აქვე, შესავალში კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ეს ფაზები არ ეხებათ მაჩო და ექსტრავერტ ბიჭებს, რომლების აღშფოთებაც გამოიწვია წინა სტატიამ და ლამის თავიანთი ექსელის ფაილები გამოაქვეყნეს, რამდენი გოგოსთვის მიუწერიათ და უფრო მეტიც - რამდენი გოგო წერს მათ თავისი ინიციატივით. ძალიან გთხოვთ, გვაცადეთ ცხოვრება. ვიდრე ახალ 7 ფაზაზე გადავალთ, გავიხსენოთ რა მოხდა წინა სერიაში. ე.ი. 7 მტანჯველი ფაზის შემდეგ, როგორც იქნა, მივწერეთ გოგოს, რომელიც მოგვწონს. შემდეგ, როგორც ნამდვილ დრამას შეეფერება დავტოვეთ ე.წ. "კლიფჰანგერი" და მკითხველს მივეცით საშუალება გამოეთქვა თავისი ვარაუდები. ამ პერიოდში გაჩნდა მოსაზრება, რომ ეს გოგო უბრალოდ დაგვსინავდა (აქვე აღვნიშნავ, რომ პირველი პირის მრავლობითში ზოგადად ინტროვერტი ბიჭებს ვგულისხმობ და არა ჩემს თავს. ინტროვერტ ბიჭებს განდიდების მანია არ გვახასიათებს). რაც შეეხება დასინვას, საქმე ისაა, რომ დასინვამდე ჯერ კიდევ ბევრი დროა და მთელი 7 ფაზაა გასავლელი. აი, მესენჯერში Seen-ის დაწერის შემდეგ კი, ცალკე ფაზები იწყება. მაშ ასე, მომდევნო 7 ფაზა ანუ რა ჯანდაბა ხდება, "ჰეის" მიწერიდან - Seen-ის ანთებამდე. I ფაზა: მოზღვავებული ადრენალინი დრო მიწერიდან: მაშინვედან - 2 წუთამდე. როგორც გახსოვთ, წინა 7 ფაზაში არსებობდა სუნთქვის სრულიად ახლებური მეთოდი, ე.წ. ჰუ-ჰუ-ჰუური. აქ ეს სუნთქვა აღარ გამოდგება. აქ საჭიროა ერთი დიდი ჰუ. ამ დროს ორგანიზმიდან ჟანგბადის მთელი მარაგი გამოდის და: იწყება ტვინის ოდნავი შეშუპება ფილტვებს უჩნდება ბზარები სისხლი პანიკაშია თვალები გასაოცარ ფერებში ხედავენ სამყაროს სადღაც კუთხეში დგას ცელიანი შავოსანი მთელი ცხოვრება თვალ წინ ჩაგვივლის - განსაკუთრებით დეტალურად ის 7 ფაზა, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ გავიარეთ ხელები და ფეხები გვიბუჟდება ვეცემით ძირს და ვეგუებით სიკვდილს მაგრამ ამ დროს გული იწყებს ფართხალს და ტვინს ახსენებს, რომ არსებობს ფუნქცია სახელად ჩასუნთქვა. გადავრჩით! შესაბამისად, აქედან შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ გოგოსთვის მიწერით არ მოვკვდებით. ძალიან საინტერესო და სასარგებლო დასკვნაა, მაგრამ საქმე ისაა, რომ ჩვენი კოგნიტური ნაწილი ამ ინფორმაციას საგულდაგულოდ მალავს. ამოსუნთქვის შემდეგ ყველა სასიცოცხლო ფუნქცია ლაგდება და კვლავ ადამიანებს ვემსგავსებით. II ფაზა: შროდინგერის გოგო დრო მიწერიდან: 2 წუთიდან - 4 წუთამდე ეს ფაზა პანიკის ერთგვარი ფორმაა, რომელიც გულისხმობს, იმას რომ უკვე დავიწყეთ გულწრფელი სინანული. ვრთავთ კომპიუტერს/ლეპტოპს, ტელეფონს ვაგდებთ სავარძელზე ან ტახტზე და გავდივართ გვერდით ოთახში, სადაც თავს ვიდებილებთ. ვცდილობთ არ ვიფიქროთ მომხდარზე. და თავს ვიმშვიდებთ რომ თუ: ამ მოგონებას ტვინიდან ამოვშლით ტელეფონს აღარასოდეს დავხედავთ კომპიუტერს არასოდეს ჩავრთავთ მეგობარს ვთხოვთ შევიდეს და ფეისბუქი ჩვენს მაგივრად გააუქმოს ქვეყნიდან წავალთ და აღარასოდეს დავბრუნდებით იუსტიციის სახლში გავივლით და სახელსა და გვარს შევიცვლით მივაკითხავთ პლასტიკური ქირურგიის ცენტრს და გარეგნობას შევიცვლით თვალებს ამოვითხრით და მაცივარში შევინახავთ და ა.შ. მაშინ ვერც ვერასოდეს ვნახავთ და გავიგებთ ამ გოგომ ნახა ჩვენი მიწერილი თუ არა. ანუ ერთ დროულად ნანახიც ექნება და თან არ ექნება ნანახი. ჩვენ დავიჯერებთ, რომ არ ექნება ნანახი და ვიქნებით მშვიდად, ვიდრე სამყაროს აღსასრულამდე. III ფაზა: რაც მოხტა - მოხტა დრო მიწერიდან: 4 - 6 წუთი უკან დასახევი გზა არ არსებობს, უკვე მიწერილია, ყველა ხიდი დამწვარია, ფეისბუქის სათავო ოფისში ნაცნობი, რომელსაც ვთხოვთ, რომ ჩვენი მიწერილი ადრესატის ინბოქსიდან გააქროს, არ გვყავს და არც დროის მანქანა არ გვაქვს, რომ უკან გადავიდეთ და ჩვენი თავი დავარწმუნოთ, რომ არ ღირს ამის გაკეთება - ანუ მიწერა. ამიტომ დროა დავმშვიდდეთ, მაინც ვერაფერს შევცვლით და ტყუილად რატომ უნდა ავიშალოთ ნერვები? ახლა მთავარია კარგად მოვკალათდეთ, ვიყუროთ სივრცეში და ვიფიქროთ უკეთეს მომავალზე, ან პარალელურ სამყაროზე, რომელშიც არსებობს ალტერნატიული რეალობა და ჩვენს ალტერნატიულ თავს საერთოდ არ მიუწერია არავისთვის არაფერი, ხოლო მეორე ალტერნატიულ სამყაროში, საერთოდ ექსტრავერტები ვართ და გოგოები იქით გვწერენ, როგორც ფეისბუქზე ამ სტატიის შეარებზე დაფიქსირებულ მამაკაცთა აბსოლუტურ უმრავლესობას. ამ დროს სჭარბობს საკუთარი თავის მიმართ ნათქვამი შემდეგი ფრაზები: "კაი, შეჩემა არაუშავს!" "ნიჩიო, ეს არ იქნება სხვა იქნება!" "რა სხვა იქნება, შენ ხო არ გაგიჟდი?" "კაი, ნუ იქნება" "ჰოდა, ეგრე!" IV ფაზა: მოუთმენლობა დრო მიწერიდან: 7 - 10 წუთი ეს ფაზა სრული ტრანსფორმაციაა. ემოციებისგან დაცლილები ვართ, პარალელურ სამყაროში ყველაფერი დალაგებულია, ყველაფერი მოსაბეზრებელი ხდება. ვიცით, რომ აღარაფერი შეიცვლება და თან აღარც გვინდა, რომ შეიცვალოს. პირიქით! ძალიანაც კმაყოფილები ვართ საკუთარი თავით. მაგრამ მცირე პანიკა მაინც შეინიშნება. რა საჭიროა, XXI-ე საუკუნეში, მესიჯის სანახავად 7-10 წუთი. რა ზოზინია ეს? რა უპასუხისმგებლობაა? არ უნდა გაითვალისწინოს, რომ ადამიანები ვიტანჯებით? რა გულქვობაა ეს? გამომივიდა ესეც ძალიან დაკავებული! ძალიან გვინდა, რომ ნახოს და ბოლოს და ბოლოს გავიგოთ, რა მოხდება. რატომ არ ნახულობს ამდენ ხანს? არადა წეღან მწვანედ ენთო. და ვიწყებთ ვერსიების ჩამოყრას: უეჭველი, რომ ამოუხტა ჩეთი, წაიკითხა და დახურვას დააჭირა, რომ არ დავესინე ნწ, არაა სინგლი და თავის შეყვარებულთან ერთადაა უეჭველი დაქალებთან ერთად იქნება ახლა სადმე და მე რო ამოვუხტი დამცინიან შეიძლება ფიქრობს თავიდან როგორ მომიშოროს ამ ფაზის ბოლოს წარბებს ვკრავთ და ძააან "დასტოინად" ვისვრით ტელეფონს სავარძელში ან ტახტზე. V ფაზა: ნარცისიზმი დრო მიწერიდან: 10 - 12 წუთი ძაან სხვათა შორის, აი, ძაან ბუნებრივად და ძაან ღირსეულ-დასტოინად ჩავუვლით ტელეფონს ან ლეპტოპს. ვითომ ნოტიფიკაციების შემოწმება გვინდა ან ამინდის. კიდევ არ უნახავს. არ უნახავს და ნუ უნახავს! არ უნდა ჩვენნაირი კაი ტიპი და იყოს მასე. ამ დროს ვწერთ იმ მეგობარს, რომელთანაც კონსულტაციებს გავდიოდით: "აი, რას მიწუნებს ერთი? ძაან მაინტერესებს?" "ვისზე ნაკლები ვარ?" "არ უნდა და იყოს მასე" "აქეთ მომწეროს, რა!" "აი, რა ვერ ნახა?" და ა.შ. ჩვენი მეგობარი ამ დროს კიდევ უფრო ნერვებმოშლილია და მხოლოდ ერთ სიტყვას გვწერს: "აცადე!" VI ფაზა: ისტერიკა დრო მიწერიდან: 13 - 15 წუთი მორჩა, სამყარო თავზე ჩამოგვენგრა, ბოლო იმედი გადაგვეწურა, ვთვლით, რომ ეს იყო ყველაზე დიდი შეცდომა რაც ოდესმე დაგვიშვია ცხოვრებაში. რატო ღმერთო? რა მინდოდა? რატომ მივწერე? ვინ მექაჩებოდა კლავიატურაზე? რატომ ის დღე არ დაიწვა, როცა თვითშეფასება ოდნავ ამეწია! ნეტა ინტერნეტი გაითიშოს მთელს მსოფლიოში! ნეტა ზომბი აპოკალიფსი დაიწყოს! ნეტა ნებისმიერი აპოკალიფსი დაიწყოს! ნეტა მოვკვდე! VII ფაზა: ეჰ! მორჩა! ყველაფერი დამთავრდა. არაუშავს. მთავარია, რომ ყველაფერი დამთავრდა და აწი შეგვიძლია გავაგრძელოთ მშვიდად ცხოვრება. სანერვიულო აღარაფერია, გასულ 15 წუთი ისე გვახსენდება, თითქოს 15 წელი გავიდა. ჰაჰ! ვიხსენებთ და გვეცინება რა სულელები ვიყავით 15 წუთის წინ. მართალი ყოფილა, რომ ამბობდნენ, გავა დროს და გაგეცინება ყველაფერზეო. დრო ყველაფრის მკურნალიაო და ა.შ. თან ძალიან მაგარი მკურნალი ყოფილა 15 წუთში მოაგვარა ყველაფერი. ამ დროს ვიღებთ ტელეფონს, შევდივართ მესენჯერის აპში რომ მეგობარს მივწეროთ ემოციური როლერ-კოსტერის წარმატების დასრულების შესახებ და მივულოცოთ მას, რომ აწი ან აღარასდროს ან კიდევ დიდხანს აღარ შეწუხდება მსგავსი თავგადასავლით. და ამ დროს, თვალი გაგვირბის ჩვენს მინაწერზე და იქ, ბოლოში, მიწერის დროის ქვეშ, პატარა მრგვალი წერტილი მოსჩანს, რომელშიც მისი პროფილის ფოტოს მინი ვერსიაა - ანუ ნახა! შემდეგ სერიაში: 7 ფაზა, რომელსაც ინტროვერტი ბიჭები გავდივართ, Seen-დან - პასუხის მიღებამდე.

დილამშვიდობის, ისეთი გაბრაზებული ვარ არ ვიცი საიდან დავიწყო 😶 მოკლედ, ამ დილით ძალიან კარგი განწყობით გამოვედი სახლიდან, სტანდარტულად ეს ხდება 7: 20წუთზე, ამ დროს მივდივარ ხოლმე სამსახურში. ჩემი სახლის წინ ალეიას პარკია, რომლის გავლაც ყველა დღე მიწევს. ძალიან მომწონს პარკში მერიის მიერ დადგმული საიმფორმაციო სტენდი, სადაც ნათლადაა წარმოდგენილი , რომელი ნარჩენს რა დრო სჭირდება ბუნებასთან ორგანულად შერწყმისთვის( გახრწნისთვის). ვიმეორებ, მადლობა ვუხდი მერიას ამ სტენდისთსი (!).მაგრამ ყველა დილას , იმდენად ამაზრზენი კადრი მხვდება , ყველა ურნა გადატენილი , მოფრიალე პოლიეთილების პარკები, ბოთლები, ქაღალდები ... განწყობის შენარჩუნება შეუძლებელია და ვცდილობ თვალი ავარიდო, მაგრამ დღეს, "გადმომიარა". დამლაგებელიც კი არავინ ჩანდა პარკში,არადა უკვე სამი საათია გათენდა (!) მხოლოდ ქუჩას გვის ჩემთვის კარგად ნაცნობი ქალბატონი, რომელიც ყველა დილას 5 საათიდან აქაა(მიყვარს მასთან გასაუბრება), ყოველთვის წესრიგში აქვს მისთვის მონდობილი ქუჩა. 💗 და ყველაზე მთავარი დაიწყო ამის შემდეგ! ვიღაც ბრგე კაცი ყვირილით მომოახლოვდა," რატომ იღებ ფოტოებს?" მიყვირის ისეთი ტონით, რომ გაოცებული ვრჩენი და პირველ რიგში ვთხოვ დაუწიოს ხმას.ეს ადამიანი მეცნობა როგორც მერიის დასუფთაცების სამსახურის ადგილობრივი განყოფილების უფროსი(სახელო არ მახსოვს,მამუკა თუ რაღაც) . ჩემი თხოვნის მიუხედავად, ტონს არ ცვლის, და მთხოვს არ ავტვირთო ფოტოებო, არსად დავდო , არ მოვნიშნო მერია და ა.შ. თან მუქარის ტონითვე მეუბნება რომ აქვს ჩემო ფოტოც რომელიც ახლა გადამიღო (ვერ ვიჯერებ!). ვუხსნი რატომ არ უნდა იყოს პარკი ასეთ მდგომარეობაში, როცა ადამიან მოუწოდებ დაიცვალს გარემო მინიმუმ ურნა უნდა იყოს სადმე ცარიელი ხო?_ და მშვიდი ტონითვე ვეუბნები,რომ თუ საღამოს ეს ურნები ასეთივე მდგომარეობაში არ დამხვდება, არსად არ დავდებ ფოტოებს( მის დამშვიდებას ვცდილობ, ჩემი თავის მიკვირს 🙄). ამაზე უცებ უარესად ბრაზობს და კიდევ უფრო ხმამაღლა ყვირის: _ ხედავ რა ადრიდან ვმუშაობ?საღამოს რა იქნება მე რა ვიცი?!_ თუმცა, ამ დროს ეს ადამიანი მხოლოდ ჩემთან ჩხუბს ეძახის მუშაობას, პარკის დამლაგებლები არსადა ჩანან 😶 აგრძელებს _ იცი საერთოდ რომელ ქვეყანაში ცხოვრობ?! 24 საათი ამ პარკს ხოარ ვალაგებთ, ახლა დალაგდება , საღამოს ისევ სავსე იქნება და შენნაირებმა უნდა იღონ ფოტოები და მე მირეკონ მერე?! _დიახ ბატონო, ვიცი სადაც ვცხოვრობ, ვიცი რომ ადამიანები მრავლადაა პარკში და ნაგავიც ბევრი დაიყრება,მაგრმ ისიც ვიცი რომ ჩემი ქვეყანა ნაგვის ქვეყანა არაა!‐როცა ხელი გესვრებათ, არ იბანთ რახან დასვრამდე ახალი დაბანილი გქონდათ? _ ვეკითხები მე და სიმშვიდის შენარჩუნებას ვცდილობ,🙄_ იქნებ დააფიქსიროთ მერიაში ,რომ არაასაკმარისი ერთხელ ურნების დაცლა, იქნებ მოითხოვოთ დამატებითი ძალები... ის ყვირილით მაწყვეტინებს და ისევ შემახსენებს რომ ეს საქართველოა,(!) რომ როცა ის არ მუშაობს, მისი მოვალეობა არაა ურნა რა მდგომარეობაშია ის ამოწომოს და ა.შ. ამ დროს ვიღაც ქალბატონი , რომელიც ისმენს ჩვენს საუბარს, გვიახლოვდება და ამ მოჩხუბარ კაცს სთხოვს ჩუმად ისაუბროს რადგან ჯერ კიდევ სძინავს ხალხს და მისი ყვირილი უბანს ესმის. მშვიდად ეუბნება რომ აუცილებელია ურნების ასეთ მდგომარეობამდე არ მიყვანა.წამით ამ კაცს ქალბატონზე გადააქვს ყურადღება და მე მივდივარ, რადგან სამსახურის მანქანა გამოჩნდა და მეჩქარება. მანქანაში ასული უკან როცა ვიხედები ვხედავ რომ ეს კაცი გამომდევნებია და ჩემს მანქანას ფოტოს უღებს (!!!)#თბილისისმერია_ რა იყო ეხლა ეს?! 🤔 მომიტევეთ, პროექტში ჩართვალს უფრო პოზიტიური პოსტით ვაპირებდი, მაგრამ დილოდან მოყოლებული მეტზე ვერაფერზე ვფიქრობ 🙄 თანაც ,მგონია რომ სწორედ ასეთი პროექტებიდან უნდა მოვუწოდოთ ადამიანებს ჩვენი სათქმელი, განსაკუთრებით ის, რაც ყველასთვის მნიშვნელოვანია. 🙏იმედია ამ პოსტის წაშლასაც არავინ მოითხოვს და თუ მოითხოვენ,Feedc_ის ადმინისტრაცია სათანადო სიმაღლეზე იქნება. ვაპირებ პირად გვერდზეც დავწერო და ყველა პლათფორმაზე, სადაც ხელი მიმიწვდება.#feedcgrant #ჩემოქალაქიმკლავს #თბილისისმერია #ჩვენვიმსახურებთსუფთაქალაქს Feedc #ჯანსაღიცხოვრება #პოლიტიკა #ახალიამბები

📌სამი მეგობრის გაერთიანების მიზეზი სწორედაც ,რომ დიდი ქველმოქმედების სურვილი იყო. დღეის მონაცემებით სულ 224 ოჯახს ვესტუმრეთ. გვინდა მოგიყვეთ ამ ხნის განმავლობაში, თუ როგორ მოვედით, როგორ გვიწევდა პანდემიის დროს ამდენ ოჯახში სტუმრობა(ჯანდაცვის სრული რეკომენდაციების დაცვით ) და მათი გახარება. ✅როგორც აღვნიშნე, განსაკუთრებულად დავიწყეთ მობილიზება პანდემიის დროს (6 წელია საქველმოქმედო აქციებს ვაკეთბთ) გვინდა ყველა ადამიანს მადლობა მოგიხადოთ, ვინც აქტიურად გვადევნებდით თვალყურს და გაგაჩნდათ მაღალი სოციალური პასუხისმგებლობა. საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადების თანავე, როდესაც მანქანით გადაადგილება შეუძლებელი იყო, ფეხით ქუჩა-ქუჩა დავდიოდით ადამიანებს მოვუწოდებდით დახმარებისკენ და სოციალური პასუხისმგებლობისკენ.საკმაოდ რთული და დამღლელი აღმოჩნდა ფეხით სიარული, მაგრამ რა თქმა უნდა გვაბედნიერებდა და სტიმულს გვაძლევდნენ ადამიანები, რომლის თვალებშიც იგრძნობოდა სიხარული და გრძნობდნენ, რომ ვიღაცა არსებობდა ვინც მათ ტკივილს იზიარებდა, კვებავდა და ზრუნავდა.ამასთანავე, facebook გვრდზე აქტიურად ვაქვეყნებდით ფოტოებს ლაივებს და ვანახებდით ადამიანებს მძიმე ყოფას და ვუდასტურებდით, რომ არსებობდა სამი ადამიანი ,ვინც უსასყიდლოდ ვაკეთებდით სიკეთებს. ფაქტია, რომ ასე თუ ისე შედეგი დადგა, (224 ოჯახი) რადგან არაა მარტივი ამ ყველაფრის გადატანა, ბევრი დაუმსახურებელი ქვის სროლა, ქილიკი და დამცინვი საუბარი "მოცლილებმა". ამასთანავე მცირე მეწარმეებმა დაიწყეს ჩართულობა ჩვენს აქციაში ესენი იყვნენ : შპს ჰერეთულა, რომელმაც 20 ოჯახზე გადმოგვცა სოფლის ნობათი. პუსკას საცხობი რომელიც 1 სასურსათო ამანათზე წირავდა 2 პურს. მადლობა ქალბატონ ციური შავაძეს და სოლო ჯავშანაშვილს,გიორგი კუბლაშვილს და თაკო ჩინჩალაძეს. 🙏როგორ არ უნდა ვუთხრათ მადლობა ჩვენს ემიგრანტებს, რომლებიც თავისი ნაშრომიდან გარკვეულ თანხას წირავდნენ ბავშვებს, მოხუცებს და მძიმე მდგომარეობაში მყოფ ადამიანებს, ქედს ვიხდით სამივე თქვენს წინაშე. ‼ჩვენ დანებებას არ ვაპირებთ თანხების ამოწურვის მიუხედავად აქტიურად მოგიწოდებთ, რომ 1 ლარით შეგიძლიათ გაუფერადოთ ადამიანებს ყოფა. მცირედი მზრუნველობაც ქმნის უასრულო ტალღას, რომლიც აუცილებლად დაგიბრნდებათ უკან. ✅ვფიქრობთ პარალელურად, ახალი ნაბიჯების დრო დგება, საიდანაც უფრო მეტ ადამიანს დავეხმარებით, ამისთვის კი საჭიროა ბევრი ადამიანის ჩართულობა, საკუთარი შესაძლებლობების იდეების თუ უბრალოდ მუხტის გაცემისთვის... ჩვენ არ ვჩერდებით, პირიქით, უფრო დიდ სასიკეთო საქმეს გავაკეთებთ .... ახალი ეტაპის დროა... GE15BG0000000100551807GEL-ბანკი საქართველო GE02TB7477645061100053-ბანკი TBC მიმღები:ნიკოლოზი გოგოლაძე;

მარკ ცუკერბერგი „ფეისბუქზე“ მასალის გამოქვეყნების პოლიტიკის გადახედვის პირობას დებს. ამის შესახებ სოციალური ქსელის მფლობელმა „ფეისბუქის“ საკუთარ გვერდზე დაწერა. კერძოდ, როგორც ცუკერბერგი ამბობს, გადაიხედება „ფეისბუქზე“ ისეთი ჩანაწერების გამოქვეყნების პოლიტიკა, რომლებიც სახელმწიფოს მხრიდან ძალის გამოყენების მუქარას ან ამომრჩევლებზე ზეწოლას შეიცავს. ამავე დროს, „ფეისბუქის“ დამფუძნებელი აცხადებს, რომ სოციალურ ქსელში დაინერგება იმგვარი პოსტების მონიშვნის პრაქტიკაც, რომლებიც სოციალური ქსელის ქცევის კოდექსსა და წესებს არღვევს, მაგრამ მათი წაშლა არ შეიძლება. ცუკერბერგმა ასევე დადო პირობა, რომ „ფეისბუქი“ გადახედავს სტრუქტურას, რათა უფლებადამცველების მოსაზრებები უფრო მეტად იყოს გათვალისწინებული. „ჩვენ გავაგრძელებთ პოლიტიკას, რომელიც ყველა ადამიანს აძლევს საკუთარი აზრის გამოთქმის საშუალებას და ვიქნებით გამოხატვის თავისუფლების მხარეს, მაშინაც კი, თუ ამ მოსაზრებებს მტკიცედ არ ვეთანხმებით. მე ასევე მოწოდებული ვარ, ისე მოვიქცე, რომ ჩვენ ვიბრძოლოთ ამომრჩევლების ჩართულობისა და რასობრივი სამართლიანობისთვის“, – წერს ცუკერბერგი საკუთარ გვერდზე. მარკ ცუკერბერგი ბოლო რამდენიმე დღის განმავლობაში „ფეისბუქის“ თანამშრომლების ნაწილის მხრიდან კრიტიკის ობიექტი გახდა. ამის მიზეზი იყო ცუკერბერგის გადაწყვეტილება, არ წაეშალა სოციალური ქსელიდან აშშ-ის პრეზიდენტ დონალდ ტრამპის ჩანაწერი, სადაც ის ამბობს – „როდესაც იწყება ძარცვა, იწყება სროლაც“. ეს განცხადება აშშ-ის პრეზიდენტმა მინეაპოლისში ჯორჯ ფლოიდის სიკვდილის შემდეგ დაწყებული არეულობის საპასუხოდ გააკეთა. „ფეისბუქის“ ასობით ყოფილმა და მოქმედმა თანამშრომელმა მოუწოდა მარკ ცუკერბერგს, წაეშალა ტრამპის ეს ჩანაწერი, რადგან ის ძალადობას ახალისებდა. ამასთან, „ვაშინგტონ პოსტის“ ინფორმაციით, „ფეისბუქის“ შიდა კენჭისყრის დროს სოციალური ქსელის 5 000-ზე მეტმა თანამშრომელმა მასალის გამოქვეყნების წესის შეცვლას მისცა ხმა.

ჩემო მეგობარო! მიხარია, რომ შეგიძლია გაეცნოთ ჩვენი შემოქმედებითი ჯგუფის მიერ მომზადებული სპეციალური გამოცემის ელ.ვერსიას, რომელიც მომავალში ჩვენი ჩანაფიქრის განხორციელებას შეუწყობს ხელს. ყოველდღე შემოგთავაზებთ თითო ამბავს სამეგრელოზე. სურვილი გვაქვს, სამომავლოდ გამოვცეთ უნიკალური წიგნი-ალბომი „კოლხეთი, ლაზიკა, ეგრისი, ოდიში, სამეგრელო-ზემო სვანეთი“, სადაც მკითხველი გაეცნობა ისტორიას, ეთნოგრაფიას, გამოჩენილ ადამიანებს, კულტურულ მემკვიდრეობას, ფოლკლორს, ეკლესია-მონასტრებსა და ციხე-სიმაგრეებს, ფლორასა და ფაუნას. წინამდებარე გამოცემაში გაეცნობით სამეგრელოსა და ზემო სვანეთის რეგიონის რაიონების მოკლე ისტორიას, მიმდინარე უნიკალურ პროექტებს, მუზეუმებსა და კულტურული მემკვიდრეობის უძველეს ძეგლებს, ტურისტულ მარშრუტებს, ტობა ვარჩხილსა და მღვიმეებს, სვანურ კოშკებს, ადათობრივ სამართალსა და კოლხური ვაზის ჯიშებს. მოგითხრობთ კოლხური ოდის შესახებ, კიდევ ერთხელ გიამბობთ უნიკალურ ქართულ რუხ მუხურულ ფუტკარზე და სხვ. გადმოცემით, სამეგრელოს ისტორიული წარსული დაკავშირებულია ძველ კოლხეთთან, რომელშიც მთლიანად შედიოდა დღევანდელი სამეგრელო. ისტორიულ-პოლიტიკური მოვლენების შესაბამისად, ეს მხარე იცვლიდა გეოგრაფიულ-პოლიტიკურ სახელწოდებას. უძველეს დროს მას ეწოდებოდა კოლხიდა ან კოლხეთი, უფრო გვიანდელ პერიოდში – ლაზიკა ან ეგრისი, შემდეგ – ოდიში, ახლა ცნობილია სამეგრელო ზემო სვანეთის სახელწოდებით. სამეგრელოს ისტორია იყოფა – კოლხეთის, ლაზიკისა და ოდიშ-სამეგრელოს სამ მთავარ პერიოდად. საქართველოს ძველი ისტორია, ფაქტობრივად, კოლხეთის ისტორიით იწყება. არქეოლოგიური აღმოჩენებიც მოწმობს, რომ ძველი კოლხეთის ტერიტორიაზე მუდმივად იყო მოსახლეობა, რომელმაც შექმნა მაღალი და გამორჩეული კულტურა. ქვეყნის გეოგრაფიული მდებარეობა ხელს უწყობდა მის კულტურულ-ეკონომიკურ განვითარებას შავი ზღვის სანაპიროზე. სტრაბონის ცნობით, კოლხებს ბლომად გამოჰქონდათ საბადოებიდან ოქრო, ვერცხლი და რკინა. მრავალი ძველი თქმულება არსებობს სვანეთის ოქროსქვიშიანი ნაკადულების შესახებ. უძველესი ისტორიული წყაროები და არქეოლოგიური აღმოჩენები ადასტურებენ, რომ ერთიანი ქართული ცივილიზაციის ფორმირების პროცესში სოციალურად და კულტურულად დაწინაურებულმა კოლხურმა ეთნოსმა ერთ-ერთი წამყვანი როლი შეასრულა. ასეული წლების განმავლობაში ეგრისის გავლით ქალაქ ფაზისზე გამავალი მაგისტრალური აბრეშუმის გზა შავი ზღვის სანაპიროზე მცხოვრებ ხალხთა დაახლოების, იდეებისა და ცოდნის, ენობრივი და კულტურული საგანძურის გაცვლა-გამოცვლის არტერიად იყო ქცეული. მოგზაურები, ჟამთააღმწერლები, ეთნოგრაფები, კოლხეთის შესაძლებლობებს უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებდნენ. ერთნი მას შავი ზღვის მარგალიტს, მეორენი პატარა წალკოტს, სხვანი კი ამქვეყნიურ სამოთხეს უწოდებდნენ. ორი კონტინენტის შესაყარზე მდებარე კოლხეთი თავისი ისტორიით, სხვადასხვა რელიგიასა და კულტურასთან თანაარსებობის უნარით, განსაკუთრებულ მხარედ აღიქმებოდა აღმოსავლეთ-დასავლეთის თვალში. დღევანდელი სამეგრელო-ზემო სვანეთი, განახლებისა და სახეცვლილების სხვა საფეხურზე იმყოფება. აქ ხორციელდება ახალი ინფრასტრუქტურული პროექტები, რომელიც საქართველოს შავიზღვისპირეთის აღორძინებასაც უდაოდ შეუწყობს ხელს. სამეგრელო-ზემო სვანეთი, როგორც მაღალი ტურისტული პოტენციალის მქონე რეგიონი, დიდი ხანია, საერთაშორისო ყურადღების ცენტრშია. ამას ძირითადად განაპირობებს კოლხეთის უძველესი კულტურა, ისტორიული და მატერიალური კულტურის ძეგლები, მუზეუმები, მღვიმეები და გამოქვაბულები, კოლხეთის ულამაზესი დაბლობი და მისი უნიკალური, ხელუხლებელი ბუნება. სამეგრელოს ტერიტორიაზე ასეულობით ხუროთმოძღვრული ძეგლია, მათ შორის საკულტო ნაგებობანი და ეკლესია-მონასტრები. ლეგენდის ბურუსში გახვეული ოქროს საწმისი, რომელიც უძველეს კოლხეთს დანარჩენი მსოფლიოს თვალში ფუფუნების, სიმდიდრის, ეკონომიკურად განვითარებული ქვეყნის სტატუსს ანიჭებდა, სინამდვილედ იქცევა. კოლხეთზე მრავალი მითი და ლეგენდა შექმნილა, მისი კვლევა ჯერაც არაა დასრულებული, მაგრამ ახლა იმის თქმა ნამდვილად შეიძლება, რომ კოლხეთის უძველესი ისტორია მართლაც გამორჩეულია თავისი დიდებულებითა და უნიკალურობით. ჩვენი კუთხისადმი განუმეორებელი სიყვარული და წინაპრებისადმი უდიდესი პატივისცემა გვიბიძგებს, გამოვცეთ წიგნი-ალბომი, სადაც შერწყმული იქნება წარსული, აწმყო და უკეთესი მომავალი. მიუხედავად შეჭირვებული ჟამისა, გამოჩნდებიან ადამიანები, ვისაც გაუჩნდება სურვილი ხელი შეგვიწყოს ამ უნიკალური წიგნი-ალბომის გამოცემაში. ჩემო მეგობარო! თუ შენს ოჯახში მოიპოვება ჩვენი კუთხის ისტორიის ამსახველი მასალები, მოგვაწოდე და მას ჩვენს მკითხველს გავაცნობთ. სასიამოვნო ვალდებულებად მივიჩნევთ განსაკუთრებული მადლობა ვუძღვნათ: ვალერი კვარაცხელიას, თენგიზ სარიშვილის, გოდერძი ბუკიას, ვასილ ხორავას, ირაკლი ხახუბიას, კახა ლატარიას, ლონდა ფიფიას, მარინა ლაგვილავას, გოგი ბერაძისა და რევაზ ნარმანიას ოჯახებს. შემოქმედებითი ჯგუფი მადლობას წირავს მათ, ვინს დაუზარელი თანადგომითა და დახმარებით ხელი შეუწყო წინამდებარე გამოცემის მომზადებას: ლილი ბერაიას, გიორგი კალანდიას, ელენე კავლელაშვილს, ელენე გაბლიანს, ნინო წერედიანს, პაატა ლაგვილავას, მაგდალინა თოდუას, მარიკა ნარმანიას, ეკა ბელქანიას, ინგა პაპასკირს, იგორ ფიჩხაიას, გოგიტა ჩიტაიას, სოფო მაჭავარიანს, ია ბჟალავას, მზია ერისთავს, ნუნუკა გრძელიშვილს, საქართველოს კულტურული მემკვიდრეობის სააგენტოს, საქართველოს ტურიზმის დეპარტამენტს! მადლობა ბადრი ვადაჭკორიას, რომან თოლორდავას, ხვიჩა ნემსაძეს, ბესო ჯანჯღავას, ირაკლი შონ

მეგობრებო საინტერესო პოსტს გადავაწყდი დღეს და მინდა გაგიზიაროთ ❤️ საოცარი მოტივაცია და სიტყვები, გილოცავთ ყველას სკოლის დამთავრებას და ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადასვლას ❤️ ,,რა შესანიშნავი დღე გათენდა, არა, ახალგაზრდავ? ალბათ, აღელვებული ხარ და გულიც გამალებით გიცემს. დღეს ხომ განსაკუთრებული დღეა! ეს ესაა, სკოლას გამოეთხოვე და შენი ცხოვრების ახალ საფეხურზე გადასვლის მაუწყებელი ზარიც დაირეკა. ამ დღეს უჩვეულო გარემოში ხვდები და შესაძლოა, გული გწყდება, რომ ყველაფერი ისე არაა, როგორც შენს ლაღ გონებას წარმოედგინა. მაგრამ ამაზე ნუ იდარდებ. ყველაფერი მაინც შენს ხელშია. ყველაფერი ისე იქნება, როგორც თავად გსურს! გულში არ გაივლო, ჩემო კარგო, თითქოს ამ ზარის წკრიალი დასასრულზედ მიგანიშნებდეს. ზარი მახარობელია, დღესასწაულია, დასაწყისია, თუგინდ ბოლო ერქვას. მე ღრმად მწამს, ახალგაზრდავ, რომ ადამიანი მარადჟამ ცნობისმოყვარე მოწაფეა, ყველა ასაკში. და ყოველ ჯერზე, როცა ერთ ფანჯარას ხურავ, შენ თვალწინ, მუდამ ათობით, ასობით ახალი ფანჯარა იღება. ეს ზარიც, სწორედ რომ ცოდნის ახალ ფანჯარაზე, შენი მოსწავლეობის ახალ დასაწყისზე მიგანიშნებს. ნება შენია, საით წახვალ, რომელ ფანჯარას შეაღებ, მეგობარო. მოუსვენარ ცნობისმოყვარეობას ყური მიუგდე და მუდამ დარჩი სწავლის გულმხურვალე მძებნელად. შენს თავს გულდასმით გამოჰკითხე, საით მიდიხარ, რისკენ ისწრაფვი, ის კი, სწორ პასუხებს გიამბობს და გზასაც მარტივად გაიგნებ. მომავლის გზაზე დაბრკოლებებსაც გადააწყდები. მრავალი გამოცდის ჩაბარება მოგიწევს. ნუ შეშინდები! და თუ ფეხი დაგიცდა, წამოდექი და ისევ მიზნისკენ სვლა განაგრძე. ყოველთვის ირწმუნე საკუთარი თავის და არასოდეს იფიქრო, რომ რაიმე არ შეგიძლია. დარჩი საკუთარი თავის უფალი და არასდროს დაუშვა, რომ ვინმემ შენს სურვილებზე იბატონოს. ნუ გაჩერდები! შეცვალე, იბრძოლე, იარე, შეაღე! ფართო გზა მიეც შესაძლებლობებს! შეკითხვების დასმის ნუ მოგერიდება. ყოველთვის იკითხე. და გიამბობენ. თუკი გკითხავენ, შენც სულ უამბე. ყველაფერი, რასაც ისწავლი, სხვასაც ასწავლე. ყოველთვის გახსენი ცოდნის ახალი ფანჯარა. და ყოველ ჯერზე, როცა წერტილს დასვამ, იქვე ახალი აბზაცი წამოიწყე. გზას დაგილოცავ, ახალგაზრდავ! მარად შენი — მკითხე მოამბე. ,, #news #opinion #lastball #goodplaces #goodvibes Tbilisi

გარდაცვლილ გიორგი შაქარაშვილის ბიძა მირიან ნიკოლაძე განცხადებას ავრცელებს. მირიან ნიკოლაძე ელისო კილაძესა და ნიკა გვარამიას პასუხობს, რომლებმაც ტელევიზიაში მირიან ნიკოლაძის ხელწერილი წარადგინეს, სადაც საუბარი იყო, რომ გამოძიების დეტალებზე. ისინი აღნიშნავდნენ, თითქოს მირიან ნიკოლაძემ ჩაიბარა გიორგი შაქარაშვილის თეთრი ფერის ბოტასები გამოძიებისგან. როგორც მირიან ნიკოლაძე აღნიშნავს, „თქვე მართლა „თეთრ ბოტასიანებო“ თქვენ, ვიდრე სკანდალების კოცონზე დამწვავთ ვიდეო ფირებზე მაინც ნახეთ, ბავშვს რა ფერის ფეხსაცმელი აცვია“. „ნახალოვკელი „კაწრო“ და გამომძიებელი „ბაწრო“ რა მექნა მეტი ამ „სამოსან“ კაცს, გეხვეწე, გემუდარე ყველა გადაცემაში: „ნუ, იზამ, არ გემის ეგ საქმე, დაანებე თავი, ცოდვა ხარ თქო“, მაგრამ არ გამოვიდა. არ მინდოდა ასე დაგემთავრებინა, მაგრამ ვერ შევძელი. თქვენი ბოლო, რომ „თეთრი ბოტასები“ იყო, გული მიგძნობდა, მაგრამ მანამდე ჩემო გამოძიების „ბაწრო“, ერთი მძიმე და ნიშანდობლლივი დეტალია. როცა ოჯახის წევრი ბოლო იმედს შესციცინებს, რომ შვილი ცოცხალი იპოვოს, ის ემხრობა არა ბავშვის მოკვლის, არამედ მისი გადარჩენის ვერსიას. გიორგის აღმოჩენამდე არც ერთ წევრს ოჯახისას ბოლომდე არ სჯეროდა, რომ ვნადგურდებოდით. ამიტომ ვეძებდით მონასტრებში, მეტროსადგურებთან, მიმდებარე ფერდობებზე და კიდევ ბევრ ადგილას, ვიღებდით ვიდეო ფირების ჩანაწერებს, ვეკითხებოდით გამვლელებს, გვჯეროდა, რომ ჩანთა ბავშვმა დადო ხიდის ბურჯზე, ამიტომ ვებღაუჭებოდით ბოლო იმედს. სწორედ ამ დროს თქვა გიორგის ერთ-ერთმა ნათესავმა თქვენზე: „ლეშის სუნზე რომ გიენები დარბიან, ისე უნდათ ამათ, რომ ბავშვი მკვდარი აღმოჩნდესო“, რაზედაც ვუსაყვედურე და ახლა ვუხდი ბოდიშს. ვიდრე კომკავშირის ცეკას მდივანივით იჯდები სუფრის თავში, მუდმივად დაუწყებ შემთხვევის ადგილის ძებნას იქ, სადაც ბავშვი საერთოდ არ ყოფილა. მუდმივად დაიწყებ იმის მტკიცებას, რომ ბავშვი ხუთმეტრიანი ჯებირიდან გადავარდა წყალში და ამაზე მთელი ქვეყანა დაგცინებს. ვიდრე სისხლის სამართლის მასალები „თხა და გიგოსავით“ გეჭირება ხელში, მანამდე სუნთქვას შეაკვრევინებ ექვსი წუთით მთელ ქვეყანას და „მაღალი პროფესიონალიზმით“ დაუმტკიცებ, რომ ექვს წუთში „ყველაფერი დამთავრდა“. მერე დაგიწყებს დაზარალებული ხვეწნას-ნუ მირიცხავ მკვლელობის ვერსიას შენი უცოდინრობით და ხელს ნუ მიშლიო. ვიდრე სისხლის სამართლის საქმეებში განთავსებული გამომძიებლების სტანდარტული ათეულობით პატაკი გეგონება „მტკიცებულების განადგურების მცდელობა“, მანამდე პირველკურსელი იურისტების დაცინვის მსხვერპლი იქნები. ვიდრე წყალში ასფიქსიით გარდაცვლილ ბავშვზე (რომელიც ოჯახმა ჯერ კიდევ მესამე დღეს იცოდა), ექსპერტიზის მოსვლამდე მთელი სერიოზულობით ამტკიცებ, რომ მას „ოთხი დღე მანქანით“ დაატარებდნენ, მანამდე გააგრძელებ მუცლით მეზღაპრეობას და ბავშვები დაგცინებენ. მართლა მეზარება ახლა კიდევ ბევრი საცოდაობის წერა (დილით ადრე ვარ ასადგომი), მაგრამ გამოძიების სასწავლად ამ ეტაპზე ესეც გეყოფა. ახლა, რაც შეეხება შენს „საგამოძიებო ჯგუფს“. ელისო კილაძის იმედზე რომ იქნები, მერე ყველაფერი საკუთარ თავს უნდა დააბრალო. იმას რომ ვერ გაარკვევთ საქმეში რამდენი სამარშრუტო ტაქსი ფიგურირებს და რომელი რა მიმართულებით მოძრაობს, ბუნებრივია, „ხვალ მთელ ჭიათურას შემოივლით“ (თუ როგორც ბრძანა ქალბატონმა) თეთრპერანგიანი ადამიანების ძებნაში და ბოლოს მიხვდებით, შტერი თავი რატომ არ აძლევს ფეხებს მოსვენებას. მაგრამ ეგ არაფერი. გარდაცვლილი ბავშვის ბიძის თავისივე შვილის მკვლელთა დაფარვაში აღმოჩენილი „უტყუარი სამხილი“ -თეთრი ბოტასები, იყო ის, რაც რეალურად ხართ. კი ხართ ღირსები, საერთოდ რომ არ გითხრათ რა ხელწერილია და რის გამო შედგა, მაგრამ გეტყვით მერე ვიღაცა და შემდეგ გადაცემაში ისე „ჩაასწორებთ“, როგორც „ექვსი წუთის“ ამბავს, ვითომც აქ არაფერი მომხდარა. თქვე მართლა „თეთრ ბოტასიანებო“ თქვენ, ვიდრე სკანდალების კოცონზე დამწვავთ ვიდეო ფირებზე მაინც ნახეთ, ბავშვს რა ფერის ფეხსაცმელი აცვია. საკუთარმა დედამ, იმ დედამ, რომელსაც ყოველ ღამე თავიდან ჰკლავთ თქვენი მდარე მიდრეკილებების გამო, ჯერ კიდევ გიორგის ძებნის პროცესში გადმომცა, რომ კინოლოგიური სამსახურის მეშვეობით გვეძებნა ბავშვის კვალი, ხოლო საგამოძიებო მოქმედების შემდეგ დაგვიბრუნდა უკან, რასაც ადასტურებს „სკანდალური ხელწერილი“ (მაგის მთქმელს ნამუსი რომ არ აქვს ვიცი, მაგრამ დღეიდან სერიოზულადაც ნუ დაუჯერებთ რამეს, თქვენთვის ვიძახი). რას ვერჩი იმ ანგელოზივით მხატვრული ფილმის უწყინარ პერსონაჟს არ ვიცი, მაგრამ მთელი ქვეყანა, რომ დღეიდან ნახალოვკელ „კაწროზე“ და გამომძიებელ „ბაწროზე“ ისაუბრებს ეგ ვიცი“, – აღნიშნულია განცხადებაში.

ვისღა შეუძლია წარმოთქვას ფრაზა „ვირუსულად გავრცელდა“ ისე, რომ შიშმა არ აიტანოს? ვისღა შეუძლია შეხედოს საგნებს – კარის სახელურს, მუყაოს ყუთს, ბოსტნეულის ტომარას – ისე, რომ არ წარმოიდგინოს მათზე შემოჯარული უხილავი, უკვდავი, უსიცოცხლო, ჯამისებრი საწოვარებით დაწინწკლული ბურთულები, რომლებიც ჩვენს ფილტვებზე მიმაგრებას ელიან? ნამდვილი შიშის გარეშე ვისღა შეუძლია იფიქროს უცხო ადამიანის კოცნაზე, ავტობუსში ასვლაზე ან ბავშვის სკოლაში გაშვებაზე? ვისღა შეუძლია რისკების გამოთვლის გარეშე იფიქროს ყოველდღიურ სიამოვნებაზე? რომელი ჩვენგანი არ არის ცრუ ეპიდემიოლოგი, ვიროლოგი, სტატისტიკოსი და წინასწარმეტყველი? რომელი მეცნიერი ან ექიმი არ ლოცულობს ფარულად სასწაულისთვის? რომელი მღვდელი არ ემორჩილება – ფარულად მაინც – მეცნიერებას? და თუნდაც ვირუსის გავრცელების ფონზე, ვინ არ ააღელვა დიდ ქალაქებში ჩიტების ჭიკჭიკის გაძლიერებულმა ხმამ, გადასასვლელებზე ფარშევანგების ცეკვამ და დადუმებულმა ზეცამ? მსოფლიოში ინფიცირებულთა რაოდენობამ მილიონს გადააჭარბა. დაღუპულია 50 ათასზე მეტი ადამიანი. შესაძლოა ასობით ათასი ან უფრო მეტი კიდევ დაინფიცირდეს. ვირუსი თავისუფლად გადაადგილდა სავაჭრო გზებთან და საერთაშორისო კაპიტალთან ერთად, და მისმა თანმხლებმა საშინელმა ავადმყოფობამ ადამიანები თავიანთ ქვეყნებში, ქალაქებსა და სახლებში გამოკეტა. თუმცა კაპიტალის მოძრაობისგან განსხვავებით, ეს ვირუსი გავრცელებისკენ ისწრაფვის და არა მოგებისკენ. მან გაუაზრებლად, გარკვეული დოზით დინებას მიმართულება შეუცვალა. მასხრად აიგდო საიმიგრაციო კონტროლი, ბიომეტრია, ციფრული კონტროლი და სხვა ნებისმიერი სახის მონაცემთა ანალიზი. ჯერჯერობით ყველაზე მეტად გავრცელდა მსოფლიოს ყველაზე მდიდარ, ძლიერ ქვეყნებში, მწყობრიდან გამოიყვანა კაპიტალიზმის ძრავა. შესაძლოა, დროებით, მაგრამ საკმაო დროით იმისთვის, რომ მისი ნაწილები შევისწავლოთ, რათა შევაფასოთ და გადავწყვიტოთ, მისი შეკეთება გვირჩევნია, თუ უკეთესი ძრავის ძიება. სამთავრობო პირები, რომლებიც პანდემიის მართვას ხელმძღვანელობენ, გატაცებით საუბრობენ ომზე. ისინი „ომს“ როგორც მეტაფორას კი არა, პირდაპირი გაგებით იყენებენ. და ეს მართლაც რომ ომი იყოს, ვინ მოემზადებოდა აშშ-ზე უკეთ? წინა ხაზის მებრძოლებს ნიღბებისა და ხელთათმანების ნაცვლად – იარაღები, „ჭკვიანი ბომბები“, ბუნკერის ასაფეთქებლები, წყალქვეშა ნავები, რეაქტიული გამანადგურებლები და ატომური ბომბები რომ სჭირდებოდეთ, იქნებოდა კი მათი დეფიციტი? ღამღამობით ნახევარი მსოფლიოს დაშორებით, ზოგიერთი ჩვენგანი ნიუ-იორკის გუბერნატორს გაუგებარი აღტაცებით უყურებს. თვალს ვადევნებთ სტატისტიკას და ვისმენთ ამბებს ამერიკის გადატვირთულ საავადმყოფოებზე, დაბალანაზღაურებად, მუშაობით გადამწვარ ექთნებზე, რომლებსაც ნიღბების ნაგვის ჩანთებისგან და ძველი საწვიმრებისგან დამზადება უწევთ, რომლებიც ყველაფერს რისკავენ ავადმყოფის დასახმარებლად. ვისმენთ ამბებს, როგორ ეცილებიან შტატები ერთმანეთს ვაჭრობაში სასუნთქი აპარატების მისაღებად; ვისმენთ ექიმების დილემის შესახებ, რომლებსაც უწევთ არჩევანი გააკეთონ, ვინ მიიღებს სასუნთქ აპარატს და ვის გაწირავენ სასიკვდილოდ. ჩვენ კი ჩვენთვის ვფიქრობთ, „ღმერთო ჩემო! ეს ამერიკაა!“ ტრაგედია არის უეცარი, ნამდვილი, მასშტაბური და ის ჩვენს თვალწინ იშლება. თუმცა ეს არ არის ახალი. ეს იმ მატარებლის მარცხია, წლების განმავლობაში რომ გზიდან ვარდებოდა. ვის აღარ ახსოვს ვიდეოები „გადაგდებულ პაციენტებზე“ – იმ ავადმყოფებზე, რომლებსაც ჯერ კიდევ საავადმყოფოს პერანგი ეცვათ, საჯდომი მოშიშვლებოდათ და რომლებსაც მალულად იშორებდნენ ქუჩის კუთხეში? საავადმყოფოების კარი ძალიან ხშირად დახურულა ამერიკის უიღბლო მოქალაქეებისთვის, მიუხედავად იმისა, რამდენად სერიოზული იყო მათი ავადმყოფობა ან როგორ იტანჯებოდნენ. ახლა მაინც აღარ ხდება ასე – რადგან ახლა, ვირუსის ხანაში ღარიბი ადამიანის ავადმყოფობამ შეიძლება მდიდრის ჯანმრთელობას ავნოს. და ახლა, ამ პერიოდშიც კი ბერნი სანდერსს, სენატორს, რომელიც საყოველთაო ჯანდაცვის ხისტ კამპანიას ეწეოდა, თავისსავე პარტიაშიც კი თეთრი სახლისთვის შეუფერებლად მიიჩნევენ. ჩემს ქვეყანაზე რაღა ვთქვა, ჩემს მდიდარ-ღარიბ ქვეყანაზე, ინდოეთზე – სადღაც ფეოდალიზმსა და რელიგიურ ფუნდამენტალიზმს, კასტურობასა და კაპიტალიზმს შორის გაჭედილზე, რომელსაც რადიკალი მემარჯვენე ინდუსი ნაციონალისტები მართავენ. დეკემბერში, სანამ ჩინეთი ვირუსს უჰანში ებრძოდა, ინდოეთის მთავრობას ასობით ათასი მოქალაქის საპროტესტო გამოსვლასთან უწევდა გამკლავება. მოქალაქეები მუსლიმთა წინააღმდეგ მიღებულ დისკრიმინაციულ კანონს აპროტესტებდნენ. COVID-19-ის პირველი შემთხვევა ინდოეთში 30 იანვარს დადასტურდა, დელი მხოლოდ რამდენიმე დღის შემდეგ დატოვა რესპუბლიკის დღის აღსანიშნავი აღლუმის საპატიო სტუმარმა, ამაზონის ტყის მშთანთქმელმა და COVID-ის უარმყოფელმა ჯაირ ბოლსონარომ [ბრაზილიის პრეზიდენტი]. თუმცა თებერვალში უამრავი საქმე იყო საიმისოდ, რომ მმართველი პარტიის დღის წესრიგში ვირუსის საკითხი დაეყენებინათ. თვის ბოლოს პრეზიდენტ დონალდ ტრამპის ვიზიტი იყო დაგეგმილი. ის მიიტყუეს იმ დაპირებით, რომ გუჯარათის შტატის სპორტულ მოედანზე მილიონიან აუდიტორიას დაახვედრებდნენ. ამ ყველაფერმა ბევრი დრო და ფული წაიღო. შემდეგ იყო დელის საკანონმდებლო ასამბლეის არჩევნები, რომელშიც პარტია ბჰარატია ჯანატა („ხალხის პარტია“) დამარცხებისთვის იყო განწირული, ძალისხმევის გაორმაგების მიუხედავად – მავნე, ყველაფრის მკადრებელი ინდუსნაციონალისტური კამპანიით. ეს კამპანია ფიზიკური ძალადობისა და „მოღალატეების“ ამოხოცვის მუქარით იყო გაჯერებული. ისინი მაინც დამარცხდნენ [ბჰარატია ჯანატა მეორე ადგილზე გავიდა]. ამიტომ ამ დამცირებაში ბრალდებული მუსლიმები უნდა დაესაჯათ. შეიარაღებული ინდუსი ვიჯილანტების ბრბომ დელიში, მუშათა კლასის დასახლებაში მცხოვრებ მუსლიმებს შეუტია. მათ პოლიციაც უმაგრებდა ზურგს. გადაწვეს სახლები, მაღაზიები, მეჩეთები და სკოლები. საპასუხოდ იმ მუსლიმებმაც შეუტიეს, რომლებიც ამბის ასეთ განვითარებას ელოდნენ. დაიღუპა 50-ზე მეტი ადამიანი. ათასობით ადამიანი ადგილობრივ სასაფლაოებზე მდებარე დევნილთა ბანაკებში გადასახლდა. ჯერ კიდევ დასახიჩრებული გვამებისგან ბინძურ, მყრალ საკანალიზაციო ქსელს ასუფთავებდნენ, როდესაც მთავრობის წევრებმა პირველი შეხვედრა გამართეს COVID-ის შესახებ და ინდოელთა უმეტესობამ პირველად გაიგო „ხელის სანიტაიზერის“ შესახებ. მარტის თვეც დატვირთული იყო. პირველი ორი კვირა დაეთმო ცენტრალურ შტატში, მადჰია-პრადეშში მთავრობის კონგრესს და „ხალხის პარტიის“ მთავრობის დანიშვნას. 11 მარტს ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციამ COVID-19 პანდემიად გამოაცხადა. ორი დღის შემდეგ, 13 მარტს ჯანდაცვის მინისტრმა კი განაცხადა, რომ კორონა „ჯანმრთელობისთვის არ არის საგანგაშო“. საბოლოოდ, 19 მარტს ინდოეთის პრემიერ-მინისტრმა ერს მიმართა. ბევრი არ უვარჯიშია. მან უბრალოდ საფრანგეთისა და იტალიის სტრატეგიები მიითვისა. გაგვაფრთხილა „სოციალური დისტანცირების“ საჭიროებაზე (ეს მარტივი გასაგებია საზოგადოებისთვის, რომელიც ასე ღრმად არის ჩაფლული კასტურ წყობაში) და 22 მარტიდან კომენდანტის საათი გამოაცხადა. არაფერი უთქვამს იმაზე, თუ რის გაკეთებას აპირებდა მთავრობა კრიზისის დროს, თუმცა ხალხს სთხოვა, გამოსულიყვნენ აივნებზე და ჯანდაცვის მუშაკებთან მისასალმებლად ქვაბებსა და ტაფებზე დაეკრათ. პრემიერ-მინისტრს იმ დრომდე არც კი ეხსენებინა, ინდოეთი რომ კვლავ ეწეოდა დამცავი და სასუნთქი აღჭუღვილობების ექსპორტს. ნაცვლად იმისა, რომ ეს აღჭურვილობა საავადმყოფოებისა და სამედიცინო პერსონალისთვის შემოენახათ. გასაკვირი არც იყო, ნარენდა მოდის [პრემიერ-მინისტრის] წინადადებას დიდი ენთუზიაზმით რომ შეხვდნენ. ურტყამდნენ ქვაბებს, ცეკვავდნენ და აწყობდნენ პროცესიებს. მთლად სოციალური დისტანცირებაც არ გამოვიდა. მომდევნო დღეებში კი კაცი წმინდა ძროხის ნაკელის გროვაში ჩახტა, ხოლო „ხალხის პარტიის“ მხარდამჭერებმა ძროხის შარდის სმის წვეულებები გამართეს. ობიექტურობისთვის ისიც უნდა ითქვას, რომ ბევრმა მუსლიმურმა ორგანიზაციამ გამოაცხადა, რომ ყოვლისშემძლე [ღმერთი] იყო პასუხი ვირუსისთვის და მორწმუნეებს მეჩეთებში შეკრებისკენ მოუწოდა. 24 მარტს, საღამოს 8 საათზე მოდი ტელეკრანზე ისევ გამოჩნდა და გამოაცხადა, რომ შუაღამის შემდეგ მთელი ინდოეთი მკაცრი თვითიზოლაციის რეჟიმზე გადაერთვებოდა. მისივე თქმით, იზღუდებოდა კერძო და საზოგადოებრივი ტრანსპორტის გადაადგილება. ისიც დასძინა, რომ ამ გადაწყვეტილებას იღებდა არა როგორც პრემიერ-მინისტრი, არამედ როგორც ჩვენი ოჯახის უხუცესი. ვის შეუძლია გადაწყვიტოს, რომ 1.38-მილიარდიანი სრულიად მოუმზადებელი მოსახლეობა თვითიზოლაზიაში გადავიდეს? თან ისე, რომ ამის შესახებ 4 საათით ადრე ატყობინებ. მან ეს მთავრობასთან შეუთანხმებლად გადაწყვიტა, მთავრობას კი ამ გადაწყვეტილების საზიანო შედეგებთან გამკლავება მოუწევს. ინდოეთის პრემიერ-მინისტრი მოქალაქეებს მოიაზრებს მტრულ ძალად, რომელსაც თავს მოულოდნელად უნდა დაესხა და არასდროს ენდო – მისი მეთოდები სწორედ ასეთ შთაბეჭდილებას ტოვებს. და ვიყავით თვითიზოლაციაში. ჯანდაცვის ბევრი სპეციალისტი და ეპიდემიოლოგი ამ ნაბიჯს მიესალმა. შეიძლება, ისინი თეორიულად მართლები არიან. თუმცა, ცხადია, არცერთ მათგანს არ შეუძლია მხარი დაუჭიროს დამღუპველ რამეს – გეგმის არქონას. ან მზაობას, ანუ მსოფლიოს ყველაზე დიდ, სადამსჯელო იზოლაციას, რომელიც ბოლოს დასახული მიზნების სრულიად საპირისპირო მოვლენად იქცა. კაცმა, რომელსაც სეირის ყურება უყვარს, თვითონვე შექმნა ყველა სეირის სეირი. სანამ შეშფოთებული მსოფლიო აკვირდებოდა, ინდოეთმა ყველა თავისი სირცხვილი გამოააშკარავა – სისასტიკე, სტრუქტურულობა, სოციალური და ეკონომიკური უთანასწორობა, გაუხეშებული ინდიფერენტულობა ტანჯვის მიმართ. იზოლაციამ იმ ქიმიური ექსპერიმენტივით იმუშავა, დამალულ ნივთიერებებს რომ ამჟღავნებს. მაღაზიების, რესტორნებისა და სამშენებლო ინდუსტრიის დახურვასთან ერთად, მდიდარი და საშუალო კლასი გალავანშემორტყმულ დასახლებებში გამოიკეტა. ჩვენმა ქალაქებმა და მეგაქალაქებმა კი მუშათა კლასის თავიდან მოცილება დაიწყო. მიგრანტ მუშებს წანაზარდებივით იშორებდნენ. ბევრი მათგანი დამსაქმებელმა ან მიწათმფლობელმა გაიყვანა ქალაქიდან. ხოლო რადგანაც საზოგადოებრივი ტრანსპორტი არსად ჩანდა, საკუთარ სოფლებამდე ფეხით მსვლელობა დაიწყო მილიონობით ღატაკმა, მშიერმა, მწყურვალმა, ახალგაზრდამ და მოხუცმა, კაცმა, ქალმა, ბავშვმა, სნეულმა, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონემ, მათ, ვისაც წასასვლელი აღარსად ჰქონდა. ისინი დღეების განმავლობაში მიაბიჯებდნენ ასობით კილომეტრით დაშორებულ ბადაუნისკენ, აგრასკენ, აზამგარჰისკენ, ალიგარჰისკენ, ლუქნავისკენ, გორაკჰპურისკენ. ზოგიერთი მათგანი გზაში დაიღუპა. მათ იცოდნენ, რომ შინ ბრუნდებოდნენ, რათა შიმშილი დაეოკებინათ. ალბათ ისიც იცოდნენ, რომ შეიძლებოდა ვირუსის გადამტანი ყოფილიყვნენ და ოჯახის წევრებისთვის, მშობლებისა და ბებია-ბაბუებისთვის გადაედოთ. თუმცა მათ საშინლად სჭირდებოდათ სიახლოვის ნამცეცი, საკვებივით სჭირდებოდათ – თუ სიყვარულივით არა – თავშესაფარი და ღირსების გრძნობა. სანამ მიდიოდნენ, ზოგიერთს კომენდანტის საათის წესების დარღვევის გამო სასტიკად უსწორდებოდა და ამცირებდა პოლიცია. ბიჭებს ქუჩაში ხტუნვასა და ბუქნების გაკეთებას აიძულებდნენ. ქალაქ ბარელისთან კი ადამიანები შეაჯგუფეს და ქიმიური სპრეი გადაასხეს. რამდენიმე დღის შემდეგ მთავრობამ ვირუსის გავრცელების შიშით შტატების შესასვლელები ქვეითებისთვისაც ჩაკეტა. ადამიანები, რომლებიც დღეების განმავლობაში სახლებისკენ მიიწევდნენ, შეაჩერეს და აიძულეს ქალაქების იმ ბანაკებში დაბრუნებულიყვნენ, საიდანაც ასევე იძულებით წამოვიდნენ. ხანდაზმულებს 1947 წლის გადასახლების მოგონებები გაუცოცხლდათ, როდესაც ინდოეთი გაიხლიჩა და პაკისტანი დაიბადა. ოღონდ იმ განსხვავებით, რომ ახლანდელი გამოსვლა [ბიბლ.] არა რელიგიამ, არამედ კლასობრივმა დაყოფამ განაპირობა. თუმცა ისინი ინდოეთის უღარიბეს ადამიანებს არ წარმოადგენდნენ. მათ სამსახური მაინც ჰქონდათ (აქამდე მაინც) ქალაქში და სახლი, სადაც დაბრუნდებოდნენ. უსამსახურონი, უსახლკარონი და უიმედონი ისევ იქ რჩებოდნენ, სადაც აქამდე იყვნენ – ქალაქებსა თუ სოფლებში, სადაც დიდ გაჭირვებას ამ ტრაგედიამდე კარგა ხნით ადრე ჰქონდა ფესვი გადგმული. ამ კოშმარული დღეების მიუხედავად, შინაგან საქმეთა მინისტრი ამიტ შაჰი საჯაროდ მაინც არ გამოჩენილა. როცა დელიში მსვლელობა დაიწყო, ღაზიპურამდე მისასვლელად იმ ჟურნალის პრესბარათი გამოვიყენე, რომლისთვისაც რეგულარულად ვწერ. ბიბლიური სცენა იყო. ან შეიძლება არც იყო. ბიბლია ვერ წარმოიდგენდა ადამიანების ასეთ სიმრავლეს. ფიზიკური დისტანცირების მიზნით გამოცხადებულმა თვითიზოლაციამ საპირისპირო შედეგი გამოიღო – წარმოუდგენელი მასშტაბის ფიზიკური სიმჭიდროვე. ინდოეთის ქალაქებშიც კი ეს არის სინამდვილე. მთავარი ქუჩები შეიძლება ცარიელი იყოს, მაგრამ ღარიბები გამოკეტილნი არიან ბარაკებში, ჯურღმულებსა და ქოხმახებში. მსვლელობაში მონაწილეთაგან ვისაც ვესაუბრე, ყველა ღელავდა ვირუსის გამო. თუმცა ის ამ ადამიანების ცხოვრებაში ნაკლებად რეალური, ნაკლებად ხელშესახები იყო, განსხვავებით მოსალოდნელი უმუშევრობისგან, შიმშილისა და პოლიციის ძალადობისგან. ყველა იმ ადამიანს შორის, ვისაც გავესაუბრე (მათ შორის ერთი კვირით ადრე ანტიისლამურ თავდასხმებს გადარჩენილ მუსლიმი მკერავების ჯგუფს), ერთი კაცის სიტყვებმა განსაკუთრებით ამაღელვა. ის დურგალი იყო, მარჯიტი ერქვა და გორახპურამდე, ნეპალის საზღვრის მახლობლად განეზრახა მისვლა. „იქნებ, როცა ბატონი მოდი ამ გადაწყვეტილებას იღებდა, ჩვენ შესახებ არვინ არაფერი უთხრა. იქნებ მან ჩვენზე არ იცის?“, – თქვა მან. ეს „ჩვენ“ დაახლოებით 460 მილიონი ადამიანია. შტატების ადგილობრივმა მთავრობებმა (აშშ-ის მსგავსად) მეტი გულისხმიერება გამოიჩინეს კრიზისის დროს. სავაჭრო გაერთიანებები, კერძო პირები და სხვადასხვა კოლექტივი საკვებსა და განსაკუთრებით საჭირო პროდუქტებს არიგებდნენ. ცენტრალური მთავრობა კი აუჩქარებლად პასუხობდა ადგილობრივ ხელისუფლებათა სასოწარკვეთილ თხოვნებს ფულად სახსრებზე. ირკვევა, რომ პრემიერ-მინისტრის დახმარების ეროვნულ ფონდს არ გააჩნია ხელმისაწვდომი მზა თანხა. ამის ნაცვლად, კეთილისმსურველთა ფული როგორღაც ახალ ამოუცნობ ფონდში PM-CARES-ში გადაუტანიათ. წინასწარ შეფუთულმა საკვებმაც დაიწყო გამოჩენა, შეფუთვებზე პრემიერ-მინისტრის სახე იყო გამოსახული. ამ ყველაფერთან ერთად, პრემიერ-მინისტრმა იოგა ნიდრას ვიდეო გამოაქვეყნა. ვიდეოში კომპიუტერული ანიმაციით შექმნილი, საოცნებო სხეულის მქონე თავისივე პროტოტიპი იოგას მოძრაობებს ასრულებს, რათა ხალხს თვითიზოლაციის სტრესთან გამკლავებაში დაეხმაროს. ნარცისიზმი ძალზედ შემაწუხებელია. შეიძლება, ერთ-ერთი ასანა [იოგას პოზა] სათხოვარი ასანა იყოს, რომლის მეშვეობითაც პრემიერი მოდი საფრანგეთის პრემიერ-მინისტრს სთხოვს: დაგვრთოს ნება, რომ დავარღვიოთ ის პრობლემური შეთანხმება Rafale-ის რეაქტიულ გამანადგურებლებზე [ინდოეთის მთავრობამ საფრანგეთისგან 7,8 მილიარდ ევროდ 36 ახალი საბრძოლო ხომალდი შეისყიდა] და ის 7,8 მილიარდი ევრო სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან საგანგებო ღონისძიებებს მოვახმაროთ მილიონობით მშიერი ადამიანის დასახმარებლად. ფრანგებიც უეჭველად გაგვიგებენ. თვითიზოლაციის მეორე კვირას მომარაგების ჯაჭვი წყდება, წამლები და განსაკუთრებული მნიშვნელობის მარაგები თავდება. ათასობით სატვირთოს მძღოლი ცოტაოდენი საკვებითა და წყლით შუა გზაშია მიტოვებული. მოსამკელად გამზადებული თავთავები ნელ-ნელა ლპება. დგას ეკონომიკური კრიზისი. მიმდინარეობს პოლიტიკური კრიზისი. კორონავირუსის ამბავი მეინსტრიმულმა მედიამ ერთხმად გადააქცია 24-საათიან, ტოქსიკურ ანტიმუსლიმურ კამპანიად. „სუპერგამავრცელებელი“ აღმოჩნდა ორგანიზაცია Tablighi Jamaat. ისინი ინფორმაციას მუსლიმთა სტიგმატიზებისა და დემონიზების მიზნით ავრცელებდნენ. ზოგადი რიტორიკა კი ისეთი იყო, თითქოს მუსლიმებმა შექმნეს ვირუსი და გაავრცელეს, როგორც ჯიჰადის ფორმა. Covid-ის კრიზისი ჯერ კიდევ წინ არის. ან არ არის. არ ვიცით. თუ/როდესაც ეს კრიზისი დადგება, შეგვიძლია დარწმუნებულნი ვიყოთ, რომ არსებული ცუდი წინასწარგანწყობები რელიგიის, კასტისა და კლასის მიმართ კიდევ უფრო გამძაფრდება. დღეს (2 აპრილს) ინდოეთში კორონავირუსის თითქმის 2 000 დადასტურებული შემთხვევა და 58 გარდაცვლილია. ცხადია, ეს მონაცემები სანდო არც არის, რადგან ის, სამწუხაროდ, ტესტების უმნიშვნელო რაოდენობას ემყარება. ექსპერტთა მოსაზრებები ერთმანეთს არ ემთხვევა. ზოგიერთი მილიონობით ინფიცირებულს წინასწარმეტყველებს. სხვები ფიქრობენ, რომ დანაკარგი გაცილებით ნაკლები იქნება. ჩვენ შეიძლება ვერასდროს დავინახოთ კრიზისის კონტურები, მაშინაც კი, როცა ჩვენ შემოგვიტევს. რაც ვიცით, ის არის, რომ ჯერ საავადმყოფოებზე მოთხოვნა არ გაზრდილა. ინდოეთის სახელმწიფო ჰოსპიტლები და კლინიკები ვერ უმკლავდებიან მილიონამდე ბავშვს, რომლებიც ყოველწლიურად იღუპებიან დიარეის, საკვების უკმარისობისა და ჯანმრთელობის სხვა პრობლემების გამო. ვერ უმკლავდებიან ტუბერკულიოზით დაავადებულ ასობით ათას პაციენტს (მსოფლიოში დაავადებულთა მეოთხედი), ანემიურ და კვების უკმარისობით დასუსტებულ პოპულაციას, რომლისთვისაც ნებისმიერი ავადმყოფობა შეიძლება ფატალური აღმოჩნდეს – აქ ისეთ კრიზისს ვერ გაუმკლავდებიან, როგორიც ამერიკასა და ევროპაშია. მთელი ჯანდაცვა მეტ-ნაკლებად შეჩერებულია, რადგან საავადმყოფოები ვირუსთან ბრძოლაზე გადაერთნენ. ინდოეთის სამედიცინო დისციპლინების ლეგენდარული ინსტიტუტის ტრავმის ცენტრი დახურულია. კიბოთი დაავადებული ასობით პაციენტი კი, რომლებიც საავადმყოფოს გზებზე ცხოვრობენ, ნახირივით გაფანტულა. მათ „კიბოს დევნილების“ სახელით იცნობენ. ადამიანები დაავადდებიან და სახლებში დაიხოცებიან. ჩვენ მათი ამბავი შეიძლება ვერასოდეს გავიგოთ. ისინი შეიძლება სტატისტიკადაც კი ვერ იქცნენ. ჩვენ მხოლოდ იმედიღა გვრჩება, რომ ის მკვლევრები, რომელთა აზრითაც, ვირუსს ცივი ამინდი მოსწონს, არ ცდებიან (თუმცა სხვა მკვლევრებს ამაში ეჭვი ეპარებათ). ასე ძლიერად, ასე ირაციონალურად ხალხს არასოდეს უნატრია მწველი, სასტიკი ინდური ზაფხული. რა არის ეს, რაც ჩვენ დაგვემართა? კი, ვირუსია. მას არ გააჩნია მორალური ღირებულება. თუმცა ის ნამდვილად ვირუსზე მეტია. ზოგიერთს სწამს, რომ ეს უფლის გზაა ჩვენს აზრზე მოსაყვანად. ზოგიერთის აზრით, ეს ჩინური კონსპირაციაა, რათა მსოფლიოზე ბატონობა შეძლონ. #პოლიტიკა #პანდემია #კრიზისი

უკანასკნელი 5 თვის განმავლობაში სამყარო სრულად შეიცვალა. პირბადე და ჰიგიენური საშუალებები ჩვენი ყოველდღვიური ცხოვრების მთავარ ატრიბუტებად იქცნენ. დაიღუპა ათასობით ადამიანი და კაცობრიობის ნახევარი სახლში გამოიკეტა. მთავარმა გლობალურმა თემამაც კი, გარემოს დაცვის პრობლემებმა, მეორე პლანზე გადაიწია, თუმცა საინტერესოა, რეალურად, რა გავლენა აქვს პანდემიას ეკოლოგიაზე. სამწუხაროდ, ზოგიერთი მასმედიისა და პრესის საშუალებით ამ საკითხის გაშუქება არა სწორი გზით ხდება. მათი თქმით პანდემიამ დადებითი გავლენა იქონია ეკოლოგიაზე, რამე თუ ჰაერში CO2ის რაოდენობა სავალალო ნიშნულს ჩამოცდა, გაიწმინდა სხვა მავნე ნაწილაკებისგან და ოზონის ხვრელმაც კი იკლო. თუმცა რა მოხდება ცხოვრების კალაპოტში ჩადგომის შემდეგ, ამაზე არავინ საუბრობს. ... თვალაჩინოებისთვის, ეს თემა უნდა გავყოთ ორ ნაწილად: I.კორონავირუსის გავლენა ეკოლოგიაზე, უშუალოდ პანდემიის დროს და II.მისი გავლენა გარემოზე პოსტ-პანდემიურ მსოფლიოში. რა თქმა უნდა, დღეის მონაცემებით, გარემო იმაზე გაცილებით სუფთაა, ვიდრე მანამ, სანამ პანდემია დაიწყებოდა. გასაგებიცაა, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ფაბრიკა-ქარხნების მუშაობა შეჩერებულია, ავტომანქანების მოძრაობა შეზღუდული, საჰაერო მიმოსვლა აკრძალულია ისევე როგორც სახმელეთო,ქვეყნიდან-ქვეყანაში. ასე რომ, სამართლიანია ვთქვათ რომ_დედამიწამ ჩაოიხსნა პირბადე და გაგვიკეთა ჩვენ_ადამიანებს. თუმცა არ დაგვავიწყდეს, რომ დროებით! რეალობას თუ კი თვალს გავუსწორებთ, მივხვდებით, რომ მას შემდეგ რაც პანდემია ჩაივლის ეკოლოგიური პრობლემა იმაზე მეტად შეგვაწუხებს ვიდრე მანამ. დღეს ერთმა პრობლემამ, პანდემიამ, გადაფარა მეორე, ეკოლოგიური გამოწვევა. თუმცა ეს არ ნიშნავს რომ ეს უკანასკნელი სრულად გაქრა. პრიორიტეტი მიენიჭა კაცობრიობის გადარჩენას, და არა გარემოს დაცვას. ის თანხები, რომლებიც აქამდე გარემოს დაცვით ფონდებში ირიცხებოდა, დღეს სამედიცინო და სხვა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან სექტორებს ხმარდება. მაგრამ რა იქნება შემდეგ?! ჯანმრთელობის კრიზისის გადალახვის შემდეგ, პრობლემა იქნება ეკონომიკა. აღდგება საჰაერო თუ სახმელეთ მიმოსვლა, ორმაგი სიხშირით ამუშავდება ფაბრიკა-ქარხნები, რათა, ახლა უკვე ეკონომიკური კრიზისისგან იხსნას თავი მსოფლიომ. შემდეგი გაჩერება იქნება სოციალური კრიზისი და მხოლოდ ამის შემდეგ დაიწყება კვლავ ეკოლოგიაზე ფიქრი. ყველაზე ცუდი ნაწილი კი ამ ქრონოლოგიაში არის ის, რომ ეკონომიკურ-სოციალური და ჯანმრთელობის კრიზისის გამოვლის შემდეგ მსოფლიოს აღარ დარჩება საკმარისი თანხა იმისთვის, რომ გარემოზე(რომელიც იმაზე მეტად იქნება დაბინძურებული, ვიდრე ოდესმე) ისე იზრუნოს, როგორც მანამ სანამ ვირუსი გამოჩნდებოდა. ერთადერთი და მინიმალური ქმედითი ნაბიჯი რიგით მოქალაქეთა მხრიდან, რათა თავიდან ავიცილოთ ეკოლოგიური კატასტროფა, არის ის რომ ამ პერიოდში არ დავაბინძუროთ გარემო, მოხმარებული პირბადეებით, ხელსახოცებით და სხვა არა-ხრწნადი ნივთებით. პანდემია ადრე თუ გვიან ჩაივლის და ჩვენ მოგვიწევს მოვიმკათ ჩვენივე დათესილი_დაბინძურებული გარემოს სახით.Feedc #feedcgrant

ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრის, ნათია თურნავას განცხადებით, საქართველოსთან ფრენების აღდგენის სურვილი 20-მდე ავიაკომპანიამ გამოთქვა. როგორც ნათია თურნავამ მთავრობის სხდომის დასრულების შემდეგ განაცხადა, მალე კონკრეტული თარიღები გახდება ცნობილი, თუ როდის აღდგება კონკრეტული მიმართულებები. „სულ მალე უკვე კონკრეტული მიმართულებებით ფრენების აღდგენაზე გვექნება არამარტო დასტური ავიაკომპანიების, არამედ კონკრეტული თარიღები ფრენების. ასევე კიდევ ერთხელ ვიტყვი, რომ უკვე დღეის მონაცემებით, 20-ზე მეტმა ავიაკომპანიამ, ვინც აქამდე ასრულებდა რეგულარულ ფრენებს საქართველოში, დაადასტურა თავისი მზადყოფნა, რომ პირველივე შესაძლებლობისთანავე აღადგინოს ფრენები, მათ შორის არიან „ვიზეარი", „რაინეარი", რომელმაც თავისი სურვილი საჯაროდ განაცხადა, „თურქეთის ავიახაზები", „ისრაელის ავიახაზები", „ყატარი", ეს არის 20-ზე მეტი ავიაკომპანია, ვინც მზადყოფნას აცხადებს. ეს არის ორკომპონენტიანი ამოცანა. ერთი ეს არის პირდაპირი ფრენები და ავიაკომპანიები მზად არიან ამისთვის, ყველა უსაფრთხოების წესების დაცვით, მეორე და მნიშვნელოვანი კომპონენტი არის ქვეყნებს შორის შეთანხმება და აქაც ჩვენ ძალიან აქტიურად ვმუშაობთ, თუ რა წესებით იფუნქციონირებს ეს უსაფრთხო ტურიზმი და უსაფრთხო კორიდორები. საქართველოს ყველა წინაპირობა გააჩნია იმის, რომ ჩვენ მართლაც ვიყოთ პირველი ქვეყანა, ვინც ყველა ამ უსაფრთხო კორიდორში მონაწილე იქნება იმიტომ, რომ ჩვენ დავაგროვეთ ძალიან დიდი გამოცდილება სამედიცინო გაიდლაინების და წესების დაცვის ისე, რომ მართლაც ეპიდემიოლოგიური სიტუაცია სანიმუშოდ ვმართეთ, ჩვენ გვაქვს ძალიან დივერსიფიცირებული ტურისტული პროდუქტი, ანუ ღია ცის ქვეშ არსებული ძალიან ბევრი საინტერესო ლოკაცია, სადაც უსაფრხოდ და სიამოვნებით ჩამოვა უცხოელი ტურისტი და აქედან გამომდინარე, ჩვენ საკმაოდ ოპტიმისტურად ვუყურებთ ტურისტული სეზონის გახსნის პერსპექტივას”, - განაცხადა მინისტრმა.