„სამეფო ხარისხი - რუსეთის მეფეებისა და კომუნისტების მმართველობის დროს რუსები გასართობად საქართველოში ჩადიოდნენ“, - ამერიკულ გამოცემა Spectator-ში ამ სათაურით გამოქვეყნებულ სტატიაში უილიამ კუკი წერს. „ეს რეგიონები არ ექვემდებარება ცენტრალური ხელისუფლების კონტროლს“, - ამ გაფრთხილებას ვკითხულობთ საქართველოს დედაქალაქის - თბილისის სიცოცხლით სავსე ცენტრის გამოკრულ რუკაზე, - მოგზაურობა ამ რეგიონებში არ არის რეკომენდებული. ერთ-ერთი ასეთი რეგიონია აფხაზეთი - მანქანით სულ რამდენიმე საათის სავალ გზაზე. მეორე რეგიონია სამხრეთ ოსეთი - სულ რაღაც 1 საათი თბილისიდან. 2008 წლის შემდეგ ორივე რეგიონი ოკუპირებულია რუსული ჯარების მიერ სქართველოს ხელისუფლების სრული იგნორირებით. მიუხედავად ამისა, აქ - თბილისში ნამდვილი ტურისტული ბუმია და ტურისტების დიდი რაოდენობა რუსეთიდანაა. ეს ნატიფი ირონია აჯამებს ყველაფერს, რაც აქცევს თბილისს ესოდენ მომნუსხველ ქალაქად - მეტროპოლიას, სადაც, კალეიდოსკოპის მსგავსად, ყველაფერი სულ სხვა ფერებში გვეჩვენება. სახელისუფლებლო შენობებზე და შიგნით საქართველოს დროშებს გვერდს უმშვენებს ევროკავშირის დროშები, არა იმიტომ, რომ საქართველო ევროკავშირის წევრი ქვეყანაა, არამედ იმიტომ, რომ მას წევრობა სურს. გარდა ამისა, შარშან, ჩემი სტუმრობის დროს ლამპიონი მორთული იყო ნატოს დროშებით - და ისევ, არა იმიტომ, რომ საქართველო ნატოს წევრია, არამედ იმიტომ, მას ალიანსში შესვლა სურს. საქართველო არის ევროპის „სადაო ტერიტორია“, მოქცეული აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის. ქვეყნის მზერა ყოველთვის იყო და არის მიმართული ევროპისკენ, მაგრამ რუსეთი მარწუხებს არ ადუნებს. თავდაპირველად რუსეთის მეფემ განახორციელა საქართველოს კოლონიზაცია. შემდეგ იყო დამოუკიდებლობის პერიოდი 1917-1921 წლებში, რომელსაც ისევ მოჰყვა კოლონიზაცია, ამჯერად საბჭოეთის მიერ. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ ქართველებმა აღიდგინეს დამოუკიდებლობა, მაგრამ რუსეთს მათი გაშვება არაფრის დიდებით არ სურდა. საქართველო ცდილობს ნატოში გაწევრიანებას, რათა უსაფრთხო დისტანციაზე ჰყავდეს „რუსი დათვი“, მაგრამ სამხრეთის საზღვარზე ნატოს წევრის ყოლას ვლადიმერ პუტინს ყველაფერი ურჩევნია. რუსეთის მიერ მხარდაჭერილი სეპარატისტული მოძრაობები აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში პუტინს აძლევენ შესაძლებლობას, ჰყავდეს საქართველო ახლოს. ნატო ვერ მიიღებს საქართველოს, სანამ რუსული ჯარები რჩებიან საქართველოს მიწაზე. შესაბამისად, ამ ჯარების გაყვანა უახლოეს მომავალში არ არის მოსალოდნელი. ერთხელ მომიწია ნატოს წვრთნებზე დასწრება, რომლებიც (პირველად ისტორიაში) საქართველოს წინამძღოლობით იმართებოდა. ამ წვრთნებში საქართველოს შეიარაღებული ძალები მონაწილეობდნენ ნატოს წევრი ქვეყნების, მათ შორის ბრიტანეთის, წარმომადგენლებთან ერთად. მე შევხვდი საქართველოს თავდაცვისა და საგარეო საქმეთა მინისტრებს, ასვე გავხდი ნატოს გენერალური მდივნის, იენს სტოლტენბერგის შეხვედრის მოწმე ავღანეთში ნატოს სამშვიდობო მისიების ქართველ ვეტერანებთან - ეს იყო ინვალიდების სევდისმომგვრელი შეკრება. შეხვედრებს შორის დავეხეტებოდი თბილისის ქუჩებში და ვტკბებოდი დასავლურისა და აღმოსავლურის კოლორიტული ნაზავით. ფართო ბულვარებზე სეირნობისას შეიძლება მოგეჩვენოთ, რომ პარიზში ხართ. მეორე მხრივ, ჩაუყვებით თუ არა მიხვეულ-მოხვეულ შუკებს, უმალ აღმოსავლეთში აღმოჩნდებით. კიდევ უფრო დიდი განსხვავება იგრძნობა უძველესსა და თანამედროვეს შორის: კლდის სიღრმეში ნაკვეთი სამიკიტნოები და ამერიკული სწრაფი კვების ობიექტები ხშირად გვერდიგვერდ არის განლაგებული. თუმცა ყველაზე დიდი კულტურული დაპირისპირება თაობების თვალსაზრისით არის თვალშისაცემი - ერთი მხრივ, ინგლისურად მოსაუბრე ახალგაზრდა ქართველები, რომლებიც თავისუფალ ქვეყანაში დაიბადნენ და გაიზარდნენ, გონებაგახსნილნი და ოპტიმისტურნი და, მეორე მხრივ, უფროსი თაობის რუსულად მოსაუბრე ქართველები, რომლებიც აღიზარდნენ საბჭოთა კავშირის პირობებში. საბჭოთა კავშირის დაშლის დროს დაბადებულთათვის ეს იყო ფანტასტიკური შესაძლებლობა - ცხოვრებამ მათ გზა გაუხსნა. მეორე მხრივ, ეს იყო კატასტროფა მათთვის, ვისაც ასაკი ახალ ცხოვრებაზე მორგებაში თუ თავიდან დაწყებაში ხელს არ უწყობდა. მართალია, პუტინის მოქმედება, რომელიც მიზნად ისახავს საქართველოს „კლანჭებში ყოლას“, არსით გეოპოლიტიკური შეიძლება იყოს, მაგრამ რიგით რუსებს უფრო სენტიმენტალური გრძნობები აკავშირებთ ამ ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკასთან. რუსეთის მეფისა და კომუნისტების მმართველობის დროს სწორედ აქ ჩამოდიოდნენ რუსები დროის სატარებლად. საქართველოში საუკეთესო ღვინოა, საუკეთესო კლიმატი, საუკეთესო პლაჟები, საუკეთესო სამზარეულო. „საბჭოთა კავშირის ქალაქებს შორის თბილისი ყველაზე მეტად მიყვარს, რადგან მას იმდენად არ შეხებია საბჭოთა ცხოვრების უფერულობა და მონოტონურობა, - აცხადებს არტურ კესტლერი, - ამ ქალაქს აქვს თავისი უნიკალური მომხიბვლელობა, არც ევროპული და არც აზიური, არამედ ორივეს სვებედნიერი ნაზავი“. ეს სვებედნიერი ნაზავი დღესაც შეიმჩნევა, მიუხედავად თბილისის კარზე მომდგარი რუსი ჯარისკაცებისა. საქართველოში ჩემი „ნატოელი“ გზამკვლევი გახლდათ ისლანდიელი ქალი, რომელიც აქ შარშან ჩამოვიდა სამსახურებრივი მოვალეობების შესასრულებლად. ცხადია, რომ მას აქ ძალიან მოსწონს. ერთხელ მან „ძველი მეტეხის“ რესტორანში წამიყვანა, რომელიც მიხვეულ-მოხვეული მდინარის თავზე წამომდგარ კლდეზე იწონებს თავს და ზევიდან დასცქერის ხელისგულზე გაშლილ ქალაქს. ატყდა სიმღერა და ცეკვა-თამაში, რაც მოგვიანებით უეჭველად აისახებოდა ჩემს საჭმლის მომნელებელ სისტემაზე, ასევე იყო უთვალავი კერძი, რომლებსაც ცეცხლივით წითელ ღვინოს ვაყოლებდით. ისევე, როგორც [ქართული] კულტურა მთლიანობაში, ადგილობრივი სამზარეულოც წარმოადგენს რუსულისა და თურქულის კომბინაციას. ხემსი იმხელა ჯამით მოგვართვეს, რომ მთავარი კერძი მეგონა. და როცა მთავარი კერძი შემოაბრძანეს, მე უკვე საკმაოდ დანაყრებული გახლდით. ფიცროი მაკლინი (როგორც ამბობენ, ჯეიმს ბონდის პერსონაჟის პროტოტიპი) ბევრჯერ ყოფილა თბილისში. „ქალაქმა უმალ მომნუსხა, - წერდა იგი, - ეს სახლები, გიჟმაჟური სტრუქტურები წინ გამოშვერილი, ფერდობის გვერდზე მერცხლის ბუდესავით დაკიდებული ვერანდებით. ქვევით მთის ნაკადი თქარუნით მიექანება. შორს ფერდობზე კი ისევ სახლები მოჩანს“. შეიძლება ვცდები (და, ალბათ, ვცდები კიდეც), მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ მაკლინი სწორედ იმ რესტორანს აღწერს, მე რომ ვისადილე წუხელ. გავჩერდი „თბილისი მარიოტში“, რაც ჩემში თავიდან დიდ აღფრთოვანებას არ იწვევდა, თუმცა, როგორც მოგვიანებით აღმოჩნდა, ეს იყო საუკეთესო „მარიოტი“, სადაც ოდესმე გამიტარებია ღამე - თითქოს „ოქროს ხანიდან“ გადმოტანილი, სასახლესავით დიდებული მარგალიტი თბილისის ყველაზე ფეშენებელურ ქუჩაზე - რუსთაველის გამზირზე, აშენებული რუსეთში მონარქიის დაისის პერიოდში. ასეთი ქარიშხლიანი ისტორიის მქონე ქალაქში ყველა შენობა თავის ისტორიას გვიყვება. გზის გაყოლებაზე მდებარე „ბილტმორი“ კიდევ უფრო შთამბეჭდავია, ვიდრე „მარიოტი“. ნეოკლასიკურ სტილში გადაწყვეტილი თაღიანი პორტიკის თავზე შეამჩნევთ საბჭოთა პერიოდის ფრიზებს ბედნიერ მშრომელთა გამოსახულებებით, რომლებიც პარტიის კეთილდღეობისთვის იღვწიან. მეორე დილით ვეწვიე ეროვნულ მუზეუმს, რათა თვალი გადამევლო საქართველოს რთული ისტორიისთვის. სწორედ აქ ჩამოსულან იასონი და არგონავტები ოქროს საწმისის საპოვნელად. ყოველთვის მეგონა, რომ ოქროს საწმისი ოდენ მითი იყო, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ქართველები მას იყენებდნენ ოქროს მოსაპოვებლად. „კავკასიონის მთებიდან მოედინება ბევრი მდინარე. ამ მდინარეების წყალი კი შეიცავს უხილავ ოქროს მტვერს, - წერდა აპიანე ალექსანდრიელი ჩვ. წ. მე-2 საუკუნეში, - ადგილობრივები ამ მდინარეებში ავლებენ საწმისს და ასე აგროვებენ მოტივტივე ნაწილაკებს“. საქართველოს თანამედროვე ისტორია შემაძრწუნებელი მოვლენებით არის აღსავსე: პირველ რიგში, აღსანიშნავია ქართველი დისიდენტების ამოჟლეტა სტალინის მიერ, რომელიც, - ო, ირონია! - თავად ქართველი იყო. 1920-იან და 1940-იან წლებს შორის დახვრიტეს 70 000 ქართველი და გადაასახლეს 200 000. „ქართველი მხატვრები და წითელი ტერორი“ - ამ გამოფენაში ერთმანეთის გვერდით განთავსებულია დისიდენტი მხატვრების ნაშრომები და მათ წინააღმდეგ რეპრესიების ამსახველი დეტალები. შრომით ბანაკებში (საიდანაც ადამიანები აღარ ბრუნდებოდნენ) გადაყვანილი „მოღალატეების“ შვილები კი სახელმწიფოს მეურვეობაში გადადიოდნენ. „მათი იზოლირება გარდაუვალი იყო, - აცხადებდა სტალინისტი დიპლომატი ვიაჩესლავ მოლოტოვი, - ისინი ხომ ჯოჯოხეთს დაატრიალებდნენ საჩივრების წერით“. არის თუ არა საბჭოთა რეპრესიები მხოლოდ ისტორიის წიგნების მასალა? არ მგონია. „კგბ ისევ გითვალთვალებს“, - გვამცნობს წარწერა კედელზე. მლოცველებით და ხატებით დახუნძლულ მართლმადიდებლურ ეკლესიაშიც შევედი და სანთელიც დავანთე - კონკრეტულად არავისთვის. როგორც ერთ-ერთი უძველესი ქრისტიანული ქვეყანა მსოფლიოში, საქართველო ცნობილია თავისი ეკლესიებით. თბილისის ცენტრშიც კი, სადაც ამერიკული კულტურის შემოჭრა აშკარად იგრძნობა, ეს დახვეწილი მარადიული მონუმენტები დღესაც ინარჩუნებენ მისტიკურ ელფერს. გახდება თუ არა საქართველო დასავლური სახელმწიფო, როგორც ეს მას ყოველთვის ეწადა, თუ მას პუტინი შთანთქამს? შეინარჩუნებს თუ არა თბილისი იმ სამხრეთულ მომხიბვლელობას, იმ სიმსუბუქეს, ოდესღაც ფიცროი მაკლინი - შოტლანდიელი საიდუმლო აგენტი რომ მონუსხა? სტუმრობის დროს გაკეთებული ჩანაწერების გადაკითხვისას შევნიშნე ციტატა, რომელიც, ჩემი აზრით, აჯამებს საქართველოს პოზიციას: „ რა შეგვიძლია შევთავაზოთ ევროპულ სახელმწიფოებს? ჩვენი 2 000-წლიანი ეროვნული კულტურა, დემოკრატიული სისტემა და მდიდარი ბუნება. რუსეთმა შემოგვთავაზა სამხედრო მოკავშირეობა, რომელზეც ჩვენ უარი განვუცხადეთ. ჩვენ სხვა გზა ავირჩიეთ. ისინი აღმოსავლეთისკენ მიიწევენ, ჩვენ კი მზერა დასავლეთისკენ გვაქვს“. თავიდან მეგონა, რომ ეს სიტყვები ჩემთან საუბარში ერთ-ერთმა ქართველმა მინისტრმა წარმოთქვა, მაგრამ შემდეგ გამახსენდა, რომ ეს სიტყვები მუზეუმში მქონდა წაკითხული. ეს არის საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ლიდერის, ნოე ჟორდანიას ციტატა. ეს სიტყვები მან 1921 წელს წარმოთქვა - სულ რამდენიმე კვირის შემდეგ წითელი არმია თბილისში შევიდა.

კარი გაიღო და დაიხურა. ნაბიჯების ხმის გაგონებას ველოდი, თუმცა, ერთადერთი, რაც გავიგონე საათის ისრის წიკწიკი იყო. ეს ხმა ნელ-ნელა შენელდა. უეცრად მისი გაჩუმების შემეშინდა, რადგან არ ვიცოდი რა მოხდებოდა შემდეგ. რამდენიმე წუთში საათის გაუთავებელი წიკწიკი ძლიერმა ხმამ ჩაანაცვლა, - პასუხი მზადაა, მზადაა... ეს იყო უფრო მტკიცე, ჰაეროვანი, მელოდიური ხმა. "ფრთები"- ვიფიქრე მე. ჩემს წასაყვანად მოვიდნენ. სუნთქვა შევიკავე და გავირინდე. შემდეგ თითქოს უკან დაბრუნდა. ხმა უფრო გაძლიერდა... ჩემს არსებობსაში თითქოს სპირალისებრი ფორმით ჩაიღვარა რაღაც სითხე. მეგონა საკუთარი სიღრმეებისკენ მივექანებოდი. ეს იყო ძალიან ბნელი ადგილი, რომელსაც ბოლო არ უჩანდა. გამარჯვებაზე ფიქრს ზოგჯერ ძალა ეკარგებოდა, მაგრამ იმედი ბოლომდე არასდროს არ დამიკარგავს. აი, მაინც დამადგა საშველი და ჩემთანაც გამოანათა მზემ, მეც გამითბო ძვალ-ხორცი. ხელახლა დავიბადე! რაღაც უჩვეულოს ვგრძნობ. მონატრებულს... ფერთა პალიტრა მხოლოდ ბნელი ფერებით სავსე როდია. იქ სადაც შავია , თეთრიც აუცილებლად იარსებებს. ყოველ ტკივილს მოსდევს ბედნიერება, ეს ხომ ცხოვრების დაუწერელი კანონია. ხომ გაგიგია, - დარაბებს მიღმა გაზაფხულიაო. კი, ნამდვიალდ ასეა. ბნელი პალატის მიღმა სუსხიანი ზაფხული მელოდებოდა და მოვუსწარი, ისიც დამელოდა - მეც არ დავაყოვნე... დღეს , ამდენი ხმის შემდეგ პირველად ჩავისუნთქე სუფთა ჰაერი. თავი ჩიტი მგონია, უბრალოდ ფრთები არა მაქვს რომ ცაში ვინავარდო. მე გამარჯვება ვისწავლე , და აწი რაც არ უნდა მოხდეს - ვერავინ და ვერაფერი ვერ დამამარცხებს. აი ასე ემოციურად მომიყვა იმ ქარიშხლიან დღეებზე, რომლისთვისაც კოვიდმა გაიმეტა. ვუსმენდი და ჟრუანტელი მივლიდა ძვალსა და რბილში. ცრემლს ვერ ვიკავებდი და ვერც ახლა ვიკავებ, მკითხველო. მან კი ასე მითხრა, - ყველა ბნელს უწერია გამონათებაო. ვეთანხმები, გამონათება უწერია, გამოდარება.. და მაინც, გამოიდარა..! სახლში მოვიდა თუ არა ტირილი დაიწყო. ყველაფერი ეუცხოვა გარდა ემოციისა, რომელმაც მოგონებები გაახსენა. სიხარული, სიყვარული და ამაღელვებელი ტაში შეიგრძნო. ის, რაც ასე ძალიან მონატრებოდა. ტელევიზორის ჩართვას მედიკოსების ინტერვიუც დაემთხვა. სრული სიგიჟე იყო. ყველა სამაუწყებლო არხი სასიხარულო ნიუსს ავრცელებდა. "დღეს ბოლო პაციენტიც გაიწერა ბინაზე, ინფიცირებულთა რაოდენობა განულებულია. არც საკარანტინო ზონაში გვყავს მოქალაქეები. ჩვენ ეს შევძელით! ვირუსის გავრცელების საფრთხე ნულამდე დავიდა. დიახ, სიკვდილზე სიცოცხლის გამარჯვება მოგვილოცავს! საქართველომ გაიმარჯვა მსოფლიოსთან ერთად და პირიქით..! " მადლიანი სიტყვები ახლაც ჰანგებად ჩაგვესმის. გაიხსნა ყველა სახის მიმოსვლა. საჰაერო, სახმელეთო თუ საზღვაო... ჩვენი ქვეყანა ისევ უმასპინძლებს ვიზიტორებს. დიახ, მადლიან ღიმილს ვაჩუქებთ ერთმანეთს. ისე, რომ პირბადე არ დაგვიფარავს ემოციას. გათენდა, ცა ვარდისფერ მარმარილოს დაემსგავსა. ჩვენ კი ზეიმისკენ მიმავალი ადამიანების გუნდს შევუერთდით. ხალხი ქუჩის მიტოვებას არ აპირებდა, რა თქმა უნდა. ტროტუარებს ასობით ადგილობრივი და ჩამოსული მოსდებოდა. მოჩანდა წითელი, ყვითელი, ლურჯი შლაპები, სახელმწიფო დროშები. ეროვნული ჰიმნის ხმა გაისმოდა ქალაქის ყოველ წერტილში. ბედნიერების ერთობ სასიხარულო ზარმა ჩამოჰკრა. ლუდით გაბერილ მასხარებს ხელი ქუჩის ბავშვებისთვის ჩაეჭიდათ, მათთან ერთად ირწეოდნენ და ტრიალებდნენ სევდანარევი სენტიმენტების ტალღაზე. მიწისქვეშა გადასასვლელებიც სავსე იყო და ქუჩებიც. სახემოხატული ბავშვები მზესავით ანათებდნენ და ლაღი ღიმილით სიყვარულს აფრქვევდნენ ირგვლივ. ქალაქი სიცოცხლეს ზეიმობდა, ხალხი კი გადარჩენას. ტრადიცია კვლად აღდგა, დროება ვერ მოერია. მამა-პაპური მისალმება მხოლოდ დადებითი ენერგიის გადამტანი გახდა. თვეების განმავლობაში ჩარაზულმა პლანეტის თითოეულმა კუნჭულმა მზის სხივების გემო შეიგრძო და იმ ვარდისფერ დღეს მგონია, რომ ყველამ ტკბილად დაიძინა. და ბოლოს, დავაფასოთ ყოველი დღე, ყოველი წუთი და წამი, რადგან არ ვიცით როდის შემობრუნდება ბედის ჩარხი და როდის ვიგემებთ აღმავლის შემდეგ დაღმავლის გემოს. მან კი ასე მითხრა, - მე ყოველ წუთს გავუფრთხილდები, რადგან კარანტინმა ეს მასწავლა და გირჩევთ თქვენც ასე მოიქცეთ. და როგორც ვიცი - რჩევას გათვალისწინება უყვარს... #feedcgrant #feedc #feedcgrantproject #stopcovid19 #travel #tourism #georgia #literature #emotions #read Georgia Feedc Feedc Community საქართველო #ბიზნესი #კულინარია #ჯანსაღიცხოვრება #სპორტი #მოგზაურობა #ხელოვნება #ახალიამბები

დღეს როკენროლის საერთაშორისო დღეა, საქართველოში ამ ჟანრის ფუძემდებელია ლადო ბურდული, ადამიანი, რომელიც 90-იანებში საზოგადოებას განსხვავებულ მუსიკას სთავაზობდა. როგორ დაიწყო თქვენი მუსიკალური მოღვაწეობა ? მინდოდა იმ მუსიკის მოსმენა, რომელსაც არ უკრავდნენ. ამ დროს კარგი ანდაზა ვნახე სადაც წერენ, რომ თუ გინდა რამე კარგად გაკეთდეს შენ თვითონ უნდა გააკეთეოო, შესაბამისად შევქმენი ის მუსიკა, რომლის მოსმენაც თვითონ მინდოდა. როგორი იყო იმ დროს საზოგადოება? ვინ იყო თქვენი მსმენელი? არასდროს მიმუშავია მსმენელზე, მუსიკას იმიტომ ვქმნიდი, რომ ჩემი ცხოვრება გამელამაზებინა. ჩემი შემოქმედება არასდროს დარეკლამებულა, აი ბევრს რომ ატრიალებენ და ყველგან რომ არის ეგეთი, იმიტომ რომ ამას პირველ რიგში საკუთარი თავის გამო ვაკეთებდი. მერე აღმოჩნდა, რომ სხვებსაც მოსწონთ, თუმცა ასეთი ადამიანები ყოველთვის ცოტა იყო. რაც შეეხება საზოგადოებას, ეს იყო ჩვეულებრივი საბჭოთა კავშირი და კრიმინალური ავტორიტეტები. შენ მიუღებელი იყავი განსხვავებული მუსიკალური გემოვნების, ჩაცმულობის გამო. „ნანეტი“ თუ გქონდა ან უბრალოდ ქუჩაში „პლეერით“ თუ გახვიდოდი. ერთხელ ტყავის კურტკით გავედი და ამის გამო ბევრი ჩხუბი მომიწია. თუ იყავი ასეთი, შესაბამისად იყავი ანტისაბჭოელი, ანტიკრიმინალი და ამის გამო იდევნებოდი. ყოველთვის ვფიქრობდი, რა უნდა აკეთო თუ საზოგადოებას არ მოსწონხარ? ისეთი უნდა გახდე, როგორიც ყველაა თუ ისეთი უნდა იყო როგორსაც შენ ფიქრობ რომ იყო? ხო და მეც გადავწყვიტე ვყოფილიყავი ის რაც ვარ. როგორ აღწერდით თქვენ შემოქმედებას? ჩემი შემოქმედება არის ისეთი, როგორიც მე ვარ. მე ვქმნი დამოუკიდებელი ადამიანებისათვის, რომელიც მხოლოდ საკუთარ გულისცემას უსმენს და იცის რა უნდა, ერკვევა რა არის მისთვის კარგი ან ცუდი, ვინ არის და როგორ უნდა იარსებოს ისე, რომ თავის თავთან და საზოგადოებასთან შეძლოს თანაცხოვრება. მე რომ დავიწყე მოღვაწეობა ყველა დედ-მამასთან ცხოვრობდა. ჩემი ტოლებიც ჩემს მშობლებს უფრო უგებდნენ, იმიტომ რომ კონფორმიზმი არჩიეს, მე კი ახლაც არ მინდა რომ ჩემს თავში ბავშვი მოვკლა. ჩვენი საზოგადოება ძალიან ცვალებადია, შეუძლებელია ყველას ერთად და ერთდროულად სძულდეს ან უყვარდეს რამე, მაგალითად რუსეთი 99% უყვარდა ადრე ახლა 99% სძულს და იგივე დამოკიდებულებაა რელიგიაზეც. თქვენი საყვარელი უცხოური და ქართული ბენდები? თავიდან რეჟისორობა მინდოდა, თუმცა ყველაფერი სხვაგვარად წავიდა. როცა სცენაზე დგახარ ერთდოულად ყველაფერი შეგიძლია იყო. იმ დროს მეხმარებოდა ჩემი ძმაკაცების მუსიკა, და სწორედ მათი მუსიკის დამსახურებაა ჩემი პიროვნების ჩამოყალიბება. ადრე როკი ძალიან პოპულარული იყო, ბითლზის ერთ-ერთმა სიმღერამ ბრიტანეთის ლორდთა პალატაში ოვაციები გამოიწვია. მაშინ აქტუალურ საკითხებზე მღეროდნენ, ახლა მუსიკოსები მღერიან ამინდზე და აბსურდულ მოვლენებზე. როკმა ნელ-ნელა დაკარგა პოპულარულობა და შემოვიდა ელექტრომუსიკა. როგორ შეიძლება 200 ლარიან ლეპტოპში აწყობილი მუსიკა იყოს გულის ამოძახილი და ადამიანს ემოციურად ეხებოდეს? თუმცა მე მგონია რომ ეს პოპულარულობა დროებითია. რაც შეეხება საქართველოს, ახლაც არ არის განვითარებული. როკი გიტარის მიმართულებით უფრო ვითარდება. ადრე გალაკტიონზე და გრანელზე მღეროდნენ, იმიტომ რომ ეშინოდათ საკუთარი აზრის გამოხატვის, ახლაც იგივე ხდება, ინგლისურად მღერიან, უცხოეთში რომ გაჰქონდეთ და ფულს შოულობდნენ მესმის, მაგრამ სხვა შემთხვევაში ეს სიაფანტობაა. როკენროლი სოციალური და აქტუალური მოვლენაა, როგორ შეიძლება შენი აზრები ტვინში ჯერ თარგმნო და მერე გადმოიტანო, ეს ხომ არ იქნება სრულფასოვანი. დღეს როკენროლის საერთაშორისო დღეა, რას იტყოდით ამ ჟანრზე და მიმართულებაზე საქართველოში? როკში იმხელა ახალგაზრდული ენერგია და პროტესტის მუხტი დევს, რომ შეიძლება ფორმები შეიცვალოს, მაგრამ ეს ყოველთვის აქტუალური იქნება. აი თუნდაც ელექტროგიტარის შხრიალი სადღაც რომ მესმის სისხლი მიდუღს, მგონია რომ გაფრენა შემიძლია ისეთი ძლიერი მუხტი აქვს ამ ყველაფერს რომ ეს არასდროს მოკვდება, მარადიულია და ვისაც უყვარს უყვარს, ვისაც არა და ძალით ვერავინ შეაყვარებს. საქართველო როგორც კონფორმისტული ქვეყანა ვერ იღებს როკენროლს, იმიტომ რომ როკენროლი არ არის კონფორმისტული მუსიკა და ამიტომ მან აქ ფეხი ვერ მოიკიდა, თუმცა 90-იან წლებში მაინც შევძელით ჩვენ, რომ ეს მუსიკა გამხდარიყო მეინსტრიმი, რაღაც დონეზე და ამის შემდეგ დიდად აღარც არაფერი შეცვლილა. #როკენროლი #ლადობურდული #ჩემომშვენიეროლედი #თბილისი #TbilisiDaily.

ყველა სულს თავისი გზა აქვს, მაგრამ ზოგჯერ ეს გზა ბუნდოვანია. შინაგანი რუკის თეორია ნათელი მაგალითია იმისა, რომ ყოველი სული იწყება პატარა ნაპერწკლით და თანდათანობით ორნამენტად იქცევა, რომელიც თქვენი სულისთვის დიდი ხნით ადრე იყო არჩეული სანამ აქ აღმოჩნდებოდით - „თარგმანში დაკარგულების“ ყურებისას ეს სიტყვები ყველაზე საუცხოოდ და გამორჩეულად ჩამესმა ყურში და ჩემი აზრით, სწორედ ამ სიტყვებში ნაგულისხმევი პათოსია ფილმის მთავარი ლაიტმოტივიც, ვინაიდან მასში ასახული ორი მთავარი პერსონაჟის ძირითად გაურკვევლობასა და პრობლემას სწორედ გზააბნეულობა, არასწორ ადგილასა და არასწორ ადამიანთან ერთად ყოფნა წარმოადგენს. მდგომარეობას, როდესაც შენს მეუღლესთან ერთად ცხოვრობ, ან კიდევ როდესაც მოკლემეტრაჟიანი რეკლამის გადაღებისათვის მილიონობით დოლარს გიხდიან, შესაძლოა ადამიანები წარმატებასა და ბედნიერებას უწოდებდნენ, თუმცა „თარგმანში დაკარგულების“ მთავა რი გმირებისათვის ეს ასე არ არის. მათთვის რეალობაა ის, რომ ფულით ვერ იყიდი ბედნიერებას და ისიც რეალობაა, რომ შესაძლოა გერქვას ვიღაცის მეორე ნახევარი, მაგრამ იყო მარტო, სულიერად მარტო. ადამიანები სიყვარულს სულიერი თანაზიარების დროს, ორის ერთად გახდომის შემდეგ გრძნობენ და განიცდიან, რადგან მხოლოდ ფიზიკური თანაცხოვრება არაფერია იმ შეუცნობელთან, რომელსაც უფალი კაცობრიობისათვის იმეტებს. ფილმის რეჟისორმა, სოფია კოპოლამ, ორი მთავარი გმირის ცხოვრება ისე დაუკავშირა ერთმანეთს ამ ამოუხსნელი ურთიერთობის გაუშიფრავად, რომ მათი საშუალებით მაყურებელს დაანახა მთავარი - ისინი ერთმანეთს ავსებდნენ, მათ ერთმანეთთან ისეთი საერთო ნაწილი აკავშირებდათ, როგორც ოკეანეში მოცურავე თევზს, რომელსაც ჯანგბადი სჭირდება და უკიდეგანო სივრცეში მფრინავ ჩიტს, რომელსაც ასევე წყალი სწყურია საარსებოდ. ისინი შესაძლოა ერთად ვერ ცხოვრობდნენ, რადგან სხვადასხვა განზომილებებიდან არიან, თუმცა მათ ერთმანეთის რესურსი სჭირდებათ. სწორედ ასე იყო ფილმის მთავარი გმირების შემთხვევაშიც. ბობისა და შარლოტას ყოველდღიური რუტინა და მოჩვენებითი ღიმილი მანამდე გაგრძელდებოდა, ვიდრე ისინი ერთმანეთს არ დაინახავდნენ. ვფიქრობ, რომ მათ ვინც არ უნდა ენახათ ისედაც გაუფერულებულ და საქმეში გათქვეფილ ტოკიოში, სადაც ყველა ადამიანი თითქოს რაღაც მიზეზით ასრულებს თავის მოვალეობასა თუ საქმიანობას, ის ვერ მოხდებოდა, რაც მოხდა ამ ორი ადამიანის შემთხვევაში. უემოციობისა და უყურადღებობისაგან დაღლილი შარლოტა შესაძლოა ეძებდა სიახლეს, შესაძლოა მას უნდოდა მეტი ვიდრე იყო, შესაძლოა ეს უბრალოდ ქალურ თავნება ეგოიზმისთვისაც დაგვებრალებინა მისი მეუღლისადმი სიყვარულის მიღმა, თუმცა არა, მისი ყურადღების ბობზე გადატანის პირველივე მომენტიდან მათ ერთმანეთის ესმოდათ. მგონია, რომ ადამიანები სხვაში ხშირად ისეთ რამეს ეძებენ, რომელიც საერთო აქვთ და სწორედაც რომ ეს საერთო დაინახა შარლოტამ იმ შუახნის მამაკაცში, რომელსაც პირადი ცხოვრება დანგრეული ჰქონდა. ბობიც იმავე გასაჭირში იყო, რომელშიც შარლოტა. ჰყავდა მეუღლე, თუმცა მეუღლის ბავშვზე ყურადღების გადატანის გამო მას დაკარგული ჰქონდა ოჯახის შეგრძნება. ამ ფილმში ოჯახი სწორედ მოვალეობებისა და ვალდებულებების შერწყმად ჩანს, რომელსაც ცოცხალ სიყვარულთან საერთო არაფერი აქვს. ცოცხალთან, რადგან სულ რომ ნამდვილი იყოს იგი, დროთა განმავლობაში, სამწუხაროდ, თურმე ყველაფერს ეჩვევიან ადამიანები, თუ იმ ნიჭის ტარების უნარი არ აქვთ, რომელსაც სიყვარული ჰქვია. ამის მიუხედავად, ვფიქრობ, რომ რაც უფრო, ნამდვილია, რაც უფრო ჭეშმარიტია ეს გრძნობა მით მეტად მარადიული და უსასრულოა. შეუძლებელია სიყვარულს რამე საერთო ჰქონდეს დასასრულთან. შესაძლოა სწორედ ამიტომ აპოვნინა ბედმა მათ ერთმანეთი. ფილმში თითქოს ყველაფერი მოჩვენებითი და ტყუილია, ამ ორი ადამიანის გარდა. ბობ ჰარისის რეკლამაში გადაღების სცენაშიც კი, რომელშიც ბობი სასმელს უწევს რეკომენდაციას, ჭიქაში ნამდვილი ალკოჰოლი არაა, არამედ იგი ჩაის სვამს და სთხოვენ, რომ ის ემოცია გადმოსცეს მისი შესმის შემდეგ, როგორსაც ტეკილა ან ვისკი იწვევს. ამ პატარა მაგალითმა კი ის დაგვანახა მაყურებელს, რომ ამ ორ ადამიანს ცხოვრება სწორედ იმ ემოციის გამოხატვას სთხოვდა ერთმანეთთან შეხვედრამდე, რასაც ვერ სინჯავდნენ და ვერ აგემოვნებდნენ. შუძლებელია სიტკბოება უწოდო იმას, რასაც ვერ ეხები და ვერ გრძნობ. იუმორით სავსე მსახიობი და ურთიერთობას მოკლებული ქალი საერთოს მალევე აღმოაჩენენ. შარლოტა უკვე აღარ ზის ფანჯარასთან მარტო და არ გადაჰყურებს ტოკიოს ხედს. ახლა მისთვის პრობლემას აღარ წარმოადგენს მეორე ნახევრის არ ყოფნა მთელი დღე. ბობიც, თავის მხრივ, მშვენივრად გრძნობს თავს შარლოტას გვერდით, დადიან ახალგაზრდულ წვეულებებზე, მღერიან კარაოკეს, თამაშობენ სათამაშო აპარატებზე და ეცნობიან ტოკიოს ქუჩებს. შარლოტას უმნიშვნელოდ ნატკენი ფეხის გამო ისინი დაიპყრობენ ტოკიოს სავადმყოფოს. ერთმანეთს მოუყვებიან თავიანთ სისუსტეებზე, მომავლის გეგმებსა და პირადულ ამბებზე. მათ რუტინას დამორჩილებულ ადამიანებში, შავ-თეთრ ფერებსა და უგემური საკვებით სავსე ადგილებში შეძლეს, რომ გაევლოთ იმ ობობის ქსელებში, რომლებიც ცხოვრებამ შეუქმნა. შარლოტასა და ბობის ყოველი დღე იწყება ერთმანეთთან შეხვედრით და მთავრდება ერთმანეთთან განშორებით, თუმცა ბობის ვიზიტი იაპონიაში იწურება. მათ სურთ ამ თემაზე საუბარი. უნდათ, რომ იტირონ და გული გადაუშალონ ერთმანეთს, მაგრამ ეს ისევე არ შეუძლიათ, როგორც ამ დაფარული სიყვარულის გამოვლენა, რომელსაც მხოლოდ და მხოლოდ ბოლო ეპიზოდი ამხელს...ბობი შარლოტას პირისპირ ემშვიდობება, თუმცა მათ შორის არცერთი დასამშვიდობებელი სიტყვა არ ისმის..ეს წამი არ აძლევს მათ საშუალებას რომ იგი დაირღვეს..შარლოტა უთქმელად მიდის..მიდის და მიაქვს ყველა ის გაღვიძებული გრძნობა, რომელსაც კვლავ ძველებური განსაცდელი ელოდება, თუმცა სულმოუთქმელად მყოფ მაყურებელს კულმინაციურ ეპიზოდში რეჟისორი ასე გაუმხნევებლად არ ტოვებს. მანქანით მიმავალი ბობ ჰარისი შუა ქუჩაში გადმოდის და გზად მიმავალ შარლოტასთან მიიჩქარის. მათი ჩახუტებით შვება იგრძნობა. . . მიუხედავად იმისა, რომ მათ ცხოვრების სხვადასხვა გზა აქვთ ამ მოქმედებით ფილმმა შეაჯამა ყველაფერი. . მათ ერთმანეთი უყვარდათ, ერთადაც უნდოდათ, თუმცა არ შეძლოთ . . . ეს არ იყო რაიმე აკრძალვა, არც ვინმეს მოთხოვნა ან დაჟინება, უბრალოდ ორივემ იცოდა, რომ აქ და ასე ჰარმონიულად უნდა დასრულებულიყო ყველაფერი და განეგრძოთ იმ განსაცდელთან ბრძოლა, რასაც მანამდე უძლებდნენ . . ამჟამად უერთმანეთოდ, თუმცა გაძლიერებულები, დახშული ემოციებისაგან გამოთავისუფლებულები და დაიმედებულები, რომ სამყაროს ბოლოში მოიძებნება ადამინი, რომელიც გაგიგებს, რომელიც უთქმელად მიხვდება შენს სათქმელს და რომელსაც ეყვარები♥ #ახალიამბები

ჩვენ მიჩვეულები ვართ ვიხელმძღვანელოთ ნეგატიური დებულებებით. ასე გვასწავლიან საგანმანათლებლო,სამართლებრივ თუ სასულიერო სივრცეში. ჩვენ კარგად ვიცით რისი გაკეთება არ შეიძლება, რა აგვიკრძალეს, რისი უფლება არ მოქვცეს და შემდეგ მთელი ცხოვრება ვცდილობთ ეს წესები დავარღვიოთ. და ასე შემდეგ; სიცოცხლე არ სვამს კითხვებს, არც კრძალვას,პირიქით ყველა ფორმა თუ შინაარსი დადებით კონტექსტშია მოწოდებული. ადამიანს შეუძლია აკეთოს; შეუძლია მიაღწიოს; შეუძლია იყოს-უბრალოდ როგორც ყოფიერების ნაწილი. როდესაც აქცენტები პოზიტიურადაა დასმული საუბარში,აზროვნებაში, ქცევაში თუ ურთიერთობებში, რაღაც საოცარი ძალით რეალობაც ამ ენერგეტიკის არეკვლას იწყებს. ეს სამყაროს კანონია,რომელიც შესაბამისობაში მოდის ადამიანის ფსიქოლოგიურ თარგთან. სწორედ ამიტომ მგონია განუზომლად დიდია მნიშვნელობა ნათქვამი სიტყვის და შერჩეული პრინციპების,რომლებსაც შენი ცხოვრების მეგზურებად აირჩევ. მილტონ ერიქსონის ხუთმა პრინციპმა საფუძველი ჩაუყარა ახალ მიმართულებას, პიროვნული განვითარების ახალ ეტაპს,რომლის ცენტრშიც ადამიანია-როგორც უზენაესი ფასეულობა. ადამიანი,როგორც თვითკმარი და შემდგარი არსება,რომელიც კეთილშობილია ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით: 1. OK-პრინციპი,რაც გულისხმობს რომ ადამიანი არ საჭიროებს შეკეთებას,განწმენდას,გადაკეთებას,გაუმჯობესებას. ის გაჩნდა ისეთი როგორიც საჭიროა და მას ყველაფერი „ო’ქეი“ აქვს! 2. თითოეული ადამიანი რესურსულია! -ეს იმას ნიშნავს რომ ყველა ის სურვილი თუ წამოწყების ვნება რაც ადამიანშია შესაბამისობაში მოდის მასში არსებულ პოტენციალთან. ხშირია და ბევრჯერ მსმენია დაჩივლება,რომ კი მინდა რაღაცის დაწყება,გაკეთება,მაგრამ... და ათასი მიზეზი რატომ-ვერ! სინამდვილეში ეს მალიმიტირებელი წარმოდგენებია,რომლებიც უკვე წინასწარვე ზღუდავს ყველა შესაძლებლობას და ადამიანს წაგებულის,უუნაროს ფსიქოლოგიას უვითარებს. რა თქმა უნდა ფესვები ისევ აღზრდაში უნდა ვეძებოთ:თუკი დაითვლით მშობელი რამდენ „ვერ შეძლებ! არ შეიძლება!“-ს ამბობს აღარ გაგიკვირდებათ ჩვენი ამგვარი განპირობებულობა. თუმცა ეს გამოსწორებადია და უკვე ზრდასრულ ასაკში კრიტიკული აზროვნებით და საკითხისადმი სხვაგვარი მიდგომით შესაძლოა არსებული არასახარბიელო დინამიკა შეიცვალოს. 3. მე-3 და ყველაზე მეტად საკამათო: მილტონ ერიქსონის აზრით თითოეულ ქმედებას პოზიტიური განზრახვა უდევს საფუძვლად! მაშინაც კი თუკი ერთი შეხედვით ასე არ ჩანს. ადამიანი მიდრეკილია აკეთოს კარგი, თუნდაც ვერ მიიღოს პოზიტიური შედეგები - თავდაპირველი განზრახვა მაინც პოზიტიურია! მე მომწონს ასეთი ხარისხის ნდობა ადამიანის მიმართ,ეს საშუალებას იძლევა ძალიან ბევრ სიტუაციაში კი არ გავბრაზდეთ მეორე ადამიანზე და შურიან,ბოღმა თუ ბოროტ არსებად წარმოვიდგინოთ ის,არამედ მისი ქმედებების მიღმა კეთილი განზრახვა ამოვიცნოთ,რაც სწორი და ეფექტური კომუნიკაციის საშუალებას მოგვცემს. 4. მე-4 ჩემი ფავორიტია! რამდენი დრო და ენერგია დაიზოგება თითოელმა ჩვენგანმა რომ ეს ბოლომდე გავიაზროთ და ამ პრინციპით ვიხელმძღვანელოთ ხოლმე ცხოვრებაში! რამდენი საათი,დღე თუ კვირა გადის წარსულის „შეცდომების“ ანალიზში;უშედეგო თვითგვემაში და დაუსრულებელ გადასინჯვებში-თუ რა შეიძლებოდა გაკეთებულიყო „უკეთესად“! სწორედ აქ შემოდის ერიქსონის ერთ-ერთი ყველაზე მძლავრი ფორმულა: ადამიანის გონება ყოველ მოცემულ სიტუაციაში საუკეთესო არჩევანს აკეთებს!- ეს იმას ნიშნავს რომ „დაშვებული შეცდომები“ ჩვენი ილუზიებია, მეცნიერულ საფუძველს მოკლებული ვარაუდებია: „ასე რომ ყოფილიყო?!“, „ისე რომ ყოფილიყო?!“... 5. ცვლილებები გარდაუვალია!- დიახ, მაშინაც კი როცა გვეჩვენება რომ ვშრომობთ,ვირჯებით და არაფერი იცვლება... მეორე საკითხია რომ ცვლილებს დანახვა სჭირდება, დანახვა და ამოცნობა; ამისთვის კრიტერიუმების განსაზღვრაა საჭირო ქვეყნის თუ პიროვნების მასშტაბით-მკაფიო კრიტერიუმების. ეს პრინციპები აპრობირებულია მოწინავე,განვითარებულ ქვეყნებში; მეცნიერულ საფუძველზე დაყრდნობით და ადამიანის ფსიქოლოგიის ღრმა შესწავლის შედეგად მიღებული დასკვნებია,რომლებიც ნაბიჯ-ნაბიჯ, სტრუქტურირებულად აძლევს ადამიანს საშუალებას შექმნას და გავლენა იქონიოს საკუთარ მომავალზე! სადავეები თითოეული ჩვენგანის ხელშია,თუმცა ამგვარი პასუხისმგებლობა ყველასთვის არაა-მხოლოდ რჩეულთათვის! ამავე დროს თითოელი პრინციპი ჰუმანურ საწყისებზეა აგებული და საზოგადოების ერთიანობის და დაკავშირებულობის განცდას აღვივებს! ეს სრულიად ახალი, ინოვაციური ხედვაა და ზუსტი სვლა სასურველ რეზულტატამდე!

კითხვები უამრავია, ათასი ელფერი და შინაარსი აქვს, მაგრამ მე მაინც მგონია, რომ არსით ერთია. არსით ერთია იმიტომ, რომ ერთი და იგივე ტიპი სვამს ამ კითხვას: მისტერ ეგო. „მისტერ“ იმიტომ, რომ მე ასე წარმომიდგენია ის: მასკულინური ენერგიით სავსე, აგრესიული და ფიცხი, ხმამაღალი, უფრო ხმაურიანი. რა მიზანი აქვს? რატომ ხმაურობს? რატომ სვამს გაუთავებლად კითხვებს? გკიცხავს, გადარებს - რა უნდა? მისტერ ეგოს მარტოსული მგლის იმიჯი აქვს. მხოლოდ საკუთარი თავის იმედი რომ უნდა გქონდეს, არ გავიწყებს. მიზნისკენ დაუღალავად მიიწევს: განცალკევება - ესაა მისი მისია - „შენი მიღწევები შენია! არ გაუზიარო არავის! სხვები შეგჭამენ! ეს მგლების სამყაროა და შენ მარტო ხარ! დროა განცალკევდე!“ ეს ყველაფერი კი დიადი თავისუფლების ჰიმნის ქვეშ: რომ მოგეწონოს იდეა. მიგიზიდოს გარიყულის და მარტოსულის ქარიზმამ. შენც არ აყოვნებ და მიყვები ამ „ხმას“. დღეს ვფიქრობდი და დავასკვენი, რომ მარტო მისტერ ეგო, იგივე მისტერ მგელი, ვერაფერს გახდებოდა. ვიღაც კვებავს მას ან რაღაც, აბა ჭამა ხომ უნდა? სასწრაფოდ კონფლიქტი, დაპირისპირება, დრაკონია მოსაძებნი და თუ დრაკონებს ეძებ, მოძებნი კიდეც ცხრავე თავით: ერთს რომ წააცლი მის ადგილას ორი რომ იზრდება. მისტერ მგელიც ამისთვისაა: გაპოვნინოს დრაკონი, კითხვა-კითხვით მიგიყვანოს ნაკვალევამდე; ნაკვალევი უკვე საკმარისია - შენ ზუსტად იცი რომ ის დრაკონისაა; დრაკონს უნდა რომ გაგანადგუროს და შენ დაასწრებ მას - მანამდე იპოვი, სანამ ის გიპოვის და თვალებში ჩახედავ (აქ ცოტა გაგიჭირდება მინიმუმ 9X2 თვალში უნდა ჩახედო). ჩემი ადრენალინი - დრაკონობანაშია. განწყობა თავგადასავლს ითხოვს! მისტერ მგელიც მშიერია, მკარნახობს, რომ განცალკევებისთვის მჭირდება ერთი-ორი გაბრძოლება; სხვანაირად არ გამოვა; სიმშვიდით გამარჯვებამდე ვერ მივალთ! არასდროს მიკითხავს მისტერ მგლისთვის, რას ეძახის გამარჯვებას? ...და როცა დღის ბოლოს „გამარჯვებული“ ვბრუნდები ჩემს თავთან, დაღლილი და მაძღარი მგელი მიყურებს კმაყოფილი თვალებით და მამხნევებს: -ხვალ მოიკრებ ძალებს და ისევ თავიდან დავიწყოთ ყველაფერი! თავიდან დავიწყო? დილა, მე რომ მიყვარს, ის დროა ; უფრო სწორად, დრო სულაც არაა - ჩემი განწყობაა: მზე მიყურებს, მე თვალს არ ვაშორებ, ბოლომდე ვუძლებ, სანამ თავისით არ მეხუჭება და მეცინება, თავიდანვე ვიცი, რომ მზე გაიმარჯვებს და ამიტომ მეცინება... -და არცერთ კითხვას რომ არ ვუპასუხო? მგელმა ყურები ცქვიტა: - ხომ ხედავ კითხვის გარეშე ვერ ძლებ - მიღმუვლა - ასე აპირებ რამეს? ვინ ხარ? როგორ შეძლებ? გავხედე და მეტად ვიგრძენი როგორ მათბობს მზე : - მე ამ მზის ნაწილი ვარ. - ჰაჰა, მართლა? ბოდვები დაგეწყო უკვე? - მე მიყვარს, როცა ასე ვზივარ - არაფრის მოლოდინში; -ანუ უსაქმურობას ამართლებ? მე არ ვბრაზობ მგელზე. მას ვერ ათბობს მზე და არ იცის... აღარც ვპასუხობ; მისტერ მგელი უძლურია თუ მასთან დიალოგში არ შეხვალ - გავიფიქრე ... აღარ წავალ ბებიასთან ტყის გავლით.

მერამდენედ ვუყურებ ამ ჰოლივუდურ ფილმს ან იქნებ სულ სხვა ფილმია, რა მნიშვნელობა აქვს, იგივე ხდება აქაც: გოგო შეხვდა ბიჭს, მოეწონათ ერთმანეთი, ვნება, ამბავი ,ერთი, მეორე, ცოტა პერიპეტიებიც, დამონტაჟებული კადრები და აჰა, დასკვნითი ნაწილი: სიყვარული იმარჯვებს! მე მგონია, ყველაზე რთული ხვედრი მაინც მემონტაჟეს ერგო წილად. იცის, იცის მემონტაჟემ როგორც უნდა, როგორც ხდება... ამ ფილმებს, ჰეფი ენდის გარდა, რაღაც სხვა ხიბლიც აქვს,რაც ასე მიმზიდველია ჩემთვის: დასავლური ატმოსფერო , თავისუფლების განცდა ,ცოტა გადამეტებულიც; აკრძალვებზე რეაქციას უფრო წააგავს ეს ყველაფერი, უფრო ამბოხია ,მაგრამ მაინც სიმსუბუქე მოაქვს! მეც მინდა ეს მწვანე თმები, ტატუ და ნაბახუსევზე - ჩახლართული ურთიერთობის ბოლოს ადრენალინის სიმთვრალეს რომ მოსდევს - ერთი ჭიქა გაზგასული ფლირტი... მე კარგი წრიდან ვარ, ასე ითვლება და მეც ასე ვთვლი; არაერთი თაობა მეცნიერების ოჯახიდან. მეგობრებიც ასეთები მყავს - ინტელექტუალები. ფულით ვერ შემოხვალ ამ წრეში, ვერც “ინამარკა” მანქანით დაიწერ ქულებს. ერთადერთი, რაც აქ აინტერესებთ არის- რა წიგნს კითხულობ? დასავლური ფასეულობებიც ასეთ წრეში იკიდებს ადვილად ფეხს - ნიადაგია კარგი და იმიტომ. ადამიანი რომ უზენაესი ფასეულობაა და პატივისცემას იმსახურებს-ეს ბავშვობიდან ვიცოდი. შესაბამისად, შემდეგი პერიოდი სულ გაოცებული მიწევდა ცხოვრება: გაოცებული ვიყავი იმით, რომ მასწავლებელი „საჭიროებისამებრ“ სახაზავს ჩაარტყამდა მოწაფეს; ლექტორი უკადრისობდა „ზედმეტ“ კითხვებს სტუდენტისგან; ექიმი პაციენტს არც უყურებს, ისე სინჯავს და შემდეგ გაუგებარი ტერმინებით ისტუმრებს და თან თავმომწონედ კმაყოფილია- მარტო თვითონ გაიგო რაც თქვა და იმიტომ; ჯვარზე სამთხვევად პირველი ფეხმძიმეები, მერე რა თქმა უნდა კაცები და მერე ისინი არც კაცები და არც ფეხმძიმეები რომ არიანო- ნუ სავარაუდოდ ქალები იგულისხმებიან. პირველად ამას რომ შევესწარი სიტყვა დისკრიმინაცია არ იყო ჩემი ლექსიკის აქტიურ ნაწილში, მაგრამ ემოციური ინტელექტიც საკმარისი აღმოჩნდა, რომ დამენახა და მეგრძნო რაც ხდება. ამასობაში ვიღაც „გაიპარა“, ვიღაც „მოიტაცეს“, ძირითადად პერიფერიებიდან ჟღერდებოდა ასეთი ინფორმაცია , მაგრამ თბილისსაც ვერ დაარქმევდი ქალაქს ამ თვალსაზრისით და თითქოს ამ ყველაფერს რა კავშირი აქვს ზემოთქმულთან?! დღეს უკვე დასაქმებულები და ლამის დატატუებულები , თავისუფლების ელფერითა და ანდერგრაუნდული გართობის სტილით, თავისუფლებისვე ხათრით ოდნავ ჩაჩაჩული შარვლებით და მაინც სახაზავის მოხვედრის შიშით გაჟღენთილები, დიქსონის მიქსებზე “ვძიგძიგებთ”. ისინიც “ძიგძიგებენ”, ვინც ქალებზე წინ გარბიან ჯვარზე სამთხვევად, უფრო “ალივერებენ”; “მამენტ” ცეკვაც უტყდებათ და ვინმეს „დაკერვაზე“ ჩალიჩობენ ; დარწმუნებულები არიან, რომ სექსი სიბინძურეა, მაგრამ რა ქნან, „კაი ტიპობა“ ითხოვს - დაკავდნენ... აქაც მემონტაჟეს ვისურვებდი , ბნელი კადრები რომ ამოჭრას... არა, ასეც არაა! შუქთან ერთად, 90-იანების მერე, სპეციალისტად ჩამოყალიბებაზე ორიენტირებული განათლებაც მოვიდა! ახალმა თაობამ, თითქოს გაბლაგვებას გადარჩენილი ინსტინქტით, იგრძნო საიდან უბერავს ქარი; რომ ჯანსაღი ფასეულობების ირგვლივ გაერთიანების დრო დადგა! - სწორედ ამ ქიმზე შედგა და გამოცდილი სერფერივით მიყვება ტალღას, რომელიც მგონი ერთადერთი გზაა ჰეფი ენდამდე მიმავალი... ... მართლაც, რის მაქნისია გზა თუკი ჰეფი ენდამდე არ მიგვიყვანს?

ცრემლისა და ღიმილის ბაღს ვქმნი და ვერ გადავწყვიტე, რომელში ვიფუსფუსო უფრო ხშირად. ვერ მოვიფიქრე, სად ავაშენო პატარა ქოხი, რომ მთელი სიცოცხლე იქ გავატარო. ან იქნებ, ორ ბაღს შუა მეცხოვრა. როცა დარდი მომეძალება, ცრემლის ბაღს ვეწვევი და ათასივე ცრემლს დავკრეფ. ჰო, ათასივეს. რამდენი ხანია ვრგავ მათ და მოსავალსაც ხშირად ვიღებ ხოლმე. თუმცა მაინც ვერ გადავწყვიტე სად მინდა ცხოვრება. იქნებ, ახალგაზრდობა ღიმილის ბაღში გამეტარებინა. იქ უფრო მეტი ხე - მცენარე ხარობს. სიხარულის, სიყვარულის და ბედნიერების ყვავილებს ჩავრგავ ქოთანში და წვიმის წყლით მოვრწყავ. აი, მაშინ, როდესაც თმაში თეთრი ფერი შემომერევა, ცრემლის ბაღში გადავალ. ჩემს შვილებსა და შვილიშვილებს კი ღიმილს დავუტოვებ. ასე მგონია, ორივე ადგილი ძალიან მეყვარება. ან როგორ შეიძლება არ გიყვარდეს ის, რასაც საკუთარი ხელით ქმნი. ცრემლის ბაღშიც არის რაღაც განსაკუთრებული. ვგრძნობ როგორ მეყვარება სინანულის ხის ქვეშ, ოდნავ შემჭკნარ ბალახზე ჩამოჯდომა და მოხუცი ჩიტების ჟღურტული. ან ჩემი პატარა სახლიდან წამოსული, ფერმკრთალი და ცხოვრებისაგან დაღლილი სინათლე. ან თუნდაც, წყალობა . . . წყალობა ღვთისა, რომელიც უფალმა დარგო და უნდა გაიზარდოს მთელი ჩემი სიცოცხლის განმავლობაში ჩემივე საქმეებით, რომ მერე სიბერეში დავკრიფო . . . დავტკბე მისი საამო სურნელით. ჯერ აქ ვარ. ღიმილის ბაღს უნდა მოვუარო.

​პიკი ისეთი რამეა, ასე კატეგორიულად ვერ მოთხოვ, შეიძლება ვიღაცამ თქვას, რომ იქნება ორ კვირაში, შეიძლება იყოს სამ კვირაში. ასე ზუსტად გათვლა შეუძლებელია, - ამის შესახებ ინფექციური საავადმყოფოს დირექტორმა ბრიფინგზე განაცხადა. ცერცვაძის თქმით, თუ საქართველო ეპიდემიას გადაურჩა, ექიმებთან და სახელისუფლებო ვერტიკალთან ერთად, ეს მედიის დამსახურება იქნება. „მასმედია მუშაობს შესანიშნავად. მე არ მომბეზრდება, რომ უდიდესი პატისვიცემა გამოვხატო, თუ საქართველო გადაურჩა ამ საშინელ ეპიდემიას, აქ ექიმებთან და სახელისუფლებო ვერტიკალთან ერთად მედიის და შეიძლება ითქვას, უფრო მეტი მედიის დამსახურება იქნება. პიკი ისეთი რამეა, ასე კატეგორიულად ვერ მოთხოვ, შეიძლება ვიღაცამ თქვას, რომ იქნება ორ კვირაში, შეიძლება იყოს სამ კვირაში. ასე ზუსტად გათვლა შეუძლებელია. მე ახლაც მგონია, რომ პიკი იქნება სადღაც ორ კვირაში, აპრილის ბოლოს მაისის დასაწყისში. იმ პირობით, თუ ჩვენ შევძლებთ, რომ დავიცავთ რეკომენდაციები, შეზღუდვები და უსაფრთხოების ზომები თუნდაც იმ დონეზე, როგორც დღეს ვიცავთ. ეს არ არის იდეალური, მაგრამ დღეს როგორც ვიცავთ. ეს პიკი იქნება მართლაც ორ კვირაში და დაახლოებით ერთი თვის მერე დაიწყება დაღმავალი ტალღა“, – განაცხადა თენგიზ ცერცვაძემ.