მოგესალმებით მეგობრებო! მე მე ვყიდი ციფრულ ტექნიკას! თითქმის ყველაფერს რაც ციფრული და რაც არ არის ფიზიკური 🥰🤪 დღეიდან ჩემს გვერდზე გამოვაქვეყნებ ყოველდღიურად სხვადასხვა სახის განცხადებებს ჩემი პროდუქციის. დაინტერესების შემთხვევაში დამიკავშირდით პირად შეტობინებაში! 😁🤗 ნებისმიერ კითხვაზე მზად ვარ გიპასუხოთ 😎

ფეხბურთელ გიორგი შაქარაშვილის გარდაცვალების საქმეზე გამოკითხული ერთ-ერთი პირის, დაზარალებულ ვახო ახვლედიანის ჩვენების მიხედვით, ხიდიდან გაქცეულ გიორგი შაქარაშვილს 3 პირი მისდევდა. თუმცა, როგორც მისი ჩვენებიდან ირკვევა, აღნიშნული პირების ამოცნობა მას არ შეუძლია. „ინეტრპრესნიუსმა“ ახვლედიანის ჩვენება მოიპოვა, რომელშიც ახვლედიანი დაბადების დღეზე დაწყებულ კონფლიქტსა და შემდეგ უკვე, ხიდთან განვითარებულ მოვლენებს დეტალურად იხსენებს. როგორც დაზარალებულის ჩვენებიდან ირკვევა, იუბილარის დაბადების დღეზე ის მეგობრებთან - გიორგი ქათამაძესთან და დიჯეი კოკო ღიბრაძესთან ერთად წავიდა. „ჩემმა მეგობარმა, ანა გაბეჩავამ მე და ჩვენი საერთო მეგობრები - გიორგი ქათამაძე და კონსტანტინე ღიბრაძე დაგვპატიჟა 2020 წლის 18 ივნისს, თავის დაბადების დღეზე. ანამ გვითხრა, რომ ის დაბადების დღის სუფრას იხდიდა ქალაქ მცხეთაში მდებარე „ლიდერფუდის“ მაღაზიის უკან მდებარე კაფე-ბარში. ანას ჩვენ დავთანხმდით. 2020 წლის 18 ივნისს მე, გიორგი ქათამაძე და კონსტანტინე ღიბრაძე შევიკრიბეთ ჩემი საცხოვრებელი სახლის ეზოში, საიდანაც ჩვენ სამივენი ტაქსით წავედით ანას დაბადების დღის სუფრაზე - ქალაქ მცხეთაში მდებარე „ლიდერფუდის“ მაღაზიის უკან მდებარე კაფე-ბარში... რომ მივედით, უკვე იყო შებინდებული, ზუსტი საათი არ მახსოვს. სუფრაზე რომ მივედით, ჩვენ იქ დაგვხვდნენ ანა გაბეჩავა და მისი მეგობარი გოგო-ბიჭები, რომლებსაც მე არ ვიცნობდი. სუფრაზე ვიქნებოდით დაახლოებით, 30 ადამიანი. სუფრაზე ყოფნისას მე იქ გავიცანი ანა გაბეჩავას მეგობარი გიორგი შაქარაშვილი. ჩვენ ცოტა დავლიეთ ალკოჰოლური სასმელი და თან ვცეკვავდით და ვერთობოდით. სუფრის მსვლელობისას იქ მყოფ ახალგაზრდებს შორის მოხდა ჩხუბი, ოღონდ თუ რაზე მოხდა მათ შორის ჩხუბი და ვის და ვის შორის მოხდა ჩხუბი, მე არ ვიცი, რადგან როგორც უკვე მოგახსენეთ, მე იქ მყოფთაგან ვიცნობდი მხოლოდ ჩემ მეგობრებს - გიორგი ქათამაძეს, კონსტანტინე ღიბრაძეს, ანა გაბეჩავას და იქ სუფრაზე გავიცანი გიორგი შაქარაშვილი. ჩხუბი და გაწევ-გამოწევა მე შევნიშნე კაფე-ბარის გარეთ ეზოში, როდესაც შემთხვევით გამოვედი გარეთ, ეზოში. ჩხუბი შიგნით კაფე-ბარში არ ყოფილა. ამის შემდეგ ჩხუბი მალევე შეწყდა და ყველანი ჩაჯდნენ ავტომანქანებში და დაიშალნენ. ჩხუბში ან მოჩხუბართა გაშველებაში მე მონაწილეობა არ მიმიღია, რადგან იმ ადგილზე ბნელოდა, მე არ დამინახავს სახეზე, თუ ვინ ჩხუბობდა ერთმანეთში და ვინ იღებდა მონაწილეობას გაშველებაში, არც ის დამინახავს, ვინმეს ჰქონდა თუ არა ჩხუბის შედეგად დაზიანება მიღებული. ამის შემდეგ რამდენიმე წუთის განმავლობაში ვამშვიდებდი ანა გაბეჩავას და მის მეგობარ გოგონებს, რომლებიც ასევე იმყოფებოდნენ იქ სუფრაზე, რის შემდეგაც ზოგიერთი გოგო შევიდა შიგნით კაფე-ბარში, ხოლო ზოგიერთი იყო გარეთ ეზოში. ამასობაში, გავიდა რამდენიმე წუთი, ამის შემდეგ ადგილზე დავრჩით მე, გიორგი ქათამაძე და კონსტანტინე ღიბრაძე, სხვა ბიჭები მე იქ არ მინახავს. მე, გიორგი ქათამაძემ და კონსტანტინე ღიბრაძემ გადავწყვიტეთ, წავსულიყავით სახლში და ცენტრალურ საავტომობილო გზაზე სანამ გამოვიდოდით, „ლიდერფუდთან“ არსებულ კიბეებთან შევნიშნეთ სამი ახალგაზრდა ბიჭი, რომელიც ასევე იმყოფებოდა ანა გაბეჩავას დაბადების დღის სუფრაზე. ამ სამი ახალგაზრდა ბიჭიდან ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი. მათ არანაირი სახის დაზიანების კვალი არ ემჩნეოდათ. ჩვენ ექვსივე ერთად გადავედით მცხეთა-თბილისის დამაკავშირებელი ცენტრალური საავტომობილო გზის მეორე მხარეს, ანუ თბილისის მიმართულებით და დავყევით გზას ფეხით თბილისისკენ და თან ხელს ვუქნევდით ავტომანქანებს, რომ ვინმეს გაეჩერებინა ჩვენთვის და წავეყვანეთ ქალაქ თბილისში, თუმცა, ავტომანქანა არავინ გაგვიჩერა. რამდენიმე ასეული მეტრის გავლის შემდეგ, ქალაქ თბილისის მიმართულებით ჩვენ მდინარე არაგვის ხიდზე გადავედით თუ არა, უკანა მხრიდან დაგვეწია მოთეთრო-მოვერცხლისფრო ავტომანქანა, რომლის მარკა, სერია და ნომერი არ მახსოვს. ავტომანქანა გაჩერდა დაახლოებით, 10-15 მეტრით წინ მიმავალ ჩემ მეგობრებთან, გიორგი ქათამაძესთან და კონსტანტინე ღიბრაძესთან. ავტომანქანიდან გადმოვიდა დაახლოებით, 5 ახალგაზრდა მამაკაცი, რომლებმაც ცემა დაუწყეს გიორგი ქათამაძეს და კონსტანტინე ღიბრაძეს, რის შემდეგაც ერთ-ერთი გამოიქცა ჩემკენ და უკან გამოყვნენ დანარჩენებიც და როგორც კი მოვიდნენ ჩემთან, პირველმა, რომელიც გამოიქცა ჩემსკენ და მოვიდა ჩემთან, დამარტყა ხელი სახეში და მივიღე დაზიანება ცხვირის მიდამოში და ვიგრძენი ფიზიკური ტკივილი, რის შემდეგაც მე დავინახე, რომ სხვებიც მოდიოდნენ ჩემსკენ ჩემ საცემად, რის გამოც მე და ჩემ გვერდით მყოფი კიდევ 3 ახალგაზრდა ბიჭი, რომელთაგანაც ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი, გავიქეცით უკან, ცენტრალურ საავტომობილო გზაზე, მცხეთის მიმართულებით. რამდენიმე მეტრი რომ გავიქეცით, მდევრებიც გაჩერდნენ, გატრიალდნენ უკან, ჩასხდნენ თავიანთ ავტომანქანაში და წავიდნენ. ამის შემდეგ ჩვენ ისევ გავაგრძელეთ ყველამ ერთად გზა ქალაქ თბილისისკენ, ანუ მე და ჩემმა მეგობარმა გიორგი ქათამაძემ და კიდევ იმ სამმა ახალგაზრდა ბიჭმა, რომლებიც ასევე იმყოფებოდნენ ანა გაბეჩავას დაბადების დღეზე და რომელთაგანაც ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი, ხოლო კონსტანტინე ღიბრაძე ამ დროს იქ არ დამინახავს. მე უნდა მეკითხა გიორგი ქათამაძისთვის, კონსტანტინე ღიბრაძე სად არის-მეთქი, რა დროსაც იმავე ხიდზე როგორც კი გადავედით, ჩვენ უკანა მხრიდან დაგვეწია ავტომანქანა, რომლის ფერი, სერია და ნომერი არ მახსოვს, რადგან ვიყავი შეშინებული. აშკარად იყო სხვა ავტომანქანა. ავტომანქანა გაჩერდა ჩვენთან და როგორც კი გაიღო ავტომანქანის კარები და ავტომანქანიდან იქ მჯდომმა პირებმა დააპირეს გადმოსვლა, ჩვენ ყველა ერთად მოვტრიალდით უკან და გავიქეცით ქალაქ მცხეთის მიმართულებით. ისინი, ვინც ავტომანქანიდან გადმოვიდნენ, მოგვსდევდნენ უკან და გვეძახდნენ - გაჩერდით, სად გარბიხართო და გვაგინებდნენ. ჩვენ ყველამ ერთად ხიდზე გადავკვეთეთ გზა, გადავედით საავტომობილო გზის მეორე მხარეს და გავრბოდით. მე ხიდზე როგორც კი გადავედი, იქვე ჩავუხვიე დაბლა და როგორც კი ჩავუხვიე, ეგრევე ვნახე იქვე არსებული ბუჩქები და ჯაგები და გავიქეცი იქითკენ და დავიმალე აღნიშნულ ბუჩქებში, ხოლო სხვები თუ საით და რა მიმართულებით გაიქცნენ, არ ვიცი, რადგან იყო ღამე. მე სანამ ჩავუხვევდი ბუჩქებისკენ, დავინახე, რომ ჩემ წინ მირბოდა გიორგი შაქარაშვილი და მე რომ ჩავუხვიე ბუჩქებისკენ, ისინი, ვინც მოგვსდევდნენ, გაეკიდნენ გიორგი შაქარაშვილის და შემდეგ, თუ ვინ საით გაიქცა, არ დამინახავს. მე ჩუმად ვიჯექი და ვიმალებოდი ბუჩქებში, რა დროსაც საავტომობილო გზის მხრიდან დაახლოებით, 10 წუთი მესმოდა ძახილის ხმა - „სად გაიქეცით, გამოდითო“ და თანაც გვაგინებდნენ. დაახლოებით 10 წუთის შემდეგ, ძახილის ხმა შეწყდა, თუმცა, მე მაინც არ გამოვსულვარ ბუჩქებიდან, სადაც ვიმალებოდი დაახლოებით, 35-40 წუთი. ბოლოს, როცა დავრწმუნდი, რომ საფრთხემ ჩაიარა, მე გამოვედი ბუჩქებიდან და გამოვედი ცენტრალურ საავტომობილო გზაზე. გზაზე რომ გამოვედი, მე დავურეკე ჩემი მობილური ტელეფონიდან ჩემს მეგობარ გიორგი ქათამაძეს მობილურ ტელეფონზე, რომლის სიმ ბარათის ნომერი არ მახსოვს და ვკითხე, სად მიდიხარ-მეთქი, რა დროსაც გიორგი იქვე საიდანღაც ბუჩქებიდან გამოვიდა საავტომობილო გზაზე, ხოლო ის სამი ახალგაზრდა ბიჭი, რომელთაგანაც ერთ-ერთი იყო გიორგი შაქარაშვილი, თუ სად წავიდნენ და სად იყვნენ, არ ვიცი, რადგანაც ისინი იმ დროს უკვე იქ არ ყოფილან. ამის შემდეგ მე დავურეკე ჩემს მეგობარ ლუკა ბეჟანიშვილის, რომლის ტელეფონის ნომერი არ მახსოვს და ვთხოვე, მოსულიყო ჩვენთან და წავეყვანე სახლში. რამდენიმე წუთში ჩვენთან მოვიდა ჩვენი მეზობელი კახა, რომლის გვარი არ ვიცი, თავისი ავტომანქანით, რომელმაც გვითხრა, რომ ლუკამ გამოგვგზავნა თქვენთანო, რის შემდეგაც ჩვენ, ანუ მე და გიორგი ქათამაძე ჩავჯექით კახას ავტომანქანაში და წავედით სახლში. უბანში რომ მივედით, იქ დაგვხვდა ჩვენი მეგობარი კონსტანტინე ღიბრაძე, რის შემდეგაც ჩვენ დავიშალეთ და წავედით სახლში. მეორე დილით მე ანა გაბეჩავამ „ინსტაგრამზე“ მომწერა, გიორგი შაქარაშვილი არ ჩანს და ხომ არ იცი, სად არისო, რაზედაც მე ვუპასუხე, რომ არ ვიცოდი. სწორედ მაშინ გავიგე ანასგან, რომ გიორგი შაქარაშვილი იყო დაკარგული. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე შემიძლია ამოვიცნო ის ბიჭი, რომლებიც გიორგი შაქარაშვილთან ერთად იყვნენ, ხოლო იმ ბიჭებს, რომლებიც ჩვენ გამოგვეკიდნენ და გვცემდნენ, ვერ ამოვიცნობ, რადგან ისინი კარგად არ მინახავს. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე არ ვიცი, ვის და ვის შორის და რა მიზეზით მოხდა ჩხუბი კაფე-ბარში, ანა გაბეჩავას დაბადების დღეზე. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მომხდარი ჩხუბის დროს მე სახეში ცხვირის მიდამოში მივიღე დაზიანება და მე თანახმა ვარ, ჩამიტარდეს ექსპერტიზა. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე შემიძლია ამოვიცნო ის ორი ახალგაზრდა ბიჭი, რომლებიც გიორგი შაქარაშვილთან ერთად იმყოფებოდნენ და რომლებთან ერთადაც ჩვენ წავედით ქალაქ თბილისისკენ, მე მათი ამოცნობა შემიძლია სახეზე და ფიზიკურად. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ როდესაც მე ჩემს უბანში მივედი და იქ დამხვდა კონსტანტინე ღიბრაძე, რომელსაც მე ვკითხე, შენ რითი წამოხვედი-მეთქი, რაზედაც მან მიპასუხა, რომ გზაზე ხელი გავუქნიე შემთხვევით გამვლელ ავტომანქანას და იმან გამომიყოლა ქალაქ თბილისშიო. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ როდესაც გავიგე ანა გაბეჩავასგან, გიორგი შაქარაშვილის გაუჩინარების შესახებ, მე არ მიკითხავს არც ჩემს მეგობრებში და არც არავისთან გიორგი შაქარაშვილის გაუჩინარების შესახებ, რადგანაც ვიფიქრე, რომ ალბათ, გამოჩდება-მეთქი. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე შემიძლია ამოვიცნო გიორგი შაქარაშვილი... კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ ის ახალგაზრდა ბიჭი, რომელმაც მე მომაყენა ფიზიკური შეურაცხყოფა, რა დროსაც დაზიანება მივიღე ცხვირის მიდამოში, იყო ოდნავ გრძელი თმებით, საშუალო სიმაღლის და საშუალო აღნაგობის, რომლის ამოცნობაც მე შემიძლია. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ ზემოთაღნიშნული ჩხუბის დროს მე მეცვა თეთრი ფერის გრძელსახელოიანი „საროჩკა“ და ლურჯი ფერის ნაჭრის შორტები. როდესაც მე მომაყენეს ფიზიკური შეურაცხყოფა, მაგ დროს ასევე შემომეხა „საროჩკა“, რომელიც მეცვა და რადგანაც იგი იყო გახეული, ქალაქ თბილისში ჩამოსვლისას ჩემ უბანში მდგარ ურნაში გადავაგდე, ხოლო შორტები მე გამოვიცვალე ჩემ სახლში და ამჟამად ვინახავ ჩემ საცხოვრებელ სახლში. კითხვაზე გიპასუხებთ, რომ მე თანახმა ვარ, მონაწილეობა მივიღო საგამოძიებო ექსპერიმენტში“, - აცხადებს ახველედიანი ჩვენებაში.

როგორია შემოქმედებითობა კრიზისის დროს? Vogue Global Conversations – ს პარიზიდან მარჯიელას მოდის სახლის შემოქმედებითი ხელმძღვანელი ჯონ გალიანოც შეუერთდა, რომელმაც ამერიკული ვოგის რედაქტორთან, ქონდე ნასთის სამხატვრო ხელმძღვანელ ანა ვინტურთან პანდემიის პირობებში თავისი სამუშაო პროცესი და სამომავლო გეგმები განიხილა. VGC მოდის ბიბლიის ინიციატივაა, რომელიც ონლაინ დიალოგების სერიას წარმოადგენს. საუბრები მიმდინარეობს ვოგის რედაქტორებს, მოდის გავლენიან დიზაინერებს და აღმასრულებლებს შორის. განსახილველი თემები წარმოადგენს ყველაფერს, რასაც ახლა ამ სფეროსთვის განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს: „როგორი იქნება ონლაინ ვაჭრობა მომავალში?“ „როგორია ჩვენებების მომავალი?“ „როგორ უნდა განვითარდეს ინდუსტრია ჯანსაღად?“ და ა.შ. ისევე, როგორც მთელი მოდის ინდუსტრია, კოლექციების შექმნის, წარმოების, გაყიდვის პროცესის ახალ, განსხვავებულ გზებს გენიალური გალიანოც ეძებს. აღსანიშნავია, რომ ჯონს მთელი თავისი შეუდარებელი კარიერის განმავლობაში ჰქონდა როგორც აღმასვლები, ისე დაღმასვლები. მან დაკარგა შემოქმედებითი ხელმძღვანელის როლი დიორში, დაკარგა საკუთარი ბრენდი და ეს ყველაფერი იმიტომ არა, რომ მისი წარმოუდგენელი ნიჭის გამოვლენა შეფერხდა, არამედ პიროვნება ჯონ გალიანო აღმოჩნდა ძალიან რთულ მდგომარეობაში, რომელიც დახმარებას საჭიროებდა. აღსანიშნავია, რომ ერთ-ერთი ადამიანი, რომელიც მაშინ დიზაინერს გვერდში დაუდგა და გააცნობიერა მისი გასაჭირი, ანა ვინტური იყო, რომელსაც ჯონი ამ ვირტუალურ შეხვედრაზეც სიამაყით მოიხსენიებს, როგორც თავის „უახლოეს მეგობარს.“ მარჯიელაში ჩვენ ვხედავთ, რომ ჯონი ბედნიერია, აკეთებს იმას, რაც ყველაზე მეტად უყვარს და ყველას გვახსენებს, რომ ნამდვილი შემოქმედები ჯერ კიდევ არიან ჩვენ გარშემო. „მე ვნება მამოძრავებს. „დრესმეიქერი“ ვარ,“ – განაცხადა გალიანომ Zoom – ში ჩართვისას. „ოსტატობა, ჩემი გუნდის თავდადება და შექმნის თავისუფლება მაძლევს ბიძგს. ეს ჩემთვის მართლა მნიშვნელოვანია. მგონია, რომ ნებისმიერი რამე შეგიძლია იყო ამ სამყაროში და რადგან ეს ასეა, იქნებ ვეცადოთ, უფრო კეთილები ვიყოთ ერთმანეთის და ასევე ჩვენი პლანეტის მიმართაც?“ ახლა ჯონს უნდა საუბარი წამოიწყოს ახალ თაობასთანაც. აპირებს, რომ Y და Z თაობებთან ვირტუალური კომუნიკაციით განსაზღვროს კოლექციების წარდგენის და გაყიდვის ახალი საშუალებები. ამასთანავე, არსებულ ვითარებას ნებას არ მისცემს ხელი შეუშალოს თავის კრეატიულ სამუშაოს და ამბობს: „შემოქმედებითი პროცესი შემოქმედებითი პროცესი იქნება. იღბლიანი ან საკმაოდ სენსიტიური ვარ, რომ მესმის რაც ხდება.“ ის მომავალ ჩვენებასაც გეგმავს და მასთან დაკავშირებით თავის იდეებს გლობალურ საზოგადოებას უზიარებს: „ამ პერიოდმა შთამაგონა, რომ შეიძლება შემოქმედებითი პროცესი ვაჩვენო. Y და Z თაობების ძალიან ბევრი წარმომადგენელი ვერ ხედავს ამას. ივლისში დაგეგმილი „არტისანალ“ ჩვენებსთვის იმას ვაჩვენებ რაც მთავარია, ესენციას, პარფიუმს, პირამიდის მწვერვალს. სწორედ ამას წამოვაჩენ, მინდა ეს ესმოდეს ხალხს. სექტემბერში – გავლენას, იმას თუ როგორ შთააგონა ამან რედი-თუ-ვეარ ხაზები, გაერთიანებული კოლექცია, აქსესუარები — ამ იდეას ხანგრძლივ პერქსპექტივაში განვიხილავ, ვნახოთ რა იქნება. მართლა ძალიან აღელვებული ვარ.“ მიუხედავად იმისა, რომ დიზაინერს ჯერ არ აქვს გადაწყვეტილი ჩვენების ჩატარების ფორმატი, იმედოვნებს, რომ ფიზიკურის და ციფრულის კომბინირებას შეძლებს: „ეს თავგადასავალია, ის, რაც არასდროს გამიკეთებია! მე მიყვარს პატარა შოუების მოწყობა, ბევრად უფრო ინტიმურის, სადაც ყველას პირველი რიგის ადგილი ხვდება. შეიძლება კიბერ მოწვეული სტუმრები გვყავდეს, რომლებიც იქ დასხდომას შეძლებენ…მწერალი, მსახიობი, პოეტი, რაღაც ახალი. მიყვარს ჩვენების ჩატარება, მაგრამ სინამდვილე უნდა მივიღო და მოვლენების განვითარებას დაველოდო. ახლა ამ ისტორიის, კოლექციის დოკუმენტირებაზე ვარ გადართული და ტექნოლოგიასთან ვმუშაობ. ასე შემიძლია სამოსის აუთენტურობა ვაჩვენო, რომ მე „დრესმეიქერი“ ვარ.“#ჯონგალიანო #ანავინტური #მოდა #დიზაინი Tbilisi

ყოველთვის მინდოდა, რაღაც დამეწერა, მაგრამ ვერაფრით ვერ მოვიფიქრე თუ რა იქნებოდა ეს „რაღაც“. თუმცა, გუშინ ერთ-ერთი წიგნის დამთავრების შემდეგ მივხვდი, რომ ეს საზოგადოებისთვის აუცილებლად უნდა გადამეცა . მოკლედ, მოდით დღეს ეს “რაღაც“ შევცვალოთ იუსტიან გორდერის წიგნით „ფორთოხლის გოგონა“. იმდენი შთაბეჭდილება დამიტოვა მან, რომ ალბათ შეუძებელია ეს ფურცელზე გადმოვიტანო. ამ წიგნს წერს 15 წლის გეორგი, რომელსაც მამა 4 წლის ასაკში გარდაეცვალა. 11 წლის შემდეგ კი ის იღებს წერილს გარდაცვლილი მამისგან. ეს წერილი მამამისმა იან ოლავმა სიკვდილის წინ თავის პატარა ბიჭუნას დაუტოვა, წერილში კი გეორგს უამბობს გასაოცარ ისტორიას ფორთოხლის გოგონას შესახებ. 11 წლის შემდეგ გეორგმა ეს წერილი მიიღო და ამ წიგნს სწორედ მამასთან ერთად წერს. ვიცი, ცოტა გაუგებარია რაც გიამბეთ. არ გეგონოთ, რომ ეს არის ფენტეზი ან არარეალური რამ. პირიქით „ფორთოხლის გოგონა“ არის მსოფლიო კლასიკის ერთ-ერთი უძლიერესი შედევრი, რომელიც მკითხველს უჩენს უდიდეს საფიქრალს. აქ საუბარია რაღაც უხილავ ზღვარზე სიკვდილ-სიცოცხლეს შორის , საუბარია ზღაპრულ, მაგრამ ხანმოკლე ცხოვრებაზე. ძალიან ბევრი რამ შეიძლება აღმოაჩინოთ და ისწავლოთ ამ წიგნიდან. ეს უფრო პიროვნებაზეა დამოკიდებული, რადგან ყოველი ადამიანი ხომ ინდივიდია. იცოდით, რომ ორი ერთნაირი ფორთოხალი არ არსებობს? J იცოდით, რომ ცხოვრება ლამაზი ზღაპარია? იცოდით, რომ კოსმოსი, ეს სივრცე, საოცარი რამ არის? ნუთუ ცხოვრებისთვის არასოდეს შეგიხედავთ სხვანაირად? ამ წიგნში 15 წლის გეორგი აცნობიერებს, რომ ადამიანის ცხოვრება ხანმოკლეა. ცოტა ხნით იხილავს სამყაროს, მზეს, სივრცეს და უცებ „ჰოპ“! ის უკვე აღარ არსებობს! ადამიანიერთი კვირით კი არ ტოვებს ცხოვრებას, არამედ სამუდამოდ. წიგნის წაკითხვის შედეგ თქვენ დაფიქრდებით სამყაროზე. მე ჯერ კიდევ ემოციებში ვარ და იმედია შევძელი ეს ემოციები თქვენთვის ოდნავ მაინც გადმომეცა. იყო ერთ-ერთი ფრაზა, რომელმაც განსაკუთრებით აღმაფრთოვანა: „ოცენებას ნაკლებად შესაძლებელზე საგანგებო სახელი ჰქვია: ჩვენ მას იმედს ვუწოდებთ.“ ეს და კიდევ სხვა ფრაზები, კიდევ უფრო გვიმტკიცებენ წიგნის სიძლიერეს და ემოციურობას. იანი შვილს წერილში ბევრ კითხვას უსვამდა, აი რამდენიმე რომლებსაც პირადად ჩემთვის დიდი მნიშვნელობა აქვს: „- დრო გეორგ, რა არის დრო? ’’ ასევე: „ შემიძლია თუ არა დაბეჯითებით ვთქვა, რომ ამ სიცოცხლეს სხვა სიცოცხლე აღარ მოჰყვება? ვარ თუ არა სავსებით დარწმუნებული იმაში, რომ მაშინ, როდესაც შენ ამ წერილს წაიკითხავ, მე ნამდვილად აღარსად ვიქნები? არა ამ შესაძლებლობას ბოლომდე ვერ გამოვრიცხავ. ალბათობის საზღვრები გადალახულია უკვე თვით სამყაროს არსებობის ფაქტით. ამით მე ვამბობ,უკვე იმდენად გაოგნეული ვარ საკუთრივ სამყაროს არსებობით, რომ ადგილი აღარ მრჩება კიდევ ერთი სამყაროთი გასაოგნებლად“. წერილის ბოლოს კი მამამ შვილს ურთულესი და ყველაზე მნიშვნელოვანი კითხვა დაუსვა, რომლეზედაც პასუხის გაცემა ბავშს დაელავა. არ ვიცი, თქვენ რას ფიქრობთ, მაგრამ მეც, მკითხველმა ავტომატურად დავაკისრე ჩემს თავს, ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა. კითხვა ასეთია: “წარმოიდგინე,რომ სიცოცხლის ზღაპრის კიდეზე დგახარ მილიარდობით წლის წინ, როცა ყოველივე შეიქმნა, და შეგიძლია ამოირჩიო – დაიბადო თუ არა ამ პლანეტაზე ერთ რომელიღაც მომენტში. არ იცი, როდის გაჩნდები, რამდენხანს იცოცხლებ,მაგრამ,ნებისმიერ შემთხვევაში, სიცოცხლე დიდხანს არ გასტანს, მხოლოდ ის იცი, რომ თუკი გადაწყვეტ ამქვეყნად მოსვლას რომელიღაც წამს, მაშინ მეორე წამს ყველაფერთან დამშვიდობება და აქედან წასვლაც მოგიწევს… ჰოდა , რას აირჩევდი, რაღაც აღმატებული ძალით მონიჭებული არჩევანის უფლება რომ გქონოდა: საერთოდ არმოსვლას თუ მაინც მოსვლას და გარკვეული ხანგრძლივობის სიცოცხლეს?“ გეორგს ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად კვირები დასჭირდა. მე ჯერ კიდევ ვერ ვუპასუხე, ახლა კი თქვენი ჯერია. გახსოვდეთ ჩვენ ყველანი ერთ დიდ „ზღაპარში“ ვცხოვრობთ, რომელიც არავის არ ესმის. აბა,კარგად მოკალათდით, დალეიეთ ცხელი ჩაი, აიღეთ ეს გენიალური წიგნი და დაიწყეთ კითხვა! მერწმუნეთ წინ დიდი თავგადასავლი გელოდებათ, რომელიც შესაძლოა ცრემლებით დასრულდეს....#ფორთოხლისფერიგოგონა#ლიტერატურა Tbilisi

თითოეული ქართველის სულის ტკივილია აფხაზეთი,ის დაკარგული ტერიტორიები,რომლებიც,ფაქტობრივად,ნისლითაა დაფარული. ვერავინ ხედავს გარკვევით რა ხდება ,მხოლოდ ცოტაოდენი რამ ჩანს, ისიც მხოლოდ , ანარეკლი სინამდვილის. მინდა მოგითხროთ ჩემი ისტორია რიგითი აფხაზეთის ტერიტორიაზე მცხოვრები ადამიანის და პატარა ექსკურსია ჩავატარო იქაურობაზე,ხალხის ყოფა-ცხოვრებზე ენგურს მიღმა და მინდა ვისაუბრო მომავლის აფხაზეთზე. მე ნინო ცუცხუბაია ვარ აფხაზეთიდან,კერძოდ კი გალის რაინში სოფ.საბერიოში ვცხოვრობ ახლა ვსწავლობ თბილისში,სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში მეორე კურზე ჩემს კურსელებს ხშირად ვუყვები ჩემს აფხაზეთზე,თუმცა ძალიან მინდა,რომ მათ შეეძლოთ აფხაზეთში ჩამოსვლა,რომ თვითონ იგრძნონ აქაური სითბო და სიყვარული. სუფთა ჰაერი, კამკამა ლურჯი ზღვა,სულ სხვანაირად მცხუნვარე მზის სითბო და მშვენიერი ბუნება აი რა მიიქცევს უპირველეს ყოვლისა თქვენს ყურადღებას აფხაზეთში. ძალიან მიყვარს აფხაზეთი,მისი დედაქალაქი სოხუმი,ჩემი სოფელი საბერიო, სადაც დავიბადე,გავიზარდე და ავიდგი ფეხი და საერთოდ აფხაზეთის ყველა კუთხე-კუნჭული მიყვარს,მეამაყება რომ აფხაზეთში დავიბადე და ვერცერთი ადგილი ვერ შემიცვლის ამ პატარა სამოთხეს. მე დღეს მომავლის აფხაზეთზე უნდა ვილაპარაკო,მაგრამ არ შემიძლია მომავლის აფხაზეთზე ვილაპარაკო ისე,რომ არ შევეხო მის წარსულს და აწმყოს,რადგან სწორედ წარსულმა განაპირობა ის თუ როგორ არის ეს საკურორტო მხარე ასეთი გავერანებული,გულს მიკლვს აფხაზეთში პატარა კოხტა გადამწვარი სახლების ცქერა.ერთ დროს ხალხმრავალი,მრავალერიანი ქალაქებიდან ნანგრევები,რომ არის დარჩენილი ძალიან მოქმედებს ჩემზე. დღეს ეს ლამაზი,მუდამ მზიანი,წარმტაცი მხარე ქართველი ერისათვის შეუღწევადი და შორეული გახდა.ქართველ ერს მისი მშობლიური მიწა-წყალი წაართვეს და გულამოჭრილი დატოვეს,ის საქართველოს ისე არის მოგლეჯილი,როგორც დედას შვილი. აფხაზეთი არის ჩემი დიდი გულის ტკივილი.მტკივა ძალიან,რომ საქართველოს ნაწილი მოჭრილი აქვს. არმინდა,რომ მომავალშიც ძმებს შორის ზიზღი და სიძულვილი სუფევდეს,სიძულვილი,ხომ საშინელი რამაა,რომელმაც კაცობრიობა შეიძლება დაღუპოს. მინდა,რომ საქართველო გაბრწყინებული იყოს ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე. მინდა,რომ საქართველო სრულყოფილი იყოს და ძმებს შორის კვლავ დამყარდეს ურთიერთკავშირი,სიყვარული,მეგობრობა,ერთიანობა და დაფასება. გამოსავალი?გამოსავალი ჩემი აზრით კი არის სიყვარულით მოპოვებული ნდობა,რომელიც გააქარვებს ზიზღს ძმებს შორის,უნდობლობას და საბოლოოდ გაიმარჯვებს მშვიდობა,რადგანაც ისტორიული მაგალითებით ბევრჯერ დამტკიცდა ეს ჭეშმარიტობა: "რაც მტრობას დაუნგრევია,სიყვარულს უშენებია“. მოვა დრო და აფხაზეთში ქართველები კვლავ დაბრუნდებიან და აფხაზებთან ერთად,როგორც წარსულში,ერთმანეთის სიყვარულით ავაშენებთ მშვიდობიან და ძლიერ საქართველოს! მჯერა,რომ მთავარია ხალხის ერთად დგომა,ურთიერთსიყვარული,მიტევების უნარი და „ბინძური“ პოლიტიკა უძლური აღმოჩნდება ქართველი და აფხაზი ხალხის ომახიანი ყიჟინის წინაშე: „ჩვენ გვინდა მშვიდობა!“. მომავლის აფხაზეთი წარმომიდგენია გაერთიანებული, ტკივილმოშუშებული და გაბრწყინებული,რადგან საქართველოს დასაწყისი მიწა,სწორედ აფხაზეთია. აფხაზეთი - არის საქართველოს უნიკალური,გამორჩეული მხარე თავისი ადათწესებით, ტრადიციით,ბუნებითა და ხალხით,ეს საკურორტო მხარე სტუმართმოყვარე და ულამაზესია,რომელიც ნებისმიერ ადამიანს მოხიბლავს. შეიძლება შავი ზღვისა და მისგან მონაბერი ნიავის მიზეზია,რომ აფხაზეთში ბუნებასაც უყვარს უცნაური ხუმრობები,რადგან შეიძლება შუა ზამთარში აქ აყვავდეს მიმოზა და გაზაფხულის ნაადრევ მოსავალში დაგარწმუნოს,წელიწადის ყველა დრო განსხვავებულია და თავისი ხიბლი აქვს. აფხაზეთი - უფრო სულის ნაწილია,ვიდრე უბრალოდ კუთხე საქართველოსი. უცნაურად დაკლაკნილი გზა ბზიფის ხეობას,რომ მიუყვება მაღლა-მაღლა და საცაა ცას რომ მიუახლოვდება,იქ რიწის კამკამა ტბაც,რომ შეგხვდება თვალუწვდენელ მთებს შორის ჩამდგარი,მაღალმთიანი კურორტი ავადჰარა თავისი სამკურნალო წყლებით,ბიჭვინთა უძველესი ტაძარ-სამარხებით. აფხაზეთში ყველაზე ლამაზი ზაფხული იცის,რადგან სიყვარული დაბადაბულა ბიჭვინთისა და სოხუმის ულამაზეს პლაჟზე.. მინდა,რომ მომავლის აფხაზეთის სული არ იყოს დაყოფილი და დანაწილებული, მომავლის აფხაზეთში უნდა დაბრუნდეს საკუთარი მიწიდან აყრილი ათასაობით ადამიანი და მოფენილი მთელ საქართველოს თუ უცხო მხარეს,ასე დიდ ხანს არ უნდა გაგრძელდეს,მომავლის აფხაზეთი უნდა შეიკვრეს და დაშლილი სული გამთლიანდეს. მინდა,რომ მომავლის აფხაზეთში ქართველმა ქართულად იმეტყველოს,პირველ კლასელმა სწავლა დედაენით დაიწყოს და არა რუსული „აზბუკით“,მინდა რომ აფხაზეთის გული და სული გამთელდეს,გავერანებული ადგილები,ისევ აყვავდეს,ძებმა ერთმანეთი ისევ შეიყვარონ,ლურჯი ცა და მშვიდობა სუფევდეს. ყოველთვის,როდესაც აფხაზეთში მივდივარ ვფორიაქობ,როგორც ბავშვობაში განიცდიან ბავშვები ფორიაქს,როცა სადმე მიდიან და ღამე კარგად არ ძინავთ. ვფორიაქობ,რადგან სახლისკენ მიმავალი გზა ყოველთვის რთულია და დაბრკოლებებით აღსავსე,მაგრამ აფხაზეთი ჩემი სიცე-სიმაგრეა და იქ ჩავალ თუ არა ფორიაქიც მთავრდება და მინდა,რომ ეს ფორიაქიც დამთვარდეს,ყველა დაბრკოლება მოიხსნას აფხაზეთში ჩასვლისა და გამთლიანებულ საქართველოში ვიცხოვროთ მომავალში.#აფხაზეთი #სოხუმი #პოლიტიკა #sokhumidaily

ევროპის ჩემპიონი, ძიუდოისტი გიგა ტატიაშვილი, რომელიც ფეხბურთელ გიორგი შაქარაშვილის გარდაცვალების საქმეზეა დაკავებული და ჯგუფური ძალადობის ორგანიზებასა და მასში მონაწილეობას ედავებიან, აცხადებს, რომ ჩხუბის არცერთ ეპიზოდში მონაწილეობა არ მიუღია და პირიქით, კონფლიქტიდან გარიდებას ცდილობდა. გამოძიებისთვის მიცემულ ჩვენებაში სპორტსმენი აგარაკზე მომხდარ დაპირისპირებასა და შემდეგ განვითარებულ მოვლენებზე საუბრობს. ტატიაშვილის ჩვენების მიხედვით, კონფლიქტს გარიდებულს და თბილისში ჩასულს, მას ახალგაზრდებმა მცხეთაში დაბრუნება და მეგობრების წამოყვანა სთხოვეს. ის ასევე საუბრობს „ასკანელის“ მწვრთნელზე - ნიკა ჟვანიაზე, რომელსაც სპორტსმენის ჩვენებითვე, რკინის ხელკეტი ჰქონდა. გიგა ტატიაშვილი ჩვენებაში გიორგი ქათამაძის ცემის ფაქტზე ამახვილებს ყურადღებას. „როდესაც მივედით მე და ჩემი მეგობარი ანასთან, ქალაქ მცხეთაში, იქ დაგვხვდნენ ჩემი კლასელები - ანა გაბეჩავა, ეთერ ხოშტარია, ვანო ტეგაძე, ლაშა შერმადინი, ნ.ც. გიორგი მერაბიშვილი, სალომე თოდუა, ირაკლი მუმლაძე და ჩემთვის უცნობი სამი პიროვნება, რომელთაგან ორი გამეცნო. ერთი იყო თენგო ბარბაქაძე, ხოლო მეორე იყო ქანაშვილი, რომლის სახელი არ მახსოვს. აქვე დავამატებ, რომ ჩემ მიერ ნახსენები პიროვნებები უკვე ქეიფობდნენ, იყვნენ ნასვამ მდგომარეობაში, ჩვენც მიგვიპატიჟეს, თუმცა, მე არ დამილევია, რადგან არ ვსვამ ალკოჰოლურ სასმელს, ხოლო ჩემმა მეგობარმა თამაზ დათაშვილმა დალია. მას შემდეგ, რაც ჩვენ მივედით დაბადების დღეზე, დაახლოებით, გასული იყო 40 წუთი, როდესაც ჩვენ სუფრას შემოემატნენ კიდევ ეტაპობრივად, მთლიანობაში, დაახლოებით, 15 ადამიანი, რომელთაგან ჩემთვის ყველა უცნობი იყო. მათაც დაიწყეს დალევა და ვინაიდან ყველა იყო ნასვამი, მე ვცდილობდი მათგან გარიდებას, რადგან ჩემი ზემოთხსენებული კლასელები, ასევე, ახალგაცნობილი თენგო ბარბაქაძე, ქანაშვილი, რომლის სახელი არ ვიცი და ასევე ჩვენს სუფრაზე შემომატებული ახალგაზრდა, ჩემთვის უცნობი ბიჭები ერთმანეთში კამათობდნენ და ერთმანეთს სიტყვებზე ეკიდებოდნენ, რაზედაც მე ვცდილობდი გავსულიყავი სახლის უკანა აივანზე და იქ ვყოფილიყავი, რადგან არ მინდოდა, რომ ვინმესთან მეკამათა. დაახლოებით, იქნებოდა ღამის 23:00 საათი, როდესაც მე აივნიდან შევედი სახლში, სადაც იყო წვეულება და დავინახე, რომ ტირილით შემოვიდა ანა გაბეჩავა და ყველას გვეუბნებოდა, რომ სახლიდან წავსულიყავით, რაზეც მე მას ვკითხე, თუ რა ხდებოდა და მითხრა, რომ გარეთ ჩხუბობდნენ ჩვენი სუფრის წევრები, ხოლო ვინ, მას არ დაუკონკრეტებია. აღნიშნულის გაგებისთანავე მე გავედი გარეთ, ეზოში და დავინახე, რომ სიტუაცია იყო განმუხტული და ჩხუბის მონაწილე პირები ცდილობდნენ ტერიტორიიდან წასვლას, რაზეც მე ჩემ მეგობარს, თამაზ დათაშვილს ვუთხარი, რომ წავსულიყავით და გავრიდებოდით აღნიშნულ სახლს, რაზეც დამთანხმდა და ჩემი მართვის ქვეშ მყოფი „მერსედესის“ მარკის ავტომანქანით წავედი ქალაქ თბილისის მიმართულებით და ასევე მე და თამაზს გამოგვყვა ჩემი კლასელი ირაკლი მუმლაძე და ნ.ც. და ჩვენ ოთხივე მივედით ნახალოვკაში, „მადას“ საკონდიტროსთან. მე გავაჩერე ავტომანქანა, საიდანაც გადავიდნენ ჩემი თანმხლები პირები და შევიდნენ არკას შენობაში. მე გადავწყვიტე, რომ დავლოდებოდი თამაზს, რომელიც უნდა წამეყვანა სახლში, თუმცა, იგი აღარ გამოვიდა, რადგან დარჩა მეგობართან, ხოლო ნ.ც. და ირაკლი მუმლაძე გამოვიდნენ არკას შენობიდან, რომლებსაც მოყვებოდნენ თენგო ბარბაქაძე, ქანაშვილი, რომლის სახელი მე არ ვიცი და ასევე მათ მოყვებოდა სრული აღნაგობის დაახლოებით, 20-25 წლის ბიჭი, რომელსაც ჰქონდა წვერი, ხოლო მე მისი სახელი და გვარი არ ვიცი, რადგან არ გამცნობია, თუმცა ნახვის შემთხვევაში მე შემიძლია მისი ამოცნობა. მათ მთხოვეს, რომ ისინი უკან წამეყვანა მცხეთაში, რადგან ჩემი კლასელები - ლაშა შერმადინი და გიორგი მერაბიშვილი იქ იყვნენ დარჩენილი და ვერაფრით მოდიოდნენ უკან, რაზეც მე მათ დავთანხმდი და ვუთხარი, რომ წავიყვანდი მათ უკან, რის შემდგომაც ჩემ გვერდით დადგა ჩემთვის უცნობი, სრული აღნაგობის პიროვნება, ხოლო უკანა სავარძელზე დასხდნენ ნ.ც. ირაკლი მუმლაძე, თენგო ბარბაქაძე და ქანაშვილი, რომლის სახელიც არ ვიცი და წავედით ჩემი მართვის ქვეშ მყოფი „მერსედესის“ მარკის ავტომანქანით მცხეთის მიმართულებით, რა დროსაც ჩემი მანქანის უკანა სალონში მჯდომი ერთ-ერთი პიროვნება, კონკრეტულად რომელი არ ვიცი, საუბრობდა მობილურზე და მისი საუბრიდან გავარკვიე, რომ ჩემ მანქანას უკან მოსდევდა სხვა მანქანა, ხოლო იმ მანქანაში ვინ იჯდა, მე ეს არ ვიცი, რადგან მობილურზე ლაპარაკისას ეს არ დაუკონკრეტებია. როდესაც ჩვენ შევედით მცხეთაში, ვინაიდან მე ვიცოდი, რომ ჩემი კლასელები - ლაშა შერმადინი და გიორგი მერაბიშვილი ფეხით მოძრაობდნენ გზის მეორე მხარეს და მიდიოდნენ თბილისის მიმართულებით, მე მანქანა დავატრიალე ნატახტართან მდებარე ხიდზე და წავედი თბილისის მიმართულებით, სადაც გზაზე შემხვდნენ ზემოთაღნიშნული ჩემი კლასელები. მე მათ გავუჩერე მანქანა, ვიფიქრე ჩასხდებოდნენ, თუმცა, მათ ჩემ მანქანაში მყოფ პირებს უთხრეს, რომ მათ წინ მიმავალი დაახლოებით, 5-6 ახალგაზრდა, ჩემთვის უცნობი ბიჭები იყვნენ ისინი, ვინც სცემეს ჩემი კლასელები, რაზედაც ჩემ მანქანაში მსხდომმა პირებმა მითხრეს, რომ აღარ წავსულიყავი და მანქანა გამეჩერებინა, თუმცა მე დავძარი მანქანა, რადგან არ მინდოდა, რომ მომხდარიყო ჩხუბი, მაგრამ ჩემ მანქანაში მსხდომი პირები ცდილობდნენ გაეღოთ მანქანის კარები და გადმოსულიყვნენ, რაზეც იძულებული გავხდი მანქანა გამეჩერებინა და როდესაც გავაჩერე მანქანა, ჩემი მგზავრები გადმოვიდნენ და გაიქცნენ ჩვენ წინ ფეხით მოძრავი, ჩემთვის უცნობი პიროვნებების მიმართულებით, რა დროსაც დავინახე, რომ ჩემ გვერდით მჯდომი სრული აღნაგობის პიროვნებამ, რომელსაც ხელში ეჭირა რკინის ჯოხი, დაარტყა ერთ-ერთს ფეხში, რა დროსაც ჩვენ წინ ფეხით მოძრავი პირები გაიქცნენ, რომლებსაც გაეკიდნენ ჩემი მგზავრები და ერთ-ერთი მათგანი დაიჭირეს, რომელსაც ჩემი ყველა თანმხლები პირი ურტყამდა. მე მათ ვთხოვდი თავი დაენებებინა მისთვის და წამოსულიყვნენ, თუმცა, ისინი მაინც აგრძელებდნენ ჩემთვის უცნობი პირების ცემას და მე ჩემ მგზავრებს, ასევე ლაშა შერმადინს და გიორგი მერაბიშვილს მოვატყუე, რომ მოდიოდა პოლიცია, რაზედაც ჩემი კლასელები - ლაშა შერმადინი, გიორგი მერაბიშვილი, თენგო ბარბაქაძე, ირაკლი მუმლაძე, ქანაშვილი, რომლის სახელიც არ ვიცი, ასევე ჩემთვის უცნობი სრული აღნაგობის პიროვნება და ნ.ც. ჩასხდნენ ჩემ მანქანაში და ყველა ერთად წავედით თბილისში, რა დროსაც გზაში თენგო ბარბაქაძემ მითხრა, რომ მას მანქანა ჰყავდა დატოვებული მცხეთაში, ნაქირავებ სახლში და მთხოვა იქ მიმეყვანა, რაზედაც მე მანქანა დავატრიალე რესტორან „საჭაშნიკესთან“ და წავედი მცხეთის მიმართულებით, სადაც ჩემი თანმხლები პირები ჩავიყვანე აღნიშნულ სახლში, ვინაიდან მე მინდოდა საპირფარეშოში შესვლა, შევედი სახლში, სადაც ვნახე ჩემი კლასელი ეთერ ხოშტარია, რომელიც იყო თავის შეყვარებულთან, ვანო ტეგაძესთან ერთად. მე შევედი საპირფარეშოში, იქიდან გამოვედი დაახლოებით, 5 წუთში, ჩავჯექი ჩემ ავტომობილში, გვერდით დამიჯდა ჩემთვის უცნობი, სრული აღნაგობის პიროვნება, ასევე უკან სავარძელზე დაჯდა გიორგი მერაბიშვილი და ნ.ც. და ოთხივე ერთად წამოვედით თბილისში. მე ისინი დავტოვე ნახალოვკაში მდებარე „მადას“ საკონდიტროსთან მდებარე არკას შენობაში და მარტო წავედი სახლში“, - აცხადებს ტატიაშვილი. გამომძიებლის კითხვაზე, ხომ არ დაურტყამს ვინმეს მისთვის და ხომ არ მიუღია რაიმე სახის დაზიანება, ტატიაშვილი პასუხობს, რომ „არანაირი ფიზიკური დაზიანება არ მიუღია და მისთვის არავის მიუყენებია ფიზიკური შეურაცხყოფა, ვინაიდან ჩხუბში არ მიუღია მონაწილეობა და არც ჩხუბის ფაქტს შესწრებია“. გარდა ამისა, კიდევ ერთ კითხვაზე, იცნობდა თუ არა გიორგი შაქარაშვილს და ვისგან გაიგო, რომ ის დაიკარგა, გიგა ტატიაშვილი აღნიშნავს, რომ „გიორგი შაქარაშვილს არ იცნობდა და ისიც კი არ იცის, კონკრეტულად რომელი პიროვნება იყო დაბადების დღის სტუმრებიდან, ხოლო იმის შესახებ, რომ ანას რომელიღაც მეგობარი სახლში არ მივიდა, ანასგან გაიგო“. გამომძიებლის კიდევ ერთ კითხვაზე, როცა სახლიდან გამოვიდა, დაინახა თუ არა, რომ ეზოში შეკრებილი ახალგაზრდებიდან რომელიმეს აღენიშნებოდა სხეულზე დაზიანების კვალი, ტატიაშვილი აღნიშნავს: „მე დავინახე, რომ ვახო ჩიქოვანს და ნიკა ხეჩოშვილს სახეზე და თავზე ჰქონდა დაზიანებები, ხოლო ვინ მიაყენა, ან რითი, ეს დაზიანებები მე არ დამინახავს“, -ამბობს ჩვენებაში ტატიშვილი. ჩვენებას ექაკლუზიურად "ინტერპრესნიუსი" აქვეყნებს.

უკრაინულ ჰარპერ ბაზართან ახალ ინტერვიუში, თბილისის მერსედეს-ბენც მოდის კვირეულის დამფუძნებელმა და ორგანიზატორმა, სოფო ჭყონიამ კორონავირუსის პანდემიის პირობებში ქართველი დიზაინერების მდგომარეობაზე, სამომავლო გეგმებზე და იმ სირთულეებზე ისაუბრა, რომლის გადალახვაც ქართულ მოდის ინდუსტრიას უახლოეს მომავალში მოუწევს. მოსალოდნელ სიახლეს წარმოადგენს თბილისის მერსედეს-ბენც მოდის კვირეულის 2020 წლის შემოდგომა/ზამთრის სეზონის გაუქმება. თბილისში ქვეყნის ყველაზე მნიშვნელოვანი მოდური ღონისძიება მაისში იგეგმებოდა. „მაისის ჩვენებებისთვის უკვე მზად ვიყავით და ჩვენთვის ეს დიდი უკან გადადგმული ნაბიჯია. ჩვენ მილანისნაირი ძალაუფლება ან პარიზისნაირი ხილვადობა არ გვაქვს. ჩვენ ლოკალური პროექტი გვაქვს. ეს პლატფორმა ქართველი დიზაინერებისთვის ყველაზე დიდი შესაძლებლობაა, რომელზეც საერთაშორისო მყიდველები (ბაერები) და ჟურნალისტები ჩამოდიან. ახლა ეს ყველაფერი გაჩერდა. საუკეთესო ვარიანტში შემოდგომაზე განვაახლებთ ჩვენებებს, მაგრამ რომ ვერ შევძლოთ? არ ვიცი რა იქნება და რა მოტივაცია ექნებათ დიზაინერებს, მათ ბიზნესს. ჩვენს პროექტს არ აქვს რესურსი, რომ შეიქმნას ფონდი მათ მხარდასაჭერად, როგორც ეს გააკეთეს ანა ვინტურმა და ტომ ფორდმა“ – აღნიშნა ჭყონიამ. ანა ვინტურმა და ტომ ფორდმა პანდემიის შედეგად დაზარალებული ამერიკელი დიზაინერებისთვის ფონდი 2 კვირის წინ შექმნეს და პირველივე დღეს მხოლოდ რალფ ლორენისგან 1 მილიონი დოლარის მხარდაჭერა მიიღეს. ერთი მილიონი ფუნტით დაიწყო ბრიტანეთის მოდის საბჭომაც საკუთარი დიზაინერების გამხნევება, თუმცა ლონდონში ამბობენ, რომ პოსტ-კორონავირუსის პერიოდის გადასალახად მხოლოდ ინდუსტრიაში მოძიებული რესურსები საკმარისი არ იქნება და მთავრობის, კულტურის და ფინანსთა სამინისტროების მხარდაჭერა აუცილებელი გახდება. კითხვაზე, ახლა საქართველოს სახელმწიფოს მხრიდან მოდის ინდუსტრიის და ადგილობრივი დიზაინერების დახმარება არის თუ არა შესაძლებელი, ჭყონია პასუხობს: „არა ერთხელ წამომიყენებია ამასთან დაკავშირებით ინიციატივები, რომლებიც ხშირ შემთხვევაში არ იყო გათვალისწინებული. ახლა არავინ არ დაგვეხმარება სახელმწიფო ინსტიტუტებიდან. წინა სეზონზეც “აწარმოე საქართველოში”-მ, რომელიც ფინანსთა სამინისტროს პროექტია, შეამცირა ჩვენი დაფინანსება, რადგან პერსპექტივას ვერ ხედავდა მოდის ინდუსტრიის განვითარებაში. ჩვენ მოდის კვირეულს მაინც ჩავატარებთ, მაგრამ აუცილებლად შევამცირებთ დიზაინერების რაოდენობას. დავტოვებთ მხოლოდ მათ, ვინც უკვე გარკვეულ წარმატებას მიაღწია და გარანტირებულად დადებს კარგ შედეგებს ხარისხის და შემოქმედების ჭრილში“. სხვა გზა არ გვექნება. ამიტომაც შევამცირებთ დიზაინერების რაოდენობას. ჩვენ ძალიან დიდი მოდის კვირეული გვქონდა, 6 დღე ჩვენებებით გადატვირთული. ასობით მოწვეული სტუმარი. ეს ნამდვილად მასშტაბური ღონისძიება იყო. ამის ფონზე, სტუმრებს, ხშირ შემთხვევაში, ყველაფრის გააზრების ძალაც კი არ რჩებოდათ. ამიერიდან საკმაოდ მცირედის შერჩევა მოგვიწევს და შედეგად ჩვენებების შემცირებაც. შესაბამისად, მოწვეულები იქნებიან მხოლოდ ისინი, ვინც ნამდვილად შეძლებენ წვლილის შეტანას ქართული მოდის განვითარებაში. მე შევძლებ განვახორციელო ზუსტად ის, რაც თავიდან მქონდა ჩაფიქრებული. იდეამ, რომ ყველასთვის მიმეცა შანსი, სხვა მიმართულებით წამიყვანა“. საინტერესოა რას ფიქრობენ თავად დიზაინერები, რომლებსაც წინ გამოწვევებით სავსე რამდენიმე სეზონი და წელიც კი ელით. „ბევრთან ვარ ყოველდღიურ კავშირში, თავიდან ყველას შოკი ჰქონდა. ეგონათ, რომ ცხოვრება დასრულდა. მაგალითად Tatuna-ს და Situationist-ს დიდი შეკვეთები ჰქონდათ Dover Street Market-იდან. რა იქნება შემდგომ ბუნდოვანია. შეკვეთები უქმდება. წარმოების შენარჩუნება კი უფრო ადვილი აღმოჩნდა. ქართველი დიზაინერების უმეტესობას დიდი ფაბრიკების ნაცვლად პატარა ატელიეები აქვთ. არაა რთული ამ ყველაფრის სახლის პირობებში გადატანა. მეორე მხრივ, მგონია, რომ ახლა შეიძლება დადგეს ქართველი დიზაინერების ვარსკვლავური მომენტი. ისინი მსოფლიო ბრენდებზე ბევრად იაფია, თუმცა ხარისხით არ ჩამოუვარდებიან. ეს უბრალოდ სიტყვები არაა, პარიზში ბევრ დროს ვატარებ და მაღაზიებშიც დავდივარ. ვიცი, რომ ქართველებს იგივე ხარისხი აქვთ. შემოქმედებით მხარეს რაც შეეხება, აქ ქართველები ნამდვილად იგებენ მსოფლიო ბრენდებთან შედარებისას“. თავის ფავორიტებზე საუბრისას ჭყონიამ აღნიშნა: „არის ბრენდები, რომლებსაც დიდი სიამოვნებით ვატარებ. არის ბრენდები, რომლებიც სტილისტურად არ მერგება, თუმცა ვიცი რომ მათ აქვთ თავიანთი ნიშა, ვხედავ მათ პოტენციალს, მითუმეტეს, როცა მათ ყავთ პროფესიონალებით დაკომპლექტებული გუნდი და მათთან მუშაობა სასიამოვნოა. მომწონს სიტუაციონისტი, ვთვლი, რომ მათი ყოველი ახალი კოლექცია წინაზე უკეთესია. ვთვლი, რომ ბოლო წლებში გიორგი ქებურია ძალიან გაიზარდა. მატერიელი არის ძალიან საინტერესო და აქტიური ბრენდი. ძალიან მარტივი და სასიამოვნოა ანუკისთან მუშაობა, ისინი ყოველთვის მზად არიან განვითარებისთვის, ამასთან თავად ანუკი ყოველთვის ითვალისწინებს რჩევებს და ადეკვატურადაა განწყობილი კონსტრუქციული კრიტიკის მიმართ. პლუს ყველაფერს დროულად აკეთებს“. 2019 წელს სოფო ჭყონია მოდის გლობალური ინდუსტრიის ყველაზე გავლენიან და მნიშვნელოვან ადამიანებში დასახელდა. ის მესამე ქართველია, ვინც The Business of Fashion – მა რეიტინგში შეიყვანა.#Fashion #SofiaTchkonia #Art #georgiandesigner Tbilisi

სამოქალაქო მოძრაობა „ხალხისთვის“ დამფუძნებელი ანა დოლიძე 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებისთვის ემზადება. როგორც დოლიძემ „პრაიმტაიმნიუსთან“ საუბრისას განაცხადა, ის საკუთარ თავს მაჟორიტარობის კანდიდატად განიხილავს. „განვიხილავ მაჟორიტარობასაც მიუხედავად იმისა, რომ ამ ეტაპზე ეს არის უკვე ძალიან გართულებული, რადგან სამაჟორიტარო ოლქები არის უზარმაზარი. დრო, ჯერჯერობით, არის დარჩენილი ბოლო გადაწყვეტილების მიღებამდე – დაახლოებით, თვე-ნახევარი. ამიტომ ამ დროს მაქსიმალურად გამოვიყენებ იმისთვის, რომ კარგად ჩამოვყალიბდეთ ორგანიზაციულად. მოხალისეთა ჯარი უნდა შევიკრიბო, თუ გადავწყვეტ მაჟორიტარობას. საბოლოო ჯამში, გადაწყვეტილებას ერთი თვის ვადაში მივიღებ.”კითხვაზე, სად სურს მაჟორიტარობა თბილისში თუ ქვეყნის რომელიმე რეგიონში? დოლიძე გვპასუხობს: „ორივეს განვიხილავ. მე ვარ წარმოშობით გურიიდან და გურია ჩემთვის ფასეულობებითაც ძალიან ძვირფასია. ჩემი მამის მხარე არის გურია, მაგრამ ვარ თბილისელი – აქ ვარ დაბადებული, გაზრდილი და ჩამოყალიბებული. ამ ეტაპზე არა ვარ კონკრეტულად კონცენტრირებული. ჩემთვის ის იდეა, რომ ვიღაცის გამო, რომელიც პოლიტიკაში 30 წელია არის, ამიტომ ჩემი კანდიდატურა არ უნდა დავაყენო, არის სასაცილო და აბსურდული. მთავარი არის ისეთი კონფიგურაცია მოეწყოს, რომ “ქართული ოცნება” მაჟორიტარულ ოლქებში დამარცხდეს“,- განაცხადა დოლიძემ. ინფორმაციისთვის, საპარლამენტო არჩევნები 2020 წლის 31 ოქტომბერს გაიმართება. საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ, პარლამენტში 30 მაჟორიტარი და 120 პროპორციულ სიაში შესული დეპუტატი შევა.

“ბირთვი იშლება დანახულ საზღვრებში გთხოვ, დამანახე ის ატომი დაშლილი ბირთვის ფარგლებში” ხელოვნება ადამიანის ცხოვრებაზე, ჩამოყალიბებაზე, ცნობიერსა თუ არაცნობიერზე დიდ გავლენას ახდენს და შესაბამისად მის გარეშე ცხოვრება წარმოუდგენელია, თუმცა რამდენი ვიცით იმ ადამიანების შესახებ, ვინც საკუთარ ფიქრებს მუსიკისა თუ ლიტერატურის საშუალებით პოზიციონირებს ? დღეს შევეცდები უკეთესად გაგაცნოთ მუსიკოსი და როკ-ჯგუფ "ინტერვალის" ერთ-ერთი დამფუძნებელი, დავით კიკნაველიძე, რომლის როკენროლის ხმაც ამსხვრევს სტერეოტიოებს, ქმნის ქაოსს, და რაც მთავარია სულ სხვა, მუსიკალური განზომილებიდან გვესაუბრება ხელოვნების, აჩრდილების, ცეკვის, დალევისა თუ სხვა ადამიანური ყოფითი დეტალების შესახებ. -რას გვეტყვით თქვენი მსმენელის შესახებ, ვისთვის ქმნით შემოქედებას ? შემოქმედებას ჩვენთვის ვქმნით პირველ რიგში. შემოქმედებითი პროცესი ჩვენი თავის უკეთ შესწავლაა, განცდების გამოხატვა და მათი სხვა კუთხით დანახვა. ყველანი სხვაგან ვართ ზოგი სახლშია, ზოგი ტყეში, ზოგი წყალქვეშ , ზოგი მარსზე მიფრინავს და ზოგი საერთოდ სხვა სამყაროებში დამოგზაურობს... აქ მხოლოდ ხუთი "ზოგი" იყო, რომელთაგან ყველას თავისი მოტივები და ხედვები აქვს , ამ ყველაფრის კოლაბორაციით კაიფია ჩვენი შემოქმედება... მეორე ფაზა უკვე ამის მიწოდებაა და ჩვენი განცდებით სხვისი განცდების გამოწვევაა, საზოგადოების დაფიქრება იმაზე რაზეც ჩვეულებრივ ყოფადობაში ნაკლებად ან სულაც არ ფიქრობს, მსმენელში ახალი სამყაროების შექმნის მცდელობა. ალბათ ამ ყველაფრის მერე კითხვაზე თუ ვისთვის ვქმნით შემოქმედებას ვუპასუხებ "იდეისთვის" -თქვენს მუსიკას განსაკუთრებით საინტერესოს ხდის მისი სიმბოლურობა, სამყაროთაშორის სივრცის აღქმა და ეზოთერიკა, გვესაუბრეთ თქვენი ხელოვნების “მისტიკურ” ნაწილზე. ყველაზე ნაკელბად ამ მისტიციზმზე საუბარი მიყვარს. ჩვენი სიმღერების მისტიურობა ხანდახან ჩვენთვისაც დიდი გამოცანაა, ვინაიდან ბევრი სხვადასხვა მოსმენისას, ტექსტის ჰემატრიაზე დაკვირვებისას ჩვენც ყოველთვის რაღაც ახალს და საინტერესოს ვპოულობთ, რომლის ჩადებაზე არც კი გვიფიქრია წერის პროცესში, მაგრამ ამის აღმოჩენა გვაფიქრებს ამა თუ იმ მომენტის ყოფნის იდეაზე და გარკვეული ცვლილებები შეაქვს ჩვენს დროსა და სივრცის აღქმაში. წერის პროცესში განვიცდი ძალიან ბევრს, ვხედავ მეტს და უამრავ დაშვებას ვაკეთებ, რაც სულ უფრო და უფრო მავითარებს და მეტის დანახვის სურვილს მიჩენს, რომლის დაკმაყოფილებაც ალბათ შეუძლებელია და ზუსტად იმიტომაა შეუძლებელი რომ მე ასე მინდა. -თქვენს შემოქმედებაში ხშირად უსვამთ ხაზს სიჩუმეს, რას ნიშნავს ის თქვენთვის ? სიჩუმის კონცეფცია ყველასთვის ინდივიდუალურია. საერთოდ ჩვენი ხელოვნება სიტყვებისა და მათი ინტერვალების მეშვეობით აბსტრაქტულად ეხება სამყაროს, რომელიც თავისი სიჩუმის და ხმაურის პოვნის საშუალებას გვაძლევს პირველ რიგში ჩვენ და მერე მსმენელს. ჩემთვის სიჩუმეს ყოველთვის სხვადასხვა დატვირთვა აქვს, რომლის მნიშვნელობასაც მუსიკაში ხშირად ვხსნით, მაგრამ აქაც მსმენელს ფანტაზიისა და საკუთარი განცდების, საკუთარი სიჩუმისა თუ ხმაურის შექმნის და მართვის საშუალებას ვუტოვებთ. -სამომავლოდ რა გეგმები გაქვთ და რა კუთხით გსურთ განვითარება ? ახლა ახალ ჟღერადობაზე ეგრედ წოდებულ ახალ საუნდზე ვმუშაობთ... განვითარებისას რაღაც იმ ეტაპზე მივედით რომ უნიკალურად ჩვენი ჟღერადობა შევქმნათ და ესეც იდეის ერთ-ერთ ინსტრუმენტად ვაქციოთ, რაც ახალ ჩანაწერებში უფრო გამოკვეთილია. მომავალი აბსტრაქტული მცნებაა ისევე როგორც გაგება "ახლა" და წარსული... ჩემთვის მომავალი ახლაცაა და წეღანაც იყო და შესაძლოა იქნება .... როცა ინტერვიუს წერას მოვრჩები რას შევქმნი არანარი გათვლა და გეგმა არ მაქვს, ის ვიცი ნამდვილად იმის მიუხედავად რომ სინამდვილის არსებობა ზუსტად არ ვიცი, ვიცი რომ რაღაცა ახალს შევქმნი და ალბათ ეს გახდის უნიკალურს იმას რასაც შევქმნი. -გარდა მუსიკისა, რითი პოზიციონირებს დავით კიკნაველიძე საკუთარ იდეას ? დავით კიკნაველიძე თავისი არსებობით ცდილობს სულ პოზიციონირებდეს თავის თავთან თავის იდეას სხვადასხვა საშუალებებით. ამ ეტაპზე მეორე მხატვრულად არამხატვრულ წიგნს ვამთავრებ რომლის ჟანრი ალბათ ხალხისათვის მიღებულია, როგორც მისტიკა თუმცა ჩემთვის ჩვეულებრივი ამბების კრებულია, ან არაჩვეულებრივი , არ ვიცი ერთი ვიცი რასაც ვწერ ნამდვილია და ნამდვილად არ ვიცი რა პრინციპით ცხოვრობს და არსებობს, ისევე როგორც მე, უბრლოდ ამ ცოდნის ილუზიას იქმნიან და მეც მიქმნიან, ალბათ ამიტომაც ვწერ ან ალბათ ამიტომაც არ ვწერ ახლა და ვწერ ინტერვიუს, ალბათ ამიტომ მკითხველიც ახლა კითხულობს და მე ვწერ ან არ ვწერ... დრო უკვე ვისაუბრე რომ აბსტრაქტული მცნებაა თუმცა საზოგადოებისთვის მიღებულ ქრონოლოგიურ მიმდევრობას გამოვიყენებ და ჯერ მეორე წიგნს დავბეჭდავ ახლო მომავალში... წიგნის პერსონაჟები როცა იძინებენ და ვინც არ იძინებს რაღაც რუტინულ საქმიანობას აკეთებს, მაშინ მათზე არ ვწერ და მუსიკით თუ არა პოეზიით ვარ გართული... კიდევ მეგობარი მუშაობს ქართულენოვანი კომიქსების სერიაზე, თავისი სამყაროს თავისებური ისტორიით, გათვლილი პერსონაჟებით და კიდევ ბევრი საინტერესო ნიუანსით. ამ პროექტშიც იქნება ჩემი რაღაც ნამუშევრები და საინტერესო კოლაბორაციები. სამუშაო პროცესი უკვე ფინიშს უახლოვდება.#როკენროლი #მუსიკა #ხელოვნება #სამყარო #მისტიკა #ეზოთერიკა #TbilisiDaily

არსებობს უარი უარზე. როდესაც ჩემთან ურთიერთობაზე უარს მეუბნებიან და უარის მიღება არ მინდა, ვთვლი, რომ უარი აუცილებლად, ერთმნიშვნელოვნად გამომდინარეობდა ჩემი პიროვნული ან გარეგნული მახასიათებლისგან. მაგალითად, საკმარისად ლამაზი არ ვარ (?) იქნებ, ამიტომ მითხრეს უარი? ჩემი შეყვარება შეუძლებელია (?) ალბათ, ამიტომ. საკმარისად ჭკვიანი არ ვარ (?) ალბათ, ამიტომ. იქნებ, რაიმე დავაშავე (?) ალბათ, ამიტომ. რატომღაც, უარი ჩემს უარყოფად აღიქმება და ჩემი ქცევები ემსგავსება უარის მუდმივ უარყოფას. ვერ ვვარაუდობ, ვერც კი ვუშვებ, რომ უარი სხვა, ჩემი კონკრეტული მახასიათებლისგან დამოუკიდებელი გარემოებებით იყოს განპირობებული. უარის მთქმელისადმი წინააღმდეგობრივი ემოციების მიუღებლობა მანამ გრძელდება, სანამ უარის კომპლექსურ ბუნებაზე არ დავფიქრდებით. „კარგი გოგოა (ბიჭია). უარს არ გეტყვის.“ ერთი მხრივ, ადამიანი, რომელიც ყველა შეთავაზებაზე ან თხოვნის შესრულებაზე თითქმის ყოველთვის უარს ამბობს, აღიქმება პიროვნებად, რომელთან ურთიერთობის დამყარების მცდელობა უშედეგოა. დროთა მანძილზე, ასეთ ადამიანთან ურთიერთობა წყდება. მეორე მხრივ, უკიდურესად დამყოლი ადამიანები, მათ მისაღებ გადაწყვეტილებებზე, ხშირად, სხვა ადამიანებს აკისრებენ პასუხისმგებლობას, რაც ირგვლივმყოფებში საგრძნობ გაღიზიანებას იწვევს. მათში უარის თქმა იმდენად ძლიერ შფოთვას აღძრავს, რომ ხშირად ირჩევენ ისეთ გზებს, როგორიცაა: დამატებითი, შემაწუხებლად აღქმული თხოვნის უპასუხოდ დატოვება. მათთან დაკავშირების მცდელობა კი მათი მხრიდან გამოხმაურების გადავადებით სრულდება, რაც, თავის მხრივ, მათთვის უპასუხისმგებლო ადამიანის იარლიყის მიკუთვნებით მთავრდება. სასიამოვნოა ისეთ ადამიანებთან ურთიერთობა, რომელთაც ზომიერად გამოხატული დამყოლობა ახასიათებს. ხშირად, კარგი გოგოს და კარგი ბიჭის სტატუსის შენარჩუნების მოთხოვნილება იმდენად ძლიერია, უარის უთქმელობის შედეგად დაგროვილი თხოვნების შესრულებისთვის და შემოთავაზებებით სარგებლობისთვის არც დრო გვრჩება, არც სურვილი და არც ძალისხმევა. უარი ნიშნავს იმას, რომ მე მაქვს შეზღუდული დრო და შესაძლებლობები. ამ დროში და შესაძლებლობის საზღვრებში რისი გაკეთებაც ხარისხიანად შემიძლია, სიამოვნებით… ანა ღვინიანიძე, ფსიქოლოგი, საქართველოს ფსიქოგანათლების საზოგადოების თანადამფუძნებელი #კარგიგოგოაუარსარგეტყვის #ანაღვინიანიძე #ფსიქოლოგია Tbilisi