი, ყველაფერი იწყება ტოლერანტობით, როგორც კი მამათმავლები აღწევენ ტოლერანტობის ყველაზე მაღალ საფეხურს და მოგეხსენებათ ტოლერანტობა არის უფლება ყველამ თავი დაგანებოს მყისიერად წინა პლანზე იწევს მოთხოვნა მიღების შესახებ, ესაა თანასწორუფლებიანობა შემდეგ მოდის აღიარება, ანუ ყველამ არამცთუ უნდა მიიღოს მამათმავლობა არამედ წინ წასწიოს მისი ღირებულებები, ამას მოჰყვება ძალდატანებითი თანამონაწილეობა ანუ ყველა უნდა მონაწილეობდეს გეი კულტურაში, და ბოლოს დასჯა ვინც არ ეთანხმება მამათმავლებს დაისჯება. რუსეთი და ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკები იმყოფებიან პირველ ეტაპზე რასაც ჰქვია ტოლერანტობის ეტაპი, ამიტომ ამას საზოგადოება სერიოზულად არ აღიქვამს პრობლემად, ეს პრობლემა სინამდვილეში არსებობს და ის მიწაში ჩარგულ მარცვალს ჰგავს. ეს მარცვალი ანტიდისკრიმინაციული კანონია, ხოლო აშშ-ში უკვე ისეთი კანონია რომელიც კრძალავს ნებისმიერი სახის გამოხატულ უარყოფით აზრს და დამოკიდებულებას ჰომოსექსუალების მიმართ. ამერიკის შეერთებულ შტატებში მამათმავალთა საზოგადოების ნებისმიერი კრიტიკა უკვე დანაშაულია. საშუალო ამერიკელი მოსახლეობის უმრავლესობას ნეგატიური დამოკიდებულება აქვს მათ მიმართ მაგრამ ვერ ბედავენ ხმამაღლა ამის თქმას რადგან მამათმავლებს იმდენად დიდი ძალაუფლება აქვთ რომ შეუძლიათ დააზარალონ ისინი, განსაკუთრებით თუ ადამიანი ხელისუფლებაში ან რაიმე გავლენიან კომპანიაში მუშაობს, ისინი თუ უარყოფით აზრს გამოხატავენ მათ იპოვიან და შურს იძიებენ, სამაგალითოდ დასჯიან. საინტერესოა რას ფიქრობდა ადამიანთა ცნობილი უფლებადამცველი მარტინ ლუთერ კინგი გეების შესახებ: ის ჰომოსექსუალიზმს პრობლემად აფასებდა და მას დიდ საზოგადოებრივ პრობლემას უწოდებდა, მარტინ ლუთერ კინგი თვლიდა რომ "ჰომოსექსუალიზმი განკურნებადია" და სავსებით შესაძლებელია "ჰომოსექსუალი გახდეს ექს-ჰომოსექსუალი, თუ ამის შინაგანი მისწრაფება და მზაობა ექნება და თავის თავში ამ ცოდვის ჟინს ჩაკლავს". მოგეხსენებათ მარტინი პასტორი იყო და ღრმად სწამდა ქრისტიანული ღირებულებების. ყველაზე მეტად ჰომოსექსუალები ებრძვიან ექს-ჰომოსექსუალებს რადგან ისინი ეწინაარდეგებიან გეების მთავარ დებულებას-რომ ეს არაა არჩევანი, რომ ასეთებად იბადებიან, ხოლო ის ფაქტი რომ ადამიანი შეიძლება შეიცვალოს და გახდეს ჰეტერო, ცვლის მათ ამ დოგმას და არყევს რწმენას ყველაზე აქტიურ გეებშიც კი. ახლა კი გიამბობთ ერთ სულსშემძვრელ ისტორიას რომელიც ახალ ზელანდიაში მოხდა, მარკ ნიუტონის და პიტერ ტროუნგის ამაზრზენი ისტორია. ისინი ორმაგი ცხოვრებით ცხოვრობდნენ, პედოფილმა ჰომოსექსუალებმა რუსეთში იპოვეს სუროგატი დედა და მას ჩააკითხეს, მას შემდეგ რაც მოახდინეს ფიქტიური ქორწინება, "დედა" სუროგაციის შედეგად დაფეხმძიმდა. 9 თვის შემდეგ ახალშობილი გეი წყვილმა "იყიდა" 8000 დოლარად და გადაეცა ამ მამათმავლებს. მას შემდეგ უკვე ქვეყნიდან ბავშვის გაყვანის საკითხი უბრალო ფორმალობა იყო. ისინი ბავშვის ფოტოებს საიტზე ათავსებდნენ და მას აქირავებდნენ ფულის სანაცვლოდ უკვე სხვა გეები აუპატიურებდნენ. ერთი შეხედვით ეს იყო ბედნიერი ოჯახი რომელიც ხშირად მოგზაურობდა, მაგრამ რეალურად ისინი 6 წლამდე ასაკის ბავშვს მუდმივად აუპატიურებდნენ, ვიდეოებს კი პედოფილურ საიტზე ტვირთავდნენ. მათ ბავშვს ტვინიც გამოურეცხეს და შთააგონეს რომ ამაში უჩვეულო და უცნაური არაფერი იყო, შთააგონეს რომ არაფერი ეთქვა ამის შესახებ. სრულიად ნათელია რომ ამ ორმა ბავშვი იყიდა და მიიღო მისი გაუპატიურების ექსკლუზიური უფლება. პედოფილებმა სრულიად სამართლიანად მიიღო 30 და 40 წლიანი პატიმრობა. მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შემთხვევაა რომელიც გახმაურდა, არავინ იცის სინამდვილეში რამდენი ბავშვი იტანჯება ჰომოსექსუალი მშობლების ოჯახებში. დრო გადის და მუდმივად მატულობს კალიფორნიაში ჰომოსექსუალთა რიცხვი, ამას კი ადგილობრივი ლიბერალური კანონმდებლობა უწყობს ხელს რომელიც ჰომოსექსუალ მშობლებს უფლებას აძლევს შვილები აიყვანონ და ბავშვები იშვილონ. ძნელი გამოსაცნობი არაა ჰომოსექსუალების შვილები როგორებიც გაიზრდებიან, სწორედ ამიტომ 2014 წლიდან პირველად დაფიქსირდა სან ფრანცისკოში ბუნებრივი მატების შეჩერება. ახალშობილთა რიცხვი მუდმივად მცირდება ხოლო ჰომოსექსუალების წლიდან წლამდე იზრდება. ასევე მატულობს ყოველ პრაიდზე იმ ბიჭების რიცხვი რომლებიც პრაიდში იღებენ მონაწილეობას როგორც სექსუალური უმცირესობები, მათი რიცხვი 8-10 წლამდე მერყეობს, ამ ასაკის ბიჭები პედოფილების განსაკუთრებულ ყურადღებას იქცევს. ახლა კი მცირე ფოტოკოლაჟს შემოგთავაზებთ მსოფლიოს სხვადასხვა ქალაქებიდან სადაც ასეთი გეი პრაიდები იმართება. და ბოლოს იმედია "ჰომოფობად" არავინ ჩამთვლის რადგან შიშველი სიმართლე კიდევ ერთხელ დავანახე საზოგადოებას, ამიტომ იმედს ვიტოვებ რომ ჩემს შემდეგ სტატიებსაც სამართლიანად შეაფასებთ.

ქართველები, რომლებიც ომის დროს აფხაზებმა გადაარჩინეს და პირიქით. მიუხედავად ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის დროს დატრიალებული ტრაგედიისა, ორივე მხარეს აქვს ამბები, რომლებიც არა ომსა და სისხლზე, არამედ, პირიქით, ერთმანეთის გატანასა და მეგობრობაზეა. ქართველებიც და აფხაზებიც კონფლიქტის მძიმე დღეებში თავის გადარჩენას ხშირად სწორედ ერთმანეთის მეშვეობით ახერხებდნენ. ადამიანები, რომლებმაც ომი საკუთარ თავზე გამოსცადეს, კონკრეტულ ამბებს იხსენებენ. ყველას ახსოვს 1993 წელს კომანში დატრიალებული ტრაგედია. მოკლეს ქართველი მოძღვარი, მამა ანდრია ყურაშვილი. მოკლეს ასევე აფხაზი იური ანუა, რომელიც ამ ომში ორი დაპირისპირებული მხარის შერიგებას ცდილობდა. იური ანუას ქალიშვილი, მანანა ანუა, იხსენებს, რომ ერთ-ერთი აფხაზი, დაურ ზუხბა, იმდენად შეძრა მამა ანდრიას მკვლელობამ, რომ თავდაპირველად ფიქრობდა მის მკვლელს თავად გასწორებოდა. „გადაწყვიტა, როგორც კი დავასაფლავებდით მამა ანდრიას, გაგიყვანთ ტაძრიდან და მეტს აღარ ვიომებო. არ მინდა ვიომო იქ, სადაც ასეთ ანგელოზებს კლავენო. თვითონ უნდოდა მოეკლა მამა ანდრიას მკვლელი, რაზეც ჩვენ კატეგორიული უარი ვუთხარით“. მანანა ანუა იხსენებს იმ დღეებს, როდესაც კომანში ეშერის ბატალიონი შემოვიდა, რომელიც, ასე ვთქვათ, „სადამსჯელო ფუნქციით“ იყო ცნობილი. ბატალიონის წევრებმა მანანა ანუას ალყა შემოარტყეს და განუცხადეს, მამაშენმა აფხაზებს უღალატა და ამის გამო პასუხი უნდა აგოო. "სისხლი გამეყინა შიშისგან. ვისთვის მიმემართა და ისევ, მამა ანდრია, მიშველე-მეთქი. ჩემს უკან დავით აღმაშენებლის ჭედური ხატი იყო და მას მივეყრდენი. ამ დროს სოხუმიდან კომანის დაბომბვა დაიწყო. ყველანი გაიფანტნენ. მე იმდენად შოკში ვიყავი, შევედი ტაძარში და ამდენ ხატებში პირდაპირ წმინდა გიორგის ხატთან მივედი, ალბათ, იმის გამო, რომ ილორის წმინდა გიორგის ტაძარი ჩვენი გვარის ტაძარია და მთელი ოჯახი იქ ვართ მონათლული. პირდაპირ მივედი, დავემხე და ვყვიროდი: „გიორგი, გიორგი, მეშინია, გიორგი, გადამარჩინე“... და უცებ მესმის: „სად არის ჩემი მეგობარი წმინდა გიორგი?““ ადამიანი, ვინც ეს კითხვა დასვა და ვინც შემდეგ ანუები სამშვიდობოს გაიყვანა, აფხაზი რაფიკ აიბა იყო. მანანა ანუა ამბობს, რომ ის ისე მოიქცა, როგორც ნამდვილი აფხაზები იქცევიან და ამგვარი რაინდობა აფხაზი კაცისთვის ძალიან ბუნებრივია. შემდეგ გაირკვა, რომ რაფიკ აიბა კიდევ ბევრ ქართველს ეხმარებოდა, რადგან ქართველებმა, თავის მხრივ, მისი ძმა გადაარჩინეს სიკვდილს: „სოხუმში მხედრიონი რომ შემოვიდა, რაფიკის ძმა დაჭრეს. ქართველმა მეზობლებმა გონდაკარგული ბიჭი თავიანთ სახლში შემოიტანეს, ტახტზე დაასვენეს და ზეწარი გადააფარეს. მხედრიონელები მათ სახლშიც ეძებდნენ - ალბათ, უნდოდათ ბოლომდე მოეკლათ, ესენი კი როგორც მკვდარს, ისე დასტიროდნენ, ვითომ მათი შვილი იყო. გონზე რომ მოსულიყო და განძრეულიყო ის ბიჭი, ტრაგედია დატრიალდებოდა. ასე გაწირეს ქართველმა მეზობლებმა თავი. მათ არა მარტო გადაარჩინეს ეს ბიჭი, არამედ მოუარეს და რუსეთშიც გააპარეს“. ამ ამბის შემდეგ რაფიკ აიბა გაგრიდან მოყოლებული ყველას ეხმარებოდა, ვინც გასაჭირში იყო ჩავარდნილი. მანანა ანუა ამბობს, რომ მსგავსი შემთხვევები სხვაც ბევრი იყო, ერთხელ კი ასეთი რამეც მოხდა: „ქართველი ბიჭები გადმოვიდნენ აფხაზებთან. ეს ბიჭები ერთად სწავლობდნენ, ერთ მერხთან ისხდნენ, ძალიან დიდი მეგობრები იყვნენ. მოესიყვარულნენ ერთმანეთს, შემდეგ ისევ დაშორდნენ და ბარიკადების სხვადასხვა მხარეს დადგნენ. ალბათ, ყველაზე დიდი ტრაგედიაც ეს არის, რომ შეიძლება საუკეთესო მეგობრის ტყვიას საუკეთესო მეგობრის სიცოცხლე ემსხვერპლა“. ქართველი ბიჭები გადმოვიდნენ აფხაზებთან. ეს ბიჭები ერთად სწავლობდნენ, ერთ მერხთან ისხდნენ, ძალიან დიდი მეგობრები იყვნენ. მოესიყვარულნენ ერთმანეთს, შემდეგ ისევ დაშორდნენ და ბარიკადების სხვადასხვა მხარეს დადგნენ. ალბათ, ყველაზე დიდი ტრაგედიაც ეს არის, რომ შეიძლება საუკეთესო მეგობრის ტყვიას საუკეთესო მეგობრის სიცოცხლე ემსხვერპლა... ფრონტის ხაზის წინა სოფელში, აჩადარაში, ქართველი მებრძოლები პოზიციის დასაკავებლად ადგილს ეძებდნენ. ეს სოფელი ისედაც იბომბებოდა და რომელ სახლშიც არ შევიდნენ, ყველგან უარი უთხრეს. ერთადერთი ვალერი ჯიქია დათანხმდა. ომის ვეტერანი დავით ღვინჯილია იხსენებს, რომ ამ სოფელში ბევრი სომეხი ცხოვრობდა. ახალგაზრდები გახიზნულები იყვნენ, მაგრამ მოხუცები არა და ისინი შიშით სახლებიდან ვერ გამოდიოდნენ, სახიფათო იყო: „დილით ადრე არ იყო ხოლმე. სად არის ვალერა? მოვიდოდა ვალერა ცოტა გვიან. ყავა დავლიოთ-მეთქი. არა, ყავა დალეული მაქვსო. სად დალიე ყავა დილის ექვს საათზე-მეთქი და, თურმე, ამათ ამარაგებდა პურით და კარაქით, კარაქი გვრჩებოდა ხოლმე. მერე სომხებიც მადლობის ნიშნად ყავას ასმევდნენ, მეტი რა ექნებოდათ. თურმე, ეს ყოველდღე დადიოდა იმათ ოჯახებში, ვინც სახლებიდან ვერ გამოდიოდნენ და პური მიჰქონდა, რაც გვქონდა. მათთვის მთავარი იყო ფიზიკურად გადარჩენილიყვნენ, მშივრები არ ყოფილიყვნენ“. ომის კიდევ ერთი ვეტერანი, გენადი გიორბელიძე, თანამებრძოლ ლაშა კოპალიანთან ერთად აჩადარაში, ხიდის თავთან, იდგა. მოულოდნელად მათთან აფხაზი მებრძოლი მივიდა. თურმე აფხაზები თავიანთი მიცვალებულების ტყიდან გამოტანას ცდილობდნენ, მაგრამ მარტოებმა ეს ფიზიკურად ვერ შეძლეს. იძულებულები გახდნენ დახმარება ისევ ქართველებისთვის ეთხოვათ. ესენიც გაჰყვნენ. გენადი გიორბელიძე ამბობს, რომ ციცაბოზე მიცვალებულის ჩამოტანა ერთობლივი ძალებითაც კი გაუჭირდათ. საკაცის ტარებაში ხელი რომ არ შეშლოდა, კოპალიანმა იარაღიც კი მოიხსნა და აფხაზს, გარდაცვლილის ბიძას, მისცა ხელში. „ბიძას დააკავა იარაღი, სხვაგვარად არ ხერხდებოდა. შემდეგ რომ ჩამოვასვენეთ, ბიძამისმა გააჩერა აფხაზები და თქვა სიტყვა, რომელიც მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდა: ესო ჩემი ძმისშვილი არისო (ძალიან ახალგაზრდა იყო, სადღაც 21-22 წლის ბიჭი). არასდროს არავის საყვედურად არ ვეტყვი, რომ ჩემი ძმისშვილი დაიღუპა ვინმეს ხელით, ოღონდ ჩვენ შევრიგდეთ და ეს ყოფილიყოს ამ ომის უკანასკნელი მსხვერპლიო“. კიდევ ერთი ამბავი, რომელსაც გენადი გიორბელიძე ჰყვება, „მკვდრეთით აღმდგარ“ გობეჯიშვილს ეხება. 15-16 მარტის შემოტევის შემდეგ ქართველებმა ორი აფხაზი აიყვანეს ტყვედ. ერთი დაჭრილი იყო და შტაბში მკურნალობდნენ. ზოგმა მოითხოვა ტყვეები დაეხვრიტათ, მაგრამ გენადი გიორბელიძემ და დავით ღვინჯილიამ წინაააღმდეგობა გაუწიეს. ეს წინააღმდეგობა ერთი თვე გაგრძელდა. ამასობაში აფხაზური მხარე კონტაქტზე გამოვიდა. შემოთვალეს, ჩვენც გვყავს ქართველი ტყვე და გავცვალოთო. ტყვე ახალგაზრდა ბიჭი იყო, გვარად გობეჯიშვილი, რომელიც ოჯახს უკვე გამოტირებული ჰყავდა: და თქვენ წარმოგიდგენიათ? ორმოცის სუფრა რომ იყო, იმ დღეს მოვიდა გობეჯიშვილი სახლში, თავის ორმოცზე, ცოცხალი და საღსალამათი. ცოლ-შვილი, მშობლები, ნათესავები ყველა იქ იყვნენ. ისე მოხდა ტყვეების გადაცვლა, მათ არ გაუგიათ“. ირმა ოსია, რომელიც აფხაზია, ამბობს, რომ ქართველებმაც და აფხაზებმაც უნდა მოინდომონ და რამდენადაც შეძლებენ, აპატიონ ერთმანეთს ის ტკივილი, რაც ორივე მხარეს ამ კონფლიქტმა მიაყენა. „ჩემი ძმა თავისიანებმა მოკლეს. რა ვქნა, არ ვაპატიო?ომი იყო, არ უნდოდათ, მაგრამ მოკლეს. მე მათ შევუნდე. თუ ყველამ თავისი წილი არ გაიღო, არაფერი გამოვა“. ირმა ოსიამ აფხაზურად თარგმნა გურამ ოდიშარიას ნოველები. ის ამ ნოველებიდან ერთ ამბავს იხსენებს. „ვინც იცის, იცის, რომ არსებობს საუბრის მანერა, რომელიც სოხუმელებს ახასიათებთ და სხვაში არფერში აგერევა. ომია, წვიმს და აფხაზებს სოხუმურ კილოზე ლაპარაკი მოესმათ. უი, რა კარგია, ჩვენი ბიჭები ყოფილან აქო და ბლინდაჟში, სანგარში შევიდნენ. იმათაც მიიწვიეს, თითო ჭიქა დაალევინეს, თან საუბრობდნენ, ვინ რომელი უბნიდანაა, სად ცხოვრობს. ამ დროს კარი გაიღო და შემოვიდნენ თბილისელი ქართველები, რომლებმაც ამ ბიჭებს ქართულად დაუწყეს ლაპარაკი და აფხაზები მიხვდნენ, რომ სოხუმელ ქართველებთან მოხვდნენ“. ამბავი მშვიდობიანად დამთავრდა, სოხუმელმა ქართველებმა სოხუმელი აფხაზები გამოიყვანეს და გაუშვეს. წასვლისას ისიც უთხრეს, როდესაც სამშვიდობოს გავიდოდნენ, რამდენჯერმე გაესროლათ იმის ნიშნად, რომ არაფერი შეემთხვათ. წყარო: რადიო თავისუფლება ავტორი: თეა თოფურია#აფხაზეთი #ქართველები #აფხაზები #სოხუმი #ოკუპაცია#sokhumidaily

მროველ-ურბნელი მიტროპოლიტი იობი კანონს არ ემორჩილება და სხვა მღვდელმთავრების მსგავსად, ადამიანების სიცოცხლეს და ჯანმრთელობას საფრთხეში აგდებს. დღევანდელ ქადაგებაში მან ახალი კორონავირუსის გავრცელების საფრთხის გამო გამოცხადებულ საგანგებო მდგომარეობას ადამიანების კონტროლისთვის შექმნილი მასონური გადაწყვეტილება უწოდა. ის მრევლს კანონდარღვევისკენ მოუწოდებს და სთხოვს, აღდგომის წირვას დაესწრონ. ეკლესიის მაღალიერარქი ფიქრობს, რომ Covid 19 ჩვეულებრივი ვირუსია, რადგან ის მხოლოდ მოხუცებს კლავს, რომლებიც ისედაც უნდა წავიდნენ ამ ქვეყნიდან. მისივე თქმით, აბორტი უფრო დიდი საფრთხეა, მაგრამ ამისთვის საგანგებო მდგომარეობა არავის გამოუცხადებია. მიტროპოლიტ იობს დღევანდელ ქადაგებაში არაფერი უთქვამს საფრთხეზე, რომელიც ადამიანებს ერთად შეკრების და ერთი კოვზით ზიარების გამო ემუქრებათ. "მთავარი უნდა იყოს პატრიარქის მოწოდება და არა - ურწმუნო მთავრობის და ექიმების. ჩვენ ღმერთს ვესავთ, როგორც ვესავთ, ისეთივე წყალობა გვექნება უფლისაგან. სასოება ეს არის იმედი, რწმენა. თუ ჩვენ რწმენით მივალთ,ჩვენზე არანაირი განსაცდელი არ იქნება [...]. როგორც მენელსაცხებლე დედებმა გაიხარეს უფლის ბრწყინვალე აღდგომა მკვდრეთით, ისე სიხარული ჩვენზე გადმოვა, ვინც აღდგომის დღესასწაულს დაესწრება. ძალიან დიდი გამოწვევის წინაშეა მთელი სამყარო. საქართველო, მათ შორის. უფრო მეტი საშიშროება და მიზანმიმართული ქმედებაა საჭირო იმისთვის, რომ აბორტი არ ჩატარდეს. მსხვერპლი არის ამით.თუ ჩვენ დავაკვირდებით, კორონავირუსის შედეგად უფრო მოხუცები იღუპებიან, როცა ისინი უკვე უნდა გავიდნენ ამ ქვეყნიდან. დაუბადებელ ჩვილზე არავინ ფიქრობს. რატომ ასეთი საგანგებო მდგომარეობა არ იქმნება იმისთვის, რომ ჩასახული ბავშვები დაიბადონ. ეს ჩვეულებრივი ვირუსია, ადამიანებს უსიმპტომოდ გადაუვლიათ და განკურნებულან. არანაირი საშიშროება არ არსებობს, ეს არის ხელოვნურად თავსმოხვეული ფსიქოზი. რეპეტიციაა იმისა,თუ რამდენად წინააღმდეგობას გაუწევს ხალხი საერთო მასონურ გადაწყვეტილებას, რასაც ჰქვია საგანგებო მდგომარეობა",- თქვა მან. მიტროპოლიტმა იობმა ასევე ფიქრობს, რომ სასულიერო პირის დაინფიცირება მისმა ცოდვებმა გამოიწვია. "დღეს ამბობენ, რომ აი, სასულიერო პირი დაავადდა. სასულიერო პირი არ სცოდავს? ის ანგელოზი ხომ არ არის. შეიძლება ცოდვის ნაყოფია, რაც დაუშვა უფალმა. ეს ჩვენ ხომ არ ვიცით - თვითონ იცის და მისმა მოძღვარმა. შემთხევით არაფერი ხდება. რახან შესცოდა... ყველა ვცოდავთ, მეც ვცოდავ.. არ არის კაცი, რომელიც არა სცოდოს და არ სცხონდეს". ქადაგების დასასრულს კი თქვა: "აღდგომა ყოფილიყოს Covid 19-ის დამამრცხებელი. იმედი უნდა გვქონდეს, რომ სწორედ მაგ დღეს დამარცხდება ვირუსი". მიტროპოლიტი იობი გამონაკლისი არ არის - კანონდარღვევისა და საკუთარი სიცოცხლისა და ჯანმრთელობისთვის საფრთხის შექმნისკენ მოსახლეობას ყველა მაღალიერარქი უბიძგებს, მათ შორის კათოლიკოს-პატრიარქი ილია მეორეც. ახალი კორონავირუსი ინფექციაა, რომელიც მთელ მსოფლიოში გავრცელდა და პანდემიად გამოცხადდა. Covid 19 ადამიანიდან ადამიანზე წვეთოვანი გზით, ყველა აქამდე ცნობილ ვირუსზე მარტივად გადადის და განსაკუთრებულ საფრთხეს ასაკით უფროს ადამიანებს, ასევე, ჯანმრთელობის სხვადასხვა პრობლემის მქონე პირებს უქმნის. ვირუსის გავრცელების პრევენციის მიზნით საქართველოში გამოცხადებულია საგანგებო მდგომარეობა, დახურულია სავაჭრო ობიექტები, აგრარული ბაზრები, შეჩერებულია არაერთი ბიზნესის ფუნქციონირება, ჩაკეტილია ქალაქები, მოქალაქეები შემოსავლის გარეშე დარჩნენ, ამასთან, მოქმედებს კომენდანტის საათი, აკრძალულია 3 ადამიანზე მეტის შეკრება და მისი დარღვევისთვის გამოწერილია დაახლოებით 10 მილიონი ლარის ოდენობის ჯარიმა. თუმცა, საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია კანონს და ყველა დადგენილ წესს უგულებელყოფს და მას პასუხს არც ხელისუფლება სთხოვს. მიუხედავად ექიმების განცხადებებისა, რომ საეკლესიო დღესასწაულებზე ინფიცირებულთა რიცხვი გაიზრდება და ჯანდაცვის სისტემა შექმნილ ვითარებას ვერ გაუმკლავდება, ეკლესია წირვა-ლოცვებს ჩვეულებრივ აგრძელებს და მრევლს კვლავაც ერთი კოვზით აზიარებს.#კორონავირუსი tbilisi თბილისიtbilisi თბილისი

1. ნუ იმსჯელებ მხოლოდ გარეგანი მხრით როდესაც მთხრობელი ხატავს მახრჩობელა გველს, რომელიც გადაყლაპულ სპილოს ინელებს, ყველა დიდი ხედავს ქუდს. მათი ინტერპრეტაციები მოსაწყენი და უსიცოცხლოა, ფანტაზია კი კარგა ხანია დაუკარგავთ. და ასეთი მარცხის გამო, მთხრობელი ტოვებს მხატვარის კარიერას, რადგან დიდები უარზე არიან იგრძნონ ან დაინახონ სინამდვილე. 2. არ დამალოთ თქვენი ნამდვილი გრძნობები, რადგან ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია რაც გაქვთ მას შემდეგ, რაც პატარა პრინცი გადაწყვეტს ყვავილის მიტოვებას და ახალი პლანეტების აღმოჩენას, ყვავილი, რომელსაც უვლიდა და ზრუნავდა, აცხადებს რომ არ სჭირდება და მის გარეშეც მშვენივრად გაართმევს ყველაფერს თავს. ამის გამო, პატარა პრინცი ტოვებს მას, მხოლოდ შემდეგ ხვდება რომ “მის გულუბრყვილო ოინებში მისი სინაზეც უნდა დამენახა”. 3. განსაჯე საკუთარი თავი, სანამ სხვას განსჯი პირველ პლანეტაზე ის ხვდება მეფეს, რომელიც ამბობს რომ ყველაფრის მბრძანებელია, არა მარტო აბსოლუტური მონარქი, არამდე მსოფლიო მონარქიც კია. მიუხედავად იმისა, რომ პატარა პრინცი ვერ ჩაწვდა, რას აკეთებს მეფე ზოგადად, ის ასწავლის რომ საკუთარი თავის გასამართლება უფრო ძნელია, ვიდრე სხვების. და ამავე დროს მეტად მნიშვნელოვანი, რადგან სწორედ ამის შემდეგ შეძლებ იყო ნამდვილი პიროვნება. 4. აზრი არ აქვს იცხოვრო სურვილით აღტაცებაში მოიყვანო გარშემომყოფები მეორე პლანეტაზე პატივმოყვარე ცხოვრობდა, რომელიც მთელ თავის დროს საკუთარ თავით აღტაცებაში ატარებს და ეძევს სხვებს, ვინც მას თაყვანს სცემს. მაგრამ საკუთარი პატივმოყვარეობის გამო, არც საკუთარი თავისთვის ცხოვრობს და არც სხვებისთვის. 5. დალიო რომ დაგავიწყდეს, მანკიერი და საბოლოოდ უსუსური მცდელობაა ლოთი სვამს რომ დაავიწყდეს, რომ რცხვენია. და რცხვენია, რადგან სვამს. პატარა უფლისწულისთვის ასეთი საქციელი ძალიან უცნაურია, დახარჯო მთელი დღე სმაში, მაშინ როდესაც უამრავი საინტერესო რამ შეგიძლია გააკეთო, თუნცაც მორწყო ყვავილები. მაგრამ ჩვენთვის დიდებისთვის, ეს შეხსენებაა იმ მანკიერი ციკლის, რომელიც მხოლოდ მეტი მწუხარებითა და სასოწარკვეთით მთავრდება. 6. არასდროს მიიღო საკუთარი თავი ძალიან სერიოზულად პატარა უფლისწული ხვდება საქმოსანს, რომელიც ვარსკვლავებს ითვლის მთელ გალაქტიკაში, რომელიც მას ეკუთვნის. “ისინი მე მეკუთვნიან. მე მათ ვითვლი და შემდეგ ისევ თავიდან ვითვლი. ეს ძალიან ძნელი საქმეა, მაგრამ მე საქმის კაცი ვარ!” მაგრამ ასეთმა სერიოზულობამ მისი ცხოვრება მონოტონურად აქცია, მარტოხელად, ცხოვრებად, რომელშიც ვეღარ აფასებს იმ ვარსკვლავების სილამაზეს, რომელიც ეკუთვნის. 7. არ დაგავიწყდეს ისიამოვნო საკუთარი ცხოვრებით, მიიღე და გამოიყენე ყოველი წუთი მეფარნე, რომელიც მეხუთე პლანეტაზე ცხოვრობდა, ერთადერთია ვინც პატარა უფლისწულის პატივისცემა დაიმსახურა, იმის გამო, რომ ასრულებს მასზე აკისრებულ მოვალეობას პირნათლად აანთოს და ჩააქროს ფანარი, მაგრამ მას შემდეგ რაც პლანეტა ძალიან სწრაფად ტრიალებს, მას ერთი წუთიც კი აღარ აქვს რომ დაისვენოს. ერთი თვე ერთ წუთში გადის და მთელი ცხოვრება რამდენიმე წუთში. 8. მიყევი შენს ინსტიქტებს რომ აღმოაჩინო როდესაც პატარა უფლისწული ხვდება გეოგრაფს, რომელიც უარს ამბობს თვითონ აღმოაჩინოს საკუთარი პლანეტა, რადგან ძალიან ბევრი საქმე აქვს, ვიგებთ, რომ შეიძლება ძალიან მარტივად აღმოჩნდე ხაფანგში და მხოლოდ ინატრო აღმოაჩინო ისეთი ადგილები, რომელიც ჯერ არ გინახავს. 9. ენდე უჩვეულო პერსონაჟებს – მათთგან შეიძლება სწავლა მელიები ზოგადად გამოსახული არიან როგორც ცბიერ და მატყუარა პერსონაჟებად, მაგრამ ეს მელია განსხვავებულია, ის მხოლოდ მეგობრობას ეძებს და პატარა პრინცს სამ ცხოვრებისეულ გაკვეთილს აძლევს: მხოლოდ გული ხედავს კარგად, თვალს არ ძალუძს დაინახოს ის, რაც მთავარია და არსებითი. წადი, ერთხელ კიდევ ინახულე ვარდები და დარწმუნდები, რომ შენი ვარდი ერთადერთია ქვეყნად. შენ ვალდებული ხარ იზრუნო იმაზე, ვინც მოიშინაურე 10. იზრუნე მათზე რაც გაქვს და რისი შეცვლაც არ შეგიძლია როდესაც პატარა პრინცი მოხვდება ვარდების ბაღში, ის აღმოაჩენს რომ მისი ვარდის მსგავსი უამრავია, თუმცა მისი ვარდის სწორედ იმით გამოირჩევა სხვებისგან, რომ ის დაიმეგობრა. თქვენ მშვენიერი ხართ, მაგრამ ცარიელნი, – განაგრძო მან. – არავინ გასწირავს თქვენთვის თავს. ჩვეულებრივი გამვლელი, რა თქმა უნდა, იტყვის, რომ ჩემი ვარდი თქვენისთანაა, მაგრამ იგი ყველა ვარდზე ძვირფასია ჩემთვის, რადგან მას ვრწყავდი ყოველდღე, მას ვახურავდი მინის სარქველს, მას ვაფარებდი თეჯირს, რომ ქარს არ შეეწუხებინა. მისი გულისთვის ვხოცავდი მუხლუხებს (თუმცა ორი თუ სამი მუხლუხი არ მოვკალი და ისინი პეპლებისთვის დავტოვე) და მხოლოდ მას ვუსმენდი, როცა იგი საყვედურებს მეუბნებოდა ან ტრაბახობდა, ზოგჯერ მაშინაც კი ვუსმენდი, როცა დუმდა ხოლმე. იმიტომ, რომ იგი ჩემი ვარდია. 11. ზოგჯერ უნდა გაუშვა ისინი, რომ შეძლო თავისუფლად ფრენა მიუხედავად იმისა, რომ მთხრობელი, მარტოხელა და გასაჭირში ჩავარდნილმა პილოტმა გაიცნო და შეიყვარა პატარა პრინცი, იცის, რომ თუკი მას დედამიწაზე დატოვებს, ამით დიდ ტკივილს მიაყენებს, სანამ პატარა უფლისწული დედამიწას დატოვებს, ამბობს – როცა ღამით ზეცას ახედავ, ყველა ვარსკვლავი შემოგცინებს, რადგან გეცოდინება, რომ ერთ-ერთ მათგანზე მე ვცხოვრობ და ვიცინი. მხოლოდ შენ გეყოლება ისეთი ვარსკლავები, რომლებიც იცინიან. ზოგჯერ უნდა მისცე ადამიანებს წასვლის უფლება, რომ შეინარჩუნო ისინი. სწორედ ამ უფლებით შეძლებ გამოავლინო შენი მათდამი სიყვარული.#ხელოვნება #წიგნები #ცხოვრება #პატარაუფლისწული

მაშინაც კი, როდესაც სახლს რეგულარულად ალაგებთ, მავნე ნივთიერებები მაინც გროვდება. ზოგიერთი მათგანი კი შეიძლება 2-3-ჯერ უფრო მეტი იყოს, ვიდრე - ქუჩაში. საიდან და როგორ ხვდება ეს სიბინძურე ჩემს საცხოვრებელში? ზოგიერთი მავნე ნივთიერება სახლში ავეჯისგან, დეკორატიული მასალებისგან ან საყოფაცხოვრებო ქიმიკატებისგან ჩნდება. მაგალითად, მერქანბურბუშელოვანი ფილისგან (ეგრეთ წოდებული დსპ) დამზადებულ ავეჯს შეუძლია ფორმალდეჰიდი (უფერო გაზი, რომელსაც კანის, თვალების, ცხვირისა და ყელის გაღიზიანება შეუძლია) გამოჰყოს, გამხსნელ სითხეებს, ლაქებსა და საღებავებს კი - სხვა მავნე ნივთიერებები. ეს უკანასკნელნი თავის ტკივილს, გულისრევასა და ალერგიულ რეაქციებს აპროვიცირებენ. არსებობს მავნე ნივთიერებები, რომლებიც თქვენს სახლში გარედან აღწევენ. ამიტომაც ძალიან მნიშვნელოვანია, სად ცხოვრობთ - ავტომაგისტრალთან ახლოს თუ მწვანე ზონაში. აბინძურებს თუ არა ჩემი მოქმედებები სახლში ჰაერს? დიახ. საყოფაცხოვრებო ქიმიკატებს - სადეზინფექციო და სარეცხ საშუალებებს, სხვადასხვა სახის აეროზოლს, როგორიცაა თმის სპრეი ან დეოდორანტი, საცხოვრებელ სახლში ჰაერის ხარისხზე უარყოფითად ზემოქმედება შეუძლია. სასურველია, რომ აეროზოლის ხმარებას მოერიდოთ, რადგან მისი ზოგიერთი კომპონენტი ოზონთან ურთიერთქმედების შედეგად მავნე ნივთიერებების (კერძოდ, ფორმალდეჰიდი) ჩამოყალიბებას აპროვოცირებს. საყოფაცხოვრებო ქიმიკატებით ჰაერი რაც შეიძლება ნაკლებად რომ დაბინძურდეს, მნიშვნელოვანია, შეფუთვაზე მითითებული ინსტრუქცია ზედმიწევნით შეასრულოთ. მაგალითად, შეიძლება დაზუსტებული იყოს, რომ ამა თუ იმ პროდუქტის გამოყენება მხოლოდ კარგად განიავებულ დახურულ სივრცეში ან ქუჩაშია დაშვებული. თამბაქოს კვამლიც ჰაერის დამაბინძურებლად ითვლება. შინაური ცხოველების ქერტლს ან მტვრის ტკიპებსაც კარგი არაფერი მოაქვთ. ეს უკანასკნელი შეიძლება ავეჯის რბილ ნაწილში ან ხალიჩებში ბინადრობდეს და ალერგია ან ასთმის შეტევა გამოიწვიოს. ჰაერის დაბინძურება შეიძლება ელექტრო ან გაზქურაზე კერძის მომზადების დროს, წვის შედეგად გამოყოფილმა ნაწილაკებმაც გამოიწვიოს. ყოველივე ეს ადამიანის ჯანმრთელობაზე როგორ მოქმედებს? ეს გარკვეული დაავადებების განვითარების რისკს ზრდის. მაგალითად, ხშირია გულ-სისხლძარღვთა, ონკოლოგიური და ქრონიკული რესპირატორული დაავადებები. ჰაერის დაბინძურება განსაკუთრებით საშიშია მათთვის, ვისაც გულისა და ფილტვის პრობლემები აქვს. რისკჯგუფში არიან ხანდაზმული ადამიანები და ბავშვები. აქ საუბარია მცირე ნაწილაკებზე, რომლებიც ჰაერს აბინძურებენ. ესენია წვის პროდუქტები, სამშენებლო მტვერი, მინერალური მარილები და თხევადი მიკროსკოპული წვეთები. მათ, როგორც წესი, ორ ჯგუფად ჰყოფენ: დიდი (PM₁₀) - 10 მიკრომეტრამდე ზომის და მცირე (PM₂, ზედა სასუნთქი გზებისა და თვალების გაღიზიანება ₅) - 2.5 მიკრომეტრამდე მოცულობის. დიდი ნაწილაკები ჰაერში შავი ნისლივით ჩანს. მცირე ნაწილაკების დანახვა კი თითქმის შეუძლებელია, თუმცა ისინი ფილტვებსა და სისხლშიც კი აღწევენ. როგორ გავიგო, რომ ჩემს სახლში ჰაერი დაბინძურებულია? სავარაუდოდ, თქვენ ამას იგრძნობთ. თუ ფიქრობთ, რომ ყველაფერი წესრიგშია, სპეციალური ანალიზი საჭირო სულაც არ არის. ამის მიუხედავად, ყურადღება შემდეგ ფაქტორებზე უნდა გაამახვილოთ: - ეწევიან თუ არა სახლში; - ვენტილაციასთან დაკავშირებით ყველაფერი წესრიგში არის თუ არა; ამის შესამოწმებლად, თქვენ უნდა გააღოთ ფანჯარა, შემდეგ კი-სავენტილაციო ხვრელთან ქაღალდის ნაჭერი მიიტანოთ. თუ ის შეიწოვა, მაშინ სისტემა მუშაობს. - მტვერი რამდენად ხშირად იწმინდება და არის თუ არა ადგილები, სადაც ის გროვდება; - ბოლოს როდის იყო სახლში რემონტი; - რა პირობებში ინახება ლაქი, საღებავი და გამხსნელი სითხე; - ხმარობთ თუ არა სარეცხ და საწმენდ საშუალებებს ინსტრუქციის მიხედვით; იმისათვის, რომ გაიგოთ, არის თუ არა სახლში უჩვეულო სუნი, შეგიძლიათ რამდენიმე წუთით გარეთ გახვიდეთ და დაბრუნების შემდეგ ჰაერის ხარისხს ყურადღება მიაქციეთ. არსებობს სხვა მაჩვენებლებიც, რომელთა ცოდნაც მნიშვნელოვანია: - ხომ არ არის რადონის დონე გადაჭარბებული? ეს მაჩვენებელი უნდა აკონტროლონ მხოლოდ მათ, ვინც მაღალი რისკის რეგიონში და პირველ ან მეორე სართულზე ცხოვრობს. ამის გადასამოწმებლად კი კონკრეტული სპეციალისტი უნდა გამოიძახოთ. - არის თუ არა ნორმაში ბუნებრივი აირის ნამწვის (CO) მაჩვენებელი? ის საწვავის წვის შემდეგ წარმოიქმნება და თავის ტკივილის, თავბრუსხვევის, ღებინებისა თუ გულისრევის გამოწვევა შეუძლია. მის გასაკონტროლებლად ოთახში დეტექტორის დამონტაჟებაც საკმარისია. - როგორია ტენიანობა? ტენიანობა ჰაერის მნიშვნელოვანი მახასიათებელია. მისი ოპტიმალური მაჩვენებელი 30-50% -ის ფარგლებში უნდა იყოს. თუ ტენიანობის დონე 60% -ზე მეტია, სახლში არის ყველა პირობა იმისთვის, რომ მავნე ნივთიერებები დაგროვდეს. ეს რომ არ მოხდეს, ოთახები ხშირად გაანიავეთ, ასევე შეგიძლიათ ვენტილატორით ან კონდიციონერით ჰაერის გამოშრობა. დაბალი ტენიანობის დროს კი ადამიანს თვალებისა და ლორწოვანის გარსის სიმშრალე ეწყება. ასეთ დროს მწვავე რესპირატორული ვირუსული ინფექციები რთულდება. მართალია თუ არა, რომ ყვავილები სახლში ჰაერს წმენდს? შესაძლებელია, მაგრამ ამას ჰაერის ხარისხზე გავლენა არ აქვს. დღეისათვის არანაირი მტკიცებულება არ არსებობს, რომ ოთახის მცენარე ჰაერს წმენდს. თუ სახლში ქოთნის ყვავილები გაქვთ ან მათ მოშენებას აპირებთ, ძალიან ხშირად ნუ მორწყავთ. ტენიან ნიადაგში იმის უფრო მეტი ალბათობა არსებობს, რომ მომრავლდნენ მიკროორგანიზმები, რომლებიც ალერგიული ადამიანებისთვის პოტენციურად საშიშია. რა შეიძლება გაკეთდეს იმისათვის, რომ სახლში ჰაერი სუფთა იყოს? - დაბინძურების წყაროები თავიდან მოიცილეთ; მოიშორეთ ხალიჩები, რბილი სათამაშოები, მძიმე ფარდები ან პატარ-პატარა წვრილმანები, რომლებშიც მტვრის ტკიპები შეიძლება დაბუდდნენ. - შეწყვიტეთ სახლში მოწევა; რა თქმა უნდა, უმჯობესია, თუ ამ მავნე ჩვევაზე საერთოდ უარს იტყვით. - ნუ შეინახავთ სახლში საღებავების, გამხსნელებისა და სხვა ქიმიკატების ნარჩენებს; - ნუ იყიდით მერქანბურბუშელოვანი ფილისგან დამზადებულ ავეჯს; - რეკომენდებულია სავენტილაციო სისტემის შემოწმება და საჭიროების შემთხვევაში, მისი გაუმჯობესება; - ოთახები ხშირად გაანიავეთ.

რამდენიმე წლის წინ სოციალურ ქსელ "ფეისბუქზე" მწერალმა აკა მორჩილაძემ ვრცელი ბლოგი დაწერა, სადაც ის ქუთაისის ისტორიაზე ყვება და ამ ქალაქის ღირებულებებს იხსენებს. გთავაზობთ ბლოგს: ქუთაისზე როგორ უნდა დავწერო, ქუთაისს ისეთი მწერლები ჰყავს. ქუთაისი ისე მიყვარს, რომ იქ არც მიცხოვრია. ერთ ღამეზე მეტი, გადაბმულად არც არასდროს გამითევია. დღემდე ვერ ავუღე ალღო ქალაქის გეოგრაფიას. ანუ, მარტო რომ შევიდე, ეგებ გასასვლელს ვეღარც ვუწიო. შესასვლელი ვიცი, მარცხნივ კვახჭირი დარჩება. ძველი შესასვლელიც ვიცი, ურიცკის ქუჩით. არსებობს ახლა ძველი შესასვლელი? ეგ სამწუხაროდ აღარ ვიცი. ანდა რა მნიშვნელობა აქვს? ქუთაისში არ მიდიხარ ხოლმე გეოგრაფიის დასამახსოვრებლად. არასდროს. ქუთაისში მიდიხარ და მორჩა. მართლა არ ვიცი, როგორ დავწერო ქუთაისზე. თავში სულ ფერადები დამირბის. ეს არ არის ბოლო ოცი წლის ფერადები. იყო ფერადები ბოლო ოც წელიწადს? ალბათ იყო, მაგრამ მე როგორღაც არ მომხვდა. 1918 წლის ზამთარში, სულ რამდენიმე დღეში, ქუთაისი დაიცალა. ყველამ, ვინც ქუთაისის სახეს ქმნიდა, რატომღაც გადაწყვიტა, რომ თბილისში წამოსულიყო. პოეტებმა, მხატვრებმა, მსახიობებმა, მასწავლებლებმა, ინჟინრებმა ასე გადაწყვიტეს. მგონი იმიტომ, რომ საქართველო დამოუკიდებელი იყო და ერთგვარ ცენტრად თბილისი აღიქმებოდა. ეს შეუმჩნეველი ამბავია ჩვენს ისტორიაში. თან უცნაური ამბავი. არადა მომხდარი ამბავია. დიდი შეცდომაც, რომელიც ალბათ ვეღარასდროს გამოსწორდება. ქუთაისის ლეგენდარული ქართული გიმნაზიის მასწავლებლები შეიქნენ თბილისის უნივერსიტეტის პროფესორები. განთქმული ქუთაისელი ექიმები მოეწყვნენ თბილისის საავადმყოფოებში. ქუთაისელი პოეტები ჩამოსხდნენ თბილისის კაფე "ქიმერიონში", რომელიც ეგებ სხვა არც არაფერი იყო, უქიმერიონის გარდა. უქიმერიონის აღმართი... გეხსომებათ. ამის შედეგი ის იყო, რომ ერთი ქალაქი დაიმცრო, მეორე კი კიდევ უფრო იზარდა. არა მხოლოდ ესენი: ლეგენდარული ახალციხური გვარებიც კი, რომლებიც ქუთაისში აგე, როდის მოვიდნენ, თბილისისკენ გამოეშურენ. რა არის ეს თბილისი ამისთანა. რატომ იყო საჭირო. რისთვის იყო საჭირო ეს დაძვრა. ასეთი უცაბედი. არც მახსოვს, სად ამოვიკითხე ეს ამბავი. ერთადერთი წინადადება ეწერა, - ასე მოხდაო. მგონი, არც იყო ქართული ტექსტი. ინგლისური იყო. ნამდვილად ინგლისური. ჩვენს წიგნებში არ წერია ხოლმე ასეთი რამეები. ეს ალბათ ძლიერ ინფარქტს ნიშნავდა. სულაც არ მინდოდა ამ დრამატული ამბის გახსენება. ბოლოს და ბოლოს ქუთაისს თავადაც ერგებოდა საუნივერსიტეტო ქალაქად ყოფნა. მოხუცებული დიმიტრი ყიფიანი, რომელიც ყველა თანამდებობას ჩამოშორებული იყო, ბოლოს იმერეთის თავადაზნაურობის მარშლად აირჩიეს. გადარეული ყოფილა, - რა მიქნეს ამ ქუთაისელებმა, როგორ დამხვდნენო. ეტლში ჩამსვეს და მთელი ქალაქი ზარზეიმით მომატარესო. დიმიტრი, ქართლელი ყიფიანი იყო, სუმბათაანთ აზნაური. ცხოვრება ისე გალია, რომ ზედმეტად არავის გაუღიმია მისთვის. ქუთაისური გიტარა. სად წავიდა ქუთაისური გიტარა? მგონი, დღევანდელ თბილისურ ტრიოებში გადმოინაცვლა. ოღონდ, სიმართლე რომ ვთქვა, არც ამის გახსენება მინდოდა. სულ სხვა რამის დაწერა მინდა. სამსონ ფირცხალავას უწერია, - ქუთაისიდან თბილისში რომ გადმოვედი, წავხდი კაცი, ვერ შევეგუე ასეთ სიჭრელეს, ასეთ განსხვავებულობასო. პურსაც კი ვერ ვჭამდი, იმდენად განსხვავდებოდა ქუთაისურისგან, ჩემი დამემართა, სანამ მივეჩვიეო. ბავშვობისა რა მახსოვს და, ადრიან დილით ქუთაისში, რუსთაველის ქუჩაზე, პაწაწინა სახლში მამიდაჩემი ცხელ ხაჭაპურს ჭრის და ჩაის ძველებურ ჭიქაში ბლომად ალუბლის მურაბას მიყრის. ვფიქრობდი, რანაირია ნეტა ეს ქუთაისი-თქო. არ ვიცოდი, ვიცოდი მხოლოდ ეს სახლი. ჩვენები ომამდე ქუთაისში ცხოვრობდნენ, კაი დიდი სახლი ჰქონდათ გორაზე. მერე ომმა არია ცხოვრება. ბაბუაჩემი დაიძრა. ეს გრძელი ისტორიაა და უცხოს არ დააინტერესებს. სინამდვილეში სულ სხვა რამე მინდოდა მეთქვა. აი, ვუტრიალებ და ვერ ვახერხებ. რაღაც ნაკუწებს ვკრეფ და მგონი, საბოლოოდ რამე გამომივა. მე რა უნდა დავწერო ქუთაისზე. ბავშვობიდან ვყოფილვარ იქ. ქუთაისის სადგურში დიდთოვლობას გაჩხერილ მატარებელშიც ვმჯდარვარ, სათაფლიას დუქანშიც ვყოფილვარ, გელათის ამბავსაც მივხვედრილვარ, მგონი, და ბაგრატის ტაძრის თაღში რომ ლეღვის ხე იყო შეზრდილი, ისიც დამამახსოვრდა. შიგ ჩიტები ფრთხიალებდნენ. ლეღვი იყო, მგონი. ვერ ვცნობდი მაშინ, პატარა ვიყავი. საოცარი რამ კი იყო. ახლა აღარ არისო, - მითხრეს. ბაგრატი უნდა აშენდესო, მგონი, ამასაც ამბობდნენ. ის თაღში ამოზრდილი ტოტები და შიგ შეფრთხიალებული ჩიტი, მგონი, ყველაზე ლამაზი რამ არი, რაც ცხოვრებაში მინახავს.კიბეც გადასარევია. გახსოვთ, "საბუდარელ ჭაბუკში" ჩხუბი როა ამ კიბეზე? ცუდი უშანგი და კარგი გოგიტა რო ჩხუბობენ? ქუთაისი სურათებია. სურათებს სიცოცხლე უნდა. სად არის სიცოცხლე? რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ნაგლეჯები: რესტორანი ქვაშავაზე. ძველი გოგისვანიძეები. დავით აღმაშენებელი. მოწამეთა. მამაო გაგი თავისი სამკურნალო ბალახებით. ყველა მაინც გაგის ეძახდა. ბიკენტიას წყვილი ქაბაბი. ნიკო ნიკოლაძის დები. აკაკი აივანზე. ბოჩკები. ქუთეისელი ქურდები. ქუთეისელი ბუფეტჩიკები. ტუა. ბუნჩულა. რა ვიცი. სულ სურათებია, რომლებსაც ბავშვობიდან ვხედავდი გაკვრით ან არ ვხედავდი, ყურს მოვკრავდი და წარმოვიდგენდი. რა ინდუსტრიის მშენებელი ეგ იყო. გალაკტიონი. ქუთაისის გიმნაზია. ცისფერი ყანწის ბიჭები. დახვრეტილი ბარონ ბიბინეიშვილის მოგონებები ქუთაისის შესახებ. საოცარი მოგონებები, სხვათა შორის. ქუთაისის ციხე. აწ გამქრალი. სტალინის კამერა. გიჟუას ნახტომი. თხაწვერა გოგია. პოეზია. ქუთაისის თეატრი. ის, ძველი, ჭიჭიკია და ბიჭიკია. იმათი ძაღლი. ბისკვიტია. პიანი ბაზარი. მწვანე ბაზარი. კვაჭი კვაჭანტირაძე, კაცი დაბადებული სამტრედიასა და ხონს შუა, ქუთაისში გაგიმნაზისტებული. სულ მომწონდა ქუთაისის უბნების სახელები. თბილისისა როგორღაც უფრო დამჯდარი და პირქუში იყო. მწვანეყვავილა. სასაფლაოს უკეთესი სახელი მე არ გამიგონია. ასე რომ ჟღერდეს. სამსონ თოფურია. სამსონ თოფურიას ლეგენდარული ბიუსტი. სად არის იგი? გინახავთ სამსონ თოფურიას ფოტო? ექიმი, ადესაში მტვირთავად ნამუშევარი. სხვა იერის კაცი. აკაკის გადამრჩენი, არაერთხელ. ექიმი ასევე, ივანე გომართელი. სოციალისტი, მგონი. წერდა გაუთავებლად. გარეგნობა-საუკეთესო სასიძო. რიონის წვერა. რიონის ქვები. კომუნისტებმა გაისროლეს რიონი ქუთაისიდან. დააწყალმარჩხეს. დარჩა ქვები. თეთრი. ქუთაისის ხიდები... შეიძლება, რომ ყველაფერი ასე სახელიანი იყოს? ასე გამოკვეთილი? ჯაჭვის ხიდი. სანამ ვნახავდი, ბავშვობაში უშველებელი წარმომედგინა. მერე გადავიარეთ. პატარა ხიდია. მაინც განუმეორებელი. არაფერი და ყველაფერი. როგორ მირბის ზედ, რევოლვერმომარჯვებული კონსტანტინე დადეშქელიანი, რომელმაც ეს წუთია მოჰკლა გუბერნატორი. ამპრეტუზო მედუზო. პიკასოს ბიჭი. ლადო მესხიშვილი, ხმა ჩახლეჩილი, ფრანც მოორის როლში, კინაღამ მართლა რომ ჩამოიხრჩო თავი. პიპინია მიქელაძე ახტა სცენაზე, ხმლით გადასჭრა თოკი. დარჩა ხმა გაბზარული. ქუთაისის ხმა. სერგია ერისთავი. გიცანი, სერგია გიცანიიი? რიონს რო მივქონდე და მეძახდე, გიცნობო, ასეა საქართველოს ამბავიო. სერგია ერისთავი. ქუთაისური ხუმრობა. დღეს, მგონი, ოდნავ ნაძალადევი, სერგიაზე და სხვათა კლასიკაზე აწყობილი. ოთარ მამფორიაზე, რასაკვირველია.[pagebreak] მინახავს მოხუცებული ბუღალტრები, შავი ჰალსტუხებით, ტილოს პიჯაკებში, გარეთა ჯიბეში სამი-სამი ავტორუჩკით, შლაპებით. ბაღში. მოვესწარი ამის შემჩნევას. ბაღისკიდეც მახსოვს. ცოტა ლუპენული ხუმრობებისკენ მიდრეკილად წერდნენ მის შესახებ. ბულვარი, გულვარდი. ასე უნდა სწორედ სიტყვის მორგება და გადაკეთება. დანიელა ურია. ქუთაისის ებრაელობა. ქუთაისის რუსობა და ქუთაისის პოლონელობა. მოკრივე ბოჭოლია. ნამდვილი ვარსკვლავის კი არა, შოუ და რაღაცა. ძველი ქუთაისელი ძელეცები. ერთხელ, ბავშვობაში, ქუჩაზე დამახსოვრებული კაცი. ეს ვინაა, იცი? იობიძეა, ათასკაციანი ქორწილი რო გადოუხადა შვილს და რო დეიჭირეს. დაჭერები. პიერ, პიერ. მე მილიციაში ვმუშაობ და ქორწილებში თუ ვუბაგუნე დოლს... ქუთეისია, უნდა უბაგუნო. ჩემი მეგობარი ნოდარი. ტიტე ვაჩაძე. ტორპედო. ქუთაისის ტორპედო. თავისი მთელი ამბებით. იუზა ლოსაბერიძის გოლი კიევის კარში, სისინა ქარის თანხლებით. ომი ქუთაისის სტადიონზე, სიკვდილი. სახალხო მღელვარება. დაღუპული ბიჭი. ბადრი ფარულავა, დურმიშხან ქვირია, ლეგენდა - ჯემალ ხერხაძე. კარგია, როცა ყველაფერი შენი გაქვს. მე მომწონს, სხვისი არ ვიცი. მე რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე, რაც არ უთქვამთ და რაც თავიანთ გულში არ გაუტარებიათ? მართლა მაისში იყო მაგარი. ქარები იცის, ოხრული ქარები. მიდი, მოდი, თეთრო ხიდო, ოღასკურა, საფიჩხია... შალიკო ხვინგიაძე. სინამდვილეში გიგიაძე. შეხვედრები ჰიტლერთან. დათეშიძის გორა. აგული ერისთავი, სასაფლაოთა მიქელანჯელო. პერსონაჟები და რეალური ადამიანები სრულიად ერთად, ყოველგვარი გამოცალკევების გარეშე. ქუთაისური გვარები. მიქელაძე-მიქელთაძე. რომელ ქალაქში დაარქმევენ შვილს შედანს ჩვენს დროში? შედან ჭილაძე, მეჩვიდმეტე საუკუნის დიდი მსმელი. ჰოდა, არქმევენ. კოლია ქვარიანი. კოლია ქვარიანი! გოლიათი, ამერიკულ ფილმებში. გადახვეწილი. დიდი და მელოტი კოლია ქვარიანი. ზანგ ხულიგნებთან ჩხუბში დაღუპული სამოცდაჩვიდმეტი წლის დევი. დღემდე კლასიკა, ჭიდაობის სურათი, ჩახედეთ იუთუბს, ჯინ სტენლი-კოლია ქვარიანი. სიმონ ქვარიანი,ისტორიული რომანი... მამაჩემის მოგონება: ჩამოვედი მატარებლიდან, გავიარე სადგური, დილაა, ვიტრინიდან ხელს მიქნევენ ბოჭოლია და გენდრიმოვიჩი, წინ უდგათ არყის ბოთლები და ლუდის კათხები. უნდა დაგვეწიო, თითო ბოთლი დაცლილი გვაქ უკვეო. რავარი დასაწევია. პერაშკი ჩააყოლე, პერაშკი. რიონის წვერა. გინახავთ, ჩხირებზე აგებული? ეს ორი ვარია შოუშვი ისრიმ მაყვალში... მწვანილი, ქუთაისის მწვანილობის ეპოქა... მგონი, რაღაც ვთქვი და რაღაცას მოვყევი, იქ არმცხოვრები კაცის პირობაზე, თორემ მე რას უნდა მოვყვე ქუთაისზე. მე ვინ ვარ ამ საქმეშიი? ვთქვი, რისი თქმაც მინდოდა. ცოტათი მაინც. მთავარი კი არ მითქვამს. დიდი ქუთაისური ლიტერატურა. დიდზე დიდი. პირადად ჩემთვის სრულიად გადამწყვეტი და განუმეორებელი დღევანდელი ჩვენი მწერლობისთვის. ეგ რომ არ ყოფილიყო... არ ვიცი, აზრებს ძნელად გამოვთქვამ ხოლმე ფილოლოგიურად. ასე დაცლილმა, ასე გადასხვაფერებულმა, გულგამოღებულმა, მაინც მოახერხა და ამდენი გააკეთა. ამდენი კი არა, მე რო მკითხო... ჩემს გონებაში ქუთაისი, როგორც სისტემა დაიწყო რეზო ჭეიშვილის მოთხრობით, სადაც წყალტუბოს არქივში მომუშავე მწერლის ცხოვრება იყო აღწერილი და სადაც მოთხრობილ იყო მოკრივე ბაჭიას სიკვდილზე ავტოკატასტროფაში. ალბათ ბაჭია მაშინვე დავუკავშირე, ადრევე გაგონილ ბოჭოლიას და ალბათ იმასაც მივხვდი, რომ ეს ერთი და იგივე კაცია. მე რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ეგებ სულაც არასწორად ვამბობ ოდესღაც გაგონილ სახელებს. მაგრამ მახსოვს წვიმა იმ მოთხრობაში და ძველი ქუთაისელი ძელეცები რესტორანში. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ მოთხრობამ ჩემზე სრულიად განუმეორებელი შთაბეჭდილება მოახდინა. სრულიად გარკვევით ვხედავდი იმ ადამიანებს, რომლებიც იქ მიმოდიოდნენ. შეიძლება იმიტომ, რომ რაღაცები და ვიღაცები უკვე მენახა ქუთაისში. არ ვიცი. მაგრამ ასე კი იყო და ახლაც ასეა. მერე წავიკითხე მისივე "მუსიკა ქარში". ჩემი ჭკუით, ეს არის უმნიშვნელოვანესი ქართული წიგნი ბოლო ას წელიწადში. ჩემთვის, ისევ და ისევ, თორემ სხვისთვის რა ვიცი. ამ წიგნის ტონი სრულიად უცხოა ჩვენებური წიგნებისთვის. ომის და ომისშემდგომი ქუთაისი. სიმინდი, ბაბუა, ლეკის ბიჭი, პორფილი, დაუმთავრებელი სახლი. ბიჭი, რომელიც ყველაფერს იმახსოვრებს. ასეთი ქუთაისი კარგა ხანს მმართავდა. სულ არ გავდა იმას, რასაც თვალს მოვკრავდი ხოლმე. იქ რომ მოვხვდებოდი, აუცილებლად გადავხტებოდი ხოლმე ამ წიგნში და ვადარებდი. ეგეთი ქვეყანაა საქართველო. გააკეთებ ასეთ რაღაცას და არის ეს რაღაცა ჩუმად, ვითომ ასეთი წესია. მოხდება ხოლმე ასე. მგონი, არ უნდა შევყოლოდი ამ ლაპარაკს. ვეღარ დავამთავრებ. ანდა დაუნდობლად უნდა მოვკვეცო. ჩემი ქუთაისური წიგნები კი რასაკვირველია ჩემთან დარჩება. ერთხელ კოტე ჯანდიერმა რეზო გაბრიაძესთან წამიყვანა. ვისხედით და ვლაპარაკობდით. მე რა უნდა მელაპარაკა, მკითხავდა რამეს და ვუპასუხებდი. იჯდა და ხმადაბლა გვიამბობდა რაღაცებს, ლიმონათს აძალებდა ჩემს ქალიშვილს და მალიმალ ეუბნებოდა, - ყოჩაღ, თუ სამიანებს იღებ ხოლმეო. მისი მობილური ყიოდა მამალივით, ის თავად ეწეოდა ძალიან წვრილ სიგარეტებს, ჩასცქეროდა საფერფლეს და ხმადაბლა გვიყვებოდა, როგორ ჩამოვიდა ქუთაისიდან თბილისში, დაბალი და გამხდარი; როგორ დადიოდა საჯაროში, სად რომელი ბირჟა იდგა რუსთაველზე და ამას ყვებოდა არა წარსულისადმი მისი თაობის თბილისელთათვის ჩვეული რომანტიკით და ლაღიძის წყლებზე აქცენტით, არამედ როგორც განვლილი ტკივილის შესახებ.ეს არ იყო ტკივილი წასული რომანტიზმის შესახებ. ეს სულ სხვა ტკივილი იყო. მე მინდოდა, ქუთაისზე მოეყოლა. ხომ არ დავუწყებდი გამოკითხვას. იმ ნაამბობში, ქუთაისი ერთადერთხელ ახსენა და ისე, რომ არ უხსენებია. ასე თქვა: ჩამოვედი აქ, ბავშვი. სიყვარულის მეტი არაფერი მენახა და არაფერი ვიცოდი. ჰოდა, რაიმეს კითხვა ქუთაისის შესახებ რაღა საჭირო იყო. კაცმა თქვა, - სიყვარულიდან ჩამოვედიო. ისე რაღაცნაირად დამამახსოვრდა.. . ახლა ხომ არ მოვყვები, რა არის რეზო გაბრიაძის ქუთაისი და რა მნიშვნელობა ჰქონდა ჩვენთვის მის ქუთაისს ბოლო ორმოც წელიწადს. მგონი, რაღაც კუთხით, მისმა ქუთაისმა გადაგვარჩინა კიდეც. ოღონდ ადამიანებს არ უყვართ ასეთ რამეებზე ფიქრი. ვაი და, სადამდე მიხვიდე. მე კიდევ, რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ეს იყო ხმელთაშუა ზღვის ქალაქი, რატომღაც მოხვედრილი ხმელთაშუა ზღვისგან შორს. ალბათ ეს არის ამ ქალაქის დრამა. მოვიგეთ, ფეოლა... გაგიჭირდებოდათ. მიტროფანე ლაღიძემაც იქიდან დაძრა თავისი წყლები თბილისისკენ." #ქუთაისი #აკამორჩილაძე #KUTAISIDAILY

(გაგრძელება. პირველი ნაწილი იხილეთ წინა ბლოგში) აქ მინდა სწორედ ფრთხილად და ყურადღებით შეჩერება: ვინმეს ეჭვი ეპარება, რომ მედიცინის მუშაკთა უმრავლესობა მორწმუნეა? და მათ შორის ძალიან ბევრი ღრმადმორწმუნეც კი( ნუ, ღრმადმორწმუნეობაში რა იგულისხმება, ეგ კიდევ ცალკე სადისკუსიო თემააა) ალბათ ბევრს გქონიათ შემთხვევა, რომ მძიმედ გამხდარხართ ავად ან თქვენ ან თქვენი ახლობელი და მორწმუნე ექიმს თუ უთქვამს: წადი, ილოცე, ღთმერთი გიშველის, ჩემი მკურნალობა არ გჭირდებაო?! მაგრამ არც იმას გეტყოდათ, უფლის სასწაულის არ დაიჯეროთო, მე ვარ ახლა თქვენი მამაღმერთიო! და არც დღეს, ასეთ რთულ სიტუაციაში არ გეუბნებიან ამას! არც ღვთისანაბარად გტოვებენ და არც უფლის სასწაულის იმედს არ გიწურავენ! ახლა, როცა ქვეყანაში ასეთი მდგომარეობაა, როცა ვირუსი არ არჩევს დიდსა და პატარას, მოხუცსა და ახალგაზრდას, ჯანდაცვის სისტემა და მთავრობა ყველანარად ცდილობს ქვეყნის გადარჩენას, რატომ ვაყენებთ სასწორზე რწმენის სიმტკიცესა და ურწმუნოებას? მე თუ ვერ ვეზიარები, ვერ ვიმარხულებ, აღსარებას ვერ ან არ ვაბარებ მამაოსთან, მაგრამ არ ვარ ბოროტი, არ ჩავდივარ ავს, ვცდილობ დავეხმარო შეჭირვებულს; ჩუმად, გულში ვლოცულობ, ღმერთი ამის გამო გამიბრაზდება და ვირუსს შემყრის? თვალყურს ვადევნებ ატეხილ აჟიოტაჟსა და ვნებათათღელვას, სადაც გამოიკვეთა ერთი უმნიშვნელოვანესი რამ: უანგარო, ღარიბი და ჩვეულებრივად მცხოვრები უბრალო სასულიერო პირები ცდილობენ დაიცვან მრევლი, მოუწოდებენ დაემორჩილონ ჯანდაცვისა და მთავრობის რეკომენდაციებს, იყვნენ კანონმორჩილნი,სვან ნაკურთხი წყალი, ილოცონ სახლებში. ხოლო ის ,,კასტა’’, ვისაც ძალაუფლებისა და ძლევამოსილების დაკარგვის ეშინია, მრევლს საპირისპიროს მოუწოდებს! აი, სწორედ აქ ჩნდება კითხვის ნიშანი და ძალიან დიდი კითხვის ნიშანიც! წარმოიდგინეთ,როგორი იქნება მდგომარეობა, რომ მთავრობამ და ჯანდაცვამ ყველა იმ მღვდელმთავარს, რომელიც ასე ეწინააღმდეგება ზიარების წესის ცვლილაბას, მისცეს უფლება დაინფიცირებულ პაციენტებთან შესვლისა, რათა აზიარონ ისინი და მერე იმავე კოვზით თავადაც მიიღონ იმავე ჭურჭლიდან იგივე ზიარების სითხე?! ვიყოთ კანონმორჩილნიც და ღვთისმოშიშნიც - ნამდვილად შესაძლებელია ოქროს შუალედის გამოძებნა! თუ რაიმე ისე ვერ ვთქვი, თუ რომელიმე მხარე გავაღიზიანე, მომიტევოს ისევ და ისევ მხოლოდ უფალმა და არა ადამიანმა! მომიტევოს უფალმა ჩემი რელიგიური გაუნათლებლობა და უმეცრება.ერთხელ ასეთი სტროფები დავწერე: ,,მხოლოდ შენი პატიების იმედი მაქვს, ღმერთო, კაცთა შორის, ჩემს შენდობას, ვიცი ვერვინ შეძლებს!“ მიუხედავად ყველაფრისა, რა თქმა უნდა ვერც იმ მოქილიკეების მხარეს ვიქნები, ვისთვისაც ათეისტობა და რელიგიაზე ღლაბუცი ტრენდული გამხდარა! ამ ძნელბედობის ჟამს, ისევ და ისევ მოყვასის საკეთილდღეოდ და გადასარჩენად, ცოტა ხნით სახლში რომ ვილოცოთ, გავძლიერდეთ რწმენაში და უფრო ახლოს მივიდეთ ღმერთთან, რატომაა ეს რწმენის უარყოფა, რატომ გაგვიწყრება და დაგვსჯის ამის გამო ღმერთი?! პირიქით, ის ალბათ უფრო წუხს ჩვენი უგუნურობით, ცდილობს გვიშველოს და დაგვეხმაროს!მართლა ცა ხომ არ გაიხსნება და მაღლიდან ხომ არ გადმოგვძახებს უფალი: გაუფრთხილდით სიცოცხლესა და ერთმანეთს!ამ შეჭირვების დროს კი - ვილოცოთ სახლში და გვწამდეს გულში, არამგონია ღმერთი ამისთვის გაგვიბრაზდეს!

„ჩემი აზრით, მეუფეს განცხადება არა ისტორიულ ჭეშმარიტებასთან, ან ისტორიულ საკითხთან არის კავშირში, არამედ, ეს არის ბრძოლა დომინაციისათვის. ეს არ არის სასულიერი პირის განცხადება, ეს არის პოლიტიკური ულტიმატუმი“ - ასე ეხმაურება ისტორიკოსი, დავით ჯიშკარიანი მარნეულისა და ჰუჯაბის ეპისკოპოსის, მეუფე გიორგის (ჯანმდელიანი) განცხადებას, რომელმაც მარნეულის მერს ნარიმან ნარიმანოვის ძეგლის დემონტაჟისკენ მოუწოდა. მარნეულის და ჰუჯაბის ეპისკოპოსმა მეუფე გიორგიმ (ჯამდელიანი) 24 მაისს, საკვირაო ქადაგებაზე, მარნეულში კულტურის ცენტრის მიმდებარე სკვერში არსებულ ნარიმან ნარიმანოვის ძეგლზე ისაუბრა და მარნეულის მერს მოუწოდა, რომ ძეგლის რესტავრაციის გამო ბოდიში მოიხადოს და დაუყოვნებლივ დაიწყოს მისი დემონტაჟი. „მე როგორც ვიცი, იმ დროინდელი (XX საუკუნე) პოლიტიკური სივრცისათვის დამახასიათებელი ინტელექტუალი იყო (ნარიმან ნარიმანოვი). ძალიან ძნელია შეაფასო ის, რასაც მეუფე საუბრობს - მეორე მხრივ როგორი არის თემის აღქმა. ეს ერთმანეთთან ძალიან რთულ პრობლემაში მოდის, მაგრამ საინტერესოა მეუფეს თუ ფილიპე მახარაძე და სერგო ორჯონიკიძე აწუხებს, მაშინ რატომ არ აწუხებს სტალინის მუზეუმი, რომელიც გორშია“-აცხადებს დავით ჯიშკარიანი ისტორიკოსი, დავით ჯიშკარიანის თქმით, მეუფეს მხრიდან ულტმატუმის ენით საუბარი არაკორექტულია და ნარიმან ნარიმანოვის ბიოგრაფიაზე საუბარი ამ შემთხვევაში შესაძლოა ზედმეტიც იყოს. „სიფრთხილეა საჭირო. აზერბაიჯანული თემისთვის მნიშვნელოვან ფიგურად იქნა ჩამოყალიბებული ეს ადამიანი. თუ დააკვირდებით, მეუფეს არსად არ დაუსვამს შეკითხვა რა წვლილი აქვს ამ ადამიანს, როგორ უნდა გავიაზროთ, იქნებ მეუფემაც არ იცის რაღაცები ნარიმან ნარიმანოვზე. რატომ არის ასე ცალსახად მის განცხადებაში დარწმუნებული. ძეგლი რა საკვირველია, მეხსიერების პოლიტიკის ნაწილია. მეხსიერების პოლიტიკა ხელოვნურად იქმნება. საბჭოთა ძეგლებიც ხელოვნურად იდგმებოდა. როდესაც საუბარია ისტორიის ჭეშმარიტებაზე, ძეგლები რომ ისტორიულ ჭეშმარიტებას არ გამოხატავენ, ამის შესახებ მეუფემ უნდა იცოდეს თუ ისტორიაზე ლაპარაკობს, მაგრამ ეს არ არის ისტორიაზე ლაპარაკი. ეს არის პოლიტიკური განცხადება. უბრალოდ მეუფემ გააკეთა განცხადება ერთ-ერთი ფილმიდან „დირექტორი, ეს მე ვარ“. ისტორიასთან ამას არანაირი კავშირი არ აქვს” ფილოლოგი, ოქტაი ქაზუმოვი მიიჩნევს, რომ მეუფეს განცხადებამ შესაძლოა „გვერდზე გადადოს“ ნარიმან ნარიმანოვის თემა და საქართველოს ამ ტერიტორიაზე წაშალოს ყველაფერი, რაც აზერბაიჯანელ თემთანაა დაკავშირებული. მსგავსი განცხადებები კი ემოციურ ფონზე საპირისპირო ემოციებს გამოიწვევს. ფილოლოგის თქმით, ნარიმან ნარიმანოვის საკითხი რამდენიმე ჭრილში შეიძლება განვიხილოთ. „ძალიან უხეშად და ტრაფარეტულად რომ ვთქვა, ისეთი მასშტაბის არ არის მაგრამ, იმ პიროვნებათა რიგს მიეკუთვნება, რომელიც მწარედ შეცდა თავის არჩევანში და თვითონ მიხვდა ამას. ცუდი შედარებაა, მაგრამ არსს გამოხატავს. მაგალითად, როგორც გიორგი სააკაძე, დღემდე ორჭოფული დამოკიდებულებაა - არის გმირი თუ არის მოღალატე. ნარიმანოვი რამდენიმე პლანიანი ადამიანია. პირველი ის, რომ დღეის გადასახედიდან შეიძლება მნიშვნელოვანი იყოს ის, რომ ის არის კალმოსანი, დრამატურგი, ლექსების ავტორი და განმანათლებელი ზოგადად. თავის სოფლში პირველი სამედიცინო პუნქტის გამხსნელი. წიგნების ავტორი, როგორიცაა ისლამი და მედიცინა. სხვათაშორის, ის რომ აზერბაიჯანში, აზერბაიჯანის საბჭოთა რესპუბლიკაში აზერბაიჯნული ენა გახდა წარმმართველი, მისი დამსახურებაა, იმიტომ, რომ რამდენიმე პირი ცდილობდა რუსული გამოცხადებულიყო სახელმწიფო ენად, ეს კაცი მარტო ერკინებოდა სისტემას და მიაღწია ამას. ოქტაიი ქაზუმოვი ფიქრობს, რომ მეუფეს განცხადებამ ერთგვარად ცალსახა დამოკიდებულება გვაჩვენა. „ჩვენ თუ გვინდა უმტკივნეულოდ იქნეს ან შეცვლილი ან მოხსნილი (ნარიმან ნარიმანოვის ძეგლი), თემი უნდა მივიდეს ნელ-ნელა ამ აზრამდე, რომ ნარიმან ნარიმანოვი არ პასუხობს თანამედროვე მოთხოვნებს, მაგრამ დღეს რასაც ჩვენ ვხედავთ...სტალინის კულტს, საქართველოში და ღია პროპაგანდას. მე არავის საწინააღმდეგო არ მაქვს, მაგრამ მარნეულში არის ასეთი დაბა შაუმიანი. ის შაუმიანიც ბოლშევიკური წყობის იყო . მე არ ვითხოვ, რომ შაუმიანი ახლავე უდა შეიცვალოს, მაგრამ არის ცალმხრივი დამოკიდებულებები. თუ კანონი კანონობს, მაშინ ყველაზე თანაბრად უნდა ვრცელდებოდეს. წყარო: რადიო მარნეული#ნარიმანნარიმანოვი #მეუფე # მარნეული #marneulidaily

თამარ გეგეშიძე თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის ინფექციურ სნეულებათა დეპარტამენტის ასისტენტ-პროფესორი ყველაფერი შეიცვალა. ჩემი რუტინა ერთადერთ ფილმის კადრს ჰგავს, რომელიც შეგიძლია გადაახვიო და სულ ატრიალო. ღამე, ძილის წინ, ყველა პაციენტს გონებაშიც ჩამოვუვლი, ვიხსენებ ვინმესთან რამე ხომ არ გამომრჩა. დილით ისევ ამ ფიქრებით ვიღვიძებ. ეს გონების დაღლა უფროა, ვიდრე ფიზიკური. ფიზიკური დაღლისას წამოწვები და მოდუნდები, მაგრამ გონება როგორ უნდა განტვირთო არ ვიცი. ხანდახან, უბრალოდ, ემოციებისგან დაცლა გჭირდება. სამსახურში ამის დრო არაა. სახლში ჩემი ქმარია, რომელიც მაკვირდება, როდის ვარ ცუდ ხასიათზე და როდის - არა. ეს მისთვისაც დიდი სტრესია. ერთადერთი მრჩება - გზა. სახლიდან სამსახურამდე შორი გზის გავლა მიწევს მანქანით. დღესაც, მაგალითად, მთელი გზა ცრემლები მდიოდა. რაიმე კონკრეტულზე კი არა, უბრალოდ, ემოციებისგან ვიცლებოდი. პირველად covid-19-ის შესახებ დეკემბრის ბოლოს გავიგე, ჩინეთის ამბებიდან. ჯერ სიკვდილიანობის დაბალი მაჩვენებელი იყო, მხოლოდ მისი სწრაფად გავრცელება მაფიქრებდა. ინფექციურ საავადმყოფოში პირველივე დღეებიდან დაიწყო ეპიდემიისთვის მზადება. პირველი დავალება, რაც მივიღეთ ბოქსირებული პალატების მოწესრიგება იყო. შემდეგ სხვადასხვა სცენარებს განვიხილავდით, როდის როგორ შეიძლებოდა მოვქცეულიყავით. ინფექციური საავადმყოფოდან მთელი ჩვენი კათედრა პირველ საუნივერსიტეტო კლინიკაში გადაგვიყვანეს, კოლეგების დასახმარებლად. ჩვენ გვინდოდა, საქართველოში პირველი შემთხვევის დაფიქსირების დრო მაქსიმალურად გადაწეულიყო. დილის რვა საათზე პირველ საუნივერსიტეტო კლინიკაში ვარ. ჩემს საკურაციო განყოფილებაში ოცამდე პაციენტია. სანამ მათთან შევალ, ჯერ ვიგებ ღამემ როგორ ჩაიარა. შემდეგ გავდივარ ცალკე ოთახში და სპეციალურ აღჭურვილობას ვიცვამ. კომბინეზონი, ქუდი, ორი ხელთათმანი, პირბადე, სათვალე. სუნთქვა მიჭირს. ამ დროს ყოველთვის ვოფლიანდები. არც ამ სპეციალურ ქუდებში ისმის კარგად ხმა. ამიტომ პაციენტიც ყვირის, მეც ვუყვირი და ვართ ასე გადაძახილებში. პალატებში დღეში ერთხელ მიწევს შესვლა, მაგრამ ექთნები რამდენჯერმე შედიან. გადასხმა, ტაბლეტების მიღება, ყველაფერს ისინი აკეთებენ. სულ ვამბობდი ამას, მაგრამ ახლა დავრწმუნდი, რასაც ექთნები და სანიტრები აკეთებენ, საქმის 70 პროცენტია, ისინი არიან გმირები - მათ ეკუთვნით ტაშიც. თავიდან ყველას ეშინია. მაგრამ შვიდი-რვა დღის შემდეგ, როცა ატყობენ რომ კარგად არიან, პროტესტის გრძნობა უჩნდებათ, კარგად ვარ და სახლში გამიშვითო. მერე ხელახლა ვუხსნით, რომ სტაბილურობის შენარჩუნებისთვის დროა საჭირო. პაციენტების ოჯახის წევრებს, ძირითადად, ტელეფონით ვეკონტაქტებით. განუწყვეტლივ რეკავენ. ამ დროს ყურადღება არავის აკლია. ჩვენთან ბევრია ისეთი, პაციენტის ოჯახის წევრებიც აქ რომ არიან. ახლა მყავს ორი მამა, რომლებსაც შვილები გვერდით უწევთ. ერთს ცოლი და დედა ჰყავს სხვა სართულზე. ძველ პაციენტებს, ვინც იქამდე მყავდა ტელეფონით და კომპიუტერით ვმკურნალობ. ყველას ვეუბნები, მესიჯი მომწერეთ და საღამოს გიპასუხებთ-მეთქი. რამდენჯერმე მქონია შემთხვევა, მესიჯში ეწერა - ჩვენ არაფერი გვიჭირს, თქვენ რომ მოგვეკითხეთ, ამიტომ გირეკავდითო. ეს ძალიან მამხნევებს. რაც დრო გადის, შეკითხვები უფრო მეტია, ვიდრე პასუხები. ესაა ყამირი, უდაბნო, რომლის ათვისებაც ახლა იწყება. ჩვენ ყველანი ერთად ვეძებთ კანონზომიერებას ანალიზებში, იქნებ რამე დავიჭიროთ. და ყველაზე მეტად მაშინ ვბრაზდები, როცა საღამოს სახლში დაღლილი მივდივარ, ვჯდები ტელევიზორთან და აცხადებენ, რომ კარანტინის რეჟიმის დარღვევისთვის 120 ადამიანი დააკავეს. ამ დროს მინდა, გარეთ გავიდე და მთელი ძალით ვიღრიალო. სულ მინდა ამ ადამიანებს თვალებში ჩავხედო. ნეტავ, რას ფიქრობენ? რატომ ვერ ხვდებიან, რა ხდება ჩვენ გარშემო? ჩემთვის ამ ვირუსზე უფრო მეტად ამოუხსნელი ესაა. მე რისკის მატარებელი ვარ, ამიტომ სახლში მხოლოდ მე და ჩემი ქმარი ვართ. სამსახურიდან რომ მოვდივარ, ის თავის ოთახში იკეტება, დილით ექვს საათზე ვდგები, ყველაფერს ვწმენდ, ვანიავებ. სამსახურში რომ მივდივარ, მერე გამოდის ოთახიდან. ყველაზე მეტად შვილები და შვილიშვილები მენატრებიან. გუშინ ვეღარ მოვითმინე, ჩემი შვილის სახლთან მივედი და ქვემოდან ვეფერებოდი ყველას. ახლა ასეა, ოც ნაცხს რომ ვაგზავნით და ყველაზე პასუხი უარყოფითია, ეგ არის ჩვენი შვება. პაციენტები ჩვენ ვერ გვცნობენ, არ იციან, ვინ ვართ, სულ დაფარული დავდივართ. აქედან რომ წავლენ, შეიძლება ქუჩაში გვერდით ჩავუაროთ და საერთოდ ვერ ვიცნოთ ერთმანეთი. რატომღაც ამაზეც მეფიქრება ხოლმე. #კორონავირუსი #ექიმიგმირია tbilisi თბილისიtbilisi თბილისი