(ქართული ვერსია იხილეთ ქვემოთ)
My friends asked me to speak about Georgia, the country which I am from, they wanted to know more about the history, the language, the people. I would gladly speak about the rich and unique Georgian culture, the exquisite cuisine, the beautiful mountainous scenery, our unusual yet remarkable language. For me, Georgia is a captivating country full of joy and nostalgia, yet now it is a blood soaked piece of land, where my brother was mercilessly murdered. Why is our unique remarkable language used to spew out lies and cover up disgusting unforgivable crimes. I don’t want our beautiful mountainous scenery to be covered in the blood of the innocent, nor do I want our rich and unique culture be dirtied by the thoughtless acts of ruthless young boys.
It is very hard for me to accept that Nico is gone. Throughout these 40 days I have read and witnessed a variety of news reports speaking greatly of my brother, but I want it to be known that Nico Kvaratskhelia was much more than a smart young businessman, he was my hero. Regardless of how big or small my problems were, he always made sure to say “no problem, we’ll figure it out” and he would do everything in his power to solve it immediately. He had the ability to make every troubling thought seem meaningless. My brother was without a doubt my biggest motivation, someone I truly looked up to, he was constantly overflowing with energy, it was refreshing to spend time with him. There was a point in my life where I felt like I had no purpose or value, I was unmotivated and drowning in a sea of insecurities. This was a byproduct of the instability which my family has faced for years now, although my parents have done everything to provide me a life with no worries, we are constantly on the move, as of now I have changed 4 different schools and had to move homes countless amounts of times. When Nico found out about my struggles, he came into my room and we had an hour long conversation. I don’t remember the exact details as this conversation took place 3 years ago but in the end I recall feeling shame and embarrassment. Nico made me realise that there is so much more to life than our made up insecurities, school, grades and what people think of me. Hearing him speak about life made me ashamed that I was willing to give it up so easily. He made me realise that life is not a curse but a chance gifted to me to accomplish something great.
Whenever Nico would visit us, it felt as though this huge tornado of joy roamed around the house. He would constantly share his ideas and new interests. I would often poke fun at him as every time he came around he had some sort of new obsession. This was a habit which he had since the young age, he would find something whether that be an app, a book, a brand, a painting, quite literally anything, he would do extensive research upon the object and endlessly speak about it until you were just as interested in the matter. He had a way of speaking about things, it was hypnotising, this was one of his many great qualities which I truly envied. Most people have the ability to speak, to share their interests but Nico was able to create a direct passage to his mind for the listeners and allow them to witness things through the eyes of a person who was utterly in love with life and learning. So I truly wonder, what was it that made someone mercilessly shoot more than 10 bullets at my brother, was it his optimistic outlook on life? Was it his love for his family? Was it his dedication to his work? I simply wonder what was so unforgivable that someone treated my 22 year old brother’s life as mere obstacle to get rid of and had the audacity to run, hide and celebrate. I have dealt with many unjust situations in my life, however this is something inexplicable to me. When my 10 year old brother asked me why did this happen with tears pouring down from his tired eyes, what was I to say? How do you explain such a thing to a child who was eagerly looking forward to come back to meet his brother whom he spent most of his free time with. What shall I say to give him some clarity? How should I explain that someone had spent months plotting and preparing just to end my brothers life right in front of our house. On a street which I used to walk alone late at night, a street where my younger siblings walked countless amounts of times to go visit Nico, a street which my mother drove by everyday to take us to school. And now a street stained with inexplicable cruel sins of my brother’s killers.
Although my questions may never be answered, a fact that keeps me at peace is that Nico is in a much better place right now, away from all this rot. So fly high brother and I hope to see you soon as turns out life without you is nothing more than agonising torture.
(here are some messages from Nico, thank you for making me smile even when you are gone brother)
ნიკო იყო ჩემი გმირი!
მეგობრებმა საქართველოზე მოყოლა მთხოვეს, იმ ქვეყანის შესახებ, საიდანაც ვარ. უნდოდათ მეტი სცოდნოდათ ისტორიაზე, ენასა და ხალხზე.მე სულ სიამოვნებით ვლაპარაკობდი მდიდარსა და განსაკუთრებულ ქართულ კულტურაზე, გამორჩეულ სამზარეულოზე, საოცარ მთიან პეიზაჟებსა და ჩვენს უცნაურ, მაგრამ საოცარ ენაზე. ჩემთვის ხომ საქართველო სულ ხალისითა და ნოსტალგიით სავსე, მომნუსხველი ქვეყანა იყო, დღეს კი ის სისხლით მორწყული მიწის ნაგლეჯი გახდა ჩემთვის , სადაც ჩემი ძმა შეუბრალებლად მოკლეს.
რატომ იყენებენ ჩვენს უცნაურსა და საოცარ ენას, ტყუილების გასავრცელებლად? რატომ ცდილობენ დამნაშავეების უდანაშაულოდ წარმოჩენას? რატომ აი რატომ?? არ მინდა, ჩვენი მშვენიერი, მთიანი პეიზაჟები უდანაშაულო ხალხის სისხლმა დაფაროს, არც ის მინდა, ჩვენს მდიდარსა და განსაკუთრებულ კულტურას ჩირქი მოსცხოს ზოგიერთი ახალგაზრდა ბიჭის სასტიკმა, წინდაუხედავმა საქციელმა.
ძალიან მიჭირდა იმის გააზრება რომ ნიკო აღარ მყავდა! სამოქალაქო პირები, სოც ქსელები, ტელევიზიები უკვე 40 დღეა გაუჩერებლად წერდნენ ნიკოზე სადაც ჩემს ძმას დიდებულ ადამიანად მოიხსენებდნენ, მაგრამ მე მინდა იცოდეთ, ვინ იყო ნიკო იგი უფრო მეტს წარმოადგენდა, ვიდრე ჭკვიან, ახალგაზრდა ბიზნესმენს, ის იყო ჩემი გმირი.
მნიშვნელობა არ ჰქონდა, დიდი პრობლემები მქონდა, თუ პატარა, აუცილებლად მეტყოდა: „ნუ ღელავ, გამოსავალს მოვძებნით“, და ყველა ძალას იხმარდა, რომ მაშინვე გადაეჭრა. მას ჰქონდა უნარი, ნებისმიერი მღელვარება გაექარწყლებინა. უდავოა, ჩემი ძმა ჩემი ყველაზე დიდი მოტივაცია იყო, უდიდეს პატივს ვცემდი ის უშრეტ ენერგიას ასხივებდა, მასთან დროის გატარება კი ერთი სიამოვნება იყო. იყო დრო, როცა ცხოვრებისეული მიზანი დავკარგე, მოტივაცია გამიქრა და ცუდი ფიქრების ზღვაში ვიძირებოდი; ეს იყო იმ არასტაბილურობის ნაყოფი, რომელიც ჩემს ოჯახს დააწვა მხრებზე. მართალია, მშობლები ყველაფერს აკეთებენ, რომ უზრუნველად ვიცხოვროდ, მაგრამ გაუთავებლად ვიცვლით ქვეყნებს, ამ დროისთვის ოთხი სკოლა, და სახლი შევიცვალე, სათვალავი ამერია. როდესაც ნიკომ ჩემი გასაჭირის შესახებ შეიტყო, ოთახში შემოვიდა და დიდხანს ვისაუბრეთ. ზუსტი დეტალები არ მაქვს, ეს ყველაფერი ხომ სამი წლის წინ მოხდა, მაგრამ ზუსტად ვიცი, ბოლოს სირცხვილი და უხერხულობა ვიგრძენი. ნიკო დამეხმარა იმის აღმოჩენაში, რომ ცხოვრება უფრო დიდია, ვიდრე ჩვენი ცუდი ფიქრები, სკოლა, ნიშნები და უცხო ხალხის აზრები, ვუსმენდი მის ლაპარაკს და მცხვენოდა, რომ მზად ვიყავი, ასე მარტივად დავნებებოდი. ნიკომ მასწავლა, რომ ცხოვრება არ არის წყევლა, ის არის საჩუქრად მიღებული შანსი, რომლითაც რაღაც დიდებულს შევქმნი. ნიკოს ყოველ სტუმრობაზე ასე მეგონა, სახლში ბედნიერების დიდებულმა ტორნადომ ჩამოიქროლა, ის გაუთავებლად გვიზიარებდა თავის იდეებსა და ახალ ინტერესებს. ხშირად დავცინოდი, იმიტომ რომ ყოველ მოსვლაზე, ახალი აკვიატება ჰქონდა, პატარაობიდან ასეთი იყო: რაღაცას მიაგნებდა
— აპლიკაციას, წიგნს, ბრენდს, ნახატს, ნებისმიერ რამეს (ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით) — დიდხანს იკვლევდა და გაუთავებლად ლაპარაკობდა, სანამ შენც თავისებურად არ დაგაინტერესებდა. მოყოლის მართლაც გასაოცარი ნიჭი ჰქონდა, თითქოს ჰიპნოზს გიკეთებდა: ეს გახლდათ მისი ერთ-ერთი დიდებული თვისება, რომლისაც ყოველთვის მშურდა. ლარაპაკი ბევრს შეუძლია, არც ინტერესების გაზიარება ეშლებათ, მაგრამ ნიკოს შეეძლო მსმენელისთვის თავის გონებამდე მისასვლელი ბილიკი გაეკვალა და ნება დაერთო, ყველაფერი თავისი თვალით დაენახათ; იმ ადამიანის თვალით, რომელიც შეყვარებული იყო სიცოცხლესა და სწავლაზე. ჰოდა, მართლა მაინტერესებს, რამ აიძულა ვიღაც, მთელი სისასტიკით დაეხალა ჩემი ძმისთვის ათი ტყვია ნიკოს ოპტიმიზმი ხომ არ იყო? ან ოჯახის სიყვარული? თავდადებული შრომა? უბრალოდ, მაინტერესებს, რა იყო ასეთი უპატიებელი, რომ ვიღაცამ ჩემი 22 წლის ძმის სიცოცხლე მოსაცილებელ წინაღობად დაინახა მხოლოდ უფრო მეტიც, ეყო უნამუსობა, გაიქცა, დაიმალა და იზეიმა. ცხოვრებაში ბევრ უსამართლობას შევჯახებივარ, თუმცა ეს შემთხვევა ენით აღუწერელია. და, როცა ჩემი 10 წლის ძმა მეკითხება, ეს რატომ მოხდაო? დაღლილი თვალებიდან ცრემლები რომ სდის, რა ვუპასუხო? როგორ უნდა აუხსნა ასეთი რაღაც ბავშვს, რომელიც ბედნიერი ელოდა შინ დაბრუნებასა და ძმასთან შეხვედრა, ვისთან ერთადაც ატარებდა თითქმის მთელ თავისუფალ დროს. რა ვუთხრა, რომ გონება გაუნათდეს? როგორ ავუხსნა, რომ ვიღაცამ რამდენიმე თვე ჩემი ძმის სიცოცხლესთან გამოსალმების მომზადებასა და დაგეგმვაში გაატარა, თანაც ჩვენი სახლის წინ, ქუჩაზე, სადაც ღამით მარტო ვსეირნობდი, ქუჩაზე, სადაც ჩემი უმცროსი დედ-მამიშვილები მრავალჯერ გასულან ნიკოსთან სტუმრად, ქუჩაზე, რომელსაც სკოლისაკენ მიმავალები დედაჩემის მანქანით გავდიოდით. დღეს ეს ქუჩა ჩემი ძმის მკვლელების აუხსნელად სასტიკი ცოდვებით არის დასვრილი.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს კითხვებს პასუხი შეიძლება არასდროს გაეცეს, ერთადერთი ეს ფიქრი მამშვიდებს, რომ ჩემი ძმა ახლა უკეთეს ადგილას არის; შორს, ამ სიბინძურისგან ჰოდა, მაღლა იფრინე, ნიკო იმედი მაქვს, მალე შევხვდებით. როგორც აღმოჩნდა, უშენოდ სიცოცხლე არაფერია, მხოლოდ ტანჯვა და აგონია.