დრო ვერ მიშუშებს უშენობას, უშენო დღეებს.
ვეღარც ლექსებს ვწერ, ვერც უაზრო რითმებს ვიგონებ, სადღაც გამიქრა შთაგონებამ მიუკადრისა, თან გაიყოლე ვგონებ, ვფიქრობ ეგეც წამართვი და დავრჩი მხოლოდ მოგონების თეთრ, ბნელ საყდრისად.
და რა ფერი აქვს, მოგონებას ცრემლად გაჟღენთილს, კიდეც რა ფასი?უშენობით ვგონებ გავკოტრდი.
სულში ჩემს სახეს მილიონჯერ იცვლიან კაცნი, რომლებიც შენს ღმერთს უკადრისად მიატოვებენ, მაგრამ ამაოდ ყველა ეშმაკს, ცდომილს და ფერშავს, ნათელი დღენი გადააცმევს თეთრ პერანგს გრძელვადს.
ფერები მუქი, მოგონება მიტოვებული,
ცა ნაცრისფერი, წვიმებია ხმებ გამოცლილი,
ამ ხმაურს ქართა ვერ გავუგე მე ვერაფერი
რადგან არ მესმის მელოდია შენი დარების.