შეშლილი პოეტის მონოლოგი
თუ ქვის სროლაა,დაე იყოს!ვიწყებ, ამყევით!ამ კუპრის ჭაობს ისევ ხელად რონინი მიჯობს...შენ რახანია უკვე გარქვეს ხამთა ნაყმევი,შენ _ დიდებისთვის უგერგილოდ ჩაკლულო ნიჭო...
ვიწყებ!ამყევით!ვყიდი ვარდს და თითბრის სამოვარს,ისეთს, ნიკალას რომ გადექცა ლამის მანიად,არად მარგია, რა თავს ვახლი, ან რა გამოვა...(ან ფიროსმანი ახლა აქ რა მოსატანია...)
ვყიდი სიშიშვლეს, სიღატაკეს დასულს ფსკერამდის...თუ რამ შემომრჩა ამაგდარი კიდევ ქართულიგროშად ჩავუთვლი ვინმე ჯეელს, ვინმე წვევამდელს,რადგან მე უკვე ქვის სროლაზე ვარ გადართული...
ვყიდი სიმხდალეს, უმეცრებას, სულის სიბეცეს,მუშთარს ასევე ვუფეშქაშებ ბალღამს ზემოდან: _აწ ჩემს მაგიერ რომ იხილოს და შეიმეცნოსმზე ქვესკნელეთის _ ეკალ-ვარდთ და საენძელოთა...
ვყიდი ღირსებას _ნდობააყრილს თხემით ტერფამდის,კანტებჩახეულს... (ფასნამატზე კიდეც მივკემსავ!)ვყიდი მას, რასაც დასაბამით ჩემში კერპავდნენდა რაიც ახლა მტერად მექცა უსასტიკესად...
ვყიდი ოცნებებს _უპირისწყლოს, ფარულ დარიშხანს,თუმც ძველებურად დემასივით მდიდარს სავსებით,ვყიდი მას, რასაც სისხლის ცრემლი დადის ჟამით-ჟამს: _წარსულს ბნედიანს და მომავალს თვალებდავსებულს...
ვყიდი სამყოფელს _უფლისაგან ნაბოძ ახალშენს,აწ იავარქმნილს, გადაქცეულს ხანძთად... ოპიზად...ვყიდი საკუთარ გვამსაც სუკად...თუნდაც სახაშედ...გაიხრწნებოდეს მომეტებით ვიდრე ლპობისგან...
ვყიდი ყველაფერს, რაც ჩემშია ზავთად, დასტებად,რაც აგრერიგად ყველა მოკვდავს უხშობს ცის კიდეს,რომ იქნებ ასე შევძლო გროშთა შეყრა კასტებადდა სული ჩემი ეშმაკისგან გამოვისყიდო...
მოდით!ამყევით!გამოვფინოთ ერთად სუყველამჩვენ-ჩვენი ყოფის ,,სამშვენისი’’ თითო-ოროლა,დახლს მივანებოთ, განვიშოროთ, როგორც წურბელადა წარსულ ლანდებს დავაწიოთ ქვები ჰოროლად...
თუ ეს ომია,არ დავეძებ!იყოს, ამყევით!ამ კუპრის ტალახს, ალალბედზე სიკვდილი მიჯობს,რომ ვეღარასდროს ვეღარ გარქვან ხამთა ნაყმევიდა უღიმღამო დიდებისთვის ჩაკლული... ნიჭო...

***,,ამ ქუჩის ბოლოს’’ ალბათ უკვე ნასახლარია,ან იქნებ სულაც შეემატა ქუჩას მანძილი,იქნებ დუმილად შეეყინა ნასახ არიასორი მოხუცის უთვისტომო სული განძივით...იქნებ ორთავე – უჟამკარო ჟამის მეფარე,სიზმრებს დარაჯობს ამაღლებულს სულის კარმაზე,სადაც სიტყვები ვეღარაფერს ავლენს შეფარულსდა აღარც დუმილს ენიჭება ფასი ალმასის...იქნებ ვალალებს ქუჩის ბოლოს ისევ ,,დიდება’’და ვაგაბუნდთა ჩქეფს სილაღეც -- ნაღვინ-ნასპირტი,ან კომედია ტრაგედიას კვლავ ეხიდებადა იადონიც კვლავ სისინებს, როგორც ასპიტი...ან იქნებ ძველის დასასრული ახლის სენია: --გარდაუვალი დავიწყების უღვრთო ზადია,იმ ორ მოხუცზე არაფერი აღარ სმენიათიქნებ ეს ოთხი ათეული წელიწადია?!... და ქუჩის ბოლოს -- უკვე ფერშლილს ახლის მიჯნაზე,იქნებ სხვა ხმები უხამებენ სხვა ყოფის ,,მახრას’’და ის მოხუცნიც შარბათივით, ვიწრო ფინჯანში: --სხვა სხეულებში განაგრძობენ სიცოცხლეს ახლაც,სად ურთულესად ადვილია ტვირთის ტარებადა მწუხრის ჩრდილსაც დასცქერიან პაპარაცები,სად ყოველივეს სიკვდილივით სწადს უკვდავება და ამაღლების ბოლო შანსი არის დაცემა...... ,,ამ ქუჩის ბოლოს’’ მე ვადარებ ანასხლეტ ჰოროლს,უმისამართოდ ქარიშხლისას ანაფრენ იას...იქნებ ყველაფრის საწყისია ,,ამ ქუჩის ბოლო’’...ან ქუჩის ბოლოს იქნებ სულაც არაფერია...
***