ქირურგი ძმები: ზურაბ და კონსტანტინე ჯიჯიხიები ზუგდიდში დაიბადნენ. მათი მშობლები: ნონა და მალხაზი, სიალალით და საქმისადმი დიდი პასუხისმგებლობით ცნობილი მოქალაქეები არიან. ჯერ ზუგდიდში, შემდეგ კი, კრასნოდარში, არაერთი ქართველი თანამემამულის ხელის გამმართავი და მხარდამჭერები იყვნენ და არიან დღესაც. შვილებიც ამ პრინციპით გაზარდეს,–ზურგი არ უნდა აქციონ ადამიანს, გასაცემი სიკეთე გასცენ, ფეხზე დაუდგნენ მტერს და მოყვარეს, საქმეში იყვნენ პროფესიონალები და მართლები. ბიჭები კარგად სწავლობდნენ სკოლაში, გატაცებებიც ჰქონდათ–ზურაბს სიმღერა, კონსტანტინეს–სპორტი. მაგრამ, სკოლის დამთავრების შემდეგ, ორივემ, პროფესიად ექიმობა აირჩია. შემდეგ, ორივემ, ქირურგობა გადაწყვიტა. ზურაბი ნეიროქირურგია და კრასნოდარში მოღვაწეობს. კონსტანტინე კარდიოქირურგი და მოსკოვში, ბაკულევის ცნობილ სამეცნიერო კლინიკაში მუშაობს. ისე მოხდა, რომ პროფესიული წარმატება, ორივეს, თითქმის ერთდროულად “ესტუმრა”, თუმცა, ჩვენი მასალის წაკითხვის შემდეგ, თქვენ ნახავთ, რომ მარტივად არა, მხოლოდ დიდი შრომით. “ზუგდიდელები”, პარალელურ რეჟიმში დაუკავშირდა ძმებს–კრასნოდარში ზურაბს და მოსკოვში-კონსტანტინეს. ზურაბ ჯიჯიხია: “–2005 წელს, წარჩინებით დავამთავრე კრასნოდარის 54-ე გიმნაზია და ჩავირიცხე კუბანის სამედიცინო უნივერსიტეტში, რომელიც დავამთავრე 2011 წელს. ამავე წელს, ჩავირიცხე ორდინატურაში ნეიროქირურგის სპეციალობით, რომელიც დავამთავრე 2013 წელს და დავიწყე მუშაობა კრასნოდარის სამხარეო კლინიკურ საავადმყოფოში, 1 ნეიროქირურგიულ განყოფილებაში, სადაც დღემდე ვმუშაობ. პარალელურად ვსწავლობ ასპირანტურაში, რომელსაც ვამთავრებ წელს. ვმუშაობ თემაზე:”თავის ტვინის სიმსივნის ეპიდემიოლოგია კრასნოდარის მხარეში”. -ზურაბ, გახსოვთ თქვენი პირველი ოპერაცია… -პირველი ოპერაცია რომ გავაკეთე, ჯერ კიდევ ორდინატორი ვიყავი. შემოვიდა პაციენტი, მძიმე ქალა–ტვინის ტრავმით. ოპერაცია საოცრად რთული იყო ორდინატორის დონისთვის, თუმცა ყველაფერმა მშვენივრად და მშვიდობიანად ჩაიარა,–პაციენტი გადარჩა. მახსოვს, როგორი ამაყი ვიყავი… გმირის, გამარჯვებულის გრძნობა მქონდა, რადგან ცხოვრებაში პირველად, მე როგორც ქირურგი, საკუთარი ხელით დავეხმარე ადამიანს სიცოცხლისკენ მობრუნებაში. მას შემდეგ, ყოველდღე ვზრდი ჩემს თავს, უკვე ნეიროქირურგი ვარ, ბუნებრივია, იზრდება ოპერაციების რაოდენობა, ოპერაციების სირთულე, მაგრამ… გმირობის შეგრძნება ქრება, იწყებ გაცნობიერებას, რომ ეს არის არა იმდენად გმირობა, რამდენადაც უბრალოდ, დიდი სურვილი, გააკეთო რამე სიკეთე ამ ცხოვრებაში. ძალიან ამაყი ხარ, როცა ხედავ, როგორ დგებიან პაციენტები ფეხზე, როგორ უბრუნდებათ მეხსიერება, სმენა, მოძრაობის უნარი, როგორ უბრუნდებიან სრულფასოვან ცხოვრებას, თავიანთ ოჯახებს, შვილებს, მშობლებს და მეგობრებს. ასეთი იყო ჩემი ბოლო ოპერაცია, როცა მძიმე და შეიძლება ითქვას, უკურნებელის სენით დაავადებული ახალგაზრდა ქალის ცხოვრება, ჩემი, როგორც ექიმის, დროული ჩარევით, ისევ საინტერესო და იმედიანი გახდა. ასეთი ოპერაციებით სიცოცხლეს უბრუნდებიან ჩვენი პაციენტები და აქვე ვიტყვი იმას, რომ ასეთი წარმატებული ოპერაციები გვაძლიერებენ ჩვენ, ქირურგებს. ეს არის ნამდვილად ექიმისა და პაციენტის ერთობლივი გამარჯვება. სხვათაშორის, ეს წარმატებული ოპერაცია უყურადღებოდ არ დარჩენიათ კრასნოდარელებს. -ექიმის ცხოვრება ადვილი არ არის. განტვირთვას როგორ ახერხებთ? -მიუხედავად იმისა, რომ ნებისმიერ ოპერაციას, ექიმისგან მიაქვს “გულის სისხლი”, სიცოცხლის გარკვეული წუთები, გღლის, მე მაინც ვრჩები სიცოცხლისმოყვარე ადამიანად. მიყვარს მეგობრებთან, ოჯახთან დასვენება. -თქვენზე მითხრეს, შესანიშნავად მღერისო… – აბა, რომელ ქართველს არ უყვარს სიმღერა? მუსიკით ბავშვობიდანვე ვარ გატაცებული, სამუსიკო სკოლაში ვსწავლობდი და წითელ დიპლომებზეც კი დავამთავრე, ვუკრავდი გიტარაზე, ვიოლინოზე, ფორტეპიანოზე, მაგრამ დღესდღეისობით, ჩემთვის ყველაზე “მოთხოვნადი” გიტარა დარჩა. ვიკრიბებით მეგობრები ერთად, ვუკრავთ, ვმღერით, ალბათ ამაშია ჩადებული ძალა, განწყობა და ენერგიის მუხტი. ჩვენს ოჯახს საკუთარი მუსიკალური ტრადიციებიც აქვს, მამა კარგად მღერის, უკრავს გიტარაზე. ოჯახში, ხშირად დიდ სუფრებს ვშლით და ერთად ვმღერით. -ალბათ, ქართველები იკრიბებით ერთად… -სუფრასთან არიან არა მხოლოდ ქართველები… კუბანი ძალიან მეგობრული და მრავალეროვანია. როგორც გითხარით, ჩვენ, ვიწრო ოჯახურ წრეშიც კი ვმღერით… სანამ ჩემი ძმა მოსკოვში გადავიდოდა, მთელი ოჯახი ვიკრიბებოდით ვახშამზე. თითქმის ყოველი საღამო სიმღერით სრულდებოდა, აი, ასე, უბრალოდ, მთელი ოჯახი ვმღეროდით და ამით ვახარებდით ერთმანეთს. ალბათ ასეთ მომენტებშია ჩადებული ბედიერება ცხოვრებაში. კონსტანტინე ჯიჯიხია: “–მთელი ჩემი ცხოვრება გავატარე რუსეთში. 2008 წელს დავამთავრე კრასნოდარის 54-ე გიმნაზია. სკოლის პერიოდში არ ვიყავი კარგი მოსწავლე, მშობლები მაიძულებდნენ, მესწავლა. საკუთარი თავი წარმოდგენილი მყავდა როგორც პროფესიონალი და ცნობილი სპორტსმენი. მინდოდა, სპორტული კარიერა გამეგრძელებინა, მშობლებს კი, სურდათ ზურაბივით, სამედიცინოზე ჩამებარებინა. ბოლოს და ბოლოს, მეც მივიღე გადაწყვეტილება ექიმი გავმხდარვიყავი. უნივერსიტეტში შეიცვალა მთელი ჩემი ცხოვრება. ვიგრძენი, რომ მედიცინა მიყვარს და ჩემი თავი ვიპოვე ამ საქმეში. სწავლისკენ მოვბრუნდი 180 გრადუსით. ყოველდღე ვსწავლობდი და ვვითარდებოდი. ერთი სიტყვით, ერთი დღეც არ გამიტარებია, რომ რამე არ მესწავლა და ცოდნა არ მიმეღო. 6 წლის განმავლობაში, დავწერე 18 სამეცნიერო ნაშრომი. მესამე კურსზე ვიყავი, მოსკოვში, სტუდენტთა საერთაშორისო კონფერენციაზე დავიკავე პირველი ადგილი. უნივერსიტეტი დავამთავრე 2014 წელს წითელ დიპლომზე. სიმართლე გითხრათ, ცხოვრებაში არასოდეს მიფიქრია, რომ ასეთი სწავლისმოყვარე ვიქნებოდი.” -რატომ პედიატრობა? -ჩემი ძმა, ზურაბი, სწავლობდა პედიატრიულზე, მეტი სხვა მიზეზი არ იყო. შემდეგ მივიღე გადაწყვეტილება, რომ ორდინატურა მოსკოვში უნდა გამევლო. მოგეხსენებათ, რომ რუსეთში არის ერთ–ერთი ყველზე ცნობილი და მაღალი დონის კარდიოქირურგიული ცენტრი “ა.ნ.ბაკულევის სახელობის გულ–სისხლძარღვთა სამეცნიერო ცენტრი”. სწორედ აქ გავიარე ორდინატურა, ასპირანტურა და აქ ვმუშაობ დღემდე. -ვიცით, ცნობილ ქართველ ექიმთან, ლეო ბოკერიასთან დაიცავით დისერტაცია… -ბატონი ლეო ხელმძღვანელობდა იმ სხდომას, რომელზეც დავიცავი დისერტაცია, მაგრამ ხელმძღვანელი გახლავთ კონსტანტინ შატალოვი. ადამიანი, ვინც უკვე 5 წელია ჩემს გვერდით ერთგულად დგას. დისერტაციის დაცვამ წარმატებით ჩაიარა. ერთი იყო მასზე მუშაობა, და მეორე, თუ როგორი შეფასება მისცეს მას ჩემმა უფროსმა კოლეგებმა. რაც შეეხება, სამეცნირო დარგს, დისერტაციის გარდა, დღეისთვის, მაქვს 29 სტატია, 6 გამოგონების პატენტი,–გულის პროტეზები, ოპერაციის ახალი ტექნოლოგიები. –რას გვეტყვი ქართველ ქირურგზე, თითქმის ლეგენდად ქცეულ ლეო ბოკერიაზე? -ჩვენ ვიცნობთ ერთმანეთს, მაგრამ ხშირი კონტაქტი არ გვაქვს. ეს ადამიანი გახლავთ დიდი პიროვნება, საქმის პროფესიონალი და კოლორიტი. 79 წლის გახლავთ და ყოველდღიურად აკეთებს მინიმუმ სამ ოპერაციას. -საავადმყოფოში, თქვენს გარდა, კიდევ არიან ქართველი ექიმები? -დიახ. ჩვენთან ბევრი ქართველი ექიმი მუშაობს სხვადასხვა სპეციალობაზე. არიან ქირურგები, კარდიოლოგები, დიაგნოსტები. ქართველები ყოველ წელს მოდიან ორდინატურაში. -თქვენი თავისუფალი დრო… -თავისუფალი დროს ვუთმობ თვითგანვითარებას. ვმუშაობ ახალ ნაშრომებზე, ვკითხულობ წიგნებს და ვსწავლობ უცხო ენას. -რა არის საიდუმლო, რის გამოც, დღეს, ძმები ჯიჯიხიები წარმატებულები არიან? -ეს მოხდა უპირველესად, ღვთის წყალობით, შემდეგ კი, დედაჩვენის ლოცვით და დისციპლინით. -საქართველოში ჩამოსვლას არ აპირებთ? -საქართველოში ყოველ წელს ჩამოვდივარ. ხშირად მინდა ჩამოვიდე, მაგრამ სამწუხაროდ დრო არ მაქვს. -სამომავლო გეგმები… -სადოქტორო დისერტაცია, დაოჯახება და უცხო ენის სწავლება. -წარმატებებს გისურვებთ. -მადლობა. ეკა ფარულავა

კოსტავას ქუჩაზე, N54-ში, სავაჭრო-საოფისე ცენტრ “კოლხას” მესამე სართულზე, მდებარეობს შ.პ.ს. “მძღოლთა მომზადება-გადამზადების ცენტრი “იმედი”. ეს ცენტრი, მისმა დირექტორმა ზურაბ გულორდავამ, 2006 წელს, შვილთან, ზურიკო გულორდავასთან ერთად დააფუძნა. ზურიკო ცენტრის მენეჯერია, იმავდროულად, თეორიულ სწავლებასაც ხელმძღვანელობს. მამა-შვილს უყვართ თავიანთი საქმე და მსმენელებიც ემადლიერებიან. ზურაბ გულორდავა: – დავიბადე 1954 წლის 18 იანვარს, ზუგდიდის რაიონის სოფელ ოქტომბერში. მამა ადრე გარდამეცვალა. ხუთი მცირეწლოვანი შვილით ხელში დარჩა დედაჩემი, მაგრამ იმდენი იღვაწა, ყველა კეთილსინდისიერად და პატიოსნად აღგვზარდა. მძიმე ბავშვობა მქონდა, მაგრამ ერთმანეთის გვერდით დგომით გადავლახეთ სიძნელეები… 35 წელზე მეტია, ზუგდიდის 103-ე პროფესიული სასწავლებლიდან დაწყებული, ვემსახურები ახალგაზრდობის აღზრის საქმეს, შემიძლია ვიამაყო მათთან ურთიერთობებით. თუმცა, საზოგადოება ჭრელია, ამდენად შეიძლება იყოს უსამართლო შეფასებებიც იმ ნაწილისაგან, რომლებიც თვითონ ვერ აცნობიერებენ სამართალს და უსამართლობას. ასეთი შეფასებებისგან სამწუხაროდ, არავინ არ ვართ დაზღვეულები. ძალიან მიყვარს ჩემი საქმე. მიუხედავად რამდენიმე შემოთავაზებისა, არასდროს არ მიფიქრია სხვა სფეროში გამეგრძელებინა მუშაობა. კეთილსინდისიერი და პროფესიონალი თანამშრომლების გვერდით ვარ, მათ ნამდვილად ვერ გავემიჯნები. ჩვენ ერთი გუნდი ვართ. – ბატონო, ზურაბ, “იმედი“ რა ახალ სერვისებს სთავაზობს მოქალაქეებს პოსტკორონა რეჟიმში? მძღოლთა მომზადება-გადამზადების ცენტრის კლას-კაბინეტში – შ.პ.ს. “მძღოლთა მომზადება-გადამზადების ცენტრის “იმედის” ბაზაზე არსებული ავტოსკოლა დაფუძნდა 2006 წელს. ავტოსკოლას გააჩნია სასწავლო კლას-კაბინეტი, რომელიც აღჭურვილია საჭირო თვალსაჩინოებებით და ლიტერატურით. გააჩნია სახელმწიფო სტანდარტის ავტოდრომი, სასწავლო მანქანები, ვამზადებთ ყველა კატეგორიის მძღოლობის კანდიდატებს, სწავლება გათვლილია 15-დან 36 კალენდარულ დღეზე. ნაციონალური ბიზნეს რეიტინგების კავშირის მონაცემებით, ავტოსკოლას მინიჭებული აქვს 2014-2015 წლებში სამეგრელო-ზემო სვანეთის საწარმოებს შორის რეიტინგი “ოქრო“. – რადგან საჭესთან ქალი ჩვეულებრივი მოვლენა გახდა, მძღოლობის მსურველი ქალების რაოდენობა ალბათ გაიზარდა… და საერთოდ, რამდენ ხანში შეიძლება მართვის მოწმობის აღება… -მართვის მოწმობის აღების დრო ინდივიდუალურია. უფრო მეტად მოთხოვნა არის B კატეგორიაზე, სადაც ქალი კანდიდატების რაოდენობა საგრძნობლად გაიზარდა. ეს მისასალმებელია, თუმცა, უნდა აღინიშნოს, რომ ზოგადად, მართვის მოწმობის მისაღები გამოცდების დონე იმდენად დაბალია, რომ მათ კვალიფიკაციაზე ლაპარაკიც ზედმეტია. ამიტომ, ჩემი აზრით, სახელმწიფო მეტი სერიოზულობით უნდა მოეკიდოს მართვის მოწმობის მისაღებ გამოცდებს. ჩვენი ავტოსკოლის კურსდამთავრებულების 80-85% პირველ ცდაზე აბარებს გამოცდას. ხაზი მინდა გავუსვა ხშირ ავტოსაგზაო შემთხვევებს, რაც ძირითადად, თვითნასწავლი, არაკვალიფიციურად მომზადებული მძღოლების ხარჯზე მოდის. ეს იმას ნიშნავს, რომ ავტოსკოლებმა უნდა აიღონ კომპეტენტურად სწავლების პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე… -კვალიფიციურად მომზადებული მძღოლი ალბათ, არის გარანტი ნაკლები ავტოსაგზაო შემთხვევების… –მინდა ხაზი გავუსვა რამდენიმე ძირითად მიზეზს, რაც იწვევეს ავტოსაგზაო შემთხვევებს და ჩრდილს აყენებს ავტოსკოლაში დასაქმებულთა ავტორიტეტს. კერძოდ, 2005 წელს, ლიცენზიერებისა და ნებართვების შესახებ, საქართველოს კანონში (მუხლი 6. პუნქტი 25) ავტოსკოლების სავალდებულო ლიცენზირების გაუქმებამ, ხელი შეუწყო უსახური სკოლებისა და რეპეტიტორის ინსტიტუტის აღმოცენებას, რაც პირდაპირ აისახა სწავლების ხარისხზე, ასევე 2007 წელს, ძალადაკარგულად გამოცხადდა მძღოლის პროფესიაში, პროფესიული სტანდარტისა და სასწავლო პროგრამების არსებობა. დღემდე, ძველი შემორჩენილი ლიტერატურით, ვახერხებთ მივაწოდოთ ცოდნა იმ თითო-ოროლა მსმენელს, რომლებიც პროფესიისადმი სიყვარულითა და საკუთარი პასუხისმგებლობის გრძნობის ამაღლებით თუ მოაკითხავენ ავტოსკოლას. 2014 წლიდან, საგზაო უსაფრთხოებისა და ავტოსკოლების ასოციაციასთან ერთად, რომლის გამგეობის წევრი მე გახლავართ, ვის არ მივმართეთ, იყო შეპირება, რომ საკითხი მოგვარდებოდა, ამოქმედდებოდა მე-60 მუხლის, პირველი პუნქტი, რომელიც ითვალისწინებს ავტოსკოლების ქსელის მოწესრიგებას, მაგრამ დაპირება დაპირებად დარჩა. გარდა ამისა, არის პრინციპულად საჭირო საკითხები, რომლებიც აუცილებელ გადაწყვეტას საჭიროებს ამ დარგში. იმედს გამოვთქვამ, რომ ჩვენი ასოციაციის მიერ წარმოდგენილი პროექტი, რომელიც პარლამენტის იურიდიულ საკითხთა კომიტეტმა უნდა განიხილოს, არ იქნება იგნორირებული. გარწმუნებთ, რომ ეს იქნება წინ გადადგმული ნაბიჯი. კვალიფიციური მძღოლების მომზადებისაკენ. კვალიფიციურად მომზადებული მძღოლი კი, არის გარანტი ნაკლები ავტოსაგზაო შემთხვევების. გამომდინარე აქედან, აუცილებლად მიმაჩნია, რომ მოხდეს ავტოსკოლების ლიცენზირება, პედაგოგი-ინსტრუქტორების კვალიფიკაციის ამაღლება, საგამოცდო სისტემის სრულყოფა და დაახლოება ევროპულ საკვალიფიკაციო მოთხოვნებთან. უნდა მოხდეს დარგის ერთ საზედამხედველო სივრცეში მოქცევა. საბედნიეროდ, საქართველოში, არიან ძველი და ახალი თაობის პროფესიონალი სპეციალისტები ამ დარგში, რომლებიც იტყვიან თავიანთ გადამწყვეტ სიტყვას. შეგიძლიათ გვენდოთ. ჩვენ ყოველთვის ვუჭერდით და მომავალშიც დავუჭერთ მხარს უსაფრთხო მოძრაობისთვის გადადგმულ ნაბიჯს. -დატვირთული დღის წესრიგი გაქვთ, მოგვიყევით, როგორ უთავსებთ ერთმანეთს სამსახურსა და ოჯახს ისე, რომ ორივეგან იყოთ წარმატებული? – საქმეს ემოციურობა არ უხდება, ვცდილობ, ყოველთვის თავი შევიკავო, რასაც ვახერხებ კიდეც და ჩემი სამსახურებრივი წარმატების ერთ-ერთ მიზეზადაც ამას ვთვლი. რაც შეეხება, თავისუფალ დროს, ცოტა მაქვს. თუ მაქვს, ძირითადად, ოჯახს, მეგობრებს ვუთმობ. შეყვარებული ვარ ჩემს სოფელზე და თანასოფლელებზე. არაფერს არ ვიშურებ მათთვის. მინდა, შეძლებისდაგვარად, გვერდში დავუდგე მათ და გავამხნევო. -რას ნიშნავს თქვენთვის ოჯახი… როგორი მეუღლე, მამა და ბაბუა ხართ? ზურაბ გულორდავა: “ჩემი მეუღლე ნონა ჯანაშია პროფესიით ბუღალტერია, მაგრამ ამჟამად დიასახლისია. ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია.” -ოჯახი ჩემთვის ყველაფერია. ჩემი მეუღლე ნონა ჯანაშია პროფესიით ბუღალტერია, მაგრამ ამჟამად დიასახლისია. ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია. გვყავს ორი არაჩვეულებრივი შვილი: ზურიკო და სოფიკო, ორივე დაოჯახებულები არიან. ზურიკო გულორდავა მეუღლესთან თამუნა მიქავასთან და შვილებთან: ნიაკოსთან და ნიკოლოზთან. ზურიკოს მეუღლეა თამუნა მიქავა. ჰყავს ორი შვილი: ნიაკო და ნიკოლოზი. სოფიკოს მეუღლეა კობა ჩიკვატია და ჰყავთ სამი შვილი. მათ შორის ტყუპები მარი და მართა და უმცროსი ვაჟი ლაზარე. -ბატონო ზურაბ, რა თვისება არ მოგწონთ ადამიანში? -ადამიანში არ მომწონს უმადურობა, ორპირობა და სიკეთის არ დანახვა. სამწუხაროდ, ჩვენს საზოგადოებაში არიან ადამიანები, რომლებიც უკან მოუხედავად ყველაფერზე მიდიან ოღონდ თავიანთი კარიერა მოიწყონ, ამით ისინი ზიანს აყენებენ საკუთარ თავს და გარშემო მყოფთ. ვერ გრძნობენ, რომ მოტყუებულები რჩებიან. -რას გვეტყვით, ქვეყანაში შექმნილ მდგომარეობაზე… -რთული პერიოდი დაგვიდგა… მსოფლიოს ძალიან გაუჭირდა. პანდემიამ მოსახლეობის ეკონომიკური მდგომარეობა გააუარესა. მაგრამ იმედია, ერთობით და ჩვენი ძალისხმევით ამ განსაცდელსაც გადავიტანთ. აქვე, მინდა, შემთხვევით ვისარგებლო და მადლობა გადავუხადო ჩვენს საიმედო მედპერსონალს, რომლებმაც ყველაფერი გააკეთეს იმისათვის, რომ მინიმალური დანაკარგებით გავმკვლავებოდით “უხილავ მტერს“. -და ბოლოს… –ძალიან ვარ შეყვარებული ზუგდიდზე და ზუგდიდელებზე. მინდა ჩემი ქალაქი აღორძინდეს. მზად ვარ, ჩემი წვლილი შევიტანო ამ საქმეში. ზუგდიდელებს ვუსურვებ გამძლეობას, ერთმანეთის გვერდში დგომას და იმ ტრადიციების და სიყვარულის უფრო გაძლიერებას, რასაც ზუგდიდელები ავლენდნენ თავის დროზე. სამწუხაროდ, რაღაც უკამარისობის გრძნობა მეუფლება, მაგრამ ჩვენი ახალგაზრდების იმედი მაქვს. ნუ გავუშვებთ სადაავეებს ხელიდან მოვეფეროთ და მივუტევოთ ერთმანეთს. ღმერთი იყოს ჩვენი და სრულიად საქართველოს მფარველი. -წარმატებებს გისურვებთ. “ზუგდიდელები”

რამდენიმე წლის წინ სოციალურ ქსელ "ფეისბუქზე" მწერალმა აკა მორჩილაძემ ვრცელი ბლოგი დაწერა, სადაც ის ქუთაისის ისტორიაზე ყვება და ამ ქალაქის ღირებულებებს იხსენებს. გთავაზობთ ბლოგს: ქუთაისზე როგორ უნდა დავწერო, ქუთაისს ისეთი მწერლები ჰყავს. ქუთაისი ისე მიყვარს, რომ იქ არც მიცხოვრია. ერთ ღამეზე მეტი, გადაბმულად არც არასდროს გამითევია. დღემდე ვერ ავუღე ალღო ქალაქის გეოგრაფიას. ანუ, მარტო რომ შევიდე, ეგებ გასასვლელს ვეღარც ვუწიო. შესასვლელი ვიცი, მარცხნივ კვახჭირი დარჩება. ძველი შესასვლელიც ვიცი, ურიცკის ქუჩით. არსებობს ახლა ძველი შესასვლელი? ეგ სამწუხაროდ აღარ ვიცი. ანდა რა მნიშვნელობა აქვს? ქუთაისში არ მიდიხარ ხოლმე გეოგრაფიის დასამახსოვრებლად. არასდროს. ქუთაისში მიდიხარ და მორჩა. მართლა არ ვიცი, როგორ დავწერო ქუთაისზე. თავში სულ ფერადები დამირბის. ეს არ არის ბოლო ოცი წლის ფერადები. იყო ფერადები ბოლო ოც წელიწადს? ალბათ იყო, მაგრამ მე როგორღაც არ მომხვდა. 1918 წლის ზამთარში, სულ რამდენიმე დღეში, ქუთაისი დაიცალა. ყველამ, ვინც ქუთაისის სახეს ქმნიდა, რატომღაც გადაწყვიტა, რომ თბილისში წამოსულიყო. პოეტებმა, მხატვრებმა, მსახიობებმა, მასწავლებლებმა, ინჟინრებმა ასე გადაწყვიტეს. მგონი იმიტომ, რომ საქართველო დამოუკიდებელი იყო და ერთგვარ ცენტრად თბილისი აღიქმებოდა. ეს შეუმჩნეველი ამბავია ჩვენს ისტორიაში. თან უცნაური ამბავი. არადა მომხდარი ამბავია. დიდი შეცდომაც, რომელიც ალბათ ვეღარასდროს გამოსწორდება. ქუთაისის ლეგენდარული ქართული გიმნაზიის მასწავლებლები შეიქნენ თბილისის უნივერსიტეტის პროფესორები. განთქმული ქუთაისელი ექიმები მოეწყვნენ თბილისის საავადმყოფოებში. ქუთაისელი პოეტები ჩამოსხდნენ თბილისის კაფე "ქიმერიონში", რომელიც ეგებ სხვა არც არაფერი იყო, უქიმერიონის გარდა. უქიმერიონის აღმართი... გეხსომებათ. ამის შედეგი ის იყო, რომ ერთი ქალაქი დაიმცრო, მეორე კი კიდევ უფრო იზარდა. არა მხოლოდ ესენი: ლეგენდარული ახალციხური გვარებიც კი, რომლებიც ქუთაისში აგე, როდის მოვიდნენ, თბილისისკენ გამოეშურენ. რა არის ეს თბილისი ამისთანა. რატომ იყო საჭირო. რისთვის იყო საჭირო ეს დაძვრა. ასეთი უცაბედი. არც მახსოვს, სად ამოვიკითხე ეს ამბავი. ერთადერთი წინადადება ეწერა, - ასე მოხდაო. მგონი, არც იყო ქართული ტექსტი. ინგლისური იყო. ნამდვილად ინგლისური. ჩვენს წიგნებში არ წერია ხოლმე ასეთი რამეები. ეს ალბათ ძლიერ ინფარქტს ნიშნავდა. სულაც არ მინდოდა ამ დრამატული ამბის გახსენება. ბოლოს და ბოლოს ქუთაისს თავადაც ერგებოდა საუნივერსიტეტო ქალაქად ყოფნა. მოხუცებული დიმიტრი ყიფიანი, რომელიც ყველა თანამდებობას ჩამოშორებული იყო, ბოლოს იმერეთის თავადაზნაურობის მარშლად აირჩიეს. გადარეული ყოფილა, - რა მიქნეს ამ ქუთაისელებმა, როგორ დამხვდნენო. ეტლში ჩამსვეს და მთელი ქალაქი ზარზეიმით მომატარესო. დიმიტრი, ქართლელი ყიფიანი იყო, სუმბათაანთ აზნაური. ცხოვრება ისე გალია, რომ ზედმეტად არავის გაუღიმია მისთვის. ქუთაისური გიტარა. სად წავიდა ქუთაისური გიტარა? მგონი, დღევანდელ თბილისურ ტრიოებში გადმოინაცვლა. ოღონდ, სიმართლე რომ ვთქვა, არც ამის გახსენება მინდოდა. სულ სხვა რამის დაწერა მინდა. სამსონ ფირცხალავას უწერია, - ქუთაისიდან თბილისში რომ გადმოვედი, წავხდი კაცი, ვერ შევეგუე ასეთ სიჭრელეს, ასეთ განსხვავებულობასო. პურსაც კი ვერ ვჭამდი, იმდენად განსხვავდებოდა ქუთაისურისგან, ჩემი დამემართა, სანამ მივეჩვიეო. ბავშვობისა რა მახსოვს და, ადრიან დილით ქუთაისში, რუსთაველის ქუჩაზე, პაწაწინა სახლში მამიდაჩემი ცხელ ხაჭაპურს ჭრის და ჩაის ძველებურ ჭიქაში ბლომად ალუბლის მურაბას მიყრის. ვფიქრობდი, რანაირია ნეტა ეს ქუთაისი-თქო. არ ვიცოდი, ვიცოდი მხოლოდ ეს სახლი. ჩვენები ომამდე ქუთაისში ცხოვრობდნენ, კაი დიდი სახლი ჰქონდათ გორაზე. მერე ომმა არია ცხოვრება. ბაბუაჩემი დაიძრა. ეს გრძელი ისტორიაა და უცხოს არ დააინტერესებს. სინამდვილეში სულ სხვა რამე მინდოდა მეთქვა. აი, ვუტრიალებ და ვერ ვახერხებ. რაღაც ნაკუწებს ვკრეფ და მგონი, საბოლოოდ რამე გამომივა. მე რა უნდა დავწერო ქუთაისზე. ბავშვობიდან ვყოფილვარ იქ. ქუთაისის სადგურში დიდთოვლობას გაჩხერილ მატარებელშიც ვმჯდარვარ, სათაფლიას დუქანშიც ვყოფილვარ, გელათის ამბავსაც მივხვედრილვარ, მგონი, და ბაგრატის ტაძრის თაღში რომ ლეღვის ხე იყო შეზრდილი, ისიც დამამახსოვრდა. შიგ ჩიტები ფრთხიალებდნენ. ლეღვი იყო, მგონი. ვერ ვცნობდი მაშინ, პატარა ვიყავი. საოცარი რამ კი იყო. ახლა აღარ არისო, - მითხრეს. ბაგრატი უნდა აშენდესო, მგონი, ამასაც ამბობდნენ. ის თაღში ამოზრდილი ტოტები და შიგ შეფრთხიალებული ჩიტი, მგონი, ყველაზე ლამაზი რამ არი, რაც ცხოვრებაში მინახავს.კიბეც გადასარევია. გახსოვთ, "საბუდარელ ჭაბუკში" ჩხუბი როა ამ კიბეზე? ცუდი უშანგი და კარგი გოგიტა რო ჩხუბობენ? ქუთაისი სურათებია. სურათებს სიცოცხლე უნდა. სად არის სიცოცხლე? რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ნაგლეჯები: რესტორანი ქვაშავაზე. ძველი გოგისვანიძეები. დავით აღმაშენებელი. მოწამეთა. მამაო გაგი თავისი სამკურნალო ბალახებით. ყველა მაინც გაგის ეძახდა. ბიკენტიას წყვილი ქაბაბი. ნიკო ნიკოლაძის დები. აკაკი აივანზე. ბოჩკები. ქუთეისელი ქურდები. ქუთეისელი ბუფეტჩიკები. ტუა. ბუნჩულა. რა ვიცი. სულ სურათებია, რომლებსაც ბავშვობიდან ვხედავდი გაკვრით ან არ ვხედავდი, ყურს მოვკრავდი და წარმოვიდგენდი. რა ინდუსტრიის მშენებელი ეგ იყო. გალაკტიონი. ქუთაისის გიმნაზია. ცისფერი ყანწის ბიჭები. დახვრეტილი ბარონ ბიბინეიშვილის მოგონებები ქუთაისის შესახებ. საოცარი მოგონებები, სხვათა შორის. ქუთაისის ციხე. აწ გამქრალი. სტალინის კამერა. გიჟუას ნახტომი. თხაწვერა გოგია. პოეზია. ქუთაისის თეატრი. ის, ძველი, ჭიჭიკია და ბიჭიკია. იმათი ძაღლი. ბისკვიტია. პიანი ბაზარი. მწვანე ბაზარი. კვაჭი კვაჭანტირაძე, კაცი დაბადებული სამტრედიასა და ხონს შუა, ქუთაისში გაგიმნაზისტებული. სულ მომწონდა ქუთაისის უბნების სახელები. თბილისისა როგორღაც უფრო დამჯდარი და პირქუში იყო. მწვანეყვავილა. სასაფლაოს უკეთესი სახელი მე არ გამიგონია. ასე რომ ჟღერდეს. სამსონ თოფურია. სამსონ თოფურიას ლეგენდარული ბიუსტი. სად არის იგი? გინახავთ სამსონ თოფურიას ფოტო? ექიმი, ადესაში მტვირთავად ნამუშევარი. სხვა იერის კაცი. აკაკის გადამრჩენი, არაერთხელ. ექიმი ასევე, ივანე გომართელი. სოციალისტი, მგონი. წერდა გაუთავებლად. გარეგნობა-საუკეთესო სასიძო. რიონის წვერა. რიონის ქვები. კომუნისტებმა გაისროლეს რიონი ქუთაისიდან. დააწყალმარჩხეს. დარჩა ქვები. თეთრი. ქუთაისის ხიდები... შეიძლება, რომ ყველაფერი ასე სახელიანი იყოს? ასე გამოკვეთილი? ჯაჭვის ხიდი. სანამ ვნახავდი, ბავშვობაში უშველებელი წარმომედგინა. მერე გადავიარეთ. პატარა ხიდია. მაინც განუმეორებელი. არაფერი და ყველაფერი. როგორ მირბის ზედ, რევოლვერმომარჯვებული კონსტანტინე დადეშქელიანი, რომელმაც ეს წუთია მოჰკლა გუბერნატორი. ამპრეტუზო მედუზო. პიკასოს ბიჭი. ლადო მესხიშვილი, ხმა ჩახლეჩილი, ფრანც მოორის როლში, კინაღამ მართლა რომ ჩამოიხრჩო თავი. პიპინია მიქელაძე ახტა სცენაზე, ხმლით გადასჭრა თოკი. დარჩა ხმა გაბზარული. ქუთაისის ხმა. სერგია ერისთავი. გიცანი, სერგია გიცანიიი? რიონს რო მივქონდე და მეძახდე, გიცნობო, ასეა საქართველოს ამბავიო. სერგია ერისთავი. ქუთაისური ხუმრობა. დღეს, მგონი, ოდნავ ნაძალადევი, სერგიაზე და სხვათა კლასიკაზე აწყობილი. ოთარ მამფორიაზე, რასაკვირველია.[pagebreak] მინახავს მოხუცებული ბუღალტრები, შავი ჰალსტუხებით, ტილოს პიჯაკებში, გარეთა ჯიბეში სამი-სამი ავტორუჩკით, შლაპებით. ბაღში. მოვესწარი ამის შემჩნევას. ბაღისკიდეც მახსოვს. ცოტა ლუპენული ხუმრობებისკენ მიდრეკილად წერდნენ მის შესახებ. ბულვარი, გულვარდი. ასე უნდა სწორედ სიტყვის მორგება და გადაკეთება. დანიელა ურია. ქუთაისის ებრაელობა. ქუთაისის რუსობა და ქუთაისის პოლონელობა. მოკრივე ბოჭოლია. ნამდვილი ვარსკვლავის კი არა, შოუ და რაღაცა. ძველი ქუთაისელი ძელეცები. ერთხელ, ბავშვობაში, ქუჩაზე დამახსოვრებული კაცი. ეს ვინაა, იცი? იობიძეა, ათასკაციანი ქორწილი რო გადოუხადა შვილს და რო დეიჭირეს. დაჭერები. პიერ, პიერ. მე მილიციაში ვმუშაობ და ქორწილებში თუ ვუბაგუნე დოლს... ქუთეისია, უნდა უბაგუნო. ჩემი მეგობარი ნოდარი. ტიტე ვაჩაძე. ტორპედო. ქუთაისის ტორპედო. თავისი მთელი ამბებით. იუზა ლოსაბერიძის გოლი კიევის კარში, სისინა ქარის თანხლებით. ომი ქუთაისის სტადიონზე, სიკვდილი. სახალხო მღელვარება. დაღუპული ბიჭი. ბადრი ფარულავა, დურმიშხან ქვირია, ლეგენდა - ჯემალ ხერხაძე. კარგია, როცა ყველაფერი შენი გაქვს. მე მომწონს, სხვისი არ ვიცი. მე რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე, რაც არ უთქვამთ და რაც თავიანთ გულში არ გაუტარებიათ? მართლა მაისში იყო მაგარი. ქარები იცის, ოხრული ქარები. მიდი, მოდი, თეთრო ხიდო, ოღასკურა, საფიჩხია... შალიკო ხვინგიაძე. სინამდვილეში გიგიაძე. შეხვედრები ჰიტლერთან. დათეშიძის გორა. აგული ერისთავი, სასაფლაოთა მიქელანჯელო. პერსონაჟები და რეალური ადამიანები სრულიად ერთად, ყოველგვარი გამოცალკევების გარეშე. ქუთაისური გვარები. მიქელაძე-მიქელთაძე. რომელ ქალაქში დაარქმევენ შვილს შედანს ჩვენს დროში? შედან ჭილაძე, მეჩვიდმეტე საუკუნის დიდი მსმელი. ჰოდა, არქმევენ. კოლია ქვარიანი. კოლია ქვარიანი! გოლიათი, ამერიკულ ფილმებში. გადახვეწილი. დიდი და მელოტი კოლია ქვარიანი. ზანგ ხულიგნებთან ჩხუბში დაღუპული სამოცდაჩვიდმეტი წლის დევი. დღემდე კლასიკა, ჭიდაობის სურათი, ჩახედეთ იუთუბს, ჯინ სტენლი-კოლია ქვარიანი. სიმონ ქვარიანი,ისტორიული რომანი... მამაჩემის მოგონება: ჩამოვედი მატარებლიდან, გავიარე სადგური, დილაა, ვიტრინიდან ხელს მიქნევენ ბოჭოლია და გენდრიმოვიჩი, წინ უდგათ არყის ბოთლები და ლუდის კათხები. უნდა დაგვეწიო, თითო ბოთლი დაცლილი გვაქ უკვეო. რავარი დასაწევია. პერაშკი ჩააყოლე, პერაშკი. რიონის წვერა. გინახავთ, ჩხირებზე აგებული? ეს ორი ვარია შოუშვი ისრიმ მაყვალში... მწვანილი, ქუთაისის მწვანილობის ეპოქა... მგონი, რაღაც ვთქვი და რაღაცას მოვყევი, იქ არმცხოვრები კაცის პირობაზე, თორემ მე რას უნდა მოვყვე ქუთაისზე. მე ვინ ვარ ამ საქმეშიი? ვთქვი, რისი თქმაც მინდოდა. ცოტათი მაინც. მთავარი კი არ მითქვამს. დიდი ქუთაისური ლიტერატურა. დიდზე დიდი. პირადად ჩემთვის სრულიად გადამწყვეტი და განუმეორებელი დღევანდელი ჩვენი მწერლობისთვის. ეგ რომ არ ყოფილიყო... არ ვიცი, აზრებს ძნელად გამოვთქვამ ხოლმე ფილოლოგიურად. ასე დაცლილმა, ასე გადასხვაფერებულმა, გულგამოღებულმა, მაინც მოახერხა და ამდენი გააკეთა. ამდენი კი არა, მე რო მკითხო... ჩემს გონებაში ქუთაისი, როგორც სისტემა დაიწყო რეზო ჭეიშვილის მოთხრობით, სადაც წყალტუბოს არქივში მომუშავე მწერლის ცხოვრება იყო აღწერილი და სადაც მოთხრობილ იყო მოკრივე ბაჭიას სიკვდილზე ავტოკატასტროფაში. ალბათ ბაჭია მაშინვე დავუკავშირე, ადრევე გაგონილ ბოჭოლიას და ალბათ იმასაც მივხვდი, რომ ეს ერთი და იგივე კაცია. მე რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ეგებ სულაც არასწორად ვამბობ ოდესღაც გაგონილ სახელებს. მაგრამ მახსოვს წვიმა იმ მოთხრობაში და ძველი ქუთაისელი ძელეცები რესტორანში. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ მოთხრობამ ჩემზე სრულიად განუმეორებელი შთაბეჭდილება მოახდინა. სრულიად გარკვევით ვხედავდი იმ ადამიანებს, რომლებიც იქ მიმოდიოდნენ. შეიძლება იმიტომ, რომ რაღაცები და ვიღაცები უკვე მენახა ქუთაისში. არ ვიცი. მაგრამ ასე კი იყო და ახლაც ასეა. მერე წავიკითხე მისივე "მუსიკა ქარში". ჩემი ჭკუით, ეს არის უმნიშვნელოვანესი ქართული წიგნი ბოლო ას წელიწადში. ჩემთვის, ისევ და ისევ, თორემ სხვისთვის რა ვიცი. ამ წიგნის ტონი სრულიად უცხოა ჩვენებური წიგნებისთვის. ომის და ომისშემდგომი ქუთაისი. სიმინდი, ბაბუა, ლეკის ბიჭი, პორფილი, დაუმთავრებელი სახლი. ბიჭი, რომელიც ყველაფერს იმახსოვრებს. ასეთი ქუთაისი კარგა ხანს მმართავდა. სულ არ გავდა იმას, რასაც თვალს მოვკრავდი ხოლმე. იქ რომ მოვხვდებოდი, აუცილებლად გადავხტებოდი ხოლმე ამ წიგნში და ვადარებდი. ეგეთი ქვეყანაა საქართველო. გააკეთებ ასეთ რაღაცას და არის ეს რაღაცა ჩუმად, ვითომ ასეთი წესია. მოხდება ხოლმე ასე. მგონი, არ უნდა შევყოლოდი ამ ლაპარაკს. ვეღარ დავამთავრებ. ანდა დაუნდობლად უნდა მოვკვეცო. ჩემი ქუთაისური წიგნები კი რასაკვირველია ჩემთან დარჩება. ერთხელ კოტე ჯანდიერმა რეზო გაბრიაძესთან წამიყვანა. ვისხედით და ვლაპარაკობდით. მე რა უნდა მელაპარაკა, მკითხავდა რამეს და ვუპასუხებდი. იჯდა და ხმადაბლა გვიამბობდა რაღაცებს, ლიმონათს აძალებდა ჩემს ქალიშვილს და მალიმალ ეუბნებოდა, - ყოჩაღ, თუ სამიანებს იღებ ხოლმეო. მისი მობილური ყიოდა მამალივით, ის თავად ეწეოდა ძალიან წვრილ სიგარეტებს, ჩასცქეროდა საფერფლეს და ხმადაბლა გვიყვებოდა, როგორ ჩამოვიდა ქუთაისიდან თბილისში, დაბალი და გამხდარი; როგორ დადიოდა საჯაროში, სად რომელი ბირჟა იდგა რუსთაველზე და ამას ყვებოდა არა წარსულისადმი მისი თაობის თბილისელთათვის ჩვეული რომანტიკით და ლაღიძის წყლებზე აქცენტით, არამედ როგორც განვლილი ტკივილის შესახებ.ეს არ იყო ტკივილი წასული რომანტიზმის შესახებ. ეს სულ სხვა ტკივილი იყო. მე მინდოდა, ქუთაისზე მოეყოლა. ხომ არ დავუწყებდი გამოკითხვას. იმ ნაამბობში, ქუთაისი ერთადერთხელ ახსენა და ისე, რომ არ უხსენებია. ასე თქვა: ჩამოვედი აქ, ბავშვი. სიყვარულის მეტი არაფერი მენახა და არაფერი ვიცოდი. ჰოდა, რაიმეს კითხვა ქუთაისის შესახებ რაღა საჭირო იყო. კაცმა თქვა, - სიყვარულიდან ჩამოვედიო. ისე რაღაცნაირად დამამახსოვრდა.. . ახლა ხომ არ მოვყვები, რა არის რეზო გაბრიაძის ქუთაისი და რა მნიშვნელობა ჰქონდა ჩვენთვის მის ქუთაისს ბოლო ორმოც წელიწადს. მგონი, რაღაც კუთხით, მისმა ქუთაისმა გადაგვარჩინა კიდეც. ოღონდ ადამიანებს არ უყვართ ასეთ რამეებზე ფიქრი. ვაი და, სადამდე მიხვიდე. მე კიდევ, რა უნდა ვთქვა ქუთაისზე. ეს იყო ხმელთაშუა ზღვის ქალაქი, რატომღაც მოხვედრილი ხმელთაშუა ზღვისგან შორს. ალბათ ეს არის ამ ქალაქის დრამა. მოვიგეთ, ფეოლა... გაგიჭირდებოდათ. მიტროფანე ლაღიძემაც იქიდან დაძრა თავისი წყლები თბილისისკენ." #ქუთაისი #აკამორჩილაძე #KUTAISIDAILY

“ზუგდიდელები” ერთ საინტერესო წყვილს ესტუმრა წინასაახალწლოდ ოჯახში: წალენჯიხის რაიონის სოფელ ეწერის საჯარო სკოლის დირექტორი, ბატონი რობერტ გელოვანი და აფრიკელი მოხალისე მასწავლებელი ქალბატონი ემი მეიბურგი სულ ერთი თვეა დაქორწინდნენ. ინტერვიუ ოჯახურ, თბილ გარემოში შედგა, ქართულ-აფრიკული ტრადიციული კერძების თანხლებით. -ორიოდე სიტყვით თქვენ შესახებ? რობერტი: – მე ვარ რობერტ გელოვანი, ეწერის საჯარო სკოლის დირექტორი. სკოლაში მუშაობის 38 წლის სტაჟი მაქვს, აქედან 16 კი დირექტორობის. მალე, ჩვენს სკოლას ახალმოსახლეობა ექნება,-განათლების სამინისტრომ, ჩემი და ჩემი პედკოლექტივის, წალენჯიხის რესურსცენტრის და ადგილობრივი ხელისუფლების დაჟინებული მოთხოვნის შემდეგ, გადაწყვიტა, ჩვენი მოსწავლეებისთვის ახალი სკოლა აეშენებინა. მიხარია, რომ კარგად შეკრული კოლექტივი ვართ. ერთად ვართ, ერთი საქმისთვის ვიღწვით და კარგი შედეგებიც გვაქვს. ოჯახში მყავს მშობლები, ორი ძმა და კიდევ ერთი ახალი წევრი, ჩემი მეუღლე, ქალბატონი ემი. საუბარში ემი გვერთვება ღიმილით. ემი: – მე ემი ვარ, 34 წლის, პროფესიით ადვოკატი, ვარ სამხრეთ აფრიკიდან ქალაქ ქეფთაუნიდან. მყავს მშობლები და ერთი ძმა. მონაწილეობა მივიღე სამთავრობო პროგრამაში Teach and learn Georgia, და სწორედ ამ პროგრამის მეშვეობით, მოხალისე მასწავლებლის სტატუსით, მოვედი აქ, ეწერის საჯარო სკოლაში. -ბატონო რობერტ, როგორ მიიღეთ ახალი, უცხოელი თანამშრომელი? -განათლების სამინისტროში გავაგზავნე განცხადება სკოლისთვის მოხალისე მასწავლებლის მოთხოვნით. აღმოჩნდა, რომ 100 მოსწავლეზე ნაკლებ კონტინგენტიან სკოლას არ ეკუთვნის მოხალისე მასწავლებელი. მოხდა ისე, რომ კახეთის რომელიღაც სკოლამ უარი თქვა მოხალისე მასწავლებელზე და ასე, სრულიად შემთხვევით, ემი მოხვდა ჩვენთან. ის პირველივე დღიდან ახლო ურთიერთობაში შევიდა ყველასთან, როგორც პედაგოგებთან, ასევე მოსწავლეებთან. ყველას შეაყვარა თავი. თვით პატარა ბავშვებიც კი, ადვილად იგებდნენ მისეულ ჟესტ-მიმიკის ენას, იმ ინგლისურ სიტყვებს, რომელსაც განზრახ გამონახავდა პატარებთან ურთიერთობის გასამარტივებლად. მეც, მივხვდი, რომ მასთან ურთიერთობა არც ჩემთვის იქნებოდა პრობლემური. -ემი, შენ როგორ იხსენებ შენს პირველ დღეს ეწერის საჯარო სკოლაში? -პირველი დღე ამ სკოლაში, თავიდან, ჩემთვის იყო შოკი,- სკოლის ძველი შენობა გამიკვირდა. ჩვენს ქალაქში, სკოლები, ახალი და თანამედროვე დონისაა… მაგრამ… მასწავლებლები დამხვდნენ ძალიან მეგობრულები და თბილები, ბავშვები კი, საყვარელები და მშვენიერები. და რაც მთავარია, დამხვდა ბატონი რობერტი, დირექტორი, შესანიშნავი პიროვნება, თავისი საქმის პროფესიონალი, დიპლომატი. ის სკოლაში უყვარს ყველას, რადგან თავადაც ყველაზე ზრუნავს. -და თქვენი სიყვარულიც დაიწყო… ემი: – როგორც კი მოვედი სკოლაში, მაშინათვე მომეწონა რობერტი. საუბარში ღიმილით ჩაგვერთო ბატონი რობერტი: მაშინათვე დედისთვის მიუწერია, რომ აქ საქმრო ვიპოვეო. დედას უთქვამს, ჩვენთან, მილიონიან ქალაქში ვერ იპოვე საქმრო და იქ, იმ პატარა სოფელში როგორ იპოვეო. მართალი გითხრათ, მე, ჩემი ასაკის გამო (57 წლის), არც კი, მიფიქრია ემი თუ დაინტერესდებოდა ჩემით, მაგრამ… ვიგრძენი მისი ინიციატივა… მესიამოვნა ეს ფაქტი, რომ ჩემს წინაშე იდგა ქალი, ყოველგვარი ანგარების გარეშე, მან არ იცოდა მე ვინ ვიყავი და მე არ ვიცოდი ის ვინ იყო. ჩვენ შევხვდით ერთმანეთს და მივხვდით რომ ერთმანეთისთვის ვიყავით გაჩენილები. რამდენიმე დღეში აეწყო ურთიერთობა. საბოლოო გადაწყვეტილება სვანეთში ერთად მგზავრობის შემდეგ მივიღეთ. სვანეთში ყოფნისას, ემიმ ნიგოზი მაჩუქა. ის აკვირდებოდა თურმე. მე ამ ნიგოზს რას ვუზამდი, შევჭამდი თუ შევინახავდი. დაუფიქსირებია, რომ მე, ნიგოზი, მარჯვენა ჯიბეში შევინახე. საუბარში ემი ჩაგვერთო და გვითხრა რომ მათ ქვეყანაში საყვარელ ადამიანს საკვებს ჩუქნიან. რობერტი: – იქიდან დაბრუნებულზე გადავწყვიტეთ, ცოლ-ქმარი ვყოფილიყავით. ემიმ სკოლაში თვითონ გაამჟღავნა ეს ამბავი და მაშინათვე მოედო სოფელს. ზუსტად ერთ კვირაში ვიქორწინეთ. -ემი რა მოგეწონა შენს მომავალ მეუღლეში? -ის ჯენტლმენია, თავშეკავებულია, არასდროს არ ბრაზდება, მშვიდია. -როგორც ჩანს, ენის ბარიერს სიყვარულისთვის ხელი არ შეუშლია? რობერტი: – ემიმ საურთიერთობო ქართული იცოდა. არაფერი არ დარჩენილა ჩვენს შორის გაურკვეველი. რთულ სიტუაციაში გუგლის “ტრანსლეითი” გვეხმარებოდა. ემი ღიმილით ამატებს, რომ “ბოდი ლენგვიჯი” კომუნიკაციის საუკეთესო საშუალებაა. -უკვე მოიქორწილეთ? რობერტი: – 25 იანვარს ჯვრისწერას და ქორწილს ერთად ვაპირებთ. ემი მოინათლა მართლმადიდებლად. ის თავის ქვეყანაში სიონისტური ქრისტიანული ეკლესიის მრევლი იყო. სამთავროს ტაძარში, რომ ვნათლავდით, მან შესანიშნავად წარმოთქვა ის სიტყვები, რომლებიც მას უნდა გაემეორებინა, მათ შორის ქართული ლოცვაც. -თქვენი ოჯახის წევრები როგორ შეხვდნენ თქვენს გადაწყვეტილებას? რობერტი: – დიდი ხანი ელოდნენ ჩემს დაქორწინებას და სიხარულით შეხვდნენ ამ ამბავს ოჯახში კი არა, ზოგადად სანათესაოშიც არ გამოუხატავთ არანაირი პრეტენზია – რატომ ასეო? პირიქით, დრო არ წაიღოო. ჩემი ოჯახის წევრები იცნობდნენ ემის, იცოდნენ ვინც იყო. ემი: – ჩემი მშობლები რობერტს არ იცნობენ და თან სიშორის გამო არ უნდოდათ ჩვენი ქორწინება. მე მათთვის ერთადერთი ქალიშვილი ვარ. ისინი ქორწილში აპირებენ ჩამოსვლას. რობერტი ჩაერთო საუბარში: – მე მოვითხოვე, ემის ეკლესიაში შეყვანას მშობლები დასწრებოდნენ და მისი ხელი გადმოეცათ ჩემთვის ისე, როგორც ეს ტრადიციულად ხდება ხოლმე. ისინი დათანხმდნენ ამას. ემი საქორწილოდ ქართული ცეკვის შესწავლასაც აპირებს და ასე ცდილობს, თანდათან გახდეს ნამდვილი ქართველი. -ემი რომელი ქართული კერძი მოგწონს? -ხინკალი, მწვადი, ხაჭაპური, ლავაში, ღორის ხორცი, კუბდარი… -ბატონო, რობერტ როგორი დიასახლისია ემი? -ძალიან გემრიელ, აფრიკულ კერძებს გვიმზადებს. თქვენც შეგიძლიათ დააგემოვნოთ ქათამი, რომელიც აფრიკული სამზარეულოს წესებითაა მომზადებული და უგემრიელესია. ამ მოკლე დროში ემიმ ჩვენებური ხაჭაპურის გაკეთებაც ისწავლა და უკვე გამოგვიცხო. -სამომავლო გეგმები… ემი:- ვრჩები ამ სოფელში ჩემს მეუღლესთან ერთად, გვეყოლება შვილები და ვიქნებით ბედნიერები. რობერტი (ღიმილით): – ვფიქრობ, კიდევ გექნებათ ჩვენთან მოსვლის მიზეზი და სურვილი. საუბარი ჩაიწერა ანა ჭანტურიამ

სალომე ქირია, პროფესიით ჟურნალისტი, 8 წლის წინ მარნეულის ერთერთი სოფელში , საბირქენდში , მასწავლებლებად წავიდა. ის სოფელი საბირქენდის სკოლაში პროექტ „ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის“ ფარგლებში მოხვდა. დღეს "Marneuli Daily" - სალომე ქირიასთან ესაუბრა : "მე ვარ სალომე ქირია, ზუგდიდის რაიონის, სოფელ ცაიშიდან, დავამთავრე საქართველოს ეროვნული უნივერსიტეტი, ჟუნალისტიკის ფაკულტეტი. ძალიან მიყვარდა წერა და განცდების გადმოცემა წერილობით, ჩავაბარე ჟურნალისტიკაზე და ვბეჭდავდი სტატიებს, თუმცა საბოლოოდ მაინც მასწავლებლობა ავირჩიე და ამის მიზეზი ბევრი რამ იყო. პირველი ის რომ მასწავლებლის ოჯახში გავიზარდე და ეს გარემო ჩემთვის უცხო არ ყოფილა, მახსოვს პატარა როცა ვიყავი, თოჯინებს ვეთამაშებოდი ხოლმე, სადაც მე მასწავლებელი ვიყავი და თოჯინები ვითომ მოსწავლეები იყვნენ, ვუყვებოდი ზღაპრებს, ვმღეროდი, შემდეგ პატარა მეზობლის ბავშვებს შემოვიკრებდი და მათთან ვიმეორებდი იგივეს.გულწრფელად გეტყვით, მე ყოველთვის მინდოდა სხვანაირი მასწავლებლები მყოლოდა, რომელთანაც გულღიად ვისაუბრებდი ჩემს პრობლემებზე,გავუზიარებდი ჩემს მიზნებს და თუ რამეს დავაშავებდი, დასჯის ნაცვლად რჩევა მიმეღო და მეგობრული გარემო ყოფილიყო საკლასო ოთახში, ახლა კი ვცდილობ ისეთი მასწავლებელი ვიყო ჩემი მოსწავლეებისთვის, როგორზეც მე ვოცნებობდი ბავშვობაში"- აცხადებს სალომე ქირია. სალომეს თქმით , თავიდან შემთხვევითობის პრინციპით მოხვდა მარნეულში. " მე არ ამირჩევია ეს სოფელი, აქ მოხვედრის შემდეგ გავიგე რომ მარნეულში არსებობდა სოფელი საბირქენდი, სადაც მე უნდა გადავსახლებულიყავი და მემუშავა სკოლაში. მიყვარს მარნეული, რადგან მრავალფეროვანია ჩემთვის, ეს უფრო საინტერესოს ხდის ცხოვრებას და მოტივაციაც უფრო მაღლდება" სალომე გვიყვება სკოლაში გატარებულ პირველ დღეზე, რომელიც მისთვის ემოციებით იყო სავსე. " თავდაპირველად იყო ენობრივი ბარიერი, გაუცხოება, ერთმანეთისთვის უცხო ვიყავით, მეგონა სხვა სამყაროში გადავინაცვლე და ეს მხოლოდ სიზმარი იყო. სკოლაში ჩემს პირველ დღეს რომ ვიხსენებ თვალწინ მიდგას ყველაფერი, თითქოს სხვა პლანეტიდან ვიყავი ჩამოსული, ზოგი შეშინებული თვალით მიყურებდა, ზოგი მიღიმოდა, ზოგი კი უბრალოდ თვალს მარიდებდა. საკუთარ თავს შევებრძოლე, რომ მე ეს უნდა გადამელახა, რადგან ჩემი საჭიროება ვიგრძენი იმ თემში, ვიყავი გულწრფელი და გულწრფელობა, პირველ რიგში საკუთარი თავის შეცნობაში გვეხმარება, დავიწყე ფიქრი იმაზე, როგორ შემეცვალა ეს გარემო. ფიქრი ოცნებაში გადაიზარდა, ოცნება მიზანში, მიზანმა კი მოქმედებისკენ მიმიყვანა, რამაც საბოლოოდ წარმატება გამოიწვია. ადამიანები უნდა ვიყოთ ყოველთვის ნამდვილები და ისეთს შეგვიყვარებენ როგორიც ვართ, მე თითოეული მათგანი, თავიანთი გილწრფელობითა და ნამდვილობით შემიყვარდა.- ამბობს მასწავლებელი. სალომესა და მის მოსწავლეებს შორის ძალიან მეგობრული ურთიერთობებია დამყარებული. "ჩემი ურთიერთობა მოსწავლეებთან ძალიან ფაქიზია და მრავალი ნიუანსებისგან შედგება, ვცდილობ ვიყო მეგობრული, ვაკვირდები ჩუმად თითოეული მათგანის ქცევას დასვენებებზეც კი, მეშინია რაიმე დეტალი არ გამომრჩეს, ვცდილობ შევქმნა თანამშრომლობითი გარემო და ვიზრუნო მათზე, მოსწავლეებისგანაც იგივეს ვიღებ, ჩვენ ერთი გუნდი ვართ, წარმოიდგინეთ გუნდი, სადაც არაფერი აქვთ დასამალი გუნდის წევრებს და კეთილგანწყობილები არიან ერთმანეთის მიმართ… ასეთი გუნდი ყოველთვის მყარია და აღწევს მიზნებს, წარმატებისკენ მიმავალ გზაზე. ყველაზე დიდი წარმატება კი ამ ცხოვრებაში ისაა, რომ დავიმსახუროთ ერთმანეთის სიყვარული და პატივი ვცეთ ერთმანეთს, ჩვენ ეს შევძელით." პედაგოგს უდიდესი წვლილო მიუძღვის თემის განვითარებაში. "პირველ რიგში ვიტყოდი იმას, რომ შევცვალე ურთიერთობა, დამოკიდებულება, ქვეყნის სიყვარულის გააზრება და ენის დაფასება, იცით, როცა არ იციან გზები, თუ როგორ შეიძლება მოაგვარონ პრობლემა, გაიცნონ სხვა კულტურა და პატივი სცენ მას, ამას ასე ზეპირად ვერასოდეს დავანახებთ და ვასწავლით. გზადაგზა ხდება ეს ყველაფერი, მოსწავლეები პროექტის ფარგლებში მყავდა სხვადასხვა რეგიონში საცხოვრებლად, გავაცანი ერთმანეთის კულტურა, დიალოგი შედგა მათ შორის, საკუთარი შრომით ვნახეთ, თუ როგორ შეიძლება დავეხმაროთ ადამიანს, რომელსაც უჭირს, არ უნდა დავცინოთ სხვას, პირიქით, სიყვარულით ყველაფრის გამოსწორება შეიძლება, ადვილი არაფერია, თუმცა ბრძოლის გზებიც გამოვიარეთ ერთად და დღეს უკვე სხვა თვალით ვუყურებთ ამ ცხოვრებას, შესაცვლელი კიდევ ბევრია, ასე რომ ბოლომდე ასე გულანთებით გავაგრძელებთ ბრძოლას.-ამბობს სალომე. წარმატებული მასწავლებელი თემში ენის ბარიერის არსებობის მიზეზს ასე ხედავს. " ძირითადი მიზეზი იყო კომუნიკაციის ნაკლებობა, სახელმწიფო პროგრამებისა და სიახლეების მიღება, ამიტომ სამუშაო ჯერ კიდევ ბევრია, ეს ეს პრობლემა ფართოა და მიზანი რა თქმა უნდა რამდენიმე წელიწადში ვერ მიიღწევა, მთავარია რომ ნაბიჯი გადადგმულია და ეს პროცესი ნელ-ნელა უნდა განვითარდეს. მუშაობას გაგრძელებას ვაპირებ მანამ, სანამ ჩემი შესაძლებლობები არ ამოიწურება, მინდა რომ ყველა გზა ვაჩვენო, ვანახო თუ როგორ შეიძლება მიაღწიონ მიზანს და თვითონ მოაგვარონ საკუთარ თემში არსებული პრობლემები, სოფელი საბირქენდი ჩემთვის ერთი დიდი ოჯახია, სადაც ყველა ერთმანეთს პატივს ვცემთ და ვუფრთხილდებით, მე მიყვარს ის თემი სადაც ვცხოვრობ და ვერ წარმომიდგენია ცხოვრება ჩემი პროფესიის გარეშე, სკოლა ჩემთვის დიდი სახლია, ბავშვობაში კი აღმომიჩენია რომ ყველაზე მტკივნეული, სახლს მოწყვეტა იყო. მჯერა, რომ კიდევ ბევრი რამის გაკეთება შეგვიძლია ერთად....მე, ჩემი მოსწავლეები, მშობლები და თემი ეს არის ჯაჭვი, რომელიც ქმნის სრულფასოვან გარემოს. " #ჟურნალისტი #უმცირესობა #მარნეული #marneulidaily #ახალიამბები #news

ლილე აბსანძე რამდენიმე დღის წინ პირველი საუნივერსიტეტო კლინიკიდან გაწერეს. მანამდე იგი კლინიაში 28 დღის განმავლობაში Covid-19-ს მკურნალობდა. გამოჯანმრთელებული პაციენტი სოციალურ ქსელში აქვეყნებს ინფორმაციას განვლილი დღეების, მისი ფსიქოლოგიური მდგომარეობისა და კლინიკაში არსებული ვითარების შესახებ. უცვლელად გთავაზობთ პოსტს: "მგონი უკვე ყველამ იცით, მაგრამ იმ 139 ადამიანიდან, რომელიც covid19-ისგან გამოჯანმრთელდა, ერთ-ერთი მე ვარ. 28 დღე ვმკურნალობდი პირველ საუნივერსიტეტო კლინიკაში და იქედან საერთოდ სხვანაირ ქვეყანაში გამოვედი. მართალია, ძირითადად ყველანი იმაზე ხართ კონცენტრირებული ვირუსისგან თავი როგორ დაიცვათ, სახლში როგორ დარჩეთ და რა თქვა მარინა ეზუგბაიამ ამ დილით, მაგრამ მაინც მოგიყვებით, რა ხდება როცა კორონა გიდასტურდება და ამ სიგიჟეებს უკვე პალატიდან კითხულობ. აქვე აღვნიშნავ, რომ ამ ტექსტში წერია მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი გამოცდილება, წყალგაუვალი სიმართლე ეს არ არის, და რა თქმა უნდა, ყველაზეც ნამდვილად არ ვრცელდება. ჩემი ამბავია მარტო. მე მარტის ბოლოს ერთ-ერთ კლინიკაში ვმკურნალობდი ფილტვების ბაქტერიული ანთებით. საერთო პალატაში შემოიყვანეს პაციენტი, რომელმაც კონტაქტები დამალა (მე ასე ვიცი) და როგორც შემდგომ აღმოჩნდა, კორონავირუსით იყო ავად. 2 დღე ამ ადამიანთან ერთად ვმკურნალობდი პალატაში და შემდეგ სახლში გამწერეს. კიდევ ორი დღის მერე, დამირეკა დაავადებათა კონტროლის ცენტრმა და გადამიყვანეს კლინიკაში. მეორე დღეს ლუგარის ლაბორატორიამ ამიღო ნაცხი ცხვირიდან და ხახიდან და 6 საათში დამიდასრუტდა კოვიდ-19. მოსაყოლად ხო ძალიან მარტივია, მაგრამ მგონი ყველაზე ცუდი დღე იყო ჩემს ცხოვრებაში. სანამ სასწრაფო მოვიდა, 20 წუთი ყვველაფერს განურჩევლად ვჩურთავდი ჩანთებში, თან მეტირებოდა, თან ვიგინებოდი, თან ჩემებს ვუყვიროდი ახლოს არ მოსულიყვნენ და არაფერში დამხმარებოდნენ და თან მარტო იმაზე ვფიქრობდი, რომ რა აზრი აქვს, უკვე ყველას გვჭირს. არ გვჭირდა ყველას, არავის ჭირდა ჩემ გარდა, მაგრამ ეს არც მაშინ ვიცოდი, არც მომდევნო 14 დღე ვიყავი დარწმუნებული და ბოლომდე ახლაც არ მჯერა. დღესაც, დედაჩემს რომ ველაპარაკები მარტო იმას ვუსმენ როგორ სუნთქავს და ხომ არ ახველებს. როგორც მე ვიკონტროლებდი ტემპერატურას ბოქსირებულ პალატაში, ისე ვაკონტოლებდი ოჯახის წევრების ტემპერატურას დისტანციურად და ობსესიურად. მე საშუალოზე ოდნავ მძიმე პნევმონია მქონდა, პლაქვენილიც ვსვი (კანფეტი ნამდვილად არ არის) და ხანდახან ჟანგბადსაც ვიშველიებდი სუნთქვისას. ჩემს შემთხვევაში, ხველა გვიან დაიწყო და არც ისე ძლიერი იყო, არც ტემპერატურა მქონია ძალიან მაღალი. ძირითადი სიმპტომები იყო ვერტიგო, გულის ტკივილი, გულმკერდის არეში ზეწოლა, თავის ტკივილი, დაბალი წნევა, დაბალი სიცხე და იშვიათად სუნთქვის გაძნელება. აქვე კიდევ ერთხელ დავწერ, რომ ვირუსი ძალიან ინდივიდუალურად უდგება ყველას და თუ თავბრუსხვევა იგრძენით, არ არის აუცილებელი კორონა გჭირდეთ მაინცდამაინც. პალატებს აქვს ძალიან თხელი კედლები და პაციენტების ხველება თავისუფლად გესმის, როგორ ელაპარაკებიან ახლობლებს ეგეც გესმის, როგორ ხდებიან უარესად, როგორ გადაყავთ რეანიმაციაში ან როგორ წერენ სახლში. ამიტომ მარტოობის შეგრძნება არ გაქვს, მარტო არ ხარ შარში. რთული ძირითადად ის არის, რომ კუბოებზე მიმების სქროლვა გიწევს ფეისბუქზე, ვიღაცეების დარიგების წაკითხვა რო ,,ნუ აი არ მესმის ეს ხალხი სად დადიოდა", ხშირად კითხულობ სიტყვას "დაუდევრობა" და ზუსტად იცი, რომ შენზე ფრთხილად არც არავინ ყოფილა და არც ახლაა არავინ. ალბათ, ამაზე უფრო დიდი სირთულეა ის, რომ დანამდვილებით არც შენ და არც არავინ იცის რა გჭირს, როგორ მორჩები ამისგან და მერე რა იქნება. მე ჩემმა ექიმმა პირდაპირ მიხრა, რომ ამ დაავადებას მე და შენ ახლა ერთად ვსწავლობთო, თავიდან დავიზაფრე, მაგრამ მალევე ეჩვევი. ეს იმასაც ნიშნავს, რომ როცა დაავადებას შენთან ერთად სწავლობენ, ყველა შესაძლო მხრიდან გაკონტროლებენ. იქ რომ ხარ, პანდემიას არ აბრალებ არავის, იმიტომ რომ სულერთია. მარტო იმ ჩაკეტილი პალატიდან ხედავ, რომ ეს საყოველთაო უბედურება უფრო დიდი რაღაცაა ვიდრე ქალი, რომელმაც კონტაქტები დამალა, იმიტომ რომ არ ჯეროდა, რომ თვითონ შეიძლება რაიმე დამართნოდა, უფრო დიდია ვიდრე რელიგიური დღესასწაული, მამაოების შეგონებებზე უფრო უტიფარია და სტატისტიკაზე უფრო მომაბეზრებელი. მიუხედავად იმისა, რომ ვინც მივლიდა თითქმის ვერავის ვცნობ სახეზე, დიდი, სულისშემხუთავი ეკიპირების გამო, უუუღრმესი მადლობა მინდა ვუთხრა ექთნებს, დამხმარეებს, სანიტრებს და მარინა ექიმს. მთელი ეს პანდემია ყველაზე მეტად მათ აწვება. ჩემხელა და ჩემზე პატარა სტუდენტები ყოველდღე მორიგეობენ და ეკიპირებაში იოფლებიან, არც ძინავთ წესიერად და ისინიც იზოლირებულები არიან ოჯახებისგან. ასევე, მადლობა ვინმე საბას, რომელიც ყველაზე კარგი კურიერია მსოფლიოში და ჩემს მეგობრებს, თბილი სიტყვებისთვის და გემრიელი ამანათებისთვის. თუ ვინმეს დაგიდასტურდათ ვირუსი, შეგიძლიათ მომწეროთ, დამირეკოთ და 24/7-ზე მომიყვეთ რა ხდება თქვენს თავს, რისი გეშინიათ, რა გაიმედებთ, რომელი ანალიზი რამხელა დისკომფოტს იწვევს და ა.შ. ძალიან გამეხარდება ვინმესთვის პატარ-პატარა სასარგებლო გამოცდილებების გაზიარებების საშუალება თუ მექნება. მე პირადად სულ ვეძებდი ეგეთ ადამიანს. P.S " ვაიმე, 37 მაქვს და კორონა ხო არ მჭირს" და მსგავსი ტექსტები შეგიძლიათ არ მომწეროთ, მაგას ადგენს მხოლოდ ტესტი."#კორონავირუსი #პაციენტი #გამოჯანმრთელებული #TbilisiDaily

გამარჯობა, მე ვარ ვახო -თინის მამა! ცოტას მოგიყვებით ჩვენს შესახებ თქვენის ნებართვით თინის დაბადებას დავესწარი და ეს პატარა არსება რომ მანახეს, რომელიც არ ტიროდა და უბრალოდ თვალებს აცეცებდა გული, სული შემეკრა და მას მერე სიგიჟემდე მიყვარს. მე პატარა ვიყავი, ისიც პატარა იყო და ერთად გავიზარდეთ. ახლა უკვე 15 წლის ქალიშვილი მყავს და მუდამ ვამაყობ მისით, რომელმაც დამოუკიდებლად გადაწყვიტა სამსახურის დაწყება და თითქმის ერთი წლის განმავლობაში მაკდონალდსში იმუშავა, რომელმაც იცის მეგობრის ფასი, რომელსაც ძალიან დიდი გული აქვს, კატა რომელიც გვყავს- გადაარჩინა სიკვდილს და მოუარა (ახლა უკვე 3 წელია სახლშია და განებივრებულია). უფრო პატარა იყო, როდესაც გეგმავდა სოციალურ პროექტებს და ბავშვებს ეხმარებოდა და რაც მთავარია ერთ-ერთი თავისი დაბადების დღე თავისი სურვილით გადაიხადა ბავშთა სახლში.(რადგან უნდოდა რომ ბავშვები გაეხარებინა, რომლებიც მოკლებულნი იყვნენ მშობლების სითბოს ) მოსაყოლი ბევრი მაქვს, მაგრამ მირჩევნია ძალიან არ მოგაბეზროთ თავი. ახლა მთავარი: 6 ივნისს გავიგე, რომ ჩემს შვილს აწუხებდა ერთი სრულწლოვანი ტიპი, რომელსაც ჰყავდა ფსიქოლოგიურ წნეხში, რომელიც ემუქრებოდა სიცოცხლის მოსპობით თუ ცოლად არ გაჰყვებოდა :) და ნუ კიდევ ბევრი რამ რაც არ მინდა საჯაროდ გამოვიტანო. (რადგან არ მინდა კიდევ ერთხელ მივაყენო ზიანი ისევ ჩემს შვილს, რომელსაც ნერვული სისტემა დაუზიანდა) რა გავაკეთე მე როდესაც ეს ამბავი გავიგე? -დავუკავშირდი მის მშობელს და ვთხოვე შეხვედრა მასთან და მის ნაბიჭვარ შვილთან. -დამთამხდა. -შემდეგ დამირეკა და მითხრა რომ გაექცა და ვეღარ მოჰყავდა. -კი ბატონო, მაშინ ავირჩევ გზას, რომ სამართლებრივად გავარკვიო საკითხები, რადგან მე ნაღდად არ მაქვს ლანჩხუთში ამის დევნის თავი და შესაბამისად მივმართავ პოლიციასთქო. -მეორე დღეს ვისაუბრეთ მისმა "ბიძამ" და მე, რომელსაც ძალიან კარგად ვიცნობ. ჩვენი საუბრიდან გამომდინარე ამ ადამიანმა ბევრი ბოდიშები მიხადა და თავის თავზე აიღო ეს საკითხი, რომ არასდროს ესეთი ამბავი აღარ განმეორდებოდა. ცოტა რთული დასაჯერებელი იყო, მაგრამ ურთიერთპატივისცემის ნიადაგზე ასე დავიშალეთ. ჩვენი საუბრიდან არ იყო გასული 4 საათი, როდესაც ეს მანიაკი საღამოს დახვდა ჩემს შვილს პადიეზდთან ორ თამხლებ პირთან. როგორღაც მოახერხა თინიმ და ამოასწრო სახლში, გულამოვარდნილი, შეშინებული და კრუნჩხვებში. -გამასწრო ამ ნაბიჭვარმა -რა გავაკეთე? -მეგობრების რჩევით, რომლებიც მოგროვდნენ ამ შემთხვევიდან ძალიან მალე გამოვიძახეთ პოლიცია და დავიწყეთ სამართლებრივი მოქმედება. აი აქ დაიწყო კინოს მთავარი განვითარება. 12 დღეა დავდივართ პოლიციის განყოფილებაში, ვაღამებთ, ვათენებთ, გვართმევენ ჩვენებებს, თინის დაუნიშნეს სამხარაულის ფსიქატრიული ექსპერტიზა-ეგეც გავაკეთეთ არის საშინელი ბიუროკრატია. ამ დროს რა ხდება ეს ტიპი დადის გარეთ არხეინად. ხან მე დამიკომენტარებს რამეს-წაშლის ხან სხვას მიახტება. თინის კიდევ მიწერა ამ პერიოდში. შედეგი არის -0 გადავინაცვლეთ პროკურატურაში მე-11 დღეს :) პროკურორმაც დაჭერას სავარაუდოდ ვერ შევძლებთო, მაგრამ აკრძალვას გავუკეთებთო ამ შუამდგომლობით შევალთო. :) ესე გაღიმებული გამოვედით და მეორე დღეს ისევ პოლიციაში დაგვიბარეს, რომ თინი როგორც დაზარალებულად ეცნოთ. პოლიციის შესასვლელთან დამხვდა ეს ტიპი მომღიმარი ცინიკური სახით. წამის მეასედი დამაკლდა ალბათ რომ იქვე ჩამედო მიწაში. რა თქმა უნდა ისევ გაიწელა აქ საქმე და სადღაც 3 საათი დავყავით განყოფილებაში, ეს ტიპი სხვა ოთახში ყავდათ სანამ ჩვენს საქმეს ასრულებდნენ. და რაც მთავარია, როდესაც გარეთ ვიდექით ეს პიროვნება ფანჯრიდან ხან ტაშს გვიკრავდა ხან გვიღიმოდა-მიზანმიმართული პროვოკაციას ასრულებდა. ეს ტიპი დღეს დადის ქუჩაში ცინიკური სახით:) და მე რა გავაკეთე? ისედაც დასტრესილი ბავშვი ვატარე 12 დღე განყოფილებაში ბებიასთან ერთად რადგან მე მოწმის სტატუსი მქონდა და ბებია უნდა ყოფილიყო არასრულწოვანის წარმომადგენელი. -კარგი გასაგებია სჭირდება გამოძიებას, ცოტაც გავუძლოთ მამი და ესე ვამშვიდებდი. და ბოლოს რა მოხდა მე-12 დღეს ამ ტიპმა შემაცილა პოლიციის განყოფილებაში ღიმილით და ცინიზმით. ჩემს ერთადერთ შვილს, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს, რომელიც ჩემი გაზრდილია ამას რომ ერთი ღერი თმა ჩამოუვარდეს ალბათ ყველა მიხვდება მე რისი გამკეთებელი ვარ- ამიტომ მე დარწმუნებული არ ვარ ამ ნაბიჭვრის საქციელში შესაბამისად რამე რომ მოხდეს და მერე ვინ დამიცავს? :) გულის სიღრმეში ნამდვილად არ მქონდა სურვილი და არც არასოდეს არ მექნება ვინმეს დაჭერის ან გამწარების, მაგრამ ეს ყველაფერი გუშინდელმა საქციელმა ჩამიკლა, როდესაც მის ავადმყოფურ გამომეტყველებას და ცინიკურ ღიმილს პირისპირ შევასკდი. ამ საქმეს მე ესე ვერ დავტოვებ და არც ვიღაც ლანჩხუთელი მანიაკის შიშით ვერ ვაცხოვრებ ჩემს ოჯახს. ან მოხდება ფაქტების სწორად დალაგება ან ნუ მაშინ მოვითხოვ თქვენს დახმარებას ვისაც როგორ შეგიძლიათ და ვისაც კონკრეტულად ესეთი ტიპის საქმეზე გიმუშავიათ. (ფსიქოლოგი, ადვოკატი) PS: რაც შეეხება პოლიციას და გამომძიებლებს ვერ დავმალავ რამდენად გულთან ახლოს მიიღეს ეს საკითხი და ნამდვილად წუხდნენ გამოძიების მიმდინარეობის დროს-მადლობა ამისთვის. შინაგან საქმეთა სამინისტრო / Ministry of Internal Affairs of Georgia საქართველოს პროკურატურა / The Prosecution Service of Georgia თუ თქვენ ვერ დამიცავთ - მომიწევს ჩემით თავის დაცვა და ეს სტატუსიც ბარემ აქ იყოს-წინასწარ საქმის კურსში გაყენებთ.👆 #ახალიამბები #პოლიტიკა

გამარჯობა, მე ვარ ვახო -თინის მამა! ცოტას მოგიყვებით ჩვენს შესახებ თქვენის ნებართვით… წერს სოციალურ ქსელში ფინანსისტი ვახო ჭუმბურიძე თავისი ამბის მოყოლას, რომელიც არასრულწლოვან შვილთან დაკავშირებულ დევნის ფაქტს ეხება. მონაყოლის მიხედვით ირკვევა, რომ 15 წლის გოგონას ამყოფებს კონკრეტული პირი ფსიქლოგიურ ზეწოლაში, დევნის მას და სამართალდამცავი ორგანოებიდან შედეგი არის ფაქტობრივად ნული. ბავშვი ვერ გადის გარეთ, ზემოთ ხსენებული პირი კი განაგრძობს მასზე ზეწოლას. გამარჯობა, მე ვარ ვახო -თინის მამა! ცოტას მოგიყვებით ჩვენს შესახებ თქვენის ნებართვით თინის დაბადებას დავესწარი და ეს პატარა არსება რომ მანახეს, რომელიც არ ტიროდა და უბრალოდ თვალებს აცეცებდა გული, სული შემეკრა და მას მერე სიგიჟემდე მიყვარს. მე პატარა ვიყავი, ისიც პატარა იყო და ერთად გავიზარდეთ. ახლა უკვე 15 წლის ქალიშვილი მყავს და მუდამ ვამაყობ მისით, რომელმაც დამოუკიდებლად გადაწყვიტა სამსახურის დაწყება და თითქმის ერთი წლის განმავლობაში მაკდონალდსში იმუშავა, რომელმაც იცის მეგობრის ფასი, რომელსაც ძალიან დიდი გული აქვს, კატა რომელიც გვყავს- გადაარჩინა სიკვდილს და მოუარა (ახლა უკვე 3 წელია სახლშია და განებივრებულია). უფრო პატარა იყო, როდესაც გეგმავდა სოციალურ პროექტებს და ბავშვებს ეხმარებოდა და რაც მთავარია ერთ-ერთი თავისი დაბადების დღე თავისი სურვილით გადაიხადა ბავშთა სახლში.(რადგან უნდოდა რომ ბავშვები გაეხარებინა, რომლებიც მოკლებულნი იყვნენ მშობლების სითბოს ) მოსაყოლი ბევრი მაქვს, მაგრამ მირჩევნია ძალიან არ მოგაბეზროთ თავი. ახლა მთავარი: 6 ივნისს გავიგე, რომ ჩემს შვილს აწუხებდა ერთი სრულწლოვანი ტიპი, რომელსაც ჰყავდა ფსიქოლოგიურ წნეხში, რომელიც ემუქრებოდა სიცოცხლის მოსპობით თუ ცოლად არ გაჰყვებოდა :) და ნუ კიდევ ბევრი რამ რაც არ მინდა საჯაროდ გამოვიტანო. (რადგან არ მინდა კიდევ ერთხელ მივაყენო ზიანი ისევ ჩემს შვილს, რომელსაც ნერვული სისტემა დაუზიანდა) რა გავაკეთე მე როდესაც ეს ამბავი გავიგე? -დავუკავშირდი მის მშობელს და ვთხოვე შეხვედრა მასთან და მის ნაბიჭვარ შვილთან. -დამთამხდა. -შემდეგ დამირეკა და მითხრა რომ გაექცა და ვეღარ მოჰყავდა. -კი ბატონო, მაშინ ავირჩევ გზას, რომ სამართლებრივად გავარკვიო საკითხები, რადგან მე ნაღდად არ მაქვს ლანჩხუთში ამის დევნის თავი და შესაბამისად მივმართავ პოლიციასთქო. -მეორე დღეს ვისაუბრეთ მისმა "ბიძამ" და მე, რომელსაც ძალიან კარგად ვიცნობ. ჩვენი საუბრიდან გამომდინარე ამ ადამიანმა ბევრი ბოდიშები მიხადა და თავის თავზე აიღო ეს საკითხი, რომ არასდროს ესეთი ამბავი აღარ განმეორდებოდა. ცოტა რთული დასაჯერებელი იყო, მაგრამ ურთიერთპატივისცემის ნიადაგზე ასე დავიშალეთ. ჩვენი საუბრიდან არ იყო გასული 4 საათი, როდესაც ეს მანიაკი საღამოს დახვდა ჩემს შვილს პადიეზდთან ორ თამხლებ პირთან. როგორღაც მოახერხა თინიმ და ამოასწრო სახლში, გულამოვარდნილი, შეშინებული და კრუნჩხვებში. -გამასწრო ამ ნაბიჭვარმა -რა გავაკეთე? -მეგობრების რჩევით, რომლებიც მოგროვდნენ ამ შემთხვევიდან ძალიან მალე გამოვიძახეთ პოლიცია და დავიწყეთ სამართლებრივი მოქმედება. აი აქ დაიწყო კინოს მთავარი განვითარება. 12 დღეა დავდივართ პოლიციის განყოფილებაში, ვაღამებთ, ვათენებთ, გვართმევენ ჩვენებებს, თინის დაუნიშნეს სამხარაულის ფსიქატრიული ექსპერტიზა-ეგეც გავაკეთეთ არის საშინელი ბიუროკრატია. ამ დროს რა ხდება ეს ტიპი დადის გარეთ არხეინად. ხან მე დამიკომენტარებს რამეს-წაშლის ხან სხვას მიახტება. თინის კიდევ მიწერა ამ პერიოდში. შედეგი არის -0 გადავინაცვლეთ პროკურატურაში მე-11 დღეს :) პროკურორმაც დაჭერას სავარაუდოდ ვერ შევძლებთო, მაგრამ აკრძალვას გავუკეთებთო ამ შუამდგომლობით შევალთო. :) ესე გაღიმებული გამოვედით და მეორე დღეს ისევ პოლიციაში დაგვიბარეს, რომ თინი როგორც დაზარალებულად ეცნოთ. პოლიციის შესასვლელთან დამხვდა ეს ტიპი მომღიმარი ცინიკური სახით. წამის მეასედი დამაკლდა ალბათ რომ იქვე ჩამედო მიწაში. რა თქმა უნდა ისევ გაიწელა აქ საქმე და სადღაც 3 საათი დავყავით განყოფილებაში, ეს ტიპი სხვა ოთახში ყავდათ სანამ ჩვენს საქმეს ასრულებდნენ. და რაც მთავარია, როდესაც გარეთ ვიდექით ეს პიროვნება ფანჯრიდან ხან ტაშს გვიკრავდა ხან გვიღიმოდა-მიზანმიმართული პროვოკაციას ასრულებდა. ეს ტიპი დღეს დადის ქუჩაში ცინიკური სახით:) და მე რა გავაკეთე? ისედაც დასტრესილი ბავშვი ვატარე 12 დღე განყოფილებაში ბებიასთან ერთად რადგან მე მოწმის სტატუსი მქონდა და ბებია უნდა ყოფილიყო არასრულწოვანის წარმომადგენელი. -კარგი გასაგებია სჭირდება გამოძიებას, ცოტაც გავუძლოთ მამი და ესე ვამშვიდებდი. და ბოლოს რა მოხდა მე-12 დღეს ამ ტიპმა შემაცილა პოლიციის განყოფილებაში ღიმილით და ცინიზმით. ჩემს ერთადერთ შვილს, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს, რომელიც ჩემი გაზრდილია ამას რომ ერთი ღერი თმა ჩამოუვარდეს ალბათ ყველა მიხვდება მე რისი გამკეთებელი ვარ- ამიტომ მე დარწმუნებული არ ვარ ამ ნაბიჭვრის საქციელში შესაბამისად რამე რომ მოხდეს და მერე ვინ დამიცავს? :) გულის სიღრმეში ნამდვილად არ მქონდა სურვილი და არც არასოდეს არ მექნება ვინმეს დაჭერის ან გამწარების, მაგრამ ეს ყველაფერი გუშინდელმა საქციელმა ჩამიკლა, როდესაც მის ავადმყოფურ გამომეტყველებას და ცინიკურ ღიმილს პირისპირ შევასკდი. ამ საქმეს მე ესე ვერ დავტოვებ და არც ვიღაც ლანჩხუთელი მანიაკის შიშით ვერ ვაცხოვრებ ჩემს ოჯახს. ან მოხდება ფაქტების სწორად დალაგება ან ნუ მაშინ მოვითხოვ თქვენს დახმარებას ვისაც როგორ შეგიძლიათ და ვისაც კონკრეტულად ესეთი ტიპის საქმეზე გიმუშავიათ. (ფსიქოლოგი, ადვოკატი) PS: რაც შეეხება პოლიციას და გამომძიებლებს ვერ დავმალავ რამდენად გულთან ახლოს მიიღეს ეს საკითხი და ნამდვილად წუხდნენ გამოძიების მიმდინარეობის დროს-მადლობა ამისთვის. შინაგან საქმეთა სამინისტრო / Ministry of Internal Affairs of Georgia საქართველოს პროკურატურა / The Prosecution Service of Georgia თუ თქვენ ვერ დამიცავთ - მომიწევს ჩემით თავის დაცვა და ეს სტატუსიც ბარემ აქ იყოს-წინასწარ საქმის კურსში გაყენებთ.👆

„სამეფო ხარისხი - რუსეთის მეფეებისა და კომუნისტების მმართველობის დროს რუსები გასართობად საქართველოში ჩადიოდნენ“, - ამერიკულ გამოცემა Spectator-ში ამ სათაურით გამოქვეყნებულ სტატიაში უილიამ კუკი წერს. „ეს რეგიონები არ ექვემდებარება ცენტრალური ხელისუფლების კონტროლს“, - ამ გაფრთხილებას ვკითხულობთ საქართველოს დედაქალაქის - თბილისის სიცოცხლით სავსე ცენტრის გამოკრულ რუკაზე, - მოგზაურობა ამ რეგიონებში არ არის რეკომენდებული. ერთ-ერთი ასეთი რეგიონია აფხაზეთი - მანქანით სულ რამდენიმე საათის სავალ გზაზე. მეორე რეგიონია სამხრეთ ოსეთი - სულ რაღაც 1 საათი თბილისიდან. 2008 წლის შემდეგ ორივე რეგიონი ოკუპირებულია რუსული ჯარების მიერ სქართველოს ხელისუფლების სრული იგნორირებით. მიუხედავად ამისა, აქ - თბილისში ნამდვილი ტურისტული ბუმია და ტურისტების დიდი რაოდენობა რუსეთიდანაა. ეს ნატიფი ირონია აჯამებს ყველაფერს, რაც აქცევს თბილისს ესოდენ მომნუსხველ ქალაქად - მეტროპოლიას, სადაც, კალეიდოსკოპის მსგავსად, ყველაფერი სულ სხვა ფერებში გვეჩვენება. სახელისუფლებლო შენობებზე და შიგნით საქართველოს დროშებს გვერდს უმშვენებს ევროკავშირის დროშები, არა იმიტომ, რომ საქართველო ევროკავშირის წევრი ქვეყანაა, არამედ იმიტომ, რომ მას წევრობა სურს. გარდა ამისა, შარშან, ჩემი სტუმრობის დროს ლამპიონი მორთული იყო ნატოს დროშებით - და ისევ, არა იმიტომ, რომ საქართველო ნატოს წევრია, არამედ იმიტომ, მას ალიანსში შესვლა სურს. საქართველო არის ევროპის „სადაო ტერიტორია“, მოქცეული აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის. ქვეყნის მზერა ყოველთვის იყო და არის მიმართული ევროპისკენ, მაგრამ რუსეთი მარწუხებს არ ადუნებს. თავდაპირველად რუსეთის მეფემ განახორციელა საქართველოს კოლონიზაცია. შემდეგ იყო დამოუკიდებლობის პერიოდი 1917-1921 წლებში, რომელსაც ისევ მოჰყვა კოლონიზაცია, ამჯერად საბჭოეთის მიერ. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ ქართველებმა აღიდგინეს დამოუკიდებლობა, მაგრამ რუსეთს მათი გაშვება არაფრის დიდებით არ სურდა. საქართველო ცდილობს ნატოში გაწევრიანებას, რათა უსაფრთხო დისტანციაზე ჰყავდეს „რუსი დათვი“, მაგრამ სამხრეთის საზღვარზე ნატოს წევრის ყოლას ვლადიმერ პუტინს ყველაფერი ურჩევნია. რუსეთის მიერ მხარდაჭერილი სეპარატისტული მოძრაობები აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში პუტინს აძლევენ შესაძლებლობას, ჰყავდეს საქართველო ახლოს. ნატო ვერ მიიღებს საქართველოს, სანამ რუსული ჯარები რჩებიან საქართველოს მიწაზე. შესაბამისად, ამ ჯარების გაყვანა უახლოეს მომავალში არ არის მოსალოდნელი. ერთხელ მომიწია ნატოს წვრთნებზე დასწრება, რომლებიც (პირველად ისტორიაში) საქართველოს წინამძღოლობით იმართებოდა. ამ წვრთნებში საქართველოს შეიარაღებული ძალები მონაწილეობდნენ ნატოს წევრი ქვეყნების, მათ შორის ბრიტანეთის, წარმომადგენლებთან ერთად. მე შევხვდი საქართველოს თავდაცვისა და საგარეო საქმეთა მინისტრებს, ასვე გავხდი ნატოს გენერალური მდივნის, იენს სტოლტენბერგის შეხვედრის მოწმე ავღანეთში ნატოს სამშვიდობო მისიების ქართველ ვეტერანებთან - ეს იყო ინვალიდების სევდისმომგვრელი შეკრება. შეხვედრებს შორის დავეხეტებოდი თბილისის ქუჩებში და ვტკბებოდი დასავლურისა და აღმოსავლურის კოლორიტული ნაზავით. ფართო ბულვარებზე სეირნობისას შეიძლება მოგეჩვენოთ, რომ პარიზში ხართ. მეორე მხრივ, ჩაუყვებით თუ არა მიხვეულ-მოხვეულ შუკებს, უმალ აღმოსავლეთში აღმოჩნდებით. კიდევ უფრო დიდი განსხვავება იგრძნობა უძველესსა და თანამედროვეს შორის: კლდის სიღრმეში ნაკვეთი სამიკიტნოები და ამერიკული სწრაფი კვების ობიექტები ხშირად გვერდიგვერდ არის განლაგებული. თუმცა ყველაზე დიდი კულტურული დაპირისპირება თაობების თვალსაზრისით არის თვალშისაცემი - ერთი მხრივ, ინგლისურად მოსაუბრე ახალგაზრდა ქართველები, რომლებიც თავისუფალ ქვეყანაში დაიბადნენ და გაიზარდნენ, გონებაგახსნილნი და ოპტიმისტურნი და, მეორე მხრივ, უფროსი თაობის რუსულად მოსაუბრე ქართველები, რომლებიც აღიზარდნენ საბჭოთა კავშირის პირობებში. საბჭოთა კავშირის დაშლის დროს დაბადებულთათვის ეს იყო ფანტასტიკური შესაძლებლობა - ცხოვრებამ მათ გზა გაუხსნა. მეორე მხრივ, ეს იყო კატასტროფა მათთვის, ვისაც ასაკი ახალ ცხოვრებაზე მორგებაში თუ თავიდან დაწყებაში ხელს არ უწყობდა. მართალია, პუტინის მოქმედება, რომელიც მიზნად ისახავს საქართველოს „კლანჭებში ყოლას“, არსით გეოპოლიტიკური შეიძლება იყოს, მაგრამ რიგით რუსებს უფრო სენტიმენტალური გრძნობები აკავშირებთ ამ ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკასთან. რუსეთის მეფისა და კომუნისტების მმართველობის დროს სწორედ აქ ჩამოდიოდნენ რუსები დროის სატარებლად. საქართველოში საუკეთესო ღვინოა, საუკეთესო კლიმატი, საუკეთესო პლაჟები, საუკეთესო სამზარეულო. „საბჭოთა კავშირის ქალაქებს შორის თბილისი ყველაზე მეტად მიყვარს, რადგან მას იმდენად არ შეხებია საბჭოთა ცხოვრების უფერულობა და მონოტონურობა, - აცხადებს არტურ კესტლერი, - ამ ქალაქს აქვს თავისი უნიკალური მომხიბვლელობა, არც ევროპული და არც აზიური, არამედ ორივეს სვებედნიერი ნაზავი“. ეს სვებედნიერი ნაზავი დღესაც შეიმჩნევა, მიუხედავად თბილისის კარზე მომდგარი რუსი ჯარისკაცებისა. საქართველოში ჩემი „ნატოელი“ გზამკვლევი გახლდათ ისლანდიელი ქალი, რომელიც აქ შარშან ჩამოვიდა სამსახურებრივი მოვალეობების შესასრულებლად. ცხადია, რომ მას აქ ძალიან მოსწონს. ერთხელ მან „ძველი მეტეხის“ რესტორანში წამიყვანა, რომელიც მიხვეულ-მოხვეული მდინარის თავზე წამომდგარ კლდეზე იწონებს თავს და ზევიდან დასცქერის ხელისგულზე გაშლილ ქალაქს. ატყდა სიმღერა და ცეკვა-თამაში, რაც მოგვიანებით უეჭველად აისახებოდა ჩემს საჭმლის მომნელებელ სისტემაზე, ასევე იყო უთვალავი კერძი, რომლებსაც ცეცხლივით წითელ ღვინოს ვაყოლებდით. ისევე, როგორც [ქართული] კულტურა მთლიანობაში, ადგილობრივი სამზარეულოც წარმოადგენს რუსულისა და თურქულის კომბინაციას. ხემსი იმხელა ჯამით მოგვართვეს, რომ მთავარი კერძი მეგონა. და როცა მთავარი კერძი შემოაბრძანეს, მე უკვე საკმაოდ დანაყრებული გახლდით. ფიცროი მაკლინი (როგორც ამბობენ, ჯეიმს ბონდის პერსონაჟის პროტოტიპი) ბევრჯერ ყოფილა თბილისში. „ქალაქმა უმალ მომნუსხა, - წერდა იგი, - ეს სახლები, გიჟმაჟური სტრუქტურები წინ გამოშვერილი, ფერდობის გვერდზე მერცხლის ბუდესავით დაკიდებული ვერანდებით. ქვევით მთის ნაკადი თქარუნით მიექანება. შორს ფერდობზე კი ისევ სახლები მოჩანს“. შეიძლება ვცდები (და, ალბათ, ვცდები კიდეც), მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ მაკლინი სწორედ იმ რესტორანს აღწერს, მე რომ ვისადილე წუხელ. გავჩერდი „თბილისი მარიოტში“, რაც ჩემში თავიდან დიდ აღფრთოვანებას არ იწვევდა, თუმცა, როგორც მოგვიანებით აღმოჩნდა, ეს იყო საუკეთესო „მარიოტი“, სადაც ოდესმე გამიტარებია ღამე - თითქოს „ოქროს ხანიდან“ გადმოტანილი, სასახლესავით დიდებული მარგალიტი თბილისის ყველაზე ფეშენებელურ ქუჩაზე - რუსთაველის გამზირზე, აშენებული რუსეთში მონარქიის დაისის პერიოდში. ასეთი ქარიშხლიანი ისტორიის მქონე ქალაქში ყველა შენობა თავის ისტორიას გვიყვება. გზის გაყოლებაზე მდებარე „ბილტმორი“ კიდევ უფრო შთამბეჭდავია, ვიდრე „მარიოტი“. ნეოკლასიკურ სტილში გადაწყვეტილი თაღიანი პორტიკის თავზე შეამჩნევთ საბჭოთა პერიოდის ფრიზებს ბედნიერ მშრომელთა გამოსახულებებით, რომლებიც პარტიის კეთილდღეობისთვის იღვწიან. მეორე დილით ვეწვიე ეროვნულ მუზეუმს, რათა თვალი გადამევლო საქართველოს რთული ისტორიისთვის. სწორედ აქ ჩამოსულან იასონი და არგონავტები ოქროს საწმისის საპოვნელად. ყოველთვის მეგონა, რომ ოქროს საწმისი ოდენ მითი იყო, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ქართველები მას იყენებდნენ ოქროს მოსაპოვებლად. „კავკასიონის მთებიდან მოედინება ბევრი მდინარე. ამ მდინარეების წყალი კი შეიცავს უხილავ ოქროს მტვერს, - წერდა აპიანე ალექსანდრიელი ჩვ. წ. მე-2 საუკუნეში, - ადგილობრივები ამ მდინარეებში ავლებენ საწმისს და ასე აგროვებენ მოტივტივე ნაწილაკებს“. საქართველოს თანამედროვე ისტორია შემაძრწუნებელი მოვლენებით არის აღსავსე: პირველ რიგში, აღსანიშნავია ქართველი დისიდენტების ამოჟლეტა სტალინის მიერ, რომელიც, - ო, ირონია! - თავად ქართველი იყო. 1920-იან და 1940-იან წლებს შორის დახვრიტეს 70 000 ქართველი და გადაასახლეს 200 000. „ქართველი მხატვრები და წითელი ტერორი“ - ამ გამოფენაში ერთმანეთის გვერდით განთავსებულია დისიდენტი მხატვრების ნაშრომები და მათ წინააღმდეგ რეპრესიების ამსახველი დეტალები. შრომით ბანაკებში (საიდანაც ადამიანები აღარ ბრუნდებოდნენ) გადაყვანილი „მოღალატეების“ შვილები კი სახელმწიფოს მეურვეობაში გადადიოდნენ. „მათი იზოლირება გარდაუვალი იყო, - აცხადებდა სტალინისტი დიპლომატი ვიაჩესლავ მოლოტოვი, - ისინი ხომ ჯოჯოხეთს დაატრიალებდნენ საჩივრების წერით“. არის თუ არა საბჭოთა რეპრესიები მხოლოდ ისტორიის წიგნების მასალა? არ მგონია. „კგბ ისევ გითვალთვალებს“, - გვამცნობს წარწერა კედელზე. მლოცველებით და ხატებით დახუნძლულ მართლმადიდებლურ ეკლესიაშიც შევედი და სანთელიც დავანთე - კონკრეტულად არავისთვის. როგორც ერთ-ერთი უძველესი ქრისტიანული ქვეყანა მსოფლიოში, საქართველო ცნობილია თავისი ეკლესიებით. თბილისის ცენტრშიც კი, სადაც ამერიკული კულტურის შემოჭრა აშკარად იგრძნობა, ეს დახვეწილი მარადიული მონუმენტები დღესაც ინარჩუნებენ მისტიკურ ელფერს. გახდება თუ არა საქართველო დასავლური სახელმწიფო, როგორც ეს მას ყოველთვის ეწადა, თუ მას პუტინი შთანთქამს? შეინარჩუნებს თუ არა თბილისი იმ სამხრეთულ მომხიბვლელობას, იმ სიმსუბუქეს, ოდესღაც ფიცროი მაკლინი - შოტლანდიელი საიდუმლო აგენტი რომ მონუსხა? სტუმრობის დროს გაკეთებული ჩანაწერების გადაკითხვისას შევნიშნე ციტატა, რომელიც, ჩემი აზრით, აჯამებს საქართველოს პოზიციას: „ რა შეგვიძლია შევთავაზოთ ევროპულ სახელმწიფოებს? ჩვენი 2 000-წლიანი ეროვნული კულტურა, დემოკრატიული სისტემა და მდიდარი ბუნება. რუსეთმა შემოგვთავაზა სამხედრო მოკავშირეობა, რომელზეც ჩვენ უარი განვუცხადეთ. ჩვენ სხვა გზა ავირჩიეთ. ისინი აღმოსავლეთისკენ მიიწევენ, ჩვენ კი მზერა დასავლეთისკენ გვაქვს“. თავიდან მეგონა, რომ ეს სიტყვები ჩემთან საუბარში ერთ-ერთმა ქართველმა მინისტრმა წარმოთქვა, მაგრამ შემდეგ გამახსენდა, რომ ეს სიტყვები მუზეუმში მქონდა წაკითხული. ეს არის საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ლიდერის, ნოე ჟორდანიას ციტატა. ეს სიტყვები მან 1921 წელს წარმოთქვა - სულ რამდენიმე კვირის შემდეგ წითელი არმია თბილისში შევიდა.