დავიღალე საკუთარ თავთან ამდენი ლაპარაკით, მას ყველაზე კარგად ესმის ჩემი, მაგრამ არასდროს მისმენს. დავიღალე საკუთარ თავთან ყოფნით, შენთან მინდა. ქუჩები სავსეა ვადაგასული ახალგაზრდებით. მე კი ღმერთმა იცის, როგორ ამომივიდა ყელში ამ ერთიდაიგივე გზებზე, ერთიდაიგივე მიმართულებით, ერთიდაიგივე სევდით, ერთიდაიგივე ტკივილებით, ერთიდაიგივე ტანსაცმლით სიარული, ჩემი სიყვარულიც კი მინდა შეიცვალოს უფრო მეტისკენ, მეც ისევ ის ვარ, ვინც გუშინ ვიყავი, გუშინწინ, მაგრამ ეს ძაფი ყოველთვის წყდება, თუ ჩემი სულის უფსკრულში ბავშვობის ამოსაყვანად ვუშვებ, მხოლოდ ტკივილი ეჭიდება და მთელი ძალით ქაჩავს თავისკენ. ახლა საავადმყოფოდან მოვდივარ, მოწევა ამიკრძალა ექიმმა, სხვა დანარჩენი არც არაფერი მახსოვს, ესეც იმიტომ გამახსენდა, რომ სიგარეტს მოვუკიდე. წვიმა რომ იყოს, გავიდოდი, ცას ავხედავდი და ვიოცნებებდი ამერბინა წვიმის წვეთებზე, როგორც ჩემი სახლის კიბის საფეხურებზე, ვიცი, რომ ეს ათიდან ათჯერ სისულელეა, მაგრამ თუ არ ხარ ნორმალური, არანორმალური ხარ და მორჩა. საკუთარი უბედობით, სხვას ვერ დაარწმუნებ ბედისწერის არსებობაში, ბედიც ისეთია, ერთხელ თუ დაგცინა, მერე ჩაბჟირება იცის, მე კი როცა ვითმენ, ჩემი სიჯიუტის იმედი უფრო მაქვს, ვიდრე ნებისყოფის. სულერთი იქნებოდა, არსებობს თუ არა ბედისწერა, მე რომ შენს ნებას მივყვებოდე, უფალო. ახლა კი ვდგავარ და როგორც სისხლიან ზვარაკს, ყელგამოღადრულ ოცნებებს გწირავ, მერე ისევ რომ თავი ვიმართლო და მათ არ ახდენასთან ერთად, ჩემი უღმერთობაც შენ დაგაბრალო, უფალო, რომ თუ ჩუმად ვარ, ეს სიჩუმეც არ არის წმინდა, რადგან ჩემმა სირცხვილმა შვა ის და არა ტკივილმა, რომ თუმცა მინდა დაგინახო, არ ვიცი როგორ დაგენახო, არ ვიცი რა უნდა გითხრა, რომ შენდამი სიყვარული, ადამიანებისგან შენთვის შენივე არსებობის დამტკიცება კი არ არის, არამედ იდეა, მარადიული სიცოცხლის წყაროს, რომელიც სადღაც მეთერთმეტე ციდან კი არ ეშვება, არამედ მათი გულიდან იღებს სათავეს. აი, ახლაც, ასე, უბრალოდ, ზიხარ, წერ ათასი დარდით და საფიქრალით დამძიმებული, მაგრამ იმ ერთ სიკეთის ნამცეცს რაც შენშია, მაინც იმხელა ძალა აქვს, რომ თუ გიტყდება, გულიც სინათლის სხივივით გიტყდება და კი არ კვდება, სიკვდილსაც კი აფერადებს მისგან წამსკდარი სიცოცხლე. სხვისი ნაწილი ხდება, შენგან დამოუკიდებლად აგრძელებს სუნთქვას. ღამით, ღრუბლებს მიღმა დანახული ვარსკვლავებია, საკუთარ სულის სიბნელეში ნაპოვნი სინათლის მარცვლები, ჰო მარცვლები და არა ნამცეცები, რადგან ისინი ისე შეგიძლია დარგო, როგორც ყვავილები, რომლებიც უსათუოდ ამოვლენ და გაიხარებენ. მიმიღე, მიმიღე ისეთი როგორიც ვარ, განა ესეც ლოცვა არ არის? მომაკვდავის არა, მაგრამ განა იმის უკანასკნელი სიტყვები არ არის, ვინც მის ცოდვებს ვერ მოერია? მინდა ჩემს თავსაც იგივე ვუთხრა, რაც ჩემს მეგობარს ვუთხარი სიკვდილის წინ. სანამ თვალის გახელა შეგვიძლია, სანამ ერთი ჩასუნთქვის ძალა მაინც გვაქვს, სანამ გვყავს ვინმე, ვინც შთაგვაგონებს ყოველგვარი შეუძლებლის შეძლებას, სანამ ის რაც გვაიძულებს საკუთარ თავზე ზრუნვას, სხვისადმი უსაზღვრო სიყვარულია, მჯერა, რომ არ დავმარცხდებით. ხომ იცი, რწმენა მთებს ძრავს და თვითონ ის აგებს ამ სიტყვებზე პასუხს, ვისგანაც ეს რწმენა მოდის, ჰოდა, თუ ყოველი განსაცდელი მისგანაა დაშვებული, მათი დაძლევაც ხომ მის მოწყალებაშია, იქნებ უფალიც ისე ელის ჩვენგან მისკენ გადადგმულ ნაბიჯს, როგორც ჩვენ ველით მისგან სასწაულს. ვფიქრობ და უფრო ვრწმუნდები იმაში, რომ ისეთი წვრილმანიც კი, როგორიც სხვისთვის მოდუღებულ ყავის ჭიქაში შაქრის ჩაყრაა, შეიძლება სიცოცხლის მიღმაც ეყოს საგზლად ადამიანს უფლისკენ მიმავალ გზაზე, რადგან მხოლოდ იმ კეთილს საქმეებს აქვს წონა, რომლებიც ჯერ არ აუწონიათ, რომლებიც მხოლოდ ღმერთმა იცის სინამდვილეში რამხელებია, რადგან მიწიდან ვარსკვლავებიც პურის ნამცეცებს ჰგვანან. განა მხოლოდ ადამიანებს... ყოველ დილით, ფანჯრის რაფაზე პურის დაფხვნილ ნამცეცებს რომ ვტოვებდეთ, ჩიტებსაც კი გაუჩნდებოდათ ჩვენი იმედი. სიყვარული ღმერთივითაა და მიუხედავად იმისა, რომ რწმენა უფრო გვაკლია, ვიდრე ემოცია, სიყვარულისგან უფრო ხშირად ვითხოვთ სასწაულს, ვიდრე უფლისგან, მაგრამ სიყვარული ვერასდროს იქნება იმდენად ნამდვილი, როგორც ქრისტეს ჭრილობები თომას შეხებისას. ოდესმე იმაზეც მივიღებთ პასუხს, სად წავა ჩვენი სული ჩვენივე სიკვდილის შემდეგ, მაგრამ ალბათ, მუდამ უპასუხოდ დარჩება კითხვა, სად წავიდა ჩვენი ბავშვობა...

ოდესმე დავწერ ისეთ ხალხზე ერთგულება რომ იციან, ისეთ მახინჯ ცოლებზეც დავწერ, კარგ ქმრებს რომ ღალატობენ, კარგ ქმრებზეც დავწერ, შვილების მოვლისგან გადაღლილი ცოლები რომ აღარ უყვართ, დავწერ შეუგნებელ მოაზროვნეებზე, აზრიან "გაუნათლებლებზე", რომლებსაც დრო არ ეყოთ სწავლისთვის იმ სამსახურის გამო, საიდან მიღებული ანაზღაურებითაც საჭმელს ყიდულობდნენ, დავწერ წიგნგადაშლილ შტერებზე, უდიპლომო გენიოსებზე, სოფელში დაბადებულ-გაზრდილ ინტელიგენტებზე, "ქალაქელ" მუქთახორებზე... დავწერ შენზე, როგორც კლოუნზე, რომელმაც მთელი თავისი ცხოვრება გაითამაშა. და ბოლოს, დავწერ ადამიანებზე, ნამდვილ ადამიანებზე ერთმანეთის ცხოვრების გალამაზება რომ სცადეს... გოდერძი ჩოხელი

ძალიან რომ იღლები. ძალიან რომ გტკივა. ძალიან რომ ცარიელდები. და რომ გგონია, მეტი აღარ შეგიძლია. გარედან არაფერი გეტყობა, მაგრამ სული კივის.. ეს დაზეპირებული ტკივილები. ეს განუკურნებელი მარტოობა. ეს შებრუნებული ზურგები. ეს რუტინული მიტოვებები. ეს ვერნათქვამი სიტყვები. ეს ვერგაღიმებული სახეები. ეს მარადიული სევდის შეგრძნებები. ყოველ ღამით, დაძინებამდე რომ ფიქრობ, არსად მიხვალ, სადაც არ გელოდებიან. არავის ნახავ, ვისაც არ ენატრები. არავის აპატიებ, ვინც მეორედაც იმავეს გააკეთებს. და ყველაფერს იგროვებ შიგნით. და ცხრაასჯერ ეუბნები საკუთარ თავს, რომ დაიღალე. და გეზარება სიცოცხლე. გეზარება საკუთარი თავი. მაგრამ არასდროს გეზარება წასული ადამიანების მობრუნება.მაგრამ არასდროს გეზარება მოღალატე ადამიანების მეცხრედ ნდობა. მაგრამ არასდროს გეზარება მათი მონატრება. და ყოველ დილით იწყებ ახალ ცხოვრებას, დგები ზურგით და აღარავის პატიობ. და აღარავის ელოდები. და აღარავინ გენატრება. მაგრამ როგორც კი ღამდება, როგორც კი რჩები საკუთარ თავთან მარტო, მძაფრდებიან ეს დღისით შემსუბუქებული, თითქმის დავიწყებული ტკივილები. და ხდები ზუსტად იგივე, ვინც ხარ. ზუსტად ისეთი, სულ რომ ტოვებენ. სულ რომ ენატრება. სულ რომ ელოდება. და იღლები. ძალიან იღლები. და ცარიელდები. ძალიან ცარიელდები. და ყველას ეუბნები, რომ ხარ კარგად. რომ არაფერი გიჭირს. და ინგრევიან, იშლებიან,ილეწებიან ეს იმედის სახლებიც. (იმედებიც ხომ ზუსტად იმიტომ არსებობენ, რომ გაცრუვდნენ) და აშენებ ხელმეორედ, ხელმეათედ, ხელმეასედ. ვერ ბედნიერდებიან ჩემნაირები.

თუ მენატრები, მე ვწვები და ღრმად ვხუჭავ თვალებს - ეს ერთადერთი გზაღა დამრჩა შენი დანახვის. ქუთუთოს თოვლზე გავს სიზმარი ცხადის ნაკვალევს, რომელიც დილით ისევ წყდება და ჩემი სახლი დილით ფარდების შეღამდება ნაცნობი ფრთებით, შენ კი გვერდს იცვლი, მაჯა თითქოს გიცემს უგულოდ - რადგან ხანდახან მარტოობა ისე გინდება, საკუთარ ლანდსაც სიძულვილის ეჭვით უყურებ. და გახსენდება, სადღაც აქვე არის სამყარო, და გახსენდება, სანამ ჩემთვის ვნახავდი ზეწარს - გზაზე, რომელზეც მივდიოდი, ჭორი დაყარეს - უკან დაყარეს - ფეხის ნაცვლად, ჩრდილი გამეჭრა. და ახლა ვკვდები, საფეთქელი ლულას მივადე, არ მენანება მოუმკელი ჩემი სიბერე - რადგან სიკვდილი ადვილია, როცა ცივა და ცა ლამაზია და იქ ღმერთის ყოფნას იჯერებ.

..

ეს მომნატრებია ძალიან ❤️ . ლეუშერისწყალს გამოყვება შენი სურნელი და ცხენისწყალით დამეწევა სადღაც რიონთან... დავეწაფები როგორც გიჟი, როგორც სულელი, სუნთქვას, მონაბერს შენი თმების რხევის სიოდან. ვიცი, მივიწყებ... ისიც ვიცი, აღარ გაბოდებს ჩემი სახელი, გესიზმრები უფრო ხალვათად, აღარ აძინებ ჩემი ლექსით ციცქნა დალოდებს და გრძელ ღამეებს ჩემზე დარდის არ წნავ კალათად და თუ იქნებ და სადღაც მაინც შემოგრჩი ფიქრად: მკერდზე, მკლავებზე ან ბაგეზე ან თუნდაც ყელში, გზაზე, რომელზეც განშორება ჩაგვიდგა ტიხრად ფრთხილად იარე – ჩემი გული გიჭირავს ხელში! ლეუშერისწყალს გამოყვება შენი სურნელი და ცხენისწყალით დამეწევა სადღაც რიონთან...

ერთი საღამო აუცილებლად იქნება ასეთი: არ უპასუხებ ჩემს ზარებს და სახლში მოხვალ გვიან; იტყვი- არ მესმოდაო, გაბრაზდები- პატარა ხომ არ ვარო?! მე პირს მოვკუმავ და არაფერს ვიტყვი. შენ კი, გაგიხარდება, რომ მე ვეჭვიანობ, ვნერვიულობ ან რამე მსგავსი, მაგრამ შემჩნევით- არაფერს შეიმჩნევ. იმ ღამით, მე ჩვეულებრივ წავიკითხავ ძილის წინ ლოცვებს, მშვიდად და ოდნავ ხმამაღლა, როცა ზუსტად ვიცი, რომ კარს უკან დგახარ და - მისმენ. იმ ღამით, ჩვენ შეთქმულებივით ჩავწვებით საწოლში, მე- კუთხისკენ მივიწევი და ზურგს მოგაქცევ; შენ- ერთ ხანს დამელოდები და როცა მიხვდები, რომ სულაც არ ვაპირებ , ტრადიციულად გითხრა: "შენს ნებაზე იძინე..." ოდნავ გაბრაზებული და ოდნავ ნაწყენი- გამორთავ შუქს.. ცოტა ხნის შემდეგ, შენი მშვიდი, თანაბარი სუნთქვა გააპობს ჰაერს. მე ფრთხილად გადმოვბრუნდები შენკენ და კიდევ უფრო ფრთხილად შემოგიკეცავ - ნახევრამდე გადახდილ საბანს. მერე ჩუმად, ისე, რომ ვერც მე გავიგო- გისურვებ ტკბილ ძილს და რატომღაც, ყველაზე გულუბრყვილო შიშით- შემეშინდება შენი დაკარგვის... მეორე დილით, შენ მადლობას გადამიხსი საბნის გასწორებისთვის და მეტყვი: რომ ეს ერთადერთი ღამე იყო, როცა მე ძილინებისა გისურვე და შენ მაინც არ გძინებია..

სიყვარულის ინსტრუქციები 1. ნუ დაიჯერებ, რომ ღამეებს ვათენებ შენთვის. 2. ნუ დაიჯერებ, რომ ღრუბლებში ვიცხოვრებთ მუდამ. 3. ნუ დაიჯერებ, რომ ცამდე სწვდება ჩემი სიყვარული. 4. ნუ დაიჯერებ, რომ თავს მოვიკლავ, თუ სადმე წახვალ. ნუ დაიჯერებ, რადგან მიყვარხარ. . 1. სიყვარული ძილს უნდა ჰგავდეს, დაგეძინოს და არ გაგეღვიძოს და მერე ერთად გამოვთალოთ საგზლად სიზმრები. ამიტომაც არ ვათენებ ღამეებს შენთვის. 2. სიყვარული მიწაზე უნდა ეგდოს, მიწას სუნთქავდეს, თორემ ერთხელ ჩაგივლის და ვეღარ გიცნობს, ვეღარ გვიყნოსავს - ჩვენ - მიწისგან შექმნილ არსებებს. ამიტომაც არ ვიცხოვრებთ მუდამ ღრუბლებში. 3. როგორ უნდა გაზომო სიყვარული, როცა ნაბიჯებით ითვლი. ნაბიჯებით ითვლი და მუხლი გეკეცება სანამ მიაღწევ. ამიტომაც, არავინ იცის მისი სიგრძე. ამიტომაც, ნუ დაიჯერებ რომ ცას წვდება სიყვარული, თუნდაც მეათეს. 4. ხან სიყვარული ისე მაღლაა - თავის მოკვლაც აღარ გინდება, ამოსული სულიც ვერ შეწვდება იმ სიმაღლეებს. ამიტომაც შენს თავში ზიხარ, მოწყენილი. უიარაღო. ამიტომაც არ მოვიკლვ თავს შენთვის, ამიტომაც - რადგან მიყვარხარ.

დიღომი დღეს :დ

გაგოშა.