ერთი ნაკლი აქვს სამყაროს. თუ შემიყვარდი არ გეგონოს რომ ეს მარტია, მსგავსად ამინდის რომ გესხმიან მწვავე ვირუსად, ვერ მიგატოვებ, ვერ დაგკარგავ ასე მარტივად, თუნდაც ეს გრძნობა თავის გზაზე რომ არ მივუშვა, და რომ მივუშვა ეს გრძნობები ალბათ უნდა ვთქვა, სანამ ჭლექივით გავრცელდება სრულად სხეულში, მე კი მგონაი რომ უშენოდ თითქოს ვერ ვსუნთქავ ხან კი პირიქით ან მანამდე როგორ ვსუნთქავდი, ახლა ვწერ ერთად ყველა ნაფიქრს თუ კი ოდესმე უეცრად სადმე შეგხვდები და გადაგეყრები… რომ ზურგშექცევით გადავაგდებ უკან მონეტას მერე კი თავსაც დავიმშვიდებ ერთი შეხედვით, და რომ ასრულებს ამ გამოსვლით ბოლო აკორდებს წვიმა და ვხვდები ამ სამყაროს ერთი ნაკლი აქვს, როგორ არ მინდა რომ საკუთარ თავს დავაკვირდე და იმას მივხვდე თუ ყოველ წამს როგორ მაკლიხარ, სავსე კი ვრცელი მოლოდინი მრჩება უსაზღვრო, სურვილთან ბოლო განშორების მძიმე პროცესი... და ეს ამბები მონაყოლის ბევრჯერ მონაყოლს ჰგვანან და ასე გაგრძელდება შემდეგ ყოველთვის, ვწურავ ცხოვრებას და გამომყავს ბოლო წვეთები და ამ წვეთებში ვერ თავსდება ერთი მოვლენა, ღმერთის ადგილზე მეც ვერასდროს გავიმეტებდი, აქ შენს გარეშე მოვლენას და ისიც პოეტად. Misha Kuchava