მექსიკელი, სიურეალისტი, მხატვარი ფრიდა კალო დაიბადა 1907 წელს. მან ძალიან მძიმე და ტრაგიკული ცხოვრება განვლო, რაც აისახა მის ნამუშევრებზეც. საკუთარ თავს ხელოვანს არ უწოდებდა. იგი ამბობდა, რომ ხატვით უბრალოდ დრო გაჰყავს. მის შემოქმედებაში მრავლად შევხვდებით, მხატვრის ავტოპორტრეტებს, რომლებიც, რა თქმა უნდა, გამოხატავენ ფრიდას სულიერ და ფიზიკურ მდგომარეობას. ფრიდა ამბობდა, რომ მისი ნამუშევრები სიურეალისტური კი არ იყო, არამედ ის აღწერდა მის სიზმრებს. ფაქტი კი ერთია, მისი ნამუშევრები მოგვითხრობენ ფრიდას ცხოვრებისა და ემოციების შესახებ. ხელოვნის ცხოვრებას სერიოზული კვალი დაამჩნია 18 წლის ასაკში მომხდარმა ავტოკატასტროფამ, რომლის შედეგად მიყენებული ტკივილი სიცოცხლის ბოლომდე ტანჯავდა ფრიდას. სწორედ ეს ცხოვრებისეული ტრავმა გახდა ინსპირაცია „დამსხვრეული სვეტის“ დასახატად. ფრიდა კალომ ეს ნახატი 1944 წელს დახატა და ამით გადმოსცა მისი ფიზიკური და სულიერი მდგომარეობა. ჩვეულებრივ, ფრიდას ავტოპორტრტებში თან ახლავს ცხოველები და ფრინველები, ამ კონკრეტულ ნამუშევარში კი ის სრულიად მარტო დგას უკაცრიელი უდაბნოს ფონზე. უდაბნო, სავარაუდოდ მის სულიერ სიცარიელეს გვიჩვენებს. ნახევრად შიშველი ფრიდა კი რკინის კორსეტშია ჩასმული, რომელიც იჭერდა მის სხეულს. ავარიის შედეგად დაზიანებულ ხერხემალას კი დაბზარული სვეტით გაუსვა ხაზი, რომელზეც დაყრდნობილია მთლიანი სხეული. ასევე ვხედავთ პატარა ლურსმნებს, რომლებსაც მოცული აქვთ მთელი სხეული. ყველაზე დიდი ლურსმანი კი გულში აქვს ჩასობილი, რაც სავარაუდოდ მის უსაზღვრო მწუხარებას მიუთითებს. ყველაფერი ამის ფონზე კი ფრიდას თვალებზე ვხედავთ ცრემლებს, რომლებიც მის სასოწარკვეთილებას და უსუსურობას მეტყველებენ. როდესაც ვსაუბრობთ ფრიდა კალოზე, შეუძლებელია არ ვახსენოთ მისი ცხოვრების მთავარი თანამგზავრი დიეგო რივერა. ფერმწერი ბავშვი იყო, როდესაც მომავალ მეუღლეს შეხვდა. მიუხედავად მშობლების წინააღმდეგობისა ფრიდა და დიეგო მაინც დაქორწინდნენ, მაგრამ მათი სიყვარული ძალიან მტკივნეული აღმოჩნდა ორივესთვის. აღსანიშნავი ფაქტია, რომ ფრიდა 27 წლის ასაკში დაშორდა მეუღლეს , მაგრამ მალევე ხელახლა იქორწინეს, თუმცა არც მეორე მცდელობა აღმოჩნდა წარმატებული. ეს ნამუშევარი, ფრიდამ ქორწინების პირველ წლებში შეასრულა. ნათლად ჩანს თუ რაოდენ განსხვავებულები არიან ისინი ერთმანეთისგან, მიუხედავად ამისა მათი ჩაკიდებული ხელები, ერთმანეთისადმი დიდ სიყვარულს და ნდობას მეტყველებენ. დიეგოსთან მისი ურთიერთობის დაწყებისთანავე, ფრიდამ შეიცვალა ჩაცმის სტილი, ის გამოიყურებოდა, ტიპური, მექსიკელი ქალივით. მან თავისი ქმარი დახატა მარჟვენა ხელში პალიტრითა და ფუნჟებით. მას ძალიან მოსწონდა დიეგოს მხატვრული შესაძლებლობები. ეს პორტრეტი ფრიდამ, თავის ქორწინებას მიუძღვნა, აქ სხვა არაფერია ისეთი, რაც ამ ორი ადამიანის ხასიათზე გაგვამახვილებინებს ყურადღებას! „აქ ვარ მე, ფრიდა კალო, ესაა ჩემი ანარეკლი სარკეში, 37 წლის, 1947 წლის ივლისი, კოჯოაკანი, მექსიკა, ადგილი სადაც დავიბადე“ ეს არის წარწერა, რომელსაც ვკითხულობთ ავტოპორტრეტის ქვემვით. ჩანს, რომ ის ამაყობს ადგილით სადაც დაიბადა და არ ერიდება მის გასაჯაროებას. ამ ნამუშევრის მთავარი შტრიხი სახელწოდებიდანვე ჩანს. გაშლილი, სქელი, თმა. დიეგო რივერა აღმერთებდა ფრიდას თმას. ეს იყო ერთ-ერთი მთავარი რამ, რაც მეუღლეს მასში მოსწონდა. აღსანიშნავია ფრიდას, მართლაც ორიგინალური გარეგნობა. გადაბმული წარბებითა და ზედა თუჩებზე ოდნავი ულვაშებით. ცნობილია, რომ ფრიდა მას სპეციალურად არ იშორებდა, რადგან ინდივიდუალურობა შეენარჩუნებინა. დიეგო რივერამ აშშ-დან მიიღო მოწვევა და ამის გამო მან და ფრიდამ შტატებში სამი წელი გაატარეს. დიეგოს ძალიან მოსწონდა ახალი ცხოვრება, სადაც კარგად შეეძლო საკუთარი შესაძლებლობების გამოვლენა. თუმცა ფრიდა თავს კომფორტულად ნამდვილად ვერ გრძნობდა. სწორდ მშობლიური მიწის მონატრებამ დაახატინა ნამუშევარი სახელად „ამერიკისა და მექსიკის საზღვარზე“ ამ ნამუშევარში ნათლად ჩანს, ამერიკისა და მექსიკის საზღვართან, კვარცხლბეკზე შემდგარი ფრიდა კალო. ერთ მხარეს ჩანს ამერიკა, სადაც ყვავის ინდუსტრია და ტექნოლოგია. მეორე მხარეს კი ასახულია მექსიკა, თავისი კულტურით, ბუნებითა და ტრადიციებით. ფრიდას ვარდისფერი კაბა აცვია და ხელში მექსიკის დროშა აქვს მომარჯვებული. რაც მის გადაწყვეტილებაზე მიანიშნებს, რეალურად დარჩეს ამერიკაში თუ დაბრუნდეს მშობლიურ მექსიკაში. ეს ნამუშევარი ფრიდამ ქორწინების კრიზისის დროს დახატა. ეკლიანი ყელსაბამი ერჭობა კისერში რაც გამოხატავს მის ტკივილს, რაც გამოიწვია დიეგოსთან დაძაბულმა ურთიერთობამ. ყელსაბამი სიმბოლური ხასიათისაა და სავარაუდოა რომ ეკლის გვირგცინი ყოფილიყო ინსპირაციის წყარო. კისერზე ჩამოკიდებლია შავი მკვდარი ჩიტი რაც სიმბოლურად მისი ქორწინების დასასრულს ნიშნავს. უკანა ფონზე კი შავი კატა, რაც უბედურების მომასწავლებელია და შავი მაიმუნია, რომელიც დიეგომ აჩუქა ფერმწერს. ამ ნახატში მას აცვია, ტრადიციული, მექსიკური კაბა რაც მის ქმრისადმი ერთგულებას უსვამს ხაზს. მიუხედავად დანგრეული ოჯახისა, ფრიდას არასდროს გადაუყვარებია დიეგო. არც მისი ნახატებიდან გამქრალა მეუღლის პორტრეტები და თემატიკა. საბოლოოდ, ამდენი ღალატისა და ტყუილის ფონზე ფრიდა და დიეგო დაშორდნენ, თუმცა მათ სიყვარულს განქორწინებაც ვერ მოერია. სწორედ მეუღლესთან განქორწინებას მიუძღვნა ფრიდამ ნახატი, სახელად „ორი ფრიდა“. ნამუშევარზე წარმოდგენილია ორი, ერთმანეთისგან განსხვავებული ფრიდა კალო. ერთი ტრადიციულ, ესპანურ, სამოსშია გამოწყობილი, მეორე კი თანამედროვედ შემოსილი და დამოუკიდებელია. გულები, რომლებიც ტანსაცმლის გარედანაა დახატული ერთი კაპილარითაა დაკავშირებული. ტრადიციულ ფრიდას გული გახსნილი აქვს, რაც სავარაუდოდ დიეგოსთან განშორებითაა გამოწვეული. თეთრი კაბა კი ერთ-ერთი კაპილარიდან გამოსული სისხლით აქვს დასვრილი. აღსანიშნავია, რომ ისინი ხელჩაკიდებულები სხედან რაც სავარაუდოდ იმას მიანიშნებს, რომ ყველაფრის მიუხედავად ისინი ერთნი არიან და წარმოუდგენელია მათი დაშორება. ფრიდა კალო ყოველდღიურ ჩანაწერებს აკეთებდა, რომელსაც მექსიკის მთავრობა 50 წელი გასაიდუმლოებულად ინახავდა. გამოქვეყნების შემდეგ კი ფრიდას დღიური ბესთსელერი გახდა. ის სიცოცხლის ბოლომდე მისი ერთადერთი სიყვარულის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილის გადმოცემას ცდილობდა ნამუშევრებით. დიდი რაოდენობით იგრძნობოდა სევდა, ტკივილი, მარტოობა და უიმედობა. მაგრამ მისმა ბოლო ნამუშევარმა გვანახა თუ როგორ უყვარდა მექსიკელ მხატვარს სიცოცხლე. სიკვდილამდე 8 დღით ადრე, ფრიდამ დახატა სიცოცხლის მოყვარული სურათი, რომელსაც „VIVA LA VIDA – გაუმარჯოს სიცოცხლეს“ უწოდა. აღსანიშნავია, რომ ამ საზამთროებს ის უკვე მწოლიარე მდგომარეობაში ხატავდა. „მე ველოდებისიკვდილს მშვიდი და ბედნიერი, ვიმედოვნებ აღარ დავბრუნდები“ ცოტა ხნის წინ კი ფრიდას უნიკალური ხმის, ერთადერთი, ჩანაწერი გასაჯაროვდა. FeedcGrant @Feedc

თანამედროვე ტექნოლოგიების, ინტერნეტის და სოციალური ქსელების ერაში მსოფლიოსთან კავშირში ყოფნა რთული აღარ არის. მიუხედავად ამისა, უდავოა, რომ მოდაში გეოგრაფიული ფაქტორი ჯერ კვლავ დიდ როლს თამაშობს. ირაკლისთან ჩვენი საუბრის თემა პატარა და განვითარებად ქვეყანაში საერთაშორისოდ კონკურენტუნარიანი და ძლიერი ბრენდის შექმნა იყო. განვითარებულ და განვითარებად ქვეყნებში დაფუძნებული ბრენდები განსხვავებული გამოწვევების წინაშე დგანან, მაგრამ როგორც ირაკლისგან მოვისმინეთ, შესაძლებელია გამოწვევა შთაგონებად და უპირატესობადაც აქციო. „როდესაც მე ვიწყებდი, საქართველოში მოდა ბიზნესად საერთოდ არ აღიქმებოდა. ახლაც კი – ჯერ ბოლომდე არ არის გააზრებული ბიზნესად. აქ ბევრი რამ ხელმიუწვდომელია, რაც კოლექციის შესაქმნელად გჭირდება, მაგრამ რეალობა ძალიან შთამაგონებელია. ეს სირთულეები და გამოწვევა, როგორც დიზაინერს, უფრო მეტ ინტერესს გიჩენს, უფრო მეტს ფიქრობ და ცდილობ, რაც განვითარებაში გეხმარება.“ საუბრის მთლიანი ჩანაწერი Public Talk-ის დამსწრეებისთვის ექსკლუზიური იყო. ჩვენს მკითხველებს საინტერესო ფრაგმენტებს შემოგთავაზებთ. ირაკლი მნიშვნელოვან დიზაინერად გასულ 5 წელში ჩამოყალიბდა, თუმცა წლების განმავლობაში ფარდის მიღმა მუშაობდა. მას შეგვიძლია თვითნასწავლი ვუწოდოთ. სასწავლებლებში სიარულის ნაცვლად, გამოცდილების დაგროვებამ და სამუშაო პრაქტიკით ცოდნის ამაღლებაზე კონცენტრირებამ ირაკლისთვის კარგად იმუშავა. როგორც თავად გვითხრა, ამ გადაწყვეტილებით არაფერი დაუკარგავს, პირიქით, თვლის, რომ მოიგო. „14 წლიდან დავიწყე მუშაობა, სხვა დიზაინერებს ვეხმარებოდი. შემდეგ დავდექი არჩევანის წინაშე, თუ სწავლას დავიწყებდი და ყოველდღიურად, თუ ყოველკვირეულად სასწავლებელში ვივლიდი, მაშინ მუშაობას ვერ შევძლებდი. გადავწყვიტე, რომ ისევ მემუშავა და სწავლა დამოუკიდებლად გამეგრძელებინა. მე ვთვლი, რომ ამ გადაწყვეტილებით არაფერი წამიგია, პირიქით.“ გუნდში მუშაობის გამოცდილებამ გავლენა იქონია რუსაძის შესაძლებლობაზე, რომ შეექმნა ბრენდი, რომელიც ქართული მოდის ინდუსტრიის რუკაზე გუნდური მუშაობის ერთ-ერთი ყველაზე კარგი მაგალითი იქნებოდა. საინტერესო და მრავალფეროვან გუნდს განსხვავებული სახელიც შეურჩია – სიტუაციონისტი. „სიტუაციონისტები გასული საუკუნის ერთ-ერთი პოლიტიკური-სახელოვნებო მოძრაობის წევრები იყვნენ. მახსოვს, აღფრთოვანებული ვიყავი, როდესაც მათზე წავიკითხე და მაქედან წამოვიდა ამ სახელწოდების იდეა.“ ირაკლიმ ზუსტად იცოდა, რომ ბრენდისთვის საკუთარი სახელის, ან გვარის დარქმევა არ სურდა. მისი ტანსაცმლის ხაზი მოძრაობაა, რომელიც ერთმანეთისგან განსხვავებულ ადამიანებს საერთო ხედვის ქვეშ აერთიანებს. სწორედ ეს ადამიანები, ირაკლის ხელმძღვანელობით, ქმნიან სიტუაციონისტს ძლიერ ბრენდად. „სიტუაციონისტი გუნდური მუშაობის შედეგია, მხოლოდ მე არ ვარ. ჩვენ გუნდი ვართ და ყველა ჩვენს საქმეს ვაკეთებთ. ვფიქრობ, არასწორი იქნებოდა, თუ ჩვენი ნაშრომის სახელწოდება მხოლოდ ჩემი სახელი, ან გვარი იქნებოდა.“ გუნდური მუშაობის შედეგი შესამჩნევია სიტუაციონისტის პოდიუმზეც, რომელიც თბილისის მერსედეს-ბენც მოდის კვირეულზე მოდელების ერთ-ერთი ყველაზე საერთაშორისო და მრავალფეროვანი შემადგენლობით გამოირჩევა. „ჯერ კვლავ პატარა გუნდი ვართ, მაგრამ დიახ, ჩვენთან სხვა ეროვნების ადამიანებიც მუშაობენ. გვყავს ინტერნები ავსტრალიიდან, ასევე ადამიანები საფრანგეთიდან.“ მიუხედავად იმისა, რომ რუსაძეს ძლიერი მხარე მკერვალობა, სამოსის კონსტრუქციაა და არა ბიზნეს ხრიკების ცოდნა, პროფესიონალებთან თანამშრომლობით, კომუნიკაციის და კონტაქტების მნიშვნელობის გააზრებით, ირაკლიმ სიტუაციანისტის წარმატებულ ბიზნესად ქცევა შეძლო და ეს რუსეთის ბაზრის გარეშე მოახერხა. ეს უკანასკნელი აღნიშვნას იმსახურებს, რადგან წლების განმავლობაში ქართველი დიზაინერების მთავარი ბაზარი რუსეთი იყო. სიტუაციონისტი ქართული მოდის ახალი თაობაა, რომელმაც კომერციულ წარმატებას რუსეთის ბაზრის გარეშე მიაღწია. „ჩვენ ჯერ რუსეთში არ ვიყიდებით, თუმცა მომავალში შეიძლება ჩვენი კოლექციები რუსეთშიც გაიყიდოს. ცუმისგან (ძვირადღირებული ტანსაცმლის ყველაზე ცნობილი მაღაზია რუსეთში) არის დაინტერესება. ვნახოთ..“ დღესდღეობით სიტუაციონისტისთვის ძალიან მნიშვნელოვან ბაზარს ბრიტანეთი წარმოადგენს. ბიზნეს სტრატეგიაზე საუბრისას, დიზაინერმა აღნიშნა, რომ საკუთარი მაღაზიების გახსნას არ აპირებს. ამ ეტაპზე ბრენდი კონცეპტუალურ მაღაზიებში (მათ შორის იერში) და მსოფლიოს სხვადასხვა გიგანტ სავაჭრო სივრცეებში იყიდება.#ირაკლირუსაძე #ქართველიდიზაინერი #მოდა #დიზაინი #ჩაცმა #სტილი #ქართულიმოდა Tbilisi

მე ვიცი მათი სახელები, ვინც პასუხისმგებელია სახელმწიფო გადატრიალებაზე (თუმცა, სინამდვილეში ეს “სახელმწიფო გადატრიალებათა” მთელი სერიაა, რომელიც ხელისუფლების დაცვის ერთგვარ სისტემადაც კი ჩამოყალიბდა). მე ვიცი, ვისი ნახელავია 1969 წლის 12 დეკემბრის აფეთქება მილანში. მე ვიცი 1974 წლის დასაწყისში ბრეშასა და ბოლონიაში მომხდარი ტერაქტების ავტორთა სახელები. მე ვიცი მათი სახელები, ვინც ამ ყველაფერს მართავდა. ყველას სახელი ვიცი: ძველი ფაშისტების, სახელმწიფო გადატრიალების სულისჩამდგმელების, პირველი ტერაქტების მომწყობი ნეო-ფაშისტებისაც და ბოლოდროინდელი აფეთქებების ფიზიკური შემსრულებლებისაც. მე ვიცი მათი სახელები, ვინც დაძაბულობის ორ განსხვავებულ, უფრო სწორად, ურთიერთდაპირისპირებულ ფაზას მართავდა: ანტიკომუნისტურს (მილანი, 1969) და ანტიფაშისტურს (ბრეშა და ბოლონია, 1974). მე ვიცი მათი სახელები, ვისაც ძალაუფლების სადავეები უჭირავს, ვინც, ამერიკის ცენტრალური სადაზვერვო სააგენტოს ხელშეწყობით (შემდეგ კი მაფიოზი ბერძენი პოლკოვნიკების დახმარებით) ჯერ ანტიკომუნისტური ჯვაროსნული ლაშქრობა წამოიწყო (რომელშიც სამარცხვინოდ დამარცხდა) 1968 წლის ტალღის შესაკავებლად, შემდეგ კი, კვლავ ცენტრალური სადაზვერვო სააგენტოს შთაგონებითა და შემწეობით, ანტიფაშისტური უმანკოება აღიდგინა, რომ როგორმე დაეხშო რეფერენდუმზე (იგულისხმება 1974 წლის 12 მაისის ცნობილი რეფერენდუმი, რომელიც ქრისტიან-დემოკრატებისა და მემარჯვენე ძალების ოთხწლიანი მცდელობის შემდეგ ჩატარდა 1970 წელს მიღებული “განქორწინების კანონის” გაუქმების მიზნით. რეფერენდუმი ჩავარდა: იტალიის მოსახლეობამ უარი კანონის გაუქმებაზე. – მთარგმ. შენ.) მომხდარი კატასტროფა. მე ვიცი მათი სახელები, ვინც, წირვასა და წირვას შორის სახელდახელოდ გამომცხვარი განკარგულებებით პრაქტიკულად უზრუნველყოფდა ძველი გენერლების პოლიტიკურ უსაფრთხოებას (ისე, ყოველი შემთხვევისთვის, სათადარიგოდ, პოტენციური სახელმწიფო გადატრიალების საყრდენი ბირთვის შესანარჩუნებლად); ვინც ხელს აფარებდა ახალგაზრდა ნეოფაშისტებს, უფრო სწორად, ნეონაცისტებს (ანტიკომუნისტური დაძაბულობის შესაქმნელად კონკრეტულ მომენტში) და ბოლოს, ვინც მფარველობდა ჩვეულებრივ, უსახელო კრიმინალებს, ვინც დღესაც იცავს მათ და ალბათ მუდამ დაიცავს (ანტიფაშისტური დაძაბულობის შესაქმნელად მომავალში). მე ვიცი მნიშვნელოვანი ადამიანების სახელები, რომლებიც ისეთ უსუსურ, კომიკურ ტიპებს ეფარებიან, როგორიც სატყეო პოლიციის გენერალი იყო, ოპერეტის პერსონაჟივით რომ ფაციფუცობდა ჩიტადუკალეში (მაშინ, როცა იტალიის ტყეებს ცეცხლი ეკიდა), ან ისეთ უსახურ, არაფრისმთქმელ, წმინდად ადმინისტრაციული ფუნქციის მქონე ტიპებს, როგორიცაა გენერალი მიჩელი. მე ვიცი იმ მნიშვნელოვანი ადამიანების სახელები, ტრაგიკული ახალგაზრდების ზურგს რომ ეფარებოდნენ, ნორჩ გოგო-ბიჭებს, რომლებმაც შემზარავი ფაშისტური თვითმკვლელობა არჩიეს სიცოცხლეს; ვიცი, ვინც იმალება ჩვეულებრივი კრიმინალების, სიცილიელებისა თუ სხვების, უკან, წვრილფეხა ავაზაკების, დაქირავებული მკვლელების უკან. ყველას ვინაობა ვიცი, ვიცი მათი სახელები, ვიცი ფაქტები (თავდასხმებსა და ტერორისტულ აქტებზე), რომლებშიც მათ მიუძღვით ბრალი. ვიცი. მაგრამ ვერ ვამტკიცებ. სამხილებიც კი არ მაქვს. ვიცი, რადგან ინტელექტუალი ვარ, მწერალი, რომელიც ცდილობს, თვალი ადევნოს ყველაფერს, რაც მის ირგვლივ ხდება, იცოდეს ყველაფერი, რაზეც წერს, წარმოიდგინოს ის, რაც საზოგადოებისთვის უცნობია, რაზეც არავინ ლაპარაკობს; ინტელექტუალი, რომელიც ცდილობს, ძველი მოვლენები დაუკავშიროს ერთმანეთს, დაფანტული, დაქუცმაცებული ფაქტებით შეაკოწიწოს ერთიანი და თანმიმდევრული პოლიტიკური სურათი; ლოგიკა შეიტანოს იქ, სადაც ბუნდოვანება, სიგიჟე, გაუგებრობა გამეფებულა. ეს ყველაფერი ჩემი ხელობის, ჩემი პროფესიული ინსტინქტის ნაწილია. და არა მგონია, ვცდებოდე. არა მგონია, ჩემი მოსაზრებები “რომანის სიუჟეტი” იყოს და მეტი არაფერი, არა მგონია, შორს იყოს რეალობისგან. არ მგონია, ჩემი ეჭვები კონკრეტულ ფაქტებსა და ადამიანებზე უსაფუძვლო იყოს. მჯერა, რომ ბევრმა სხვა ინტელექტუალმა და მწერალმაც იცის ის, რაც მე ვიცი, როგორც ინტელექტუალმა და მწერალმა. არც ისეთი რთულია სიმართლის დადგენა იმაზე, რაც 1968 წლის შემდეგ მოხდა იტალიაში. ეს სიმართლე მხოლოდ წარმოსახვასა და ფიქციაში როდი აისახება, ისეთში, როგორიც ჩემი პროფესიაა: ეს სიმართლე – და ეს აბსოლუტური სიზუსტით იგრძნობა – კონკრეტულ პოლიტიკურ და ჟურნალისტურ ქმედებებში ირეკლება. უკანასკნელი მაგალითი: ცხადია, რომ სიმართლე უნდა თქმულიყო კორიერე დელა სერას რედაქტორის სვეტში 1974 წლის 1 ნოემბერს. იქნებ ჟურნალისტებსა და პოლიტიკოსებს მაინც ჰქონდეთ მტკიცებულებები. თუ მტკიცებულებები არა – სამხილები მაინც. პრობლემა ისაა, რომ ჟურნალისტები და პოლიტიკოსები, მიუხედავად იმისა, რომ მტკიცებულებებს და სამხილებს ალბათ, ალბათ კი არა, უეჭველად, ფლობენ, დამნაშავეებს არ ასახელებენ. მაშ, ვისი მოვალეობაა სახელების თქმა? ალბათ მისი, ვისაც გამბედაობაც ჰყოფნის და არც ხელისუფლებასთან ალიანსით გაუსვრია საკუთარი თავი, ვინც სუფთაა და თან დასაკარგიც არაფერი აქვს: ინტელექტუალს. ინტელექტუალს თავისუფლად შეუძლია დამნაშავეთა დასახელება, მაგრამ მას არც მტკიცებულებები გააჩნია და არც სამხილები. ხელისუფლებამ, მისმა მოკავშირეებმა და მათაც კი, ვინც უშუალოდ არ ზის ხელისუფლებაში, თავისუფალ ინტელექტუალს არანაირი საშუალება არ მისცეს, რომ მტკიცებულებები და სამხილები ჰქონოდა. შეიძლება ვინმე შემედავოს, მითხრას, რომ როგორც ინტელექტუალსა და მწერალს, მეც შემეძლო, შემეღწია პოლიტიკის სამყაროში (ხელისუფლებაში, ან ხელისუფლებასთან დაახლოებულ წრეებში), გავრეულიყავი მასში და ასე მომეპოვებინა საკუთარი უფლება (ალბათ ამის დიდი შანსიც მექნებოდა), მეც მქონოდა მტკიცებულებები და სამხილები. ვუპასუხებდი, რომ ეს სრულიად შეუძლებელია, რადგან სწორედ ეს – რომ პოლიტიკის სამყაროში გარევაა ჩემთვის მიუღებელი – მაძლევს პოტენციურ ინტელექტუალურ გამბედაობას, სიმართლე ვთქვა, ანუ დამნაშავეები დავასახელო. ინტელექტუალური გამბედაობა და პოლიტიკური საქმიანობა იტალიაში ერთმანეთთან სრულიად შეუთავსებელი ცნებებია. ჩვენში ინტელექტუალს – რომელიც სულით ხორცამდე სძულს მთელ იტალიურ ბურჟუაზიას – ძალად აწებებენ ვითომ ამაღლებულ და კეთილშობილ, სინამდვილეში კი დამამცირებელ მოვალეობას: ილაპარაკოს მხოლოდ მორალურ და იდეოლოგიურ პრობლემებზე. და თუ ის ამ ფუნქციას გაემიჯნება, საკუთარი მოვალეობის ღალატს აბრალებენ: მაშინვე აყვირდებიან (თითქოს სწორედ ამას ელოდნენ) “მრწამსის ღალატზე”. პოლიტიკოსებსა და ხელისუფალთ ხომ მეტიც არ უნდათ. მაგრამ არსებობს არა მხოლოდ ხელისუფლება: არსებობს ხელისუფლების ოპოზიციაც. იტალიაში ეს ოპოზიცია იმდენად მრავალრიცხოვანი და ძლიერია, რომ თავადაც სერიოზულ ძალას წარმოადგენს: ცხადია, იტალიის კომუნისტურ პარტიას ვგულისხმობ. რა თქმა უნდა, დღეს ოპოზიციაში ასეთი მასშტაბის პარტიის არსებობა იტალიისა და მისი უსუსური დემოკრატიული ინსტიტუტების ხსნაა. იტალიის კომუნისტური პარტია სუფთა ადგილია ბინძურ სამყაროში, პატიოსანი – უნამუსოში, გონიერი – რეგვენებში, განათლებული – უბირთა შორის, ჰუმანისტური სივრცე კონსუმერიზმის მორევში. ამ ბოლო წლებში იტალიის კომუნისტურ პარტიას (ვგულისხმობ “მმართველების, უბრალო წევრებისა და ამომრჩევლების კომპაქტურ ერთიანობას”) და დანარჩენ იტალიას შორის ერთგვარი ორმხრივი ურთიერთობა დამყარდა. იტალიური კომუნისტური პარტია მართლა იზოლირებულ ქვეყნად, კუნძულად იქცა და სწორედ ამიტომ მას დღეს (ისე, როგორც არასდროს აქამდე) შეუძლია, მჭიდრო კავშირი ჰქონდეს რეალურ ხელისუფლებასთან: კორუმპირებულთან, გახრწნილთან, დეგრადირებულთან. ეს ორ ქვეყანას შორის დიპლომატიურ ურთიერთობას უფრო ჰგავს. სინამდვილეში ეს ორი მორალი სრულიად შეუთავსებელია ერთმანეთთან, ზოგადადაც და კონკრეტულ გამოვლინებებშიც. სწორედ ამ საძირკველზე შეიძლება იმ რეალური “კომპრომისის” წარმოდგენა, რომელიც ალბათ სრული გახრწნისაგან იხსნიდა იტალიას: “კომპრომისი”, რომელიც სინამდვილეში ორი მოსაზღვრე ქვეყნის “მოკავშირეობა” იქნებოდა; უფრო სწორად, ორი ქვეყნისა, რომელთაგან ერთი მეორეში მდებარეობს. მაგრამ რაც კომუნისტურ პარტიაზე დადებითი ვთქვი, სწორედ ისაა მისი უარყოფითი მხარეც. ქვეყნის ორ ქვეყნად გახლეჩა, რომელთაგან ერთი კისრამდე ჩაფლულია ხრწნასა და დეგრადაციაში, მეორე კი სუფთაა და არაკომპრომეტირებული, მშვიდობისა და კონსტრუქციულობის საწინდარი ვერ იქნება. გარდა ამისა, ისეთ სივრცეში, როგორიც მე აღვწერე (ვფიქრობ, ობიექტურად), ქვეყანა ქვეყანაში, ოპოზიციაც ძალაუფლებასთან იდენტიფიცირდება, სხვაგვართან, მაგრამ მაინც ძალაუფლებასთან. შესაბამისად, ამგვარი ოპოზიციის პოლიტიკური ფიგურებიც ისევე იქცევიან, როგორც ხელისუფლებაში მყოფი ადამიანები. სხვაგვარად შეუძლებელიცაა. დღეს უკვე (და ეს უაღრესად დრამატულად ეხება თითოეულ ჩვენგანს) მათაც მიაკრეს ინტელექტუალს მათ მიერვე შეთითხნილი ფუნქცია და დანიშნულება. და თუ ინტელექტუალი ამ როლს – წმინდად მორალურსა და იდეოლოგიურს – არ შეასრულებს, აი ისიც (და ყველა რა ბედნიერია, როცა ამ სიტყვას ყვირის): მოღალატე! რატომ ხდება, რომ ოპოზიციის პოლიტიკური ფიგურები, თუ მათ აქვთ – და ალბათ აქვთ – მტკიცებულებები, ან სამხილები მაინც, არ ასახელებენ ნამდვილ დამნაშავეებს, ანუ პოლიტიკოსებს, სახელმწიფო გადატრიალებისა და ბოლო წლების შემზარავი ტერაქტების მომწყობებს? პასუხი მარტივია: ისინი იმიტომ არ ამბობენ სახელებს, რომ მიჯნავენ – ინტელექტუალისაგან განსხვავებით – პოლიტიკურ სიმართლეს პოლიტიკური ქმედებებისგან. და, მაშასადამე, ცხადია, ისინიც არასოდეს ჩაუგდებენ ხელთ მტკიცებულებებსა და სამხილებს ინტელექტუალს, რომელიც ხელისუფლების სამსახურში არ დგას: არც კი გაივლებენ ამას გონებაში, და ეს ჩვეულებრივი ამბავია, თუ კონკრეტულ ობიექტურ სიტუაციას გავითვალისწინებთ. ინტელექტუალმა უნდა განაგრძოს დაკისრებული მოვალეობის შესრულება და საკუთარი, კოდიფიცირებული საშუალებებით იმოქმედოს. კარგად ვიცი, ახლა იმის დრო არაა – ახლა, როცა იტალიის ისტორიაში სრულიად განსაკუთრებული მომენტი დგას – საჯაროდ გამოვუცხადო უნდობლობა იტალიის მთელ პოლიტიკურ კლასს. არც დიპლომატიური იქნება და არც მართებული. დიახ, დიპლომატიურობა და მართებულობა: უძლური ინტელექტუალი იძულებულია, სწორედ პოლიტიკის ამ კატეგორიებს ემსახუროს და არა – პოლიტიკურ სიმართლეს. და ვინაიდან დამნაშავეთა დასახელება არ შემიძლია, ვერ ვამბობ მათ სახელებს, ვისაც ბრალი მიუძღვის სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობასა და ტერორისტულ აქტებში (სწორედ ამიტომ და არა ამის სანაცვლოდ) არ შემიძლია, საჯაროდ გამოვუცხადო ჩემი უსუსური, მაგრამ სრული უნდობლობა იტალიის მთელ პოლიტიკურ კლასს, საჯაროდ დავდო მას ბრალი. იმიტომ, რომ მე მწამს პოლიტიკის, მწამს დემოკრატიის ზოგადი პრინციპების, მწამს პარლამენტის, მწამს პარტიების. ცხადია, ჩემებურ, განსხვავებულ ჭრილში, რომელიც არსებითად კომუნისტურია. მზად ვარ, უკან წავიღო საკუთარი ბრალდება (მეტსაც გეტყვით, ერთი სული მაქვს, როდის გავაკეთებ ამას), თუკი ერთი პოლიტიკოსი მაინც – არა იმიტომ, რომ “საჭიროა”, ანუ “ამის დრო დადგა”, არამედ იმიტომ, რომ გადაწყვეტს, თავად შექმნას ასეთი შანსი – ხმამაღლა წარმოთქვამს სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობასა და ტერაქტებში დამნაშავეთა სახელებს, რომლებიც უეჭველად იცის, ისევე, როგორც მე; მაგრამ მას ხომ, ჩემგან განსხვავებით, შეუძლებელია, არ ჰქონდეს მტკიცებულებები, ან სამხილები მაინც. შესაძლებელია – თუ ამერიკა დაუშვებს ამას და ერთ მშვენიერ დღეს “დიპლომატიურად” გადაწყვიტს, სხვა დემოკრატიებსაც მისცეს იმის უფლება, რისი უფლებაც ამერიკულმა დემოკრატიამ მისცა საკუთარ თავს ნიქსონთან დაკავშირებით – ადრე თუ გვიან მაინც ითქვას დამნაშავეთა სახელები. და მაშინ გამოჩნდება, რომ ეს ის ადამიანები არიან, რომლებიც ხელისუფლებასთან იყოფდნენ ძალაუფლების ბერკეტებს: ნაკლებად დამნაშავეები მეტად დამნაშავეებთან (და ისინი არაფრით იქნებიან მათ მიერ დასახელებულ დამნაშავეებზე უკეთესები). აი, ეს კი საბოლოო, ნამდვილი სახელმწიფო გადატრიალება იქნება.

აფხაზეთის ახალი დე ფაქტო პრეზიდენტის, ასლან ბჟანიას არჩევისა და ხელისუფლებაში მისი გუნდის მოსვლის შემდეგ, აფხაზურ პარტია “ამცახარასა” და საზოგდოებრივ მოძრაობა “არუაას” შორის საქართველოს საკითხი დაპირისპირების საგანი გახდა. საუბარია დე ფაქტო პრეზიდენტ ასლან ბჟანიას რამდენიმე დღის წინანდელ კომენტარზე, რომლის შესაბამისად, “საქართველოსგან აფხაზეთი აღიარებას არ მოითხოვდა” . “ჩვენ არ ვითხოვთ საქართველოს ხელისუფლებისგან აფხაზეთის სახელმწიფოს აღიარებას, თუმცა ძალის გამოუყენებლობაზე შეთანხმება ის შეთანხმებაა, რომელიც ჩვენ შორის შესაძლო ჰუმანიტარულ, ეკონომიკურ თუ სხვა საკითხზე დიალოგის შესაძლებლობას იძლევა. ჩემთვის გაუგებარია, ამ დრომდე რატომ არ არის ხელმოწერილი შეთანხმება. ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია. როგორც კი ეს პუნქტი შესრულდება, ყველაფერი ძალიან კარგად წარიმართება”, – განუცხადა ბჟანიამ რუსულ მედიას. ბჟანიას აღნიშნულ პოზიციასთან დაკავშირებით აფხაზეთის ახალი დე ფაქტო ხელისუფლებისადმი ოპოზიციურად განწყობილმა და ყოფილი ხელისუფლების მხარდამჭერმა საზოგადოებრივმა მოძრაობამ “არუაამ”, რომლის წევრები აფხაზეთის ომის ვეტერანები არიან, საპარლამენტო მოსმენების დანიშვნა მოითხოვა და ახალი ხელისუფლება მწვავედ გააკრიტიკა. “ჩვენი სახელმწიფოს საგარეო პოლიტიკური კურსი, რომელიც დამოუკიდებლობაზეა ორიენტირებული, რევიზიას ექვემდებარება, რაც ხელს უწყობს საზოგადოებაში დაძაბულობის ზრდას და საფრთხეს უქმნის ქვეყნის საერთაშორისო იმიჯსა და უსაფრთხოებას”, – ნათქვამია “არუაას” მიმართვაში. “არუაა” აცხადებს, რომ მისთვის მიუღებელია საქართველოსთან რაიმე ტიპის, მათ შორის სავაჭრო, ურთიერთობები იმ პირობებში, როდესაც თბილისი არ აღიარებს აფხაზეთის დამოუკიდებლობას. “არასწორია საქართველოსთან ლეგალური ვაჭრობა იმ მოტივით, რომ კონტრაბანდა აღარ არსებობდეს საზღვარზე. ისედაც შეუძლიათ ებრძოლონ ამ კონტრაბანდას. საქართველო არ აღიარებს ჩვენს სახელმწიფოებრიობას და არც განაბაჟებს რაიმე ტვირთს”. მოძრაობა მიიჩნევს, რომ მსგავსი პოზიციით ბჟანია და ახალი ხელისუფლება ეთანხმებიან თბილისის მიერ სოხუმისთვის შეთავაზებულ პროგრამას “ნაბიჯი უკეთესი მომავლისთვის”, რომელიც “აღიარების გარეშე ჩართულობას” ითვალისწინებს და “საქართველოს მიზანიც აფხაზეთის ამ პროცესში ჩათრევაა”. “ამ აკრძალვების ნებისმიერ დასუსტებას შევაფასებთ როგორც საფრთხეს ჩვენი დამოუკიდებლობისთვის. გინდათ ევაჭროთ იმათ, ვინც გუშინ გხოცავდათ და დღეს არ გაღიარებთ?” “არუაას” მიმართვას ასევე მიმართვით გამოეხმაურა აფხაზეთის პოლიტიკური პარტია “ამცახარა”, რომელიც ამჟამინდელი დე ფაქტო პრეზიდენტისა და ხელისუფლების მხარდამჭერია. “ამ პოპულისტური განცხადებებით “არუაა” ცდილობს ქვეყნის რეალური პრობლემებიდან ყურადღების გადატანას. “არუააელებს” კარგად ესმით, რომ საზღვრების გახსნა და ლეგალური სავაჭრო ურთიერთობები მეზობელ ქვეყნებთან ეკონომიკაში გარღვევა იქნებოდა. მით უმეტეს, მათთვის კარგად არის ცნობილი, რომ ეს ეკონომიკური საქმიანობა ისედაც უკანონოდ მიმდინარეობს. ჩვენ გვესმის, რომ დღეს, როდესაც ხელისუფლების მიერ კორუფციის და სხვა დანაშაულების წინააღმდეგ რეალური ბრძოლაა დაწყებული, მათ ეშინიათ. მოვიდა დრო, რომ პასუხი აგონ”. ამასთან, “ამცახარას” საკუთარ მიმართვაში მოჰყავს აფხაზეთის პირველი დე ფაქტო პრეზიდენტის, ვლადისლავ არძინბას ციტატა, სადაც ის ამბობს: “განცდა მაქვს, რომ გარკვეული ადამიანები ქმნიან გარკვეულ ვაკუუმს ჩვენი ურთიერთობებისთვის, და ეს განცდა არ მშორდება. მჯერა იმის, რომ საქართველო და აფხაზეთი ნორმალურად განვითარდება და დადგება მომენტი, როდესაც ჩვენ გაბედულად და მშვიდად ერთმანეთს ხელს გავუწვდით და არ შეგვეშინდება იმის, რომ ზურგს უკან ერთმანეთისთვის დასაშენ ქვებს ვმალავთ. მინდა ამის მჯეროდეს, რადგან ჩვენი ხალხი ქართველ ხალხში არასოდეს ხედავდა მტერს”. “ამცახარა” აცხადებს, რომ “მაკომპრომატირებელი” მასალები ჯერ კიდევ სერგეი ბაღაფშსა და ალექსანდრ ანქვაბზე [რაულ ხაჯიმბამდე ორივე დე ფაქტო პრეზიდენტი იყო] ჰქონდათ, “დღეს კი იგივეს აკეთებენ ასლან ბჟანიას წინააღმდეგ, ამავე დროს კი,”საკუთარი კუმირის, ხაჯიმბას სახელის შებღალვა არ უნდათ, რომლის ხელისუფლებაში მოსაყვანად ქვეყანა რამდენჯერმე სამოქალაქო დაპირისპირების რისკის ქვეშ დააყენეს. ხმა არ ამოუღიათ, როდესაც ხაჯიმბა და მისი გუნდი ქვეყანაში ქაოსს თესავდნენ, დანაშაული იზრდებოდა, დღისით და მზისით ადამიანებს იტაცებდნენ, ხდებოდა მკვლელობები, ყაჩაღობა, ნარკოტიკების გავრცელება, ქონების მიტაცება და ა.შ.”, – ციტირება “ამცახარას” მიმართვიდან. ასლან ბჟანია, დე ფაქტო პრეზიდენტობის პირველივე დღეებში, სხვადასხვა ინტერვიუში აცხადებდა, რომ მზად იყო “საქართველოსთან დიალოგისთვის”, რამაც აფხაზეთის საზოგადოების ნაწილში კრიტიკა გამოიწვია. ბჟანიას რამდენჯერმე მოუწია საკუთარი სიტყვების განმარტება და აფხაზური საზოგადოების დარწმუნება იმაში, რომ შესაძლო დიალოგით “აფხაზეთის დამოუკიდებლობას” არ თმობს. ბჟანიას აღნიშნული პოზიცია თბილისთან დიალოგის შესახებ ქართულ საექსპერტო წრეებშიც “ხელსაყრელ შესაძლებლობად” შეფასდა. წყარო: netgazeti ავტორი: ნინო კახიშვილი#სოხუმი #აფხაზეთი #ოკუპაცია #პოლიტიკა #sokhumidaily

აფხაზები, რა თქმა უნდა, ყურადღებით აკვირდებოდნენ მოვლენათა განვითარებას სამეგრელოში, სადაც სხვადასხვა შეიარაღებულ ფორმირებათა თარეშმა მოსახლეობა აღაშფოთა. სეპარატისტებისათვის ესეც ნამდვილი «მისწრება» იყო. მით უმეტეს, რომ თბილისშიც, ანტიზვიადისტურმა თემამ ძალიან უცნაური ფორმა მიიღო. ერთ-ერთი ქართული საინფორმაციო სააგენტოს ცნობით, ზვიადისტებმა თითქოს აფხაზებს შესთავაზეს ერთობლივი, მეგრულ-აფხაზური სახელმწიფოს შექმნა. ეს ცნობა უმალვე აიტაცა რუსულმა მედიამ. არძინბას უმაღლესი საბჭო ზედიზედ იღებდა გადაწყვეტილებებს, დადგენილებებს, კანონებს და აფხაზეთი სწრაფად გამოჰყავდა საქართველოს იურიდიული სივრციდან. მიუხედავად ამისა, ედუარდ შევარდნაძეს შესანიშნავად ესმოდა: აფხაზეთში ომი საქართველოსათვის კატასტროფას ნიშნავდა. ამას აღიარებდა ქართული პოლიტელიტის უდიდესი ნაწილიც, მაგრამ მდგომარეობა საქართველოში იმდენად არეული და წინააღმდეგობრივი იყო, რომ ხელისუფლება, ფაქტობრივად იძულებული გახდა საბედისწერო ნაბიჯი გადაედგა. შესანიშნავი რუსი სამხედრო ისტორიკოსი, ვიქტორ სუვოროვი წერს: ომს ხშირად იწყებენ არა იმიტომ, რომ მისი მოგების იმედი აქვთ, არამედ რაკი სხვა გზა არა აქვთ. ალოგიკურობა და პარადოქსი ამ გამონათქვამში მხოლოდ მოჩვენებითია. აფხაზეთის პრობლემა არც შევარდნაძის ხელისუფლებას შეუქმნია და არც «გამსახურდიას რეჟიმს», მაგრამ ეს პრობლემა შიდაქართული დაპირისპირების ძალიან მძლავრი ფაქტორი გახდა. 1992 წლის აგვისტოსათვის შეიქმნა ვითარება, როდესაც საქართველოს ხელისუფლება ან უნდა შერიგებოდა აფხაზეთის ფაქტობრივ დაკარგვას და მის გამოსვლას საქართველოს იურისდიქციიდან, ან დაეწყო ომი. რამდენიმე წლის შემდეგ აქტუალური გახდა კითხვა (პათეტიურ-ბრალმდებლური ინტონაციით): «განა ამ ომის თავიდან აცილება არ შეიძლებოდა?» სამართლიანი და ობიექტური (უემოციო) პასუხი ამ კითხვაზე ერთადერთია: რა თქმა უნდა შეიძლებოდა, მაგრამ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ საქართველო უომრად შეურიგდებოდა იმას, რომ აფხაზეთი აღარ არის საქართველო. ეს კი აბსოლუტურად არარეალური იყო ნებისმიერი ხელისუფლების პირობებში. მით უმეტეს იმ ხელისუფლებისა, რომელიც ძალით მოვიდა და საზოგადოებისათვის თავისი «ეროვნულობის» დადასტურება სჭირდებოდა. ეს ხელისუფლება აფხაზეთის ომს განიხილავდა ლეგიტიმაციის საშუალებად, ოღონდ ეს არ ნიშნავს, თითქოს ნებისმიერ სხვა (თუნდაც არქილეგიტიმურ) ხელისუფლებას ქართული საზოგადოება არ აიძულებდა დაეწყო ომი აფხაზეთის შესანარჩუნებლად. ბუნებრივია, ომის ინიციატორები იმედოვნებდნენ, რომ ომი სეპარატისტებთან გახლეჩილი ქართული საზოგადოების კონსოლიდირებას გამოიწვევდა. მაგრამ ეს იმედიც მხოლოდ ნაწილობრივ გამართლდა. არადა, რაოდენ ცინიკურიც არ უნდა ყოფილიყო ასეთი გათვლა, მაღალი ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი შეგნების საზოგადოებაში იგი შედეგს უეჭველად გამოიღებდა. რისკის ფაქტორი აფხაზეთში ომთან დაკავშირებით მაინც იმდენად მაღალი იყო, სახელმწიფო საბჭოს პრეზიდიუმშიც იჩინა თავი აზრთა სხვადასხვაობამ. ედუარდ შევარდნაძისათვის ეს ომი ყველაზე ნაკლებ სასურველი იყო, ვინაიდან მან კარგად იცოდა, რომ მთელი პასუხისმგებლობა მას და მხოლოდ მას დაეკისრებოდა. ამით აიხნება ფარული ბრძოლა სახელმწიფო საბჭოშიც, გვარდიის შეყვანა - არშეყვანასთან დაკავშირებით. სხვათა შორის, იმ «სახელმწიფო საბჭოში» წარმოდგენილ პარტიათა უმრავლესობა შემდგომ ტყუილად ცდილობდა პასუხისმგებლობისაგან თავის დაძვრენას და ყველაფრის «ოთხეულისათვის» დაბრალებას. მათაც შესანიშნავად ესმოდათ საკუთარი ინტერესები: ახლოვდებოდა 11 ოქტომბრის არჩევნები, საქართველოს მოსახლეობის დიდ ნაწილში მკვიდრდებოდა სტერეოტიპი «მე აღარცერთ არჩევნებში აღარ მივიღებ მონაწილეობას», ამდენად საჭირო იყო ისეთი ვითარების შექმნა, როცა ხალხს დაავიწყდებოდა ყველაფერი (მათ შორის «ზვიადი») და შეძრწუნებული მივიდოდა არჩევნებზე. ანუ ომი აფხაზეთში განიხილებოდა ერთგვარ «შოკურ თერაპიად» ქართული საზოგადოების გამოსაყვანად შიდა დაპირისპირების მდგომარეობიდან. სახელმწიფო საბჭოში წარმოდგენილი «პოლიტოკრატია» ამას აცნობიერებდა და ეთანხმებოდა თვით მეთოდს, - ოღონდ კი ჩატარებულიყო 11 ოქტომბერს არჩევნები, ჩაშლილიყო ბოიკოტი (მათ შორის სამეგრელოში), არჩეულიყო პარლამენტი და, რაღა თქმა უნდა, თვითონაც შესულიყო იმ პარლამენტში. აქედან გამომდინარე, სულაც არ გახლავთ გასაკვირი, თუ სახელმწიფო საბჭომ დაადასტურა გვარდიის აფხაზეთში შესვლის მიზანშეწონილობა. თუმცა, აქ არის ერთი, ძალიან მნიშვნელოვანი ნიუანსი: როცა სახელმწიფო საბჭომ ეს გადაწყვეტილება მიიღო, მაშინ გვარდიის ზოგიერთი ნაწილი უკვე დაძრული იყო აფხაზეთისაკენ. სიგუა-კიტოვანმა ნაცად ხერხს მიმართეს: მათ ფაქტის წინაშე დააყენეს შევარდნაძეც, პოლიტოკრატიაც და საზოგადოებაც. სრული დარწმუნებით შეიძლება ითქვას: დაახლოებით ივლისის ბოლოსათვის სიგუა-კიტოვანს აფხაზეთში ომის დაწყება (ზემოთაღწერილი მიზნით) უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდათ. თანაც არა «რკინიგზის დასაცავად», არამედ სწორედ სეპარატისტებთან საომრად. მეორეს მხრივ, აფსუა სეპარატისტებსაც მიეცათ შანსი, როგორიც მხოლოდ საუკუნეში და ათასწლეულში ერთხელ ეძლევათ. ამ შანსს ისინი ხელიდან არ გაუშვებდნენ. ამიტომ უდიდესი დემაგოგიაა იმის თქმა, თითქოს «რომ არა აფხაზეთში გვარდიის შეყვანა, ამ ტერიტორიას საქართველო არ დაკარგავდა». მაგრამ კიტოვანის მოქმედებამ საშუალება მისცა სეპარატისტებს, მთელი მსოფლიოს წინაშე დაეფიქსირებინათ: ომი დაიწყო სწორედ საქართველომ 1992 წლის 14 აგვისტოს. ფაქტის ფიქსაციას ასეთ შემთხვევაში ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. ამით აფსუები კიდევ უფრო მომგებიან მდგომარეობაში აღმოჩნდნენ პოლიტიკური თვალსაზრისით. მით უმეტეს, რომ ძალიან ოსტატურად და ეშმაკურად შექმნეს ისეთი შთაბეჭდილება, თითქოს ისინი საქართველოსთან მოლაპარაკების გზით ცდილობდნენ ყველა პრობლემის გადაწყვეტას, ხოლო «საქართველოს მცირე იმპერიამ» ძალის გამოყენება არჩია და აფხაზეთში ტანკები შეიყვანა. სინამდვილეში მოლაპარაკება მაშინაც ისეთივე ბლეფი იყო, როგორც შემდგომში. არძინბა თანახმა გახლდათ შეხვედროდა შევარდნაძეს, მაგრამ არა აფხაზეთის ტერიტორიაზე, არამედ სოჭში ან მოსკოვში, რათა კიდევ ერთხელ დაედასტურებინა, რომ აფხაზეთი არ არის საქართველო. ედუარდ შევარდნაძე, ამაზე, რასაკვირველია ვერ წავიდოდა. ზემოთთქმულის მიუხედავად, შევარდნაძეს აფხაზეთში ომის დაწყება ზვიადისტთა ამბოხზე გაცილებით დიდ რისკად მიაჩნდა, მაგრამ პროცესთა მართვის სადავეები უფრო კიტოვან-სიგუა-იოსელიანს ეპყრათ ხელთ - გვარდია და მხედრიონი სახელმწიფო საბჭოს თავჯდომარეს არ ემორჩილებოდა. ტრადიციულად მისი ერთგული პოლიცია კი მაშინ ჯერ კიდევ უმწეო ჩანდა. 13 აგვისტოს, რესპუბლიკის მოედანზე ხალხმრავალი მიტინგი გაიმართა. ამ დროს გვარდია (დაახლოებით სამი ათასი შეიარაღებული ადამიანი) ახალციხის დივიზიიდან რუსების მიერ სწორედ მაშინ გადმოცემული 50 მოძველებული ტანკით უკვე დაიძრა აფხაზეთისაკენ. მიტინგზე იმდროინდელი საზოგადოებრივი ატმოსფეროსათვის დამახასიათებელი «დიდი იმედგაცრუება» და ისტერიული აპათია იგრძნობოდა. ლუზა შაკიაშვილი: «მომენატრა მიტინგიიიი. . . ..» მზექალა შანიძე (უზენაესი საბჭოს ყოფილი წევრი, რომელსაც, 19 აგვისტოს პუტჩის მხარდაჭერის მოტივით, კომუნისტური პარტიის სიით არჩეულ სხვა დეპუტატებთან ერთად გამსახურდიამ შეუწყვიტა უფლებამოსილება): «ის ადამიანები, ვინც ახალ ხელისუფლებას ებრძვიან, ნამდვილად დამნაშავეები არიან და მკაცრად უნდა დაისაჯონ» 14 აგვისტოს, შუადღეს, სოხუმთან უკვე საარტილერიო კანონადა ისმოდა. გვარდიამ დესანტი გადასხა გაგრაში. «ჩვენი კარგი ნაცნობი», გენერალი სუფიან ბეპაევი ქუთაისიდან ურეკავს კიტოვანს: «Желаю успеха». კიტოვანი წყალტუბოში ქეიფობს რუს გენერლებთან ერთად. ამ უკანასკნელთ ოდნავ შესამჩნევად ეღიმებათ. პირველივე დღეს (ანუ 14 აგვისტოს) მხვერპლი ორივე მხრიდან 50-ს აღწევს. ტელეკომპანია РТР-ის კორესპონდენტი (სოხუმიდან): „Примирение уже невозможно после того что произошло. А России надо действовать очень осторожно, чтоб не потерять свои козыри“. საქართველოს სამხედრო შვეულმფრენი სოხუმის (დამსვენებლებით სავსე) სანაპიროს ბომბავს. ე.წ. «მთიელ ხალხთა კონფედერაცია» «ქართული ეროვნების ყველა პირს» მძევლად აცხადებს - გვარდიის გაყვანასა და ზარალის ანაზღაურებას მოითხოვს. Независимая газета კონფედერაციის პრეზიდენტის, მუსა შანიბოვის სიტყვებს აქვეყნებს: «Если нам не будут мешать, мы сломим хребет грузинскому фашизму» ბორის ელცინიც აცხადებს ოფიციალურად: „Мы убеждены в необходимости вывода гвардии из абхазии“. მისი თქმით, «საფრთხე შეექმნა სტაბილურობას უზარმაზარ, მრავალეროვან რეგიონში.» ედუარდ შევარდნაძეს ტელეფონით უკავშირდება ჩრდილოეთ კავკასიის უკლებლივ ყველა რესპუბლიკის ლიდერი და «შეშფოთებით» კითხულობს: რა ხდება აფხაზეთში? ზვიად გამსახურდია დისკრედიტირებულია, ვინაიდან იმყოფება გროზნოში - კონფედერაციის ბუნაგში. აფხაზეთში ომის ინიციატორებს ეს მომენტიც გათვალისწინებული ჰქონდათ: ძნელი გასათვლელი არ იყო, რომ ჩეჩნები უმალვე აღმოჩნდებოდნენ აფხაზეთში, ხოლო «მათთან ჩახუტებული ექსპრეზიდენტისა» და მისი მომხრეების მიმართ ახალი, მართლაც ძნელად მოსაგერიებელი არგუმენტები შეიქმნებოდა. შევარდნაძე იძულებულია თანხმობა განაცხადოს განჯიდან გუდაუთაში, ბომბორას სამხედრო აეროდრომზე სწორედ იმ 345-ე საპარაშუტო სადესანტო პოლკის გადასროლის წინადადებაზე, რომელიც 9 აპრილს მოქმედებდა თბილისში - ეს რუსული გენერალიტეტის პირველი შურისძიებაა: იგი საქართველოს «დახვეწილ წამებას» იწყებს. ბორის ელცინი მოსკოვში პრესკონფერენციას მართავს. რუსეთის პრეზიდენტი აშკარად კმაყოფილია, მისი სახელმწიფოებრივი კონცეფცია იმარჯვებს - ყოფილი მოკავშირე რესპუბლიკები ქაოსში ეფლობიან : «....Я звонил Китовани, я звонил Шеварднадзе....» ერთ-ერთი რუსი ჟურნალისტი ეკითხება ელცინს: «ედუარდ შევარდნაძეს, რომელიც თეთრი სახლის დაცვისას ჩვენთან იყო, ახლა უკვე ხელები სისხლში აქვს მოსვრილი - რა შეგვიძლია გავაკეთოთ მოძმე აფხაზი ხალხისთვის?» სულეიმან დემირელი ჰუმანიტარულ დახმარებას უგზავნის არძინბას და, ამავე დროს, აკეთებს განცხადებას, რომლითაც აშკარავდება მისი სიმპათია სეპარატისტებისადმი. აფხაზთა მცირე ჯგუფი დემონსტრაციას მართავს ვაშიგტონში, თეთრ სახლთან. მოვლენას იმავე საღამოს ფართოდ აშუქებს რუსეთის ტელევიზია. წარწერა ტრანსპორანტზე: «Шеварднадзе демократ? – вот так шутка!» გაზეთი «Аргументы и факты» გვთხრის: «სოხუმის მაიმუნთსაშენში მაიმუნებს შიდსის ვირუსი აღმოაჩნდათ - ამბობენ ქართველებმა გადასდესო». სერგეი ბაბურინი გუდაუთაში ხვდება არძინბას, შემდეგ კი სოხუმში ქართველ ჟურნალისტს ეუბნება: «Вы разрушили советский союз и хотели спокойно отсидетса, но спокойной жизни у вас не будет». ლეონიდ პარფიონოვი მეორე გადაცემას აკეთებს ციკლიდან «Портрет на фоне». ფილმი მთავრდება იმით, რომ აფხაზეთის თვალწარმტაც სანახებში, ორღობესთან, ღორი მიძუნძულებს. რუსული შოვინიზმისათვის, ყველა ქართველთმოძულე ინტელექტუალის - დემოკრატისა თუ კომუნისტისათვის, სულიერი ზეიმისა და ტრიუმფის ჟამი დადაგა! საქართველოს სიძულვილით, ამპარტავანი «გრუზუნების» (თუ უკვე «გრიზუნების») სამაგალითო, საშვილიშვილო დასჯის წყურვილით ყველანი ერთიანდებიან: მოსკოველი ლიბერალებიდან - რუსულ გენერალიტეტამდე და ჩრდილოკავკასიელ ნაციონალისტებამდე. ნიკა იმნაიშვილი #აფხაზეთი #სოხუმი #ოკუპაცია #sokhumidaily

„შესანიშნავი ბავშვობა მქონდა, მაგრამ ბავშვის სხეულში თავს ყოველთვის ზრდასრულად ვგრძნობდი. ხუთი წლის ასაკში, ლონდონის სამხრეთით აკტონში მდებარე ბარბარა სპიკის სკოლაში ჩავირიცხე, ამიტომ ყოველ დილით ჩემი სახლიდან ლონდონის ჩრდილოეთით, სტოკველამდე, ავტობუსით და ორი მატარებლით უნდა მევლო. 13 წლის ასაკში სკოლა იტალია კონტიში გადავედი, თუმცა მანამდე უკვე ბევრ სატელევიზიო და მუსიკალურ ვიდეოში მქონდა მონაწილეობა მიღებული. მათ შორის ყველაზე ამაღელვებელი ბობ მარლის Is This Love იყო. ჩვენს ოჯახს უყვარდა რეგი. სულ რაღაც შვიდი წლის ვიყავი და ვერ ვაცნობიერებდი თუ რას ნიშნავდა ეს. ვერ ვაანალიზებდი, რომ ჩემ წინ მდგარი ბობ მარლი საბანში მახვევდა. ის ყველაზე სიმპატიური მამაკაცი იყო საუცხოო აგებულებით; გულითადიც იყო და ტკბილად საუბრობდა ძლიერი იამაიკური აქცენტით, როგორიც სახლიდან ჩემთვის უკვე ნაცნობი იყო. სანამ 12 წლის გავხდებოდი სახლი ბებიაჩემს ეკუთვნოდა. დედაჩემი ვალერი მოცეკვავე იყო და იტალიაში ცხოვრობდა, მოგვიანებით კი შვეიცარიაში. ყოველთვის აღელვებული ვიყავი მისი სახლში სტუმრობით და მოწყენილი, როდესაც უნდა წასულიყო. დედა მოხდენილი იყო და თავისი სტილი ჰქონდა. როდესაც 12 თუ 13 წლის ვიყავი, მოდურ ჩვენებაზე გამოვიდა და მახსოვს ოთახის შესასვლელში მაჩვენებდა თუ როგორ უნდა ევლო. ვუყურებდი როგორ დადიოდა ლაიონელ რიჩის მუსიკის თანხლებით. 13 თუ 14 წლის ასაკში წარმოდგენა არ მქონდა რისი ჩაცმა მინდოდა. მგონი გოთი ვიყავი: გრძელი შავი კაბები და ქურთუკები მომწონდა და სკოლაში დოქტორ მარტენსი მეცვა. მახსოვს ის დღე, როდესაც ქუჩაში შემამჩნიეს. აპრილის თბილი დღე იყო და სკოლის შემდეგ მეგობრებთან ერთად ვატარებდი დროს. სამივეს ჩვენი იტალია კონტის უნიფორმები გვეცვა: ღია ლურჯი კლეჩატი კაბა, მუქი ლურჯი ამოჭრილ საყელოიანი სვიტერი, მაისური, ჰალსტუხი. წესით ჩალის ქუდებიც უნდა გვფარებოდა, მაგრამ ეს არასდროს გაგვიკეთებია. მოულოდნელად ჩემთან ერთი ქალი მოვიდა და მკითხა, მიფიქრია თუ არა ოდესმე მოდელობაზე. ის ბეტ ბოლდტი იყო, სააგენტო Synchro-ს ხელმძღვანელი. ჩემი უშუალო რეაქცია გაკვირვება და მღელვარება იყო. მაგრამ როდესაც დედაჩემს ვუთხარი, ეს იდეა საერთოდ არ მოეწონა. ყველას გვსმენოდა საშინელი ისტორიები აღმოჩენილი გოგოების, რომლებსაც ფოტოების გადასაღებად უამრავ ფულს ახდევინებდნენ და შემდეგ ვერსად ხვდებოდნენ. დედაჩემს უნდოდა სკოლაში დავრჩენილიყავი და დავალებების კეთება დამესრულებინა. მაგრამ ყველაფერი ჩემებურად მინდოდა, ამიტომ რამდენიმე კვირის შემდეგ ბეტის სანახავად თვითონ წავედი. პირველი ვიზიტისას თმა შუაზე გამიყო, მაკიაჟი გამიკეთა და ჩემი სკოლის უნიფორმაში რამდენიმე შავ-თეთრი ფოტოს გადასაღებად სიმაღლეზე შემაყენა. საბოლოოდ, დედამ გადაწყვიტა, რომ მოდელობა შემეძლო, ვინაიდან ეს ჩემს სკოლაში სწავლებას და დავალებების შესრულებას ხელს არ შეუშლიდა. სამი თვის შემდეგ Synchro-სთან გავაფორმე კონტრაქტი და საზღვარგარეთ ბრიტანული ელისთვის ჩემი პირველი დიდი გადაღებისთვის წამიყვანეს. ახალ ორლეანში ჩავფრინდით, პირველი თემისთვის მე და კიდევ ერთი მოდელი, პრერიის სტილის კაბებში გადაგვიღეს, მეორე თემისთვის კი – მხოლოდ მე, პენსაკოლას სანაპიროზე. როდესაც ლონდონში დავბრუნდი ამერიკელი აგენტების ყურადღება მივიპყარი – ჩემთან შესახვედრად ოთხჯერ გადაუფრინეს ლონდონს. პირველი მოწვევა პარიზიდან 16 წლის ასაკში მივიღე. პირველად დეიდაჩემი ჯული წამომყვა, თუმცა ეს არც ისე დიდი ხნით ადრე იყო, სანამ უბრალოდ ფრანგული ელისთვის შერჩვევებზე რამდენიმე კვირის განმავლობაში დავრჩებოდი იქ. ერთ-ერთი მოგზაურობისას მთელი ფული მომპარეს. არავის უთქვამს ჩემთვის ჩემი ნივთები დაცულად რომ უნდა შემენახა და ყველაფერი დავკარგე. პარიზში არავის ვიცნობდი. ამანდა კაზალეტმა, რომელსაც იმ დღეს ასევე გადაღება ჰქონდა, მასთან ერთად დაბრუნება შემომთავაზა. ჯერ დიზაინერთან ტანსაცმლის მორგებაზე უნდა წასულიყო – რატომ არ უნდა გავყოლოდი? აი როგორ შევხვდი აზადინ ალაიას. რა თქმა უნდა, არ ვიცოდი ვინ იყო. მის სახლში მისვლისას მახსოვს, ძალიან მორიდებულად ვიქცეოდი. ავუხსენი, რომ ინგლისიდან ახალი ჩამოსული ვიყავი და ფული მომპარეს. ძალიან თავაზიანი იყო და სასტუმროში დარჩენა შემომთავაზა. ტელეფონზე დედაჩემს ფრანგულად ელაპარაკა და მომდევნო დღეს Rue du Parc-Royal-ში მის სახლში გადავედი. მას შემდეგ პარიზში ჩემი ცხოვრება ყოველდღიურად სტუდიაში სიარულს, სასტუმროში დაბრუნებას, შხაპის მიღებას, ოთახის სერვისით მომსახურებას, ტელევიზორის ყურებას და დაძინებას გულისხმობდა. მაგრამ იმ დროიდან მოყოლებული ყოველთვის, როდესაც პარიზში ჩავდიოდი აზადინთან ვრჩებოდი. მისი საშუალებით ყველაზე საოცარ ხალხს შევხვდი: თინა ტერნერს, ანდრეი პუტმანს, ჯერი ჰოლს, გრეის ჯონსს. აზადინი თავის გარშემო ყოველთვის ოჯახურ ატმოსფეროს ქმნიდა. არ მიწევდა ჩემი თავის მამის როლში ყოფნა, მგონი მამის თვისებებს ვეძებ კაცებში, რომლებიც მიყვარს და პატივს ვცემ ისე, როგორც კრის ბლექველს აილენდ რეკორდსიდან და ქუინსი ჯონსს. (ქუინსის ბავშვები თავიანთ მეშვიდე დას მეძახიან და დასავით მექცევიან.) ასეთივეა აზადინიც, რომელსაც “Papa”-ს ვეძახი. ის “Ma fille”-ს მეძახის. თავიდან ზოგი ჩვენებისთვის ჩემი კანის ფერის გამო არ ამიყვანეს. ამას ჩემი გაღიზიანების საშუალება არ მივეცი. ადრეული ასაკიდან აუდიტორიის წინაშე წარდგომის და პერფორმირების საშუალებით მივხვდი თუ რას ნიშნავს იყო შავკანიანი. ზედმეტი ძალისხმევა უნდა გამოიჩინო. ორჯერ უკეთესი უნდა იყო.#ნაომიქემბელი #მოდა #დიზაინი #მოდელები #ტოპმოდელები Tbilisi

როდესაც ვსაუბრობთ თვითმკვლელობის პრობლემაზე, ახალი დროის პირმშოს პირველი სწორედ ალბერ კამიუ ახსენდება. მეოცე საუკუნის ექსისტენციალიზმის სახე, გარდა იმისა, რომ ბრწყინვალე სტილით გამოირჩევა, საოცრად სწვდება თანამედროვე ადამიანური ბუნების წიაღისეულ პრობლემებს. მისი ტრიპტიხი, „უცხო“, „სიზიფის მითი“ და „კალიგულა“ ამის სრულიად ნათელი მაგალითებია. თავისთავად საოცარია კავშირი „უცხოსა“ და „სიზიფის მითს“ შორის, რისი დანახვაც ერთი შეხედვით რთულია, თუმცა აღმოჩენისთანავე ნათელი ხდება და გვაფიქრებს, თუ რაოდენ რეალური ხორცი შეიძლება შეისხას ფილოსოფიურმა ტრაქტატმა. ამ თემაზე საუბრისას ყველაზე ხშირად გამოყენებული ციტატა „სიზიფის მითის“ პირველივე სიტყვებს გადმოსცემს: „მხოლოდ ერთი მნიშვნელოვანი ფილოსოფიური პრობლემა არსებობს: თვითმკვლელობა. გადაწყვიტო, ეს ცხოვრება ღირს თუ არა იმად, რომ ბოლომდე გალიო, იგივეა, რაც ძირითად ფილოსოფიურ კითხვას გასცეს პასუხი“. დანარჩენი მხოლოდ თამაშიაო, დასძენს შემდგომში. რა თქმა უნდა, საინტერესოა კამიუს ამგვარი დამოკიდებულება სუიციდის მიმართ. თავისთავად ნათელია, რომ კამიუსთვის საინტერესოა მხოლოდ ის, რაც უკავშირდება სიკვდილსა და სიცოცხლეს, დანარჩენი უმნიშვნელოა, სულ ერთია: „მნიშვნელოვან საკითხებში მე იმას ვგულისხმობ, რასაც შეიძლება სიკვდილი მოჰყვეს, ან სიცოცხლის წყურვილის გაათკეცება“. ძნელია არ დაეთანხმო გამოცდილებათა სემანტიკის ამგვარ კლასიფიკაციას - ყველაფერი უმნიშვნელოა, გარდა სიცოცხლისა. თუმცა საინტერესო ნიუანსი სწორედ ამ დებულების წინააღმდეგობით შემოდის, როდესაც ადამიანს უქრება მნიშვნელოვნობის განცდა სიცოცხლის მიმართ. ეს ტენდენცია თანამედროვე სამყაროში უფრო მეტადაა შესამჩნევი. ძველად, ამბობს კამიუ, თუნდაც გალილეოს მაგალითი რომ ავიღოთ, სიცოცხლე უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე იდეა. არანაირ ვიტალურ განსხვავებას არ იძლევა ის, სამყარო გეოცენტრულია და ჰელიოცენტრული, არც ონტოლოგიური არგუმენტისთვის მოუკლავს ვინმეს თავი. დედამიწაზე თუ არის რაიმე ღირებული, ესაა იდეა და თუ იდეაც კი არაა საკმარისი სუიციდისთვის, მაშ რა უბიძგებს ამდენ ადამიანს გადადგას ეს ნაბიჯი? იდეისთვის თავგანწირვა მხოლოდ ფანატიზმში გადასულ რელიგიურ აღმსარებლებს ძალუძთ, რომელთაც სურთ საკუთარ იდეალებს გაუყვნენ. ეს ფანატიზმი დადებითია და უარყოფითი - გაურკვეველია, მათ არ გააჩნიათ ჭეშმარიტება-მცდარობის კატეგორია. აბო თბილელის თავდადება ქრისტიანობისთვის იმდენადაა დადებითი, რამდენადაც იგი აღქმულია ქრისტიანის მიერ. ამდენად ეს დაშვებაც არაა საკმარისი სუიციდის აქტისკენ ნაბიჯის გადადგმის ასახსნელად. ჩვენ გვჭირდება ობიექტური საბაბი, რომელიც ვლინდება ყველაში, ობიექტური ტრანსცენდენტალიზმის მსგავსი სისტემით. ამას ეძიებს კამიუ და სწორედ აქ შემოჰყავს აბსურდის ცნებაც: „ისეც ხდება, რომ არსებული დეკორაციები ინგრევა. გაღვიძება, ტრამვაი, ოთხი საათი სამსახურში ან ქარხანაში, ჭამა, ტრამვაი, ოთხი სამუშაო საათი, ჭამა, ძილი და ორშაბათს, სამშაბათს, ოთხშაბათს, ხუთშაბათს, პარასკევს და შაბათს ეს უცვლელი რიტმი მეორდება დროის უმეტეს ნაწილში. მხოლოდ ერთ დღეს გაისმის კითხვა რატომ? და ყველაფერი ამ გაკვირვებით შეფერადებული დაღლილობით იწყება. დაწყება მნიშვნელოვანია“. კამიუს ეს სიტყვები აჯამებს თანამედროვე ადამიანის ცხოვრებას. მონოტონური დღეები და ცხოვრებისგან მინიმუმის მიღებით დაკმაყოფილება ადამიანს აქცევს აბსურდულ არსებად. თვითონ აბსურდის ცნებასაც კამიუ განმარტავს, როგორც ურთიერთდაპირისპირების ერთ პრედიკატს. იგი ცალკე ერთ ცნებასთან მიმართებით არ არსებობს. ჩვენ ვერ მივაწერთ აბსურდულობას დანით შეიარაღებულ ადამიანს, სანამ მას არ დაემატება თავდასხმა თოფით შეიარაღებულ ადამიანზე. აბსურდის გრძნობა კი, როგორც სიცოცხლისეული ანუ უფრო მასშტაბური ფენომენი, შეინიშნება ადამიანსა და სამყაროს შორის კავშირში. ადამიანი სრულიად არარაობაა სამყაროს წინაშე. შემმეცნებელი არსება? არა, სამყარო თვითონ შეიმეცნებს მას, ადამიანი კი არაა ინფორმაციის მატარებელი არსება, არამედ პირიქით, ინფორმაცია ატარებს ადამიანს. ცოდნა უსასრულოა, ადამიანი კი სასრულზე უფრო სასრული არსება. კამიუ ძალიან მძაფრად აპელირებს ცოდნისა და ადამიანის კორელაციაზე და ამბობს, რომ ახალი ადამიანი ინფორმაციას ატარებს და არა ცოდნას. ცოდნა უფრო ინტიმური, თვითშემეცნებისა და თვითაღმოჩენის პროდუქტია, ხოლო ინფორმაცია საყოველთაოა, ყველასთვის ხელმისაწვდომია, თუმცა უსრული. ყველაზე განათლებულ ადამიანსაც კი რომ უთხრათ, რომ მას არა აქვს ძირეული ცოდნა, ყველანაირი თვალთმაქცობის გარეშე გიპასუხებთ, რომ მართალი ხართ. კამიუსთან აბსურდის გრძნობა იბადება მაშინ, როდესაც ადამიანი სამყაროს მიმართ აბსოლუტურად უსუსურად ცხადდება. ეს შედეგია ადამიანის უკვდავების იდეის მოსპობისა. როდესაც ადამიანი ხვდება, რომ მხოლოდ ის არსებობს, რაც რეალურადაა და არაფერი ტრანსცენდენტური აღარ გვეგულება, მას შიში იპყრობს - მართლაც, როდის შემიძლია ვთქვა დარწმუნებით, რომ მე ეს ვიცი - ვკითხულობთ „სიზიფეს მითში“ - მაგალითად, მე ვიცი, რომ ჩემი გული არსებობს, რადგან იგი შემიძლია შევიგრძნო; ასევეა სამყარო, რომელსაც ვეხები. ამის საფუძველზე შეიძლება ვამტკიცო, რომ არსებობს ორი რამ: - მე და გრძნობადი სამყარო. აქ ჩნდება ყველა ჩემი მეცნიერება, სხვა დანარჩენი გონების კონსტრუქციაა და მეტი არაფერი. იმ სამყაროში, რომელშიც ღმერთი მოკვდა, ძნელია დაეყრდნო გრძნობად სამყაროს, რომელიც არ გაძლევს არაფერს ისეთს, რომელიც ოდნავად მაინც შეედრება აღთქმულ მიწას, სამოთხეს ან რაიმე ამდაგვარს. კამიუ, ფაქტობრივად, საუბრობს ნიცშესა და დოსტოესვკის შემდგომი ყველა ადამიანის სახელით. მართლაც, რომელი ადამიანია კმაყოფილი საკუთარი ცხოვრებით. ცხოვრება, როგორც დეკორაცია, ოდესმე ჩამოიშლება და ადამიანი დარჩება საკუთარი აბსურდის წინაშე დაუცველი. აქ შემოდის აბსურდის ფილოსოფიაც, რომლის მანიფესტიცაა სიზიფის მითი, თვით სიზიფი, რომელიც ჩაბმულია ქვის გორვის მონოტონურ საქმეში. ქართულ ლიტერატურაში გავრცელებულია ფრაზეოლოგიზმი სიზიფეს ცოდვა, იგივე წყლის ნაყვა, რომელიც აღნიშნავს უშედეგო, უნაყოფო საქმეს, ქვას, რომელიც ყოველი აზიდვისას ისევ უკან გორდება. ასეთ საქმეს ადამიანი უნდა შეეშვას. მაგრამ რა ვქნათ, როცა ასეთი საქმეა მთელი ცხოვრება? როდესაც თვით სიცოცხლე გადაიქცევა სიზიფეს ცოდვად? უნდა დავასრულოთ თუ არა იგი? არაო, ამბობს კამიუ, მას უნდა შევეგუოთ. მართალია, ჩვენთან ერთად ჩვენივე აბსურდიც გაქრება, თუმცა ასეთი გაქრობა არ გვჭირდება. მეტიც, საერთოდ არ გვსურს მისი გაქრობა. ჩვენ გვსურს მასთან ადაპტირებული ცხოვრება. რაღაც გაგებით ეს სასარგებლოც კია: იგი არ გიშვებს მაღლა, იგი მიწაზე გაბამს და გახსენებს, რომ ყოველი შენი ქმედება აბსურდულია. ეს იგივე სოკრატეს ცოდვაა, რომელიც მთელი ცხოვრება აპელირებდა ცოდნის შეუძლებლობაზე. ის ფაქტი, რომ ერთადერთი ცოდნა არცოდნაა, სოკრატეს აქცევს აბსურდის ადამიანად და აყენებს მას სიზიფეს გვერდით აბსოლუტურად ლეგიტიმურ ილუსტრაციად. აბსურდის შეგუებას ორი შედეგი აქვს: გაძლიერებული ვნება და გულგრილობა. ეს უკანასკნელი კამიუს ბრწყინვალედ აქვს ილუსტრირებული თავის „უცხოში“, რომლის პირველივე სიტყვებიც კი შემზარავია და ამავდროულად უაღრესი აბსურდულობის, ინდიფერენტულობის გამოხატულება: „დღეს დედა გარდაიცვალა, ან იქნებ - გუშინ. რა ვიცი: მოხუცთა თავშესაფრიდან დეპეშა მივიღე: - „დედა გარდაიცვალა, დაკრძალვა ხვალ, ვიზიარებთ თქვენს მწუხარებას“. რას გაიგებ, იქნებ გუშინ მოკვდა“. ამას გარდა, მერსო, მთავარი პერსონაჟი, ხშირად გამოირჩევა გულგრილი რეპლიკებით: „სულ ერთია“ - პასუხობს იგი ყველას, მათ შორის რაიმონდს, რომელიც მეგობრობას სთავაზობს და მარის, რომელიც ცოლქმრობას სთავაზობს. ესაა უკიდურესი გამოხატულება გულგრილობისა, რადგან ორივე არის ადამიანური ცხოვრების განუყოფელი ასპექტი, როგორც არისტოტელემ განსაზღვრა, ადამიანი, ანუ zoon politikon, რომელიც არ მიილტვის ამგვარი ერთობისკენ, იგი ან ცხოველია ან ღმერთკაცი. მერსო ალბათ ეს უკანასკნელია. ბორხესის მიერ დადგენილ სიუჟეტურ მოტივთაგან ერთ-ერთი, როგორც ვიცით, სწორედ ღმერთის თვითმკვლელობაა. თვითმკვლელობის თემაც ზუსტად აქ ჩანს, კერძოდ, როდესაც მერსო სრულიად აბსურდულ სიტუაციაში ოთხჯერ გაისვრის და მოკლავს არაბს. ეს სუიციდის აქტია იმდენად, რამდენადაც მან იცოდა, რომ მკვლელობა სიკვდილით ისჯებოდა. ეს გადაწყვეტილება მან დამოუკიდებლად მიიღო. მთავარ შეკითხვას იგი მაინც პასუხგაუცემელს ტოვებს, როდესაც ციხის სიკვდილმისჯილთა საკანში საკუთარ თავთან საუბრისას თავისუფლებისადმი ნოსტალგია შემოაწვება და დაფიქრდება, როდესმე ხომ მაინც უნდა მომკვდარიყო, რა მნიშვნელობა აქვს, ახლა იქნებოდა ეს თუ ოცი წლის შემდეგ. თუმცა გაცდენილი ოცი წელი მაინც გულდასაწყვეტიაო, იტყვის ბოლოს.#feedcgrant @Feedc

საუკუნეების წინ არისტოკრატები მზეს მაქსიმალურად ერიდებოდნენ, რათა მათ კანს ღია ფერი წლის ნებიმიერ დროს შეენარჩუნებინა. გარუჯული კანის ტენდენცია მოდაში კოკო შანელმა დაამკვიდრა. მან თეთრი, გაურუჯავი სახე ასპირინის აბს შეადარა. თუ გასული საუკუნის პირველ ნახევარში რუჯი მაღალი სოციალური ფენის კუთვნილების მაჩვენებელი იყო, დღეს უკვე ის მასობრივი მანიაა. განსაკუთრებით პოპულარულია ხელოვნური რუჯი, რომელსაც სოლარიუმები მომხმარებლებს სთავაზობენ. მოთხოვნა იმდენად მაღალია, რომ სპეციალისტები ამ მიმართულებით ჩამოყალიბებულ ახალ დამოკიდებულებაზეც საუბრობენ. ეს არის ტანორექსია - ხელოვნური რუჯით ავადმყოფური გატაცება. რა არის რუჯი? არის თუ არა ის საჭირო ადამიანის ორგანიზმისთვის? კანის ზედა ფენა ეპიდერმისი სპეციალურ უჯრედებს - მელანოციტებს შეიცავს. მათში, ულტრაიისფერი სხივების გავლენით, ცილოვანი პიგმენტი - მელანინი წარმოიქმნება. კანის მუქი ფერის შეფერილობაზე იმავე რუჯზე სწორედ ეს უკანასკნელი არის პასუხისმგებელი და ამავდროულად, მას დამწვრობისაგან იცავს. მელანინის რაოდენობა დამოკიდებულია გენეტიკაზე, ამიტომაც ჩრდილოეთის ქვეყნის მკვიდრის კანი ვერასდროს გახდება ისეთი მუქი, როგორიც - სამხრეთელის. ულტრაიისფერი სხივები D ვიტამინის ერთადერთი წყაროა. D ვიტამინი კი კბილებისა და ძვლების სიმყარეზეა პასუხისმგებელი, ის ორგანიზმს კიბოსგანაც იცავს. D ვიტამინის ნაკლებობა რაქიტსა და ოსტეოპოროზს იწვევს. ულტრაიისფერი სხივები სასარგებლო გავლენას ახდენს კანის ისეთ დაავადებებზე, როგორიც არის ფსორიაზი, აკნე, ატოპიური დერმატიტი. ჰელიოთერაპია რეკომენდებულია მწვავე რესპირატორული დაავადებებისთვისაც, იქნება ეს ბრონქიტი თუ რინიტი. ულტრაიისფერ ზემოქმედებას დადებითი ფსიქოლოგიური ეფექტიც აქვს. მეცნიერების მტკიცებით, ეს ორგანიზმში მიმდინარე ქიმიური პროცესების შედეგია. ცუდ ამინდში ან ზამთარში ადამიანს ულტრაიისფერი შიმშილი ეწყება, ამის მიზეზი კი ენდორფინის ნაკლებობაა. ეს არის ნივთიერება, რომელიც სინათლის გავლენით წარმოიქმნება და თავის ტვინს აძლევს სიგნალს, რომ ორგანიზმში ყველაფერი წესრიგშია. გარუჯვა ხელს უწყობს ამ ჰორმონის წარმოებას, რაც განწყობას აუმჯობესებს, შრომისუნარიანობას ზრდის, დეპრესიას ხსნის. თუმცა, მეორე მხრივ, სოლარიუმს ჯანმრთელობისთვის დიდი ზიანის მიყენებაც შეუძლია. ბრიტანეთის მედიცინის აკადემიის მონაცემებით, ყოველ 10 წელიწადში სოლარიუმის აქტიური რუჯი კანის კიბოს განვითარების რისკს 20%-ით ზრდის. შვედეთში ჩატარებულმა კვლევამ კი აჩვენა, რომ იმ ქალების 55%-ს, რომლებიც სოლარიუმში სისტემატურად, თვეში ერთზე მეტჯერ იმყოფებოდნენ, კანის ავთვისებიანი სიმსივნე - მელანომა აღმოაჩნდა. ბრიტანეთის მედიცინის აკადემიამ და კიბოს კვლევის ინსტიტუტმა რამდენიმე წლის წინ მიაღწიეს ოფიციალურ აკრძალვას, რომლის მიხედვითაც 16-წლამდე მოზარდებს ხელოვნური რუჯის მიღება არ შეუძლიათ. ანალოგიურ კანონს განიხილავდა კალიფორნიის სენატი. აშშ-ის 27 შტატში კი მოზარდებს ხელოვნური რუჯის მიღებამდე მშობლების წერილობით თანხმობას სთხოვენ. რა არის სოლარიუმი? მე-20 საუკუნის 70-იანი წლების დასაწყისში გერმანელმა მეცნიერმა ფრიდრიჰ ვოლფმა ჩაატარა ექსპერიმენტი, რომლის „გვერდითი პროდუქტი" სოლარიუმი აღმოჩნდა. ცდის არსი იყო იმის გარკვევა, თუ როგორ ზემოქმედებს ულტრაიისფერი გამოსხივება სპორტსმენებზე, მათ თვითშეგრძნებასა და ჯანმრთელობის პარამეტრებზე. ამ პროცესში აღმოჩნდა, რომ ულტრაიისფერი გამოსხივების გავლენით კანის ფერი იცვლება: ის იძენს ბრინჯაოსფერ შეფერილობას, ზუსტად ისე, როგორც ზაფხულის კაშკაშა მზის ქვეშ. ამ აღმოჩენის მასობრივი პოტენციური წარმატების გაანალიზების შემდეგ ფრიდრიჰმა და მისმა ძმა ჯორჯმა 1975 წელს დააფუძნეს მსოფლიოში პირველი კომპანია, რომელიც სოლარიუმების წარმოებით დაკავდა. თავდაპირველად სოლარიუმი ჰგავდა ჩვეულებრივ სკამს, რომლის ზემოთაც ულტრაიისფერი ნათურები ეკიდა. ადამიანები უბრალოდ სხდებოდნენ ამ სკამზე და მზის აბაზანებს იღებდნენ. ისინი იკეთებდნენ მზის მუქ სათვალეებს, რომლებიც ულტრაიისფერ სხივებს არ ატარებდა. მოგვიანებით სოლარიუმს ძალიან მნიშვნელოვანი დეტალი - თავსახური დაემატა. ამ უკანასკნელის წყალობით, ეფექტიანობა მნიშვნელოვნად გაუმჯობესდა. დღეს უკვე სოლარიუმი გახდა ძალიან რთული მოწყობილობა, რომელიც უახლეს ციფრულ ტექნოლოგიებს იყენებს. დიდი ყურადღება ეთმობა სალონის ექსტერიერისა და ინტერიერის დიზაინს. კაბინების ტიპების მიხედვით, არსებობს ჰორიზონტალური და ვერტიკალური სოლარიუმი. პირველის შემთხვევაში, ადამიანი დაწოლილ მდგომარეობაში ირუჯება. ამ დროს სხეულის ის ნაწილი, რომელიც კაბინას ეხება, არ ირუჯება და ღია ფერის ლაქად რჩება. ვერტიკალურ სოლარიუმს ეს ნაკლი არ აქვს. აქ არსებული ნათურები უფრო ძლიერია, რუჯი კი - უფრო თანაბარი. აქვე ისიც უნდა გახსოვდეთ, რომ სოლარიუმის ნათურები 12-ჯერ უფრო მძლავრია, ვიდრე - „ცოცხალი“ მზე. ამიტომაც ხელოვნური რუჯის მოყვარულები ულტრაიისფერ გამოსხივებას გაცილებით დიდი ოდენობით იღებენ. მაგალითად, სოლარიუმში გატარებული 20 წუთი სანაპიროზე ყოფნის ოთხი საათის ტოლფასია. არის თუ არა სოლარიუმის სეანსის შედეგი კანის ტიპზე დამოკიდებული? დიახ. კანის პირველ ტიპს მიეკუთვნებით, თუ თქვენ გაქვთ ცისფერი ან მწვანე თვალები, ღია ფერის თმა, ჭორფლი და სახის კანი, რომელიც მზეზე ადვილად გეწვებათ. ეს არის ეგრეთ წოდებული კელტური ტიპის კანი. ასეთ შემთხვევაში ხელოვნური რუჯი რეკომენდებული არ არის. პირველი ტიპის კანის მქონე ადამიანები ძალიან ცუდად ირუჯებიან. ისინი ხშირ შემთხვევაში მზისგან დამწვრობას იღებენ. კანის მეორე ტიპისთვის დამახასიათებელია მწვანე, ყავისფერი ან ცისფერი თვალები, ქერა თმა და მზის დამწვრობისკენ მიდრეკილი კანი. ეს არის ნორდული ტიპის კანი. ასეთ შემთხვევაში სოლარიუმში თქვენი ვიზიტი კვირაში სამჯერ 10 წუთს არ უნდა აღემატებოდეს. პირველი სეანსის შემდეგ 2-3 დღე შეისვენეთ. პირველი სესია 3-5 წუთს არ უნდა აღემატებოდეს. მესამე ტიპის კანისთვის დამახასიათებელია მუქი ფერის თვალები, ყავისფერი ან მუქი ყავისფერი თმა და საკმაოდ ღია ფერის კანი. ეს არის საშუალოევროპული კანის ტიპი. ასეთ შემთხვევაში თქვენ შეგიძლიათ ხელოვნური რუჯი მიიღოთ კვირაში 20 წუთის განმავლობაში, არა უმეტეს სამი ვიზიტისა. პირველი სესიის შემდეგ, სასურველია, ორი დღით შეისვენოთ. მეოთხე ტიპს მიეკუთვნება მუქი ფერის კანი, მუქი ან შავი ფერის თმით. ასეთ დროს თქვენ შეგიძლიათ 3-წუთიანი სეანსით დაიწყოთ და ხანგრძლივობა ეტაპობრივად გაზარდოთ. როგორ გავირუჯოთ სოლარიუმში სწორად? თუ ხელოვნური რუჯის უარყოფით მხარეებზე არსებული ყველა გაფრთხილების მიუხედავად, მაინც გადაწყვიტეთ, რომ თქვენი კანისთვის მუქი შეფერილობა აუცილებელია, შეეცადეთ შემდეგი წესები დაიცვათ: - სოლარიუმში წასვლამდე კონსულტაცია გაიარეთ ექიმთან. ხელოვნური რუჯი კატეგორიულად აკრძალულია იმ ადამიანებისთვის, რომლებსაც სხეულზე ბევრი ხალი აქვთ. ამის მიზეზი არის ის, რომ სოლარიუმს ხალის ავთვისებიან მელანომად გადაქცევის პროვოცირება შეუძლია. გარდა ამისა, სოლარიუმის რუჯი რეკომენდებული არ არის იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც ტრანკვილიზატორებს, ანტიდეპრესანტებს, არასტეროიდულ ტკივილგამაყუჩებლებს, ანტიბიოტიკებსა და რეტინოიდებს იღებენ. ეს წამლები კანის ფოტომგრძნობელობას ზრდის და ალერგიის გამოწვევა შეუძლია. - აუცილებელია რუჯის რეჟიმის სწორად შერჩევა. ის ოპერატორმა თქვენი კანის ტიპს უნდა მოარგოს. - იკითხეთ, სოლარიუმში ნათურები ბოლოს როდის შეცვალეს. მათი ექსპლუატაციის მაქსიმალური ვადა 540 საათია. თუ ნათურა ახალი გამოცვლილია, სეანსის ხანგრძლივობა შეამცირეთ, რადგან ამ დროს დამწვრობის მიღების ალბათობა უფრო მაღალია. - სეანსის დაწყებამდე კანიდან ყველანაირი კოსმეტიკური საშუალება მოიშორეთ. მოიხსენით სამკაულები. ამ დღეს კოსმეტიკური პროცედურები (სახის გაწმენდა, პილინგი და სხვ.) არ დანიშნოთ, რადგან ეს კანისთვის ძალიან დიდი დატვირთვა იქნება. სეანსის შემდეგ დაშვებულია მხოლოდ დამატენიანებელი და მკვებავი ნიღბები. - სეანსის დროს თვალები სპეციალური სათვალით უნდა დაიცვათ. თუ კონტაქტურ ლინზებს ატარებთ, გარუჯვის პროცესის დაწყებამდე ისინი აუცილებლად მოიხსენით. - სეანსის დროს თმა თავშლით ან ქუდით დაიფარეთ, ტუჩებზე კი დამატენიანებელი ბალზამი წაისვით. სასურველია, მკერდის არე მოშიშვლებული არ გქონდეთ ან უკიდურეს შემთხვევაში, ძუძუსთავებზე სპეციალური სტიკერი დაიკარით. მკერდზე რუჯი განსაკუთრებით სახიფათოა. - სოლარიუმი ნივთიერებათა ცვლას აჩქარებს, ამიტომაც სეანსის შემდეგ ფიზიკურ დატვირთვას მოერიდეთ. - ხელოვნური რუჯის სეანსის მაქსიმალური სიხშირე 2 დღეში ერთხელ უნდა იყოს. ერთი მთლიანი კურსი ზედიზედ ათ ვიზიტს არ უნდა აღემატებოდეს. სოლარიუმის რუჯის ყველა დადებითი და უარყოფითი მხარის ყურადღებით გაანალიზების შემდეგ, შეგიძლიათ თავად გადაწყვიტოთ, რამდენად სასარგებლო ან საზიანოა ეს პირადად თქვენთვის, ისე რომ საკუთარი ჯანმრთელობა არ დააზიანოთ

გაუფრთხილდით თავს! დარჩით სახლში! ჩვენ ვიდგებით ტაძარში და ვიდგებით თქვენს და მათ მაგივრადაც, ვინც სახლიდან ლოცულობს ჩვენთვის! - ამის შესახებ დეკანოზი გურამ ჭარელაშვილი სოციალურ ქსელში წერს. მისი თქმით, სახლში დარჩენა მნიშვნელოვანია, რადგან საქმე ადამიანის სიცოცხლეს ეხება. „ვფიქრობ, აშკარად გამოიკვეთა, რომ დიდი მისია გვექნება შესასრულებელი. რა თქმა უნდა, ეს მისია ერგება ყვალას, მაგრამ მას სჭირდება არა გულზე მჯიღის ცემა, არამედ დამშვიდება, დაფიქრება და მოცდა. გაიხსენე, ვინ ამტკიცებდა, რომ არ მიატოვებდა და უარყო. ფრთხილად! გაიხსენე, ვინ იყო, ვინც თითქოს საერთოდ არ იდგა უფლის გვერდით და ფარული მოწაფე აღმოჩნდა, რომელიც იმ მნიშვნელოვან „წამს“, საჭირო და მნიშვნელოვან დროს ელოდებოდა და უფალთან სწორედ მაშინ აღმოჩნდა, როდესაც ის ყველამ მიატოვა. ამიტომ ნუ ჩქარობ, ილოცე, იფიქრე, ელოდე და ის თავად გიჩვენებს, სად, როდის და როგორ სჭირდები ღმერთსა და მოყვასს! (საკეთებელი ბევრი იქნება...) ვფიქრობ, ამ რთულ რეალობაში არ არის კამათისა და საქმის გარჩევის დრო! ვფიქრობ, მორწმუნეების ის ნაწილიც გულწრფელია, ვისაც სწამს და სჯერა, რომ არც ერთი ნაბიჯი არ უნდა გადადგას უკან და მიაჩნია, რომ სწორედ ამით რჩება უფლის ერთგული. მეორენი კი ფიქრობენ, რომ თვითონ მზად არიან თავგანწირვისათვის, მაგრამ მათ მაინც არ აქვთ უფლება, სხვის ნაცვლად გადაწყვიტონ ეს გმირობის აქტი და საფრთხის წინაშე დააყენონ მოყვასი. მჯერა და მწამს, რომ ორივე პოზიცია ღვთისა და მოყვასის მსახურების გულწრფელი სურვილიდან მომდინარეობს. ჭკუის დარიგების დრო არ არის, საჭიროა სწაფი მოქმედება! პროგნოზებს არ გავაკეთებ, რადგან ვფიქრობ (ღმერთმა ქნას, შევცდე) სულ მალე რეალობა თავად გვიჩვენებს, დაგვაფიქრებს და შეგვაშფოთებს. ამიტომ, უპირველესად გასაკეთებელია არ ავჩქარდეთ (განცხადებებით, მოწოდებებით), გავუფრთხილდეთ ერთმანეთს, რადგან საქმე ეხება ადამიანის სიცოცხლეს - დარჩით სახლში! (არ ვგულისხმობ სასულიერო პირებს, რომელთაც ყველა შემთხვევაში მოგვიწევს მსახურება სულიერი თუ ხორციელი ყველა ადამიანისათვის). უწმინდესის საკვირაო ქადაგებაშიც გარკვევით იყო მითითებული, რომ რთული გზა გველის და ერთმანეთი არ უნდა მივატოვოთ. ამიტომ ვფიქრობ, ჩვენი მისია არა გულზე მჯიღის ცემა, შფოთვითა და ოხვრით თვითმკვლელობაა, არამედ სიტუაციის გართულების (რაც, ვფიქრობ, გარდაუვალია) პირობებში აღმოვჩნდეთ სწორედ იქ, სადაც უფლის მიერ მოწოდებული მისია მიგვანიშნებს, იქ, სადაც ღვთისა და მოყვასის მსახურების შესაძლოა ყველაზე სარისკო ზონებია! ამიტომ აუცილებელია, მივენდოთ უწმინდესის სიტყვებს - ვილოცოთ, ვიფიქროთ, დაველოდოთ ჩვენი მოქმედების დროს ღვთისა და მოყვასის თავგანწირვით მსახურებისათვის და უფალი აუცილებლად მოგვიხმობს! (ანუ სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვნად მიმაჩნია, რესურსი რომელიც ჩვენში ძალიან დიდია სწორად იქნას გამოყენებული) წირვა, ლოცვა, მარხვა და ზიარება სწორედ იმისთვისაა, რომ მოგვამზადოს ამ მსახურებისთვის და არა პირიქით, რომ არ ვიფიქროთ მოყვასის უსაფრთხოებაზე, არ გავუფრთხილდეთ მის სიცოცხლეს, არ ვიზრუნო მასზე და მხოლოდ ზიარება იყოს ჩვენი თვითმიზანი; ჩვენ ხომ იმიტომ დავდივართ ტაძარში, იმიტომ ვეზიარებით ქრისტეს სისხლსა და ხორცს, რომ ჩვენი მაცხოვარივით თავი დავდოთ მოყვასისათვის. ამიტომ, ვილოცოთ დაველოდოთ და მოვემზადოთ - მოყვასისათვის თავის დადების ჟამი მოგვიახლოვდა, ყველას გვერგება დავალება, ყველას ექნება თავისი მისია, მაგრამ ხმაურით, გულზე მჯიღის ცემით, ცრუ დაპირებებით შეიძლება მთავარი გამოგვრჩეს, გამოგვეპაროს, დავრჩეთ ტრაბახის ამარა და ავტირდეთ, ვითარცა თავი მოციქულთა პეტრე. აშკარაა, რომ მოყვასისათვის თავდადების დრო დგება და პირველად მივხვდი (შესაძლოა, ვცდები), როგორ შეიძლება გაბრწყინდეს (ამ სირტყვის ძალიან უბრალო გაგებით) საქართველო. დარწმუნებული ვარ, ჩვენ აღმოვჩნდებით მოწოდების სიმაღლეზე და ერთხელ და სამუდამოდ გავერთიანდებით ღვთისა და მოყვასის მსახურებისთვის, განურჩევლად პარტიისა, ეროვნებისა და სხვა სოციალური სტატუსისა! სულ ვფიქრობდი, რას შეიძლება ჩვენს ირგვლივ გამეფებული საშინელი დაპირისპირება და პოლარიზება დაესრულებინა და სწორედ ახლა დადგა ეს დრო. ეს არის უდიდესი მისია, გავერთიანდეთ ღვთისა და მოყვასის მსახურებისთვის! (ვილოცოთ, მოვემზადოთ, დაველოდოთ) ნუ გაკითხავ საკუთარ თავს და ნურც მოყვასს, რომ მცირედ შეშინდი, დაიბენი ან სახლში ჩაიკეტე. ეს ბუნებრივია, და საჭიროც, ეს ზრუნვაა მოყვასზე და საკუთარ თავზე. მოციქულებიც ჩვენსავით იყვნენ მაცხოვრის ჯვარცმის შემდეგ. მთავარია იფიქრო, ელოდო, მოემზადო და ის დახშულ კარშიც შემოვა, მოგიწოდებს და შენს მისიას აღგასრულებინებს!“, -წერს დეკანოზი. მისივე თქმით, ეს არის მისი, როგორც ადამიანის, მღვდლის და მოქალაქის პირადი აზრი, რომელიც არ შეეძლო არ დაეფიქსირებინა. „ესეც გაივლის! მთავარი არა ისაა ჯვართან დგახარ თუ არა ჯვარცმის დროს, არამედ ჯვარცმის მერე ჯვარცმულის გარეშე სიცოცხლე რომ აღარ შეგიძლია! გაუფრთხილდით თავს! დარჩით სახლში! ჩვენ ვიდგებით ტაძარში და ვიდგებით თქვენს და მათ მაგივრადაც, ვინც სახლიდან ლოცულობს ჩვენთვის!” - წერს მამა გურამ ჭარელაშვილი.#დარჩისახლში #კორონავირუსი