ისე მარტივად გეკითხებიან, როგორ ხარო - თითქოს არც იყო... ახლა ისე ვარ, როგორც ნაპირზე დავარდნილი კენჭი, მზისგან გავარვარებულს რამდენიმე მეტრი რომ აშორებს წყალს, მაგრამ თვითონ არ შეუძლია შიგნით შესვლა, გდია მიწაზე და იმის იმედი აქვს, რომ ვინმე გამოივლის და ასე შეუმჩნეველს, მაინცდამიანც მას მიკრავს ფეხს, ან ხელში აიღებს და სიღრმისკენ ისვრის, იცის, ეს ვერ გადაარჩენს, მაგრამ ცოტა ხნით მაინც ხომ გაგრილდება, სულს მოითქვამს. მთელი დღეა კარზე შიგნიდან ვაკაკუნებ, მაგრამ არავინ გამიღო, თითქოს სულიდანაც ასე ვცდილობ ტკივილების გარეთ გამოტანას. ჩემი სიცოცხლის უმანიშნელებელი, პულსზე მეტად, ყოველთვის ნაბიჯები იყო. ზოგჯერ, იმ სათქმელივით გავდივარ სახლიდან, რომელსაც თვითონ ვერ ვამბობ ხოლმე და იმ ოცნებასავით მივყვები ქუჩას, რომელსაც არცერთ ცხოვრებაში არ უწერია ახდენა. რამდენჯერ უნდა ავიარ-ჩავიარო ეს გაჩერებული გზა, რომ ტვინში ჩაქცეულ, ან მაჯიდან ღია ცისკენ გაჟონილ სისხლს დავემსგავსო. სულერთია, შენს ცხოვრებაში საკუთარი თავის მკვდრეთით აღდგომის მცდელობა უფრო მეტია, თუ თვითმკვლელობის, რადგან შეუძლებელია რომელიმე გამოგივიდეს, როცა არც ცხოვრება გაქვს, არც სიცოცხლე და არც სიკვდილი. ვდგავარ და იმ დღეებს მივყვები, რომლებიც არასდროს მომენატრება. თუ მკითხავ რატომ ვიქცევი ასე, გიპასუხებ, რომ არ ვიცი. როცა ირგვლივ სიმშვიდეა, სიცოცხლეა, სიხარულია... როცა მთელი გულით ცდილობ გახდე მისი ნაწილი, მაგრამ არ გამოგდის. მე არ ვიცი, ამ ცხოვრებაში ჩვენზე რა არის დამოკიდებული, ან არის თუ არა საერთოდ რამე. ვიღაც ამბობდა, რომ - გადარჩენა პროტესტია. ამ სამყაროში, მუდამ განწირული იქნება ის, ვისთვისაც სიმართლეა შთაგონების წყარო. უფალო, შენც კი ვერ მიგიღეთ ისეთი, როგორიც ხარ. უფალო, შენი ადამიანებისადმი მოწყალებასავით უსასრულოა, შენდამი ადამიანების სისასტიკე. გაელვება უფრო დიდ ხანს გრძელდება ცაში, ვიდრე ჩვენი სიცოცხლე ამ ცხოვრებაში და ნაცვლად იმისა, რომ ჩვენი სულები უფლის კეთილი საქმეების ყულაბებს ჰგავდეს, ათასი ამაოებით ვავსებთ, თუმცა როგორც ელვაა წვიმის, ჩვენი სიცოცხლეც ხომ უნდა იყოს რაიმეს ნიშანი. ნუთუ შესაძლებელია, საკუთარი თავი ცალხმრივად გიყვარდეს? ნუთუ შესაძლებელია, შენივე შექმნილი ურჩხულების გეშინოდეს? (ურჩხულებზე საშიში, ურჩხულებისადმი შიშია.) ადამიანისთვის ღმერთი ადამიანიდან იწყება, ადამიანობა ღმერთიდან, მაგრამ ღმერთო, ჩვენ ხომ ჩვენი უღმერთობის შესანიღბად უფრო გვჭირდები, ვიდრე შემწედ, ვიდრე მფარველად. ჩვენ შორის არიან წმინდანები, მაგრამ მათ შორის ჩვენ არ ვართ. საშინელებაა, როცა ისეთი არ ხარ, როგორიც გინდა, რომ იყო. ნუთუ ამის გასაკეთებლადაც გარისკვაა საჭირო? არათუ სიცოცხლე, ჩვენი მოკვდავობაც დროებითია. მჯერა, რომ საკუთარი თავისთვის არ შექმნილა ადამიანი, სხვაგვარად სიყვარული სამყაროს მეორე მხარეს აღმოჩნდებოდა. უცნაურები ვართ ადამიანები, მთელი ცხოვრება იმას ვცდილობთ, ყველასგან განვსხვავდებოდეთ, არავის ვგვავდეთ... არავინ გვგავდეს... საბოლოოდ კი, არაფერს არ შეუძლია იმხელა სიხარულის მონიჭება, როგორც ჩვენნაირის პოვნას ამ სამყაროში. ალბათ, სიყვარული მარადიული ლტოლვაა მიუწვდომლისაკენ, იმისკენ რასაც ისე შეუძლია მიგიზოდოს, რომ სული ამოგტაცოს სხეულიდან. ადამიანის საყრდენი კედელი ხერხემალი კი არა, - გულია და მე არ მესმის, ღმერთო, გული რატომ ტყდება ასე ადვილად, რატომ არ სჭირდება უროს ჩარტყმა, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ უროს გაუძლოს კიდეც, იქნებ სიყვარული ბევრად მძიმე და სასტიკია. სამყაროში რამდენი აუღმოუჩენელი საოცრებაცაა, იმდენითვე გაიშვიათებულია ის, ოდესღაც სისხლის ხილვაც გააოცებდა ადამიანს და მისი ფერი უფრო შთამბეჭდავი იქნბოდა, ვიდრე ცის, ვიდრე ტყეების, ყვავილების, ან მზის და მთვარის, მე მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ, პირველად საკუთარი ნახა თუ სხვისი. მინდა, რომ ჩემი ესმოდეთ, მაგრამ ეს იმაზე რთულია, ვიდრე ვუყვარდე. მე რა გითხრა ჩემს ნაწერებზე, მთავარია, ისინი რას გეტყვიან ჩემზე. რას ხედავ, როცა მიყურებ? შენ არა, საკუთარ თავს ვეკითხები, ის არასდროს მიპასუხებს იმას, რისი მოსმენაც მინდა. ზოგჯერ, ფიქრს მდინარესავით მივუშვებ და მის ნაპირზე ჩამოვჯდები ხოლმე, ვუსმენ მის ხმაურს, რომელიც იმას მეუბნება, რომ ჩემში არ არის მისი სათავე და ვერც იმ ზღვაში ჩაიღვრება სიმარტოვე რომ დაარქვეს. განა ჩემი სიხარული სიხარული არ არის, შესაძლოა, სამყაროზე უკიდეგანო და უსასრულოც კია, მაგრამ ის ვერასდროს იქნება სრულყოფილი. რადმდენჯერაც თვალში ბედნიერების ნამცეცი ჩამივარდა, იმდენჯერ ცრემლმა გამორიყა, გამოიტანა, ვერ მოასწრო სულის ფსკერამდე ჩასვლა, მერე თუნდაც სევდის ნალექს გადაეფარა და დავიწყებას მისცემოდა. მერე რა, თუ გაელვებაზე ცოტა ხანს გრძელდება ჩვენი სიცოცხლე ამ ცხოვრებაში, მჯერა, რომ ღმერთმა სამყაროსთან ერთად შემქმნა, დასაბამიდან. საკუთარი წარსული ფილმივით რომ ჩამირთო დიდ ეკრანზე და თვალმოუხუჭავად ათასჯერაც რომ მაყურებინო, მაინც არ შემეძლება მისი შინაარსის მოყოლა. სისულელეა, რასაც ვფიქრობ ის დაგაჯერო. საბოლოოდ, მიხვდები, რომ შეუძლებელია, ცხოვრების თავიდან დაწყება, რომ იმას რაც უკან მოიტოვე, რაც გასვარე, ვეღარაფერს მოუხერხებ, ვეღარც წაშლი, ვეღარც გაწყვეტ, ვერც დაივიწყებ, რომ ის სასწორის ერთი მხარეა, უფსკრულისაკენ გადახრილი, რომელიც თითქოს ფსკერისაკენ დაბადებიდან გექაჩება და მიუხედავად იმისა, რომ წარმოდგენაც კი ვერ გექნება, წინ რამდენი გაქვს დარჩენილი, გიჩნდება შანსი, ის მაინც დაფარო სუფთად და აქციო სასწორის მეორე მხარედ,რადგან იმედი მხოლოდ მომავალშია და ის ვერასდროს გახდება წარსული.ღმერთო, როგორი ადვილია შენკენ მომავალი გზის პოვნა და რა ძნელია მასზე შედგომა❤️

მაკო გომური, რომელმაც გასული წლის 20 ივნისს, რუსთაველის გამზირზე, დარბევის დროს თვალი დაკარგა, სოციალურ ქსელში ემოციურ პოსტს აქვეყნებს. როგორც გომური წერს, უკვე ერთი წელია, 20 ივნისზე ფიქრით იწყება დღე და მთავრდება. "20 ივნისი 20 ივნისი 20 ივნისი მთელი ერთი წელია, ამის გარდა არაფერი ტრიალებს გონებაში. ბევრ რამეს ვუშვებ, ბევრ რამეზე ვიწყებ ფიქრს, ბევრ რამეს ვაკეთებ, მაგრამ 20 ივნისზე ფიქრით იწყება დღე და მთავრდება. ვინ იყო მაკო 20 ივნისამდე? ბავშვობაში, მახსოვს, მამაჩემი ხეების ტოტებს დასდევდა, რაც გამოშვერილი იყო, ამტვრევდა-თვალი არ იტკინოო. უფრო ძალიან ადრე, სამსახურში მიდიოდა, მოტრიალდა, თვალებზე მაკოცა, წავიდა, გავეკიდე, თან ხელში ნაფოტი მეჭირა,წავიქეცი და ნაფოტზე თვალის ქვედა მხარე დავარტყი. შრამი ახლაც მაქვს იმ დიდ შრამებთან ერთად. მაშინ გადავრჩი. გავიზარდე, გავხდი ჩვეულებრივი გოგო, თავისი ცხოვრებით, უნივერსიტეტითა და სამსახურით და ზოგჯერ ცოტა გართობებით, თუ დრო დარჩებოდა. ცოტა არეული გოგო, მაგრამ წყნარი ცხოვრებით. ვინ გახდა მაკო 20 ივნისის შემდეგ? ,,ეს ის გოგოა, აი რუსთაველზე რომ თვალი ამოსთხარეს” გავლისას უკან გამოყოლებული ფრაზა. იცით, რა ცუდი მოსასმენია? არა არ იცით, მარტო იმათმა ვიცით, ვისაც რუსთაველზე თვალი ამოგვთხარეს. და რის გამო? ან ვის გამო? ან ვინ? ან რატომ? რას ვუშავებდი? რას ვაშავებდი? კითხვები, მხოლოდ კითხვები. პასუხების გარეშე. კითხვები, რომელიც გჭამს, ტვინს გიჭამს,ქაოსს ქმნის. ქაოსს, რომელსაც 1 წელია ვერ დავაღწიე თავი. გარეთ ასეთი ვარ-ლაღი, კარგი, მხიარული, ათასი და კიდევ ათიათასი სისულელე. სინამდვილეში, ყოველთვის დიდი ქაოსია თავში, გონებაში. რადგან უსამართლობაა ყოველ ფეხის ნაბიჯზე. რადგან ზოგჯერ შენი არ ესმით და გინდა გააგებინო. რადგან გინდა იყვირო, ისე იყვირო, როგორც ტყვიის მოხვედრისას დავიყვირე, როგორც 2 დღის უკან ფეიერვერკის გასროლისას დავიყვირე, შემეშინდა და ძალიან დავიყვირე. ხო, 20 ივნისის შემდეგ ბევრი შიში გაჩნდა. ზოგჯერ პარლამენტთან მექანიკურად სწრაფად ჩავივლი ხოლმე. გასროლის ან შეჯახების ხმის დროს ვიმალები. როდესაც ვინმე მაკვირდება, მასაც ვემალები ხოლმე. არ ვიცი, რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს. შენ ძლიერი ხარ. სადაც აქამდე მოხვედი, ცოტაც რა, დაიკიდე რას გეტყვიან. ხო, აქამდე მოვედი, ზუსტად ვიცი ბოლოშიც გავალ, ისიც ვიცი, ბოლო უჯრედიდან გამოვიღებ ძალას. ხალხი? მათიც მესმის, დაღლილია, დათრგუნულია, ვეღარ იგებენ ვინ მართალია, რომელია სწორი გზა და ა.შ. იმ ქალისაც მესმის, პარლამენტის წინ ბლოგის ჩაწერის დროს ,,ნაციონალისტი” რომ მეძახა. შეიძლება ჩვენი ბრალიცაა. საკმარისად ვერ ვაჩვენეთ, ვერ დავანახეთ ხალხს სიმართლე და სწორი გზა, არ ვიცი. უბრალოდ გული მწყდება, როდესაც უსამართლოდ ჩემსკენ გამოსროლილ სიტყვებს ვიგებ. რადგან ასე არაა. და ამის ყვირილიც მინდა ზოგჯერ, რომ არავისტი არ ვარ. მე ვარ 19 წლის ბავშვი, რომელსაც უსამართლოდ ესროლეს და ეძებს სამართალს. რადაც არ უნდა დამიჯდეს ვიპოვი. ისიც ვიცი, ხშირად მომაძახებენ რომ მე ვლაპარაკობ მაინც და იმათმა რა ქნან, ვინც ვეღარასდროს დაილაპარაკებს. რომ მე ვითხოვ მაინც და იმათმა რა ქნან, ხმა რომ არ ამოაღებინეს. რომ მე ვიბრძვი და მათ ბრძოლის უფლებაც წაართვეს. რომ მე მიმკურნალეს მაინც და ისინი ცოცხალ-მკვდრები მიატოვეს. და როდემდე? ასე უნდა შევეგუოთ მომავალშიც ძალადობას? მე არ ვაპირებ. თუნდაც ბრძოლის ბოლოს სულ მარტო დავრჩე, ბოლო წამამდე ვიზამ იმდენს, რომ საკუთარი სამართალი ვიპოვო. არ ვიცი, როგორი 1,5,10,20,50 წელი იქნება მომავალში. სად ვიქნები ან რას გავაკეთებ. ერთი ვიცი, ყოველთვის ვეცდები, ვიყო ბოლო ვისაც ამ ქვეყანაში თვალებს ამოთხრიან. ეს ფოტო იცით ალბათ, ბოლო ფოტოა სადაც ორივე საკუთარი თვალი მაქვს. ის ხელი ჩემი დისაა. რომ ჩამკიდა, აღარ გაუშვია ოცი ივნისის შემდეგ. გახარია რამდენიც არ უნდა იძახო, რომ არ გახსოვს რა მოხდა და გავიწყდება, რამდენიც არ უნდა აპრავო რომ ჩვენი თვალებით შტურმი აარიდე მაგ წყეულ შენობას, სიმართლეს ვერ მოკლავ ჩემში, ვერც ხალხში. არასდროს იგივეს არ ვუსურვებ შენს შვილებს. მიახლოვებულსაც კი. შენ კი იმას გისურვებ ორი თვალით დაინახო ის, რასაც მე ვხედავ ერთით. იქნებ შეძლო. ხვალ მივალ ისევ იქ, ვინც არ უნდა მოვიდეს,რომელმა პოლიტიკოსმაც არ უნდა ილაპარაკოს, მივალ და ჩემს წილ პროტესტს გამოვხატავ და ჩემს სათქმელს იქაც გეტყვით. მახსოვს და ერთი თვალითაც გხედავთ,უფრო კარგად, ვიდრე აქამდე. ირაკლი კობახიძე / Irakli Kobakhidze 200 ნაცის თავის დათვლა არ დაგავიწყდეს, თუ მეტის თვლა არ იცი, დაგეხმარები და ერთად ვითვალოთ."- წერს მაკო გომური.

დაბრკოლებები ამ წიგნის დაწყება მინდა საკმაოდ მნიშვნელოვანი ინსაითით, რომელიც ყველამ უნდა დაიზეპიროს. დაბრკოლებები, ეს არის ნებისმიერი ადამიანის შემოწმება, მის მიერ წამოწყებული საქმის გასამტკიცებლად. ანუ, პიროვნებას, რომელიც ვერ გადალახავს დაბრკოლებებს, რომელიც მისცემს ამავე ,,კედლებს’’ (ასე ვეძახი მე დაბრკოლებებს) უფლებას, რომ შეჩერდეს არ არის მზად ამა თუ იმ საქმისთვის საბრძოლველად, ან თუნდაც ამავე საქმეზე თავისი დროის დასახარჯად. ეს ინსაითი მნიშვნელოვანია და გირჩევთ კიდევ ათასჯერ გადაიკითხოთ, იმიტომ, რომ მისი გააზრება, იქნება პირველი და უმნიშვნელოვანესი ნაბიჯი იმისათვის, რომ შენ ჩემო კარგო, არასდროს დანებდე. მოდი ერთ მცდარ მაგალითს მოგიყვან. რა დაბრკოლებები შემხვდება მე ამ წიგნის დაწერისას და გამოცემისას? მმმ, წერის დროს შეიძლება ლეპტოპმა მიღალატოს და სამუდამოდ გაფუჭდეს... ბოლოს და ბოლოს უკვე 6 წელია, რაც უღალატოდ მუშაობს, დამიბერდა ეს საწყალი მაგრამ, ხომ შესაძლებელია, არა უეცრად გაფუჭდეს? უცებ ადგეს და გაითიშოს. კი, შესაძლებელია, და ზუსტად ეგ იქნება ერთ-ერთი დაბრკოლება, რომელიც შეამოწმებს ჩემს გადაწყვეტილებას იმისა, ვარ თუ არა მე მზად ამ წიგნის დასაწერად.. კიდევ რა შეიძლება მოხდეს? სავარაუდოდ თვითონ ხალხიც შემიქმნის დაბრკოლებებს, ელემენტარულად ამ წიგნის სახელის გამო (ისინი უბრალოდ უარყოფენ წიგნში განთავსებულ ფასეულობას, მისი სითამამის გამო). მესმის, მომავალში, როცა ტვინის ტყვნას რომელიმე სხვა ქვეყანაში გამოვცემთ, იქ, შესაძლოა ამ სახელმა არანაირი უარყოფა არ გამოიწვიოს, მაგრამ აი, იმ ენაზე, რომელზეც ახლა ეს წიგნი იწერება, იმ ქვეყანაში, რომელშიც ის პირველ რიგში გამოიცემა, ესეთი სახელი, ნამეტანი აგრესიულია... აქედან გამომდინარე, არ გამიკვირდება არც ის, რომ ხალხმა დამიწყოს ,,დაკერვა’’ სახელის შესაცვლელად და ამისთვის ღმერთმა იცის, რას არ მოიფიქრებენ. კიდევ, შეიძლება გამოცემის შემდეგ, რეკლამაშიც შემექმნას, რაიმე კედლები. მაგალითად, ასეთი სახელის გამო, სარეკლამო კომპანიებმა შესაძლოა ვერ გარისკონ წიგნის გაპიარება... კი, შესაძლებელია ეგეც. მოკლედ, კიდევ მილიონი რაღაც შეიძლება მოხდეს, და იცი ამ მაგალითის მოყვანამდე რატომ ვთქვი მცდარ მაგალითს მოგიყვან თქო? იმიტომ, რომ ყველაზე დიდი შეცდომაა, დაიწყო იმაზე ფიქრი, თუ რა დაბრკოლებები შეიძლება შეგხვდეს მომავალში, ამა თუ იმ საქმის წამოწყებამდე, ან წამოწყების შემდეგ. ესეთი ფიქრი, აჩენს შიშს, ეჭვებს, თვით დაუჯერებლობას და სხვა მრავალ სიბინძურეს, რომელიც არასდროს დაგეხმარება რაიმეს მიღწევაში. შენ უნდა გაითვალისწინო, რომ აჯობებს დაიწყო, ის საქმე, რომლის დაწყებაც გინდა იმაზე ფიქრის გარეშე, თუ როგორი კედელი შეიძლება შეგხვდეს მომავალში და მერე იმოქმედო ამავე კედლების დასანგრევად ან გვერდის ასავლელად, შესაბამისად იმ სიტუაციისა, რომელშიც მოხვდები. შენ ხომ რაიმე გიგანტური კომპანიის რისკ მენეჯერი არა ხარ, არა? ყოველთვის იმაზე იდარდო, თუ რა შეიძლება მოხდეს მომავალში და როგორ შეიძლება გაგიფუჭდეს საქმე? შენ ჩვეულებრივი ადამიანი ხარ, რომელსაც რაღაცის მიღწევა უნდა და ზუსტად ამიტომ კითხულობს ჩემს წიგნს. გაითვალისწინე ისიც, რომ უმეტესობა კედლები, რომლებიც შენს წარმოსახვებში წარმოიდგინე, არასდროს აშენდება. ისინი უბრალოდ არ ასრულდება და შესაბამისად არც იმსახურებს ასეთ ყურადღებას. მესმის, ბევრი ფრთხილი ადამიანი შეეწინააღმდეგება ჩემს ნათქვამს და მკითხავს: კი მაგრამ, რისკები წინასწარ არ უნდა დაითვალო? კი! დაითვალე თუ გინდა, მაგრამ ხალხის უმრავლესობა ვისთვისაც ეს წიგნი იწერება, რისკებს კი არ ითვლის, იმას კი არ ფიქრობს როგორ დარჩეს მოგებული ნებისმიერ კედელთან დატაკების სიტუაციიდან. ისინი იმაზე ფიქრობენ, თუ რა შეიძლება, რომ დაემართოთ, რამ შეიძლება შეუშალოს ხელი და არა როგორ უნდა მოაგვარონ ეს ხელის შემშლელი კედლები. გასაგებია? ისინი ამ კედლებზე ფიქრით, იგონებენ არარსებულ დაბრკოლებებს და წლების მანძილზე ერთი და იგივე იდეას თავში ტრიალით უმოქმედოდ ატარებენ. შემდეგ რა ხდება? ეს ხალხი არაფერზე მიღწეული ბერდება და კვდება. მოკლედ! არასდროს არ იფიქრო იმაზე, თუ რა დაბრკოლება შეიძლება შეგხვდეს მომავალში, თუ რა თქმა უნდა არ შეგიძლია რეალური დაბრკოლებების წარმოდგენა და მათი გადათელვის გეგმის შედგენა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შენ ვერასდროს წამოიწყებ, ან ვერასდროს დაასრულებ იმ საქმეს, რომელიც შენთვის ბევრს ნიშნავს. ახლა გადავიდეთ შემდეგზე: როგორ გვამოწმებს სამყარო დაბრკოლებებით? ზღაპარი: იყო და არა იყო რა, ერთ გენიალურ, მაღალ, შავთმიან და კურნოსა ცხვირიან ბიჭზე კარგი ვინ იქნებოდა? ეს ბიჭი, მთელი მისი ცხოვრება ეტაკებოდა დაბრკოლებებს, ერთგვარ კედლებს, რომლებიც ყოველთვის ახალ გამოცდას უქმნიდა მას და ამოწმებდა: მზად არის, რო ეს ბიჭი ამა, თუ იმ საქმისათვის? ის არასდროს ნებდებოდა, მას ვერც ერთი კედელი ვერ აჩერებდა. ზოგჯერ კბილებითაც ანგრევდა ამ მათ და ისე ამტკიცებდა თავის სიძლიერესა და გადაწყვეტილებას. და ზუსტად ამიტომ, ბიჭმა ისწავლა ნებისმიერი დაბრკოლების ამოცნობა და მის დასამარცხებლად მოქცევაც. მორჩა ზღაპარი! იცი, როგორ გვამოწმებს სამყარო დაბრკოლებებით? როგორ და როცა რაიმე ახალ საქმეს ვიწყებთ, ის ყოველთვის გვაძლევს საჭირო მიზეზებს ამავე საქმის ფეხებზე დასაკიდებლად. მიზეზები კი, შინაგანი უარყოფებიდან იწყება და რა თქმა უნდა გარე სიტუაციებით მთავრდება. თუ მაგალითად, 40 წლის ვართ და ცხოვრებაში მაქსიმუმ 40 მეტრი გვირბენია, სირბილის დაწყებამდე, დაბრკოლება პირველ რიგში ჩვენივე ნებისყოფა, უფორმობა და იდიოტიზმი იქნება, ხოლო შემდეგ კი მუდმივი წვიმები და ცუდი ამინდები, რომლებიც შენ წარმოიდგინე ხელს გვიშლის სირბილის დაწყებაში. ჰო, არა? ჩვენ ჰომ ისეთი ნაზები ვართ, რომ ღრუბლები გვიშლის ხელს სირბილში... ეგ მიზეზი ჩვენ წინაპრებს უთხარით, თავსხმა წვიმაში, სისხლში გასვრილები, რომ იცავდნენ თავის მიწებს დამპყრობელი არმიისგან. კარგი, ცინიზმი დავივიწყოთ და წიგნს დავუბრუნდეთ... ესეიგი, თუ რაიმე საქმის წამოწყება გინდა, მზად იყავი იმისთვის, რომ აუცილებლად შეგხვდება და შეგექმნება ობიექტური (მნიშვნელოვანი სიტყვაა: ,,ობიექტური’’) მიზეზები ამავე საქმის მისაგდებად. უფროსწორედ შენ მოგეჩვენება ეს მიზეზები ობიექტურად, ელემენტარულად იმიტომ, რომ შენივე ტვინი გატყუებს ამ დროს და ცდილობს დარჩეს თავის კომფორტის ზონაში, ახალი საქმის გაწირვის ფასად. შენს ტვინს არ აინტერესებს, რა შეიძლება მოგიტანოს დროებითმა უკომფორტობამ და დროებითმა ასე ვთქვათ გასაჭირმა მომავალში. მას მხოლოდ ის აინტერესებს, რომ გადარჩეს და გამრავლდეს. შესაბამისად მისთვის სულაც არ არის მნიშვნელოვანი, რისი მიღწევა გინდა შენ. და ზუსტად ამიტომ, ის მოგცემს არა ერთ ,,ობიექტურ’’ მიზეზს იმისათვის, რომ ნებისმიერი წამოწყებული საქმე შუა გზაში, ან 25%-ში მიატოვო. (მზად იყავი შემდეგი დაბრკოლებისთვის: თუ შენთვის პიროვნული განვითარება, რაღაც ახალია, შენი ტვინი აუცილებლად მოგაწვდის, არა ერთ ,,ობიექტურ’’ მიზეზს იმისათვის, რომ ეს წიგნი ბოლომდე არ წაიკითხო და მასში განთავსებული რჩევები პრაქტიკაში არ გამოიყენო). მაგალითები ცხოვრებიდან: 1) როცა სირბილს ვიწყებდი, ვიყავი 22 წლის, უფორმო და უმოტივაციო პიროვნება. სიგარეტს იმ დროს უვკე 12 წლის ასაკიდან ვეწეოდი და სულ რაღაც ორი, თუ სამი თვის მიტოვებული მქონდა. მოკლედ, ერთი ჩვეულებრივი დეგრადანტი ვიყავი, რომელიც საკუთარ ორგანიზმს არასდროს უფრთხილდებოდა და ყველანაირი შხამით წამლავდა. შენი აზრით, როგორ დაბრკოლებებს ვეტაკებოდი იქამდე სანამ სირბილს ჩვევად არ ვიქცევდი? მე შენ გეტყვი ელემენტარულებს: ხან საჭირო დროს ვერ ვიღვიძებდი, ხან კუნთები მტკიოდა, ხან წვიმა წამოვიდოდა, ხან ნამეტანი სიცხე იქნებოდა, ზოგჯერ ზედმეტად ციოდა. ყოფილა სიტუაციაც , როცა მიზეზად მეგობრის შეყვარებულზე დაშორებასაც ვიყენებდი. ვითომ სადაა ლოგიკა, ჰო? მაგრამ მაინც, ჩემი ტვინი ათასობით მიზეზს იგონებდა იმისთვის, რომ სირბილისთვის თავი დამენებებინა და ისევ ისეთივე სუსტი და ამავდროულად ცხიმით სავსე მასა დავრჩენილიყავი... მაგრამ მე ყველა ამ დაბრკოლების გადალახვა შევძელი და დღეს უკვე სირბილი ჩემი ცხოვრების ძალიან დიდ ნაწილს იკავებს. 2) ერთხელ, ერთ ჩემს ახლობელს გავუმზადე პიროვნული განვითარების 30 დღიანი პროგრამა, რომელიც ითვალისწინებდა კომფორტის ზონიდან გამოსვლას , სწორი აფირმაციების რეგულარულად გამოყენებას (აფირმაციებზე და კომფორტის ზონაზე მომავალში ვისაუბრებთ. არ შეგეშინდეს) ფიზიკური ფორმის გაუმჯობესებას და მოკლედ, პიროვნული განვითარების მთელ ბუკეტს. სადაც ერთ-ერთი დავალება იყო კბილების საპირისპირო ხელით გამოხეხვა (ანუ იმ ხელით, რომლითაც მისთვის უკომფორტო იყო.) იცი რა მოხდა ამ პროგრამის შესრულების მეთორმეტე დღეს? რა და, ამ კაცს, ადამიანს, რომელსაც მთელი მისი ცხოვრება ჯანსაღი და ძლიერი კბილები ჰქონდა, ერთ-ერთი მათგანი ამოუვარდა. ანუ, ასე უბრალოდ ადგა კბილი და ამოვარდა. იცი, რა მოხდა შემდეგ? რა და ამ მამაკაცმა თავი დაანება პროგრამას. მოდი გავაანალიზოთ ეს სიტუაცია: გაითვალისწინე, რომ კბილის ამოვარდა, ეს იყო ერთ-ერთი კედელი, ანუ ზუსტად ის ობიექტური მიზეზი, რომელიც აძლევდა ადამიანს შანსს მთელი პროგრამისთვის თავი დაენებებინა, რაც უკვე ვახსენეთ, რომ მოხდა. ანუ, ამ მამაკაცს არ სურდა ბრძოლა იმისათვის, რომ პროგრამა დაესრულებინა, შესაბამისად მოხდა ისეთი, რამ, რამაც ხელი შეუწყო მის დაუსრულებლობაში... არის ჰო რაღაც აზრი ამ იდეაში? ამ მაგალითით, მე იმის თქმა მინდა, რომ ყოველთვის გამოჩნდება მიზეზი, იმისათვის, რომ მიატოვო ნებისმიერი საქმე და სწორედ ამ მიზეზებით გამოწმებს შენ სამყარო, ხარ თუ არა მზად ამავე საქმის ბოლომდე მისაყვანად. უკვე განვმეორდი კიდეც, რაც თვითონვე არ მსიამოვნებს, მაგრამ არაუშავს. ჩემი წიგნია და რასაც მინდა იმას გავაკეთებ! ახლა შემდეგი კითხვა: როგორ გადავლახოთ დაბრკოლებები? ამის პასუხი იმდენად ელემენტარულია, რომ მილიარდობით ადამიანი ვერ გაიგებს დაჟე მილიარდჯერ, რომ გადაიკითხოს ის. გინდა გადალახო დაბრკოლებები? (მაშინ მომწერე და გამოგიგზავნი ჩემს წიგნს ^^)#წიგნები#feedcgrant

1. არაფერი ხდება შემთხვევით, ყველა შემთხვევითობა კანონზომიერია. ყოველი მარცხი ჩვენი არასწორი არჩევანის და ყოველი უბედურება - ჩვენი გაურკვევლობის შედეგია. ამიტომ, უნდა გამოვიკვლიოთ საგანთა არსი. არსში წვდომა საშუალებას მოგვცემს - გავაკეთოთ სწორი არჩევანი (ჰო, ან არა). გამოირიცხება შემთხვევითობა და წარმატება გარდუვალი გახდება. 2. ცხოვრება ომია, რომელშიც უნდა გამოვიწრთოთ, თუ გვინდა რომ ბიჯით წავიწიოთ წინ. გამარჯვება თავისით არ მოდის, ის უნდა მოვიპოვოთ. 3. იმისათვის რომ გაიმარჯვო, ჯერ უნდა გაძლიერდე. იმისათვის რომ გაძლიერდე, აუცილებელია რომ გაათავისუფლო ნება მონობისაგან, გონება პირობითობებისაგან და რწმენა კერპებისაგან. თუ შენი ბრძოლა სამართალიანია და გჯერა რომ გაიმარჯვებ, აუცილებლად გაიმარჯვებ, რადგან ბოლო სიმართლისაა... და ბოლოს, ნუ გეშინია, რადგან შიში და სიკვდილი მეგობრები არიან... 4. ყველა განუხორციელებელი მიზანი - ცარიელი მიზანია. მოქმედება მხოლოდ მაშინ იქცევა მოქმედებად, როცა მას განსაზღვრავს ნება. ამიტომ ამბობენ ძველი წმინდა და საკრალური წიგნები, რომ ადამიანები განისჯებიან არა თავიანთი აზრებითა და მიზნებით, არამედ მათი საქმეების მიხედვით. იმისათვის რომ ვიყოთ, უნდა ვიმოქმედოთ. 5. ნებისმიერი ფენომენის (ადამიანის, საგნის, სიცოცხლის და თუნდაც ზოგადად პროცესის) არსებობა პირდაპირ ან ირიბად კავშირშია სხვა ფენომენის წარსულთან, აწყმოსთან და მომავალთან. შეგრძნება იმისა, რომ ისინი დამოუკიდებლად არსებობენ და მათ შორის არანაირი კავშირი არ არის, დაფუძნებულია ან არასრულფასოვან ცოდნაზე, ან ფენომენთა არსში წვდომის უუნარობაზე. 6. ლაო ძიმ ბრძანა - სახელებმა დასაზღვრეს საგანთა საზღვრებიო. სახელი დეფინიციაა. ამიტომ ყველაფერს დაარქვით თავის სახელი და ის თავის საზღვრებში მოექცევა... ვეღარ გადმოკვეთავს თქვენს მიერ გავლებულ წითელ ხაზს. ნუ მოგერიდებათ!.. და ჩინელი ბრძენკაცის კიდევ ერთ ფრაზას გაგახსენებთ - უწოდე სნეულებას სნეულება და გაგეცლება სნეულება. 6. გაგება, გაცნობიერება, ცოდნა იძლევა კონტროლის საშუალებას. რაც მეტია ცნობილი ობიექტის შესახებ, მით უფრო იოლია მასზე კონტროლის განხორციელება. ცოდნაა ჭეშმარიტი ძალაუფლება. 7. გააცნობიერეთ საკუთარი "მე". ვერ იქნებით სხვისთვის ბოროტი, თუ გააცნობიერებთ რა საშინელების მოტანა შეუძლია ამა თუ იმ ბოროტებას თქვენთვის... ამიტომაა ნათქვამი - შეიცან თავი შენი. 8. ტრანსცენდენტალური სიყვარული ეს არის შესაქმის პირველადი იმპულსი და მიზეზი. სიყვარული, თავისი არსით, ზეგრძნობადია და მისი ნებისმიერ ასპექტში განხორციელება გამოვლინებაა სასიცოცხლო და შემოქმედებითი ენერგიებისა. ტრანსცენდენტალური სიყვარული, როგორც ბინერი, წინააღმდეგობათა ერთიანობაა, რაც მის ნეიტრალურ სახეს განსაზღვრავს. მასში აქტიური და პასიური ელემენტები გაწონასწორებულ მთლიანობაში გვხვდებიან. ე.ი. სამყაროში არსებობს მხოლოდ სიყვარული და მას არ გააჩნია არანაერი და არავითარი წინააღმდეგობა. რაც შეეხება ისეთ გრძნობებს, როგორიცაა სიძულვილი და ვნება, ადამიანთა დაცემული ნების, იგივე ნებელობის შედეგნი არიან. ისინი სიყვარულის საპირწონე (დაპირისპირებულ) მცნებებად ვერ გამოდგებიან: რაც უფრო მოიცავს ადამიანის სამშვინველს სიყვარული, მით უფრო ღრმაა (ინტელექტუალურია) ადამიანი. აკი თქვა კიდეც არისტოტელემ - მთავარია სიღრმე და არა სიფართოვეო. P.S. როცა ვახსენებ ინტელექტს, მე არ ვგულისხმობ მწიგნობრობას,.. მე ვგულისხმობ ღმერთისა და სამყაროს შეგრძნებასა და ხედვას. ამას სიბრძნე ეწოდება. ჩემს ახალგაზრდობაში ბევრი მოხუცი მინახავს, თავის სოფელს რომ არ გასცდენია და არც არანაირი წიგნი რომ არ წაუკითხავს, სიყვარულითა და სიბრძნით იყვნენ სავსე. სწორედ ისინი იყვნენ ნამდვილი ინტელექტუალები. მათ იცოდნენ ავისა და კარგის გარჩევა. ისინი არც ზოგიერთი თანამედროვე ფილოსოფოსივით, მიწაზე პირქვედამხობილნი რომ ცდილობენ ზეცის დანახვას, და არც თანამედროვე ფანატი-სექტანტებივით, ცაში გულაღმა რომ კიდიან და მიწას ვერ ხედავენ, არ იქცეოდნენ... ისინი ფეხზე იდგნენ, თავს ასწევდნენ და ზეცას ხედავდნენ, დაწევდნენ და მიწას... ისინი არც მატერიალისტები იყვნენ და არც იდეალისტები, ისინი რეალისტები იყვნენ... და ისინი ასეთები იყვნენ იმიტომ, რომ მათ უყვარდათ ღმერთი და სამყარო, ოჯახი და სამშობლო... ისინი იყვნენ ისეთები, როგორიც უნდა იყოს კაცი იდეაში... და როცა კაცი კაცია, მაშინ ქალიც ქალია... ხოლო კაცი, რომელსაც ქალი არ უყვარს, არც სამყარო უყვარს... 9. ღმერთი უსასრულო სიკეთე და სიყვარულია. მთელი სამყარო ლაპარაკობს მასზე და მის შესახებ; მაგრამ ყველაზე უკეთ მასზე მისი სიმშვიდე და სიჩუმე მეტყველებს. 10. ადამიანურობის ერთერთი არსობრივი საფუძველი თანაგრძნობაა. თუ ნაგავში ცხოვრობ და ნაგვის სუნი არ გაწუხებს, თავადაც ნაგავი ხარ! თუ შენს გარშემო ბოროტება ზეიმობს და შენ ეს არ გაწუხებს, უზნეო ხარ! თუ შენს გარშემო ხალხი შიმშილით იხოცება და შენ ყოველდღე სავსე სუფრასთან თუნდაც სიყვარულის, ანდა სიკეთის სადღეგრძელოს ამბობ, ნაძირალა ხარ!... ჰოდა, ეცადე იყო ადამიანი! 11. ყველაზე საშიში სამართლიანი მძვინვარებაა,.. განსაუთრებით მაშინ, თუ ეს მძვინვარება საყოველთაოა... ამიტომ უფრთხილდით სამართლიან მძვინვარებას! 12. თუ ნებისმიერ ორ "სიმრავლეს" აქვთ ერთი ან რამდენიმე საერთო ელემენტი, მაშინ ეს "სიმრავლეები"ერთმანეთზე ზემოქმედებენ ამ საერთო ელემენტის (ან ელემენტთა) მეშვეობით. ასე, რომ ერთი "სიმრავლის" მართვა გვეხმარება მეორე "სიმრავლის" მართვაში,.. მართვის ხარისხი დამოკიდებულია საერთო ელემენტთა რაოდენობაზე. p.s. ეძებეთ დღევანდელ ე.წ. საპარლამენტო პოზიციას და ოპოზიციას შორის საერთო ელემენტები და შეძლებთ როგორც რეალობის შეფასებას, ასევე პროცესების მართვას. 13. ყოველი სიტყვა თავის მოქმედების არეალში ჰქმნის იმას, რასაც ამტკიცებს. 14. ანტიქრისტე ჰიპერფიზიკური სუბსტანციაა, რომელიც თავის თავში ატარებს მკაცრად უარყოფით და დამანგრეველ პოტენციალს, მატერიალურ სამყაროში გამოვლენის შესაძლებლობით... ფრთხილად, მას ჩვენ უკვე ჩვენს ყოველდღიურობაში ვხვდებით!.. ის ყოველდღე ცდილობს სხვადასხვა გზებით ჩვენს განადგურებას,.. ხოლო როცა გკლავენ და თავს არ იცავ, თვითმკვლელი ხარ!.. ჩვენ თუ არ გვინდა, ჩვენ თუ არ დავთანხმდით, ჩვენ ვერავინ მოგვერევა!.. სიყვარულისთვის ბრძოლა კურთხეულია... 15. ერთი და იგივე ქმედება, ერთსა და იმავე პირობებში, ერთსა და იმავე შედეგს იძლევა... გამოიკვლიეთ, რომელი ცვლილებები უფრო აუცილებელია და როგორ უნდა შეინარჩუნოთ იგი (სამუდამოდ თუ არა, რაც შეიძლება დიდხანს მაინც) - ესაა წარმატების ფორმულა. 16. კაცი რომ მოკვდება ქართველები ვიტყვით - გარდაიცვალაო, ანუ გადავიდა არსებობის ერთი მდგომარეობიდან მეორეში... საუბედუროდ, ჩვენს ცნობიერებაში ამ სიტყვამ თავისი სიღრმული შეგრძნება დაკარგა,.. "გარდაცვალება" და "სიკვდილი" სინონიმებად იქცნენ. იშვა სიკვდილი და თან მოიტანა "შიში"... შიში და სიკვდილი ერთმანეთის პროპორციული მცნებებია. სიკვდილის შეგნება ბადებს შიშს და ნებისმიერი შიში - სიკვდილის შიშია. სიკვდილის შიში კლავს რწმენას, რწმენას სულის მარადიულობის შესახებ. იქმნება ილუზია არსობის ამაოებისა. რწმენის სიკვდილი სიყვარულის სიკვდილია და ამდენად შიში კლავს სიყვარულს. სიყვარულის სიკვდილი ბადებს ბოროტებას და აქედან, უსიყვარულოდ ადამიანი იქნება ეს თუ საზოგადოება,ბოროტია. ასე რომ, შიში ურწმუნოებისა და ბოროტების საფუძველია. 17. სოდომის ცოდვა, ყველა ტრადიციის მიხედვით, ყველაზე დიდი ცოდვაა... ჩემის ღრმა რწმენით, ეს არის სვლა სამყაროს კანონების წინააღმდეგ... ამ კანონთა წინააღმდეგ ომში კი ჯერ არავის გაუმარჯვია... უფალი გვასწავლის: "რასაც მიწაზე შეკრავთ, ზეცაშიც შეკრული იქნება, და რასაც გახსნით მიწაზე, გახსნილი იქნება ზეცაშიც" /მათე 18.18/. დიახ, "ვისაც ყური აქვს, ისმინოს"... არსებობს ტრანცენდენტალური ეთიკა (მორალი, ზნეობა...), და მას ვერავინ გაექცევა... ტრანცენდენტალური სამართლისა და სასამართლოს (ოკულტურ მეცნიერებათა მიხედვით, იგივე - უმაღლესი სასამართლო) წინაშე ყველანი ვართ პასუხისმგებელნი, და ისე ნუ ვიზამთ, რომ მთელი სამყარო თავზე დაგვემხოს... ერთიანი მსოფლიური (იგულისხმება, როგორც ფიზიკურ, ასევე ასტრალურ და მენტალურ სივრცეთა ერთიანობა) ველის დაბინძურების უფლებას არავინ მოგვცემს, რადგან ეს იქნება ტრანსცენდენტალური სიყვარულისა და ტრანცენდენტალური სიცოცხლის რღვევის დასაწყისი.სასიცოცხლო ენერგია მხოლოდ ბინერში (ბინერი - წინააღმდეგობათა ერთიანობაა: აქტიური და პასიური, ჰო და არა, მამაკაცი და დედაკაცი, და ა.შ.) იქმნება, და ჩვენ ამ კანონის დარღვევას არ გვაპატიებენ... მე იმას ვამბობ, რაც უეჭველი ვიცი (საიდან, ნუ მკითხავთ) და დაჯერება თქვენი ნებაა... და კვლავ დიდი მოწიწებით გავიმეორებ მაცხოვრის სიტყვებს - "ვისაც ყური აქვს, ისმინოს". 18. დაოსური ფიზიოლოგიის მიხედვით ანუსიდან ხუთი დიაგონალი გამოდის, რომელთა მეორე ბოლო თავის ტვინში, ყიფლიბანდთან იკრიბება, მანამდე გაივლის მთელ ტვინს... დასკვნა თავად გამოიტანე - შესაძლებელია ტვინდაზიანებული კაცი (ანალური სექსი იწვევს ანუსის დაზიანებას და აქედან ტვინის დაზიანებასაც) ნორმალურად აზროვნებდეს?.. 19. ჯერ კიდევ ძველი წელთაღრიცხვით პირველ საუკუნეში ფსევდო-ლონგინე წერდა: შემოქმედება, რომელიც ამაღლებულს არ ემსახურება, შემოქმედება არ არისო. უზნეო შემოქმედება არ არსებობს, უბრალოდ ჩვენზე ასაღებენ ყველანაირ უსულგულო, არაესთეტიურ და უზნეო ნაგავს, როგორც გენიალურს, ჩვენ კი ვეყრდნობით რა ავტორიტეტთა ჭეშმარიტებას, ვღებულობთ და ვაღიარებთ ყოველგვარ ნაგავს და გვავიწყდება, რომ მთავარი ჭეშმარიტების ავტორიტეტულობაა... 20. აშუღურ (ე.წ. ქალაქურ) სიმღერებს გრიგოლ რობაქიძე ასე ახასიათებს - სომეხი მღერის ქართულ ენაზე სპარსულ ბაიათსო... მე დავამატებდი - სპარსული ბაიათის უნიჭო რემიქსს... საუბედუროდ მსგავსი "კულტურითაა" გაჯერებული ე.წ. ქართული შოუ-ბიზნესი... როგორც აზროვნებ, და აზროვნება კულტურაშიც გამოიხატება, ისეთივე ზნეობა და გემოვნება გიყალიბდება, და შენი ყოფიერებაც ისევე სტრუქტურირდება... და თუ რაიმეს შეცვლა გვინდა, პირველ რიგში ცნობიერება უნდა გავათავისუფლოთ პირობითობებისაგან, ან სხვაგვარად, საჭიროა ცნობიერების ტრანსმუტაცია... 21. "სხეულის სანთელი შენი თვალია. როცა შენი თვალი სუფთაა, მთელი შენი სხეულიც ნათელია. მაგრამ როცა იგი ბოროტია, შენი სხეულიც ბნელია." /ლუკა 11.34/ ჰოდა, დააკვირდით თვალებს: ერთი ბოროტია; სხვა შეშინებული; ვიღაც ალალია; ვიღაცის თვალები: ყველაფერი სულ ერთია, მთავარია მე ვიყო კარგად, ჩემს მერე თუნდაც ქვა-ქვაზე ნუ დარჩენილაო - გვეუბნება; ვიღაცის თვალებში სიყალბე ხატია... და კიდევ ბევრი მსგავსი... ჩახედეთ თვალებში, დაუკვირდით... თქვენ ხომ უკვე კარგად გახსოვთ, როგორ იქცეოდნენ ამ თვალების პატრონები,.. ჰოდა, ასევე მოიქცევიან მსგავსი თვალების პატრონები... დაკონკრეტებას არ ვაპირებ, იმედი მაქვს თავად გაავლებთ პარალელებს და დასკვნებსაც თავად გამოიტანთ... დააკვირდით, და არა მარტო თვალებს: ადამიანის გამომეტყველება, მისი სულის ანარეკლია - ფორმას აზრი ჰქმნის... მისმა სიტყვებმა შესაძლებელია მოგხიბლოთ და დაგატყვევოთ, თუმცა სიტყვებს შორისაცაა შესაძლებელი ქვედინებების პოვნა, მაგრამ მისი გამომეტყველება, და განსაკუთრებით მისი თვალები, თუ დაკვირვებულები იქნებით - სიმართლეს ვერ დაგიმალავთ... გააკეთეთ ეს და ნაკლებად მოტყუვდებით... და გადარჩენის შანსიც გაგეზრდებათ: "შეიცნობთ ჭეშმარიტებას და ჭეშმარიტება გაგათავისუფლებთ თქვენ" /იოანე 8.32/.

ინტროვერტი ბიჭები ორ კატეგორიად ვიყოფით: ისინი, ვისაც რომელიმე მიზოგინური ფეიჯი არ გვაქვს დალაიქებული ფეისბუქზე და არ ვთვლით, რომ ქალი კუხნაში უნდა ეგდოს; და მეორენი, რომლებიც ჩვენი ანტიპოდები არიან. შეიძლება მეტადაც ვიყოფით, მაგრამ ჯანდაბას მაგათი თავი. ვიდრე ფაზების ჩამოწერას შევუდგები, პრეტენზიული მკითხველის წინაშე პატარა ხარკს გადავიხდი და აღვნიშნავ, რომ პოსტი სრულიად სუბიექტურია და მიზნად განზოგადება არ მაქვს. მაშ ასე, 7 ფაზა, რომელსაც ინტროვერტი, არამიზოგინი და ერთობ ჩვეულებრივი ბიჭები გავდივართ, ვიდრე მივწერთ გოგოს, რომელიც მოგვწონს. I ფაზა: ბჭობა დრო მიწერამდე: 3 დღე. სამი დღით ადრე ვიწყებთ რამდენიმე სანდო მეგობართან სრულმასშტაბიან კონსულტაციებს. მთავარი კონსულტანტი ძირითადად ახლო მეგობარი გოგოა, რომელმაც რამდენიმე წლის წინ დაგავაფრენდზონა. ამ ფაზის პირველი ნაწილი დაბრკოლებების ძებნაა. მაგალითად: “სინგლია? იქნებ არაა სინგლი? ვინმე ეყოლება. შანსი არაა!” “აუ, რა აზრი აქვს რო მივწერო? 5 წელში ამერიკაში მიდის და…” ასეთი დაბრკოლებების ძებნა და აღმოჩენა იმისთვის გჭირდება, რომ საბოლოო ჯამში არ მივწეროთ, მაგრამ თან, ამაზე პასუხისმგებლობის აღება არ გვინდა, იმას უნდა დაბრალდეს ყველაფერი. თუმცა, ახლო მეგობარი, რომელიც ამავდროულად ჩვენი მემატიანეცაა და კარგად გვიცნობს, გვაჯანჯღარებს, გვილაწუნებს და ყველა ასეთ ვერსიას, საკმაოდ წონიან არგუმენტს უხვედრებს. ბჭობის ფაზის მეორე ნაწილის დროს, ვასრულებთ მეგობრის მოცემულ დავალებებს. “დაულაიქე რაღაცები” - ყოველი დალაიქების მერე ამ მეგობარს ანგარიშს ვაბარებთ. რასაც დაახლოებით 5-6 “აი, ის დავულაიქე” მესიჯის მერე ამ მეგობრის კივილი მოჰყვება! “ვაიმე! მე ნუ მწერ, იმას მიწერე, იმას!” და ა.შ. :( შემდეგ უკვე მიდის განხილვა, თუ რა უნდა მივწეროთ: რამე ლინკი, თემაზე რომელზეც რაღაცა დააშეარა? რამეს რო დაასტატუსებს მაგის პასუხად კომენტარის ნაცვლად პიემში მივწეროთ? - ამაზე ჩემი ყველა მეგობარი თანხმდება, რომ ძალიან ბანძი ნაბიჯია. პირდაპირ კომპლიმენტი? - ამას უმეტეს შემთხვევაში თვითონაც ვხვდებით, რომ ბანძობაა და არ ვწერთ. აქ უამრავი ვერსია იდება, რომლეთა უმეტესობაც ძალიან ცუდია და ჩვენი ზემოთხსენებული მეგობარი სასტიკად აკრიტიკებს, თუმცა, ბოლოს ყოველთვის ამბობს: “რავი, ჩემთვის რო ეგ მოეწერათ, არ მომეწონებოდა და ის კიდე რა ვიცი, რა ტიპია”. II ფაზა: თავის გამოჩენა დრო მიწერამდე: 2 დღე მეგობრის რჩევით, ვალაიქებთ რაღაცებს. მის რადარზე და კოგნიტურ ბაზაში უნდა დავფიქსრიდეთ, მან უნდა შეიტყოს ჩვენი არსებობის შესახებ. მაგრამ, ვიღაც ხამი რომ ჩამოუვლის და 300 ფოტოს დაულაიქებს ნახევარ საათში, მასე არა. “დასტოინად”, ყოველი მეხუთე სტატუსი. საღამოს, 2-3 საათიანი პაუზის შემდეგ, პროფილის ის ფოტოც უნდა დავულაიქოთ, რომელიც ასე, 3-4 თვის წინ ეყენა. როგორც ჩემი მეგობარი ექსპერტები აღნიშნავენ, ამით მკვეთრად ვაფიქსირებთ ჩვენს ინტერესს, მაგრამ არ ვაფრთხობთ, როგორც მაგალითად ვიღაც შიზოიდი, რომელმაც ზღვაზე გადაღებული ფოტო ღამის 4-ზე დაულაიქა. აქა-იქ შეიძლება დავაკომენტოთ კიდეც. რამე კარგი ხუმრობა. ან საშუალო. ან რამე გიფი, ან სულაც მუსიკა. მთავარია, იმ ტიპებს არ დავემსგავსოთ, ტიტლიკანები რომ დატანტალებენ ერთდროულად 20 მდედრის სტატუსზე. ცხადია, ამ დროს ჩვენი ყოველი ნაბიჯი იცის ჩვენმა ექსპერტ-მეგობარმა, რომელიც უბრალოდ გვseenავს და ვიდრე რამე ღირებულს არ გავაკეთებთ აღარ გვეკონტაქტება. III ფაზა: განტვირთვა დრო მიწერამდე: 1 დღე მთელი დღის განმავლობაში ვბლოკავთ მას ჩვენი ტვინიდან. საერთოდ არ ვფიქრობთ მასზე. საჭიროა ძალების აღდგენა, ამდენ ლაიქს და კომენტს ძალიან ბევრი ენერგია და რესურსი მიაქვს. ცხადია, განტვირთვაშიც ჩვეულებრივი ინტროვერტული აქტივობები იგულისხმება. მაგალითად: სახლში ჯდომა და სერიალის ყურება რომელიმე სტრატეგიის ან შუთერის თამაში ფეისბუქის უაზროდ სქროლვა ევერესტზე ასვლა ჩამოსვლა ფიქრი იმაზე, რომ კარგი იქნებოდა ამ კარგ ამინდში გაგვესეირნა youtube-ზე უაზრო რაოდენობის ვიდეოების ყურება ვიკიპედიაზე სან-მარინოს ეროვნული გმირების ბიოგრაფიების კითხვა IMDB-ზე 300 ფილმის ვოჩლისტში ჩანიშვნა - რომელსაც არასოდეს ვუყურებთ. ამ დროს ტვინი და ემოციები ლაგდებიან და მზად არიან დიდი დღისთვის, რომელიც მალე დადგება. საღამოს მის თაიმლაინზე შევირბენთ და ვამოწმებთ რა დაწერა და გააზიარა სანამ ჩვენ ემო-შვებულება გვქონდა, ყველაზე კარგ პოსტს, ისე, სხვათა შორის ვალაიქებთ და გავდივართ. ოღონდ, ცხადია იმ გოგომ არ იცის, რომ სხვათა შორის დავალაიქეთ, მაგრამ მაგ დროს ზუსტად სასხვათაშორისე გამომეტყველება გვაქვს სახეზე - მთავარია, ჩვენ ვიცით -.- IV ფაზა: თავდაჯერებულობის ამაღლება დრო მიწერამდე: 10-8 საათი გაღვიძებისთანავე მუცელში პეპლები გვყავს, ოღონდ ეს სხვა პეპლებია, აი, რამე ატრაქციონზე, ნავებზე ან როლერკოსტერზე ჯდომისას რომ გეღუტუნება მუცელში, ეგეთი. ექსტრიმის განცდა. ამ დროს გვახასიათებს ჰუ-ჰუ-ჰუ ტიპის სუნთქვა და საკუთარ თავთან მეორე პირში ლაპარაკი. სჭარბობს ფრაზები: “კაი, შეჩემა!” “რა გჭირს, რა იყო!” “ნუ მაშინ ნუ მიწერ, ძმაო!” “ნუ აი, ყველაზე უარესი რა შეიძლება მოხდეს?” “მშვიდად! პანიკის გარეშე!” “დამიჯერე, რომ გეუბნები!” ამ ფაზაში, როგორც წესი, ჩვენი თავდაჯერებული ნაწილი იმარჯვებს. მაგას რა ენაღვლება, სადღაც, ჩვენი ტვინების ბნელ კუნჭულებშია ჩამალული და იქიდან, რა თქმა უნდა, დიდი გული ექნება. მაგრამ, როგორღაც ახერხებს, რომ მისთვის უცხო გარესამყაროში გამოვიდეს ხოლმე და გამოცდილი გენერალივით დაქოქოს უწრვერულვაშო ჯარისკაცი. მერე მიდის მინი ვარჯიშები, კისრის აქეთ-იქით გრეხვა, ხელების ქნევა ზემოთ-ქვემოთ, წელის ტრიალი და კვლავ ჰუ-ჰუ-ჰუ ტიპის ამოსუნთქვები. V ფაზა: ობიექტის გადამოწმება დრო მიწერამდე: 7-5 საათი ეს ფაზა კვლავ პასუხისმგებლობის აცილებასა და ობიექტზე გადაბრალებას ემსახურება. შევდივართ მის თაიმლაინზე და ვნახულობთ. რამე ნაკლი ხომ არ აქვს: “ტონი მონტანას ფოტო ხო არ აქვს დაშეარებული წარწერით: ასეთი დასტოინი ბიჭები მომწონს!” “ფაშისტი ხომ არაა?” “ბარაქის ხე ხომ არ აქვს გადაშეარებული?” “პრინცესობა ხო არ უნდა?” მას შემდეგ, რაც დავრწმუნდებით, რომ ასეთი არაფერი სჭირს და სულაც ნორმალური და კარგი გოგოა - რადგან დამეთანხმეთ და, ნაკლი ყველას აქვს, ყველა უბერავს თავის პონტში - იარაღს ვყრით და ვეგუებით ბედს, რომ უნდა მივწეროთ და საამისოდ არანაირი დაბრკოლება არ არსებობს. VI ფაზა: განწყობის შექმნა დრო მიწერამდე: 4-2 საათი ეს ფაზა ერთი-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანია, ამ დროს ვუყურებთ ფრაგმენტებს საყვარელი ფილმებიდან, მაგალითად: ლეონიდასის და ქსერქსეს შეხვედრას Goodfellas-ში დე ნირო რომ ჯო პეშის გადახედავს და ანიშნებს ეს მასტი უნდა მოვკლათო Six feet under-ის ბოლო 5 წუთს როსის და რეიჩელის სიყვარულის გარკვევის მომენტს მაკონაჰისა და დი კაპრიოს სცენას Wolf of wall street-იდან პალაპატინისა და ანაკინ სქაივოქერის დიალოგს Star Wars-იდან გენდალფის ჩამორბენას როჰანის კლდეებიდან დაენერისის Dracarys-ს GOT-იდან Nemsis მონოლოგს დიდი კუშიდან და ვუსმენთ რამე დებილურ მუსიკას, მაგალითად გიხაროდენს. VII ფაზა: მოთელვა დრო მიწერამდე: 1 საათი - 3 წუთი ამ დროს ექსტრიმის პეპლები საოცარი სიმძლავრითა და სისწრაფით მოქმედებენ. კისრამდე ამოდიან, უკან ჩადიან და თვალებიდან სისხლი გვდის. ვდგებით კომპიუტერიდან, ვიწყებთ ბოლთის ცემას, ვეწევით ბევრ სიგარეტს, ვსვამთ აურაცხელი რაოდენობის ჩაის და ყავას, ვხტუნავთ, ვვარჯიშობთ, ჰუ-ჰუ-ჰუურად ვსუნთქავთ, ვფრუტუნებთ და ტვინის ბნელ კუნჭულებში ჩაძინებულ თვადაჯერებულ ალტერ-ეგოს ვუხმობთ, რომელიც ზლაზვნით მოდის იქიდან და მიწერამდე ან მოაღწევს ან ვერა. ბოლოს ღრმად ამოვისუნთქავთ და ნაძალადევად ვარწმუნებთ თავს, რომ მზად ვართ! მიწერა: ბოლო ფაზის გასვლის შემდეგ სრულად გვეკვეთება სასო, ანუ სასოწარკვეთილები ვხდებით და ბედს ვეგუებით, რომ უნდა მივწეროთ, სხვანაირად არ გამოდის, ის პეპლები უკვე ეგვიპტეს რომ შეესიენ იმ კალიებად იქცნენ, ჩვენი ტაილერ დერდენი არსად ჩანს, ენერგია და ნერვი აღარ გვაქვს შერჩენილი და ვხსნით ჩეთის ფანჯარას, და ვწერთ: ჰეი ავტორი: საბა ლეკვეიშვილი

გამოიძინე. ნუ გასცემ რჩევა-დარიგებებს. კბილებს და ღრძილებს მიხედე. იმის ნუ შეგეშინდება, რასაც ვერ აკონტროლებ. ნუ შეგეშინდება, მაგალითად, იმის, რომ როცა გძინავს, სახლი ჩამოიქცევა, ან იმის, რომ ის, ვინც გიყვარს, შეიძლება, უცებ მოკვდეს. ყოველ დილას ჭამე ფორთოხალი. იყავი კეთილგანწყობილი. ეს ბედნიერებამდე მიგიყვანს. კვირაში ოთხჯერ ზუსტად 20 წუთი აკეთე ის, რაც გსიამოვნებს, ისე, რომ გულისცემა წუთში 120-მდე აგივიდეს. ყველაფრის იმედი გქონდეს. გარდა არაფრისა. იმას მოუფრთხილდი, რაც სახლთან გაკავშირებს. ვიდრე სამყაროს გადაარჩენ, ჯერ სახლი გამართე. სამყარო მერე გადაარჩინე. იცოდე, რომ სურვილი, იყო სრულყოფილი, ალბათ სხვა სურვილის ფარული გამოხატვაა – ვინმეს უყვარდე, ან არ მოკვდე. ხეს თვალებში უყურე. სკეპტიკურად განეწყვე ყველა მოსაზრების მიმართ, მაგრამ ეცადე თითოეულში რამე ღირებული დაინახო. ისე ჩაიცვი, რომ შენც გსიამოვნებდეს და შენ ირგვლივ სხვებსაც. სწრაფად არ ილაპარაკო. ყოველდღე რაღაც მაინც ისწავლე. (Dzien dobre!) კარგად მოექეცი სხვებს, ვიდრე მათ ცუდად მოქცევის საბაბი არ მიეცემათ. გულში ბრაზს ერთ კვირაზე მეტხანს ნუ ჩაიტოვებ, თუმცა, ნუ დაივიწყებ, რამ გაგაბრაზა. ბრაზი ხელში მინის ბურთივით დაიჭირე, მკლავი გაშალე და დააკვირდი. შემდეგ ისიც შენს მინის ბურთების კოლექციას დაუმატე. იყავი ერთგული. ჩაიცვი მოხერხებული ფეხსაცმელი. ისეთი საქმიანობა შეარჩიე, რომელიც შენს წონასწორობასა და მრავალფეროვნებას წარმოაჩენს. თუნდაც აუტანლად გეჩვენებოდნენ, ხნიერ ადამიანებს კეთილად მოეპყარი, როცა მოხუცდები, კეთილად მოეპყარი ახალგაზრდებს. ნუ ესვრი ხელჯოხს, როცა ბაბუას დაგიძახებენ. შენი შვილიშვილები არიან! იყოლიე ცხოველი. ბევრ ხალხთან მაინცდამაინც დიდ დროს ნუ გაატარებ. თუ დახმარება გჭირდება, ითხოვე. შეარჩიე დახვეწილი პოზა და ივარჯიშე, ვიდრე ძვალ-რბილში არ გაგიჯდება. თუ ვინმე შვილს მოგიკლავს, იარაღი აიღე და ტვინი გაასხმევინე. დღე ისე დაგეგმე, რომ სულ არ ჩქარობდე. გამოხატე მადლიერება მათ მიმართ, ვინც შენთვის რაღაცას აკეთებს, თუნდაც მათ ფულს უხდიდე, ან თუნდაც იმას გიკეთებდნენ, რაც არ გითხოვია. ფულს, რომელიც შეგეძლო გაჭირვებულებისთვის მიგეცა, ქარს ნუ გაატან. იცოდე, რომ საზოგადოება განუვითარებელია. მაშინ ივიშვიშე, როცა ნახავ, რომ ის იმაზე ბევრად განუვითარებელია, ვიდრე წარმოგედგინა. როცა რამეს ითხოვებ, უკან უკეთეს მდგომარეობაში დააბრუნე. მაქსიმალურად ეცადე, პლასტმასისა და ლითონის ნაცვლად ხის ნივთები გამოიყენო. აი, იქ, ჩიტს გახედე. სადილის შემდეგ დარეცხე ჭურჭელი. შეინარჩუნე სიმშვიდე. ნახე უცხო ქვეყნები, გარდა იმ ადგილებისა, სადაც ხალხს შენი მოკვლის სურვილი გაუჩნდება. ნუ ელი, რომ შვილებს ეყვარები, თუმცა, თუ თავად მოინდომებენ, ესეც შესაძლებელია. იფიქრე სულიერებაზე. და თუ მოგეწონება, შეგიძლია უფრო შორსაც წახვიდე. მაინც, რა არის იქ (შიგნით)? ზოგჯერ იმღერე. არასოდეს დააგვიანო, მაგრამ როცა დააგვიანებ, დაწვრილებით ახსნა-განმარტებას ნუ მოამზადებ. ნურც ზედმეტად თვითკრიტიკული იქნები, და ნურც ზედმეტად თავდაჯერებული. არ იფიქრო, რომ პროგრესი არსებობს. არ არსებობს. კიბეზე ფეხით ადი. კანიბალიზმზე არც კი იფიქრო. წარმოიდგინე, რა გინდა მოხდეს და არაფერი გააკეთო ისეთი, რაც ამის ახდენას ხელს შეუშლის. ტელეფონი კვირაში ორჯერ მაინც აიღე ხელში. დაწმინდე ფანჯრები. პირადი ამბიციების კვალიც კი გაანადგურე. სიტყვას გაანადგურე ძალიან ხშირად ნუ გამოიყენებ. ზოგჯერ მიუტევე სამშობლოს. თუ ვერ შეძლებ, სხვა ქვეყანაში გადადი. თუ დაიღლები, დაისვენე. გაზარდე მცენარე. ნუ იხეტიალებ სადგურიდან სადგურზე ბურტყუნით „მაინც ყველანი დავიხოცებით" . ნამდვილ მეგობრებს შორის იყოლიე ადამიანები შენი ცხოვრების სხვადასხვა სადგურიდან. დააფასე მარტივი სიამოვნება, მაგალითად, ღეჭვის სიამოვნება, გრილი სიოთი, თუ ზურგზე თბილი წყლის ნაკადით მიღებული სიამოვნება, ჩაძინების სიამოვნება. ნუ წამოიყვირებ, „განა საოცრება არაა ტექნოლოგია!" ისწავლე, როგორ გაიმაგრო კუნთები. და ყოველდღე გაიმაგრე. იმის გამო ნუ იდარდებ, რომ ბერდები. ამით თავს უფრო ბებრად იგრძნობ. რაც ნამდვილად სადარდებელია. ერთდროულად მხოლოდ ერთი საქმე აკეთე. თუ თითს დაიწვავ, მაშინვე ცივ წყალში ჩაყავი. თუ თითს ჩაქუჩით დაიჩეჩქვავ, ოცი წუთით ხელი ზემოთ ასწიე, შეიგრძენი სიცივისა და მიზიდულობის ძალის სამკურნალო თვისებები. ისწავლე, ყურისწამღებად როგორ უსტვინო. კრიზისის დროს შეინარჩუნე სიმშვიდე. რაც უფრო კრიტიკულია სიტუაცია, მით უფრო მშვიდად უნდა იყო. დატკბი სექსით, მაგრამ აკვიატებად ნუ გადააქცევ. გარდა იმ მცირე პერიოდებისა, როცა მოზარდი ხარ, ან ახალგაზრდა, ან შუა ხნის, ან მოხუცი. ყველაფრის საპირისპირო მხარე განჭვრიტე. თუ უცებ აღმოჩნდება, რომ ოკეანეში ძალიან ღრმად შეცურე და შიშისგან გაშეშდები, მობრუნდი და სამაშველო ნავისკენ გაცურე. არ ჩაკლა ბავშვი საკუთარ თავში. წერილებს მაშინვე უპასუხე. კონვერტს ლამაზი მარკები დააკარი, როგორიცაა, მაგალითად, ტორნადოს სურათი. დროდადრო იტირე, ოღონდ, როცა მარტო იქნები. მერე დააფასე, ის, რომ თავს ბევრად უკეთ იგრძნობ. კვამლი არ ჩაისუნთქო. ღრმად ისუნთქე. პოლიციელს არ გაეჭიმო. ვიდრე ქუჩის გადასასვლელს არ მიადგები, ტროტუარზე იარე. ტროტუარიდან უყურე ადამიანებს, რომლებიც ცოფიან მანქანებს შორის არიან გაჭედილები. კარგად მოიქეცი. სხვადასხვა ქუჩაში ისეირნე. უკან-უკან. გახსოვდეს სილამაზე, რომელიც არსებობს, და ჭეშმარიტება, რომელიც არ არსებობს. იცოდე, რომ წარმოდგენა ჭეშმარიტების შესახებ არაა ისეთი ძლიერი, როგორიცაა წარმოდგენა მშვენიერების შესახებ. არასოდეს მოხვდე ციხეში. სიბერეში გახდი მისტიკოსი. ქოლგეითის თარტარ ჩონტროლ ფორმულა კბილის პასტა გამოიყენე. მოინახულე ნაცნობ-მეგობრები საავადმყოფოში. როცა მიხვდები, რომ შენი წასვლის დროა, წადი. იყავი გულწრფელი საკუთარი თავის მიმართ, და დიპლომატიური სხვების მიმართ. ხშირად არ გაგიჟდე. დროის ფლანგვაა და სხვა არაფერი. წაიკითხე და მერე დროდადრო გადაიკითხე დიადი წიგნები. ორმო ნიჩბით ამოთხარე. ზამთარში, ვიდრე დაწვები, საძინებელი დაატენიანე. იცოდე, რომ იდეალურ შემთხვევად მიჩნეულია 300 ქულა ბოულინგში, 27 უკუმგდებელი და 27 აუთგეიმი ბეისბოლში. სვი ბევრი წყალი. როცა გკითხავენ, რას დალევ, უპასუხე, „წყალს, თუ შეიძლება". იკითხე „სად არის ტუალეტი?" და არა „სად შეიძლება მოვშარდო?" საგნებს კეთილად მოეპყარი. ორმოცი წლიდან ყოველ მეორე წელს სრული გამოკვლევა ჩაიტარე ექიმთან, რომელსაც ენდობი და მოგწონს. გაზეთი წელიწადში ერთხელ წაიკითხე. ისწავლე, როგორაა ჩინურად „გამარჯობა", „ნახვამდის" და „ჩხირები". აბოყინე და აკუე, ოღონდ შენთვის. უცხოელებს განსაკუთრებული სითბო აჩვენე. იარე ჩრდილების თეატრში და წარმოიდგინე, რომ ერთ-ერთი გმირი თავად ხარ. ან ყველა მათგანი. ნაგავი გადაყარე. გიყვარდეს ცხოვრება. თანხა ზუსტად გადაიხადე. როცა გარეთ ისვრიან, ფანჯარასთან ნუ მიხვალ. წყარო: indigo.com.ge

გსმენიათ ამბავი ჯიუტ მოხუცებულზე, რომელიც ცოცხალი თავით არ მიდის ექიმთან, მიუხედავად იმისა რომ გული აწუხებს? ის ყოვედღიურად გარჯასა და შრომაშია მამლის პირველივე ყივილზე დგება და მუხლჩაუხრელად მუშაობს მზის ჩასვლამდე, თუმცაღა უკვე მოგახსენეთ, რომ გული აწუხებს. შრომობს რადგან ფიქრობს ესაა საჭირო, რადგან მის გარშემომყოფებს სარჩო არ მოაკლდეს, ფიქრობს ეს მიზეზი კმარა გულის მუდმივი ტკივილის უგულებელსაყოფად. ის არ ჩერდება და რადგანაც ავადაა, მუდმივად შეჭმუხნული შუბლით დაიარება. ის სარგებლიანია გარშემომყოფთათვის, მაგრამ საკუთარი ჯანმრთელობა უყურადღებოდ აქვს მიგდებული, ამიტომაც მუდმივად შეწუხებული და წარბებშეყრილია და მისი შრომა, მიუხედავად მატერიალური სარგებლიანობისა, ბედნიერებას არ ანიჭებს ადამიანებს, რადგან მან საკუთარი თავი გადადო და რასაც აკეთებს, იმით ვერ იღებს ბედნიერებას, რადგან უკვე აღვნიშნე, რომ გული აწუხებს. ერთხელაც, ვხედავ, ჩვეულებრივ შეწუხებული სახით, გადაღლილი მობანცალებს ყანიდან. უცაბედად, არსაიდან გამოვხტი და შევძახე: _ეი, მოხუცო, ბატონო მოხუცებულო (თუ რა ჯანდაბაც უნდა უწოდო, მისი სახელიც არ ვიცი) შეჩერდი! შეჩერდი-მეთქი ერთი წამით, საით მიგეჩქარება ასე გამალებით, რამდენჯერაც თვალს მოგკრავ, სულ სადღაც მიგეჩქარება-თქო. მოხუცი შედგა, წარბები კიდევ უფრო შეყარა და მიპასუხა: _რაღა სად მიმეჩქარება? ათასობით საქმე მაქვს გასაკეთებელი და უამრავი საზრუნავი მაქვსო, მზის ჩასვლამდე მოსასწრები. _გამოდის საჭირო ყოფილხარ მოხუცო, ფრიად სასარგებლო, დამსახურებული მუშაკი, ალბათ გიხარია-მეთქი. (გახარებულს ნამდვილად არ ჰგავდა, წარბებშეყრილი, გაღიზიანებული შემომცქეროდა და გულზე ჰქონდა ცალი ხელი მიჭერილი, რადგან უკვე ათასჯერ მოგახსენეთ, რომ გული აწუხებდა) _რას მიქვიაო სიხარული, ასეაო საჭირო და ასე ვაკეთებო. _ვატყობ გული გაწუხებს მოხუცო, ერთ დღესაც ვეღარ გაუძლებს და მოგინელებს-მეთქი და შენი სარგებელიც მტვერივით გაქრება, ჰაერში გაიფანტება, ვითომც არასოდეს ყოფილა, შენ კი ვინ იცის მატლების საკბილო შეიქნე-მეთქი. გამოვტრიალდი და მდინარის პირას ჩავიცუცქე და რაც მდინარეში ვიხილე... შემზარა! _ თავად ვიყავი ის მოხუცებული! და მე მივხვდი, რომ პირველად ცხოვრებაში საკუთარ თავს დაველაპარაკე, პირველად ცხოვრებაში საკუთარი თავის მდგომარეობით დავინტერესდი, პირველად ცხოვრებაში საკუთარი თავი შევიბრალე და პირველად ცხოვრებაში მინდოდა ბედნიერი ყოფილიყო მოხუცებული. ეს მოხდა ცხრაასი ათწლეულის წინ, მე კი დღეს აქ ვარ, სარკით ხელში მოვსულვარ თქვენთან და მინდა, რომ ჩაიხედოთ ამ სარკეში და დაინახოთ, თქვენი მოხუცებული, დაინახოთ, როგორ ფუსფუსებს ის ყოველდღიურად, მიუხედავად იმისა, რომ გული აწუხებს, დაინახოთ, თუ როგორ ტანჯავს მას შინაგანი ტკივილები და როგორ არ იმჩნევს ამას, დაინახოთ, რომ ის მარტოა, რომ მას და მის გულს თქვენი ყურადღება აკლია, რომ თქვენ თქვენივე თავი მიგიტოვებიათ და ყოველდღიურ აურზაურში ჩართულხართ, სინამდვილეში კი ძალიან გაწუხებთ გული, სინამდვილეში ეს ყველაფერი თქვენ არ გაბედნიერებთ, სინამდვილეში ეს არავის აბედნიერებს. ეს ყველაფერი თქვენ არ განიჭებთ ბედნიერებას, რადგან გული გაწუხებთ, საკუთარი თავის მიტოვებულობა გაწუხებთ, საკუთარი თავის უსიყვარულობა გაწუხებთ და ის ორგანოებს აგიჯანყებთ ხოლმე, რომ როგორმე ყურადღება მიაქციოთ, თქვენ კი ყანაში მიგიჩქარიათ და უგულებელყოფთ საკუთარი სხეულისა და სულის განგაშებს. ჩაიხედეთ სარკეში და მოუსმინეთ საკუთარ თავს, ყურადღება მიაქციეთ, შეიყვარეთ, გულში ჩაიკარით, უთხარით, რომ ყველაფრის მიუხედავად ის დიდებულია, ის სიცოცხლის გამოვლინებაა და იმსახურებს სიყვარულს. ხელი ჩაჰკიდეთ, დრო გამოუყავით, მისი ბავშვური სურვილები აასრულეთ, ნაყინი უყიდეთ ან ამაღლებულ ბორდიულზე ახტომის და იქ სიარულის უფლება მიეცით, აღმოაჩინეთ ამ მოხუცებულში, პატარა, თქვენგან მიტოვებული ბავშვი, რომელსაც თქვენი ყურადღება და სიყვარული სჭირდება და ნუ დაუგდებთ ყურს მოხუცის გაჯიუტებას და სასწრაფოდ უმკურნალეთ, რადგან მისი დაავადება მასაც და გარშემომყოფებსაც უბედურს ხდის და ვერანაირად ვერ არის სარგებლიანი უბედური ადამიანი. და თუ ჩემი არ გჯერათ, მოიძიეთ საყვარელი ადამიანი, მაგალითად დედა და დაეკითხეთ: _ ძვირფასო დედა, მე არ მეპარება ეჭვი შენს მიერ ჩემს სიყვარულში, ამიტომაც მიპასუხე, რომელი გაგაბედნიერებს? ის, რომ წარმატებული ვიყო, კარგი ვიყო, ცნობილი ვიყო, პატივსაცემი ვიყო, სასარგებლო ვიყო, თუ ის, რომ უბრალოდ ბედნიერი ვიყო, იმით, რომ ამ ქვეყანაზე მომავლინეო? ყველა დედის პასუხი იქნება, ბედნიერი იყავი! რადგან ერთადერთი რითაც სასარგებლო ხარ, რითაც წარმატებული ხარ, რითაც ღირებული ხარ და რითაც გარშემომყოფებს ახარებ ისაა, რომ ბედნიერი იყო, რადგან სიყვარული არ ეძიებს თავისას, რადგან სიყვარული უანგაროა, სიყვარული თავის თავში ატარებს უნარს გახადოს საყვარელი ადამიანი ბედნიერი და არაფერი სხვა. ამიტომაც ყური დაუგდეთ საკუთარ თავს, შეიყვარეთ საკუთარი თავი და თქვენ გახდებით ყველაზე ღირებულიც, სასარგებლოც, ყველაზე სასიხარულო სტუმარიც და ყველაზე ძვირფასი მასწავლებელიც. შენ ხარ ღირებული, შენ ხარ სასარგებლო, შენ ხარ ბედნიერი, შენ აბედნიერებ, შენ გიყვარს, შენ უყვარხარ, შენ სამყარო ხარ, შენ თავად ხარ შემოქმედი, როდესაც საკუთარ თავს მოიძიებ და შეიყვარებ. შენ თავად ხარ სიყვარული, მხოლოდ უნდა მოიძიო, გადაჩხრიკო, ყველა სარკეში ჩაიხედო და ყველა ანარეკლს გადაეხვიო, ყველა შენს წარსულ ქმედებასა და აზრს დაუმეგობრდე და აღარ დატოვო მარტო საკუთარი მოხუცებული, შენ ვალდებული ხარ საკუთარი თავი შეიყვარო, რადგან უკვე მილიონჯერ ვთქვი, რომ გული გაწუხებს : )

ო ლა ლა ჩვენ გიჟები,ო ლა ლა უხსოვარი ხნისა ვართ, მაპატიე,მორალი ღმერთი ქაღალდისაა! დედამიწა ხაზივით, ცოდვილების საშოა, დედამიწა პაზლია, ბავშვის სათამაშოა. ბრბოს ხმა - ურა კრებითი, ფრაგმენტებად,კადრებად ერთხელ გამოკვებითაც არა,არ გეკადრები არა,არ გეკადრები. არა,არ გეკადრები. უსარგებლო მადლია, დაშრეს არქიპელაგი, ჩემი ძვლები ჯართივით მიწის ქვემოთ ელაგოს. გამო, გამომაფხიზლე, შენგან გადმომათრიე, დაუფიცარს გაფიცებ, ადრინდელზე, ადრეა. სული თითქოს მორგია, ხორცი მიწის მოვალე, ცოცხალ მკვდრებიც გჯობივართ ჩვენ გიჟები,ო ლა ლა. აჰა,შენი სათავე, ჭეშმარიტი,დეკადა, ალბათ დამასაფლავეს, თორემ დამირეკავდი. ცოტა რამეს მკითხავდი, ცოტას წაგიკითხავდი, პირგამშრალი,სვენებით, ვიცი, რომ არ გეძინოს იცი გამიხსენებდი. წრეზე ბრუნავს ეს ეზო, სახლი უსმენს ბეთჰოვენს, მხოლოდ ქრისტემ ვერ შეძლო ქრისტესავით ეცხოვრა. მთვარის შუქზე, წითურო, მაგ საწოლზე სატინის, შიშვლდები რომ გიყუროს, ღამემ როგორ გატკინა. თავზე რომ არ ფიქრობდნენ ვესტიბულიზაციას, მოაცილებს მიკრობი(თ) მზე რომ ქვრება მაციებს. ფეხზე კარი მოვიბი, არაფერი არ გქვიათ, ეს სიცოცხლე მოვიგე, სოხუმია,არქივი. ხორცში ისე გაკივის ტკივილი რომ არ მტკივა. ეჭვნარევი ბაცილი, დახეთქილი საძილე, სავსე მთვარეს ვაცილებ ჯანმრთელობა დაცლილი. გააჩინა,უარა სისხლის გამოსაშრობად, სიყვარული, სუ! არის, ტკივილია ბავშვობა. აი,ასე ო ლა ლა, აი,ასე ო ლა ლა, ღმერთი ქაღალდისაა, რეალურად მოვკალით! მიზეზ მიზეზ დავხიეთ, დამალული ჯერ არ ვართ, გვღალატობენ ძაღლებიც რაღაც რიგზე ვერ არი... რაღაც მართლა ვერა რა, სამოც კილოს ვიწონი, მოდი, მოდი, წითურო! ჰპოვე შენი საქმენი, კოცნა გამომიწოვე, სანამ სხვები დამკბენენ. ჩვენ გიჟები,შემთხვევით შიმშილს ვიკლავთ წიგნებით გამო, მათავისუფლეთ, მომიაროთ იქნება. პოეზია ნიჭია, თქვენ რომ აღარ გიჭირავთ, მაპატიეთ,მორალი ჩვენ გიჟები, ო ლა ლა უხსოვარი ხნისა ვართ, ღმერთს ზეცაში რა უნდა ღმერთი ქაღალდისაა! *** ქვა ეგდო, გულის ფორმის, ხელების გზაჯვარედინზე, ამოგიყვირე აივნიდან ისე მეტკინე მერე თვალებით დაგახამხამე რომ არ მეტირა. შენ ილოცე და გადაგიწერე,სული ამომხდა,სულსაც ამოვხდი. ამ წელსაც მოვა ქარიანი შემოდგომა სინამდვილეში, არა ისეთი რომ გეოცნება, არა ისეთი რომ გეგონა, დერეფნებს,კორიდორებს საით მივყავარ?! ისე მინდოდი შუაღამით,ხველა დამეწყო, გარეთ აცივდა,შენ შეგიძლია ძველებურად შენში მიფიქრო, შეგეძლოს მაინც სიზმრებიდან შემხვდე, ცა გავცრიცოთ, დავბნელდეთ, დავშრეთ სადმე გავიქცეთ. უძილობისგან დასრესილი ძველი კადრები, გუშინდელი დღე არქივივით შეგინახე, შენს ფეხებთან შენს მუხლებთან სურვილს მოგიფხან და დავიწყებამდე სხეულიდან სუნს აგფხეკ. რუკაზე სძინავთ ქალაქებს,მე და შენ არა, როგორ მინდოდა შენი სუნთქვით გამეთბო წვიმა, პეპლები მუცლის ღრუში აგიჭრელდება, გადავყრით აჩრდილს ჩვენს შუა, წყლისკენ, . რა ადვილია მთელი წელი უხმოდ გელოდო ყოველ პარასკევს შიშებისგან განთავისუფლებ, მაინც შორია დედამიწა ორივე მხარეს შუშის ნატეხზე გაჭრილ გრძნობებს გამომიწოვს მთელი ეპოქა აღარ დავწერ აღარ დავწერ გადაიჩვიე ეგ თვალები ჩემი ლექსიდან. ბალახები წითელია თუ დახმა და გამოილია, არახარ არც წინ არც უკან შენ არ მოხვედი... მე მეშინია ვეღარ გიცნო,თავდაპირველად და გაუცხოვება ომივით დაგვეწყოს გამხმარ ბალახზე. გამიშლი ტუჩებს ცდუნებების გამოსაშვებად, მიყვარხარ ახლა შეიძლება ჩემზე მეტადაც მგრძნობდე რადგან მკვდარი ვარ, შენი ტკივილის წასაღებად ისევ მოვედი, ყველა ქუჩაზე, მაღაზიაში, წიგნებში, ან სულაც გამვლელის თითებსაც მოუძებნი ჩემში მსგავსებას. ვერასდროს გადამივიწყებ. შენ ყოველ დილით მზესთან ამოხვალ მე ყოველ ღამით გადავბრუნდები, ურმებს გადავყრი გზებიდან და გზა არ იქნება, ჩემს იქეთ შენს იქეთ ჩვენ დავინახეთ შეგრძნებების მძიმე ლითონი, ისეთი მძიმე რომ ვერ ავწიეთ. ქვა ეგდო, გულის ფორმის დედამიწაზე უნდა წაგვეღო უნდა წაგვეღო გაგვენაწილა. **** ოთახში,ჭერზე დახტის კალია, ვუსმენ საკუთარ აჩრდილის ფეთქვას, ჰო,ყველაფერი ჩემი ბრალია, რაც უკვე ვთქვი ან რაც უნდა მეთქვა. რაოდენია სულში რაოდენ, გაუქმებული გზებით,ხიდებით, მოვალ სიცილით,სასაფლაომდე და ერთიანად აგიტირდები. შენი ქუჩაა,მეათასედი, მოლურჯო ზონა,ხველას იწყებენ, სინამდვილეში არ ხარ ასეთი, გახსენებამდე, დაგავიწყდები. ღამე მორგია, ან რა მოგივა, მთვარის მაგივრად შეხვდე ალიონს, რისთვისაც იბრძვი, თუ შენი ღვიძლი გაგიშვებს ბიჭო, უნდა დალიო. ყველასთან ვისაც ფული არა აქვს ცდომა ნიჭია და მსახიობი, გულისტკივილი ვეღარ გადაგაქვს... წერონ მაგათმაც, ხატონ მაგათმაც, შენი პილატე,ჩემი იობი. მოკვდი! იომე! ყველა ჭრილობის განსახილველად, მოდი პირველად! წადი მეორედ, გაგიმეორებ, რომ გზა მცდარია, წყვეტილ სანიშნით, არც არაფერი არ მიხარია, შენი ცრემლები იცის ბალიშმა. აღარ გამიშვა, აღარ გამიშვა, თეთრი ხელები,ლურჯი მოლია, არ გაგიკვირდეს ზეცამ ქარი შვას, არც არასოდეს მოგიყოლია. როგორ უყვარდი, წიგნების კითხვა, იმ ვიღაც ვირთხას, შენი თვალები არ უნახია, შენი ტუჩები არ უნახია, არც შენი ცრემლი,არც შენი სევდა. აკი ახია, იქ აღარ ცხოვრობ,ძველი სახლია. ან რაღა დარჩა,ხარაკირია, გადაირიე?! რას მემართლება, მუხლებზე არა, საწოლზე ჯდები მიყურებ მღვრიედ, ქრისტეს სანთლებით. დავრჩით მარტონი, აწი,ბატონო... არავინაა ჩვენი პატრონი, მიმიღე, გულში ან მიმატოვე! სიმინდის ყვითელ თავთავებიან, ღეროებს, თავი უნდა უხარო, იქნებ ეშველოს რამე ამინდებს, მეტყვი ,,ბუ ხარო'' გეტყვი ,,წავიდეთ'' ოთახში,ჭერზე დახტის კალია, ვიფიქრე, მოვკვდი, ღამე ვათიე, თუ ყველაფერი ჩემი ბრალია, მე მაპატიე!

შენ რომ იცოდე, რამდენი მიფიქრია, თუ რას დაწერდი ბოლო 30 წლის მანძილზე. ჯონ.. ის ხუთი ტყვია რომ არა.. ჩეპმენი რომ არა, მჯერა, დღემდე ცოცხალი იქნებოდი. გეცოცხლა, ჯონ.. გეცოცხლა. როცა შენი გარდაცვალების ვიდეოებს ვუყურებ. იმას, თუ როგორ ტირის ქუჩაში გამოსული მილიარდობით ხალხი, მინდა, მეც გავაკეთო ისეთი რამ, შენი მოპოვებული სიყვარულის, თუნდაც, მეოთხედი რომ დავიმსახურო. მაგრამ მე ხომ გენიოსი არ ვარ?! ჯონ.. შენ სტილი ხარ: მრგვალი სათვალეები შენამდე ძალიან დიდი ხნით ადრე იყო, მაგრამ დღეს მათ ლენონებს ვეძახით. ჯონ.. შენ ეპოქა ხარ: ძალიან, ძალიან ლამაზი ეპოქა, რომელსაც ვერასოდეს ვერავინ გაიმეორებს. ჯონ.. შენ იდეა ხარ: მშვიდობის, თავისუფლების, სიყვარულის, გამბედაობის იდეა. შეშლილი იდეალისტების კერპი ხარ, ჯონ! ჯონ.. შენ ის ხარ, ვინც ადამიანებს ბრძოლის ჟინი გაუღვივა, ის, ვინც მათთან ერთად ითხოვდა მშვიდობას, ის, ვინც არა მსოფლიოს კერპი, არამედ, რიგითი მოქალაქე იყო, რომელიც "რუპორით" ხელში მათთან ერთად დადიოდა, ის, ვისთვისაც ნებისმიერ ადამიანს ნებისმიერი თხოვნით შეეძლო მიემართა და დარწმუნებული იყო, რომ ამომწურავ პასუხს მიიღებდა. ჯონ, მიყვარხარ, მიუხედავად იმისა, რომ პოლ მაკარტნის "Hou do you sleep" დაუწერე. სიმღერა, რომელსაც არასოდეს გაპატიებ: შენ ეს უღირსი ნაბიჯი არ გეკადრებოდა. ჯონ... მიყვარხარ, რადგან შენ მე ახალი სამყარო მაჩუქე. სამყარო, რომელსაც ჯონ ლენონი ჰქვია. ჯონ... მიყვარხარ, რადგან შენ ერთი ხარ და მრავლისმომცველი. ჯონ... მიყვარხარ, რადგან შენ და იოკო (იქნებ პირიქითაც) 70-იანებში ტაბუს ანგრევდით. ჯონ... როცა შემიყვარდება გპირდები, რომ შენს სიმღერებს სხვანაირად მოვისმენ. იმათ, ახლაც რომ რაღაცები მემართება ხოლმე შიგნით.. ჯონ.. მიყვარხარ. მიყვარხარ. შენ რომ მართლა იცოდე, რამდენს ვფიქრობ, რას დაწერდი ბოლო 30 წლის მანძილზე.. მაგრამ მეც ხომ მოვკვდები, ჯონ?! ოდესმე ხომ მოვკვდები?! ჰოდა აუცილებლად მოვალ შენს კონცერტზე. იქ მოვალ. მოვალ და ყველა იმ სიმღერას მოვისმენ, რაც ამ 30 წლის მანძილზე უნდა შეგექმნა. ჯონ, მიყვარხარ, მიყვარხარ და გმადლობ. გმადლობ, რომ არსებობდი. რომ ისეთი იყავი, როგორიც იყავი. რომ მუსიკა მაჩუქე. მუსკა - რომელიც ჩემთვის ყველაფერია... ©მელოსკოპი #goodplaces #opinion #photo Tbilisi

Tim-ის ექიმი, ნანა პაპავა Facebook-ზე პოსტს აქვეყნებს: გამარჯობათ , მე კოვიდ-ინფიცირებული ვარ , დიახ მე ნამდვილად ვარსებობ ... გადავწყვიტე ხმამაღლა ვისაუბრო საზოგადოების წინაშე , არსებობს მითი რომ კოვიდი არ არსებობს 🙂 მინდა იმედი გაგიცრუოთ რადგან კოვიდ-19 ნამდვილად არსებობს და ის ჩვენს შორისაა, ჩვენთან ძალიან ახლოს ...თავიდან მოგიყვებით ჩემს ამბავს თუ რამხელა სტრესი მივიღე ამ ვირუსით , როგორ აფათურეს ჟურნალისტებმა ჩემს სულში ხელები, მხოლოდ იმიტომ რომ სასულიერო პირის და ვარ , რომელსაც დაუდგინდა კოვიდ19 ... სასულიერო პირი არის ჩვეულებრივი პაციენტი ხალხნო , პაციენტი რომლის უფლებები არ იქნა დაცული , სახელი გვარი ფოტოები , ყველაფერი გამოფინეს, მისი ნებართვის გარეშე მოხდა მისი იდენტიფიცირება !!! როცა სხვა ყველა პაციენტის უფლებები დაცულია , ის ხუთი დღე როდესაც სუნთქვა არ შემეძლო , მქონდა ქოშინი, ორმხრივი პნევმონია ,ისინი თავს არ მანებებნენ , მხოლოდ იმიტომ რომ ექსკლუზივი მოეპოვებინათ !რომ არა ჩემს მიერ დასნებოვნებული ჩემივე თანამშრომლები , რომლებიც აქეთ მამხნევებენ ბოლო წუთამდე , არ ვიცი დღეს სად ვიქნებოდი , ჩემი კლინიკაში გადმოსვლოს დღიდან , ყოველ დღე მატულობდა მათი რაოდენობა ,ეს იყო ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი 😔 თითოეული ადამიანი მტკიოდა ...ძალიან ძნელი გადასატანი აღმოჩნდა ჩემთვის ეს ყველაფერი ..ამ კუთხით ბევრი მუშაობა დამჭირდება ფსიქოლოგთან 🙂 ნამდვილად არ არის მარტივი ვირუსი 🦠 ჯერ მისი ხასითი არ ვიცით კარგად , არც ის რას დაგვიტოვებს მომავალში, ერთადერთი რაც შემიძლია მასე ვთქვა , რომ ეს არის ფსიქოლოგიური ომი , რომელშიც არ უნდა დანებდე, ძალიან რთულია კლინიკაში გაატარო 30 დღე და გკლავდეს შვილების მონატრება , დარდი კოლეგებზე 😞 უსიმპტომოდ ვიარე სამსახურში სადაც ვმუშაობ ექთნად , სამი დღის მანძილზე ჩემგან გადაედო ჩემს 6 თანამშრომელს , ასევე სახლში ჩემს 2 წლის შვილს და დედამთილს . ჩემს პატარა ბიჭთან ერთად აღმოვჩნდი ბოჭორიშვილის კლინიკაში , სადაც ძალიან გამბედავი , გულისხმიერი და მშრომელი პერსონალი ზრუნავდა ჩვენს კეთილდღეობაზე .მქონდა ორმხრივი პნევმონია , სუნთქვის უკმარისობა , ქოშინი , 37.5 ტემპ . არ შემეძლო ბავშვის ხელში აყვანა , მეწყებოდა ტაქიკარდია და საშინელი ქოშინი . ეს ყველაფერი მკურნალობის ფონზე ალაგდა მეხუთე დღეს, რაც შეეხება პატარას , კლინიკურად უსიმპტომოდ მიმდინარეობდა ვირუსი . მე15ტე დღეს მოუვიდა ნეგატიური პასუხი , 24 სთ ში გაუკეთდა მეორე პსრ ტესტი , ისევ უარყოფითი 🎉🎉🎉 ჩემმა პატარამ დაამარცხა კოვიდი ყველანაირი მკურნალობის გარეშე ❤️ ჩემი PCR ანალიზი გაკეთებულ იქნა კლინიკაში შემოსვლიდან მე15ტე დღეს , პასუხი იყო დადებითი , მიუხედავად იმისა რომ კლინიკირად არანაირი სიმპტომი არ მქონდა , ვირუსი ისევ აღმოჩნდა ჩემს ანალიზში , ამისთვის მზად ვიყავი და არ მინერვიულია ... 4 დღის შემდეგ ანუ მე19ტე დღეს ისევ გამიკეთეს PCR ტესტი და პასუხი კვლავ დადებითი მოვიდა , ეს იყო ნამდვილი იმედგაცრუება 😔 ვცდილობ არ შევიმჩნიო , მაგრამ მეწყება ტაქიკარდია , ყელში ბურთი მეჩხირება და მთელი სხეული მიკანკალებს , მენატრება ჩემი ოჯახი , შვილები 😔 მაგრამ ამასობაში კარგი რაც არის ხუთი ჩემი “თანაკოვიდელი “ წავიდა სახლში , მათ ეს შეძლეს 🎉 💛☀️ დღე27 მომენტი როდესაც ბოლო ძალებს იკრებ რომ კარგად იყო, მაგრამ თითქოს ისევ დასაწყისში დაბრუნდი , მაქვს ტაქიქარდია, ტაქიპნოე , ჰაერი არ მყოფნის , ისევ ტემპ.37.4 😞 CT კვლევის შემდეგ , გამოირიცხა , PE , პნევმონია , სითხე პლევრაში . სისხლის ანალიზში ყველაფერი წესრიგშია .. მქონდა სტრესული მდგომარეობა , თურმე ასე მარტივი არ არის ყველაფერი , სტრესს ბევრი რამის გამოწვევა შეუძლია 🤐 დღე30 გათენდა ... დღეს მზიანი ამინდია , ვეპოტინები ამ ამინდს , დღეს აუცილებლად გამახარებს ☀️ დილის 11 საათიდან თავი მტკივა საშინლად , სულ საათს ვუყურებ, ხან ფილმი ჩავრთე , ხან წამოვწექი იქნებ ჩამეძინოს და მალე მოვიდეს 18:00 , არაფერი გამომდის , ემოციას ვერ ვაკონტროლებ 😞 19:01 ზე მოვიდა სმს , რომ მე გავიმარჯვე 🎉🎉🎉 🦠🔫 მოუთმენლად ველოდები ზუკა და ანდრიასთან შეხვედრას 🎈 არ ვიცი რა როგორ ჩამოვაყალიბე აქ , ცოტა აღელვებული ვარ , მაგრამ მინდოდა დამეწერა ეს ყველაფერი 🙌 ამ ვრცელი პოსტის მიზანი არის პირველ რიგში ჩემი მადლიერების გამოხტვა იმ ადამიანების მიმართ ვინც პიველივე დღიდან გვერდით მედგა , მადლობა კლინიკა თიმის ხელმძღვანელებს, კოლეგებს , ოჯახს , მეგობრებს , თქვენ მე გადამატანინეთ ეს მწარე დღეები მორალურად 💛მადლობა კლინიკა ბოჭორიშვილის მედპერსონალს , ჩემს ექიმ ინფექციონისტს , ხატია ხატიაშვილს , რომელიც გარდა თავისი პროფესიონალიზმისა არის ძალიან ყურადღებიანი და ძალიან თბილი ადამიანი , ადამიანი რომლოს დანახვა მიხაროდა ყოველ დღე 💛მინდა გავამხნევო ის ადამიანები ვინც ინფიცირებულია კორონავირუსით , თქვენ ამას შეძლებთ , იმიტომ რომ ჩემმა 2 წლის ბიჭმა შეძლო , მე შევძელი , აუცილებლად თქვენც გამოგივათ ყველაფერი , თქვენს ჯანმრთელობაზე ზრუნავს ძალიან გამბედავი , ჰუმანური და მშრომელი მედპერსონალი 🌸🌸🌸 ვფიქრობ რომ მე და ანდრიამ , ბევრის შიში დავამარცხეთ ❤️✊ ჩვენ ვიქნებით სხვებისთვის მაგალითი , თუ როგორ არ უნდა დანებდე ❤️🎈