ხშირად დამისვამს ეს კითხვა საკუთარი თავისთვის,მაგრამ წლების განმავლობაში პასუხთა რაოდენობა სულ უფრო და უფრო მცირდება დღეს კი ვგრძნობ რომ ადამიანათ ქცევის მთავარი კულტი ღირსებაა.ხშირად ჩვენ ვკარგავთ მთავარს და ვეძიებით შეუცნობელს ვცდილობ შევიცნოთ ვიპოვოთ ვაღიაროთ გავაღმერთოთ მაგრამ მაინც უღმერთოდ ვიყოთ მიჯაჭვული ჩვენს ადამიანობას.თუნდაც ერთი ადამიანი ვინც შენი მამოძრავებელი ძალა ხდება მოტივაციის წყარო ინსპირაცია იგი გაწყებინებს მოქმედებას ფიქრს მისით იწყებ მეტამორფოზას გადიხარ ევოლუციურ გზას აზროვნებისკენ და როდესაც თვალებს ახელ მიხვდები რომ აღარ ხარ ადამიანი აღარ ხარ მატერია ხარ ორაზროვანი მახინჯი სივრცე რომელიც მუდმივად ითხოვს შევსებას შენ ვერ აკმაყოფილებ შენს თავს ცდილობ წახვიდე წინ ბორგავ განიცდი იღებ ბედნიერებას,მაგრამ მაინც რა არის ადამიანად ყოფნა ? ადამიანად ყოფნა ეს უდიდესი ტვირთია რომელსაც თუნდაც ჩემნაირი სივრცული პიროვნებები ვერ იღებენ ტვირთად რადგან მე ავიღე პასუხისმგებლობა ჩემი თავის და მათ წინაშე ვინც ირწმუნა ჩემი ძალების დასაწყისშივე იდგნენ ჩემს გვერდით მე მაქვს პასუხისმგებლობა მათ წინაშე ვინც ზურგი მაქცია მიღალატა დამამცირა შემურაწყო მაგრამ ვერ დამაჩოქა.ყველაფრის აზრი კი ის არის რომ მე არ ვიბრძვი ჩემი ადამიანობისთვის მე ვიცი რომ არ მაქვს ადამიანად ყოფნის უფლება რადგან ამით მე ჩემს თავს ვუღალატებ ვუღალატებ მათ ვინც ელოდება თუ როდის დაეპატრონებიან ნაგლეჯებს მე მინდა ვიყო ადამიანი,მაგრამ მაქვს პასუხიმგებლობა იდეის წინაშე თავისუფლების იდეის წინაშე შენ შეიძება არც გესმოდეს ჩემი და შეიძლება არც იცოდე თუ როგორია თავისუფლება,მაგრამ მე გაძლევ შენ არჩევნის უფლებას მე შევძელი და მოგეცი არჩევნის უფლება რადგან შეგიძლია იარო სწორ გზაზე და არ გაიღო მსხვერპლი. იყო დიდკაცი თავისუფლების იდეის ქვეშ არ დაემონო მათ ვისაც ეს ასე ძალიან უნდათ ისწრაფვოდე სიმაღლეებისკენ.ამ ფიქრებში გადის ცხოვრება და აქედან იწყებ მარადისობა მე ვარ მარადისობის ნაწილი ისევე როგორც ისინი ვინც ჩემთან ერთად შეეწირებიან ბრძოლას თავისუფლებისთვის ბრძოლას შენთვის. დადგება იმის დროც როდესაც შენ ამას გაიგებ და ზუსტად მაშინ მე ვიქნები მარადისობა მე ვიქნები დრო და სივრცე მე გავხდები ადამიანი.

მთელი დღე ქუჩა ქუჩა ხეტიალში გავატარე.ზამთრის სუსხი ძვალსა და რბილში ატანდა , დიდი ხანია მივეჩვიე ქუჩის სიცივეს.შენ ვერ გამიგებ მკითხველო,რადგან ცხოვრებაში ერთხელ მაინც უნდა გამოცადო ღამის გატარება ღია ცის ქვეშ.რთულია,მაგრამ ვუძლებთ, ჩვენც კი საზოგადოების თქვენდავე აღიარებულ დაბალ ფენას გვაქვს ოცნებები და სურვილები და ზუსტად ეს ოცნება გვაძლებინებს ყოველღამესა და დღეს.დიახ ,მე მოწყალებას ვითხოვ. რთულია ამის აღიარება და საკუთარ თავთან გამხელა,მაგრამ ვაკეთებ, ახლაც როცა ამ ფიქრს ვწერ ღმერთის სახელით ვთხოვ რჯულშეცვლილ მამაოს დახმარებას.რჯულშეცვლილ მამაოს თვალები ავად უელავს და გვერდს მივლის.ძალიან რთულია როდესაც ადამიანად არ გთვლიან, მაგრამ ამას შევეგუე დიდი ხანია ვწერ ფიქრებს,მაგრამ წერა არასდროს მისწავლია; დიდი ხანია ვხედავ პეპლებს მაშინ როცა ცისარტყელის ფერები ტანში შედის და ყველა უჯრედს მიეწოდება. ახლა იფიქრებ ,თუ ამდენი საზრი და გონი აქვს, რომ ამას ფიქრობს რატომ ითხოვს მოწყალებასო იმიტომ რომ ჩემო მკითხველო, ყოველნახვაზე ყელს მღადრავ,მფატრავ,მამახინჯებ,მტკენ ,არ მიღებ, წიხლს მკრავ.სკოლიდან დიდი ხანია რაც წამოვედი, მიზეზი კი მარტივია, მამცირებდნენ როგორც მოსწავლეები ისე დიდფეხება და მოკლეჭკუის მქონე პედაგოგები.აი ისინი ჯინსების თაობა რომ 20 მანეთზე გაყიდეს.ესეა, სამწუხაროა მაგრამ მე შენზე მდიდარი ვარ, მდიდარი ვარ იმიტომ რომ ჩემი სხეული სავსეა ჭრილობებით, სიბინძურით, მაგრამ არსებობს ისეთი რამ რასაც ვერასდროს ატკენ, ვერ დაასახიჩრებ, ვერ კრავ წიხლს.ცნობიერი და აზრი ,სუფთა აზრი,მე ვიცი რომ დიდი დრო არ დამრჩენია ,მაგრამ სამსჯავროზე ყველანი შიშვლები წავრდგებით, მე ჩემს სიშიშვლეს დაჩვეული ვარ, აი შენ შენ კი შეგრცხვება კეთილო მკითხველო შენი სიშიშვლის.შეგრცხვება შენი ცხოვრების, გამიხსენებ მე, გაიხსენებ ამ ნაწერს და დაღონდები. ხომ შეიძლება ყველაფერი სხვაგვარად იყოს, ხომ შეიძლება რომ მეტად აღარ მატკინო და მიმიღო ისეთი ბინძური შენს სპეტაკ სამყაროში როგორიც ვარ.შეიძლება მე არ ვიცოდე თუ როგორია შენი სამყარო,მაგრამ სწავლა ხომ შემიძლია, ხომ შემიძლია ვისწავლო შენგან ყოველი ნაბიჯი.ჩვენ ერთად შეგვიძლია დიდრონი მთვარის დამარცხება და მზიანი დილის ერთად შეხვედრა. ახლაც კი როცა ჩემი სხეული იყინება და ვგრძნობ თუ როგორი არის ბოლო ჩასუნთქვის რბილი და ფაქიზი გემო ,ახლაც შენზე ვფიქრობ.ჩემს სხეულს არავინ მოაკითხავს გარდა ისევ ჩემი წრისა და იცი რა მკითხველო? მე აღარ მინდა ვიყო შენნაირი, დიახ ვამაყობ იმით რომ მქონდა დასახიჩრებული ლამაზი სულით. და ამოდის მზე, ისმის ჩიტების ხმა ,ისმის ქალი შეკივლების ხმა ჩემი ლეშის ხილვისას.რადგან შენ აქამდე წაიკითხე მკითხველო ჩემი ფიქრი.მეტამორფოზა იწყებს გასროლას ტალახის შენს სპეტაკ სხეულზე. /17.01.19/

აშშ-ში კორონავირუსით გარდაცვლილთა რაოდენობა 471-მდე გაიზარდა, რაც შეეხება ინფიცირებულებს, ქვეყანაში ამ დროისთვის 35 224 შემთხვევა ფიქსირდება. ინფორმაციას ჯონ ჰოპკინსის უნივერსიტეტი ავრცელებს. გარდაცვალების ყველაზე მაღალი მაჩვენებელია ნიუ იორკსა და ვაშინგტონში. ბოლო დღეების მონაცემებით აშშ-მა ესპანეთის მაჩვენებლებს გადაუსწრო. ამჟამად, worldometers-ის ბაზაში ინფიცრებულთა რაოდენობით კვლავ ჩინეთი ლიდერობს, მას მოჰყვება იტალია, აშშ, ესპანეთი, გერმანია და ირანი. #news #politics #events #coronavirus Tbilisi

დღესდღეისობით ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში რომ პრობლემები არ ილევა ეს თქვენც და მეც კარგად ვიცით მაგრამ კიდევ ერთი რამ რასაც მე მინდა ხაზი გავუსვა არის ის გამეფებული ეთიკის ნორმა რომელიც ასე უღრნის ზოგს ტვინს ზოგი კი სამაგალითო მსახურივით ემორჩილება ბატონს.ჩემს უარყოფით მხარეთ თვლის დღეს ძალიან ბევრი იმას რომ არ შემიძლია ჩუმად ვიჯდე მაშინ როცა ჩემზე ზე მდგომი აკეთებს ისეთი რაღაცას რაც სიტუაციას არ შეეფერება ან არ გავგდებს ადამიანებად.როდესაც პროტესტს გამოვთქვამ პრობლემა შემდეგში მდგომარეობს მონური აზროვნებით გაზრდილი ადამიანი შეურაწყოფილად გრძნობს თავს რადგან მას ასწავლეს რომ როდესაც უფროსი ამბობს რაიმე მართალია და ახლა დგას ისეთი სახით და მიყურებს თითქოს გავაკეთე ისეთი რამ,რაც სამშობლოს ღალატს არ ჩამოუვარდება. ძალიან გთხოვთ ხალხო დავნერგოთ პროტესტის კულტურა და მივიჩნიოთ რომ ეს ცუდი არ არის რადგან პროტესტით შესაძლებელია გაიგო ის მინუსები და პლიუსები,რაც გაგაჩნია და თუ არ მიიღებ მათ დარჩები ისეთივე სილიკონის ადამიანი რომელიც იყავი მანამდე. თქვენს ეთიკა აყოლებთ თქვენ ადამიანობს მირჩევნია ვიყო თქვენთვის უეთიკო და ჩემს თავთან და უზნაესთან მართალი ვიდრე ვილოცო ეკლესიაში გამოსვლისაც კი ხელები ისევ სისხლში გავითხვარო. ადამიანს აქვს შუბლის ძარღვი, ის რომ გაუწყდება მერე “იოლია” ძალიან ცხოვრება. /ნოდარ დუმბაძე/

ადამიანის ჭეშმარიტი დანიშნულებაა იცხოვროს...და არა იარსებოს. (ჯეკ ლონდონი

არ აქვს მნიშვნელობა საუკუნეს წიგნი მუდამ იარსებებს და მისი წაკითხვით გამოწვეული სიამოვნება შეუცვლელი დარჩება ჩვენთვის. დღესდღეობით, არსებობს არა ერთი საშუალება, რომლებმაც შესაძლებელია წიგნი გვერდზე გადაგვადებინოს, მაგრამ შეუძლებელია დაივიწყო ის შთაბეჭდილება, რომელსაც საყვარელი წიგნი ტოვებს ჩვენზე. ასეთი წიგნების ჩამონათვალში აუცილებელი და მნიშვნელოვანი ადგილი ჯემალ ქარჩხაძის გენიალურ ნაწარმოებს “იგის“ უჭირავს. ყველა დროის დაუვიწყარი და ემოციებით აღსავსე თხზულება, რომელსაც ყოველთვის ეყოლება ერთგული მკითხველი. პირველ რიგში, რაც იგის კითხვისას მკითხველის ყურადღებას იპყრობს მისი სტრუქტურაა. რამდენად გენიოსი უნდა იყოს მწერალი, რომ დაწეროს წიგნი, რომლის დასასრულიც დასაწყისშივე ვიცით, მაგრამ მაინც დატოვოს მკითხველში ინტრიგა, დააინტერესოს და გაუჩინოს სურვილი წიგნის ბოლომდე წაკითხვისა. მთავარი პერსონაჟია იგი. იგი, რომელიც ყველასაგან განსახვებულია, იგი, რომელიც მისი წასვლის შემდეგ ტოვებს კვალს, რომელსაც წვიმა ვერ წაშლი, იგი, რომელიც ცდილობს თანატომელებს სამყარო სხვა თვალით, იგის თვალით, დაანახოს. ის არის პირველყოფილი ადამიანი განსხვავებული ხედვით. საზოგადოება ყოველთვის გაურბის განსხვავებულებს, ადამინებს, რომლებიც ილაშქრებენ გაბატონებული ტრადიციების, დოგმების წინააღმდეგ და ამას უკეთესობისაკენ შეცვლის მიზნით აკეთებენ. იგი გახდა ბრბოს მსხვერპლი, მაგრამ მის შრომას, გარჯას, თავგანწირვას უკვალოდ არ ჩაუვლია - “იგისაგან რჩება ზუ მისი წელგამართული მემკვიდრე“. განსხვავებულია იგის სიყვარულიც. იგი ხედავს ნის როგორც გარეგნულ, ასევე სულიერ სილამაზეს. მას უყვარს იგის სუნი, მისი თმები, რომელსაც ჩამოცვენილ ფოთლებს ადარებს, მისი თვალები, რომელსაც ზღვას ადარებს. “ როცა იგი მარტოა ნი ჩნდება მის სხეულში და იგი მარტო აღარაა“. ავტორი, ყურადღებას ამახვილებს, თუ რაოდენ დიდია სიყვარული, რომ შეუძლია პირვეყოფილი ადამიანის გულშიც კი დაიდოს ბინა, მაშინაც კი, როდესაც, მას მხოლოდ ყნოსვისა და შეხების გრძნობები აქვს განვითარებული. წარმოდგენილია იგისა და ბელადის დაპირისპირება. იგის ესმის საგნების არსი და ამით ის ბელადზე ძლიერია. უმეცრებს ყოველთვის ეშინიათ განვითარებული ადამიანის გონების, რომელსაც იმაზე ღრმა აზრის დანახვა შეუძლია, ვიდრე მათ. ამ შემთხვევაში უმეცარი ბელადია, რომელიც ასევე ხვდება, რომ იგი არ ჰგავს სხვებს, რადგან მან იცის ის რაც ბელადმა არ იცის. ბელადის გადაწყვეტილება კი მიგვანიიშნებს იმაზე, რომ მას ეშინია სიახლის, რომელიც იგის შემოაქვს საზოგადოებაში. ბელადმა ვერ მოახერხე საბოლოოდ აღმოეფხვრა იგის კვალი და გაექრო ის. “იგისაგან იგი დარჩა, რაც იგიში იგი იყო“ . დაუსრულებლად შეიძლება ისაუბრო იგიზე, მის პერსონაჟზე, თვისებებზე. ის დადებითი პერსონაჟია, რომელიც ცდილობს შეცვალოს საზოგადობა უკეთესობისაკენ. “იგის“ შეუძლია გვასწალოს და დაგვაფიქროს ბევრ საკითხზე. ჯემალ ქალრჩხაძემ არაჩვეულებრივად წარმოგვიდგინა ის საკითხები, რომლებიც დღესაც აქტუალურია საზოგადოებაში: გონისა და უმეცრების დაპირსიპირება, საზოგადობის შიში განსხვავებულისადმი, სიყვარულის ძალა. ადამინებს, რომლებსაც ჯერ არ წაუკითხავთ იგი, როგორც გურამ დოჩანაშვილი იტყოდა - ნამდვილად მისალოცად აქვთ საქმე. დაწერეთ თქვენი აზრი იგის შესახებ ! #news #opinion #photo #books Tbilisi Kutaisi Batumi Sokhumi

ესპანეთში მცხოვრები ქართველი გოგონა Facebook-ზე პოსტა აქვეყნებს, სადაც ის დეტალურად იხსენებს თუ როგორ დაეწყო სიმპტომები და რა გზა გაიარა. მკაფიოდ აღწერს თუ რატომ ვერ უძლებენ ვირუსს მოხუცები და ქრონიკული დაავადების მქონე პირები; ან ადამიანები ვისაც სუნთქვის პრობლემები აქვთ: “სალამი, მე ვარ კატო. უკვე სათვალავი ამერია მერამდენე დღეა სახლში ვარ გამოკეტილი. ესპანეთში ვცხოვრობ აგერ უკვე 11 წელია.😊 მოკლედ მოგიყვებით ჩემი, როგორც ექიმები მეუბნებიან covid 19 თვით მკურნალობის პროცესს. ადრე მქონდა დასმული კითხა იყო თუ არა ვინმე ამ ვირუსით და ლამის ქვები მესროლეს. მინდა გითხრათ და დაგამშვიდოთ რომ ეს არ არის სირცხვილი. იმიტომ რომ არც ფერი აქვს და არც ანათებს. ასე რომ შეიძლება ყველას შეხვდეს. ჩემს შემთხვევაში ძალიან ვფრთხილობდი და სანამ ჩემს ქალაქში დაფიქსირდებოდა covid 19 მომარაგებული მქონდა სადეზინფექციო გელები და მოკლედ ყველაფერი. მეტროში ვცდილობდი რომ ახლოს არავისთან არ დავმდგარიყავი და ა.შ. მაგრამ ამ ვირუსის დროს ხშირად გვგონია რომ უცხო ადამიანი შეიძლება იყოს ჩვენი ინფიცირების წყარო რაც მცდარია, შეიძლება იყოს ჩვენივე ოჯახის წევრი, მეგობარი, თანამშრომელი და ა. შ. რაც შეეხება სიმპტომებს იყო შემდეგნაირად. დაახლოებით 10 დღის წინ დამეწყო ყელის ტკივილი, არ მქონდა სურდო, არც ცემინება. იმავე დღეს დამეწყო მშრალი ხველება. მეგონა გაციებული ვიყავი და დიდად ყურადღება არ მიმიქცევია. მე3 და მე4 დღე ალბათ იყო ყველაზე რთული. სუნთქვის პრობლემები შემექმნა და ფილტვებიდან ყოველჯერზე ჰაერის ჩასუნთვა, ამოსუნთვა იყო ტკივილთან დაკავშირებული. შეგრძნება , ვეცდები აღვწერო. თითქოს მტვერი შეგაყარეს ფილტვებშიო და ჟანგბადს ვერ იღებ, ან კიდევ დამსხვრეული ბოთლის პატარა ნაწილაკები რომ გერჭობოდეს . არ ვიცი რამდენად გასაგებად ვხსნი . მოკლედ დავრეკე ჩემს პირად ექიმთან. რომელთანაც უკვე ამ დროოსთვის ვიზიტის ჩანიშვნა უკვე გაუქმებული იყო და მარტო შემეძლო სატელეფონო კომუნიკაცია. ხო კიდევ მახლდა თავის ტკივილი და თავბრუსხვევა. სიმპტომები როცა მოვუყევი ჩემს ექიმს მითხრა რომ covid 19 სიმტომები მქონდა და რადგანაც რისკ ჯგუფში არ შევდიოდო ვერაფერს გამიკეთებდნენ და უნდა დავრჩენილიყავი სახლში. ვერც გავიდოდი, ვერც ვერავინ შემოვიდოდა ჩემთან. თავიდან მეგონა რომ მე არა, რანაირად საიდან. შემდეგ აღმოჩნდა რომ ჩემი მეგობარი რომელიც მადრიდში იყო და ვისთანაც კონტაქტი მქონდა 10 დღის წინ ისიც იგივე სიმპტომებით ცუდად იყო და covid 19 დაუდგინდა. ის რისკ ჯგუფში შედიოდა და მას ჩაუტარეს ტესტი. მოკლედ ვაგრძელებ მოყოლას. 5 ,6 დღეს სუნთქვა უფრო მიძნელდებოდა და ამას დაემატა სიცხეები. სიცხეები არც ისე მაღალი მქონდა 37.8 , 37.9. პარაცეტამოლით ვაგდებდი და ჩემს უჟანგბადობას ინგალატორით ვებრძოდი მაგრამ დიდად არ მეხმარებოდა. საუბარი მიჭირდა იმიტომ რომ ისტერიული ხველა მემართებოდა. ამიტომ უმეტესად ვცდილობდი მშვიდად ვყოფილიყავი და ჩუმად😁 . ყველაზე რთული ალბათ მე-8 დღე აღმოჩნდა 2 ჯერ მქონდა შეტევა და მეგონა რომ ვიგუდებოდი. (ჩემი ექიმი ყოველდღე სატელეფონო კონსულტაციას გადიოდა ჩემთან და როგორც აქამდე quedate tranquila en casa იყო პასუხი) მოკლედ გადავწყვიტე ჩემით ექიმთან წასვლა. მანამდე დავრეკე სასწრაფოში და ვიკითხე თუ როგორ უნდა წავსულიყავი ისე რომ სხვისთვის საფრთხე არ შემექმა. გვიან ღამით ჩემი ნიღბით ხელთათმანით ფეხით წავედი გოსპიტალში. ქუჩაში არავინ იყო, ალაბთ სულ 2 ადამიანი შემხვდა და ორივეჯერ გზის მეორე მხარეს გადავედი. როცა მივედი გოსპიტალში , ალბათ ეს იყო ყველაზე რთული. მოკლედ ეკიპირებული ექიმი კითხვით რატომ მოხვედი? პასუხი: ვიხრჩობი მოკლედ შეშინებული ექიმები, შეშინებული მე, კეთროვანივით ვიგრძენი თავი და ვიყავი კიდევაც ახლოს არ მეკარებოდნენ. მათიც მესმის . შიშველი ხელებით არიან დარჩენილები და არანაირი მატერიალი არ აქვთ იმისთვის რომ თავი დაიცვან. მოკლედ გამიგრძელდა. გადამიღეს რენდგენი. დამინიშნეს წამალი და წამოვედი ისევ სახლში. დღეს მე10 დღეა. თავს ბევრად უკეთ ვგრძნობ. ნაკლებად მახველებს. იმედია ხვალ და ზეგ უკეთ ვიქნები. ერთადერთი ის მინდა რომ დროზე მორჩეს და ჩემი შვილები ჩავიხუტო ისევ გულში. მინდა გითხრათ რომ არც ისეთი მომაკვდინებელია covid 19. უბრალოდ მინდა გთხოვოთ და გირჩიოთ რომ თუ ვინმე გყავთ უფროსები ,ბებიები ბაბუები, მშობლები. ან ისეთი ოჯახის წევრები ვისაც პათოლოეგიები აქვთ, შეეცადეთ მაქსიმალურად იზოლაციაში ამყოფოთ. არ მიხვიდეთ, საკვები დაუტოვეთ კარებთან. 10 დღე. პირში მგრძნობელობა დავკარგე რაც სულაც არ არის სასიამოვნო შეგრძნება. იმედია ესეც მალე დამიბრუნდება.💖 მე რამოდენიმე დღე კი ვიყავი ცუდად მაგრამ არა ისე რომ ადამიანმა ვერ გაუძლოს, მაგრამ ვისაც სუნთქვის პრობლემები აქვს და ასე შემდეგ იმათვის რთულად გადასატანი იქნება. რაც მთავარია განეწყვეთ დადებითათ. არ აყვეთ ნერვებს. ნერვიულობა აქვეითებს იმუნიტეტს და უფრო გაგიგრძელდებათ. მიიღეთ ბერვი სითხე . მადლობა და ბოდიში ასეთი დიდი პოსტისთვის. თავს გაუფრთხილდით და გაუფრთხილდით სხვებს. პ.ს რაც შეეხებათ ბავშვებს. როგორც აქ ამბობენ ბავშვები ჩუმი მატარებლები არიან და ამიტომაც გვყაბს ბავსვები სახლებში გამოკეტილი. ნუ გეშინიათ, თქვენ შვილებს არაფერი დაემართებათ. უმჯობესია ბებია ბაბუებთამ არ დატოვოთ და არც იმ ადამიანებთან ვინც მაღალი რისკ ჯგუფშია. ნუ გეშინიათ. თუ მე შევძელი თქვენც აუცილებლად შეძლებთ გამკლავებას. 🙏🙏🙏 💖”

კაცი მარტო მაშინ არის ხერხი, როცა ცოდნა აქვს, როცა ჭკუა ცოდნით გაულესია, ცოდნის ჩარხზე გაუჩარხავს. მაშინ ხერხსავით სხვისთვისაც გააქვს და თავისთვისაც შემოაქვს #news #events #art #photo Tbilisi Kutaisi Batumi

გასული საუკუნის 90-იანი წლები. ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის პერიოდი. 1992 წელს ერთდროულად სამ ფილმში იღებენ, მაგრამ გული ვერ დაუდო. მიუხედავად იმისა, რომ თავისი საქმე ძალიან უყვარს, ახლა არ ''ეკინოება''. ერთ-ერთი გადაღება ბათუმში დაინიშნა. თბილისში 5 სექტემბერს დაბრუნდა და მეორე დღეს უკვე თბილისი დატოვა. შუადღე რამდენიმე საათის გადასული იყო, როცა სოხუმში ჩაფრინდა. იმავე საღამოს გავიდნენ პოზიციაზე და 7 სექტემბერსაც ბრძოლის ველზე ერთად არიან: სულხან სულხანიშვილი, გიორგი გაჩეჩილაძე, გია ნადირაშვილი და ლევან აბაშიძე. ''ლიმონკას'' გია გადაეფარა, რომ მეგობრების სიცოცხლე ეხსნა, მაგრამ საბედისწერო შემთხვევამ იმ დღეს სამი ბიჭი იმსხვერპლა, მხოლოდ გიორგი გაჩეჩილაძე დარჩა ცოცხალი... ლევან აბაშიძე 29 წლის იყო, ზემო ეშერასთან რომ დაიღუპა. აფხაზეთთან ერთად დაკარგული თაობა მთელმა ერმა დაიტირა. ლევან აბაშიძის მშობლები, მანანა ხიდაშელი და აგი აბაშიძე, თბილისში სილამაზით განთქმული წყვილი იყო. ლევან აბაშიძე ერეკლე II-ის პირდაპირი შთამომავალი იყო- თეკლა ბატონიშვილის შტოდან. 1987 წელს ფრანგულმა პრესამ კანის ფესტივალის მიმოხილვაში მარლონ ბრანდოს შეადარა... ''გადასაღებ მოედანზე პირველად მეშვიდეკლასელი მოვხვდი, როგორც ამბობენ, ''ნაცნობობით''. ვმეგობრობდი ლანა ღოღობერიძის ქალიშვილთან, ნუცა ალექსი-მესხიშვილთან. ქალბატონი ლანა იღებდა ფილმს ''რამდენიმე ინტერვიუ პირად საკითხებზე''. ჰოდა, აი, მაგ ფილმში მე შევასრულე მთავარი გმირის შვილის როლი. ფილმის გადაღებისას ახლოს გავიცანი კინო, რომელიც თეატრთან ერთად ძალიან უყვართ ჩვენს ოჯახში. თუმცა პროფესიონალი მხოლოდ პაპაა – სოლიკო ვირსალაძე, დიდი თეატრის მხატვარი. ბავშვობაში მეხანძრეობა მინდოდა, რადგან სახანძროსთან ახლოს ვცხოვრობდი. ცოტა რომ წამოვიზარდე, ექიმობა მომინდა, ალბათ იმიტომ, რომ ამ დროისთვის გატაცებული ვიყავი ცხენოსნობით, მოტოციკლით, თხილამურებით და ხშირად საავადმყოფოში დამტვრეული ვხვდებოდი. საბოლოოდ გადავწყვიტე, თეატრალურ ინსტიტუტში ჩამებარებინდა. ბატონმა მიხეილ თუმანიშვილმა აიყვანა ჯგუფი. მე განგების მადლიერი ვარ, რომ მასთან მოვხვდი. მთელი კურსი თეატრის ცხოვრებით ვცხოვრობდით. ბატონი მიშა კინომსახიობთა თეატრის სპექტაკლებში გვათამაშებდა. უკვე მეორე კურსზე შევასრულე მთავარი როლი სპექტაკლში ''ჩვენი პატარა ქალაქი''... ''ჩვენი პატარა ქალაქი'' 1983 წელს დაიდგა, მიხეილ თუმანიშვილის თანაშემწე გოგი გეგეჭკორი იყო. სპექტაკლში ნესტან გელოვანის როლს ნინო ბურდული ასრულებდა, ხოლო გიორგი ალავიძისას- ლევან აბაშიძე. თეატრში დიდხანს არ გაჩერებულა. ეს მისი პირველი და უკანასკნელი სპექტაკლი აღმოჩნდა. მოუსვენარ ნატურას გული ყოველთვის უფრო მეტად კინოსკენ მიუწევდა. სულ 15 ფილმში მიიღო მონაწილეობა, მომდევნო სამის გადაღებები დაწყებული იყო და მისი გარდაცვალების გამო შუა გზაზე გაჩერდა. რამდენიმე თვეში იმ სამიდან მხოლოდ ერთის დასრულება მოხერხდა. ''არა, მეგობარო'', გიო მგელაძის მოკლემეტრაჟიანი ფილმის. დრამამ არაერთი ფესტივალი წარმატებით მოიარა. ''არა, მეგობარო'' ლევან აბაშიძის უკანასკნელი როლი გამოდის, სადაც გიო მგელაძის სცენარის მიხედვით შექმნილ ფილმში ლევანის პერსონაჟი იღუპებოდა... მიუხედავად იმისა, რომ ახალგაზრდა იყო და პროფესიული თვალსაზრისით დიდი გამოცდილების მიღების საშუალება არ მიეცა, პირველიდან ბოლო როლამდე მისი თითოეული პერსონაჟი საოცრად ნატურალურია და ხელოვნურობის ნიშნებს ვერ იპოვით. რთულია გამოყო, რომელი ფილმით დაამახსოვრდა ყველაზე მეტად საზოგადოებას, თუმცა ორ სურათს ალბათ ყველა დაასახელებს. ''ახალგაზრდა კომპოზიტორის მოგზაურობა'' გიორგი შენგელაიას ის ფილმია, რომელშიც ლევან აბაშიძე 21 წლისაა, ხოლო მოგვიანებით ეკრანებზე გამოდის გუგული მგელაძის ''ფესვები''. ფილმი საფრანგეთში გადახვეწილი ქართველი ემიგრანტების ოჯახის ცხოვრებაზე უპირველესად დოდო აბაშიძისა და ლევან აბაძიშის დუეტითაა გამორჩეული. სულიკო ჟღენტის სცენარის მიხედვით შექმნილ სურათს განსაკუთრებით დრამატულს ალექსანდრე რაქვიაშვილის მუსიკა ხდის და ალბათ, ვერ იპოვით ადამიანს, რომელსაც ''ფესვების'' ფინალურ კადრზე ერთხელ მაინც არ ეტიროს. თავაზიანი იყო, მაშინ ასეთებზე იცოდნენ თქმა: ''კარგი ოჯახის შვილიაო'' და გამორჩეული ხასიათისა და გარეგნობის კაცი ქალების ყურადღებით იყო განებივრებული. ბევრ გოგოს მოსწონდა უბანში, სამეგობრო წრეში, სანაცნობოსა და თეატრალურში. ალბათ, ხმამაღალი ნათქვამი არ იქნება, რომ მისი თაობის მანდილოსნებში ის იყო ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული მსახიობი და ქუჩაში გავლისას არასოდეს რჩებოდა ყურადღების გარეშე. რომანიც მრავლად იყო, ზოგი ხანმოკლე, ზოგიც- გრძელი. ყველაზე დიდხანს მისმა ბოლო რომანმა გასტანა, რომელიც მოლდაველ გოგონასთან აკავშირებდა. მიკა შემთხვევით გაიცნო, ერთ წვიმიან დღეს, ქუჩაში. მათი სიყვარულის ამბავი სწრაფად განვითარდა. 18 წლის მიკა თბილისში სწავლობდა, თეატრალურში. 26 წლის ლევანი უკვე გადაღებული იყო რამდენიმე ფილმში და ერთ-ორად ჰქონდა გაზრდილი პოპულარობა. ერთ დღესაც ლევანმა მიკა სახლში მიიყვანა და დატოვა. წყვილმა ერთად ცხოვრება დაიწყო. რომანტიკული შეყვარებული რჩეულ ქალს ყვავილებით, ტკბილეულით და რაც მთავარია, ყურადღებითა და სითბოთი ანებივრებდა. ასე მიილია ბედნიერების ოთხი წელი. აფხაზეთში რომ წავიდა, იმ დროს მიკა კიშინიოვში იყო. მათ ერთმანეთის ვერც ნახვა შეძლეს და ვერც დამშვიდობება. ლევანი თბილისში ჩამოასვენეს, პანაშვიდებს ჩამოუსწრო და დაკრძალვის შემდეგ, მიკა თბილისში აღარ დარჩენილა. სამშობლოში დაბრუნდა. დღემდე თავისი პროფესიით მუშაობს, ფოტოსესიებში მონაწილეობს...#ლევანაბშიძე #უკანასკნელისიყვარული