აფხაზეთის დაკარგვა და რუსეთის მიერ პროვოცირებული ომი ერთ-ერთი ყველაზე მტკივნეული თემაა ქართველებისთვის. ყოველთვის უნდა გვახსოვდეს ჩვენი ომის გმირები, რომლებიც ყველაფრის მიუხედავად, ბოლომდე იბრძოდნენ ჩვენი მიწის დასაცავად და არ დახარეს თავი იმპერიალისტი რუსეთის წინაშე. დღეს წარმოგიდგენთ ინტერვიუს აფხაზეთის ომის ვეტერან, თემური ცაავასთან, რომელიც 23-ე მექანიზირებულ საზენიტო დევიზიონში იბრძოდა. -ომის დაწყებამდე, რა ვითარება იყო აფხაზეთში ? თითქოს ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო, მეც ინსტიტუტში ვსწავლობდი, ადამიანებს შორის არ იყო დაძაბულობა, თუ არ ჩავთვლით კონკრეტული პროვოკატორების საქციელს. რაც შეეხება პოლიტიკურ ვითარებას, აშკარად იგრძნობოდა დაძაბულობა. უკვე მაშინ, რუსეთის მიერ პროვოცირებული პოლიტიკა მიმდინარეობდა. თითქოს აფხაზებს დააჯერეს, რომ ბატონები არიან და სურდათ, რომ ე.წ "დამოუკიდებლობა" მიეღოთ. იყო აფხაზებში ისეთი რადიკალი სეპარატისტები, რომლებიც ითხოვდნენ აფხაზეთის გამოყოფას საქართველოს შემადგენლობიდან და ცალკე რესპუბლიკის შექმნას. თუმცა ეს აზრი თავში მათ თვითონ არ მოსვლიათ, არამედ ასე დააჯერეს. -თქვენი აზრით, რისი ბრალი იყო პოლიტიკური დაძაბულობა და ვინ იყო ამის მთავარი მიზეზი ? მე ვფიქრობ, რომ დაძაბულობა ინსპირირებული იყო რუსეთის მხრიდან, მათი იმპერიალისტური პოლიტიკის გამო. მათი დევიზია დაშალე და იბატონე. არ მოსწონდათ, რომ საქართველოზე ძალაუფლება დაკარგეს, დამოუკიდებლობა რომ მივიღეთ ამდენი წლის შემდეგ, სწორედ ამიტომ, ყველა შესაძლო ხერხით ცდილობდნენ შუღლი გამოეწვიათ ჩვენში. ხდებოდა პროვოკაციული ქმედებები, აი მაგალითად, რამდენიმე სარკინიგზო ხიდის აფეთქება მოხდა, უშუალოდ ერთი მათგანი იყო ჩვენი სოფლის ტერიტორიაზე, როგორც მახსოვს, ეს აფეთქება დილით ადრე მოხდა. გარდა ამისა, შეიქმნა აფხაზეთის შეიარაღებული ძალების ჯარი, რომელიც არ ემორჩილებოდა საქართველოს ცენტრალურ ხელისუფლებას. -ომის გამოცხადების დროს, რა ვითარება იყო თქვენს ოჯახში, სოფელში, აღგვიწერეთ თქვენი ფიქრები და განცდები. ოჯახი, ისევე როგორც მთელი სოფელი დაძაბული იყო. გვქონდა შიში, რომ ოჯახში სამეგობროში და ა.შ. მსხვერპლი არ ყოფილიყო. ყველაფერს ისიც ემატებოდა, რომ რთული იყო იმ ადგილების განადგურების ყურება, სადაც ვიზრდებოდით, ვატარებდით დროს, ვმუშაობდით, ვშრომობდით. ჩვენი შრომით შექმნილი თითოეული ნაწილი ჩვენს თვალწინ იწვოდა და ნადგურდებოდა. ჩვენ, მეომრებს უკან არ დაგვიხევია, ვიბრძოდით მხოლოდ ერთი იდეით, რომ არ დაგვეთმო ჩვენ მიერ ნაშენები ტერიტორია ტერორისტი რუსებისათვის. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ომში მეომრებს არაფრის შიში არ გვქონდა და ბოლომდე ვიბრძოდით. -რა ვითარება იყო ჯარისკაცებში? ჯარი მეტ-ნაკლებად მომარაგებული იყო იარაღით და ტყვია-წამალით, თუმცა ამაზე მნიშვნელოვანია ის საბრძოლო სული, რომელიც ჩვენ გვქონდა. არ გვეშინოდა სიკვდილის, რადგან სამშობლოს დასაცავად და ჩვენი ოჯახების დასაცავად ყველაფრისთვის მზად ვიყავით. ჩვენთვის პრიორიტეტი იყო ჩვენი ქვეყნის ტერიტორია, რომლებზეც რუსებს არ აქვთ უფლება იბატონონ. ჩვენი მთავარი მიზანი იყო, რომ ომი მშვიდობიანად დასრულებულიყო და არ ყოფილიყო ქართველებს შორის დიდი მსხვერპლი. ჩვენ ვებრძოდით ჩრდილოეთიდან წამოსულ მტრებს, რადგან სწორედ მათი მიზეზით მოხდა ყველაფერი. -ომის დროს განვითარებული მოვლენებიდან რას გაიხსენებდით ? დროებითი "პერემირია" იყო. გუმისტაზე, სადაც ჩვენ პოზიციებს ვამაგრებდით, მეორე მხარეს აფხაზური ძალები იდგა. ვაკვირდებოდით, როგორ დადიოდნენ ტერიტორიაზე აფხაზები და რუსები, თუმცა ტყვია "პერემირიას" დასრულებამდე არ გასროლილა. შემდეგ მოხდა ის, რასაც არ ველოდით. აღმოჩნდა, რომ "პერემირია" ტყუილი იყო, ჩვენ დაგვათმობინეს იარაღი, შეგვასუსტეს, იმედი გაგვიჩინეს და ამ დროს ისევ გაიხსნა ცეცხლი. ჯარისკაცები რთულ ვითარებაში აღმოვჩნდით და ამ დროს მხოლოდ საბრძოლო სული საკმარისი არ აღმოჩნდა, რადგან ჯარის მობილიზაცია მთლიანად ვერ მოხდა, მძიმე არტილერია თითქმის გაყვანილი იყო სოხუმიდან, ჩვენ იმით ვიბრძოდით, რაც იქამდე გვქონდა შერჩენილი და ასე ვიცავდით სოხუმს, თუმცა როგორც უკვე აღვნიშნე, ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა. -რა გზით დატოვეთ აფხაზეთის ტერიტორია? მე პირადად და ჩემი ბატალიონის ბიჭები, სოხუმის დაცემის მეორე დღეს სვანეთის გზით გადმოვედით. არ მახსოვს რამდენი დღე მოვდიოდით, იყო საშინელი სიცივე, განსაკუთრებით ღამის საათებში, არ გაგვაჩნდა არანაირი პროდუქტი. ხალხი სწორედ ამ გზით მოდიოდა. სამწუხაროდ გადმოსვლის დროს ბევრი გარდაცვლილიც ვნახე. -როგორი შეგრძნება იყო საკუთარი სახლ-კარის დატოვება ? საშინელი შეგრძნება იყო, არ მჯეროდა რომ სახლ-კარი დაკარგული იყო. მაშინაც, და ახლაც მჯერა, რომ აუცილებლად დავუბრუნებთ ჩვენს მიწა-წყალს. სულ ის შეგრძნება მქონდა, რომ ეს დროებითი იყო. -ახლა რას ფიქრობთ აფხაზეთზე და როგორ შეაჯამებდით მთელ ბრძოლას ? ვფიქრობ, რომ ომი არ უნდა მომხდარიყო, ჩვენ უნდა გვეპოვა საერთო ენა და აუცილებლად ვიპოვიდით ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეებთან, რომ არა პროვოკატორი, ჩრდილოეთიდან წამოსული ტომები, აფსუები, რუსები და ის ადამიანები, ვისაც ჩვენ მიერ ნაშენები სახლ-კარის დაპატრონება სურდა. ჩვენ, ქართველებს ეს არ უნდა დაგვეშვა. მე ახლაც მჯერა, რომ აფხაზეთს დავიბრუნებთ, რადგან მე დაკარგულად ვერ ჩავთვლი იმას, რაც ჩემი ნებით არ დამითმია !#აფხაზეთი #საქართველო #რუსეთიოკუპანტია #ომი #ვეტერანი #პოლიტიკა #გმირები

სოციალური დისტანცირებისა და იზოლირების საჭიროებებიდან გამომდინარე, ცოტა ხნით, ჩვენი ცხოვრების წესი შეიცვალა, რაც ერთგვარ შფოთვას უკავშირდება. ის აქტივობები, რომელიც ჩვენს ყოველდღიურობას აქამდე აწესრიგებდა, რუტინულსა და განჭვრეტადს ხდიდა მას, ფაქტობრივად, აღარ არსებობს. ჩვენ ვეღარ დავდივართ ოფისებში, ბარებში, კლუბებსა თუ ბიბლიოთეკებში. ვეღარ ვნახულობთ მეგობრებს, ვეღარ გავდივართ ლანჩზე საყვარელ კაფეში და ა.შ. მიუხედავად იმისა, რომ ყველამ ვიცით ამ შეცვლილი ყოველდღიურობის დროებითობა, მაინც ვერ ვგრძნობთ თავს კომფორტულად და კმაყოფილების განცდის მიღწევაც სულ უფრო რთული ხდება, მიუხედავად იმისა, თუ რამდენად კარგად ვიხარჯებით გონებრივად/შემოქმედებითად. სწორედ ამიტომ, საჭიროა ვიყოთ მღვიძარებაში (მაინდფულნესი), რაც ნიშნავს, რომ შევძლოთ სიფხიზლით შევხედოთ ჩვენს განცდებს, ჩვენს თავს და გავაცნობიეროთ ის, თუ რას ვგრძნობთ კონკრეტულ მომენტში. კორონავირუსის პანდემია და მისი თანმდევი დისკომფორტები ადამიანებზე სხვადასხვაგვარად მოქმედებს, თუმცა სტრესი და შფოთვა უმეტესობისთვის დამახასიათებელი სიმპტომებია. სოციალური ქსელების სქროლვა სიმშვიდესა და მღვიძარებას ვერ მოგიტანთ, ამის მიღწევისთვის, აუცილებელია საკუთარ თავზე გარკვეული პასუხისმგებლობის აღება. იმის გაცნობიერება, რომ თუ განჭვრეტადობის განცდის შემქმნელ რიტუალებს თვითონ არ შევქმნით, ახალ მოცემულობაში ადაპტირება უფრო რთული იქნება. ამ კუთხით, არსებობს დამხმარე აპლიკაციები, რომლებსაც შეუძლიათ ყოველდღიური, ფსიქიკისთვის საკეთილდღეო პრაქტიკების შემუშავებასა და დანერგვაში დაგვეხმარონ. ქვემოთ, ჩამონათვალის სახით შემოგთავაზებთ 5 აპლიკაციას, რომელთა უმეტესობამაც, კორონავირუსის გავრცელების საფრთხისა და თვითიზოლაციის საჭიროების კვალდაკვალ, უფასო გახადა რიგი სერვისები და ამასთან, შეიმუშავა სპეციალური პროგრამები COVID-19-თან დაკავშირებული შფოთვის შესამცირებლად. Ten Percent ეს არის შესაფერისი აპლიკაცია, თუ მინიმალური დოზით აპირებთ დაიწყოთ. აპლიკაციას აქვს პრემიუმ ვერსიაც, თუმცა ბაზისური კურსი, რომელიც მოიცავს ვიდეობსა და სესიებს, უფასოა. აქ შეგიძლიათ აირჩიოთ მედიტაციის გაკვეთილი იმის მიხედვით, თუ რამდენი დროის გამოყოფას აპირებთ ამისთვის – რამდენიმე წუთიდან რამდენიმესაათიან მედიტაციამდე, ინსტრუქტორთან ერთად. აქვეა უფასო ყოველდღიური კონტენტი, რომლის გამოყენებაც დამოუკიდებლად შეგიძლიათ. მათ შორის, სპეციფიკური და ერთ-ერთი ახალი მიმართულება არის კორონავირუსით გამოწვეულ შფოთვასთან გამკლავება. აპლიკაციაში შეხვდებით უფასო მედიტაციის კურსებს, რომლებიც განსაკუთრებით, სამედიცინო პერსონალისთვისაა განკუთვნილი. ამ უკანასკნელებში, ანუ მათში, ვინც კორონავირუსის მქონე პაციენტების მკურნალობასა და მოვლაში არიან ჩართულები, COVID-19-ით გამოწვეული სტრესი და შფოთვა გაცილებით დიდია, ვიდრე იზოლაციაში მყოფ ადამიანებში. iOS-ისა და Android-ის ოპერაციულ სისტემებზე მომუშავე მოწყობილობებისთვის, აპლიკაციის გადმოსაწერ ბმულს აქვე დაგიტოვებთ – App Store, Google Play Headspace შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ეს არის აბონიმენტი თქვენი გონების სავარჯიშოდ. აპლიკაციაში ყველასთვის არსებობს განყოფილება რამდენიმე უფასო მედიტაციის სახელმძღვანელოთი, ასევე სპეციალიზებული რესურსები მუშაობისა და განათლების მიმართულებით. თუმცა, ეს აპლიკაცია უფრო მეტ შესაძლებლობას ჯანდაცვის სფეროს წარმომადგენლებს სთავაზობს. კერძოდ, იმ ადამიანებს, რომლებიც აშშ-ში კორონავირუსთან ბრძოლაში არიან ჩართულები, იქნება ეს მედპერსონალი, თუ ექიმები. მათ აქვთ უფასო წვდომა აპლიკაციის პრემიუმ ვერსიაზე. უნდა აღინიშნოს ის, რასაც კომპანიაში ამბობენ – ისინი ეძებენ გზებს, აშშ-ს ფარგლებს გარეთაც შეძლონ ამ სერვისის უფასოდ მიწოდება ჯანდაცვის სფეროში მომუშავე ადამიანებისთვის. აქვეა აპლიკაციის გადმოსაწერი ბმულები – App Store, Google Play Calm ეს არის ერთ-ერთი პოპულარული აპლიკაცია მედიტაციისა და მღვიძარების (მაინდფულნესის) მიმართულებით. ეს არის ონლაინ რესურსი, რომლის გუნდმაც მიიღო გადაწყვეტილება, COVID-19-ის გავრცელების პერიოდში, მისი ყველა მიმართულება უფასო ყოფილიყო. მეტიც, ამ რესურსზე შეგიძლიათ წვდომა გქონდეთ მაშინაც კი, თუ არ გადმოწერთ აპლიკაციას, ან არ შეხვალთ თქვენს ანგარიშში, ანუ ვებგვერდზეც. მღვიძარებისა და მედიტაციის სავარჯიშოები სხვადასხვა ხანგრძლივობისაა, აქვეა ერთგვარი გაწელვის სავარჯიშოები „მშვიდი სხეულისთვის“. ამ სავარჯიშოების გამოყენება შეგიძლიათ მაშინ, როცა სამსახურიდან სახლში ბრუნდებით. უფრო სწორად, იზოლაციისას, თუ დისტანციურად მუშაობთ, სამუშაო დრო მთავრდება, თქვენ უნდა დაკეცოთ ლეპტოპი და შექმნათ ერთგვარი რიტუალი, რომელიც თქვენთვის როგორც ფიზიკურ, ასევე გონებრივ დონეზე, სამსახურიდან სახლში დაბრუნებას მოასწავებს. Calm-ზე ასევე შეხვდებით რესურსებს ბავშვებისთვის, აქვე შეძლებთ „დაესწროთ“ „ჭამე, ილოცე, შეიყვარეს“ ავტორის – ელიზაბეტ გილბერტის საუბრებს შემოქმედებითობაზე, აქვეა მოწოდებები ნახევარსაათიანი ძილის ვარჯიშის შესახებ და ა.შ. რესურსი ხელმმისაწვდომია ინგლისურ, ესპანურ, გერმანულ, ფრანგულ, კორეულ და პორტუგალიურ ენებზე. აპლიკაციის გადმოწერა კი შემდეგი ბმულებიდან შეგიძლიათ – App Store, Google Play. ეს აპლიკაცია, დასაწყისისთვის, ბავშვებისთვის და მათი მშობლების/მასწავლებლებისთვის შეიქმნა. თუმცა, ახლა ეს არის უფასო და ყოვლისმომცველი რესურსი ყველასთვის. ის მოიცავს 41 სესიას, მღვიძარების 10 მოდულის გათვალისწინებით.Tbilisi #android #apple

წლები მიდის, ეპოქები იცვლება. თაობებიც ერთმანეთს ანაცვლებენ, მაგრამ თაობათა შორის ჩაუტეხელი ხიდის როლს დღემდე შეუცდომლად ასრულებს კულტურა. ხელოვნების უკვდავი ნიმუშები უცვლელ ემოციას აღძრავს ერთმანეთისაგან საუკუნეებით დაშორებულ ადამიანებში. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, ხელოვნების ისეთი დარგისთვის, როგორიცაა თეატრი, საკმაოდ რთული აღმოჩნდა ტექნოლოგიური მიღწევების პოქაში ძველი დიდება შეენარჩუნებინა. დიდებაში მოვიაზრებ აუდიტორიის სიმრავლეს, თორემ სპექტაკლის ფასეულობას ცხადია ეს უკანასკნელი არ და ვერ შელახავდა. რატომღაც ისე ხდება, რომ ჩვენი თაობა დროს ისე ვფლანგავთ, თეატრისთვის იშვიათად თუ მოვიცლით ხოლმე. სამწუხაროდ, სცენაზე გაცოცხლებული ისტორიების ხშირი ხილვით ვერც მე დავიკვეხნი, თუმცა იშვიათ შემთხვევაშიც მიღებული ემოციების მოზღვავებული რაოდენობა, წლების მანძილზე არ ქრება. ბოლო სპექტაკლზეც კონკრეტული პროექტის ფარგლებში აღმოვჩნდი. თეატრთან მისულს უფროსი თაობის წარმომადგენლები დამხვდნენ. იქვე შევნიშნე სკოლის მოსწავლეები, რომლებიც ხელმძღვანელობას წამოეყვანა წარმოდგენაზე დასასწრებად. იმ დღეს თეატრში რეჟისორმა გოჩა კაპანაძემ შეგვკრიბა. სპექტაკლი მოხუცთა თავშესაფარზე გვიამბობდა, სადაც ძველ მსახიობებს მოეყარათ ერთად თავი. „მოხუცთა ჯამბაზები“ აფრიკელი სცენარისტის რონალდ ჰარვურდის პიესის მიხედვითაა შექმნილი. იგი 1999 წელს დაიწერა. აქვე აღვნიშნავ, რომ პიესის ავტორს 2003 წელს ოსკარი აქვს მიღებული ფილმ „პიანისტის“ სცენარისთვის. რაც შეეხება სპექტაკლს, იგი საქართველოში პირველად 2008 წელს რუსთაველის თეატრში იხილა მაყურებელმა და მას შემდეგ მისი ყველა დადგმა ანშლაგით მიმდინარეობს. საინტერესო დეტალია ისიც, რომ პიესის მიხედვით მხოლოდ და მხოლოდ ოთხი გმირი თამაშობს, მაგრამ ქართველმა რეჟისორმა რამდენიმეს დამატება გადაწყვიტა. აქ თქვენ ნახავთ ყველასათვის საყვარელ მსახიობთა ერთობას. მარტო კახი კავსაძე რად ღირს, სხვა ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ. ყველასათვის საყვარელ არტისტს გვერდს უმშვენებენ: ჯემალ ღაღანიძე, მარინა ჯანაშია და მარინა კახიანი. გურამ საღარაძისა და მედეა ჩახავას გარდაცვალების შემდეგ კი მათი როლები თენგიზ გიორგაძემ და მანანა გამცემლიძემ შეითავსეს. ახლა კი ცოტა რამ სიუჟეტზეც რომ ვთქვათ. როგორც უკვე ვახსენე, მოქმედება მოხუცთა თავშესაფარში ვითარდება, სადაც ერთად მოიყარეს თავი ხელოვანებმა. ძირითადად კი ძველმა მსახიობებმა და ოპერის მომღერლებმა. მაყურებლისგან დავიწყებული მსახიობები ოჯახის წევრებმაც უარჰყვეს და ახლა ერთად უწევთ ცხოვრების სირთულეების დაძლევა. მუდმივი კამათი, ერთმანეთის მიმართ თითქოს და ზიზღით ნათქვამი სიტყვები საბოლოოდ იცვლება და საერთო მიზნისკენ მოხუცი ჯამბაზები ერთად მიდიან. თითოეულის ოცნება აქ მხოლოდ და მხოლოდ ძველი დიდების დაბრუნება და იმის განცდაა, რასაც სცენაზე დგომისას გრძნობდნენ ხოლმე. თუნდაც ერთხელ მაინც დაკრული ტაში მათთვის უდიდესი ბედნიერების მომტანი იქნება. სწორედ ამ მიზნით მოხუცთა თავშესაფარში მცხოვრები მსახიობები ბოლოს საერთო სურვილის ირგვლივ ერთიანდებიან და სპექტაკლს დგამენ. ბევრი დაბრკოლება, მუდმივი იმედგაცრუება, კამათი - რთული გზის გავლის შემდეგ მიღწეული მიზანი და მოხუცების უდიდესი სიხარული. განცდილი ემოციები, რომლებიც ასმაგად უფრო გამძაფრებული ფორმით აღწევს მაყურებლამდე და დაუვიწყარს ხდის მას. თითოეული მსახიობის ოსტატობა თავისას შვრება და გულში ჩამწვდომი ემოციით ამბობს სპექტაკლის მთავარ სათქმელს. პერსონაჟების გასაჭირი, ტკივილი და განცდა ბოლომდე აღწევს მაყურებლის გულში და მას მოქმედების თანამონაწილედ აქცევს. სცენაზე მოქმედებას დაუვიწყარს ხდის მონოლოგები, რომლებშიც პერსონაჟები ბოლომდე გადმოსცემებს საკუთარ განცდებს და მაყურებელს გულგრილს არ ტოვებენ. საკუთარ თავთან ნამთქვამი სიტყვები ყველა ჩვენგანს დააფიქრებს იმ რთულ ცხოვრებაზე, რომლითაც მსახიობები ცხოვრობენ. გარდა ამისა, მაყურებელში იგი აღძრავს უამრავ სხვა განცდას. დააფიქრებს იმაზე, თუ რა რთულია, როცა სულს კვლავ უნდა ძველი, საყვარელი საქმიანობის გაგრძლება, მაგრამ სხეულმა მეტამორფოზა განიცადა და ეს შეუძლებელია. სპექტაკლის ფასეულობაზე საუბარი დაუსრულებლადაა შესაძლებელი. დრამატურგიისა და კომედიის გემოვნებიანი ნაზავი ერთ წუთს გააცინებს მაყურებელს, მეორე წუთს კი თვალზე ცრემლს მოჰგვრის. საკმაოდ ძველი პიესის ქართულ სცენაზე გაცოცხლება ნამდვილად რომ დასაფასებელია. თანამედროვე შტრიხებთურთ სპექტაკლი კიდევ უდრო მიმზიდველი და საინტერესოა ყველა თაობის მაყურებლისათვის. მუსიკალური გაფორმება შეუდარებელია, თითქოს ამ სპექტაკლისთვის შექმნილა თითოეული ნოტი. ვერდის რიგოლეტოს ფონზე შესრულებული ოსტატობა კიდევ უფრო დაუვიწყარი სანახაობაა მაყურებლისთვის. განათებაც შესაბამისი. როგორც უკვე ვახსენე, ძალზე ემოციური მონოლოგების დროს მხოლოდ და მხოლოდ ერთი მსახიობი გვხვდება მკაფიოდ განათებული, რაც ემოციურ ფონს უფრო მეტად ზრდის. პერსონაჟების ხასიათს მორგებული განათება და ქორეოგრაფიული ჩართვები სპექტაკლს განსაკუთრებულ მუხტს სძენს. აგერ უკვე მეთერთმეტე წელია სპექტაკლის ყოველი დადგმა ანშლაგით მიმდინარეობს. და მაინც რა ხდის მას ასე გამორჩეულს? ძალზე ღრმა პიესა? მსახიობების პროფესიონალიზმი თუ რეჟისორის სწორი გადაწყვეტილებები. იქნებ ყველაფერი ეს ერთად. სწორედ ესაა პასუხი. ყველა დეტალი ერთად და ცალ-ცალკე ქმნის იმას, რაც ასე უყვარს მაყურებელს წლებია. ამის დასტურიც ხომ სწორედ სპექტაკლის ბოლოს დაუსრულებელი ტაშია, რომელსაც ასე ძლიერ ნატრობდა მოხუცი ჯამბაზი და ასე უხვად მიიღო მისმა როლის შემსრულებელმა. ფოტო: teatri.ge #feedcgrantFeedc

პასუხი წერილს "მომავლიდან" რომელიც იტალიელმა მწერალმა - ფრანჩესკა მელანდრიმ მისწერა მსოფლიოს კორონა ვირუსზე ...👇 სალამი სენიორიტა ფრანჩესკა 🙋‍♀️ მე იზაბელი ვარ, საქართველოდან - თქვენ ჯორჯიას ეძახით, ამერიკის ჯორჯია არ გეგონოთ ოღონდაც, უფრო აქეთ აღმოსავლეთ ევროპაში ვართ, ცოტა აზიისკენაც ანუ შუაში 🇬🇪☺️ თქვენმა წერილმა, რომელიც ალბათ, მეც შემეხებოდა, რა თქმა უნდა, ჩემამდეც მოაღწია, მე არ ვარ დარწმუნებული, რომ ჩემს პასუხს თქვენც მიიღებთ, რადგან მე პატარა ქვეყნის ერთი რიგითი მოქალაქე ვარ, თქვენგან განსხვევაბით, თუმცა მე მაინც გწერთ სწორედ იმ მომავლიდან, რომელზეც თქვენ გვესაუბრებოდით ანუ მას შემდეგ, რაც მომავალი "გვიწინასწარმეტყველეთ" 1 თვე გავიდა, სწორედ მაშინ, როდესაც თქვენს წერილს ვკითხულობდი, მიუხედავად იმისა, რომ გადაჭარბებულად ვთვლიდი და "ლიტერატურულ ტრაგედიად" შევრაცხე, გულისიღრმეში, ვაღიარებ, შიშის ფაქტორი პანდემიის წინაშე უფრო გამიმძაფრდა , არამხოლოდ მე, ჩემს თანამოქალაქეებსაც, ტრაგიკულად აღქმადი იყო ეს ყველაფერი, რადგან, სწორედ მაშინ, როცა სოციალური ქსელი თქვენმა წერილმა მოიცვა, ჩვენი ქვეყანა ვირუსის გავრცელების პიკისთვის ემზადებოდა, ზოგმა?! არა, უფრო უმრავლესობამ ამ ხმამაღალი გზავნილის მერე ნამდვილად დაიჯერა, რომ რამდენიმე დღეში ჩვენთანაც "იტალია განმეორდებოდა", თან ყველაფერი თითქოს თქვენი "წინასწარმეტყველების" მიხედვით მიდიოდა. ერთმანეთის მიყოლებით იხურებოდა მაღაზიები, სხვადასხვა საჯარო დაწესებულებები, მორიგეობით შემოიხაზა წითელი ზონები საქართველოს რუკაზე, დაიკეტა ქალაქები, აშენდა საველე საავადმყოფოები, გაჩერდა მანქანები, შეჩერდა ღამის ცხოვრება, ჩვენც უფრო მივეჯაჭვეთ სიციალურ ქსელებს, ფეისბუქს, ინსტაგრამს.. დისტანციურ მუშაობაზეც გადავედით, შინ დარჩენისკენაც მოვუწოდეთ ერთმანეთს, ვირუსის საწინააღმდეგო ყველა აქსესუარიც მოვირგეთ, თითქოს წესრიგის არ მოყვარულმა ქართველებმა ორ მეტრიანი დისტანციის დაცვაც დავიწყეთ, წამიერად ბნელ 90-იანებში დავბრუნდით და ახლა უკვე არა მხოლოდ პურის, არამედ ყველაფრის რიგში დავდექით მაღაზიებთან, ლამის ეკლესიის კარებიც მოგვიხურეს, აპოკალიფსზეც ბევრი ვისაუბრებთ, საინფორმაციოები კი მხოლოდ კოვიდ - 19-ზე საუბრობდნენ - საქართველო და მსოფლიო, ეპიცენტრი - ევროპა- იტალია და მეც ამის გაგონებაზე სულ თქვენი წერილი მაგონდებოდა და ჰოი, უცებ განგაშის ზარმაც შემოჰკრა... პირველი გარდაცვლილის შესახებაც გვაუწყეს... განვიცადეთ, შევეგუეთ, ნამდვილად ყველაფერი თქვენს სიტყვებს მიჰყებოდა... ჰო მართლა, აივნებზე ჩვენც გამოვედით, ხან ტაში შემოვკარით, ხანაც სანთლები ავანთეთ, პირდაპირ აივნებიდან გავაჟღერეთ მთავარი საუფლო საგალობელი "ქრისტე აღსდგა", ... ამასობაში იყო მეორე გარდაცლილი, მესამე, მეოთხე, მეხუთე.... შიშის დუმილი, ავინებზე აღარც ჩვენ გამოვდიოდით, ბოლო მონაცემებით 11 გარდაცვლილი ფიქსირდება ქვეყანაში, თუმცა მიუხედავად ამისა, დაინფიცირებულებს და გამოჯანმრთელებულებს შორის თითქმის თანაფარდობაა, მეტიც მედიკოსებმა ისიც კი გვაუწყეს, რომ ამ ეტაპზე ჩვენმა ქვეყანამ ვირუსზე გაიმარჯვა, სადღაც ხმაც დაირხა, რომ მალე ტურისტების გამასპინძლებასაც კი შევძლებთო, ეკონომიკა ამუშავდებაო, სიცოცხლე დაბრუნდებაო ქუჩებში და ადამიანების დაზაფრულ გულებში. ანუ, ღვთის წყალობით ჩვენთან იტალია არ განმეორდა... თქვენი წერილის დასკვნით ნაწილს ვემხრობი მხოლოდ და მეც მჯერა, რომ ამ ყველაფრის დასრულების შემდგომ, ყველაფერი შეიცვლება, არაფერი იქნება ძველებურად, მაშ როგორ იქნება იკითხავს ვიღაც?! თქვენს წერილში ეს ნაწილი გავრცობილი არ იყო, ჩემეული ვერსიით კი, ვეჭვობ ყველაფერი გაცილებით უკეთესად იქნება, ადამიანები ყველაფერს მეტად დააფასებენ, ერთმანეთის სიყვარულს ორმაგად ისწავლიან, ერთმანეთს გაუფრთხილდებიან და გარემოსაც, ისტორიის ახალი ერა დაიწყება, ცხოვრება პანდემიის შემდგომ, უფრო სწორად პანდემიიდან პანდემიამდე, ჩვენც ასე მოვედით აქამდე, ძველი ჟამიანობების შემდგომ და ეს ცხოვრება ალბათ ისევ იგივე გზას გაივლის, თუმცა არა ჩვენ...შემდეგი თაობები.. თქვენი წერილი, კი იქ შორეულ მომავალში, სახელცვლილ ვირუსთან საბრძოლველად გამოადგებათ ☺️ კეთილი სურვილებით და პოზიტიური მომავლის იმედით#კოლხი 🇬🇪❤ Izabel

ლილე აბსანძე რამდენიმე დღის წინ პირველი საუნივერსიტეტო კლინიკიდან გაწერეს. მანამდე იგი კლინიაში 28 დღის განმავლობაში Covid-19-ს მკურნალობდა. გამოჯანმრთელებული პაციენტი სოციალურ ქსელში აქვეყნებს ინფორმაციას განვლილი დღეების, მისი ფსიქოლოგიური მდგომარეობისა და კლინიკაში არსებული ვითარების შესახებ. უცვლელად გთავაზობთ პოსტს: "მგონი უკვე ყველამ იცით, მაგრამ იმ 139 ადამიანიდან, რომელიც covid19-ისგან გამოჯანმრთელდა, ერთ-ერთი მე ვარ. 28 დღე ვმკურნალობდი პირველ საუნივერსიტეტო კლინიკაში და იქედან საერთოდ სხვანაირ ქვეყანაში გამოვედი. მართალია, ძირითადად ყველანი იმაზე ხართ კონცენტრირებული ვირუსისგან თავი როგორ დაიცვათ, სახლში როგორ დარჩეთ და რა თქვა მარინა ეზუგბაიამ ამ დილით, მაგრამ მაინც მოგიყვებით, რა ხდება როცა კორონა გიდასტურდება და ამ სიგიჟეებს უკვე პალატიდან კითხულობ. აქვე აღვნიშნავ, რომ ამ ტექსტში წერია მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი გამოცდილება, წყალგაუვალი სიმართლე ეს არ არის, და რა თქმა უნდა, ყველაზეც ნამდვილად არ ვრცელდება. ჩემი ამბავია მარტო. მე მარტის ბოლოს ერთ-ერთ კლინიკაში ვმკურნალობდი ფილტვების ბაქტერიული ანთებით. საერთო პალატაში შემოიყვანეს პაციენტი, რომელმაც კონტაქტები დამალა (მე ასე ვიცი) და როგორც შემდგომ აღმოჩნდა, კორონავირუსით იყო ავად. 2 დღე ამ ადამიანთან ერთად ვმკურნალობდი პალატაში და შემდეგ სახლში გამწერეს. კიდევ ორი დღის მერე, დამირეკა დაავადებათა კონტროლის ცენტრმა და გადამიყვანეს კლინიკაში. მეორე დღეს ლუგარის ლაბორატორიამ ამიღო ნაცხი ცხვირიდან და ხახიდან და 6 საათში დამიდასრუტდა კოვიდ-19. მოსაყოლად ხო ძალიან მარტივია, მაგრამ მგონი ყველაზე ცუდი დღე იყო ჩემს ცხოვრებაში. სანამ სასწრაფო მოვიდა, 20 წუთი ყვველაფერს განურჩევლად ვჩურთავდი ჩანთებში, თან მეტირებოდა, თან ვიგინებოდი, თან ჩემებს ვუყვიროდი ახლოს არ მოსულიყვნენ და არაფერში დამხმარებოდნენ და თან მარტო იმაზე ვფიქრობდი, რომ რა აზრი აქვს, უკვე ყველას გვჭირს. არ გვჭირდა ყველას, არავის ჭირდა ჩემ გარდა, მაგრამ ეს არც მაშინ ვიცოდი, არც მომდევნო 14 დღე ვიყავი დარწმუნებული და ბოლომდე ახლაც არ მჯერა. დღესაც, დედაჩემს რომ ველაპარაკები მარტო იმას ვუსმენ როგორ სუნთქავს და ხომ არ ახველებს. როგორც მე ვიკონტროლებდი ტემპერატურას ბოქსირებულ პალატაში, ისე ვაკონტოლებდი ოჯახის წევრების ტემპერატურას დისტანციურად და ობსესიურად. მე საშუალოზე ოდნავ მძიმე პნევმონია მქონდა, პლაქვენილიც ვსვი (კანფეტი ნამდვილად არ არის) და ხანდახან ჟანგბადსაც ვიშველიებდი სუნთქვისას. ჩემს შემთხვევაში, ხველა გვიან დაიწყო და არც ისე ძლიერი იყო, არც ტემპერატურა მქონია ძალიან მაღალი. ძირითადი სიმპტომები იყო ვერტიგო, გულის ტკივილი, გულმკერდის არეში ზეწოლა, თავის ტკივილი, დაბალი წნევა, დაბალი სიცხე და იშვიათად სუნთქვის გაძნელება. აქვე კიდევ ერთხელ დავწერ, რომ ვირუსი ძალიან ინდივიდუალურად უდგება ყველას და თუ თავბრუსხვევა იგრძენით, არ არის აუცილებელი კორონა გჭირდეთ მაინცდამაინც. პალატებს აქვს ძალიან თხელი კედლები და პაციენტების ხველება თავისუფლად გესმის, როგორ ელაპარაკებიან ახლობლებს ეგეც გესმის, როგორ ხდებიან უარესად, როგორ გადაყავთ რეანიმაციაში ან როგორ წერენ სახლში. ამიტომ მარტოობის შეგრძნება არ გაქვს, მარტო არ ხარ შარში. რთული ძირითადად ის არის, რომ კუბოებზე მიმების სქროლვა გიწევს ფეისბუქზე, ვიღაცეების დარიგების წაკითხვა რო ,,ნუ აი არ მესმის ეს ხალხი სად დადიოდა", ხშირად კითხულობ სიტყვას "დაუდევრობა" და ზუსტად იცი, რომ შენზე ფრთხილად არც არავინ ყოფილა და არც ახლაა არავინ. ალბათ, ამაზე უფრო დიდი სირთულეა ის, რომ დანამდვილებით არც შენ და არც არავინ იცის რა გჭირს, როგორ მორჩები ამისგან და მერე რა იქნება. მე ჩემმა ექიმმა პირდაპირ მიხრა, რომ ამ დაავადებას მე და შენ ახლა ერთად ვსწავლობთო, თავიდან დავიზაფრე, მაგრამ მალევე ეჩვევი. ეს იმასაც ნიშნავს, რომ როცა დაავადებას შენთან ერთად სწავლობენ, ყველა შესაძლო მხრიდან გაკონტროლებენ. იქ რომ ხარ, პანდემიას არ აბრალებ არავის, იმიტომ რომ სულერთია. მარტო იმ ჩაკეტილი პალატიდან ხედავ, რომ ეს საყოველთაო უბედურება უფრო დიდი რაღაცაა ვიდრე ქალი, რომელმაც კონტაქტები დამალა, იმიტომ რომ არ ჯეროდა, რომ თვითონ შეიძლება რაიმე დამართნოდა, უფრო დიდია ვიდრე რელიგიური დღესასწაული, მამაოების შეგონებებზე უფრო უტიფარია და სტატისტიკაზე უფრო მომაბეზრებელი. მიუხედავად იმისა, რომ ვინც მივლიდა თითქმის ვერავის ვცნობ სახეზე, დიდი, სულისშემხუთავი ეკიპირების გამო, უუუღრმესი მადლობა მინდა ვუთხრა ექთნებს, დამხმარეებს, სანიტრებს და მარინა ექიმს. მთელი ეს პანდემია ყველაზე მეტად მათ აწვება. ჩემხელა და ჩემზე პატარა სტუდენტები ყოველდღე მორიგეობენ და ეკიპირებაში იოფლებიან, არც ძინავთ წესიერად და ისინიც იზოლირებულები არიან ოჯახებისგან. ასევე, მადლობა ვინმე საბას, რომელიც ყველაზე კარგი კურიერია მსოფლიოში და ჩემს მეგობრებს, თბილი სიტყვებისთვის და გემრიელი ამანათებისთვის. თუ ვინმეს დაგიდასტურდათ ვირუსი, შეგიძლიათ მომწეროთ, დამირეკოთ და 24/7-ზე მომიყვეთ რა ხდება თქვენს თავს, რისი გეშინიათ, რა გაიმედებთ, რომელი ანალიზი რამხელა დისკომფოტს იწვევს და ა.შ. ძალიან გამეხარდება ვინმესთვის პატარ-პატარა სასარგებლო გამოცდილებების გაზიარებების საშუალება თუ მექნება. მე პირადად სულ ვეძებდი ეგეთ ადამიანს. P.S " ვაიმე, 37 მაქვს და კორონა ხო არ მჭირს" და მსგავსი ტექსტები შეგიძლიათ არ მომწეროთ, მაგას ადგენს მხოლოდ ტესტი."#კორონავირუსი #პაციენტი #გამოჯანმრთელებული #TbilisiDaily

საქართველოს სახალხო დამცველმა ექიმის მხრიდან კარანტინში მყოფი ქალის მიმართ სექსუალური შევიწროების ფაქტი დაადგინა. საქმის ფაქტობრივი გარემოებების თანახმად, ექიმმა, რომელთანაც ხელშეკრულება სოციალური მომსახურების სააგენტოს ჰქონდა დადებული, ქალის მიმართ არასასურველი სექსუალური ხასიათის ქმედებები განახორციელა. საქმეში არსებული მასალების, მხარეების და მესამე პირების, მათ შორის, ექიმების გამოკითხვის და შესაბამისი უწყებებიდან მიღებული პასუხების საფუძველზე, სახალხო დამცველი მივიდა დასკვნამდე, რომ სექსუალური შევიწროება გამოვლინდა სამივე ფორმით სიტყვიერი, არასიტყვიერი და ფიზიკური ქცევით, რამაც ქალს დამამცირებელი და შეურაცხმყოფელი გარემო შეუქმნა. სახალხო დამცველმა სექსუალური შევიწროების დადგენის შესახებ რეკომენდაციით მიმართა ექიმს; ასევე, სოციალური მომსახურების სააგენტოს, საქართველოს სამედიცინო ჰოლდინგსა და ჯანდაცვის სამინისტროს გაითვალისწინონ სექსუალური შევიწროების გამოვლენის რისკები და ექიმებს მიეწოდოთ ინფორმაცია სექსუალური შევიწროების დაუშვებლობასთან დაკავშირებით. საქმე რომელზეც სახალხო დამცველი საუბრობს On.ge-მ სტატია 9 აპრილს მოამზადა. ქალი მარიამ ქ. ყვებოდა, რომ მარნეულის სასტუმროს კარანტინში გასინჯვის დროს ექიმმა იგი სექსუალურად შეავიწროვა. 29 წლის მარიამ ქ. საქართველოში ერთ-ერთი მეზობელი ქვეყნის გავლით 24 მარტს, დილით შემოვიდა. ის მარნეულის სასტუმროს კარანტინში მოათავსეს. მარიამი On.ge-სთან ამბობს, რომ მთელი დღის განმავლობაში არავის გაუსინჯავს და არც ტემპერატურა გაუზომეს, ექიმის კონსულტაცია კი ღამის საათებში შესთავაზეს. სპეციალისტი მის ნომერში საღამოს 10 საათისთვის შევიდა. თავდაპირველად კორონავირუსის სიმპტომების არსებობით დაინტერესდა, რაზეც მარიამმა უპასუხა, რომ არაფერი აწუხებდა. "საბაბი არ მიმიცია, რომ ჩემზე რამე განსაკუთრებული კვლევა ჩაეტარებინა. დაიწყო ყელის დათვალიერება, მერე სასუნთქი გზები უნდა გავსინჯოთო. გზადაგზა მეკითხებოდა, უი, რამდენი წლის ხარ, სად სწავლობ. ასე ღიად არ მაწვებოდა, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ რაღაც ისე არა იყო. მერე მითხრა, ზედა უნდა გაიხადო, რომ სუნთქვა შევამოწმოთო. ეგ ჩვეულებრივ ამბად მივიჩნიე, მაგრამ თავი უკვე უხერხულად ვიგრძენი. ვუთხარი, ლიფს ჩავიცვამ და მოვალ-მეთქი", — ამბობს მარიამი. ის ჰყვება, რომ შემდეგ ექიმმა, გასინჯვის გაგრძელების მოტივით, ლოგინზე დაწოლა მოსთხოვა. მარიამის თქმით, კაცმა განუმარტა, რომ ზურგზე დაწოლა სახსრების შესამოწმებლად იყო საჭირო, რადგან სახსრების ტკივილი კორონავირუსის ერთ-ერთი სიმპტომია. "მაცვია უთხელესი ელასტიკი და მითხრა, რომ ეს ელასტიკიც უნდა გაიხადოო. ჩავიწიე ელასტიკი კოჭებამდე [...] შემოწმება დაიწყო ნეკნებიდან. ყველაზე დიდი ხანი საშოს არეში გაჩერდა. ზედ საშოზე ხელი არ დაუდია, მაგრამ ასე ჩაუყვა ბარძაყის გვერდებს. მერე გადმომატრიალა მუცელზე. საჯდომის ქვემოთაც ჩამიყო ხელები, მერე კოჭები და მუხლებიც გამისინჯა, ხელებზე არაფერი შეუმოწმებია. მითხრა, ღრმა სახსრების გამტარობაც გამოვიკვლიეთო", - ჰყვება მარიამი. მისივე თქმით, მთელი პროცესის განმავლობაში თავს უხერხულად გრძნობდა, ამიტომ აქეთ-იქით იყურებოდა და ელოდა, როდის დამთავრდებოდა შემოწმება. მარიამი იხსენებს, რომ ამის გამო ექიმმა ერთგვარი შენიშვნაც მისცა — უთხრა, რომ შემოწმების დროს მისთვის თვალებში შეეხედა და მზერა სხვა რამეზე არ გადაეტანა. მისივე თქმით, გასიჯნვის დროს ექიმმა რამდენჯერმა ჰკითხა, ცხოვრობდა თუ არა მარტო, რადგან იზოლაციაში გადასვლის შემდეგ მარტო უნდა ყოფილიყო: "ვუთხარი, რომ დედასთან ერთად ვცხოვრობდი და ის გადადიოდა. შემდეგ ნომერი ჩამაწერინა, როცა გინდა დამირეკე, გაწერილიც რომ იყოო. ბოლოს, ალბათ, ვერ მოითმინა და რომ გადიოდა, მითხრა, რომ მეუღლე ან შეყვარებული თუ გყავს, ხომ იცი, ორი კვირა არ უნდა ნახოო", — ამბობს მარიამი. მარიამი არ არის ერთადერთი, ვინც იგივე სასტუმროში, იმავე ექიმს სექსუალურ შევიწროებაში ადანაშაულებს. On.ge ესაუბრა 17 წლის გოგოსაც, რომელსაც საჯაროდ ვინაობის გამხელა არ სურს. არასრულწლოვანი ჰყვება, რომ ექიმი მასთან ღამის 11 საათზე, გაუფრთხილებლად მივიდა. ანას (სახელი შეცვლილია) თქმით, კაცი მთლიანად ეკიპირებული იყო და ნომერში შესვლის დროს სახელითა და გვარით არ გაცნობია. "მითხრა, რომ წელს ზემოთ ყველაფერი გამეხადა. თავიდან ყელი და სუნთქვა შემიმოწმა, შემდეგ მითხრა დაწექიო. შარვალი გაიხადეო. თავიდან ოდნავ ჩავიწიე, თუმცა მთლიანად გამახდევინა. ძალიან უხერხულად ვიყავი, რადგან ასეთი შემოწმება არსად გამიგია. მითხრა, სახსრები უნდა შეგიმოწმოთო, რადგან ევროპაში ეს გამოეპარათ და ჩვენ არ უნდა გამოგვეპაროსო. როცა მუცელზე დავწექი, კინაღამ გადამიწია საცვალი და ძალიან უხერხულად მეხებოდა. შემდეგ ფეხზე ჩაასრიალა ხელები, ძალიან უხერხულად ვიყავი. სულ ირონიულად მელაპარაკებოდა, რატომ ნერვიულობ და ეგეთები. წასვლის წინ მითხრა, შეყვარებული თუ გყავს, დაგელოდოს ათი დღეო. იცინოდა", - ყვება ანა. 17 წლის გოგო ამბობს, რომ თავიდან ვერ გაიაზრა, რა ხდებოდა, რადგან გასინჯვა დიდხანს არ გაგრძელებულა. "შემდეგ მეგობრებს ვკითხე, ვინც მსგავსი პროცესი გაიარა და ასეთი არავის გადახდენია. თავიდანვე მივხვდი, რომ არ იყო სწორი", - ამბობს ის. მარიამისგან და ანასგან განსხვავებულად გასინჯა იმავე ექიმმა სხვა პაციენტი. ნათია (სახელი შეცვლილია), რომელიც კარანტინში შვილთან ერთად იყო, On.ge-ს უყვება, რომ კაცს მისთვის სახსრები არ შეუმოწმებია და ფილტვების გასინჯვის დროს არც სამოსის გახდა მოუთხოვია. მისი თქმით, ექიმმა მხოლოდ კოჭები, მუხლები და ხელები შეუმოწმა. მისი მცირეწლოვანი შვილი, რომელსაც ეძინა, ექიმს საერთოდ არ გაუსინჯავს. მარიამ ქ. უკვე თბილისშია, თვითიზოლაციაში. მარნეულის სასტუმროდან დაბრუნების შემდეგ მან სახალხო დამცველს მიმართა. ომბუდსმენის აპარატში საკითხის მოკვლევა უკვე დაწყებულია და დაუკავშირდნენ ექიმსაც, თუმცა მისგან ოფიციალური პასუხის შესახებ ჯერ უცნობია. ამასთან, სახალხო დამცველის აპარატმა მიმართა ჯანდაცვის სამინისტროსა და სამედიცინო და ფარმაცევტული საქმიანობის რეგულირების სააგენტოს. ომბუდსმენის მოადგილე, ეკა სხილაძე On.ge-სთან აღნიშნავს, რომ ექიმების მხრიდან პაციენტების სექსუალური შევიწროების შესახებ მიმართვიანობა იშვიათია. "ჩვენი მთავარი ტენდენცია მაინც სამუშაო სივრცეში სექსუალურ შევიწროებას უკავშირდება", - ამბობს ის. სხილაძე აღნიშნავს, რომ სექსუალური შევიწროება ფართოდ გავრცელებული პრობლემაა, თუმცა მომართვიანობა ზოგადადაც დაბალია, მთავარ გამოწვევად კი კვლავ საზოგადოების დამოკიდებულება რჩება. ექიმის მხრიდან პაციენტის სექსუალური შევიწროების შესახებ ინფორმაციას გამოეხმაურა ჯანდაცვის სამინისტრო. უწყებაში ამბობენ, რომ კაცი სამინისტროს ან გადაუდებელი დახმარების ცენტრის თანამშრომელი არ არის, თუმცა არ აკონკრეტებენ, როგორ მოხვდა ის კარანტინის ზონაში. მათი ინფორმაციით, საქმეს აკვირდებიან და გამოძიების შემდეგ შესაბამისი რეაგირება ექნებათ. On.ge დაუკავშირდა ექიმს, რომელსაც ორი ქალი სექსუალურ შევიწროებაში ადანაშაულებს. ის ადასტურებს, რომ 24 მარტს მარნეულში მარიამ ქ. გასინჯა, თუმცა ბრალდებებს უარყოფს. მისი თქმით, გაიდლაინით იხელმძღვანელა და ყველა პაციენტი ერთნაირად შეამოწმა. 31 წლის კაცი მიუთითებს, რომ პაციენტს შეეძლო პროცედურაზე უარი ეთქვა. "სახსრებში შევამოწმე, ფილტვებში მოვუსმინე, ტემპერატურა გავუზომე, გამოვკითხე... სახსრებზე ხელით გავსინჯე, ერთი დადებით. დავადე, გტკივა? არა. "ვსიო". მეტი რა უფლება მაქვს ხელი მოვკიდო ზედმეტად... რაღაცაზე ხომ უნდა მომეჭირა ხელი, რომ მეთქვა? მე გავსინჯე მენჯ-ბარძაყის სახსარი, მუხლების სახსარი, ხელის სახსარი, თითის დადებით... ინტიმურ ადგილებში არ შევხებივარ, ინტიმურ ადგილებში არაა სახსარი", - ამბობს ექიმი. წყარო: On.ge ექიმი კარანტინი სექსუალურიშევიწროება TbilisiDaily

„სამეფო ხარისხი - რუსეთის მეფეებისა და კომუნისტების მმართველობის დროს რუსები გასართობად საქართველოში ჩადიოდნენ“, - ამერიკულ გამოცემა Spectator-ში ამ სათაურით გამოქვეყნებულ სტატიაში უილიამ კუკი წერს. „ეს რეგიონები არ ექვემდებარება ცენტრალური ხელისუფლების კონტროლს“, - ამ გაფრთხილებას ვკითხულობთ საქართველოს დედაქალაქის - თბილისის სიცოცხლით სავსე ცენტრის გამოკრულ რუკაზე, - მოგზაურობა ამ რეგიონებში არ არის რეკომენდებული. ერთ-ერთი ასეთი რეგიონია აფხაზეთი - მანქანით სულ რამდენიმე საათის სავალ გზაზე. მეორე რეგიონია სამხრეთ ოსეთი - სულ რაღაც 1 საათი თბილისიდან. 2008 წლის შემდეგ ორივე რეგიონი ოკუპირებულია რუსული ჯარების მიერ სქართველოს ხელისუფლების სრული იგნორირებით. მიუხედავად ამისა, აქ - თბილისში ნამდვილი ტურისტული ბუმია და ტურისტების დიდი რაოდენობა რუსეთიდანაა. ეს ნატიფი ირონია აჯამებს ყველაფერს, რაც აქცევს თბილისს ესოდენ მომნუსხველ ქალაქად - მეტროპოლიას, სადაც, კალეიდოსკოპის მსგავსად, ყველაფერი სულ სხვა ფერებში გვეჩვენება. სახელისუფლებლო შენობებზე და შიგნით საქართველოს დროშებს გვერდს უმშვენებს ევროკავშირის დროშები, არა იმიტომ, რომ საქართველო ევროკავშირის წევრი ქვეყანაა, არამედ იმიტომ, რომ მას წევრობა სურს. გარდა ამისა, შარშან, ჩემი სტუმრობის დროს ლამპიონი მორთული იყო ნატოს დროშებით - და ისევ, არა იმიტომ, რომ საქართველო ნატოს წევრია, არამედ იმიტომ, მას ალიანსში შესვლა სურს. საქართველო არის ევროპის „სადაო ტერიტორია“, მოქცეული აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის. ქვეყნის მზერა ყოველთვის იყო და არის მიმართული ევროპისკენ, მაგრამ რუსეთი მარწუხებს არ ადუნებს. თავდაპირველად რუსეთის მეფემ განახორციელა საქართველოს კოლონიზაცია. შემდეგ იყო დამოუკიდებლობის პერიოდი 1917-1921 წლებში, რომელსაც ისევ მოჰყვა კოლონიზაცია, ამჯერად საბჭოეთის მიერ. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ ქართველებმა აღიდგინეს დამოუკიდებლობა, მაგრამ რუსეთს მათი გაშვება არაფრის დიდებით არ სურდა. საქართველო ცდილობს ნატოში გაწევრიანებას, რათა უსაფრთხო დისტანციაზე ჰყავდეს „რუსი დათვი“, მაგრამ სამხრეთის საზღვარზე ნატოს წევრის ყოლას ვლადიმერ პუტინს ყველაფერი ურჩევნია. რუსეთის მიერ მხარდაჭერილი სეპარატისტული მოძრაობები აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში პუტინს აძლევენ შესაძლებლობას, ჰყავდეს საქართველო ახლოს. ნატო ვერ მიიღებს საქართველოს, სანამ რუსული ჯარები რჩებიან საქართველოს მიწაზე. შესაბამისად, ამ ჯარების გაყვანა უახლოეს მომავალში არ არის მოსალოდნელი. ერთხელ მომიწია ნატოს წვრთნებზე დასწრება, რომლებიც (პირველად ისტორიაში) საქართველოს წინამძღოლობით იმართებოდა. ამ წვრთნებში საქართველოს შეიარაღებული ძალები მონაწილეობდნენ ნატოს წევრი ქვეყნების, მათ შორის ბრიტანეთის, წარმომადგენლებთან ერთად. მე შევხვდი საქართველოს თავდაცვისა და საგარეო საქმეთა მინისტრებს, ასვე გავხდი ნატოს გენერალური მდივნის, იენს სტოლტენბერგის შეხვედრის მოწმე ავღანეთში ნატოს სამშვიდობო მისიების ქართველ ვეტერანებთან - ეს იყო ინვალიდების სევდისმომგვრელი შეკრება. შეხვედრებს შორის დავეხეტებოდი თბილისის ქუჩებში და ვტკბებოდი დასავლურისა და აღმოსავლურის კოლორიტული ნაზავით. ფართო ბულვარებზე სეირნობისას შეიძლება მოგეჩვენოთ, რომ პარიზში ხართ. მეორე მხრივ, ჩაუყვებით თუ არა მიხვეულ-მოხვეულ შუკებს, უმალ აღმოსავლეთში აღმოჩნდებით. კიდევ უფრო დიდი განსხვავება იგრძნობა უძველესსა და თანამედროვეს შორის: კლდის სიღრმეში ნაკვეთი სამიკიტნოები და ამერიკული სწრაფი კვების ობიექტები ხშირად გვერდიგვერდ არის განლაგებული. თუმცა ყველაზე დიდი კულტურული დაპირისპირება თაობების თვალსაზრისით არის თვალშისაცემი - ერთი მხრივ, ინგლისურად მოსაუბრე ახალგაზრდა ქართველები, რომლებიც თავისუფალ ქვეყანაში დაიბადნენ და გაიზარდნენ, გონებაგახსნილნი და ოპტიმისტურნი და, მეორე მხრივ, უფროსი თაობის რუსულად მოსაუბრე ქართველები, რომლებიც აღიზარდნენ საბჭოთა კავშირის პირობებში. საბჭოთა კავშირის დაშლის დროს დაბადებულთათვის ეს იყო ფანტასტიკური შესაძლებლობა - ცხოვრებამ მათ გზა გაუხსნა. მეორე მხრივ, ეს იყო კატასტროფა მათთვის, ვისაც ასაკი ახალ ცხოვრებაზე მორგებაში თუ თავიდან დაწყებაში ხელს არ უწყობდა. მართალია, პუტინის მოქმედება, რომელიც მიზნად ისახავს საქართველოს „კლანჭებში ყოლას“, არსით გეოპოლიტიკური შეიძლება იყოს, მაგრამ რიგით რუსებს უფრო სენტიმენტალური გრძნობები აკავშირებთ ამ ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკასთან. რუსეთის მეფისა და კომუნისტების მმართველობის დროს სწორედ აქ ჩამოდიოდნენ რუსები დროის სატარებლად. საქართველოში საუკეთესო ღვინოა, საუკეთესო კლიმატი, საუკეთესო პლაჟები, საუკეთესო სამზარეულო. „საბჭოთა კავშირის ქალაქებს შორის თბილისი ყველაზე მეტად მიყვარს, რადგან მას იმდენად არ შეხებია საბჭოთა ცხოვრების უფერულობა და მონოტონურობა, - აცხადებს არტურ კესტლერი, - ამ ქალაქს აქვს თავისი უნიკალური მომხიბვლელობა, არც ევროპული და არც აზიური, არამედ ორივეს სვებედნიერი ნაზავი“. ეს სვებედნიერი ნაზავი დღესაც შეიმჩნევა, მიუხედავად თბილისის კარზე მომდგარი რუსი ჯარისკაცებისა. საქართველოში ჩემი „ნატოელი“ გზამკვლევი გახლდათ ისლანდიელი ქალი, რომელიც აქ შარშან ჩამოვიდა სამსახურებრივი მოვალეობების შესასრულებლად. ცხადია, რომ მას აქ ძალიან მოსწონს. ერთხელ მან „ძველი მეტეხის“ რესტორანში წამიყვანა, რომელიც მიხვეულ-მოხვეული მდინარის თავზე წამომდგარ კლდეზე იწონებს თავს და ზევიდან დასცქერის ხელისგულზე გაშლილ ქალაქს. ატყდა სიმღერა და ცეკვა-თამაში, რაც მოგვიანებით უეჭველად აისახებოდა ჩემს საჭმლის მომნელებელ სისტემაზე, ასევე იყო უთვალავი კერძი, რომლებსაც ცეცხლივით წითელ ღვინოს ვაყოლებდით. ისევე, როგორც [ქართული] კულტურა მთლიანობაში, ადგილობრივი სამზარეულოც წარმოადგენს რუსულისა და თურქულის კომბინაციას. ხემსი იმხელა ჯამით მოგვართვეს, რომ მთავარი კერძი მეგონა. და როცა მთავარი კერძი შემოაბრძანეს, მე უკვე საკმაოდ დანაყრებული გახლდით. ფიცროი მაკლინი (როგორც ამბობენ, ჯეიმს ბონდის პერსონაჟის პროტოტიპი) ბევრჯერ ყოფილა თბილისში. „ქალაქმა უმალ მომნუსხა, - წერდა იგი, - ეს სახლები, გიჟმაჟური სტრუქტურები წინ გამოშვერილი, ფერდობის გვერდზე მერცხლის ბუდესავით დაკიდებული ვერანდებით. ქვევით მთის ნაკადი თქარუნით მიექანება. შორს ფერდობზე კი ისევ სახლები მოჩანს“. შეიძლება ვცდები (და, ალბათ, ვცდები კიდეც), მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ მაკლინი სწორედ იმ რესტორანს აღწერს, მე რომ ვისადილე წუხელ. გავჩერდი „თბილისი მარიოტში“, რაც ჩემში თავიდან დიდ აღფრთოვანებას არ იწვევდა, თუმცა, როგორც მოგვიანებით აღმოჩნდა, ეს იყო საუკეთესო „მარიოტი“, სადაც ოდესმე გამიტარებია ღამე - თითქოს „ოქროს ხანიდან“ გადმოტანილი, სასახლესავით დიდებული მარგალიტი თბილისის ყველაზე ფეშენებელურ ქუჩაზე - რუსთაველის გამზირზე, აშენებული რუსეთში მონარქიის დაისის პერიოდში. ასეთი ქარიშხლიანი ისტორიის მქონე ქალაქში ყველა შენობა თავის ისტორიას გვიყვება. გზის გაყოლებაზე მდებარე „ბილტმორი“ კიდევ უფრო შთამბეჭდავია, ვიდრე „მარიოტი“. ნეოკლასიკურ სტილში გადაწყვეტილი თაღიანი პორტიკის თავზე შეამჩნევთ საბჭოთა პერიოდის ფრიზებს ბედნიერ მშრომელთა გამოსახულებებით, რომლებიც პარტიის კეთილდღეობისთვის იღვწიან. მეორე დილით ვეწვიე ეროვნულ მუზეუმს, რათა თვალი გადამევლო საქართველოს რთული ისტორიისთვის. სწორედ აქ ჩამოსულან იასონი და არგონავტები ოქროს საწმისის საპოვნელად. ყოველთვის მეგონა, რომ ოქროს საწმისი ოდენ მითი იყო, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ქართველები მას იყენებდნენ ოქროს მოსაპოვებლად. „კავკასიონის მთებიდან მოედინება ბევრი მდინარე. ამ მდინარეების წყალი კი შეიცავს უხილავ ოქროს მტვერს, - წერდა აპიანე ალექსანდრიელი ჩვ. წ. მე-2 საუკუნეში, - ადგილობრივები ამ მდინარეებში ავლებენ საწმისს და ასე აგროვებენ მოტივტივე ნაწილაკებს“. საქართველოს თანამედროვე ისტორია შემაძრწუნებელი მოვლენებით არის აღსავსე: პირველ რიგში, აღსანიშნავია ქართველი დისიდენტების ამოჟლეტა სტალინის მიერ, რომელიც, - ო, ირონია! - თავად ქართველი იყო. 1920-იან და 1940-იან წლებს შორის დახვრიტეს 70 000 ქართველი და გადაასახლეს 200 000. „ქართველი მხატვრები და წითელი ტერორი“ - ამ გამოფენაში ერთმანეთის გვერდით განთავსებულია დისიდენტი მხატვრების ნაშრომები და მათ წინააღმდეგ რეპრესიების ამსახველი დეტალები. შრომით ბანაკებში (საიდანაც ადამიანები აღარ ბრუნდებოდნენ) გადაყვანილი „მოღალატეების“ შვილები კი სახელმწიფოს მეურვეობაში გადადიოდნენ. „მათი იზოლირება გარდაუვალი იყო, - აცხადებდა სტალინისტი დიპლომატი ვიაჩესლავ მოლოტოვი, - ისინი ხომ ჯოჯოხეთს დაატრიალებდნენ საჩივრების წერით“. არის თუ არა საბჭოთა რეპრესიები მხოლოდ ისტორიის წიგნების მასალა? არ მგონია. „კგბ ისევ გითვალთვალებს“, - გვამცნობს წარწერა კედელზე. მლოცველებით და ხატებით დახუნძლულ მართლმადიდებლურ ეკლესიაშიც შევედი და სანთელიც დავანთე - კონკრეტულად არავისთვის. როგორც ერთ-ერთი უძველესი ქრისტიანული ქვეყანა მსოფლიოში, საქართველო ცნობილია თავისი ეკლესიებით. თბილისის ცენტრშიც კი, სადაც ამერიკული კულტურის შემოჭრა აშკარად იგრძნობა, ეს დახვეწილი მარადიული მონუმენტები დღესაც ინარჩუნებენ მისტიკურ ელფერს. გახდება თუ არა საქართველო დასავლური სახელმწიფო, როგორც ეს მას ყოველთვის ეწადა, თუ მას პუტინი შთანთქამს? შეინარჩუნებს თუ არა თბილისი იმ სამხრეთულ მომხიბვლელობას, იმ სიმსუბუქეს, ოდესღაც ფიცროი მაკლინი - შოტლანდიელი საიდუმლო აგენტი რომ მონუსხა? სტუმრობის დროს გაკეთებული ჩანაწერების გადაკითხვისას შევნიშნე ციტატა, რომელიც, ჩემი აზრით, აჯამებს საქართველოს პოზიციას: „ რა შეგვიძლია შევთავაზოთ ევროპულ სახელმწიფოებს? ჩვენი 2 000-წლიანი ეროვნული კულტურა, დემოკრატიული სისტემა და მდიდარი ბუნება. რუსეთმა შემოგვთავაზა სამხედრო მოკავშირეობა, რომელზეც ჩვენ უარი განვუცხადეთ. ჩვენ სხვა გზა ავირჩიეთ. ისინი აღმოსავლეთისკენ მიიწევენ, ჩვენ კი მზერა დასავლეთისკენ გვაქვს“. თავიდან მეგონა, რომ ეს სიტყვები ჩემთან საუბარში ერთ-ერთმა ქართველმა მინისტრმა წარმოთქვა, მაგრამ შემდეგ გამახსენდა, რომ ეს სიტყვები მუზეუმში მქონდა წაკითხული. ეს არის საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ლიდერის, ნოე ჟორდანიას ციტატა. ეს სიტყვები მან 1921 წელს წარმოთქვა - სულ რამდენიმე კვირის შემდეგ წითელი არმია თბილისში შევიდა.

უკრაინულ ჰარპერ ბაზართან ახალ ინტერვიუში, თბილისის მერსედეს-ბენც მოდის კვირეულის დამფუძნებელმა და ორგანიზატორმა, სოფო ჭყონიამ კორონავირუსის პანდემიის პირობებში ქართველი დიზაინერების მდგომარეობაზე, სამომავლო გეგმებზე და იმ სირთულეებზე ისაუბრა, რომლის გადალახვაც ქართულ მოდის ინდუსტრიას უახლოეს მომავალში მოუწევს. მოსალოდნელ სიახლეს წარმოადგენს თბილისის მერსედეს-ბენც მოდის კვირეულის 2020 წლის შემოდგომა/ზამთრის სეზონის გაუქმება. თბილისში ქვეყნის ყველაზე მნიშვნელოვანი მოდური ღონისძიება მაისში იგეგმებოდა. „მაისის ჩვენებებისთვის უკვე მზად ვიყავით და ჩვენთვის ეს დიდი უკან გადადგმული ნაბიჯია. ჩვენ მილანისნაირი ძალაუფლება ან პარიზისნაირი ხილვადობა არ გვაქვს. ჩვენ ლოკალური პროექტი გვაქვს. ეს პლატფორმა ქართველი დიზაინერებისთვის ყველაზე დიდი შესაძლებლობაა, რომელზეც საერთაშორისო მყიდველები (ბაერები) და ჟურნალისტები ჩამოდიან. ახლა ეს ყველაფერი გაჩერდა. საუკეთესო ვარიანტში შემოდგომაზე განვაახლებთ ჩვენებებს, მაგრამ რომ ვერ შევძლოთ? არ ვიცი რა იქნება და რა მოტივაცია ექნებათ დიზაინერებს, მათ ბიზნესს. ჩვენს პროექტს არ აქვს რესურსი, რომ შეიქმნას ფონდი მათ მხარდასაჭერად, როგორც ეს გააკეთეს ანა ვინტურმა და ტომ ფორდმა“ – აღნიშნა ჭყონიამ. ანა ვინტურმა და ტომ ფორდმა პანდემიის შედეგად დაზარალებული ამერიკელი დიზაინერებისთვის ფონდი 2 კვირის წინ შექმნეს და პირველივე დღეს მხოლოდ რალფ ლორენისგან 1 მილიონი დოლარის მხარდაჭერა მიიღეს. ერთი მილიონი ფუნტით დაიწყო ბრიტანეთის მოდის საბჭომაც საკუთარი დიზაინერების გამხნევება, თუმცა ლონდონში ამბობენ, რომ პოსტ-კორონავირუსის პერიოდის გადასალახად მხოლოდ ინდუსტრიაში მოძიებული რესურსები საკმარისი არ იქნება და მთავრობის, კულტურის და ფინანსთა სამინისტროების მხარდაჭერა აუცილებელი გახდება. კითხვაზე, ახლა საქართველოს სახელმწიფოს მხრიდან მოდის ინდუსტრიის და ადგილობრივი დიზაინერების დახმარება არის თუ არა შესაძლებელი, ჭყონია პასუხობს: „არა ერთხელ წამომიყენებია ამასთან დაკავშირებით ინიციატივები, რომლებიც ხშირ შემთხვევაში არ იყო გათვალისწინებული. ახლა არავინ არ დაგვეხმარება სახელმწიფო ინსტიტუტებიდან. წინა სეზონზეც “აწარმოე საქართველოში”-მ, რომელიც ფინანსთა სამინისტროს პროექტია, შეამცირა ჩვენი დაფინანსება, რადგან პერსპექტივას ვერ ხედავდა მოდის ინდუსტრიის განვითარებაში. ჩვენ მოდის კვირეულს მაინც ჩავატარებთ, მაგრამ აუცილებლად შევამცირებთ დიზაინერების რაოდენობას. დავტოვებთ მხოლოდ მათ, ვინც უკვე გარკვეულ წარმატებას მიაღწია და გარანტირებულად დადებს კარგ შედეგებს ხარისხის და შემოქმედების ჭრილში“. სხვა გზა არ გვექნება. ამიტომაც შევამცირებთ დიზაინერების რაოდენობას. ჩვენ ძალიან დიდი მოდის კვირეული გვქონდა, 6 დღე ჩვენებებით გადატვირთული. ასობით მოწვეული სტუმარი. ეს ნამდვილად მასშტაბური ღონისძიება იყო. ამის ფონზე, სტუმრებს, ხშირ შემთხვევაში, ყველაფრის გააზრების ძალაც კი არ რჩებოდათ. ამიერიდან საკმაოდ მცირედის შერჩევა მოგვიწევს და შედეგად ჩვენებების შემცირებაც. შესაბამისად, მოწვეულები იქნებიან მხოლოდ ისინი, ვინც ნამდვილად შეძლებენ წვლილის შეტანას ქართული მოდის განვითარებაში. მე შევძლებ განვახორციელო ზუსტად ის, რაც თავიდან მქონდა ჩაფიქრებული. იდეამ, რომ ყველასთვის მიმეცა შანსი, სხვა მიმართულებით წამიყვანა“. საინტერესოა რას ფიქრობენ თავად დიზაინერები, რომლებსაც წინ გამოწვევებით სავსე რამდენიმე სეზონი და წელიც კი ელით. „ბევრთან ვარ ყოველდღიურ კავშირში, თავიდან ყველას შოკი ჰქონდა. ეგონათ, რომ ცხოვრება დასრულდა. მაგალითად Tatuna-ს და Situationist-ს დიდი შეკვეთები ჰქონდათ Dover Street Market-იდან. რა იქნება შემდგომ ბუნდოვანია. შეკვეთები უქმდება. წარმოების შენარჩუნება კი უფრო ადვილი აღმოჩნდა. ქართველი დიზაინერების უმეტესობას დიდი ფაბრიკების ნაცვლად პატარა ატელიეები აქვთ. არაა რთული ამ ყველაფრის სახლის პირობებში გადატანა. მეორე მხრივ, მგონია, რომ ახლა შეიძლება დადგეს ქართველი დიზაინერების ვარსკვლავური მომენტი. ისინი მსოფლიო ბრენდებზე ბევრად იაფია, თუმცა ხარისხით არ ჩამოუვარდებიან. ეს უბრალოდ სიტყვები არაა, პარიზში ბევრ დროს ვატარებ და მაღაზიებშიც დავდივარ. ვიცი, რომ ქართველებს იგივე ხარისხი აქვთ. შემოქმედებით მხარეს რაც შეეხება, აქ ქართველები ნამდვილად იგებენ მსოფლიო ბრენდებთან შედარებისას“. თავის ფავორიტებზე საუბრისას ჭყონიამ აღნიშნა: „არის ბრენდები, რომლებსაც დიდი სიამოვნებით ვატარებ. არის ბრენდები, რომლებიც სტილისტურად არ მერგება, თუმცა ვიცი რომ მათ აქვთ თავიანთი ნიშა, ვხედავ მათ პოტენციალს, მითუმეტეს, როცა მათ ყავთ პროფესიონალებით დაკომპლექტებული გუნდი და მათთან მუშაობა სასიამოვნოა. მომწონს სიტუაციონისტი, ვთვლი, რომ მათი ყოველი ახალი კოლექცია წინაზე უკეთესია. ვთვლი, რომ ბოლო წლებში გიორგი ქებურია ძალიან გაიზარდა. მატერიელი არის ძალიან საინტერესო და აქტიური ბრენდი. ძალიან მარტივი და სასიამოვნოა ანუკისთან მუშაობა, ისინი ყოველთვის მზად არიან განვითარებისთვის, ამასთან თავად ანუკი ყოველთვის ითვალისწინებს რჩევებს და ადეკვატურადაა განწყობილი კონსტრუქციული კრიტიკის მიმართ. პლუს ყველაფერს დროულად აკეთებს“. 2019 წელს სოფო ჭყონია მოდის გლობალური ინდუსტრიის ყველაზე გავლენიან და მნიშვნელოვან ადამიანებში დასახელდა. ის მესამე ქართველია, ვინც The Business of Fashion – მა რეიტინგში შეიყვანა.#Fashion #SofiaTchkonia #Art #georgiandesigner Tbilisi

ფეხბურთელ გიორგი შაქარაშვილის გარდაცვალების საქმეზე გამოკითხული ერთ-ერთი პირის, დაზარალებულ ვახო ახვლედიანის ჩვენების მიხედვით, ხიდიდან გაქცეულ გიორგი შაქარაშვილს 3 პირი მისდევდა. თუმცა, როგორც მისი ჩვენებიდან ირკვევა, აღნიშნული პირების ამოცნობა მას არ შეუძლია. „ინეტრპრესნიუსმა“ ახვლედიანის ჩვენება მოიპოვა, რომელშიც ახვლედიანი დაბადების დღეზე დაწყებულ კონფლიქტსა და შემდეგ უკვე, ხიდთან განვითარებულ მოვლენებს დეტალურად იხსენებს. როგორც დაზარალებულის ჩვენებიდან ირკვევა, იუბილარის დაბადების დღეზე ის მეგობრებთან - გიორგი ქათამაძესთან და დიჯეი კოკო ღიბრაძესთან ერთად წავიდა. „ჩემმა მეგობარმა, ანა გაბეჩავამ მე და ჩვენი საერთო მეგობრები - გიორგი ქათამაძე და კონსტანტინე ღიბრაძე დაგვპატიჟა 2020 წლის 18 ივნისს, თავის დაბადების დღეზე. ანამ გვითხრა, რომ ის დაბადების დღის სუფრას იხდიდა ქალაქ მცხეთაში მდებარე „ლიდერფუდის“ მაღაზიის უკან მდებარე კაფე-ბარში. ანას ჩვენ დავთანხმდით. 2020 წლის 18 ივნისს მე, გიორგი ქათამაძე და კონსტანტინე ღიბრაძე შევიკრიბეთ ჩემი საცხოვრებელი სახლის ეზოში, საიდანაც ჩვენ სამივენი ტაქსით წავედით ანას დაბადების დღის სუფრაზე - ქალაქ მცხეთაში მდებარე „ლიდერფუდის“ მაღაზიის უკან მდებარე კაფე-ბარში... რომ მივედით, უკვე იყო შებინდებული, ზუსტი საათი არ მახსოვს. სუფრაზე რომ მივედით, ჩვენ იქ დაგვხვდნენ ანა გაბეჩავა და მისი მეგობარი გოგო-ბიჭები, რომლებსაც მე არ ვიცნობდი. სუფრაზე ვიქნებოდით დაახლოებით, 30 ადამიანი. სუფრაზე ყოფნისას მე იქ გავიცანი ანა გაბეჩავას მეგობარი გიორგი შაქარაშვილი. ჩვენ ცოტა დავლიეთ ალკოჰოლური სასმელი და თან ვცეკვავდით და ვერთობოდით. სუფრის მსვლელობისას იქ მყოფ ახალგაზრდებს შორის მოხდა ჩხუბი, ოღონდ თუ რაზე მოხდა მათ შორის ჩხუბი და ვის და ვის შორის მოხდა ჩხუბი, მე არ ვიცი, რადგან როგორც უკვე მოგახსენეთ, მე იქ მყოფთაგან ვიცნობდი მხოლოდ ჩემ მეგობრებს - გიორგი ქათამაძეს, კონსტანტინე ღიბრაძეს, ანა გაბეჩავას და იქ სუფრაზე გავიცანი გიორგი შაქარაშვილი. ჩხუბი და გაწევ-გამოწევა მე შევნიშნე კაფე-ბარის გარეთ ეზოში, როდესაც შემთხვევით გამოვედი გარეთ, ეზოში. ჩხუბი შიგნით კაფე-ბარში არ ყოფილა. ამის შემდეგ ჩხუბი მალევე შეწყდა და ყველანი ჩაჯდნენ ავტომანქანებში და დაიშალნენ. ჩხუბში ან მოჩხუბართა გაშველებაში მე მონაწილეობა არ მიმიღია, რადგან იმ ადგილზე ბნელოდა, მე არ დამინახავს სახეზე, თუ ვინ ჩხუბობდა ერთმანეთში და ვინ იღებდა მონაწილეობას გაშველებაში, არც ის დამინახავს, ვინმეს ჰქონდა თუ არა ჩხუბის შედეგად დაზიანება მიღებული. ამის შემდეგ რამდენიმე წუთის განმავლობაში ვამშვიდებდი ანა გაბეჩავას და მის მეგობარ გოგონებს, რომლებიც ასევე იმყოფებოდნენ იქ სუფრაზე, რის შემდეგაც ზოგიერთი გოგო შევიდა შიგნით კაფე-ბარში, ხოლო ზოგიერთი იყო გარეთ ეზოში. ამასობაში, გავიდა რამდენიმე წუთი, ამის შემდეგ ადგილზე დავრჩით მე, გიორგი ქათამაძე და კონსტანტინე ღიბრაძე, სხვა ბიჭები მე იქ არ მინახავს. მე, გიორგი ქათამაძემ და კონსტანტინე ღიბრაძემ გადავწყვიტეთ, წავსულიყავით სახლში და ცენტრალურ საავტომობილო გზაზე სანამ გამოვიდოდით, „ლიდერფუდთან“ არსებულ კიბეებთან შევნიშნეთ სამი ახალგაზრდა ბიჭი, რომელიც ასევე იმყოფებოდა ანა გაბეჩავას დაბადების დღის სუფრაზე. ამ სამი ახალგაზრდა ბიჭიდან ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი. მათ არანაირი სახის დაზიანების კვალი არ ემჩნეოდათ. ჩვენ ექვსივე ერთად გადავედით მცხეთა-თბილისის დამაკავშირებელი ცენტრალური საავტომობილო გზის მეორე მხარეს, ანუ თბილისის მიმართულებით და დავყევით გზას ფეხით თბილისისკენ და თან ხელს ვუქნევდით ავტომანქანებს, რომ ვინმეს გაეჩერებინა ჩვენთვის და წავეყვანეთ ქალაქ თბილისში, თუმცა, ავტომანქანა არავინ გაგვიჩერა. რამდენიმე ასეული მეტრის გავლის შემდეგ, ქალაქ თბილისის მიმართულებით ჩვენ მდინარე არაგვის ხიდზე გადავედით თუ არა, უკანა მხრიდან დაგვეწია მოთეთრო-მოვერცხლისფრო ავტომანქანა, რომლის მარკა, სერია და ნომერი არ მახსოვს. ავტომანქანა გაჩერდა დაახლოებით, 10-15 მეტრით წინ მიმავალ ჩემ მეგობრებთან, გიორგი ქათამაძესთან და კონსტანტინე ღიბრაძესთან. ავტომანქანიდან გადმოვიდა დაახლოებით, 5 ახალგაზრდა მამაკაცი, რომლებმაც ცემა დაუწყეს გიორგი ქათამაძეს და კონსტანტინე ღიბრაძეს, რის შემდეგაც ერთ-ერთი გამოიქცა ჩემკენ და უკან გამოყვნენ დანარჩენებიც და როგორც კი მოვიდნენ ჩემთან, პირველმა, რომელიც გამოიქცა ჩემსკენ და მოვიდა ჩემთან, დამარტყა ხელი სახეში და მივიღე დაზიანება ცხვირის მიდამოში და ვიგრძენი ფიზიკური ტკივილი, რის შემდეგაც მე დავინახე, რომ სხვებიც მოდიოდნენ ჩემსკენ ჩემ საცემად, რის გამოც მე და ჩემ გვერდით მყოფი კიდევ 3 ახალგაზრდა ბიჭი, რომელთაგანაც ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი, გავიქეცით უკან, ცენტრალურ საავტომობილო გზაზე, მცხეთის მიმართულებით. რამდენიმე მეტრი რომ გავიქეცით, მდევრებიც გაჩერდნენ, გატრიალდნენ უკან, ჩასხდნენ თავიანთ ავტომანქანაში და წავიდნენ. ამის შემდეგ ჩვენ ისევ გავაგრძელეთ ყველამ ერთად გზა ქალაქ თბილისისკენ, ანუ მე და ჩემმა მეგობარმა გიორგი ქათამაძემ და კიდევ იმ სამმა ახალგაზრდა ბიჭმა, რომლებიც ასევე იმყოფებოდნენ ანა გაბეჩავას დაბადების დღეზე და რომელთაგანაც ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი, ხოლო კონსტანტინე ღიბრაძე ამ დროს იქ არ დამინახავს. მე უნდა მეკითხა გიორგი ქათამაძისთვის, კონსტანტინე ღიბრაძე სად არის-მეთქი, რა დროსაც იმავე ხიდზე როგორც კი გადავედით, ჩვენ უკანა მხრიდან დაგვეწია ავტომანქანა, რომლის ფერი, სერია და ნომერი არ მახსოვს, რადგან ვიყავი შეშინებული. აშკარად იყო სხვა ავტომანქანა. ავტომანქანა გაჩერდა ჩვენთან და როგორც კი გაიღო ავტომანქანის კარები და ავტომანქანიდან იქ მჯდომმა პირებმა დააპირეს გადმოსვლა, ჩვენ ყველა ერთად მოვტრიალდით უკან და გავიქეცით ქალაქ მცხეთის მიმართულებით. ისინი, ვინც ავტომანქანიდან გადმოვიდნენ, მოგვსდევდნენ უკან და გვეძახდნენ - გაჩერდით, სად გარბიხართო და გვაგინებდნენ. ჩვენ ყველამ ერთად ხიდზე გადავკვეთეთ გზა, გადავედით საავტომობილო გზის მეორე მხარეს და გავრბოდით. მე ხიდზე როგორც კი გადავედი, იქვე ჩავუხვიე დაბლა და როგორც კი ჩავუხვიე, ეგრევე ვნახე იქვე არსებული ბუჩქები და ჯაგები და გავიქეცი იქითკენ და დავიმალე აღნიშნულ ბუჩქებში, ხოლო სხვები თუ საით და რა მიმართულებით გაიქცნენ, არ ვიცი, რადგან იყო ღამე. მე სანამ ჩავუხვევდი ბუჩქებისკენ, დავინახე, რომ ჩემ წინ მირბოდა გიორგი შაქარაშვილი და მე რომ ჩავუხვიე ბუჩქებისკენ, ისინი, ვინც მოგვსდევდნენ, გაეკიდნენ გიორგი შაქარაშვილის და შემდეგ, თუ ვინ საით გაიქცა, არ დამინახავს. მე ჩუმად ვიჯექი და ვიმალებოდი ბუჩქებში, რა დროსაც საავტომობილო გზის მხრიდან დაახლოებით, 10 წუთი მესმოდა ძახილის ხმა - „სად გაიქეცით, გამოდითო“ და თანაც გვაგინებდნენ. დაახლოებით 10 წუთის შემდეგ, ძახილის ხმა შეწყდა, თუმცა, მე მაინც არ გამოვსულვარ ბუჩქებიდან, სადაც ვიმალებოდი დაახლოებით, 35-40 წუთი. ბოლოს, როცა დავრწმუნდი, რომ საფრთხემ ჩაიარა, მე გამოვედი ბუჩქებიდან და გამოვედი ცენტრალურ საავტომობილო გზაზე. გზაზე რომ გამოვედი, მე დავურეკე ჩემი მობილური ტელეფონიდან ჩემს მეგობარ გიორგი ქათამაძეს მობილურ ტელეფონზე, რომლის სიმ ბარათის ნომერი არ მახსოვს და ვკითხე, სად მიდიხარ-მეთქი, რა დროსაც გიორგი იქვე საიდანღაც ბუჩქებიდან გამოვიდა საავტომობილო გზაზე, ხოლო ის სამი ახალგაზრდა ბიჭი, რომელთაგანაც ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი, თუ სად წავიდნენ და სად იყვნენ, არ ვიცი, რადგანაც ისინი იმ დროს უკვე იქ არ ყოფილან. ამის შემდეგ მე დავურეკე ჩემს მეგობარ ლუკა ბეჟანიშვილის, რომლის ტელეფონის ნომერი არ მახსოვს და ვთხოვე, მოსულიყო ჩვენთან და წავეყვანე სახლში. რამდენიმე წუთში ჩვენთან მოვიდა ჩვენი მეზობელი კახა, რომლის გვარი არ ვიცი, თავისი ავტომანქანით, რომელმაც გვითხრა, რომ ლუკამ გამოგვგზავნა თქვენთანო, რის შემდეგაც ჩვენ, ანუ მე და გიორგი ქათამაძე ჩავჯექით კახას ავტომანქანაში და წავედით სახლში. უბანში რომ მივედით, იქ დაგვხვდა ჩვენი მეგობარი კონსტანტინე ღიბრაძე, რის შემდეგაც ჩვენ დავიშალეთ და წავედით სახლში. მეორე დილით მე ანა გაბეჩავამ „ინსტაგრამზე“ მომწერა, გიორგი შაქარაშვილი არ ჩანს და ხომ არ იცი, სად არისო, რაზედაც მე ვუპასუხე, რომ არ ვიცოდი. სწორედ მაშინ გავიგე ანასგან, რომ გიორგი შაქარაშვილი იყო დაკარგული. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე შემიძლია ამოვიცნო ის ბიჭი, რომლებიც გიორგი შაქარაშვილთან ერთად იყვნენ, ხოლო იმ ბიჭებს, რომლებიც ჩვენ გამოგვეკიდნენ და გვცემდნენ, ვერ ამოვიცნობ, რადგან ისინი კარგად არ მინახავს. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე არ ვიცი, ვის და ვის შორის და რა მიზეზით მოხდა ჩხუბი კაფე-ბარში, ანა გაბეჩავას დაბადების დღეზე. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მომხდარი ჩხუბის დროს მე სახეში ცხვირის მიდამოში მივიღე დაზიანება და მე თანახმა ვარ, ჩამიტარდეს ექსპერტიზა. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე შემიძლია ამოვიცნო ის ორი ახალგაზრდა ბიჭი, რომლებიც გიორგი შაქარაშვილთან ერთად იმყოფებოდნენ და რომლებთან ერთადაც ჩვენ წავედით ქალაქ თბილისისკენ, მე მათი ამოცნობა შემიძლია სახეზე და ფიზიკურად. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ როდესაც მე ჩემს უბანში მივედი და იქ დამხვდა კონსტანტინე ღიბრაძე, რომელსაც მე ვკითხე, შენ რითი წამოხვედი-მეთქი, რაზედაც მან მიპასუხა, რომ გზაზე ხელი გავუქნიე შემთხვევით გამვლელ ავტომანქანას და იმან გამომიყოლა ქალაქ თბილისშიო. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ როდესაც გავიგე ანა გაბეჩავასგან, გიორგი შაქარაშვილის გაუჩინარების შესახებ, მე არ მიკითხავს არც ჩემს მეგობრებში და არც არავისთან გიორგი შაქარაშვილის გაუჩინარების შესახებ, რადგანაც ვიფიქრე, რომ ალბათ, გამოჩდება-მეთქი. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე შემიძლია ამოვიცნო გიორგი შაქარაშვილი... კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ ის ახალგაზრდა ბიჭი, რომელმაც მე მომაყენა ფიზიკური შეურაცხყოფა, რა დროსაც დაზიანება მივიღე ცხვირის მიდამოში, იყო ოდნავ გრძელი თმებით, საშუალო სიმაღლის და საშუალო აღნაგობის, რომლის ამოცნობაც მე შემიძლია. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ ზემოთაღნიშნული ჩხუბის დროს მე მეცვა თეთრი ფერის გრძელსახელოიანი „საროჩკა“ და ლურჯი ფერის ნაჭრის შორტები. როდესაც მე მომაყენეს ფიზიკური შეურაცხყოფა, მაგ დროს ასევე შემომეხა „საროჩკა“, რომელიც მეცვა და რადგანაც იგი იყო გახეული, ქალაქ თბილისში ჩამოსვლისას ჩემ უბანში მდგარ ურნაში გადავაგდე, ხოლო შორტები მე გამოვიცვალე ჩემ სახლში და ამჟამად ვინახავ ჩემ საცხოვრებელ სახლში. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე თანახმა ვარ, მონაწილეობა მივიღო საგამოძიებო ექსპერიმენტში“, - აცხადებს ახველედიანი ჩვენებაში.

დღეს ცნობილი გახდა შაქარაშვილის საქმეზე ექსპერტიზის დასკვნა, რომლის საფუძველზე, 19 წლის ფეხბურთელის გარდაცვალებაზე საქმე ჯგუფურად განზრახ მკვლელობის მუხლით გადაკვალიფიცირდა. ამ საქმეზე 17 დაკავებულიდან ერთ-ერთი ბრალდებულის, გიგა ტატიაშვილის ადვოკატი გიორგი ყიფშიძე ამბობს, რომ ექსპერტიზის პასუხები საქმის შინაარსს მნიშვნელოვნად ცვლის. გიორგი ყიფშიძე, ადოკატი: ეს დასკვნა ერთ მიმართულებას კატეგორიულად ადასტურებს, მაგრამ სულაც არ გამორიცხავს იმ ჩვენს მითითებებს, რასაც ვვარაუდობდით, რომ ეს ადამიანი დამოუკიდებლად იქ ვერ ჩავარდებოდა. აქედან გამომდინარე, ვერსია, რომ წყალში ჩააგდეს და მერე გარდაიცვალა, ამ დასკვნით ფაქტობრივად, გამორიცხულია. კი გარდაიცვალა წყალში ჩავარდნის შემდეგ, მაგრამ ჩვენ თავიდანვე იმას ვამბობდით, რომ ის წყალში მოხვდა უკვე, სავარაუდოდ, გათიშულ მდგომარეობაში. - ანუ, ამ დასკვნით არ დასტურდება, რომ გათიშულ მდგომარეობაში ჩავარდა წყალში? - ზოგადი კონტექსტია იმიტომ, რომ ექსპერტი ვერ დაწერს იმას, რომ როცა გადააგდეს, იყო უგონოდ, ამას ექსპერტიზა ვერასდროს დაადგენს. - აბა, როგორ შეიძლება ამის დადგენა? - სამუშაო აქვს გამოძიებას, რომ ეს დაზუსტდეს. იქნებ, ჩვენებები, სხვა მტკიცებულებები მოიპოვოს იმიტომ, რომ მაინც ვარაუდის დონეზე გამოდის. როგორც ექსპერტი წერს, ჩარტყმული აქვს მძიმე რაღაცები, დაზიანებები აქვს მიყენებული და თან მტკიცებულებებით, რასაც ამბობენ ჩვენებებში „ოქროს მოწმეები“, შაქარაშვილი გარბოდა და მისდევდნენ. ადამიანი იბრძვის საკუთარი თავის გადასარჩენად და ჩანთას უდრტვინველად დებს სადღაც ბეტონზე და მერე წყალში ვარდება და იხრჩობა? - ეს ხომ წარმოუდგენელია! აქედან გამომდინარე, ამ დასკვნაში ლოგიკა არის, თუმცა სხვა დასკვნებია მოსასვლელი, რაც სურათს უფრო დააზუსტებს. გენეტიკური და უამრავი სხვა დასკვნა უნდა მოვიდეს, რაც უფრო შეცვლის სურათს. - პროკურატურამ, პრაქტიკულად, გვითხრა, რომ გიორგი შაქარაშვილი არის მოკლული, თან ჯგუფურად განზრახ მკვლელობით აღძრა საქმე. ეს უმძიმესი მუხლია და უვადო პატიმრობას ითვალისწინებს, არა? - დიახ, საშინელი მუხლია. ნასამართლევები თუ არ არიან, უვადო პატიმრობას არავინ მისცემს. 16-დან 20 წლამდე თავისუფლების აღკვეთას გულისხმობს ეს მუხლი. - მოკლედ, მთავარ კითხვად რჩება - ვინ მოკლა გიორგი შაქარაშვილი? - დიახ, რა თქმა უნდა. საგამოძიებოს დამატებითი კვლევები და გამოკითხვები და სპეციფიკური მოქმედებები აქვს ჩასატარებელი, რომ ეს დაამტკიცოს, რადგან მარტო ამ დასკვნით ვიღაცებზე წაყენებული ბრალი სასამართლოში ვერ იმუშავებს. არავინ ჩვენებას არ იძლევა, ყველა უარყოფს ბრალს და აქედან გამომდინარე, წარმოუდგენელი იქნება ამ მიმართულებით გამამტყუენებელი განაჩენის დაყენება. - როგორ ფიქრობთ, შეძლებს გამოძიება ამ დეტალების დაზუსტებას? - რაც ვნახე დასაწყისში, იმდენი სისულელე აქვთ გაკეთებული, ათმაგი შრომა მოუწევთ, რომ ის, რაც გაშვებულია, როგორმე შეავსონ და ინფორმაციული დეფიციტი არ იყოს საქმეში. ამისთვის ტიტანური შრომა აქვთ გასაწევი, მაგრამ უნდა ვაღიარო - ვატყობ, რომ მონდომება აშკარად აქვთ. რადგან, ალბათ, მოქმედებს საზოგადოებრივი ინტერესი და განსაკუთრებით თქვენი, მედიის, ფაქტორი. - ამ საქმეში ჩანთის დეტალს ყოველთვის ხაზს უსვამთ. ჩანთაზე დნმ-ის კვლევის პასუხი როდის იქნება ცნობილი? - დნმ-ის კვლევას შეიძლება, ცოტა დააგვიანდეს, რადგან ყველაზე რთული მოლეკულარული კვლევაა და საკმაოდ დიდი დრო სჭირდება. - თქვენი დაცვის ქვეშ მყოფის, გიგა ტატიაშვილის ბრალთან დაკავშირებით, გავრცელებული დასკვნის საფუძველზე, რაიმე იცვლება? _ აბსოლუტურად არაფერი. ამ საქმეს ასე გაბედულად იმიტომ მივყვები და ხმამაღლა იმიტომ ვლაპარაკობ, რომ ამაში დარწმუნებული ვარ და საერთოდ გამოვრიცხავ მის ბრალეულაბას ნებისმიერი მუხლით. - რატომ? - იმიტომ, რომ არანაირი ორგანიზება არ გაუწევია ამ ბავშვს. როგორ შეიძლებოდა, ორგანიზება გაეწია ნახევარ საათში და ორგანიზებული ჯგუფი შეექმნა? ლოგიკურად, ეს წარმოუდგენელი და არასერიოზულია. -გასაგებია, რომ შეიძლება ორგანიზებული ჯგუფის შექმნა არ დაუმტკიცდეს, მაგრამ ტატიაშვილს ხომ არ წარუდგება ბრალი შაქარაშვილის განზრახ მკვლელობაზე? - არა, ეს გამორიცხულია. საერთოდ არ აქვს შემხებლობა, ისეთი წყვეტა აქვთ, რომ ამათ იჩხუბეს, ტატიაშვილმა გააშველა, გადაარჩინა ის ბიჭიები „პოლიცია მოდის“ ძახილით და შემდეგ წამოვიდა თბილისში და 01:35 წუთზე უკვე ნახალოვკაშია და ამის ვიდეომტკიცებულებაც გაგვაჩნია. წყარო: ჰოთნიუსი შაქარაშვილი ექსპერტიზა კითხვები TbilisiDaily