🇮🇳 ინდოეთი გეგმავს დიზელზე მომუშავე ყველა მანქანის მოცილებას 2030 წლისთვის. ისინი, ძირითადად, ელექტრონული ალტერნატიული ტრანსპორტით ჩანაცვლდება. 😷მოსახლეობის მიხედვით მსოფლიოს უდიდესი ქალაქებიდან ბევრი ინდოეთშია და აქ ჰაერი ძალიან მძიმე მდგომარეობაშია. ♻️ამიტომ გეგმავენ კანონმდებლები, შეცვალონ მდგომარეობა. 🧐რაც უფრო წარმატებული ხდება ინდური ოჯახი, უფრო მოსალოდნელია, რომ მისმა თითოეულმა წევრმა მოინდომოს საკუთარი მანქანა. ✊ინდოეთის მთავრობა ახორციელებს ქმედებებს, რომ ელექტრონული მანქანები საწვავზე მომუშავეებზე წინ წამოწიოს. შემოგვიერთდით ჩვენს ჯგუფში :

თბილისის იპოდრომი სულ რაღაც 10 წელში "გაქრა" ❤️ განაშენიანება განა შენია ნება? თბილისის მერია / Tbilisi City Hall Kakha Kaladze კახა კალაძე#ბეტონითსავსექალაქი #შეცვალე#ჩემიქალაქიმკლავს📸 დაჩი გაჩეჩილაძე შემოგვიერთდით ჩვენს ჯგუფში :

ყოველთვის მინდოდა, რაღაც დამეწერა, მაგრამ ვერაფრით ვერ მოვიფიქრე თუ რა იქნებოდა ეს „რაღაც“. თუმცა, გუშინ ერთ-ერთი წიგნის დამთავრების შემდეგ მივხვდი, რომ ეს საზოგადოებისთვის აუცილებლად უნდა გადამეცა . მოკლედ, მოდით დღეს ეს “რაღაც“ შევცვალოთ იუსტიან გორდერის წიგნით „ფორთოხლის გოგონა“. იმდენი შთაბეჭდილება დამიტოვა მან, რომ ალბათ შეუძებელია ეს ფურცელზე გადმოვიტანო. ამ წიგნს წერს 15 წლის გეორგი, რომელსაც მამა 4 წლის ასაკში გარდაეცვალა. 11 წლის შემდეგ კი ის იღებს წერილს გარდაცვლილი მამისგან. ეს წერილი მამამისმა იან ოლავმა სიკვდილის წინ თავის პატარა ბიჭუნას დაუტოვა, წერილში კი გეორგს უამბობს გასაოცარ ისტორიას ფორთოხლის გოგონას შესახებ. 11 წლის შემდეგ გეორგმა ეს წერილი მიიღო და ამ წიგნს სწორედ მამასთან ერთად წერს. ვიცი, ცოტა გაუგებარია რაც გიამბეთ. არ გეგონოთ, რომ ეს არის ფენტეზი ან არარეალური რამ. პირიქით „ფორთოხლის გოგონა“ არის მსოფლიო კლასიკის ერთ-ერთი უძლიერესი შედევრი, რომელიც მკითხველს უჩენს უდიდეს საფიქრალს. აქ საუბარია რაღაც უხილავ ზღვარზე სიკვდილ-სიცოცხლეს შორის , საუბარია ზღაპრულ, მაგრამ ხანმოკლე ცხოვრებაზე. ძალიან ბევრი რამ შეიძლება აღმოაჩინოთ და ისწავლოთ ამ წიგნიდან. ეს უფრო პიროვნებაზეა დამოკიდებული, რადგან ყოველი ადამიანი ხომ ინდივიდია. იცოდით, რომ ორი ერთნაირი ფორთოხალი არ არსებობს? J იცოდით, რომ ცხოვრება ლამაზი ზღაპარია? იცოდით, რომ კოსმოსი, ეს სივრცე, საოცარი რამ არის? ნუთუ ცხოვრებისთვის არასოდეს შეგიხედავთ სხვანაირად? ამ წიგნში 15 წლის გეორგი აცნობიერებს, რომ ადამიანის ცხოვრება ხანმოკლეა. ცოტა ხნით იხილავს სამყაროს, მზეს, სივრცეს და უცებ „ჰოპ“! ის უკვე აღარ არსებობს! ადამიანიერთი კვირით კი არ ტოვებს ცხოვრებას, არამედ სამუდამოდ. წიგნის წაკითხვის შედეგ თქვენ დაფიქრდებით სამყაროზე. მე ჯერ კიდევ ემოციებში ვარ და იმედია შევძელი ეს ემოციები თქვენთვის ოდნავ მაინც გადმომეცა. იყო ერთ-ერთი ფრაზა, რომელმაც განსაკუთრებით აღმაფრთოვანა: „ოცენებას ნაკლებად შესაძლებელზე საგანგებო სახელი ჰქვია: ჩვენ მას იმედს ვუწოდებთ.“ ეს და კიდევ სხვა ფრაზები, კიდევ უფრო გვიმტკიცებენ წიგნის სიძლიერეს და ემოციურობას. იანი შვილს წერილში ბევრ კითხვას უსვამდა, აი რამდენიმე რომლებსაც პირადად ჩემთვის დიდი მნიშვნელობა აქვს: „- დრო გეორგ, რა არის დრო? ’’ ასევე: „ შემიძლია თუ არა დაბეჯითებით ვთქვა, რომ ამ სიცოცხლეს სხვა სიცოცხლე აღარ მოჰყვება? ვარ თუ არა სავსებით დარწმუნებული იმაში, რომ მაშინ, როდესაც შენ ამ წერილს წაიკითხავ, მე ნამდვილად აღარსად ვიქნები? არა ამ შესაძლებლობას ბოლომდე ვერ გამოვრიცხავ. ალბათობის საზღვრები გადალახულია უკვე თვით სამყაროს არსებობის ფაქტით. ამით მე ვამბობ,უკვე იმდენად გაოგნეული ვარ საკუთრივ სამყაროს არსებობით, რომ ადგილი აღარ მრჩება კიდევ ერთი სამყაროთი გასაოგნებლად“. წერილის ბოლოს კი მამამ შვილს ურთულესი და ყველაზე მნიშვნელოვანი კითხვა დაუსვა, რომლეზედაც პასუხის გაცემა ბავშს დაელავა. არ ვიცი, თქვენ რას ფიქრობთ, მაგრამ მეც, მკითხველმა ავტომატურად დავაკისრე ჩემს თავს, ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა. კითხვა ასეთია: “წარმოიდგინე,რომ სიცოცხლის ზღაპრის კიდეზე დგახარ მილიარდობით წლის წინ, როცა ყოველივე შეიქმნა, და შეგიძლია ამოირჩიო – დაიბადო თუ არა ამ პლანეტაზე ერთ რომელიღაც მომენტში. არ იცი, როდის გაჩნდები, რამდენხანს იცოცხლებ,მაგრამ,ნებისმიერ შემთხვევაში, სიცოცხლე დიდხანს არ გასტანს, მხოლოდ ის იცი, რომ თუკი გადაწყვეტ ამქვეყნად მოსვლას რომელიღაც წამს, მაშინ მეორე წამს ყველაფერთან დამშვიდობება და აქედან წასვლაც მოგიწევს… ჰოდა , რას აირჩევდი, რაღაც აღმატებული ძალით მონიჭებული არჩევანის უფლება რომ გქონოდა: საერთოდ არმოსვლას თუ მაინც მოსვლას და გარკვეული ხანგრძლივობის სიცოცხლეს?“ გეორგს ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად კვირები დასჭირდა. მე ჯერ კიდევ ვერ ვუპასუხე, ახლა კი თქვენი ჯერია. გახსოვდეთ ჩვენ ყველანი ერთ დიდ „ზღაპარში“ ვცხოვრობთ, რომელიც არავის არ ესმის. აბა,კარგად მოკალათდით, დალეიეთ ცხელი ჩაი, აიღეთ ეს გენიალური წიგნი და დაიწყეთ კითხვა! მერწმუნეთ წინ დიდი თავგადასავლი გელოდებათ, რომელიც შესაძლოა ცრემლებით დასრულდეს....#ფორთოხლისფერიგოგონა#ლიტერატურა Tbilisi

როდესაც ვსაუბრობთ თვითმკვლელობის პრობლემაზე, ახალი დროის პირმშოს პირველი სწორედ ალბერ კამიუ ახსენდება. მეოცე საუკუნის ექსისტენციალიზმის სახე, გარდა იმისა, რომ ბრწყინვალე სტილით გამოირჩევა, საოცრად სწვდება თანამედროვე ადამიანური ბუნების წიაღისეულ პრობლემებს. მისი ტრიპტიხი, „უცხო“, „სიზიფის მითი“ და „კალიგულა“ ამის სრულიად ნათელი მაგალითებია. თავისთავად საოცარია კავშირი „უცხოსა“ და „სიზიფის მითს“ შორის, რისი დანახვაც ერთი შეხედვით რთულია, თუმცა აღმოჩენისთანავე ნათელი ხდება და გვაფიქრებს, თუ რაოდენ რეალური ხორცი შეიძლება შეისხას ფილოსოფიურმა ტრაქტატმა. ამ თემაზე საუბრისას ყველაზე ხშირად გამოყენებული ციტატა „სიზიფის მითის“ პირველივე სიტყვებს გადმოსცემს: „მხოლოდ ერთი მნიშვნელოვანი ფილოსოფიური პრობლემა არსებობს: თვითმკვლელობა. გადაწყვიტო, ეს ცხოვრება ღირს თუ არა იმად, რომ ბოლომდე გალიო, იგივეა, რაც ძირითად ფილოსოფიურ კითხვას გასცეს პასუხი“. დანარჩენი მხოლოდ თამაშიაო, დასძენს შემდგომში. რა თქმა უნდა, საინტერესოა კამიუს ამგვარი დამოკიდებულება სუიციდის მიმართ. თავისთავად ნათელია, რომ კამიუსთვის საინტერესოა მხოლოდ ის, რაც უკავშირდება სიკვდილსა და სიცოცხლეს, დანარჩენი უმნიშვნელოა, სულ ერთია: „მნიშვნელოვან საკითხებში მე იმას ვგულისხმობ, რასაც შეიძლება სიკვდილი მოჰყვეს, ან სიცოცხლის წყურვილის გაათკეცება“. ძნელია არ დაეთანხმო გამოცდილებათა სემანტიკის ამგვარ კლასიფიკაციას - ყველაფერი უმნიშვნელოა, გარდა სიცოცხლისა. თუმცა საინტერესო ნიუანსი სწორედ ამ დებულების წინააღმდეგობით შემოდის, როდესაც ადამიანს უქრება მნიშვნელოვნობის განცდა სიცოცხლის მიმართ. ეს ტენდენცია თანამედროვე სამყაროში უფრო მეტადაა შესამჩნევი. ძველად, ამბობს კამიუ, თუნდაც გალილეოს მაგალითი რომ ავიღოთ, სიცოცხლე უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე იდეა. არანაირ ვიტალურ განსხვავებას არ იძლევა ის, სამყარო გეოცენტრულია და ჰელიოცენტრული, არც ონტოლოგიური არგუმენტისთვის მოუკლავს ვინმეს თავი. დედამიწაზე თუ არის რაიმე ღირებული, ესაა იდეა და თუ იდეაც კი არაა საკმარისი სუიციდისთვის, მაშ რა უბიძგებს ამდენ ადამიანს გადადგას ეს ნაბიჯი? იდეისთვის თავგანწირვა მხოლოდ ფანატიზმში გადასულ რელიგიურ აღმსარებლებს ძალუძთ, რომელთაც სურთ საკუთარ იდეალებს გაუყვნენ. ეს ფანატიზმი დადებითია და უარყოფითი - გაურკვეველია, მათ არ გააჩნიათ ჭეშმარიტება-მცდარობის კატეგორია. აბო თბილელის თავდადება ქრისტიანობისთვის იმდენადაა დადებითი, რამდენადაც იგი აღქმულია ქრისტიანის მიერ. ამდენად ეს დაშვებაც არაა საკმარისი სუიციდის აქტისკენ ნაბიჯის გადადგმის ასახსნელად. ჩვენ გვჭირდება ობიექტური საბაბი, რომელიც ვლინდება ყველაში, ობიექტური ტრანსცენდენტალიზმის მსგავსი სისტემით. ამას ეძიებს კამიუ და სწორედ აქ შემოჰყავს აბსურდის ცნებაც: „ისეც ხდება, რომ არსებული დეკორაციები ინგრევა. გაღვიძება, ტრამვაი, ოთხი საათი სამსახურში ან ქარხანაში, ჭამა, ტრამვაი, ოთხი სამუშაო საათი, ჭამა, ძილი და ორშაბათს, სამშაბათს, ოთხშაბათს, ხუთშაბათს, პარასკევს და შაბათს ეს უცვლელი რიტმი მეორდება დროის უმეტეს ნაწილში. მხოლოდ ერთ დღეს გაისმის კითხვა რატომ? და ყველაფერი ამ გაკვირვებით შეფერადებული დაღლილობით იწყება. დაწყება მნიშვნელოვანია“. კამიუს ეს სიტყვები აჯამებს თანამედროვე ადამიანის ცხოვრებას. მონოტონური დღეები და ცხოვრებისგან მინიმუმის მიღებით დაკმაყოფილება ადამიანს აქცევს აბსურდულ არსებად. თვითონ აბსურდის ცნებასაც კამიუ განმარტავს, როგორც ურთიერთდაპირისპირების ერთ პრედიკატს. იგი ცალკე ერთ ცნებასთან მიმართებით არ არსებობს. ჩვენ ვერ მივაწერთ აბსურდულობას დანით შეიარაღებულ ადამიანს, სანამ მას არ დაემატება თავდასხმა თოფით შეიარაღებულ ადამიანზე. აბსურდის გრძნობა კი, როგორც სიცოცხლისეული ანუ უფრო მასშტაბური ფენომენი, შეინიშნება ადამიანსა და სამყაროს შორის კავშირში. ადამიანი სრულიად არარაობაა სამყაროს წინაშე. შემმეცნებელი არსება? არა, სამყარო თვითონ შეიმეცნებს მას, ადამიანი კი არაა ინფორმაციის მატარებელი არსება, არამედ პირიქით, ინფორმაცია ატარებს ადამიანს. ცოდნა უსასრულოა, ადამიანი კი სასრულზე უფრო სასრული არსება. კამიუ ძალიან მძაფრად აპელირებს ცოდნისა და ადამიანის კორელაციაზე და ამბობს, რომ ახალი ადამიანი ინფორმაციას ატარებს და არა ცოდნას. ცოდნა უფრო ინტიმური, თვითშემეცნებისა და თვითაღმოჩენის პროდუქტია, ხოლო ინფორმაცია საყოველთაოა, ყველასთვის ხელმისაწვდომია, თუმცა უსრული. ყველაზე განათლებულ ადამიანსაც კი რომ უთხრათ, რომ მას არა აქვს ძირეული ცოდნა, ყველანაირი თვალთმაქცობის გარეშე გიპასუხებთ, რომ მართალი ხართ. კამიუსთან აბსურდის გრძნობა იბადება მაშინ, როდესაც ადამიანი სამყაროს მიმართ აბსოლუტურად უსუსურად ცხადდება. ეს შედეგია ადამიანის უკვდავების იდეის მოსპობისა. როდესაც ადამიანი ხვდება, რომ მხოლოდ ის არსებობს, რაც რეალურადაა და არაფერი ტრანსცენდენტური აღარ გვეგულება, მას შიში იპყრობს - მართლაც, როდის შემიძლია ვთქვა დარწმუნებით, რომ მე ეს ვიცი - ვკითხულობთ „სიზიფეს მითში“ - მაგალითად, მე ვიცი, რომ ჩემი გული არსებობს, რადგან იგი შემიძლია შევიგრძნო; ასევეა სამყარო, რომელსაც ვეხები. ამის საფუძველზე შეიძლება ვამტკიცო, რომ არსებობს ორი რამ: - მე და გრძნობადი სამყარო. აქ ჩნდება ყველა ჩემი მეცნიერება, სხვა დანარჩენი გონების კონსტრუქციაა და მეტი არაფერი. იმ სამყაროში, რომელშიც ღმერთი მოკვდა, ძნელია დაეყრდნო გრძნობად სამყაროს, რომელიც არ გაძლევს არაფერს ისეთს, რომელიც ოდნავად მაინც შეედრება აღთქმულ მიწას, სამოთხეს ან რაიმე ამდაგვარს. კამიუ, ფაქტობრივად, საუბრობს ნიცშესა და დოსტოესვკის შემდგომი ყველა ადამიანის სახელით. მართლაც, რომელი ადამიანია კმაყოფილი საკუთარი ცხოვრებით. ცხოვრება, როგორც დეკორაცია, ოდესმე ჩამოიშლება და ადამიანი დარჩება საკუთარი აბსურდის წინაშე დაუცველი. აქ შემოდის აბსურდის ფილოსოფიაც, რომლის მანიფესტიცაა სიზიფის მითი, თვით სიზიფი, რომელიც ჩაბმულია ქვის გორვის მონოტონურ საქმეში. ქართულ ლიტერატურაში გავრცელებულია ფრაზეოლოგიზმი სიზიფეს ცოდვა, იგივე წყლის ნაყვა, რომელიც აღნიშნავს უშედეგო, უნაყოფო საქმეს, ქვას, რომელიც ყოველი აზიდვისას ისევ უკან გორდება. ასეთ საქმეს ადამიანი უნდა შეეშვას. მაგრამ რა ვქნათ, როცა ასეთი საქმეა მთელი ცხოვრება? როდესაც თვით სიცოცხლე გადაიქცევა სიზიფეს ცოდვად? უნდა დავასრულოთ თუ არა იგი? არაო, ამბობს კამიუ, მას უნდა შევეგუოთ. მართალია, ჩვენთან ერთად ჩვენივე აბსურდიც გაქრება, თუმცა ასეთი გაქრობა არ გვჭირდება. მეტიც, საერთოდ არ გვსურს მისი გაქრობა. ჩვენ გვსურს მასთან ადაპტირებული ცხოვრება. რაღაც გაგებით ეს სასარგებლოც კია: იგი არ გიშვებს მაღლა, იგი მიწაზე გაბამს და გახსენებს, რომ ყოველი შენი ქმედება აბსურდულია. ეს იგივე სოკრატეს ცოდვაა, რომელიც მთელი ცხოვრება აპელირებდა ცოდნის შეუძლებლობაზე. ის ფაქტი, რომ ერთადერთი ცოდნა არცოდნაა, სოკრატეს აქცევს აბსურდის ადამიანად და აყენებს მას სიზიფეს გვერდით აბსოლუტურად ლეგიტიმურ ილუსტრაციად. აბსურდის შეგუებას ორი შედეგი აქვს: გაძლიერებული ვნება და გულგრილობა. ეს უკანასკნელი კამიუს ბრწყინვალედ აქვს ილუსტრირებული თავის „უცხოში“, რომლის პირველივე სიტყვებიც კი შემზარავია და ამავდროულად უაღრესი აბსურდულობის, ინდიფერენტულობის გამოხატულება: „დღეს დედა გარდაიცვალა, ან იქნებ - გუშინ. რა ვიცი: მოხუცთა თავშესაფრიდან დეპეშა მივიღე: - „დედა გარდაიცვალა, დაკრძალვა ხვალ, ვიზიარებთ თქვენს მწუხარებას“. რას გაიგებ, იქნებ გუშინ მოკვდა“. ამას გარდა, მერსო, მთავარი პერსონაჟი, ხშირად გამოირჩევა გულგრილი რეპლიკებით: „სულ ერთია“ - პასუხობს იგი ყველას, მათ შორის რაიმონდს, რომელიც მეგობრობას სთავაზობს და მარის, რომელიც ცოლქმრობას სთავაზობს. ესაა უკიდურესი გამოხატულება გულგრილობისა, რადგან ორივე არის ადამიანური ცხოვრების განუყოფელი ასპექტი, როგორც არისტოტელემ განსაზღვრა, ადამიანი, ანუ zoon politikon, რომელიც არ მიილტვის ამგვარი ერთობისკენ, იგი ან ცხოველია ან ღმერთკაცი. მერსო ალბათ ეს უკანასკნელია. ბორხესის მიერ დადგენილ სიუჟეტურ მოტივთაგან ერთ-ერთი, როგორც ვიცით, სწორედ ღმერთის თვითმკვლელობაა. თვითმკვლელობის თემაც ზუსტად აქ ჩანს, კერძოდ, როდესაც მერსო სრულიად აბსურდულ სიტუაციაში ოთხჯერ გაისვრის და მოკლავს არაბს. ეს სუიციდის აქტია იმდენად, რამდენადაც მან იცოდა, რომ მკვლელობა სიკვდილით ისჯებოდა. ეს გადაწყვეტილება მან დამოუკიდებლად მიიღო. მთავარ შეკითხვას იგი მაინც პასუხგაუცემელს ტოვებს, როდესაც ციხის სიკვდილმისჯილთა საკანში საკუთარ თავთან საუბრისას თავისუფლებისადმი ნოსტალგია შემოაწვება და დაფიქრდება, როდესმე ხომ მაინც უნდა მომკვდარიყო, რა მნიშვნელობა აქვს, ახლა იქნებოდა ეს თუ ოცი წლის შემდეგ. თუმცა გაცდენილი ოცი წელი მაინც გულდასაწყვეტიაო, იტყვის ბოლოს.#feedcgrant @Feedc

ერძი ემოციურად მყარი და საიმედო დღე გელოდებათ. შეგიძლიათ, თამამად დაგეგმოთ მშენებლობა, სახლის რემონტი, სამკურნალო კურსები, მაგრამ ვარსკვლავები არ გირჩევენ აზარტული თამაშებით გართობასა და რისკზე წასვლას. გაამყარეთ ოჯახური ურთიერთობები. აჩუქეთ სიყვარული ახლობელ ადამიანებს ისე, რომ საპასუხოდ არაფერი მოსთხოვოთ. კურო როგორც იქნა, ამ დღიდან შეგიძლიათ, ნამდვილად დაისვენოთ. ვიწრო წრეში თავს ძალიან კომფორტულად იგრძნობთ. ახლობელი ადამიანები საქმეების წარმართვაში დაგეხმარებიან. ყველაფერს იდეალურად შეძლებთ. მთავარია, უსაფუძვლოდ არ ინერვიულოთ. გულწრფელი საუბრები სიამოვნებას მოგანიჭებთ. ტყუპები ამ დღეს გადაწყვეტილებებს ნაჩქარევად მიიღებთ, რადგან მერკანტილური ფიქრებიდან თავის დაღწევა გაგიჭირდებათ. ვარსკვლავები არ გირჩევენ სიჩქარეს, რადგან ეს თქვენი გადაწყვეტილებები თქვენს სამომავლო ცხოვრებაზე პირდაპირ აისახება. კირჩხიბი ახალ მეგობრებსა და თანამოაზრეებს შეიძენთ. მათი უმეტესობისგან დიდ სიყვარულს იგრძნობთ. საქმიანი ადამიანები ახალი იდეებითა და საინტერესო საქმეებით გაგიტაცებენ. არ თქვათ უარი მოგზაურობაზე, რადგან ამგვარად სამყაროსა და საკუთარ თავს უკეთ შეიცნობთ. გარშემომყოფებს სულ სხვა თვალით დაინახავთ. ლომი ეს დღე კანონისა და ყოველდღიურობის დარღვევასთან ასოცირდება. წაგება, შესაძლოა, იმდენად დიდი აღმოჩნდეს, რომ მისი გადახდა ხანგრძლივად მოგიწიოთ. ვარსკვლავები გირჩევენ, საეჭვო ადამიანებთან ურთიერთობას მოერიდოთ. უარი თქვით აზარტულ თამაშებში მონაწილეობას და მატერიალურ დახმარებაზეც კი. ქალწული ყველანაირი პრობლემის აღმოფხვრის შესაძლებლობას მარტივად იპოვით და ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდებით. მოვლენების პოზიტიურ მიმდინარეობას ვერაფერი შეუშლის ხელს. ნუ შეხედავთ ადამიანებს ეჭვის თვალით და ნუ შეეცდებით ოჯახში წესრიგის დარღვევას, თუნდაც ფარულად. თქვენი ამგვარი ხრიკები ნებისმიერს გაუფუჭებს განწყობას. სასწორი ეს დღე არ არის მიზანშეწონილი საქმიანი აქტივობებისთვის, მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მისაღებად და ხელშეკრულებების გასაფორმებლად. შესაძლოა, ფულის დახარჯვა ან დაბანდება მოგიწიოთ, თუმცა, ესეც არ იქნება თქვენთვის მომგებიანი. თუკი არ გსურთ, ამ დღემ ცუდი მოგონებები დაგიტოვოთ, გამორიცხეთ პირადი გაუგებრობები, ამბიციების, ეგოიზმისა და ემოციური აგრესიის გამოვლენა. მორიელი ამ დღეს ოჯახური კონფლიქტი და კამათი არ გამოირიცხება. ეცდებით, საკუთარ თავს სრული თავისუფლება მიანიჭოთ. შედეგად, იძულებითი განშორება გელოდებათ. მოერიდეთ დაუფიქრებელ სიტყვებსა და ჟესტებს. მშვილდოსანი ენერგიული პოტენციალის ვარდნის შედეგად საქმიან ურთიერთობებში უამრავ შეცდომას დაუშვებთ, რომლებიც საშიში აღმოჩნდება. ავტომობილის მართვის დროს სიფრთხილე გამოიჩინეთ. თუკი იგრძნობთ, რომ შესაძლოა, პრობლემები შეგექმნათ ან საფრთხე გელოდებათ, ყველაფერი გააკეთეთ იმისთვის, რომ უსიამოვნო სიტუაცია თავიდან აიცილოთ ან უბრალოდ, გაერიდოთ მას. თხის რქა ამ დღეს გადაწყვეტთ, სახლის საქმეებით და უძრავი ქონების საკითხებით დაკავდეთ. ვარსკვლავები გირჩევენ, აუცილებლად გამოყოთ დრო თქვენთვის საინტერესო საქმეებისთვის, იმით, რაც თქვენს ყოველდღიურ მუშაობას არ უკავშირდება. მაგალითად, ცურვით, ვარჯიშით, ბაღის მოვლით ან იოგით. ამგვარად, ფორმაში ჩადგომის შესაძლებლობა მოგეცემათ და მუშაობას უფრო ნაყოფიერად განაგრძობთ. მერწყული დღის უმეტეს ნაწილს კომპიუტერთან გაატარებთ. ოჯახურ საკითხებში ჩაერევით და სახლიდან მუშაობასაც შეძლებთ. დროთა განმავლობაში, თქვენი ოჯახის წევრები თქვენს დამსახურებებს ღირსეულად შეაფასებენ. იმოქმედეთ ისე, როგორც საჭიროდ მიიჩნევთ. თევზები ამ დღეს არცთუ ისე ცოტა საქმე და მნიშვნელოვანი საუბარი გელოდებათ ახლობლებთან, მეგობრებთან და მეზობლებთან. კონცენტრირდით საკუთარ შინაგან სამყაროზე. ცვალებადმა საზოგადოებრივმა აზრებმა არ უნდა მოახდინოს გავლენა თქვენს პირად კონცეფციებსა და ფასეულობებზე.

იტალიიდან გწერთ, რაც იმას ნიშნავს, რომ გწერთ თქვენი მომავლიდან. ჩვენ უკვე იქ ვართ, სადაც თქვენ რამდენიმე დღეში აღმოჩნდებით. დროის მდინარებაში, ჩვენ მხოლოდ რამდენიმე ნაბიჯით გისწრებთ, ზუსტად ისე, როგორც ვუჰანია ჩვენს წინ რამდენიმე კვირით. გაკვირდებით, თქვენც ზუსტად ისე იქცევით, როგორც ჩვენ. სადღაც მათ შუაში ხართ, ვინც ამბობს: “ეს ხომ უბრალო გრიპია, რა საჭიროა ამხელა ამბავიო?” და ვინც უკვე ყველაფერს მიხვდა. აქედან, თქვენი მომავლიდან რომ გიყურებთ, ვიცით, ბევრი თქვენგანი, ვისაც სახლში გამოკეტვა ურჩიეს, ორუელს ან სულაც ჰობს ციტირებთ. მაგრამ ცოტა ხანში ამისთვის ვეღარ მოიცლით. პირველ რიგში, თქვენ ჭამას დაიწყებთ. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს ერთადერთი იქნება, რის გაკეთებასაც შეძლებთ. უამრავ ჯგუფს მოძებნით რჩევებით სავსეს – დროის ნაყოფიერად გატარებაზე. ყველა მათგანში გაწევრიანდებით, და რამდენიმე დღეშივე მიაგდებთ. თქვენი წიგნების თაროებიდან აპოკალიპტურ ლიტერატურას ჩამოალაგებთ, მაგრამ მალევე მიხვდებით, რომ არც ერთის წაკითხვის თავი არ გაქვთ. ისევ შეჭამთ. ვერც დაიძინებთ. თქვენს თავს ჰკითხავთ: რა ჭირს დემოკრატიას. განუწყვეტელი სოციალური ცხოვრება გექნებათ ონლაინ – მესენჯერი, უოთსაფი, სკაიპი, ზუმი… თქვენი ზრდასრული შვილები ისე მოგენატრებათ, როგორც არასოდეს; ყელში ბურთი გაგეჩხირებათ იმის გაცნობიერებაზე, რომ ზუსტად არ იცით როდის ნახავთ. ძველი წყენები და კამათი უმნიშვნელო მოგეჩვენებათ. იმ ხალხსაც კი დაურეკავთ, რომელზეც დაიფიცეთ, რომ არასოდეს ხმას არ გასცემდით და ჰკითხავთ: “როგორ ხარ?”. ბევრ ქალს სცემენ სახლებში. უსახლკაროებზეც ბევრს იფიქრებთ. უკაცრიელ ქუჩაში, მაღაზიაში გასული, თავს დაუცველად იგრძნობთ, განსკუთრებით იმ შემთხვევაში თუ ქალი ხართ. თქვენს თავს ჰკითხავთ, ნუთუ ასე ინგრევა საზოგადოებები. ნუთუ ეს ყველაფერი ასე სწრაფად ხდება? შემდეგ სახლში მისული ყველა ამ ფიქრს დაივიწყებთ და ისევ შეჭამთ. წონაში მოიმატებთ. ონლაინ ფიტნესკურსებს მოძებნით. იცინებთ. ძალიან ბევრს იცინებთ. იუმორს უბრალოდ ამოაფრქვევთ. ის ადამიანებიც კი, ვინც ყველაფერს ზედმეტად სერიოზულად აღიქვამდნენ, ცხოვრების, სამყაროს და ყველაფრის აბსურდულობაზე დაიწყებენ მსჯელობას. მეგობრებს და საყვარლებს შეხვედრებს მაღაზიის რიგებში დაუთქვამთ, რომ ფიზიკური დისტანცირების პირობებში მათ თვალი მაინც მოჰკრათ. თქვენს გარშემო ადამიანები მთელი სიაშკარავით გამოავლენენ თავიანთ ნამდვილ სახეს. ბევრი მოულოდნელობა გელოდებათ და ბევრშიც დარწმუნდებით. მუდამ ახალ ამბებში თავჩარგული ინტელექტუალები გაქრებიან, მათი აზრი მოულოდნელად უმნიშვნელო გახდება; ზოგი რაციონალიზაციაში იპოვის თავშესაფარს, რომელიც იმდენად მოკლებული იქნება ემპათიას, რომ მათ ადამიანები აღარ მოუსმენენ. და უცებ აღმოჩნდება, რომ ზუსტად ის ადამიანები, რომლებსაც ადრე ქედმაღლურად უყურებდით, გახდებიან სანდო, სარწმუნო, პრაგმატული და მომავლის განმჭვრეტნი. მათ ენდობით, ვინც ამ ქაოსს, უფრო დიდ პერსპექტივაში დაგანახებენ, როგორც სამყაროს განახლების ნიშანს, ისე. რაღაც დროიდან, ისინიც ყელში ამოგიყვანენ თავს: გასაგებია, პლანეტა უკეთ სუნთქავს CO2 ემისიების განახევრების გამო, მაგრამ როგორ უნდა გადაიხადო შემდეგი თვის კომუნალურები? ვერც იმას მიხვდები ახალი სამყაროს დაბადება გრანდიოზული ამბავია, თუ უბადრუკი. თქვენი ფანჯრებიდან და გაზონებიდანაც დაუკრავთ მუსიკას. “ეს იტალიელები!”, ალბათ ასე ამბობდით, როდესაც აივნებიდან მომღერალს გვხედავდით. მაგრამ ჩვენ ვიცით, რომ ერთმანეთის გამამხნევებელ სიმღერებს თქვენც იმღერებთ. და როდესაც “I will survive”-ს ჩართავთ, ჩვენ გიყურებთ და დაგიქნევთ თავს, როგორც ვუჰანის მაცხოვრებლები, თებერვალში თავიანთი ფანჯრებიდან რომ მღეროდნენ, გვიქნევდნენ თავს ჩვენ. ბევრი თქვენგანი იმ ფიცით დაიძინებს, რომ როგორც კი კარანტინი დასრულდება, პირველი რასაც იზამენ განქორწინების განაცხადის შევსება იქნება. ბევრი ბავშვი ჩაისახება. თქვენი ბავშვები სკოლაში ონლაინ ივლიან. თავს მოგაბეზრებენ, მაგრამ თან დიდ სიხარულსაც მოგანიჭებენ. ასაკოვანი ადამიანები თინეიჯერებივით დაუმორჩილებლები გახდებიან: მათთან ბრძოლა მოგიწევთ იმისთვის, რომ სახლიდან არ გაუშვათ, რადგან არ დაინფიცირდნენ და არ მოკვდნენ. შეეცდებით რომ არ იფიქროთ მარტოხელა გარდაცვლილებზე ინტენსიურ განყოფილებებში. მოგინდებათ ვარდის ფურცლებით მოფინოთ სამედიცინო მუშაკების თითოეული ნაბიჯი. გეტყვიან, რომ საზოგადეობა საერთო ძალისხმევით არის გაერთიანებული და თქვენ ყველა ერთ ნავში ხართ. მართალი იქნება. ეს გამოცდილება საბოლოოდ შეცვლის წარმოდგენას თუ როგორ აღვიქვამთ თავს – ინდივიდუალურად, თუ როგორც მთელის ნაწილს. მიუხედავად ამისა, თვაშისაცემი იქნება კლასობრივი განსხვავება. ლამაზ, ბაღიან სახლში გამოკეტვა, არ იქნება ისეთივე, როგორიც მჭიდროდ დასახლებულ ბინებში. არც სახლიდან მუშაობა და სამსახურის დაკარგვა იქნება ერთნაირი. ის ნავი, რომლითაც ეპიდემიის დასამარცხებლად ერთად იმგზავრებთ არ გამოიყურება ყველასთვის ერთნაირად, არც არის ერთი ყველასათვის: არც არასოდეს ყოფილა. რაღაც დროს მიხვდებით, რომ ძნელია. შეგეშინდებათ. თქვენს შიშებს ძვირფას ადამიანებს გაანდობთ, ან თქვენთვის შეინახავთ, რომ ისინი არ დაამძიმოთ. ისევ შეჭამთ. ჩვენ იტალიაში ვართ, და ეს არის ის, რაც ვიცით თქვენს მომავალზე. მაგრამ ეს მომავალი ადვილი განსაჭვრეტია. თუ ჩვენს მზერას შორეულ მომავალზე მივაპყრობთ, მომავალზე რომელიც უცნობია თქვენთვისაც და ჩვენთვისაც, მხოლოდ ერთი რამის თქმა შეგვეძლება: როდესაც ეს ყველაფერი დამთავრდება, სამყარო არასოდეს იქნება ისეთი, როგორიც იყო. #news

9 მაისს პოსტსაბჭოთა ქვეყნები ფაშიზმზე გამარჯვების დღეს აღნიშნავენ. ამ დროს იმართება აღლუმები, ომის ვეტერნები და საჯარო მოხელეები მემორიალს პატივს მიაგებენ, გამოდიან სიტყვით, იხსენებენ დღეს, როდესაც საერთო ძალებით მტერზე გამარჯვება მოიპოვეს, თუმცა ამ საყოველთაო გამარჯვების ფონზეც ისმის რამოდენიმე კითხვა. რატომ 9 მაისი და არა 8 მაისი? უნდა აღნიშნონ ომის ვეტერანებმა ეს დღე ? მნიშვნელოვანია ჩვენთვის ? ევროპა ? რუსეთი ? შევეცდები ამ კითხვებზე პასუხი გაგცეთ. ცნობილია, რომ რეალურად, კაპიტულაციას 8 მაისს მოეწერა ხელი, თუმცა საბჭოთა კავშირში ამ დროს 9 მაისი, კონკრეტულად 01:01 წუთი იყო. სწორედ ამიტომ ევროპა ამ დღეს 8 მაისს აღნიშნავს, ხოლო პოსტ საბჭოთა სივრცე 9 მაისს. ჩნდება პროტესტი, რადგან საზოგადოების ერთ ნაწილს ევროინტეგრაცია სურს, ამიტომ "რუსეთის საზიარო" დღესასწაულს ეწინააღმდეგება. მეორე მხრიდანაც, ისმის საკმაოდ ლეგიტიმური არგუმენტი, რომ ეს დღე ყველაზე მნიშვნელოვანი სწორედ ომის ვეტერნებისთვისაა და ამიტომ, არ შეიძლება მათი მეხსიერებისა და ღვაწლის - დღესთან ერთად "გადატანა". მეორე ნაწილია ახალგაზრდების ჯგუფი, რომლებიც კატეგორიულად ეწინააღმდეგებიან "რუსეთთან საზიარო" დღესასწაულის აღნიშვნას და ამ პროტესტს საკმაოდ რადიკალური გზით გამოხატავენ. დაფიქსირდა ფაქტები, როდესაც 9 მაისს, მსვლელობის დროს, ეს ახალგაზრდები, მემორიალთან ვეტერნების შეკრებას აპროტესტებდნენ. ამბობდნენ, რომ ეს რუსეთის მხარდაჭერისა და ოკუპაციის შეურაცხყოფის სიმბოლოა. თუმცა, აქ აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ მეორე მსოფლიო ომის ვეტერნები, მათ შვილებთან ერთად იბრძოდნენ ოკუპანტი რუსეთის წინააღმდეგ, სწორედ ამიტომ, არ შეიძლება ამ ადამიანებს "რუსეთუმეები" ვუწოდოთ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ისტორიული ფაქტების გამო, მაშინ საქართველო სსრკ ნაწილი იყო და მათ სწორედ ამ "კავშირის" სახელით უწევდათ ბრძოლა. საქართველოს ყველა ხელისუფლება 9 მაისის აღნიშვნის დროს აცხადებს, რომ ისინი არა სსრკ გამარჯვებას, არამედ საქართველოს მოქალაქეთა ღვაწლისა და შრომის დასაფასებლად აღნიშნავენ ამ დღეს. საქართველო თავისი ადგილმდებარეობის გამო ყოველთვის რთულ ვითარებაში იმყოფებოდა, ერთი მხრივ განვითარებული ევროპის საჭიროება დგას, ხოლო მეორე მხრივ, ჩვენ გვყავს "ერთმორწმუნე" იმპერიალისტი მეზობელი, რომელიც საზღვრებს სულ უფრო აფართოვებს, გვართმევს მიწებს და საკუთარი შავი პროპაგანდის გამო დღემდე ინარჩუნებს გარკვეულ გავლენას. რუსეთი ოკუპანტია, დიახ ! ამას საქართველოს ყოველი მოქალაქე და ყოველი მებრძოლი აღიარებს ! თუმცა არ დაგვავიწყდეს, რომ საქართველო დღემდე მხოლოდ მისი მეორების დაღვრილი სისხლის გამო დგას ფეხზე ! სწორედ ამიტომ, მათი ღვაწლი და თავდადება დასაფასებელია.#9მაისი #საქართველო #ომისვეტერანი #სსრკ #ფაშიზმი #გამარჯვება #TbilisiDaily

🕵️‍♂️ მეგობრებო გადადით 👉 სარაჯიშვილის იურიდიული ოფისის ფბ-გვერდზე და გაეცანით მორიგ დეტექტიურ გამოცანას. დაწერეთ სწორი პასუხი კომენტარებში თუ ვერ გამოიცნობთ Share 😀 🔍 სცადეთ გახსნათ დანაშაული 😎 🔻

ბოლო პერიოდში საზოგადოებრივი ცნობიერების ზედაპირზე ამოტივტივდა და თავისი მკაფიო გამოხატულება ჰპოვა აზრმა სათანადო საცხოვრისის შესახებ. თუმცა აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ამ პრობლემაზე მსჯელობის მასშტაბები ვიწრო დისკუსიებს არ გასცდენია, ვინაიდან მას არ მიუღია პოლიტიზირებული ხასიათი. ანუ, ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე შეიძლება ითქვას, რომ ქართული პოლიტიკური კონიუნქტურა, საცხოვრისს, როგორც ადამიანის ფუნდამენტურ უფლებას, არ აღიარებს და ეს საკითხი სიმბოლური პოლიტიკური წესრიგისგან მაქსიმალურად გამიჯნულია, მაშინ, როცა მსოფლიოს უმნიშვნელოვანესი საერთაშორისო აქტები და რიგი ქვეყნების კონსტიტუციები ამ უფლებას ნორმად აქცევენ. ჩვენთან ამას ერთადერთი ახსნა აქვს - თუ სახელმწიფო თავად აიღებს ხელში საბინაო პოლტიკის სტანდარტიზაციის მექანიზმებს, მაშინ იგი ამით შეურაცხყოფს „ბაზრის“ ლოგიკას, რომელიც თავისი მტაცებლური და ანტისაზოგადოებრივი ბუნებით, ბოლო 30 წლის განმავლობაში, სახელმწიფოებრივი განვითარების მთავარ და უპირობო დისკურსად იქცა. სანამ საბინაო პოლიტიკის აუცილებლობაზე დავიწყებთ საუბარს, საჭიროა თვალი გადავავლოთ პოსტსაბჭოთა პერიოდში ნეოლიბერალური რეფორმების შემდეგ განვითარებულ ისტორიულ კონტექსტებს. თუკი, მაგალითად, 1988 წლისთვის ურბანულ ნაწილში საბინაო რესურსის პროცენტულობა საჯარო და კერძო სექტორებზე 79/21 პროპორციით არსებობდა, პოსტსაბოთა პერიოდში ეს სურათი რადიკალურად შეიცვალა. დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში ერთ-ერთი პირველი კანონპროექტი პირველი ხელისუფლების მიერ ინიცირებლი „ბინების პრივატიზების შესახებ“ აქტი იყო, რომელმაც ნორმატიული სარჩულის მორგება ჩვენთვის კარგად ცნობილი ისტორიული კონტექსტების გამო ვერ მოახერხა. ამის შემდგომ, ცხადია, სამოქალაქო ომის დროს საბინაო პოლიტიკისთვის არავის სცხელოდა, ხოლო შევარდნაძის პერიოდში დაწყებულ პტივატიზაციის უსუსურ და უსისტემო ტალღას თან ერთვოდა საკანონმდებლო-ნორმატიული ბაზების მოშლა, ქალაქგეგმარებითი სტრატეგიების სრული კოლაფსი, კორუფცია და მტაცებლური სპეკულაციები. პრობლემამ არნახულ მასშტაბებს მიაღწია შეიაღაღებული კონფლიქტების შემდგომ დევნილთაა ნაკადის ზრდის გამო. სახელმწიფოს კი ამის პრევენციისთვის მკაფიო პოლიტიკა არ გააჩნდა. „ვარდების რევოლუციის“ შემდგომ იწყება ნეოლიბერალური რეფორმებისა და საბინაო სექტორში მასშტაბური პრივატიზაციის მორიგი ტალღა. საბინაო პოლიტიკაზე პასუხისმგებლობა სახელმწიფომ სრულად ჩამოიშორა და იგი კერძო ბიზნესს მიანდო, თავად კი ხელი მიჰყო დერეგულაციის პოლიტიკას, რამაც მალევე წარმოშვა ისეთი სიმპტომატური ხასიათის ნიშნები, რგორიცაა „დუმილი თანხმობის ნიშანია“ ან „ერთი სარკმლის“ პრინციპი. რის შედეგადაც გამარტივდა ადმინისტრაციული წარმოება, მოიშალა სამშენებლო სექტორზე ზედამხედველობისა და კონტროლის რეალური მექანიზმები. სწრაფი ტემპით შეიცვალა ურბანული სტრუქტურა, დერეგულაციამ ხელი შეუწყო მშენებლობის მასშტაბების უკონტროლო ზრდას, რის შედეგაცად ბაზარი სპეკულაციურმა სამშენებლო ბიზნესმა დაიკავა. ამის პარალელურად გაიზარდა კერძო პირების დაკრედიტების პრაქტიკა. რასაკვირველია, გაიზარდა იპოთეკური სესხების რაოდენობაც. სამშენებლო კომპანიებმა წინასწარ დაიწყეს ჯერ კიდევ დაუმთავრებელ მრავალსართულიან კომპლექსებში ფულის აღება. მარტივად რომ ვთქვათ, საბინაო პოლიტიკა გამოვიდა საჯარო ინტერესიდან და იგი დაეფუძნა „კერძო“ ლოგიკას - ადამიანს საკუთარი კეთილდღეობის შედეგად თავად უნდა მოეხერხებინა საცხოვრისის უზრუნველყოფა. თუმცა 2008 წელს საქართველო ერთდროულად აღმოჩნდა მსოფლიო ეკონომიკური და რუსეთ-საქართველოს ომის კრიზისის წინაშე, რომლის შედეგებიც კონკრეტულად საბინაო პოლიტიკის კუთხით სავალალო და მოუშუშებელი აღმოჩნდა. კრიზისის გამო მშენებლობის აბსოლუტურმა უმრავლესობამ სტაგნაცია განიცადა, ხოლო ის ათიათასობით ადამიანი, ვისაც წინასწარ ჰქონდათ ფული გადახდილი, ბინის გარეშე დარჩა. იქედან გამომდინარე, რომ დერეგულირებულ სექტორში კომპანიის შემოჭრა უკონტროლოდ ხდებოდა, ხოლო მათი პასუხისმგებლობის დაყენების მიზნით სახელწმიფო არანაირ ბერკეტს არ იტოვებდა, ფაქტობრივად შეუძლებელი გახდა სრული ზარალის აღრიცხვა. მიუხედავად წლების შემდგომ განხორციელებული ფასადური ცვლილებებისა, სამშენებლო ბაზარი ერთ-ერთ ყველაზე დაურეგულირებელ სექტორად რჩება საქართველოში. დამოუკიდებლობის ისტორიაში არც ერთი მოწვევის პარლამენტს დღის წესრიგში არ დაუყენებია საბინაო პოლიტიკის საკითხი და საკუთარ თავზე არ აუღია უსახლკაროდ დარჩენილ ადამიანებზე პასუხისმგებლობა. უსახლკარობა ამ დრომდე რჩება ქყვეყნის ერთ-ერთ უმთავრეს გამოწვევად. წესით პანდემიას უფრო მეტი აქტუალობა უნდა შეეძინა ამ საკითხისთვის, თუმცა, როგორც ჩანს, ჩვენი პოლიტიკური წრეები ისევ დუმილს ირჩევენ. დღესაც არ არსებობს მკაფიო და კონსტრუქციული გეგმა ამ პრობლემის გადასაჭრელად, ეს კი იმ სოციალურ კონტექსტში, როცა 1 კვ.მ ბინის ფასი დაახლოებით ორჯერ უფრო მაღალია ქვეყანაში არსებულ საშუალო ხელფასზე. უსახლკაროთა რაოდენობის დინამიკა დრამატულ ზრდას განიცდის. 2017 წლის მონაცემებით, მხოლოდ თბილისის მასშტაბით, 6000-ზე მეტმა პირმა მიმართა სახელმწიფოს უსახლკაროდ რეგისტრაციისთვის. ამ საკითხზე სახელმწიფოს მხრიდან არ განხორციელებულა შესაბამისი კვლევა. ამის მიზეზი კი შეიძლება ერთგვარი შიში იყოს. შიში იმისა, რომ სრულმასშტაბიანი კვლევის შედეგად მას უსახლკაროთა საგანგაშო რაოდენობა შერჩება ხელში. თუ შემოდგომაზე ვირუსის ახალი ტალღა დაიწყება, სიცივესთან ერთად კიდევ უფრო რთული გახდება მისი მართვა. მივიღეთ მკაფიო მოცემულობა - თუ არ გაქვს სახლი, ვერ შეძლებ თვითიზოლაციას, ხელების საათობრივად დაბანას, ვერ დაემალები ვირუსს და იქნები მისი გავრცელების პოტენციური წყარო. მსოფლიოში განვითარებულმა მოვლენებმა გვაჩვენა, რომ საბინაო პოლიტიკის მოგვარება არა უბრალოდ ჰუმანური აქტი, არამედ გარდაუვალი აუცილებლობის საგანი გახდა. აქ კი ჩნდება მარტივი კითხვა - ვინ უნდა იზრუნოს უსახლკაროებზე? პასუხი კი ასევე მარტივია. ჩვენ უკვე ვნახეთ სახელმწიფოს მიერ პასუხისმგებლობის ჩამოშორებისა და მისი კერძო სექტორზე გადაბარების პოლიტიკა როგორ შევიდა ჩიხში. ვნახეთ, თუ როგორ დამარცხა საჯარო ლოგიკის წინააღმდეგ კერძო ლოგიკა. პანდემიამ კი ეს სურათი კიდევ უფრო მკაფიოდ გადაგვიშალა თვალწინ. ვირუსის გამო მსოფლიომ სხვა რეალობაში გაიღვიძა - უფრო მეტი სოციალური პასუხისმგებლობის აუცილებლობის რეალობაში. ჩვენც ამ მსოფლიოს ნაწილი ვართ, ჩვენც უნდა ვიზრუნოთ კოლექტიური, ძლიერი სახელმწიფო ინსტიტუტებისა და სოციალური სერვისების მშენებლობაზე. მათ შორის იმ იდეაზეც, რომ საცხოვრისის ქონა ადამიანის ფუნდამენტური უფლებაა. გამოგვყევით Facebook-ზე: //